Vandaag wordt weer een spannende dag. Deel 2 van het voetbaltoernooi. Wanneer ik s morgens naar daar ga om de babys eten te geven zie ik dat ze al aan het oefenen zijn.
De rest van de ochtend houd ik me bezig met het hermaken van departure reports die 1 van de vrijwilligers gemaakt had. Ze waren niet zo goed, of alleszins niet volledig, dus heb ik ze herwerkt zodat deze ook verstuurd konden worden.
Ons voetbal toernooi is goed verlopen. Het was tegen Ahope ( zusterweeshuis voor kinderen met HIV ) Slik. Ik had als organisator/coach/assistent-coach/verpleegster veel werk deze keer. Onze meisjes hebben nipt verloren. Wat voor sommigen zwaar was om te verduren. Onze jongen hebben voor de tweede keer al hun wedstrijd niet kunnen uitspelen. Deze keer wegens zware regenval. Zelfs in onze refter stroomde het water binnen. We zaten allen omsingeld door plassen en stromend water. k Heb uiteraard een paar bengels koude douches en baden laten nemen ;)
Wanneer het eindelijk stopte met regenen ben ik iets gaan drinken en ik was zonder het te beseffen maar om 20u thuis. Waar ik godzijdank gevoed werd door de 3 vrouwen. Hoe schattig hihi
Zondag 9 april
Een burn out is niet ver weg, dus slaap ik uit. Allé ja, tot 7u (wat voor mij hier toch wel een beetje uitslapen is). Om 9u meeting. Goeie meeting, emotionele meeting. De dames kondigden aan dat hun vertrek niet ver weg meer is. Ze moeten hier weg, ze gaan voor een paar dagen op hotel voordat ze naar huis gaan. Ik kan hen dat absoluut niet kwalijk nemen, maar ik ga hen zo missen. Ze zijn zo lief voor me. Ze hebben zelfs tegen Merily (onze bazin, die hier nu is) een hele lofgang over mij begonnen tijdens de meeting over alles wat k hier doe. Ik zie ze graag.
Nadien heb ik mij de hele morgen bezig gehouden met Mimi, de blinde baby. Ik had allerlei informatie opgezocht op het internet en had ook info van Julie die ze voor mij achtergelaten had. De informatie ging om stimulatieprikkels voor kindjes met blindheid of slechtziendheid. Ik heb de hele ochtend die oefeningen met haar gedaan. De werksters vonden het best grappig en ik vroeg hen of ze het ook eens wouden proberen. Ik heb hen ook eens door de papieren laten neuzen, zo krijgen ze ook het gevoel hierbij betrokken te zijn, en kunnen ze dit ook verder zetten wanneer ik vertrek. Ik zie met deze oefeningen al een verschil tegenover vorige week. Hopelijk blijft dit zo verder evolueren.
Na lunchtijd (late lunch) zei ik tegen mezelf (maar vooral onder lichte dwang van de anderen) Elisa, kruipt in uw bed. Met zo een drukke week achter de rug leek me dit geen slecht idee. Nu is het hier 18u, bij jullie 17u dus, dus ik ga iets eten en ik twijfel om vanavond naar mijn kindjes te gaan voor het zingen, maar ik denk dat ik beter thuis blijf en nog wat bijslaap.
Ik verlang naar een vrije dag, maar die zit er nog niet aan te komen. Ik wou dat ik niet uit mijn bed was gekomen deze dag. Er waren hier mensen om 5 u wakker die me dus uiteraard ook wakker gemaakt hebben. Al het eten was op aangezien we hier nu met 8 mensen eten en ik had geen warm water in de douche. Je zou voor minder slecht gezind worden e.
Terwijl ik de babys eten gaf heb ik nog wat kindjes geobserveerd om de departure reports te kunnen schrijven 1 van de dagen. Er is een nieuw kindje geariveerd. Ik dacht dat hij amper een dag oud was en vroeg geboren was ofzo, zo klein en mager leek hij, maar de werksters vertelden me dat hij 5 maand oud was. Dat is zo erg. Ik hoop dat hij erdoor komt. Hij is gisteren vanuit het ziekenhuis naar ons gebracht.
