De catalogus
is zo gedetailleerd dat de lezer zich afvraagt of de tentoonstelling
niet uit de catalogus ontstond in plaats van andersom. Guido Lauwaert
las de catalogus van de tentoonstelling die vanaf morgen 10 oktober in
het Gentse Dr. Guislainmuseum te zien is.
Uit het geheugen in museum Dr. Guislain
De catalogus is zo gedetailleerd dat de lezer zich afvraagt of
de tentoonstelling niet uit de catalogus ontstond in plaats van
andersom. Guido Lauwaert las de catalogus van de tentoonstelling die
vanaf morgen 10 oktober in het Gentse Dr. Guislainmuseum te zien is.
Wat
de madeleine voor Marcel Proust was, is de catalogus voor een
tentoonstelling. Smaak en geur van het gebakje hielpen Proust zijn
geschiedenis uit te schrijven in de roman 'A la recherche du temps
perdu'. Al is die geschiedenis, voor de goede orde, geromantiseerd. Toch
is zij trouw aan gebeurtenissen en feiten uit het leven van de beroemde
Fransman. Juist door de fractie zijn er al tientallen boeken geschreven
om leugen van waarheid te scheiden. Wat op zich al een nieuw
geheugenspel is.
De artikels en illustraties van een catalogus
zijn de smaak en de geur om de ervaring van het bezoek aan een
tentoonstelling te reconstrueren. En dat is nodig, want, zoals Jacques
Kruithof in zijn prachtig essay 'Gezicht op Proust' schreef: 'Geen droom
houdt ooit stand'. Gelijk heeft hij. Wat rest van een bezoek aan een
tentoonstelling is een droom. Een goed voorbeeld hoe de droom een
belangrijke invloed heeft op het bewuste geheugen.
Hoe dat
geheugen het leven van de mens en de maatschappij stuurt, is het
centrale thema van de tentoonstelling, annex catalogus, 'Uit het
geheugen', in het Gentse museum Dr. Guislain. Tentoonstelling en
catalogus dragen bij tot de opwaardering van de geheugenkunst. En dat is
nodig. Want wie herinnert zich nog een telefoonnummer en heeft nog een
behoorlijk oriëntatievermogen sinds de komst van gsm en gps? En bij een
eenvoudige referentie aan een gebeurtenis, volgt algauw de vraag: Waar
heb je het in godsnaam over?
Niet enkel het harmonisch gebruik
van het geheugen wordt in dit dubbelproject belicht. Ook het
disharmonische komt aan bod, wat de 'gezonde' burger als een ziekte of
een falen beschouwt. Alle methodes worden helder en logisch getoond aan
de hand van beelden in zijn meest diverse vormen. De catalogus is zo
gedetailleerd dat de lezer zich afvraagt of de tentoonstelling niet uit
de catalogus ontstond, in tegenstelling tot wat gebruikelijk is.
Die
gedachte dringt zich op na lezing van de duidelijk bewust vermeden
academische artikels. Op een voor de leek begrijpelijke wijze belichten
onder meer Christine Van Broeckhoven, Marc Ruyters, Annelies van Gijsen,
Jonah Leher en Bart Marius het geheugen. In functie van de herinnering,
het vergeten en het belang van het simpele tot het artistieke leven van
de kunstliefhebber zowel als dat van de kunstenaar.
Want de
kunstenaar heeft de emotionele ervaring nodig om een kunstwerk te kunnen
scheppen. Zijn geheugen is een archief, zelden geordend. De fotografie
kan een prachtig hulpmiddel zijn om dat archief van chaos te vrijwaren.
Prachtig voorbeeld hiervan zijn de foto's die Richard (niet de
componist) en Anna Wagner tussen 1900, het jaar van hun huwelijk, en
1942 lieten maken. De jaarlijkse foto werd vermenigvuldigd en naar
vrienden en als kerstkaart naar vrienden en verwanten gestuurd. Staande
voor de opgetuigde kerstboom zie je het koppel ouder worden, maar ook
zijn welstand toe- of afnemen. Op de laatste foto staat een fles met nog
een bodempje drank, te eten viel er niet veel meer. De kijker ruikt de
miserie van een oorlog.
