Alweer een tijd geleden dat ik nog eens een blogbericht gepost heb. Maar je zit hier zo in het dagdagelijkse leven dat er niet altijd iets nuttigs te vertellen valt, en soms is er gewoon geen tijd voor omdat de tijd zo vliegt. Deze week was het Comeniusweek in Castelnuovo. Op maandag arriveerden de eerste gasten, op dinsdag kwam de rest aan. De deelnemende landen waren: België, Bulgarije, Spanje, Turkije, Roemenië, Litouwen, Polen en Italië. Het was raar om opnieuw Nederlands te horen, we hadden al het gevoel dat we op ons woorden moesten letten. Wel fijn om niet meer 'dé buitenlanders' te zijn. We waren echt een deel van de Italianen nu, geweldig gevoel. Het was een drukte van jewelste deze week. Er werden een heleboel activiteiten georganiseerd voor de uitwisselingsstudenten, en ook wij mochten deelnemen. Op woensdag werden de nieuwkomers verwelkomd door de directeur, volledig in het Italiaans. Daarna vertaalde onze mentor naar het Engels. Eulalie en ik hadden deze vertaling echter niet meer nodig. We hadden zogoed als alles begrepen, inclusief mopjes. Fier dat we waren! En de andere Belgen maar kijken. 'Huh, begrijpen jullie dat?' Daarna moesten we oefenen voor het Eucultra-lied. Ieder land moest een stuk in zijn moedertaal zingen. Ik voelde mij echter beter bij het Italiaans en stelde mij dus maar bij deze groep. Eulalie moest begeleiden op de piano. En ik? Ja, mijn viool is kapot. Tot grote spijt van de Italianen, maar voor even tot groot jolijt van de dees hier. Daarna moesten de verschillende landen hun school even voorstellen aan de hand van een filmpje of een powerpoint en dan was het al tijd om te eten. Op school. Oei, en we hebben geen kantine? Nu ja, er werden enkele tafels in de gang geplaatst en we hadden een soort van walking diner. Er kwamen allerhande typische gerechten aan bod, maar helaas geen enkel Belgisch.. Daar moeten we nog even op wachten dus. Alhoewel, we zijn van plan dit verlengd weekend eens pannenkoeken te bakken (aangezien ik niet op het pannenkoekenfeest bij mijn meme en pepe kan zijn :( .. ). Na het middagmaal verplaatsten alle leerlingen zich naar de bibliotheek. Alle 'buitenlanders' ploften neer op de stoelen, verdeeld per land. De italianen (en de twee belgen en vier spanjaarden) troepten samen rond de piano. Arianna gaf zich helemaal. Als ze geen duizend moderne nummers gespeeld heeft, heeft ze er geen gespeeld. En allemaal uit het hoofd! En wij maar zingen en zingen en zingen. (Nu ja, vooral de Belgen zingen eigenlijk, samen met Lorenza). Het was echt geweldig, supergezellig en een echt samenhorigheidsgevoel. Voor herhaling vatbaar! In de namiddag vertrokken we naar Castiglione en San Pellegrino, twee kleine dorpjes hier in de buurt. In het eerste dorpje kregen we een rondleiding van Angelini, de vorige directeur. In San Pellegrino bezochten we een museum en een kerkje, maar we waren toch het meest onder de indruk van het uitzicht. Bergen bergen bergen. Als het weer nu iets beter geweest was (het was rond het vriespunt met een koude wind) was het een ideale plaats om met een boek te zitten genieten. Tegen zeven uur vertrokken we naar een typisch plaatselijk restaurantje waar we streekgerechten kregen, vooral gebaseerd op funghi's (die dus duidelijk anders smaken dan champignons he!) en kastanjes. Het was lekker, maar wij hadden er al eerder kennis mee gemaakt, dus voor ons was het niets nieuws meer. Tegen een uur of elf lagen we eindelijk in ons bed, veel te laat voor die kwibusjes hier. Donderdag brachten we een bezoek aan Lucca. Niets nieuws voor ons zou je zo denken, maar het was toch anders. Lucca was zich volledig aan het opmaken voor het Comixfestival dat vandaag van start ging en vijf dagen duurt. Er komen striptekenaars van over de hele wereld op af om hun strips voor te stellen. Allereerst werden we verwacht in het Palazzo Ducale waar we verwelkomd werden door de provinciegouverneur. Daarna mochten we vrij (ieder gastbroer/-zus moest letten op zijn gast) de stad verkennen en ergens iets eten. Na vele winkels te doen (ik had nood aan dikke winterkleren) ontstond er even paniek omdat mijn bankkaart geweigerd werd. Gelukkig is het terug opgelost. Ik heb zelfs de eerste souvenirtjes binnen, spannend! In de namiddag hebben we een gegidste wandeling gedaan doorheen de stad, met een gids die Engels sprak! Het was echt interessant, hoewel we al eens een gidsbeurt gehad hebben door Arianna. 's Avonds aten we in ons gastgezin en om half negen werden we verwacht in het theater voor een voorbereide voorstelling waarop ook wij het Eucultra-lied moesten zingen. De voorstelling begon al veel later dan verwacht en toen het kwart voor een was en toen pas de voorstellingen van de componisten van de verschillende landen afgelopen waren, werd er besloten dat het lied verplaatst zou worden naar vrijdag (vandaag). Het was echt bedtijd. En of! Toen de wekker deze morgen afging om zeven uur bromden we allebei onverstaanbare woorden, maar we moesten eruit. Wetende dat het staking was vandaag (alweer) en we zonder deze Comeniusweek dus in ons bed zouden blijven liggen. We vertrokken (iets te laat, aangezien mamie al gaan werken was maar de autosleutels meehad en die eerst nog moest komen brengen) naar school. Daar moest ieder land een typisch gerecht voorstellen. Bleek al snel dat wij toch een van de best sprekende Engelstaligen zijn (nu ja, wij begrepen de opdracht ook in het Italiaans, maar kom, de twee jongens niet he). De Bulgaren hadden de opdracht verre van begrepen, terwijl we het wel vier keer uitgelegd hebben en ze naast ons zaten, dus ze moesten eigenlijk maar naar ons blad kijken wat wij aan het doen waren. Neen, ze hebben gewoon artikelen uit reclamefolders geknipt die ze hebben in Bulgarije. Aardappelen. Ja, feit, dat hebben ze in de rest van Europa niet.. Daarna hebben we iets meer dan twee uur wortel staan schieten en toen we eindelijk van plan waren om naar huis te gaan begonnen we aan een wandeling doorheen Castelnuovo. Oke, spannend. Maar niet met de oude directeur! O help, wat een narcist. 'Geef mij aandacht, geef mij aandacht, alstublieft, geef mij aandacht!' We zijn in het midden van de rondleiding vertrokken om iets te eten en dan naar huis gegaan om onze slaap in te halen. Deze avond is er een soort van feestje georganiseerd in de People, benieuwd wat dat zal geven..
