Afgelopen zondag zijn Eulalie en ik met onze mama en papa naar het natuurpark Orecchiella geweest. De meisjes moesten zich voorbereiden op een belangrijke test van Italiaans en Latijn en konden helaas niet meegaan. Toch vonden de ouders dat we met zo'n goed weer niet binnen konden blijven zitten en gelijk hadden ze ! In het doorrijden genoten we van het prachtige berglandschap. 'Parco Demaniale Orecchiella' ligt een twintigtal kilometer van ons dorpje vandaan. Eenmaal aangekomen waanden we ons in het paradijs. Die rust, die stilte. Hemels ! Dankzij het mooie weer zaten er toch nog redelijk wat mensen verspreid over het adembenemende grasperk bij het binnenkomen. Toch leek het wel alsof we daar alleen waren, zo rustig was het. Echt genieten. We gaven onze ogen de kost aan de prachtige vijver en de vele bomen die er rond stonden. Onder een stralende blauwe hemel gingen we op zoek naar de eerste dieren. (Aanvankelijk hadden we verstaan dat we naar een soort van dierentuin zouden gaan, bleek het dus een natuurpark met hier en daar 'geredde' dieren te zijn.) De herten en dergelijke bleken toch een beetje teleurstellend te zijn. "Dat hebben we in België ook he.." Toch bleven we enthousiast en trokken we aardig wat foto's. En natuurlijk moesten ook wij eraan geloven he: foto's van de Belgen in Orecchiella konden niet ontbreken! Na een kort intermezzo met enkele kennissen zetten we onze wandeling verder. Het te volgen wandelpad bracht ons langs idyllische plekjes en verscholen hoekjes. Af en toe een steile helling of afdaling maakte de tocht af. Einddoel? De beren ! Orecchiella telt zeven beren. Oorspronkelijk is het park gestart met twee mooie bruine beren, maar ze hebben dus mooi vooruit geboerd. Allereerst zaten de dieren in een zoo. Door plaatsgebrek is er uiteindelijk een mooie nieuwe thuis gebouwd in dit natuurpark. Groot leek het in ons ogen nog steeds niet, maar als de diertjes gelukkig zijn.. De wandeling werd voortgezet richting 'Giardino delle montagne', een schattig tuintje vol bloemen en vijvertjes. Zalig om te verpozen. Na afloop van onze wandeling zijn we nog even gestopt bij het restaurant van Andreaa (een Italiaans meisje van hier dat zich over een Spaanse uitwisselingsstudente bekommert) haar ouders om een Estaté (hét drankje van Italië!) te drinken. Op die manier is er alweer een dag voorbij gevlogen!
Gisteren was Eulalie dan jarig. Iedereen wenste haar (natuurlijk!) een gelukkige verjaardag in het Italiaans en 's avonds was er een klein feestje thuis. De jarige mocht kiezen wat er op tafel kwam (lasagne met pesto, duh) en werd daarna verrast met een heerlijke taart en een klein presentje. Zo zie je maar weer, groot moeten de festiviteiten niet zijn om gezellig te zijn he. In de namiddag konden we onze tijd vullen met enkele wiskundige oefeningen en een dialoogje van vier pagina's voor de les Italiaans. Moeilijke opgave, maar gelukkig konden we ook nu weer rekenen op de steun en de hulp van onze twee lieve zussen.
Vandaag vloog de dag weer voorbij. Het eerste uur hadden we Engels in 5B. (Je moet weten, normaal hebben we les in 3B en voor sommige vakken eens in 4B. Het vijfde is dus echt wel heel hoog gegrepen, die zijn een jaar ouder dan ons. Maaaaaar : ) Daniella wou ons per se in haar les omdat we toch zo goed Engels kunnen. Fijn dat ze eens wil opscheppen met ons. Ze belde ook onze mama om te zeggen dat we heel voorbeeldig, intelligent en verstandig zijn op school. Leuk. Daarna hadden we Italiaans. De dialoogjes werden uitgewisseld: de Spanjaarden moeten de onze verbeteren en de Belgen die van hen. Leerrijk, maar volgens mij onmogelijk. Daarna een uurtje studio individuale (dat tegenwoordig ook voorbij vlieg. Even snel 'De Standaard' doornemen, mails checken en dan blijft er nog even over om wat lessen bij te werken voor België. Het meeste moet echter in de namiddag gebeuren.). Twee uur wiskunde maakten onze ochtend compleet. In de namiddag zijn Eulalie en ik er dan op uit getrokken om wat winkeltjes te doen, enkele prulletjes te kopen , enzovoort. Het blijft heerlijk om door deze rustieke straatjes en steegjes te slenteren. Enkele woordjes Italiaans (zeer aarzelend weliswaar) uitwisselen met de verkoopsters zorgt ervoor dat we ons op en top Italiaanse dames voelen. En nu zit ik hier, herinneringen te schrijven voor later over wat ik nu meemaak. En ik bedenk me alweer dat de tijd vliegt..
