Dat Kerstmis met rasse schreden nadert, is hier in Tromsø goed te merken. Gezien het hier te koud is voor Sinterklaas, die Spaanse temperaturen gewoon is – de Sint kennen ze hier niet – beginnen ze dus vroeger met de voorbereidingen voor Kerstmis. In de hoofdstraat hangen slingers met lichtjes en groene sparrentakken, op verschillende plaatsen kan je kerstbomen zien (er staat een gigantisch grote in het shoppingcenter (zie foto’s)), maar meest vermeldenswaardig…er is terug SNEEUW!! Eindelijk! Nu de zon niet meer boven de horizon komt en het ofwel pikdonker ofwel schemerdonker is, zorgt de sneeuw voor een frisse (dit weekend wordt -11°C verwacht), heldere noot.

Ik moet zeggen dat het donker zijn wel enkele voordelen heeft. Wie kan namelijk zeggen genoten te hebben van vuurwerk om 12u30 ’s middags. Ja inderdaad, ik keek door het raam van het labo op mijn werk en blijkbaar werd er geoefend voor de vuurwerkshow op Nieuwjaar J (dat belooft hoor Katrien ;)).

Verder heb ik terug zeer intens noorderlicht gezien. Enkele dagen geleden, net voor de sneeuw kwam, was de nachtelijke hemel bezaaid met een miljoen sterren en zeer intense groene slierten.

Toch moet ik toegeven dat ik af en toe wel te kampen heb met heimwee. Dit reflecteert zich bij mij vooral door 27 keer naar de Belgische inzending van eurosong for kids te luisteren (ik kan bijna meejodelen ;)), Kristine Nederlands te leren, koekjes gedoopt in Belgische chocolade te kopen (de eerste en de laatste keer, want ze waren echt niet zo lekker) en de landing van Frank De Winne op de Kazachse vlakte live te volgen via de StuBru internetradio deze morgen. Maar, bekijk het van de positieve kant, ik draag mijn t-shirt met ‘Van Rompuy for president’ alleen op zondagvoormiddag en kan mezelf nog net inhouden om het volkslied te fluiten als ik aan het winkelen ben ;).

Maar bon, gezien het toch een tijdje geleden is, dat ik nog iets postte volgt eerst een kort verslagje van mijn weekend naar de Lofoten (20-22 november). De Lofoten (letterlijk lachende voeten) is een eilandengroep die zich tussen 68 en 69°NB vanaf de Noorse kustlijn afsplitst van het vasteland en schuin in de Noorse zee uitsteekt. Een groot deel van het landschap is geklasseerd als UNESCO werelderfgoed door o.a. de zeer bijzondere vorm van de bergen. De eilanden behoren beslist tot één van de belangrijkste Noorse toeristisch trekpleisters in de zomer.

Vrijdag 20 november vertrokken Kristine en ik met de bus richting het zuiden, om aan mijn langste roadtrip tot nu toe te beginnen – bijna 10u rijden. Om 6u15 vertrok de bus in Tromsø met bestemming Bjerkvik. Ik hield me vooral bezig met al soezend uit het raam te kijken terwijl ik luisterde naar Harry Potter and the goblet of fire (een audioboek dat ik van één van mijn collega’s mocht lenen). We reden o.a. door Bardufoss, deze commune ligt iets verder van de zee dan Tromsø, met het gevolg dat het daar -7°C was, i.p.v. 1°C in Tromsø. De sneeuw was daar dus nog niet aan smelten toegekomen en de bomen waren helemaal bedekt met ijsbloemen (zie de foto’s – ze zijn genomen vanuit de bus, dus vergeef me de slechte kwaliteit). In Bardufoss is een redelijk belangrijke legerbasis gelegen, dat verklaarde natuurlijk al de militairen die we langs da weg zagen marcheren in de kou (veel 18 jarigen – vooral jongens – gaan eerst voor een jaar naar het leger, eer ze eventueel beginnen studeren).

Na Bardufoss bleef het landschap er redelijk ‘icy’ uitzien. De weg volgde een hele tijd een grote halfbevroren rivier vol met gigantische, drijvende blauwgekleurde ijsklompen, ik zag bevroren watervallen en compleet doorzichtige ijspegels van wel twee meter lang vastgevroren aan de rotsen die bepaalde delen van de weg aflijnden.

Aangekomen in Bjerkvik rond 10u, moesten we overstappen in een bus die ons naar Svolvær zou brengen. Svolvær wordt wel eens de hoofdstad van de Lofoten genoemd, omdat het de grootste stad is van de eilandengroep. In Svolvær namen we de bus naar Leknes, waar we rond 15u30 aankwamen en waar Kristines nonkel ons kwam oppikken.