Eveneens boeiend zijn de illustraties
over het gebruik van het geheugen door leraars en acteurs. Om vat te
krijgen op hun vak - voor een acteur zijn clausen - werd beroep gedaan
op de architectuur. Het brein werd een huis waarin de materie werd
opgeslagen. Via een parcours werd het logische verloop van de les of het
toneelstuk opgehaald. Het verlies van het geheugen betekende dan ook
het einde van een nuttig bestaan. Vaak tot ergernis van de medemens,
zoals in het geval van Macbeth, die na het oordeel van een dokter dat de
patiënt, zijnde de Lady, zichzelf van de waanzin moet genezen uitroept:
'Throw physic to the dogs; I'll have none of it.'
Kortom, de
ziel van de mens is het geheugen. Dat heb ik menen te begrijpen uit het
artikel van Christine Van Broeckhoven die het over Alzheimer heeft, een
ziekte genoemd naar de blootlegger, wiens voornaam... (even in de
catalogus kijken).
UIT HET GEHEUGEN - over weten en vergeten
- praktische inlichtingen: www.museumdrguislain.be - catalogus (N/F/E),
uitgeverij Lannoo: 27
Op dinsdag
1 maart ben ik samen met de twee humane klassen naar Gent geweest. We vertrokken
nadat we het illuseum hadden we bezocht richting het Guislain museum. Het
Guislain was ongeveer 5 km
verwijderd van het Illuseum museum. Dit was een korte rit! Toen we aankwamen
was ik ervan versteld hoe groot dit gebouw wel was. Allereerst gingen we naar
de refter waar we onze boterhammetjes konden eten. Deze refter leek mij op een
zaal waar geesteszieke familie ontvangen. In de zaal praatte de
geestesziekte dan met een familielid aan een tafeltje zonder dat niemand hen
kon horen. Nadat we onze boterhammetjes hadden gegeten zijn we eens een kijkje
gaan nemen in de binnentuin van het Guislain museum. We gingen op een bankje
zitten en we maakten enkele fotos om op onze blog te zetten. Maar toen we naar
het bankje gingen vroeg een meneer iets. We verstonden hem niet, maar we
dachten dat hij een sigaret vroeg. Dit vonden we wel eigenaardig! Nadat alle
leerlingen zich op de binnenplaats bevonden, vertrokken we richting de ingang
van het museum. Toen we aan de ingang stonden, moesten we even wachten want
iedereen kreeg een sticker van het Guislain museum. Deze sticker moesten we
aanhouden gedurende de rondleiding in het Guislain museum. Nadat iedereen een
sticker had gekregen, gingen we naar de eerste verdieping. Daar moest iedereen
zijn jas en tas in een soort van kooi steken. Elke klas humane kreeg
afzonderlijk een gids. Onze gids (een vrouw) begon met de rondleiding in de
zolder van het museum. We konden de rondleiding niet meteen starten in het
begin van de locatie omdat er namelijk al een andere groep stond. De vrouw
vertelde ons over de oprichting van het Guislain museum. Ze vertelde over de
verschillende ruimtes in dit gebouw. Een leerling vroeg of er in dit gebouw ook
nog geestesziekten rondlopen. De vrouw antwoordde ons dat het kan dat deze
mensen hier rondlopen. De geestesziekten hebben namelijk elk een job. Naast
deze uitleg kregen we ook enkele fotos te zien. Op deze fotos zag je kinderen
die een handicap hadden. Dit was heel erg om te zien! Bij deze fotos stond ik
wel even stil. Aan de andere kant van de zaal stonden enkele fotos maar dit
waren dan volwassen mensen. Een zaal verder liet de vrouw een bad zien. In dit
bad werden geestesziekte geplaatst als ze zich niet gedroegen. De bewakers lieten
dan een bad vollopen met heet water. Hierin moesten de mensen soms dagen
inzitten. Ze waren ook vastgebonden, je kon enkel hun hoofd zien. Het vel van
de mensen hun lichaam pelde af. Dit is een manier dat ze vroeger gebruikte.
