Hoi Hoi,

Gisteren en eergisteren heb ik het eens echt druk gehad, want Mieke en ik moesten naar Helsinki. Maandag kregen we een paar sites met informatie over het openbaar vervoer. Enkele sites konden we toch gebruiken en zo moesten we onze route uitstippelen naar twee organisaties.

Dinsdag was natuurlijk het spannendste omdat we nog nooit in Helsinki geweest waren. ’s Morgens vroeg uit ons bed en dan naar de bus wandelen. Toen de bus aankwam moesten we uitleggen dat we naar Helsinki gingen en het leek alsof de buschauffeur ons niet echt begreep, maar in gebroken Engels kwam er dan toch een ‘sit down’ uit en dat deden we dan ook.

Een half uurtje reden we tot we aan een tankstation kwamen in Nurmijärvi en iedereen ineens de bus uit vluchtte. Ja, wat doet ge dan. Een beetje angstig in het rond kijken tot de buschauffeur eerst naar ons wijst om dan wild naar een andere bus te gebaren. Over een overstap had Tarja (onze leerkracht) ons niets verteld, maar het maakt niet uit als we maar in Helsinki geraken. En alle geluk, we geraakten er ook in één stuk.

In het busstation hebben we dan een kaartje van Helsinki gevonden en dan onze weg uitgestippeld. Aangezien we drie uur over hadden (Stel u voor, ik drie uur te VROEG), zijn Mieke en ik iets gaan drinken. Met een chocomelk en muffin rijker en €8,60 armer -_- zijn we naar het winkelcentrum getrokken, waar de prijzen en de kleren alle geluk meevielen. Soms nog wat alternatieve of gothic winkels, maar ook Only, Vero Moda, Accessorize, enz.

Na een paar uur rondkijken zijn we dan toch maar naar the Youth department getrokken. Volgens Tarja een half uurtje stappen, in werkelijkheid het dubbele. Het was ook wat harder beginnen sneeuwen, dus de wandeling was niet echt aangenaam, maar uiteindelijk zijn we er toch op tijd aangekomen. Ze gaven ons daar een rondleiding en ik moet zeggen dat ze het daar goed hebben. Nieuwe computers, een kunstgalerie, een kleine toneelzaal, een eigen radiozender, twee opnamestudio’s, een graffitimuur, enz. Een stuk imposanter dan de Belgische jeugdhuizen.

Dan nog een paar vragen en een uur terugwandelen om bij de bushalte onze bus niet te vinden. Blijkbaar delen ze de bussen in: lange afstanden en korte afstanden. Maar in het Fins is dat nogal moeilijk te lezen. Ben ik blij dat er hier ook een kleine Zweedse bevolkingsgroep is die ook geen bal van het Fins verstaan. Met behulp van de Zweedse borden vonden we dan toch nog de bus en kwamen we ’s avonds om 19u terug in Kiljava aan.

Gisteren was iets minder chaotisch. Het ging zelfs heel goed. Bus op, overstappen, bus af, volgende bus zoeken, bus op, bus af, wandelen naar het juiste adres. Of toch het adres dat Tarja ons had gegeven, het verkeerde dus. In het midden van een wijk dan maar gaan aanbellen bij een meneer die ons de weg naar the International school of Espoo uitlegde met gebaren.

Op de weg naar daar nog een paar keer de weg gevraagd, maar niemand kende de school, dus dan maar op de hoek van het straat in het Duits staan vloeken.

“Scheiße!”

“Germans? Do you need help?”

Duitsers zijn hier blijkbaar geliefd, want ene keer Scheiße roepen en ze schieten ons te hulp. Wel die man heeft ons de weg naar een school getoond, maar hij wist wel niet zeker of dat een internationale school was. Het was er dus ook geen, maar daar kwamen we dan weer een andere man tegen met een gsm met internet en een gps. Even het adres opzoeken op de site en dan ingeven op de gps en we hadden eindelijk de juiste weg te pakken.

Even gebeld naar David om te zeggen dat we te laat gingen zijn, maar dat was geen probleem. Toen we 20 minuten te laat aankwamen bood hij ons een theetje aan en konden we eindelijk beginnen aan ons interview. Uiteindelijk hebben we twee vragen gesteld en heeft hij de rest van onze vragen tijdens zijn lange, maar eigenlijk heel interessante uitleg, beantwoord.

Op het einde van het gesprek waren we meer bezig over het noorderlicht en vakantiehuisjes in het bos, dan over de school en de werking ervan. Het noorderlicht was blijkbaar zichtbaar in onze streek, dus wij met zijn vieren op het dakterras gekropen om te ontdekken dat er hier te veel bewolking is. In het Verenigd Koninkrijk konden ze het zien, maar hier dan weer niet. Maar volgende maand proberen we het nog een keer.

Tja, dat was het zo’n beetje. Twee wijze lessen geleerd: check altijd de informatie die Tarja u geeft en het is niet omdat je in het noorden zit, dat je het noorderlicht kan zien.

Groeten uit Finland

Lotte

26-01-2012 om 19:23 geschreven door Lotte Van Dessel  

Hallo iedereen,

Ik ben volgens mij echt een schrijftalent. Ik heb net een ellenlange mail gestuurd naar de papa met praktisch geen interessante inhoud, zonder dat hij erbij in slaap zal vallen. Awel, Ik ga het geluk tarten en dat nu nog een keer proberen. Zorg er dus voor dat ge al naar het toilet bent geweest en houdt uw brillendoos klaar, want hier komt het.