Nadien was het weer werkdag, niet dat de babys voeden niet tot mijn werk behoort, maar je snapt het wel e. Sinds gisteren ben ik de officiële wiskunde leerkracht voor 2 weken aangezien Teklu met vakantie ofzo is. Bij de jongste groepen blijft het toch moeilijk, maar ik heb een aantal complimenten gekregen van mensen die naar mijn les kwamen kijken, dus ben wel tevreden van mijn lessen. Het laatste les uur had ik geen les meer, maar vroeg Gail me om les te geven in de plaats van Henak (leerkracht Engels) aangezien ze een meeting gingen houden. Ik heb dan een hele les met hen gewoon gebabbeld over zeedieren aan de hand van prentenboeken. Superleuk.
In de namiddag zijn we inkopen gaan doen aangezien er hier niets meer in huis is. Daarna had ik nog een heleboel zaken te regelen voor mijn voetbaltoernooi. (jihaaa, er zijn voetbalbroekjes, de kinderen gaan zo blij zijn).
Julie vertrekt vanavond terug naar Amerika en zal een baby escorteren naar zijn familie. Ik ben de baby op gaan pikken om hem naar ons thuis te brengen en hem een lekker warm bad te geven en hem schoon te schrobben. Hij huilde heel erg, dus ben ik met hem in een buggy gaan wandelen. Ik denk dat de mensen hier dit nog nooit gezien hadden. Ik had ongelooflijk veel bekijks. Nadien was hij heel onrustig, maar van het moment dat hij uit het bad kwam was hij weer in orde. In slaap gevallen in mijn armen en blijven slapen tot Julie hem overnam om naar het vliegveld te vertrekken.
Zware dag. Hij is nog vrij goed begonnen: Ik heb mijn America Class gegeven (aan de andere groep nu). Het ging weer vrij vlot. Deze keer was het aan groep 5, dus zij zijn wat ouder en kennen wat meer Engels, dus dat maakt het wat gemakkelijker.
Mijn planning voor de rest van de morgen was: wiskundelessen in groep 3, 4 en 5. Maar na mijn eerste les begon de crisis van vandaag. Ik werd uit de klas geroepen omdat er iemand aan de poort was. Abinet en Netsanets moeder was weer hier. Ze was totaal over stuur en zei dat ze gek werd zonder haar kinderen en dat zij hen terug bij haar wou. Ik heb dan meteen met Myriam (sociaal werksters) gebeld en zij ging zo snel mogelijk komen. Ik kan nog heel veel over deze situatie vertellen, maar het resultaat was dat de kinderen met haar mee gegaan zijn naar huis.
In de namiddag hadden we weer een fieldtrip: picknick. Ik was er niet bij van het begin omdat ik nog les aan het geven was aan groep 5, maar de tijd dat ik er toch bij kon zijn was gezellig en leuk.
Party voor de kindjes die vertrekken, waaronder mijn lieve Winshet.
Ochtendritueel: wassen en tandjes poetsen natuurlijk, mailtjes lezen en dagboek typen, eten en mijn liefste schatten eten gaan geven. Er waren weer een nieuwe babytjes. Best wel schattige, maar je merkt aan hen wel duidelijk dat zij je blanke gezicht nog niet gewoon zijn.
Nadien ben ik Rachel komen halen en heb ik haar een toer gegeven in het weeshuis. Ik heb haar daar Layla House, Wana House, de kantoren, getoond.
Daarna heb ik met Julie de leeraarskamer doorzocht en allerlei leuke dingetjes, die zij onder andere gedoneerd heeft, terug gevonden. Er zijn echt interessante dingen bij om te gebruiken bij de kleine kindjes enzo.
