Soms voel ik me zo wel een beetje, alsof ik een hulplijn ben. Een hulplijn waar iedereen naartoe kan bellen met zijn miserie...om hun hart te luchten, een luisterend oor... Ik probeer te helpen, te zijn voor iedereen die het kan gebruiken. Maar vraag me dan soms af wie mij helpt als ik eens een hulplijn nodig heb.
W heeft het moeilijk in zijn familiale toestand, ja een toestand, geen mooi woord, maar zover is het eigenlijk al geëvolueerd...
Zijn ménage draait zeker niet goed meer... Zijn madam steekt de schuld op hem en hij op haar... Hij heeft gevoelens voor mij, ik voel me ook goed bij hem, ja, ppff... Ondertussen is hij al twee maal blijven slapen bij me, telkens als hij ruzie heeft met haar. Ik zou mss sterker moeten zijn en hem dan niet bij me toelaten. Ben niet makkelijk over te halen door zijn mooie woorden, alhoewel ik merk dat ik wel softer word. Telkens hebben we geweldige sex, heel passioneel... Hij heeft woensdag een afspraak met zijn notaris, om te kijken waar hij zou staan bij een scheiding. Ja, hij wil verder en dan nog wel met mij. Wil ik dat ook? Das een vraag waar ik geweldig mee zit te worstelen momenteel. Het laatste wat ik wil is, in het zelfde straatje terecht komen als in mijn vroegere relatie!!! Normaal val ik altijd voor "bad-boys", maar zo zie ik het eigenlijk niet. Nee, hij is helemaal niet zo, mss net wat ik nodig heb??? Wie gaat het zeggen? Denk dat ik het enkel zal ontdekken door ondervinding zeker. Je leert elkaar eigenlijk pas helemaal kennen als je meer tijd samen doorbrengt of samenwoont. En dan hoop ik dat het niet te laat is...
Ik wil momenteel geen andere bruggen verbranden. Heb nog altijd contact met S, voor wie ik ook gevoelens heb. En aan de andere kant kan ik ook niet echt het contact verbreken met B. Al weet ik dat het met hem nooit goed zal verlopen. Maar is het niet zo dat verboden liefde nog altijd dat tikkeltje extra opwinding bezorgd?
