Vandaag was het eindelijk zover: we hadden disegno en dat betekende dat we onze tekeningen terug zouden krijgen. Vol spanning vertrokken we naar school. Wat als we het helemaal verkeerd gemaakt hadden? Wat als ze tegen ons zou beginnen brabbelen en we er weer niets van zouden begrijpen? Wat als die pagina's die we moesten leren ook nog eens vandaag ondervraagd zouden worden? We hadden er geen goeie hoop op.
Misschien even het verhaal van onze tekeningen vertellen. (Misschien heb ik dat al gedaan, geen idee.) Vorige week kregen we als opdracht tijdens technisch tekenen om een piramide te tekenen én twee keer te spiegelen. Klinkt simpel, dachten wij, tot we thuis kwamen. We zagen echt niet in hoe het zou moeten. We installeerden ons aan tafel, zochten het uit, gomden, probeerden opnieuw, gomden, riepen de hulp in van de zusjes, zochten in hun oude tekeningen, tekenden, gomden, tekenden en besloten dat het het beste was wat we konden bekomen.
Toen we de volgende les disegno op school kwamen, bleek dat we té ijverig geweest waren. Zowat de hele klas was bezig met hun tekening tijdens de les lo (waar niet noodzakelijk in gesport wordt). Nu ja, wij waren er op zijn minst vanaf. Vandaag kregen we dus het resultaat. Wat een teleurstelling. Met een 5/6 vond de leerkracht dat ze nog mild verbeterd had. Wat? Mild?! Dan werd er een heleboel over ons hoofd heen gezegd tegen de rest van de klas, in plaats van ons rechtstreeks aan te spreken. Aanvankelijk dachten we dat 5/6 betekende dat we een mooi resultaat hadden behaald, maar juist, hier staan alle punten sowieso op tien en kan je ook zo twee punten krijgen. Met andere woorden, we waren ook nog eens gebuisd. Je moet immers 6 halen om erdoor te zijn, geweldig! De Belgen hebben hun staaltje kunnen weer maar eens bewezen.
Deze ochtend begonnen we met matematica. Naar goede gewoonte verbeterden we de te voorbereiden oefeningen. En jawel, la Spadafora besloot effectief eens rond te gaan om te kijken of iedereen ze gemaakt had en schreef hier en daar een naam op. Wat er gebeurt als je naam wordt opgeschreven weet precies niemand. Even ontstond er twijfel bij Eulalie en mij of ze ons voorbereiding ook zou komen controleren. Ook op Spadafora haar gezicht stond de twijfel af te lezen, die twee dutsige Belgen die niets begrijpen, kan ik ze dat aandoen? Maar ja hoor, ze besloot zich over haar schrik heen te zetten en kwam onze kant op. De glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat de oefeningen inderdaad in ons schrift stonden. Ze knikte ons vriendelijk toe en ging op haar plaats zitten om te luisteren naar de leerlingen die de ongelijkheden op het SMARTBOARD moesten oplossen. Bijzonder weetje: Spadafora zou tegen onze mentor, Daniella Turicchi, gezegd hebben dat Eulalie en ik heel goed zijn in wiskunde. Pardon? Goed in wiskunde? Ai ai, laat ze dat maar niet horen in ons Belgenland.. Op naar chemie. Opnieuw werden we verwacht in de labo's. Arianne kwam weer enthousiast mijn kant opgelopen (haar Spaans meisje spreekt geen Engels en Arianne wil graag haar Engels verbeteren) en ook ik was blij een bekend gezicht te zien. De proefjes bij chemie bleken niet zo denderend. Twee stoffen mengen om vast te stellen dat ze dan van kleur veranderen, twee vloeistoffen mengen om te zien dat ze troebel en daarna opnieuw helder worden, enz. En daarna, ja ja, ik moest er aan geloven, alle materialen in het Italiaans. O la la, daar zal ik nog mijn werk aan hebben om dat allemaal te onthouden. Maar gelukkig is er altijd nog mijn redder in nood, Arianne.. Daarna hadden we onze tweede Italiaanse les met de vroegere directeur. We leerden i mesi en i giorno. Vrij moeilijk om ze (voorlopig) op een overdreven manier uit te spreken, om zo te leren waar we onze klemtonen moeten leggen. Daarna leerden we enkele werkwoorden vervoegen. Op die manier hebben we toch het gevoel dat we, beetje bij beetje, met vallen en opstaan, de Italiaanse taal leren kennen. En dan, Inglese ! We kregen onze toets terug. Met een punt van 65,5 op 87 (denk ik), ofwel een 7 op 10, scoorde ik boven de verwachtingen van mijn andere klasgenoten (Gebuisd? Nja, ik dacht het.) maar was ik zelf toch wel ontgoocheld. Heel domme fouten, qua schrijven en qua tijden en dan een volledige oefening fout opgelost. Ze werden in het Italiaans gesteld en ik begreep ze duidelijk niet.. Verder verliep de les vrij normaal, al blijft het wennen aan de manier waarop ze sommige woorden en klanken uitspreken: het is erg moeilijk om deze te vormen als je enkel Italiaans spreekt. O ja, de leerkracht vond het ook bijzonder jammer (of iets in die trant, ik begreep haar standpunt niet helemaal) dat Eulalie en ik nog stééds naast elkaar zaten in de les (op die manier kunnen we onze woorden samenleggen en begrijpen we meer!!), dus ze besloot ons te splitsen. De pipo's van de klas kregen de eer om elk naast één van ons te zitten. Ze hadden hun huiswerk niet volledig gemaakt, dus konden wij nog hun oefeningen invullen ook, hihi. Als laatste had ik scienze, of biologie. Hoezeer de leerkracht ook haar best doet, ik begrijp nog steeds niets van haar lessen. Tot overmaat van ramp heeft ze mij ook een ander boek gegeven, waardoor de pagina's niet overeenkomen en ik iedere keer moet zoeken waar ze over bezig is. Het grootste deel van de tijd lukt me dat niet en houd ik mij dus bezig met dingen die ik 'per ongeluk' tegenkom, zelfstudie dus. Ooit zal het mij lukken om een les te volgen en te begrijpen, maar het zal nog niet voor direct zijn. En dan te weten dat ik zaterdag een toets over die leerstof heb.. Help ! Deze avond zijn we met mama Stefania naar de supermarkt geweest. Een kwartiertje rijden vooraleer we de grote 'Conad' zagen opdoemen. Binnenin bleken er ook kleerwinkeltjes en prullaria te zijn, maar wijzelf namen liever een kijkje in de échte winkel. Reusachtig groot, met een bakkerijtje vol vers brood, pizza en koekjes, hmmm, een slagerijtje en nog zoveel meer. Het water liep ons al in de mond bij het zien van zoveel lekker, laat staan bij de geur nu van het avondeten. Pasta! Buon appetito !