Hiervan was ik heel geschokt. De mensen konden ook niet beslissen of ze dit
wouden of niet. Ze hadden dus geen inspraak. Hierna gingen we naar de eerste
verdieping. Hier zagen we hoe ze de mensen met een geestesziekte vandaag de dag
behandelen. Vandaag gebruikt men de elektroconvulsietherapie. Deze therapie heb
ik samen met Alix en Natthaya even wat dieper onderzocht in onze project van
cultuurwetenschappen. We hebben namelijk onderzocht hoe deze therapie te werk
gaat en of deze therapie bijwerkingen heeft. Hiernaast zijn we ook de evolutie
nagegaan in de therapie om mensen te behandelen. Is de therapie door heen de
jaren verfijnd?
Ik vond het
heel interessant dat we op al onze vragen antwoorden kregen. Dit museum was
voor mij een zeer boeiende ervaring! Ik weet nu zeer veel over geestesziekten
en hoe je ze moet behandelen. Het zou me zeker niet storen als we hierover nog
zouden leren in de lessen gedragswetenschappen. Dinsdag 1 maart was een dag
waarop ik heel veel informatie heb opgeslagen en die ook nooit meer zal
vergeten.
Op dinsdag
1 maart ben ik samen met de 2 humane klassen naar Gent geweest. We vertrokken
rond 20u30 richting Gent met de bus. De rit duurde ongeveer een uurtje. In de
voormiddag bezochten we het illuseum. Het illuseum is namelijk een heel
bijzonder museum want het goochelt met gezichtsbedrog en optische illusies. In
zon museum mag e eigenlijk je ogen niet geloven. Want je ziet namelijk dingen
die er bijvoorbeeld niet zijn of zaken die onjuist waargenomen worden! De
rondleiding in het museum begon met een korte toelichting van een meneer die
vertelde wat gezichtsbedrog inhoudt. Hij vertelde ons ook wat we in dit museum
allemaal gingen zien en te wetenkomen.
Allereerst moesten we plaatsnemen in een zaaltje waar het helemaal donker was.
Hier vertelde de meneer over dias en hoe ze evolueert zijn in de loop der
jaren. Het was heel interessant om de evolutie van de dias waar te nemen.
Vroeger gebruikte men een veel groter plaatje om zaken te kunnen waarnemen. Dit
is nu allemaal verfijnd! Naast deze uitleg liet hij ons ook enkele dias zien.
Om de dias goed te kunnen waarnemen kregen we 3D-brillletje. Met een
3D-brilletje zie je het beeld namelijk recht naar je toekomen. Als je je
3D-brilletje afzette had het geen effect meer! We zagen o.a. verschillende
bloemen. We zagen goed de opbouw van de bloem met het 3D-brilletje. Naast deze
uitleg werd we verwacht in de zaal er net naast. Hier konden we met onze eigen
waarnemen hoe onze ogen ons kunnen bedriegen. Er zijn enkele zaken die me echt zijn
bijgebleven! Men moest bij een bepaalde proef van of eenafstand zeggen hoeveel borden je zag. Mijn
eerste antwoord was uiteraard 4. Maar als je dichterbij ging kijken klopte dit
niet. Er waren namelijk drie bordje maar daarnaast was er een bordje op
geschilderd. Daardoor leek het van ver dat er vier bordjes waren. Nu zie je
maar hoe je ogen je kunnen bedriegen. Een volgende proef was als je met een
3D-brilletje naar een foto keek zag je door het rode kant van het brilletje een
vrouw en door de groene kant een man. Dit was heel raar! Ten derde was er een
proef waardoor er twee mensen door een doos moesten kijken. De ene persoon zag
de andere heel oud. Hierna keek door een doos en zag ik een heel mooie stad.
Dit was echt verbazingwekkend! Je kijkt door een doos en ziet een hele stad
voor je. Een volgende test was dat je door een doos moest kijken. Je moest
zeggen welke kaart bovenaan lag de heer of de dame van het kaartspel. Als ik in
de doos keek lag de heer bovenaan maar als je dan aan de andere kant was dit
andersom de dame lag bovenaan. Dit was weer een test waar het gezichtsbedrog
duidelijk naar voren komt! Nadat we zelf heel wat proefjes konden waarnemen,
werden terug verwacht in het kleine donkere zaaltje. De meneer liet ons enkele
goocheltrucs zien. Hij deed bijvoorbeeld een truc met een kaartenspel. De
meneer liet iemand uit publiek een kaart uit kaartenspel nemen. Nadien wist hij
onmiddellijk welke kaart er was gekozen. Naast deze goocheltruc liet hij ook
een truc zien met enkele blokken. Hij liet namelijk zien dat het helemaal niet
moeilijk om te rekenen. Je moet enkel je blokken gebruiken en dan weet je welk
getal je zoekt. Hij gebruikte hiervoor telkens een soort buis die hij over de
blokken schoof. De voorstelling liep ten einde. Ik vond dit museum echt heel
interessant hoe je kan zien dat je ogen niet altijd de waarheid spreken. Je mag
niet altijd voort gaan op wat je ziet!