In de namiddag heb ik America class gegeven. Ik had het onderwerp vliegtuig gekozen. Ze waren heel geïnteresseerd. Ik wou de nadruk leggen op activiteit en interactie. En dat is zeker gelukt. Ik heb hen elkaar door de security laten gaan, ze hebben mijn paspoort bestudeert, vanalles geraden,
s Avonds ben ik naar het zingen gaan kijken en ik had een video voor hen meegebracht. Ik ben een tijdje blijven kijken en ze vonden het een goede film. Dus jihaaaa, geslaagde dag.
(Dit zou de perfecte dag geweest zijn, maar dat ik heb wel een deeltje weggelaten. Rachel, de nieuwe vrijwilliger hier, had het fantastische idee om hier een hond binnen te brengen. Betsy was totaal over haar toeren (ziektes, vlooien, ..) Nate reageerde weer zoals zichzelf, dus t was hier echt een crisis)
Ik heb het gevoel dat ik steeds in herhaling val, want ik begin elke morgen met hetzelfde liedje: het voeden van de babys. Het wordt wel elke keer leuker en leuker, aangezien je de babys echt wel leert kennen en ook de werksters natuurlijk. Elke dag ga je ook nieuwsgierig kijken of er weer nieuwe babys aangekomen zijn.
Nadien had ik een afspraak met alle gezinnen (ook Winshets nieuwe familie) om hen een toer te geven in het weeshuis. Sommige van hen zijn echt wel leuk en waren oprecht geïnteresseerd. Anderen waren echt niet geïnteresseerd, dus voor hen kon deze toer niet snel genoeg voorbij zijn. Winshets familie kwam zelfs niet opdagen.
Biya was niet aanwezig vandaag ( hij was naar het ziekenhuis om naar zijn knie eindelijk te laten kijken ). Dus heb ik zijn sportslessen overgenomen. Bij de oudere kinderen was dit geen probleem, maar bij de jongste groep was dit haast onmogelijk. Zij verstaan bijna geen Engels, dus is het al onmogelijk om hen stil in een rij te laten staan. Uiteindelijk was dit toch nog een vrij geslaagde les.
In de namiddag hadden we een fieldtrip gepland met groep 5, onze oudste groep. We gingen naar het etnologisch museum en daarna een ijsje gaan eten. Normaal gezien is deze fieldtrip een hemels geschenk met deze groep. Het kon zo gezellig worden, maar ineens zat ons busje MEER dan vol. De filmgroep, die hier voor 1 week is, had plotseling besloten om mee te gaan. Ook Julie en Winshets familie gingen mee. Ik had amper plaats om nog te zitten. Het was ook helemaal niet gezellig meer, er was geen groepsgevoel meer. Alle geluk was het toch nog leerrijk voor de kinderen.
Ik had zo een rot gevoel toen ik thuis kwam dat ik naar de kleutertjes gegaan ben om mezelf wat op te monteren, wat zeker gelukt is. Ze waren echt gezellig J
Ik geraakte moeilijk uit mijn bed, maar toch om half 8 de babytjes eten gaan geven. Julie was de hele tijd bezig over een blind meisje dat daar zou moeten zijn, maar wie hadden haar allemaal niet gezien. Maar ze was er zo zeker van dat ze hier zou zijn. Ik heb het deze morgen dus gevraagd aan de werkers en zij vertelden me dat ze verhuisd was naar een ander weeshuis.
Haha, wat een dag. Mijn planning was dat ik Julie een hele dag zou volgen. Ik heb met haar 2 lessen samen gegeven. Zij in het Engels en ik in het Amaric. Het waren 2 wiskunde lessen. Daarna heb ik fotos genomen van de nieuwe kindjes in Layle House voor onze fotomuur.
Na snacktime ben ik naar de kleuters gegaan. Zij zaten allemaal op de grond tv te kijken. Het was een soort muziekprogramma, dus ik heb ze allemaal recht gekregen en we hebben ritmespelletjes gedaan en gedanst enzo.