Kristines nonkel Robert en tante Liv ontvingen ons hartelijk in hun huis. Samen met hun dochter en haar lief aten we een superlekker avondmaal. In het begin kon ik hun Noors redelijk goed volgen, maar naarmate het later werd, begon de vermoeiende bijna 10 uur durende busrit zijn tol te eisen op mijn focusvermogen.

Na een zalige nachtrust en een uitgebreid ontbijt, vertrokken we zaterdagmiddag met de auto naar Reine. In dit stadje – nog meer naar het westen gelegen – woont Kristines grootmoeder in een rusthuis. Oorspronkelijk woonde ze in Kirkefjord, dit is een gehucht die enkel met de boot te bereiken is vanaf Reine. Elke dag vertrekt er een kleine boot naar die plaats om de post of boodschappen af te geven. Na een kort bezoekje aan haar grootmoeder, stapten we aan boord van de kleine boot voor een fjordtochtje richting Kirkefjord. Ik waande me even in de middeleeuwen toen we in het donker (het was rond 15u en dus al donker) iemand op de bescheiden kade zagen staan wachten om de post in ontvangst te nemen. De sterke wind en de plenzende regen zorgden mede voor een zeer speciale sfeer daar in dat bootje in de fjord omringd door de schemerige gedaantes van de bergen.

Na onze korte boottocht besloten tante Liv en nonkel Robert om nog even wat verder te rijden naar het westen tot het kleine dorpje, Å genaamd. We reden tot de weg stopte. In twee dagen tijd hadden we dus heel de Lofoten doorkruist. Hierdoor realiseerde ik me dat ik zeker nog eens moet terugkeren in de zomer.

Na terug een lekker avondmaal in Leknes bij tante Liv en nonkel Robert, werden we zaterdagavond naar Stamsund gebracht. Daar namen we de boot – Hurtigruten, the coastal express – om na een 19 uur durende cruise langs de Noorse kust op de fjorden terug te keren naar Tromsø. We hadden geen kajuit geboekt, dat was net iets te duur. We waren van plan om gewoon in het salon op het bovenste dek te slapen. Helaas strooide een ‘kerstpersoneelsfeest’ roet in het eten. Onze nachtrust werd hierdoor gigantisch verkort. Ik denk dat ik rond 4u in slaap gevallen ben om terug gewekt te worden door een schoonmaakster die het tapijt naast mijn slaapzetel per se om 8u wilde stofzuigen :s.

De aankomst rond 14u30 in Tromsø was sprookjesachtig… Het begon al lichtjes donker te worden, maar toch vind ik dat deze foto’s beter gelukt zijn. Iedereen die het overweegt om me eens een bezoekje te brengen, raad ik ten sterkste aan om met de boot toe te komen i.p.v. met het vliegtuig J.

Ik heb ook proberen foto’s nemen van eidereenden die al spetterend wegpeddelden van voor de boot, maar die foto’s zijn helaas enorm mislukt – te donker.

De week die volgde na het intense Lofotenweekend was redelijk rijkelijk gevuld met activiteiten. Woensdag (25 nov) werd ik uitgenodigd om een business dinner meeting bij te wonen. Tegen lekker eten zeg ik natuurlijk niet nee J. We kregen allerlei Noorse tapas, waaronder een soort gehaktballen in een soort tomatensaus, lutefisk (dit is een soort kabeljauw klaargemaakt in NaOH K waardoor hij totaal zijn vorm verliest, een traditioneel Noors gerecht blijkbaar), zalm, nog meer kabeljauw in een lekkere saus en rendier in room! Vooral het rendier viel bij mij goed in de smaak – zeer zuiver, mals vlees, vond ik.  

Vrijdag (27 nov) speelde ik mijn eerste van vier (!) kerstconcerten dit jaar (2 in Noorwegen en 2 in België). Het was met het universiteitsorkest en in samenwerking met de vier (!) koren van de universiteit. Ondanks de twijfelachtige repetities, bleek het concert wel redelijk goed te verlopen. Hoera! Daarna was het ‘eting’; zalm, lutefisk, potetsalat, kip en veel gezang stonden op het menu. Aja wat wil je met vier Noorse koren J.

Dit weekend (28 en 29 nov) dan, was het repetitieweekend met TOF janitsjar, het harmonieorkest waar ik ook in meespeel. Het werden twee intensieve dagen van geklarinetter. Dit in combinatie met het koude vriesweer zorgden ervoor dat mijn lippen helemaal kapot waren en mijn labello er bijna helemaal doorzit.