In het vak podium koos ik voor een dansvoorstelling in
het vondel te Halle. Op vrijdag 25 februari ging ik samen met mijn zus naar de
voorstelling kijken daarnaast waren er ook nog andere leerlingen van mijn klas
aanwezig. De voorstelling begon om 20u30 en duurde ongeveer anderhalf uur. De
voorstelling heet Fabuleus en is van de groep Everland.
Een dansvoorstelling is één van de activiteiten waar
ik het meest naar uitkeek. Dit komt mede doordat ik namelijk zelf dans. Dansen
brengt je tot rust en laat je even al je zorgen vergeten. Ik dans al van toen
ik 8 jaar was. Vroeger danste ik en daarnaast turnde ik ook. Maar mijn passie
lag toch meer voor het dansen. Nu dans ik al zeven jaar bij balletschool
limelight. Mijn dansschool geeft een heel uitgebreid gamma van stijlen. Ik
dans o.a. klassiek, Jazz, tapdans, salondansen (tango,samba) en daarnaast wordt
er ook gewerkt aan de lenigheid. De lessen gaan door op woensdag, donderdag en
zaterdag. Naast het vele repeteren treden wij Limelight ook op voor mensen
o.a. in rusthuizen. Er is nog een andere reden waarom ik voor deze voorstelling
koos. Doordat ik zelf dans zie ik nooit geen anderen dansen. Dit vind ik wel
spijtig. Dus dit was de gelegenheid om andere dansers eens aan het werk te
zien. Hoe leven andere dansers zich in het verhaal van de muziek? Hoe
overtuigen ze het publiek van hun talent? Hierdoor stonden mijn verwachtingen
heel hoog!
Voordat ik naar de
voorstelling ging, had ik al eens een kijkje genomen op de cultuursite van het
vondel. Daar vernam ik dat de dansers zowel op hedendaagse als klassieke muziek
gingen dansen. Er stond ook vermeld dat de dansers op muziek van Michael
Jackson gingen dansen. De dansgroep die kwam optreden bestond uit 12
professionele dansers. In mijn dansschool dans ik ook op liedjes van Michael
Jackson. Maar verder wist ik nog niet zoveel over deze dansgroep. Mijn besluit
stond vast: ik was ervan overtuigd dat het schitterend zou worden!
Ik ben het volledig eens met de recensie van Els Van
Steenberghe. De dansprestaties van de dansers waren buitgewoon goed. Ze hadden
echt gevoel voor muziek. De dansers wouden meegeven dat dansen is iets waarin
je je helemaal kan in uitleven. Je kan
even tot rust komen en je zorgen vergeten Ze waren voor het dansen geboren! Dit
lieten ze ook zien in hun gelaat, ze
gaven uit wat ze voelden bij elk toon van de muziek.
Het decor op het podium was simpel maar toch gaf het een
bepaald effect. Er werd fel licht gebruik (een soort van spots) en ook een
soort van blazers (ventilators). Naast het decor was de kledij van de dansers
gevarieerd. Elke danser had een verschillende kleur van kostuum aan dit gaf een
mooi effect in de zaal. De dansers waren in totaal met 12: 6 jongens en 6
meisjes. De 12 dansers wisselde elkaar af,er was een mooie samenhang. Soms
dansten ze met twee of drie en kwam er telkens nog enkele dansers bij. Heel
opmerkelijk was ook dat de dansers steeds gelijk waren, ze dansten op het ritme
van de muziek.
Enkele hoogtepunten waren voor mij bijvoorbeeld een jong
meisje die een prachtige stem had. Naast het dansen kon ze ook prachtig zingen
en dit liet ze ook zien. Ze blies het publiek achterover met haar stem.