O ja, normaal gezien kom ik op zaterdag 17 december België terug onveilig maken, voor diegene die het alvast in hun agenda willen schrijven (; .
Vandaag was het rustig ten huize Bizzari. Deze morgen zijn we naar school vertrokken in typisch Belgisch weer. Alles nat van de regen en als je naar boven keek kon je wel al raden dat het voor heel de dag zou zijn. Als eerste hadden we Engels bij de vijfdes. Deze zijn nog steeds even enthousiast over ons. De ciao's worden ons toegeroepen bij het binnenkomen van de klas. Enkelen proberen ons zelfs te imponeren met een welgemeende 'Goodmorning'. Naar goede gewoonte begon de les niet op tijd. Onze mentor, Daniela, is bijna altijd te laat in haar lessen (meestal ook omdat ze ons nog snel moet zoeken om iets mee te delen). De literatuur die we zien is heel boeiend maar voor mij vrij moeilijk om te volgen. Dit komt voornamelijk door het feit dat ik maar één uur in de week Engels volg en op de andere uren chemie moet doen. Daarna hadden we Italiaanse les met de vroegere directeur, Angelini. Het werd studio individuale: hij was duidelijk onze afspraak vergeten. Als de rest van zijn leven even gestructureerd verloopt als zijn lessen .. Nu ja, Eulalie genoot van de kostbare tijd om piano te spelen en ik had even tijd om uit te rusten. (: (Het slapen verloopt hier toch niet zoals het zou moeten zijn. Inslapen is geen probleem, doorslapen daarentegen. Vijf uur vind ik toch te vroeg.) Daarna hadden we twee uur wiskunde en vandaag stond dat gelijk aan: twee uur toets maken. Ik moest al ver in mijn geheugen graven om mij onze Belgische oplossingsmanieren te herinneren en denk dus niet dat die echt indrukwekkend zal zijn. Nu ja, ik zou toch liever meneer Heyman van zijn stoel blazen in januari dan hier Spadafora. Zij is er toch al van overtuigd dat wij geniën zijn. In de namiddag hebben we onze tweede naschoolse Italiaanse les gehad. Daar zitten we samen met verschillende volwassen migranten. Gisteren hadden we les met twee Zweden en een Chinese. Vandaag hadden we les met de Chinese, een Spaanse, een Nigeriaanse en een Ghanees. Deze laatste twee zijn getrouwd en hadden hun kleine zoontje Mozes (drie maand) mee. Rarara, de liefde was direct wederzijds. Eens je je hart verloren hebt aan een continent is het moeilijk om daar vanaf te geraken ..
Gisteren konden we er toch niet onderuit. Aangezien we hier nu toch al een maand zijn, werd het toch eens tijd dat we eens mee uitgingen op zaterdagavond. Dit gaat natuurlijk gepaard met uren op voorhand beslissen welke outfit je aandoet, en of je nu die of juist die andere schoenen moet aandoen. Aangestoken door de meisjes hun enthousiasme doken ook wij onze kleerkast in. Helaas, het kleed dat we aanhadden pasten perfect bij díe schoenen die we in ons hoofd hadden, en natuurlijk nog thuis in België zijn. Niet volledig overtuigd vertrokken we naar een gezellig plaatsje om iets kleins te eten met enkele vrienden. Toen we bij het binnenkomen de grote posters over Belgisch bier zagen hangen voelden we ons al meteen thuis. Iedereen zag ons enthousiasme en stelde voor dat we 'een pintje' gingen drinken. Natuurlijk! Groot was de ontgoocheling toen bleek dat er geen Jupiler was, wat toch wel hét Belgische bier blijft. Maar kom, een Esperanza ging er ook nog in, samen met een stuk pizza. Wat een verschil met het vorige avondje uit. Het was echt gezellig. Deze groep was echt geïnteresseerd in ons en het was ook al iets makkelijker om de gesprekken te volgen. Al snel ging het over allerlei Belgische zaken: gsmkaarten voor de tijd dat ze bij ons zullen zijn, Belgisch bier (natuurlijk!), het uitgaan in België .. De tijd vloog. Rond half tien kwam papa Luca ons dan ophalen om ons naar The People te brengen. Dit is een soort van pub/disco. Toen we aankwamen stonden we toch maar een beetje raar te kijken. Er was zelfs een bowlingzaal! En muziek konden we precies nog niet horen.. Al snel zagen we de Spanjaarden en enkele andere bekende gezichten van school. En eenmaal de muziek begon konden de Belgen zich niet meer inhouden hoor. Al snel bleek dat de ontzettend hoge schoenen misschien toch niet de juiste keuze waren, dus na een tijd bleven enkel Eulalie en ik nog over op de dansvloer. Nu ja, het is te zeggen. We waren al snel 'omsingeld' door jongens die per ongeluk tegen ons liepen/botsten, ons haar plots vasthadden .. Heel fijn allemaal. Op weg naar het toilet werden er dan allerhande dingen naar ons geroepen: 'Sei ancora solo?' Ja, ik heb geen vriendje en ja, ik wil dat graag zo houden. Ik hoef geen jongen uit Italië, alleen maar miserie als je dan terug bent in België! Moeilijk te begrijpen voor vele jongens hier duidelijk, ze denken dat we allemaal op zoek zijn. We hebben het toch niet aan ons hart laten komen en hebben de tijd van ons leven gehad. Zeker en vast voor herhaling vatbaar, als het van mij afhangt!