In de namiddag was ik Julie kwijt (zij was de hele tijd bij Gail bleek achteraf) dus heb ik Cucu geholpen bij de muzieklessen. Eigenlijk heb ik de lessen gegeven, want het waren liedjes uit mijn boek, en hij kende ze nog niet zo goed. Bij de kleuters was het een hele leuke en geslaagde les. Voor mij was de les geslaagd omdat ik het gevoel had dat ik iedereen mee had, iedereen had plezier en zong het liedje goed. Maar wat ik heel goed vond is dat ik een meisje mee kreeg dat niet echt mee deed en vrij verlegen was. Ik heb haar dan was gesteund en wanneer het haar beurt was om te dansen heb ik met haar meegedanst (wat heel lachwekkend was voor de andere kinderen). Dus ik heb weeral eens een zalige dag achter de rug.
Wow, ik zat gewoon al een dag achter met mijn telling seg. Bij deze is dit dus veranderd. Ik dacht dat ik deze dag al getypt had, maar blijkbaar niet.
Het is niet zo een interessante dag, dus het zal geen lang bericht worden. We hebben een meeting gehad die gelukkig al heel wat beter verliep dan de andere meetings. Nadien ben ik zwaar aan de slag gegaan met mijn administratieve job (hihi). Ik heb 6 andere rapporten geschreven over de kindjes en verstuurd naar mijn bazinnen. Mijn schema voor de eerste week van de nieuwe vrijwilligers is ook in orde en verstuurd.
Na mijn administratieve morgen had ik een fotografische namiddag. Ik heb fotos genomen van alle nieuwe kindjes voor onze mooie fotomuur. Daarna ben ik naar mijn lieve kleuters gegaan en hebben we wat gedanst en gezongen.
Zoals je ziet zijn mijn zondagen hier niet zoals mijn normale zondagen. Elke dag blijft hier een hele of een halve werkdag.
Korte verslagjes diegene die zullen volgen. Heb een paar super drukke dagen achter de rug, een tijd zonder computer gezeten, dus het zal kort en bondig worden.
Vandaag ben ik (zoals gewoonlijk ondertussen) mijn babytjes en kleutertjes eten gaan geven. Had Dougie vandaag, een schat van een meisje. Wel moeilijk om eten te geven want wil constant spelen. Voor de rest waren het allemaal weer schatjes zoals altijd.
Toen het om 9u (wanneer de lessen beginnen) begon te regen, ben ik snel groep 2 gaan redden. Zij hadden normaal gezien sport, waar wanneer het regent kruipen ze gewoon voor de tv. Ik heb dan met hen, om de tv-verslaving weg te werken, kringspelen gedaan in de refter op de mat. In het begin nogal moeilijk, maar na een tijdje kwam de sportleraar er aan en die hielp me dan vertalen enzo. Dit heb ik het uur daarna ook gedaan met groep 1a aangezien het nog steeds regende. Best gezellig !!
Tijdens snacktime ben ik met CJ mee gegaan naar de baby's. Op dat uur doet zij altijd 'tummytime'. Alle baby's liggen de hele dag op hun rug, dus deze tijd dient om ze allemaal om te draaien en op hun buikje te leggen. Het is ook ongeveer de tijd wanneer ze hun tweede fles krijgen. Aangezien het snacktime was waren alle werksters uit de kamer en waren alleen CJ en ik daar. Om 20 hongerige en huilirige baby's te amuseren.
Om 2u hadden we afgesproken met Mike om ons naar de Fistula kliniek te brengen. (Deze keer hadden we dus wel een afspraak gemaakt) Het was raar om iets dat ik op voorhand in België op tv gezien had, nu in het echt te zien. Na een hele uitleg en een hele toer in de kliniek had ik een heel opgelucht gevoel. Door dingen zoals deze te zien weet je dat ze goed bezig zijn in dit land en dat alles wel in orde zal komen.