Het meisje verwoordde ook wat dansen voor haar is. Ze zei ook dat ze graag nog
meer tijd wou vrij maken voor het dansen. Omdat je tijdens het dansen helemaal
tot rust komt en je leeft je in op het ritme van de muziek. Na het meisje zei
een jongen ook even wat dansen voor hem betekende. Ten tweede was er het moment
waarin één van de jonge dansers Michael Jackson imiteerde. De spot werd op hem
gericht : hij stond in het middelpunt van de kijker. Ten derde dansten de
dansers op het einde allemaal samen op de muziek van Triller van Michael
Jackson. Dit vond ik heel goed mede doordat ik in mijn dansschool ook op dit
nummer van hem dans.
Mijnbesluit stond al
vast na het eerste nummer waarop de dansers dansten. Dit wordt echt een pracht
van een voorstelling. Uiteindelijk werd mijn gevoel ook bevestigd. Ik was echt
onder de indruk van de dansprestaties van de 12 jonge dansers. Ze zette elk
stuk voor stuk hun eigen talent neer..
Als er nog eens een dansvoorstelling van Everland komt, zou
ik dat voor geen geld van de wereld willen missen!
We hadden onze
Barbiepoppen net naar de zolder gebracht. Ineens verspreidde het gerucht zich
door de puberklas dat Lenny Kravitz dé Lenny Kravitz van het coole Are you gonna go my way? naar Flanders Expo zou
afzakken. Zouden we? We gingen! Een ganse klas pubermeiden zou zich samen en
voor het eerst naar het magische Flanders Expo begeven waar de (volgens ons)
groten der aarde (Rick Astely, New Kids On The Block, Take That, ) zich door
hun gillend publiek lieten bewonderen.
We vonden het
concert veel lawaai en weinig muziek maar even in een ruimte vertoeven met de
popster, bezorgde ons toen toegegeven de hartenklop in dekeel. Voor even.
Ferme heartbeat
fABULEUS dansvoorstelling Everland start met
zulk een (al dan niet puberale) hartenklop. Voor deze productie sloegen de
artistieke leider van fABULEUS Dirk De Lathauwer en choreografe
Natascha Pire de handen in elkaar. Beide delen ze een fascinatie voor Michael
Jackson én voor jongeren.
De Lathauwer profileert zich
vooral met stevige teksttheaterstukken waarin hij, samen met zijn jonge
acteurs, op zoek gaat naar de noodzakelijkheid en de actualiteitswaarde van een
historisch of repertoireverhaal. Met Wolfsroedel (2006) maakte hij een
van Floortje Zwigtmans boeken tot wervelend teksttheater. En samen met de
beginnende acteurs Johnny De Meyer en Roos Van Vlaenderen ensceneerde hij
Heiner Müllers beroemde Kwartet (2004). Die rijke tekst (Müllers vrije
bewerking van Pierre Choderlos de Laclos Les liaisons dangereuses) door
zulke jonge acteurs laten brengen, genereerde een heel andere lezing van de
tekst. De tekst ging plots (ook) over het ontdekken van en zoeken
naar liefde.
De Lathauwer slaagt er
geregeld in om de enscenering door jongeren tot een meerwaarde voor die
tekst te maken. Er wordt als het ware een nieuwe dimensie van de tekst
blootgelegd.
Met Everland slaagt
De Lathauwer er niet helemaal in om een extra dimensie van en visie op het
oeuvre van The King of Pop te ensceneren.
Dans is toch vooral de taal
van choreografe Natascha Pire. Everland ademt haar zwierige en
theatrale choreografische taal uit. Niettegenstaande de choreografie in dit geval een collagechoreografie is. De Lathauwer en Pire vroegen tijdens het
repetitieproces aan een aantal collegas (Sidi Larbi Cherkaoui, Koen De Preter,
Randi Devlieghe en Christophe Lequesne) om hen bewegingszinnen aan te reiken en
enkele uren met de jongeren te werken. Met dit materiaal ging Pire
vervolgens aan de slag.
Pires taal kenmerkt zich door
wervelende bewegingen die zich vaak in een vrij concreet decor ontplooien
en langzamerhand naar een climax toegroeien. Een mooi voorbeeld hiervan is haar
funky BBB & wasverzachter (2002) waarin een jonge Sandrine Van
Handenhoven haar eerste stappen op de bühne zette.