Gisteren was het dan eindelijk zover: de langverwachte reis naar Rome kwam er aan ! We hadden er weken naar uitgekeken maar schrokken er toch van dat het er zo snel was. De trip naar Rome betekende immers dat we hier al een maand zijn.. Toen de wekker afliep kon ik niet geloven dat het al (!) zes uur was en draaide ik mij het liefst nog eens om. Eulalie had echter geen medelijden en knipte het nachtlampje aan. Nu ja, wat moest dat moest en met lichte tegenzin kwam ook ik uit bed. Met een slaperig hoofd begaven we ons naar het ontbijt. Ook mama Stefania en papa Lucca bleken het moeilijk te hebben met het vroege uur. Nog even snel de valiesjes controleren en bijvullen en dan moesten we vertrekken naar het station. Het afgesproken uur (kwart voor zeven) konden we al niet meer halen maar toen we aankwamen om vijf voor zeven vonden we enkel Christian, de Spaanse jongen. Zelfs onze mentor Daniella was nog niet gearriveerd. Om vijf na zeven zaten we warm op de trein richting Lucca. Van daaruit moesten we een trein hebben naar Pisa om daar over te stappen richting Rome. In Lucca hadden we echter al problemen: alle treinen naar Pisa waren geschrapt omdat er een trein pech had. Wat nu gedaan? We waren nog maar een uur onderweg en hadden nog een treinreis van iets meer dan vier uur voor de boeg. Dat beloofde. 'We zijn de dertiende vandaag' hoorden we de Spaanse vrienden zeggen. Weliswaar donderdag de dertiende, dus ik hoopte dat ze geen gelijk hadden. Daniella begaf zich naar het loket. Ze zou het probleem eens oplossen. Tickets wisselen, leek ook ons vrij logisch. Na twintig minuten te wachten op haar begonnen we ons toch af te vragen waarom het zo lang duurde. Ook de steeds langer wordende rij mensen achter haar werd ongeduldig. Na een halfuurtje was het dan toch in orde: we zouden een trein nemen richting Firenze en daar de Eurostar richting Rome. Maar eerst nog een koffie in het station! Eulalie en ik namen een warme chocomelk. Wat een teleurstelling toen we onze bestelling kregen! De lepeltjes stonden recht in het kopje en er lag een dik vel op. Op het eerste zicht deed het mij een beetje denken aan chocoladepap ( Zoals die gekookte vanillepap die ik altijd eet bij meme. Nu ik er zo aan denk, als ik terugkom .. ) maar dat was niet wat we vroegen. De volgende keer zal het warme chocomelk met melk zijn ! Eindelijk konden we onze reis verderzetten. Op de trein praatten we wat met onze mentor over de lessen hier en de school in het algemeen. Ook de verschillen met België kwamen aan bod. Uiteindelijk kwamen we aan in Rome om half twee (slechts anderhalf uur te laat!). Daar moesten we nog de weg zoeken van het station naar de school, onze verzamelplaats. Al snel bleek dat Italianen beter zijn in de weg vragen dan in kaartlezen. Nu ja we zijn er geraakt. Ter plaatse werden we direct getrakteerd op een middagmaal, allerhande soorten pasta, al rechtstaand. Daarna werden we in een grote zaal verwelkomd door verschillende mensen en werden we in groepen verdeeld, afhankelijk van de taal. Eulalie en ik kwamen in een groep terecht met zes Noren, drie Walen en twee Tsjechen en als voertaal Engels. Al snel werd duidelijk dat onze vrienden ten zuiden van ons Engels helemaal niet beheersen, met als gevolg dat de Vlamingen hun Frans weer mochten bovenhalen. Ik vraag mij af welk volk zich ooit eens zal aanpassen aan óns? De twee Tsjechen was ook maar een raar verhaal. Zij vormden een koppel en verbleven in dezelfde stad, dezelfde school, dezelfde klas.. Is dát het doel van deze uitwisseling? Wij hadden er een ander idee over. Vriendjes missen is onderdeel van deze ervaring. Ook de zes Noren bleken allemaal vrienden te zijn en er werd zomaar vanuit gegaan dat Eulalie en ik dat ook waren. Was dat dan niet het project? Naar het buitenland met vrienden. Iedereen hier denkt dat wij al jaren beste vriendinnen zijn, ondenkbaar dat we amper tegen elkaar spraken op school in België! Ach wat, fijn dat ook de buitenwereld ziet dat we echt wat hebben aan elkaar en nu ook echt overeenkomen. De begeleiders van de groepen bleken echter niet zo goed voorbereid. Op gebied van informatie dan. Ze wisten niet tot wanneer de sessies liepen en vielen zelfs uit de lucht toen ze hoorden dat wij hier al allemaal een maand verblijven in dit zuiderse land! De opdrachten en gesprekken waren gebaseerd op moeilijkheden die we zouden ondervinden tijdens ons verblijf, aanpassingen waar we moeite mee hadden, eventuele problemen met het gastgezin. Kortom, allerhande dingen waar wij ons al zogoed als doorheen gesparteld hadden. Voor mij persoonlijk was het een opluchting dat het vijf uur was en we konden beginnen aan onze ontdekkingstocht door Rome. Ook deze verliep niet ideaal: de valiezen moesten mee doorheen Rome en er was een misverstand ontstaan rond het gidsen. Onze mentors dachten dat er gegidst zou worden en hadden dus niets voorbereid, terwijl we toch met hen de stad moesten verkennen. We lieten het echter niet aan ons hart komen, je bent per slot van rekening niet iedere dag in Rome. We gingen op pad met de Spanjaarden en Silke en Maxim, de twee leerlingen die in Bari zitten. Ons doel? Zoveel mogelijk zien op deze korte tijd. Doel van de Spanjaarden? Zoveel mogelijk souvenirwinkeltjes bezoeken. Doel van de mentors? Alle leerlingen veilig in het hotel krijgen op het eind van de avond. De eerste bestemming: Fontani di Trevi oftewel de Trevifonteinen. Ik had deze al eens gezien op een eerdere reis naar Italië maar blijkbaar spreekt deze plek toch wel tot de verbeelding voor velen. En ook ik was toch weer onder de indruk van deze toeristische trekpleister. Onder invloed van de sfeer die er hing besloten Eulalie en ik dat we toch zeker ook hier een foto moesten hebben van ons samen, als echte zusjes (Ja Lore, jij bent mijn zus, en Lottieprottie ook hoor !). Silke nam deze serieuze taak graag op zich en volbracht vol enthousiasme deze toch wel zeer belangrijke taak. Ze besloot enkele (een stuk of tien) foto's te nemen zodat er toch zeker een goeie bijzat. Plots zagen we een Italiaanse vrouw naar Silke gaan en haar met veel bewegingen iets uitleggen. Niet veel later klapte Silke dubbel van het lachen. Blijkbaar werd er gezegd: 'If they're yours, they're beautiful' , wijzend op ons. Werd er even gedacht dat we Silke haar dochters waren. Daaraan zie je maar weer, blond staat hier echt gelijk aan mooi! De tocht werd vervolgd naar de Spaanse trappen. Onze mentors hadden al de fut niet meer om de 132 trappen op én