Het was een emotioneel en fysiek wel zware dag, dus hebben we s avonds pizza's besteld en gezellig thuis gezeten.
Zaterdag 1 April
Jaja, 1 april, ook die vieren ze hier. Heb wel een paar 1 april mopjes van de kinderen over mij heen gekregen ;) Ik ben deze ochtend weer naar de baby's gegaan, waar het niet zo gezellig was als de andere dagen. Het was uitwerpselen dag (ja, langs alle kanten) Maar kom, daar zijn we toch ook weeral door geraakt.
Nadien heb ik een heel zwaar moment meegemaakt. Ik ben hier blijkbaar (waarschijnlijk omdat ik hier al het langste ben) de vrijwilliger die alle vuile taaksjes mag opknappen. Ted, de buurman had 19 paar schoenen voor de kinderen en ik moest beslissen wie schoenen kreeg en wie niet. Uiteraard was de helft van de kinderen zo teleurgesteld en kwaad omdat zij geen schoenen kregen. Dit wil ik nooit meer doen !!
In de namiddag had ik de tijd van mijn leven, met mijn soccertournooi op het programma. De kinderen vonden het geweldig. (vooral de meisjesmatch dan toch). Ze zijn gewonnen met 3-1. Tijdens de jongensmatch was er heel wat meer oproer. ( De jongens van het andere team waren vrij agressief ) Er is naar het schijnt ook geslagen geweest, maar ik was tijdens die gebeurtenis de jongens aan het kalmeren. Ze hebben achteraf een grote preek gekregen en allen toch vrede gesloten. Ik kijk al uit naar volgende week :s
's Avonds ben ik naar het drama gaan kijken. Het was zalig deze keer. Ook al versta ik er weinig van, ik heb me een breuk gelachen.
Lieve schatten, ik mis jullie nog steeds, maar het is hier zaaaaalig.
Na mijn late uitje van gisteren avond heb ik voor een keertje mijn ochtendwandeling en mijn bezoek aan de babys overgeslagen. Tegen half 9 ben ik naar Layla House gegaan en heb ik rond gehangen met de kindjes. (Het is hier trouwens maar slecht weer vandaag.)
Om 9u begon mijn Amerika klas. Ik was enorm zenuwachtig met al deze toeschouwers om me heen. Maar (ik wil nu niet stoefen), de les was zoveel beter dan die van gisteren. Ze verliep veel beter, er was meer structuur, het was leuker, Allé, ik was alleszins heel blij met hoe alles was verlopen. Nadien ging ik met deze groep volleyballen, maar midden in onze les begon het te regenen dus zijn we naar binnen gevlucht.
Nadien heb ik samen met Biya 3 jongensteams en 2 meisjesteams samengesteld voor ons voetbal toernooi. Ik heb dit samen met Gail besproken en er komt vanaf nu elke zaterdag een ploeg vanuit een ander weeshuis (deze zaterdag = Ahope) tegen 1 van onze ploegen spelen. Ik ben heel benieuwd en ben zeker dat dit voor de kinderen heel leuk zal worden.
In de namiddag zijn we (CJ, Pat, Betsy en ik) met Mike op stap geweest. We zijn eerst bij zijn huis gestopt. Wat leuk om ook dit beeld van Addis eens te krijgen. Zijn huis is bijna een kasteel. 4 badkamers, 2 met jacuzzi enzo. Miss moet je dit inderdaad eerst gezien hebben vooraleer je hier je cultuurshock krijgt. Het fistulahospital zou onze volgende stop worden. (Ik had in België hierover al een reportage gezien dus wou deze absoluut bezoeken.) Maar toen we daar aan kwamen vertelden ze ons dat we eerst een afspraak moesten maken, dus hebben we voor morgen een afspraak gemaakt. Op de terugweg zijn we nog langs enkele winkeltjes gereden waar Pat naartoe wilde.