Teer body
Everland bezit, net als Jackson, een gepassioneerd hart in een
broos lichaam. Het is niet volledig duidelijk waar én waarom de dansers precies
dansen. Bevinden ze zich in een oefenruimte? Waarvoor oefenen ze? Reperteren ze
voor de show die ze op dat eigenste moment brengen?
De sterkste momenten zijn de
louter dansante momenten waarin enkele van de meest getalenteerde dansers op
klassieke muziek Jackons danstaal toepassen. Dit is overigens erg geslaagd
choreografisch stuntwerk van Pire.
Van zodra er moet
"geoefend" worden of de andere dansers hun dansende collegas
zogezegd aanmoedigen, ontstaat er een enigszins gekunstelde sfeer.
Naast de dansende jongeren is
er ook nog een droogkomische roadie die de moonwalk ten beste mag
geven. En, er is de rockgitarist die op zijn dooie eentje voor het meeste
integere moment zorgt: al zittend op een muziekbox zet hij die net volgroeide
vingers zo stoer en nonchalant mogelijk op de juiste gitaarsnaren. De
aandoenlijke concentratie onder de stoere haardos maakt hem opslag tot een
icoon van elke jonge generatie. Met het spreekwoordelijke tongpuntje uit de
mond uit alle macht proberen om de spelregels en technieken van de
volwassenheid onder de knie te krijgen. Zodat ze die volwassenen zo gauw
mogelijk kunnen tonen hoe het beter, sneller, gedrevener en schoner kan.
Ook Jackson straalde die
kwetsbaarheid én die honger om te imponeren uit. In Everland is het
willen imponeren en het durven kwetsbaar zijn iets te veel in verschillende scènes
verdeeld, terwijl het simpelweg kwetsbaar zijn terwijl je probeert te imponeren
zoveel sterker is.
Els Van Steenberghe
Everland, fABULEUS. Gezien op 27 maart 2010. Meer
info: www.fabuleus.be
Ik ben het
volledig eens met de recensie. Toen we aankwamen met een groep van 30
leerlingen en twee begeleiders stond er een prachtig gebouw voor ons. Het
gebouw doet je even wegdromen van de realiteit. Je kunt uren naar zon mooi
gebouw staren. Het gebouw stond me zeker en vast aan. Het museum zal me
waarschijnlijk nog meer bekoren.
In het
museum kregen we een rondleiding van een gids. Het was goed dat we werden
begeleid door een gids. Een gids kan je altijd nog meer achtergrondinformatie
vertellen. We hadden een vrouw die ons gidste. Ze vertelde ons over Magritte
zelf en over zijn beroemde werken. We hebben een 10-tal werken samen met de
gids besproken.
De gids
ging ook altijd verder in op het schilderij. Ze vroeg ons bijvoorbeeld wat wij
zagen in een bepaalde kunstwerk. De vrouw gaf ons altijd even bedenktijd. Het
is heel moeilijk om bij de werken van Magritte het verhaal achter zijn werken
te zien. Hij neemt namelijk verschillende elementen samen in één schilderij.
Bijvoorbeeld: zijn favoriete boek, een zee omdat hij graag naar de zee gaat,..
. Bij zijn werken moet je soms een beetje langer kijken voor je het begrijpt
wat hij nu precies bedoelt.
Magritte
schilderde naast een vogel of de zee ook zijn vrouw en zijn beste vrienden. De
vrouw van Magritte heette Georgette. Ik herriner me nog een schilderij waar
Georgette stond op afgebeeld. In het midden van het schilderij stond Georgette
en naast haar stond verschillende voorwerpen. Deze voorwerpen waren
waarschijnlijk heel belangrijk voor haar. Naast Georgette schilderde hij ook
Irene. Zij is een vriendin van Rene en Georgette die vaak bij hen op bezoek
kwam.
Bij de
werken van Magritte paste steeds ook een eigenaardige titel. Maar Magritte
zette niet zelf een titel onder het schilderij. Een titel werd bedacht door
andere mensen. De titel was ook steeds ver verzocht. Een schilderij noemde
bijvoorbeeld De kus. Maar aan het schilderij kon je zeker niet afleiden dat
het over liefde ging. Op het schilderij zag je twee weiden met in het midden
een soort van cirkel en helemaal vanonder op het schilderij zie je dan dat de
twee weiden elkaar raken. Dit stelt eigenlijk de kus voor.