weer af te lopen, dus ze besloten met alle bagage beneden te blijven. Onze inspanning werd beloond met een geweldig zicht over een deel van Rome eenmaal boven aangekomen. Eén minpuntje: het loopt daar vol met mensen die allerhande gerief willen verkopen en zich verplicht voelen het onder je neus te duwen om het je aan te smeren. Het vreemde was dat het vooral sjaals waren, terwijl we er toch al alledrie één aanhadden.. Als laatste (Inderdaad, we zagen belachelijk weinig van deze geweldige stad.) gingen we op weg richting Colosseum. Daarvoor moesten we doorheen een tunnel. Ik kreeg het helemaal benauwd. De tunnel deed mij zo denken aan een die soms beschreven wordt na een bijna-dood-ervaring: witte eindeloze tunnel met aan het eind een licht. Het was niet anders. De tunnel was helemaal wit en leek alsmaar langer en langer te worden, ik dacht dat we er nooit meer uit zouden geraken. Op het einde stond er, heel toepasselijk, een blauw zwaailicht te knipperen. Na lang stappen, iets wat op een eeuwigheid leek, kwamen we uit de tunnel en zagen we dat de weg afgesloten was door twee reusachtige politiewagens waarrond heel wat politieagenten liepen met gummistokken, schilden, kniebeschermers en kogelwerende vesten. Wat was me dat? We konden zonder problemen door maar toen we er langs een andere (alweer afgesloten) uitgang weg wilden, werden we tegengehouden. Op naar een andere uitgang dan maar. Bleek dat er een betoging/manifestatie aan de gang was van jongeren die tegen het huidige economische klimaat zijn. Fijn. Gelukkig zijn we toch nog aan het Colosseum geraakt. Het blijft toch indrukwekkend hoor, zo'n reusachtig iets, wetende dat ze dat al die jaren geleden al gebouwd hebben, beseffende dat daar duizenden mensen hun leven hebben in gelaten. We voelden ons allemaal heel klein toen we er voor stonden. Daarna nog snel een groepsfoto (Ja Christian, hij ís mooier met het Colosseum als achtergrond!) om ons dan te haasten naar het restaurant, waar we alweer als laatste aankwamen. Op de menu: toastjes met tomaat of een soort van paté, gefrituurde hapjes, lasagne met vlees, patatjes met vier lappen vlees en een aantrekkelijk stukje flubbertaart met fruit. Veel te veel voor één persoon. Tot onze grote opluchting zagen we niet lang daarna de eerste mensen vertrekken richting hotel. Plots zagen we ook Hely, een Spaans meisje van bij ons op school, naar de tafel van de mentors lopen. Ze had zich gesneden aan het lipje van een colablikje. Daniella aarzelde geen seconde en vertrok zonder ons iets te zeggen met Hely naar de spoed. Wij zaten daar, zonder mentor in een restaurant, doodmoe, niet wetende waar ons hotel was of wat te doen. De mentor van Silke en Maxim stelde voor dat we meegingen naar hun hotel om daar op Daniella te wachten tot ze terug was. Wij zagen dat echter niet zitten, denkende aan de tijd dat je kan doorbrengen op de spoed in Eeklo voor je geholpen werd. We besloten op eigen houtje (met hulp van de mentor van Bari dus) toch naar ons hotel te gaan en alvast in te checken. Moe maar voldaan kwamen we aan in onze hotelkamer en na een opfrissende douche vielen we als een blok in slaap. Wat ik de vorige dag al waargenomen had, was een feit: de bedden waren slecht ! Ik ben nog nooit zo stijf geweest en ook Eulalie had hier en daar probleempjes. Na het ontbijt was het alweer tijd om uit te checken en begaven we ons opnieuw, mét onze bagage, naar de school. Dezelfde groepen als gisteren met nieuwe opdrachten en gespreksonderwerpen. Jammer genoeg hadden we nog steeds het gevoel dat we onze groepsleden nog niet kenden, wat ook na deze dag eigenlijk het geval was. Toch was het om drie uur raar om afscheid te nemen, wetende dat we nu nog allemaal twee maanden in dezelfde situatie in hetzelfde land zitten en we daarna elk weer onze eigen weg opgaan in ons eigen land, om het even waar in Europa. Voor mij was dit 'trainingsweekend' niet echt noodzakelijk. Het was eigenlijk meer zoals Emke het mij beschreven had na haar trainingsweekend in Madrid : 'Het tofste is eigenlijk het feit dat alle mensen van hetzelfde project op dezelfde plaats zijn.' Volledig waar!
Afgelopen zondag zijn Eulalie en ik met onze mama en papa naar het natuurpark Orecchiella geweest. De meisjes moesten zich voorbereiden op een belangrijke test van Italiaans en Latijn en konden helaas niet meegaan. Toch vonden de ouders dat we met zo'n goed weer niet binnen konden blijven zitten en gelijk hadden ze ! In het doorrijden genoten we van het prachtige berglandschap. 'Parco Demaniale Orecchiella' ligt een twintigtal kilometer van ons dorpje vandaan. Eenmaal aangekomen waanden we ons in het paradijs. Die rust, die stilte. Hemels ! Dankzij het mooie weer zaten er toch nog redelijk wat mensen verspreid over het adembenemende grasperk bij het binnenkomen. Toch leek het wel alsof we daar alleen waren, zo rustig was het. Echt genieten. We gaven onze ogen de kost aan de prachtige vijver en de vele bomen die er rond stonden. Onder een stralende blauwe hemel gingen we op zoek naar de eerste dieren. (Aanvankelijk hadden we verstaan dat we naar een soort van dierentuin zouden gaan, bleek het dus een natuurpark met hier en daar 'geredde' dieren te zijn.) De herten en dergelijke bleken toch een beetje teleurstellend te zijn. "Dat hebben we in België ook he.." Toch bleven we enthousiast en trokken we aardig wat foto's. En natuurlijk moesten ook wij eraan geloven he: foto's van de Belgen in Orecchiella konden niet ontbreken! Na een kort intermezzo met enkele kennissen zetten we onze wandeling verder. Het te volgen wandelpad bracht ons langs idyllische plekjes en verscholen hoekjes. Af en toe een steile helling of afdaling maakte de tocht af. Einddoel? De beren ! Orecchiella telt zeven beren. Oorspronkelijk is het park gestart met twee mooie bruine beren, maar ze hebben dus mooi vooruit geboerd. Allereerst zaten de dieren in een zoo. Door plaatsgebrek is er uiteindelijk een mooie nieuwe thuis gebouwd in dit natuurpark. Groot leek het in ons ogen nog steeds niet, maar als de diertjes gelukkig zijn.. De wandeling werd voortgezet richting 'Giardino delle montagne', een schattig tuintje vol bloemen en vijvertjes. Zalig om te verpozen. Na afloop van onze wandeling zijn we nog even gestopt bij het restaurant van Andreaa (een Italiaans meisje van hier dat zich over een Spaanse uitwisselingsstudente bekommert) haar ouders om een Estaté (hét drankje van Italië!) te drinken. Op die manier is er alweer een dag voorbij gevlogen!