Terug thuis ben ik nu aan mijn dagboek bezig en gaan we straks iets gaan drinken. Daarna ga ik snel hier thuis iets eten en naar de kindjes terug gaan. Zingen, film zien, met de parels werken,
Ik hoop dat ik dit alles snel nog eens op het internet kan plaatsen, maar de pc is momenteel in de winkel, en ik kan zelf niet inbellen met deze pc, dus ja.
Hopelijk hoor ik jullie weer gauw. Dikke zoenen xxxxxxxxx
Sinds lange tijd eindelijk nog eens mijn ochtendwandeling kunnen doen. doet toch deugd hoor. Daarna ben ik rechtstreeks naar de babys en peuters gegaan om te helpen bij het voeden. Zoals steeds ga ik eerst even bij mijn kleuters langs om ze een ochtendzoentje te geven. Deze keer geraakte ik er niet weg. Zelfs de werksters hielden me tegen en dwongen me om met hen samen te ontbijten. Een lekkere gezellige smosboel tussen al die kleuters seg. Mijn schatje, Samira was wel heel blij dat ik bleef. Ze zat de hele tijd te lachen en te gniffelen op haar stoeltje. Daarna ben ik toch nog op tijd bij mijn babytjes geraakt. Alle werksters waren een beetje triestig aangezien Darartu, de favoriete baby van iedereen net geadopteerd werd. Ook voor hen blijft het moeilijk. Ze hechten zich aan de kinderen, en ook al weten we allemaal dat het waarschijnlijk voor hun toekomst veel beter is in Amerika, toch is het pijnlijk en vinden we het spijtig wanneer er kindjes weg gaan.
We hebben wat computer problemen, dus ben ik om half 9 naar huis gegaan om CJ te helpen om rapporten te maken over 2 kinderen. Daarna ben ik naar Wana House gegaan om te kijken of alle leerkrachten er waren. Wanneer ik zag dat dit het geval was ben ik eindelijk mijn testen beginnen afnemen. Ik ben alle leerlingen op verschillende vlakken aan het testen want volgens mij zitten sommige leerlingen echt niet meer op hun plaats. Na bijna 3 uur testen had ik nog maar 3 kinderen gedaan. Pff, dit wordt een helse job om af te krijgen.
Na lunch gingen we Mike ( een Ethiopiër die een tijd lang in Amerika gewoond heeft ) halen, die ons ging assisteren tijdens Amerika klas. Waar ik trouwens nog niets over verteld heb. Wat een rel. Ik had voordat de vrouwen hier waren al heel wat ideeën op papier gezet. vb. het vliegtuig, huizen, muziek, 1 van mijn ideeën was ook om een soort quiz te doen over wat ze al weten over Amerika. De vrouwen wouden deze les in handen nemen, voor mij geen probleem, maar der is er 1, Pat, die alles wilt regelen, veel te enthousiast is, en al snel haakten de andere vrouwen af. Met als resultaat o.a. deze vraag tijdens de quiz: Name 4 American Hollidays. Wat een veel te moeilijke vraag is voor de kinderen. Pat vond alleszins dat de les geslaagd was, maar dat vond ik en de anderen met mij toch niet. Daarom stelde ik voor dat ik dezelfde les de dag daarna aan onze andere groep zou geven. Aangepast dan wel, en niet alleen de vragen maar ook de organisatie enzo.
Om 18.00 u zijn CJ, Betsy en ik met de families van hiernaast (guesthouse) pizza gaan eten. Het was best wel gezellig, maar ik moest me haasten want mijn afspraak kwam om 19u (dat dacht ik toch). Ik had hem blijkbaar gemist, maar belde hem, en hij was hier nog in de buurt, dus kwam nog af. Het was de touroperator die mijn ouders gebruikt hebben hier in Addis. Hij kwam informatie brengen voor Pat, die graag Lalibella wil bezoeken terwijl ze hier is.