Naast de
vele schilderijen van Magritte kon je ook brieven en filmpjes van Magritte
zien. In de recensie wordt dit ook duidelijk aangehaald. We hebben bijvoorbeeld
een filmpje gezien met Rene Magritte en zijn vrouw Georgette. In dit filmpje
was Margritte aan het eten.
Ik kan dus
zeker besluiten dat dit museum voor mij een ontdekking was. Ik was zeer
versteld van Magrittes werken. Zijn werken waren echt prachtig. Het doet je meer
nadenken over het leven. Magritte is een voorbeeld voor vele andere
kunstenaars. Hij vindt zijn inspiratie door alles wat hij ziet en meemaakt. Magritte
is een kunstenaar die je echt aanzet tot denken. Hij schildert iets door er bij
na te denken.
In de toekomst zou ik graag nog museums willen
bezoeken waar de werken van Magritte te zien zijn. De kunststroming surrealisme
vind ik heel boeiend en interresant. Daarom had ik ook gekozen voor het Magritte
museum. Het is eens iets helemaal anders dan dat ik gewoon ben!
Het Magritte museum is
gevestigd in een prachtig gebouw met een unieke beschildering. In het
museum kun je niet alleen genieten van de grootste collectie van
schilderijen van Magritte, maar ook van de brieven, foto's en tekeningen van de
schilder. Voor alle leuke en interessante feitjes en weetjes kun je je
laten begeleiden door een gids. Deze rondleidingen worden onder andere in
het Nederlands gegeven. Wil je liever zelf het museum ontdekken en toch alle
informatie krijgen, dit kan ook. Er is voor 4 een audiogids te verkrijgen die
je alles vertelt. Geniet van de schitterende surrealistische kunst van Magritte
in het Magritte Museum.
Op woensdag 9 februari was het museumdag. Op die dag
mochten we zelf kiezen welk museum we bezochten. Je kon kiezen uit
verschillende activiteiten. Voorbeelden hiervan zijn het Hortahuis,
Stripmuseum, Muziekinstrumentenmuseum en niet te vergeten het Magritte museum.
Iedereen werd per activiteit in groepjes gedeeld. Ik koos voor het Magrittemuseum.
Leerlingen die voor deze activiteit gekozen hadden, werden om 9uur verwacht aan
het station. De begeleidende leerkrachten die mee gingen met ons telden de
leerlingen alvorens we konden vertrekken. Rond 9u20 namen we dan de trein naar
Brussel-Centraal. Eenmaal we aangekomen waren, vertrokken we allen naar het Magritte
museum. Het museum was niet ver verwijderd van het station. Onze rondleiding
begon om 10u en duurde tot 11u30.
Een week voor het museumdag was, moest iedereen zijn
keuze bekendmaken. Mijn keuze lag alvast. Ik wou heel graag eens het Magrittemuseum bezoeken. Deze kans heb
ik dan ook niet laten liggen. Rene Magritte is voor mij een heel bijzondere
kunstenaar. Hij behoort namelijk tot de surrealisten. Een surrealist is iets
iemand die de verwerkelijkheid op een andere manier weergeeft. Soms schilderen
surrealisten wel ongewone dingen. Magritte heeft zijn eigen stijl gecreerd en
die siert hem wel. Vele mensen vallen wel voor zijn werken. Bij zijn
schilderijen moet je nadenken, verder kijken dan je neus lang is. Vorig jaar
tijdens de lessen cultuurwetenschappen hebben we het ook al even over Magritte
gehad. We bespraken enkele kunststromingen. Magritte plaatsen we dan binnen het
surrealisme. Ik weet al een beetje over Magritte maar ik wil nog veel meer te
weten komen. Bijvoorbeeld : Waar haalt hij zijn ideen? , Hoeveel tijd steekt hij
in één schilderij?,... . Het bekendste schilderij van Magritte kent
ongetwijfeld iedereen wel namelijk Ceci nest pas une pipe. Ik ben heel
benieuwd om nog meer werken van hem te kunnen bewonderen! Tot slot zou ik
willen weten wie de persoon achter Magritte is.