Gisteren was Eulalie dan jarig. Iedereen wenste haar (natuurlijk!) een gelukkige verjaardag in het Italiaans en 's avonds was er een klein feestje thuis. De jarige mocht kiezen wat er op tafel kwam (lasagne met pesto, duh) en werd daarna verrast met een heerlijke taart en een klein presentje. Zo zie je maar weer, groot moeten de festiviteiten niet zijn om gezellig te zijn he. In de namiddag konden we onze tijd vullen met enkele wiskundige oefeningen en een dialoogje van vier pagina's voor de les Italiaans. Moeilijke opgave, maar gelukkig konden we ook nu weer rekenen op de steun en de hulp van onze twee lieve zussen.
Vandaag vloog de dag weer voorbij. Het eerste uur hadden we Engels in 5B. (Je moet weten, normaal hebben we les in 3B en voor sommige vakken eens in 4B. Het vijfde is dus echt wel heel hoog gegrepen, die zijn een jaar ouder dan ons. Maaaaaar : ) Daniella wou ons per se in haar les omdat we toch zo goed Engels kunnen. Fijn dat ze eens wil opscheppen met ons. Ze belde ook onze mama om te zeggen dat we heel voorbeeldig, intelligent en verstandig zijn op school. Leuk. Daarna hadden we Italiaans. De dialoogjes werden uitgewisseld: de Spanjaarden moeten de onze verbeteren en de Belgen die van hen. Leerrijk, maar volgens mij onmogelijk. Daarna een uurtje studio individuale (dat tegenwoordig ook voorbij vlieg. Even snel 'De Standaard' doornemen, mails checken en dan blijft er nog even over om wat lessen bij te werken voor België. Het meeste moet echter in de namiddag gebeuren.). Twee uur wiskunde maakten onze ochtend compleet. In de namiddag zijn Eulalie en ik er dan op uit getrokken om wat winkeltjes te doen, enkele prulletjes te kopen , enzovoort. Het blijft heerlijk om door deze rustieke straatjes en steegjes te slenteren. Enkele woordjes Italiaans (zeer aarzelend weliswaar) uitwisselen met de verkoopsters zorgt ervoor dat we ons op en top Italiaanse dames voelen. En nu zit ik hier, herinneringen te schrijven voor later over wat ik nu meemaak. En ik bedenk me alweer dat de tijd vliegt..
Vandaag was het eindelijk zover: we hadden disegno en dat betekende dat we onze tekeningen terug zouden krijgen. Vol spanning vertrokken we naar school. Wat als we het helemaal verkeerd gemaakt hadden? Wat als ze tegen ons zou beginnen brabbelen en we er weer niets van zouden begrijpen? Wat als die pagina's die we moesten leren ook nog eens vandaag ondervraagd zouden worden? We hadden er geen goeie hoop op.
Misschien even het verhaal van onze tekeningen vertellen. (Misschien heb ik dat al gedaan, geen idee.) Vorige week kregen we als opdracht tijdens technisch tekenen om een piramide te tekenen én twee keer te spiegelen. Klinkt simpel, dachten wij, tot we thuis kwamen. We zagen echt niet in hoe het zou moeten. We installeerden ons aan tafel, zochten het uit, gomden, probeerden opnieuw, gomden, riepen de hulp in van de zusjes, zochten in hun oude tekeningen, tekenden, gomden, tekenden en besloten dat het het beste was wat we konden bekomen.
Toen we de volgende les disegno op school kwamen, bleek dat we té ijverig geweest waren. Zowat de hele klas was bezig met hun tekening tijdens de les lo (waar niet noodzakelijk in gesport wordt). Nu ja, wij waren er op zijn minst vanaf. Vandaag kregen we dus het resultaat. Wat een teleurstelling. Met een 5/6 vond de leerkracht dat ze nog mild verbeterd had. Wat? Mild?! Dan werd er een heleboel over ons hoofd heen gezegd tegen de rest van de klas, in plaats van ons rechtstreeks aan te spreken. Aanvankelijk dachten we dat 5/6 betekende dat we een mooi resultaat hadden behaald, maar juist, hier staan alle punten sowieso op tien en kan je ook zo twee punten krijgen. Met andere woorden, we waren ook nog eens gebuisd. Je moet immers 6 halen om erdoor te zijn, geweldig! De Belgen hebben hun staaltje kunnen weer maar eens bewezen.