Zoals elk weekend verdwijnen hier de Finnen plotseling. Het ene moment staan ze nog voor uwe neus, het andere moment pakken ze hun biezen en ‘POEF’ verdwenen. En dan is het hier verdomd (of voor iedereen die Fins wilt leren ‘helvetin’) stil. Met elke levensvorm verdwenen van de zesde verdieping was het weer even wennen, maar alle geluk waren er ook nog Finnen op de benedenverdiepingen. Spijtig genoeg waren die allemaal vanachter in de dertig of veertig en sprak er genen enkele een woord Engels behalve als ze gedronken hadden natuurlijk.

Omdat deze ietsjes oudere en ietsjes zattere Finnen de benedenverdieping in beslag namen, was het nogal moeilijk om te skypen. Zeker als ze hier ineens een karaokemachine aansluiten met allemaal Finse schlagers. Dus ben ik maar op de gang gaan zitten om te skypen. Had ik eindelijk Jody eens aan de lijn, kwam er daar om de vijf seconden iemand voorbij om mij een beetje uit te lachen omdat ik daar naast de drankautomaat tegen mijn computerke zat te brabbelen. Of kwam de oudste en zatste van den hoop ineens over mijn koppeke aaien. Alle geluk dat ik met zoveel kan lachen, vooral als ik mij heel ongemakkelijk voel.

Normaalgezien hadden we wel iets meer te doen tijdens het weekend. We gingen eigenlijk langlaufen met Olli, Paula en Piritta, maar dat ging niet door. Waarom niet zult ge u wel afvragen. Wel, Piritta had een verkoudheid. Een half jaar wonen ze hier in de sneeuw en die krijgen een verkoudheid, terwijl wij Belgen nog geen sneeuwvlokje gezien hadden en zo gezond zijn als maar kan zijn. Ik heb het ook al tegen onze pa gezegd. Ik zal mijn immuunsysteem een actimelleke moeten kopen om het te feliciteren.

Oh, dit is misschien ook belangrijk. Ik kom ongeveer tien dagen eerder naar huis. Jaja, het schooljaar is hier blijkbaar veel vroeger voorbij. De vlieger brengt mij op 8 juni terug naar ons klein Belgenlandje. Hoera! Moest er mij iemand langer weg willen. Een reis naar Spanje of een ander warm land zie ik ook nog wel zitten. Laat maar een reactie achter op de blog. Ik kan wel niet antwoorden, want de antwoordknop heb ik nog niet gevonden. Aan iedereen die dus al een berichtje gestuurd heeft. Ik heb het gelezen.

Ik heb ook al veel de vraag gekregen of ik al ne knappe en/of rijke Fin (liefst beide) ben tegengekomen. Ik moet iedereen (inclusief mezelf) teleurstellen. Nee, ik ben er nog gene tegengekomen en ik begin te vrezen dat er hier ook geen rondlopen. Misschien moet ik eens opzoeken waar de Nokia bazen wonen, maar blijkbaar werd dat overgenomen door één of andere Braziliaan. DOEME, het zit me hier echt niet mee.

Het misschien moeilijk af te leiden aan het eerste deel van mijn blog vandaag, maar ik krijg hier dus ook nog goed nieuws te verwerken. Voor de laatste maand hier, ga ik in Helsinki verblijven en ze hebben hier eens rond gebeld en hebben een kamer voor ons gevonden op een andere campus. Das al in the pocket. Ook kwamen we vandaag te weten dat morgen de Hongaarse studente aankomt met haar man, dus dat betekent dat we hier in het weekend al met zes zitten. Over de Rus is nog niets geweten, maar dat komt misschien nog wel. Tina en Lieve zijn ook van kamer verhuist. Niet dat ik hen weg wou, maar dit betekent wel meer plaats in de badkamer. En aangezien ze in de kamer naast ons liggen, valt het afscheid hier niet te zwaar.

Ook hebben we onze eerste echte opdracht gekregen: bezoek twee organisaties die met kinderen werken en vraag hen hoe ze werken, welke fondsen ze krijgen, enz. De organisaties te pakken krijgen is hier een hele opdracht. Ze verbinden u steeds door of laten u een mailtje sturen en antwoorden dan niet meer. Blijkbaar typisch Fins, maar ik laat me niet doen hoor. Morgen den David Schandley eens een beetje gaan lastigvallen en een bezoekje aan zijn school afdwingen.

Terwijl we dan deze organisaties bezoeken komen we ook eens buiten de campus. Morgen dus Helsinki bezoeken met zijn tweeën, geen begeleiding en geen kaart. Een hele uitdaging ook al vinden we de plaats waar we een gratis kaart kunnen ophalen. Daarom deze avond vroeg in ons bed en hopelijk eens doorslapen, want om de één of andere reden wordt ik hier ’s nachts altijd wakker.

Awel zie hier, de langste blog tot nu toe. Als er iemand in slaap gevallen is, laat het dan maar weten, dan zal ik nog wat werken aan mijn schrijftaal.

Greets

Lotte

23-01-2012 om 19:30 geschreven door Lotte Van Dessel