In het kader van expo heb ik gekozen om naar een tentoonstelling te gaan in Bozar .Mijn keuze ging uit naar een tentoonstelling van Wim Delvoye. Deze tentoonstelling heet: Knockin on Heavens Door.Op de laatste dag van de herfstvakantie(zondag 7 november)ben ik samen met mijn zus een namiddag naar Brussel gegaan. We stapten Bozar binnen rond 15u30. Het was voor ons de eerste keer dat we de werken van Wim Delvoye in het echt konden zien.Mijn verwachtingen waren heel hoog gesteld. Dit komt enigszins doordat ik al over deze kunstenaar heb geleerd.Vorig jaar bij het vak cultuurwetenschappen hebben we enkele kunstenaars besproken en wat verder ingaan op hun werken. Een van die kunstenaars was Wim Devolye. Ik vond al vanaf het begin dat hij een eigenzinnige niet alledaagse stijl had. Maar zijn kunstwerken inspireerden mij wel.In de les cultuurwetenschappen hebben we twee van zijn werken uitgebreid bekeken. Dit was de cloaca. De cloaca is een duplicaat van het menselijk spijsverteringsstelsel.Dit is misschien een banaal onderwerp maarhet is wel goed gevonden. Daarnaast hebben we ook gezien dat Wim Delvoye varkens tatoeëerde. Ik wil graag nog andere werken van hem zien, niet alleen beelden maar ook schilderijen. In een schilderij zie je meer met welke emoties het is gebracht en wat het wilt meegeven.Wim Delvoye heeft veel fantasie en is ook ruimdenkend. Voor ik naar de tentoonstelling ging in Bozar wist ik wel al een beetje welke stijf hij heeft. Maar ik was wel benieuwd naar zijn andere werken. Ik kijk er alvast naar uit. In mijn volgend verslagje lees je mijn ervaring.
Mijn reactie op de recensie van Matthias Depoorter.
Mijn ouders zetten mijn zus en ik af in Brussel. Nadien zochten we de weg naar Bozar. Eenmaal aangekomen zochten we onze weg tussen de drukte. Het was al even geleden dat ik in Bozar was geweest. Na enkele minuten stappen door de drukte kwamen we eindelijk aan bij de locatie van Wim Delvoyes tentoonstelling. De locatie was verdeeld in drie zalen. In de eerste zaal hing een grote panoramaTOUR 'Bruxelles', 2010.Dit was oogverblindend. Het was een hele mooie compositie waarbij de gotische toren centraal stond. Deze gotische toren kon je ook in Brussel gaan bezichtigen. Dit hebben we ook gedaan. Maar nu eerst terug naar de tentoonstelling.In de volgende zaal hingen schetsen aan de muur. De schetsen waar heel mooi uitgewerkt. Er hingen viertal schetsen onder elkaar. Op de schetsen was steeds hetzelfde waarnemen namelijk helixen van jezusfiguren. Maar er werd steeds wel gebruik gemaakt van andere kleuren enandere compositie. Ik vond het heel mooi om ook eens schetsen te zien voor iets wordt uitgewerkt. Naast de schetsen stond er ook enkele bronzen beelden. Het waren bronzen beelden van gekruisigde Jezus, vervormd rond een kruis.In de derde en laatste zaal stond een heel mooi gebouw die meteen mijn aandacht trok. Het was een hele mooie compositie waar ik uren kon naar kijken. Toen ik al de drie zalen had bezichtigd, ging ik ook eens een kijkje nemen naar de toren.De toren is 17 meter hoog en is gemaakt van staal. Ik vind dat de toren een meerwaarde heeft, het sprak me meteen aan. Bovenop het dak van Bozar heb je naast de toren een heel mooie skyline van Brussel.
Mijn mening over de tentoonstelling van Wim Delvoye. Ik had eigenlijk een dubbel gevoel nadat ik de tentoonstelling had gezien. Enerzijds heeft de tentoonstelling mij blij verrast mede door de prachtige toren. Nu heb ik een andere kijk op Wim Delvoye. Maar anderzijds was ik wel een beetje teleurgesteld. Ik vond de tentoonstelling nogal beperkt. Ik had verwacht dat ik nog meer werken en beelden van Wim Delvoye kon zien.
Ik ga deels akkoord met de recensie van Matthias Depoorter. Maar als er nog eens een tentoonstelling van Wim Delvoye te zien is, zou ik er zeker naartoe gaan. Ik wil graag nog meerdere werken van hem zien!!