Deze ochtend begonnen we met matematica. Naar goede gewoonte verbeterden we de te voorbereiden oefeningen. En jawel, la Spadafora besloot effectief eens rond te gaan om te kijken of iedereen ze gemaakt had en schreef hier en daar een naam op. Wat er gebeurt als je naam wordt opgeschreven weet precies niemand. Even ontstond er twijfel bij Eulalie en mij of ze ons voorbereiding ook zou komen controleren. Ook op Spadafora haar gezicht stond de twijfel af te lezen, die twee dutsige Belgen die niets begrijpen, kan ik ze dat aandoen? Maar ja hoor, ze besloot zich over haar schrik heen te zetten en kwam onze kant op. De glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat de oefeningen inderdaad in ons schrift stonden. Ze knikte ons vriendelijk toe en ging op haar plaats zitten om te luisteren naar de leerlingen die de ongelijkheden op het SMARTBOARD moesten oplossen. Bijzonder weetje: Spadafora zou tegen onze mentor, Daniella Turicchi, gezegd hebben dat Eulalie en ik heel goed zijn in wiskunde. Pardon? Goed in wiskunde? Ai ai, laat ze dat maar niet horen in ons Belgenland.. Op naar chemie. Opnieuw werden we verwacht in de labo's. Arianne kwam weer enthousiast mijn kant opgelopen (haar Spaans meisje spreekt geen Engels en Arianne wil graag haar Engels verbeteren) en ook ik was blij een bekend gezicht te zien. De proefjes bij chemie bleken niet zo denderend. Twee stoffen mengen om vast te stellen dat ze dan van kleur veranderen, twee vloeistoffen mengen om te zien dat ze troebel en daarna opnieuw helder worden, enz. En daarna, ja ja, ik moest er aan geloven, alle materialen in het Italiaans. O la la, daar zal ik nog mijn werk aan hebben om dat allemaal te onthouden. Maar gelukkig is er altijd nog mijn redder in nood, Arianne.. Daarna hadden we onze tweede Italiaanse les met de vroegere directeur. We leerden i mesi en i giorno. Vrij moeilijk om ze (voorlopig) op een overdreven manier uit te spreken, om zo te leren waar we onze klemtonen moeten leggen. Daarna leerden we enkele werkwoorden vervoegen. Op die manier hebben we toch het gevoel dat we, beetje bij beetje, met vallen en opstaan, de Italiaanse taal leren kennen. En dan, Inglese ! We kregen onze toets terug. Met een punt van 65,5 op 87 (denk ik), ofwel een 7 op 10, scoorde ik boven de verwachtingen van mijn andere klasgenoten (Gebuisd? Nja, ik dacht het.) maar was ik zelf toch wel ontgoocheld. Heel domme fouten, qua schrijven en qua tijden en dan een volledige oefening fout opgelost. Ze werden in het Italiaans gesteld en ik begreep ze duidelijk niet.. Verder verliep de les vrij normaal, al blijft het wennen aan de manier waarop ze sommige woorden en klanken uitspreken: het is erg moeilijk om deze te vormen als je enkel Italiaans spreekt. O ja, de leerkracht vond het ook bijzonder jammer (of iets in die trant, ik begreep haar standpunt niet helemaal) dat Eulalie en ik nog stééds naast elkaar zaten in de les (op die manier kunnen we onze woorden samenleggen en begrijpen we meer!!), dus ze besloot ons te splitsen. De pipo's van de klas kregen de eer om elk naast één van ons te zitten. Ze hadden hun huiswerk niet volledig gemaakt, dus konden wij nog hun oefeningen invullen ook, hihi. Als laatste had ik scienze, of biologie. Hoezeer de leerkracht ook haar best doet, ik begrijp nog steeds niets van haar lessen. Tot overmaat van ramp heeft ze mij ook een ander boek gegeven, waardoor de pagina's niet overeenkomen en ik iedere keer moet zoeken waar ze over bezig is. Het grootste deel van de tijd lukt me dat niet en houd ik mij dus bezig met dingen die ik 'per ongeluk' tegenkom, zelfstudie dus. Ooit zal het mij lukken om een les te volgen en te begrijpen, maar het zal nog niet voor direct zijn. En dan te weten dat ik zaterdag een toets over die leerstof heb.. Help ! Deze avond zijn we met mama Stefania naar de supermarkt geweest. Een kwartiertje rijden vooraleer we de grote 'Conad' zagen opdoemen. Binnenin bleken er ook kleerwinkeltjes en prullaria te zijn, maar wijzelf namen liever een kijkje in de échte winkel. Reusachtig groot, met een bakkerijtje vol vers brood, pizza en koekjes, hmmm, een slagerijtje en nog zoveel meer. Het water liep ons al in de mond bij het zien van zoveel lekker, laat staan bij de geur nu van het avondeten. Pasta! Buon appetito !
Deze tweede zondag begon als een stralende (nu ja, zonder zon), luie zondag: lang uitslapen, nog eens omdraaien, een beetje lezen. Heerlijk! Uiteindelijk iets na tienen opgestaan. De meisjes waren alweer op pad geweest deze nacht en waren (voor de verandering weer eens) moe. Het moet gezegd worden, echt actief zijn ze hier niet. De tien minuutjes naar school zijn al lastig, laat staan uitgaan. Want hun uur is toch wel half één hoor. Je leest het goed mama, om half één werden ze opgehaald. Nu, ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze regel bij ons ook niet gaat ingaan, het is de moeite wel niet om te vertrekken. Maar soit, ik denk dat dit (redelijk vreemde) uur ook wel te maken heeft met het feit dat ze iedere week eventjes de bloemetjes gaan buitenzetten in The People. Een discotheek maar eigenlijk meer een pub, maar dan toch weer een discotheek volgens de andere, of misschien eerder een pub volgens de ene. Ach wat, een plaats waar geen oudjes komen. Logisch, als de jeugd al om half één opkrast.. Rond een uur of tien dus een licht ontbijtje genomen. Ik durfde niet al te veel te eten, wie weet stond er ons weer een familiefeest vol eten te wachten. Maar neen hoor, mama Stefania stond al met een verhit hoofd boven de potten en pannen en het moet gezegd worden, de geur alleen al was om van te smullen! Na het ontbijt besloten we onze oefeningen van wiskunde te maken. Huiswerk in België is er niets bij. Zeven ontzettend lange oefeningen die toch enkele uren in beslag namen. Misschien mede door het feit dat de computers vlak naast ons stonden. Vol goede moed stortten we ons op de opgaven, enkele stelsels van ongelijkheden. Niet al te moeilijk, maar het bleek toch al ver te zitten. De wijze waarop zij ze maken is dan ook nog eens helemaal anders en dan is er ook nog het feit dat de leerkracht, Spadafora is haar echte naam, blijkbaar, élke oefening fout maakt. Tegen twee uur was het middagmaal klaar: lasagne met pesto! Heerlijk, ik kon er echt geen genoeg van krijgen! Daarna hebben we onze oefeningen afgewerkt, ons even bijgewerkt voor de wiskunde van in ons land en dan hebben we er om half vijf de brui aan gegeven. De meisjes waren naar televisie aan het kijken (verrassing) en we besloten ons bij hen in de zetel te zetten. Na een uurtje vond Eulalie het welletjes en ze begon aan haar dagelijks momentje op de Wii Fit. Helaas, dat lijkt hier momenteel de enige mogelijkheid om te bewegen, als je het al bewegen kunt noemen. Ikzelf vond ook dat te lastig en hing lui in de zetel, half lezend, half kijkend en vooral lachend met de danspasjes van Eulalie. Tijdens het avondeten kregen we er plots een vriendje bij: een dikke bij van wel zeker drie duimen lang. Lorenza en Rachelle verdwenen al gillend de living in en ik zat versteend te kijken naar de ongewenste bezoeker. Geen probleem, papa Luca was de situatie de baas, hij zou dat beest eens mores leren! Misschien ben ik dit vergeten zeggen, maar papa Luca is een echte doordrijver, op alle gebied. Hij moest en zou die joekel te pakken krijgen. Hij liep de keuken rond met een stuk keukenpapier, maar niets hielp. Hm, misschien proberen we de keukenschort eens. Juplaaa, de schort vloog ons rond de oren maar ze leek het bijtje niet te deren. Deze besloot even tussen het kleine spleetje tussen de koelkast en de muur te verpozen. Geweldig idee. Wij konden verder eten, eh, smakelijk?! Toen de borden leeg waren begon het dier nu toch wel heel luidruchtig te zoemen en rond te fladderen in zijn nieuwe woonplaats. Papa Luca vond dat het nu echt wel welletjes was geweest en besloot zijn beste vriend de stofzuiger, alias Ghost Buster, eens boven te halen. Het zielig prutske bood nog even weerstand maar was echt niet opgewassen tegen zo'n gevaarte. Niet veel later verdween het dan ook voorgoed uit de keuken. Op die manier hebben wij toch nog eens goed kunnen lachen en bij deze zelfs voor enkele minuten onze buikspieren getraind. Laat ons hopen!
