Deze tweede zondag begon als een stralende (nu ja, zonder zon), luie zondag: lang uitslapen, nog eens omdraaien, een beetje lezen. Heerlijk! Uiteindelijk iets na tienen opgestaan. De meisjes waren alweer op pad geweest deze nacht en waren (voor de verandering weer eens) moe. Het moet gezegd worden, echt actief zijn ze hier niet. De tien minuutjes naar school zijn al lastig, laat staan uitgaan. Want hun uur is toch wel half één hoor. Je leest het goed mama, om half één werden ze opgehaald. Nu, ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze regel bij ons ook niet gaat ingaan, het is de moeite wel niet om te vertrekken. Maar soit, ik denk dat dit (redelijk vreemde) uur ook wel te maken heeft met het feit dat ze iedere week eventjes de bloemetjes gaan buitenzetten in The People. Een discotheek maar eigenlijk meer een pub, maar dan toch weer een discotheek volgens de andere, of misschien eerder een pub volgens de ene. Ach wat, een plaats waar geen oudjes komen. Logisch, als de jeugd al om half één opkrast.. Rond een uur of tien dus een licht ontbijtje genomen. Ik durfde niet al te veel te eten, wie weet stond er ons weer een familiefeest vol eten te wachten. Maar neen hoor, mama Stefania stond al met een verhit hoofd boven de potten en pannen en het moet gezegd worden, de geur alleen al was om van te smullen! Na het ontbijt besloten we onze oefeningen van wiskunde te maken. Huiswerk in België is er niets bij. Zeven ontzettend lange oefeningen die toch enkele uren in beslag namen. Misschien mede door het feit dat de computers vlak naast ons stonden. Vol goede moed stortten we ons op de opgaven, enkele stelsels van ongelijkheden. Niet al te moeilijk, maar het bleek toch al ver te zitten. De wijze waarop zij ze maken is dan ook nog eens helemaal anders en dan is er ook nog het feit dat de leerkracht, Spadafora is haar echte naam, blijkbaar, élke oefening fout maakt. Tegen twee uur was het middagmaal klaar: lasagne met pesto! Heerlijk, ik kon er echt geen genoeg van krijgen! Daarna hebben we onze oefeningen afgewerkt, ons even bijgewerkt voor de wiskunde van in ons land en dan hebben we er om half vijf de brui aan gegeven. De meisjes waren naar televisie aan het kijken (verrassing) en we besloten ons bij hen in de zetel te zetten. Na een uurtje vond Eulalie het welletjes en ze begon aan haar dagelijks momentje op de Wii Fit. Helaas, dat lijkt hier momenteel de enige mogelijkheid om te bewegen, als je het al bewegen kunt noemen. Ikzelf vond ook dat te lastig en hing lui in de zetel, half lezend, half kijkend en vooral lachend met de danspasjes van Eulalie. Tijdens het avondeten kregen we er plots een vriendje bij: een dikke bij van wel zeker drie duimen lang. Lorenza en Rachelle verdwenen al gillend de living in en ik zat versteend te kijken naar de ongewenste bezoeker. Geen probleem, papa Luca was de situatie de baas, hij zou dat beest eens mores leren! Misschien ben ik dit vergeten zeggen, maar papa Luca is een echte doordrijver, op alle gebied. Hij moest en zou die joekel te pakken krijgen. Hij liep de keuken rond met een stuk keukenpapier, maar niets hielp. Hm, misschien proberen we de keukenschort eens. Juplaaa, de schort vloog ons rond de oren maar ze leek het bijtje niet te deren. Deze besloot even tussen het kleine spleetje tussen de koelkast en de muur te verpozen. Geweldig idee. Wij konden verder eten, eh, smakelijk?! Toen de borden leeg waren begon het dier nu toch wel heel luidruchtig te zoemen en rond te fladderen in zijn nieuwe woonplaats. Papa Luca vond dat het nu echt wel welletjes was geweest en besloot zijn beste vriend de stofzuiger, alias Ghost Buster, eens boven te halen. Het zielig prutske bood nog even weerstand maar was echt niet opgewassen tegen zo'n gevaarte. Niet veel later verdween het dan ook voorgoed uit de keuken. Op die manier hebben wij toch nog eens goed kunnen lachen en bij deze zelfs voor enkele minuten onze buikspieren getraind. Laat ons hopen!
Vandaag leek het al iets lastiger om op te staan. Gelukkig zitten we toch al een beetje in de dagelijkse routine dus we raakten op tijd op school.