Nadien zijn we nog iets gaan drinken. Eerst in Elsa restaurant. (Ja, de naam Elsa komt hier veel voor, daarom dat velen me hier ook zo noemen). Nadien nam hij me mee naar een traditioneel Ethiopische bar. (zoiets als Crown hotel) Met alle muziekanten en dansers enzo. Zalig seg. Deze keer ben ik er niet aan kunnen ontsnappen en heb ik ook moeten dansen J
Ik kreeg wel applaus van alle Abasha (Ethiopische mensen). Dus nu is het wel bewezen, dat ik een echte ben e. Leuke avond, blij dat ik nog eens uit het huis weg kon.
Deze ochtend vroeg opgestaan en mijn lieve schatjes eten gaan geven. Mijn favoriete kleuter was weer depressief, ik weet niet wat er aan de hand is met haar. Voor de rest was het heel leuk, ook Betsy was daar. Dat is de oudste maar ook de gekste van die 3 vrouwen.
Daarna nog even dag gaan zeggen aan de kindjes in Layla House.
Terug thuis heb ik de hele voormiddag gewerkt aan mijn rapporten en heb er 11 kunnen versturen naar onze bazen en bazinnen. k Kreeg meteen een mailtje terug dat ze er heel blij mee waren. Daarna heb ik het schema voor de nieuwe vrijwilligers vertaald. Ik was zo slim geweest om dat volledig op te stellen in het Nederlands. Jaja, gobez Elisa.
In de namiddag ben ik naar Wanna House gegaan om een kleuter te gaan halen die samen met Susan en nog een meisje uit een ander weeshuis naar Amerika vertrokken. MAn, dit was erg om te zien. Het leek wel of hij niet voorbereid was, de helft had niet door wat er gebeurde. Dan vroeg ik of er geen fotos en cadeautjes waren van de familie ( normaal gezien sturen ze dit op voorhand altijd op ), maar die vonden ze niet.
Hij was zo triestig. Ik vroeg hem regelmatig of hij ok was, en of hij naar America wou enz.. En hij antwoordde steeds ja, maar bleef triestig kijken en gewoon in mijn armen liggen.
Het meisje was ook enorm triestig, en haar kregen we zelfs eerst niet in bad, maar na een tijdje op haar in te praten kreeg ik er haar eindelijk in en vanaf die moment was het ijs gebroken en was ze zeer vrolijk en speels, in tegenstelling tot Johannes.
We hebben ze dan ook meegenomen naar het restaurant, waar we de eerste glimlach op Johannes gezichtje konden toveren. Alles was gezellig en leuk, en vooral ook lekker. En Johannes bleef zich vast houden aan mij, maar leek toch al wat losser te komen.
Nadien hebben we thuis om te tijd wat te doden en filmpje gekeken op mijn computer.
Dan kwam alle pech samen. De auto van Gail had een lekke band, dus ging hier het eerste half uur nog niet geraken, we ontdekten dat er geen vliegticket was voor Embut ( Susan wist niet dat zij hiervoor moest zorgen, als dit al zo was ) , Alles stond hier op zijn kop, Nate trok hem van niets weeral iets aan natuurlijk, dus heb ik naar de luchthaven gebeld en zij vertelden me dat er nog plaats vrij was en dat we meteen moesten komen en dat dan alles in orde zou komen. Nate wou uiteraard weer zelf eens geen beslissingen nemen, en wou wachten op Gail, wat nog eens 20 min duurde. ( Ondertussen weet ik dat iedereen veilig op het vliegtuig zit. ) Alleszins, toen ik Johannes in de auto wou zetten wou hij mij niet meer loslaten en begon te wenen en wou niet weg. Hartverscheurend, het is zowiezo niet gemakkelijk om iemand die je ondertussen al goed kent ( 1 van mijn leerlingen ) te laten gaan, maar dan zeker wanneer die zo bang en triestig is. Nadien hebben de vrouwen mij hier goed opgevangen en kreeg Nate nog eens de kans om te tonen hoeveel (hmhm) sociale tact hij weeral heeft.