Vandaag leek het al iets lastiger om op te staan. Gelukkig zitten we toch al een beetje in de dagelijkse routine dus we raakten op tijd op school.
Het eerste lesuur hadden we fisica. Sporafora (hebben we zowel voor wiskunde als voor fysica) of hoe ze ook in godsnaam mag noemen, is altijd zeer modebewust gekleed. 'She looks like a doll' , zoals vele schoolgenoten zeggen. Na vandaag kan ik niet anders dan ze gelijk te geven. Het stijle zwarte haar en de rode lippen waren net als iedere dag aanwezig, maar vandaag had ze ook een t-shirt aangetrokken met één van de zeven dwergen op. Aan haar armband en in haar oren hetzelfde overeenstemmende dwergje.. Bij ons zou ze gewoon vierkant uitgelachen worden maar hier zijn ze er precies al aan gewoon. Onderwerp van vandaag: omzetten naar een andere eenheid (leerstof die wij in het tweede middelbaar gezien hebben). Hier hoorden ze het donderen in Keulen. Ik denk dat we in één uur drie, maximum vier voorbeelden hebben omgezet. De doll legde het nu wel zeer ingewikkeld uit ook ( Misschien begrijpt ze het zelf niet? Ze ziet er wel zo uit! ), maar zo moeilijk is dat nu echt niet he. Ze waren allemaal verbaasd dat wij het wel begrepen. Nu ja, voor een keer dan. Ik denk dat we in alle andere vakken echt dom lijken.
Het tweede lesuur hadden we Italiaans op een té hoog niveau. Binnenkort zullen we veranderen van klas hiervoor, maar de leerkracht is nog steeds niet beschikbaar. Daarom hebben we maar noodgedwongen Dante besproken. Het is te zeggen, beluisterd en niet begrepen. Gelukkig krijgen we ook basisitaliaas van de vorige directeur eens hij terug is uit Frankrijk.
Ook in de les inglese kunnen we ons nog eens slim voelen. De uitspraak van de meeste leerlingen trekt helemaal op niets, als ze al Engels spreken natuurlijk. Velen antwoorden in het Italiaans. Zelfs aan het Engels van de leerkracht moet nog heel wat gesleuteld worden. Maar zij is wel één van de enigen die naar ons kijkt, tegen ons spreekt en rekening houdt met ons. De rest negeert ons gewoon. Vandaag hebben we aan Daniela gevraagd of we geen klas hoger mogen voor Engels, kwestie van onze basis toch niet helemaal te verliezen.
De les storia was weer een les om U tegen te zeggen. De leraar kwam binnen en begon te spreken. Na een tijdje keken Eulalie en ik naar elkaar en vroegen we ons af of hij nu al begonnen was met de les. Hij bleek inderdaad al een hele tijd bezig te zijn. Interessant! Gelukkig zei Martina na de vorige les dat we het over de middeleeuwen hadden, dus dat wisten we nu al. Maar over welk onderdeel hij het nu precies had, daar moet ik het antwoord schuldig op blijven.
In de laatste les scienze dacht ik er nog eens goed tegenaan te gaan. Buiten mijn klasgenoten gerekend. De leerkracht had hulp nodig met de computer en het smartboard. Iemand stelde zich recht en zette zich achter de computer. Niet veel later ging er iemand bijzitten. Nog wat later ging er een derde bijzitten. De leerkracht zei niets en ging verder met de les. Plots begonnen ze met het smartboard te spelen; zeer leuk natuurlijk om de hele tijd andere dingen te openen, en weg te doen, en te openen, en weg te doen, en ... De leerkracht zei nog steeds niets. Iemand begon zijn vriend door de klas te duwen op een bureaustoel. Geen reactie. En ik maar denken, wat moet je hier in godsnaam doen om ervoor te zorgen dat een leerkracht je een opmerking geeft? Op het eind van de les was mijn blad gekleurd. Zo boeiend was het dus ook voor mij. Ze stopte om kwart voor één.
Deze ochtend vertrokken we naar goede gewoonte met de auto naar school. ( Ik vraag mij af hoe lang papa Luca dat zal volhouden, normaal gaan de meisjes te voet .. ) In de auto begon Lorenza een beetje te stressen omdat we te laat zouden zijn. Er is immers een nieuwe regel. Wie om acht uur niet binnen is in het lokaal, moet wachten tot het tweede lesuur. Deze regel is tot vervelens toe al tientallen keren herhaald, zelfs Eulalie en ik kunnen hem bijna meebrommen, en dat wil wat zeggen! Toch sijpelen de leerlingen nog vlotjes binnen na acht uur. Meer nog, we hebben nog geen enkele keer gezien dat een leerling buiten moest wachten. Gelukkig waren wij nog mooi op tijd.
Op naar de eerste les: studio individuale. Toen ik de eerste keer hoorde van de bibliotheek, stelde ik er mij heel wat bij voor. Uiteindelijk bleek het niet veel meer te zijn dan een lokaaltje met enkele oude computers en twee nieuwe laptops voor de uitwisselingsstudenten. Allemaal in Qwerty natuurlijk! Van rust is daar ook geen sprake, vooral niet als je samen met de Spaanse studenten studie hebt. Heli, een zestienjarig meisje, is het ergst van allemaal: ze zit geen minuut stil, zwijgt gewoon nooit en is hyperactief. Ze spreken Engels en verstaan ons ook zeer goed, maar als je ze dan iets zegt of vraagt moeten ze eerst GoogleTranslate bovenhalen ... Incredibile !
