ATV, 16.03.09, Swa Van de brul

Een paar jaartjes geleden schreef vrt-journalist Louis Van Dievel een boek over de Vampier van Muizen. Het verhaal brengt de lezer naar de jaren zeventig, toen Mechelen en omstreken werden opgeschrikt door een reeks verschrikkelijke gebeurtenissen. Drie vrouwen werden op beestachtige manier verkracht en vermoord. De verwondingen bij de dames zorgde voor de verwijzing naar de term vampier. Theatergezelschap 't ARSENAAL zag snel dat de verhaallijn van het boek uitstekend geschikt was om er een toneelversie van te maken. Ik was enorm blij dat ik het boek niet had gelezen toen ik afzakte naar de voorstelling. Ongeïnformeerd een stuk bekijken heeft altijd iets van een ontdekkingsreis. M.a.w. laat maar komen.

Stafke van Eycken, de bruut die verantwoordelijk was voor de macabere gebeurtenissen, woonde in de Pruimelaarstraat (vandaar de titel) bij zijn moeder Julia en stiefvader Pierre. Op de leeftijd van negentien jaar moeten bij hem de stoppen zijn doorgeslagen en ging hij driest tekeer. Vrouwen waren zijn prooi. Voordien zat hij weliswaar in een verbeteringsgesticht maar toen hij werd aangehouden schrok toch de ganse buurt ervan dat hij tot zulke wreedaardigheden in staat was geweest. De Gustaaf? Neen, dat kon niet. Toch was hij wel degelijk die seriemoordenaar. Woon daar nu net naast, het moet je maar overkomen. Zo beland ik bij het thema van de voorstelling. Hoe gaan mensen uit eenzelfde leefgemeenschap om met zulk een gebeurtenis?

Drie doordeweekse gezinnen komen onder vuur te staan wanneer Stafke wordt gearresteerd. Berre en Simone, Marcel en Francine alsook de Fons en zijn Marie. Bij de reconstructie van de feiten vallen de maskers af. De relaties krijgen een ferme dreun. Het zijn geen verschrikkelijke daden die aan het licht komen. Of toch wel? Wie weet, het is maar hoe je het beziet.

Zulke verhaaltjes zijn altijd welkom en meestal lach je je te pletter met de faits divers van je medemens. Maar je krijgt zoals in elk goed theaterstuk ook een spiegel voor je neus, en ieder heeft wel iets waarover ie niet zo fier moet zijn. M.a.w. lachen geblazen met een ander zijn leed en de toch wel wrange situatie. En dat deed ik tijdens het bekijken van DE PRUIMELAARSTRAAT. De lach werd niet enkel opgewekt door de stoute akkevietjes die de protagonisten wereldkundig maakten maar eveneens door hun vakkundig gebruik van het Mechels dialect. Het heeft iets laconiek, wat dacht je b.v. van gritselen. Meteen stelde ik mij de vraag hoe de West-Vlamingen dit enigszins locatiestuk gaan ervaren. Dit laatste viel mij te binnen toen ik vernam dat het stuk reeds maanden voor de premiere overal was uitverkocht.  Bizar, een stuk met als titel een straatnaam. Naar het waarom moest niet lang gezocht worden. Vic de Wachter, Jaak Van Assche, Tuur De Weert, Camilia Blereau, Luc Springuel, Gilda De Bal en Hilde Van Haesendonck. Toppers die de ticketverkoop zeker deden boomen. Natuurlijk bewijzen namen niet altijd alles, maar deze keer zat het snor.
Soms wordt het woord vakkennis wat minachtend gebruikt maar in deze context bedoel ik er enkel mee dat ik blij was nog eens zoveel getalenteerde acteurs het beste van zichzelf te zien geven. Pure klasbakken die meer spelvreugde tentoonspreiden dan het jong zogezegd aanstormend talent. Was er dan misschien toch een duistere kracht van ene meester mee gemoeid? Zeker weten, met deze laatste bedoelen we directeur/regisseur Michael De Cock die andermaal het beste uit zijn ploeg wist te halen. Zijn nominatie voor de beste regie 2009 is met deze reeds verzilverd.

Als laatste wil ik nog meegeven dat DE PRUIMELAARSTRAAT een verzorgde voorstelling is geworden mede door de inbreng van alle kunstenaars achter de schermen, met nadruk op het woord kunstenaars.  
 
Onze afsluiter:
Aangenaam en onderhoudend toneelstuk dat entertaint en vragen stelt, wat volgens mijn een vrij uniek gegeven blijkt te zijn de dag van vandaag. Allen daar heen! Als je nog een zitje weet te bemachtigen...