Tweede uur: educazione fisica. Geweldig, eindelijk eens iets waar we geen Italiaans moeten voor kennen! Buiten de leerkracht gerekend dan wel. We zijn het hele lesuur binnengebleven in plaats van buiten te sporten. Prachtige grafieken over lavoro-fatigamente-recupero , dat wel, MAAR WAT ZIJN WE DAAR MEE ? Blijkbaar zijn ze het hier wel al gewoon, want achteraf bleek dat wij ook de enige waren die sportkledij meehadden ..
Om tien uur had ik dan terug studio individuale, dit keer gelukkig mét Eulalie. O, heel vreemd wel. Iedere les duurt één uur en we hebben les van acht tot één. Toch willen ze een pauzetje inlassen, dus het derde lesuur duurt maar drie kwartier. Bij ons zou zoiets toch niet mogelijk zijn? Plots even een lesuur inkorten? Het is welkom hoor (vooral als we storia hebben!!), maar het blijft bizar.
Na de pauze een beetje matematica. De leerlingen hadden heel wat oefeningen voorbereid en deze werden aan het bord verbeterd (hoewel er geen geld is voor scholen hangt er toch een smartboard). Ongelijkheden en stelsels hebben we in België al een tijd geleden gezien, dus het is wel iets dat we snappen. Dachten we. De tekentabellen zijn vreselijk om te zien. Eulalie kan ze al analyseren maar ik zie er mij geen beginnen aan. Ik dénk dat ze van onder naar boven werken, voor de logica. We besloten de oefeningen op onze manier te maken maar merkten al gauw dat ook dat niet werkte. De oefening aan het bord was helemaal fout en de leerkracht zei er gewoon niets van. Uit pure wanhoop moesten we ze dan toch nog (fout) overpennen. Meteen ook al een aantal ( ik denk bijna tien ) opgekregen tegen de volgende les. Eén van ons klasgenootjes zei dat dat de gewoonte is. Aangezien ze 's middags geen school hebben, geven de leerkrachten veel huiswerk mee. Eigenlijk moeten ze dus eigenlijk vooral naar school om hun werk te verbeteren. Waste of time als je het mij vraagt !
En dan, eindelijk, de laatse les: chimica. Les volgen hier is veel vermoeiender dan thuis, gewoon omdat je je zo hard moet concentreren om enkele woorden Italiaans te begrijpen zodat je op zijn minst weet waar je mee bezig bent. Voor deze les moest ik naar 4B (anders zitten we in 3B). Spannend! De leerkracht gaf (alweer) snel aan dat ze geen letter Engels kon. Ik denk wel dat ze moeite deed om iets trager te begrijpen. Traag Italiaans kun je vergelijken met ontzettend snel Nederlands vijftien keer versnelt, bijna onverstaanbaar dus. Gelukkig bleek het ook hier over leerstof te gaan die ik al (enkele jaren geleden) behandeld heb in België: le transformazione fisiche della materia . Het is dus een kwestie van de begrippen in het Italiaans uit het hoofd te leren. Flink he mama !
Na chimica zat onze lesdag er op. We besloten om samen met de andere uitwisselingsstudenten naar Lucca te gaan. Na een uurtje op de trein waren we ter plaatse. Een hele mooie stad die toch niet echt het gevoel geeft dat je in een stad loopt. Het liep er vol met Vlaamse en Nederlandse toeristen, dus we hebben nog heel wat Nederlands gehoord. Best, want we hebben stilaan het gevoel dat we onze eigen taal beginnen te vergeten. In Lucca hebben we onze eerste Italiaanse pizza gegeten, heerlijk ! Het weer viel wel een beetje tegen, we hebben zelfs regen gehad. Onze zusjes zaten een beetje in met ons, maar waren plots helemaal gerustgesteld toen ze hoorden dat het weer in België iedere dag zo is.
Eindelijk was het dan zover. In de nacht van donderdag op vrijdag werden we om drie uur opgehaald om naar Paris Beauvais te rijden. Van daaruit namen we het vliegtuig naar Pisa. Na anderhalf uur vliegen kwamen we aan in het bella Italia. Daar stond ons de eerste verrassing te wachten. De huurauto (middle class) was té klein (vergelijk met de rode saxo van mijn mama) om al ons valiezen in te krijgen. We hadden immers vier grote valiezen, vier keer handbagage en een viool mee. Dit zou echt onmogelijk worden. Algauw dachten we dat het probleem opgelost was: we konden een rechtstreekse trein nemen naar Castelnuovo. Maar neen hoor, opgeven staat niet in meneer Verstraete zijn woordenboek. Alle valiezen raakten er uiteindelijk in en wij hadden nog 'plaats' op de achterbank. Met een enkele tussenstop zijn we er toch heelhuids geraakt. De eerste plaats waar we verwacht werden was de school. Daar leerden we onze contactpersoon kennen en wachtten we eventjes tot ons gastgezin ons kwam ophalen. We wonen in een schattig huisje temidden van de bergen. Bijna alles wordt hier te voet gedaan, fietsen is te lastig (of kunnen ze het gewoon niet?). De tweeling is zeer vriendelijk en hartelijk, en ook hun ouders hebben ons met open armen ontvangen. Toen vernamen we de tweede verrassing: ook op zaterdag zouden we naar school gaan! Oh nee! Nu, amper een dag later, lijkt het helemaal geen probleem meer. We moeten misschien een dag meer gaan, maar zijn er wel iedere middag om één uur vanaf (:. Op die manier kunnen we in de namiddag genieten van het mooie weer in ons prachtige stadje.
Wat begon met een droom wordt op 16 september 2011 realiteit.
Dankzij het IPM-project ( Individual Pupil Mobility ) van Comenius krijgen nu ook leerlingen uit middelbare scholen de kans om voor een langere periode in het buitenland te studeren. Na enkele selectierondes werd bekendgemaakt wie uiteindelijk mocht deelnemen aan dit avontuur. Vanaf dat moment kon het aftellen beginnen.
Nu vrijdag is het dan eindelijk zover. Om vijf over half negen stijgt ons vliegtuig op in Parijs richting Pisa. Van daaruit worden Eulalie en ik met een huurauto naar onze verblijfplaats in Castelnuovo di Garfagnana gebracht. Via deze blog hoop ik jullie allemaal op de hoogte te houden van mijn avonturen en belevenissen ter plaatse.