Het eerste lesuur hadden we fisica. Sporafora (hebben we zowel voor wiskunde als voor fysica) of hoe ze ook in godsnaam mag noemen, is altijd zeer modebewust gekleed. 'She looks like a doll' , zoals vele schoolgenoten zeggen. Na vandaag kan ik niet anders dan ze gelijk te geven. Het stijle zwarte haar en de rode lippen waren net als iedere dag aanwezig, maar vandaag had ze ook een t-shirt aangetrokken met één van de zeven dwergen op. Aan haar armband en in haar oren hetzelfde overeenstemmende dwergje.. Bij ons zou ze gewoon vierkant uitgelachen worden maar hier zijn ze er precies al aan gewoon. Onderwerp van vandaag: omzetten naar een andere eenheid (leerstof die wij in het tweede middelbaar gezien hebben). Hier hoorden ze het donderen in Keulen. Ik denk dat we in één uur drie, maximum vier voorbeelden hebben omgezet. De doll legde het nu wel zeer ingewikkeld uit ook ( Misschien begrijpt ze het zelf niet? Ze ziet er wel zo uit! ), maar zo moeilijk is dat nu echt niet he. Ze waren allemaal verbaasd dat wij het wel begrepen. Nu ja, voor een keer dan. Ik denk dat we in alle andere vakken echt dom lijken.
Het tweede lesuur hadden we Italiaans op een té hoog niveau. Binnenkort zullen we veranderen van klas hiervoor, maar de leerkracht is nog steeds niet beschikbaar. Daarom hebben we maar noodgedwongen Dante besproken. Het is te zeggen, beluisterd en niet begrepen. Gelukkig krijgen we ook basisitaliaas van de vorige directeur eens hij terug is uit Frankrijk.
Ook in de les inglese kunnen we ons nog eens slim voelen. De uitspraak van de meeste leerlingen trekt helemaal op niets, als ze al Engels spreken natuurlijk. Velen antwoorden in het Italiaans. Zelfs aan het Engels van de leerkracht moet nog heel wat gesleuteld worden. Maar zij is wel één van de enigen die naar ons kijkt, tegen ons spreekt en rekening houdt met ons. De rest negeert ons gewoon. Vandaag hebben we aan Daniela gevraagd of we geen klas hoger mogen voor Engels, kwestie van onze basis toch niet helemaal te verliezen.
De les storia was weer een les om U tegen te zeggen. De leraar kwam binnen en begon te spreken. Na een tijdje keken Eulalie en ik naar elkaar en vroegen we ons af of hij nu al begonnen was met de les. Hij bleek inderdaad al een hele tijd bezig te zijn. Interessant! Gelukkig zei Martina na de vorige les dat we het over de middeleeuwen hadden, dus dat wisten we nu al. Maar over welk onderdeel hij het nu precies had, daar moet ik het antwoord schuldig op blijven.
In de laatste les scienze dacht ik er nog eens goed tegenaan te gaan. Buiten mijn klasgenoten gerekend. De leerkracht had hulp nodig met de computer en het smartboard. Iemand stelde zich recht en zette zich achter de computer. Niet veel later ging er iemand bijzitten. Nog wat later ging er een derde bijzitten. De leerkracht zei niets en ging verder met de les. Plots begonnen ze met het smartboard te spelen; zeer leuk natuurlijk om de hele tijd andere dingen te openen, en weg te doen, en te openen, en weg te doen, en ... De leerkracht zei nog steeds niets. Iemand begon zijn vriend door de klas te duwen op een bureaustoel. Geen reactie. En ik maar denken, wat moet je hier in godsnaam doen om ervoor te zorgen dat een leerkracht je een opmerking geeft? Op het eind van de les was mijn blad gekleurd. Zo boeiend was het dus ook voor mij. Ze stopte om kwart voor één.
Deze ochtend vertrokken we naar goede gewoonte met de auto naar school. ( Ik vraag mij af hoe lang papa Luca dat zal volhouden, normaal gaan de meisjes te voet .. ) In de auto begon Lorenza een beetje te stressen omdat we te laat zouden zijn. Er is immers een nieuwe regel. Wie om acht uur niet binnen is in het lokaal, moet wachten tot het tweede lesuur. Deze regel is tot vervelens toe al tientallen keren herhaald, zelfs Eulalie en ik kunnen hem bijna meebrommen, en dat wil wat zeggen! Toch sijpelen de leerlingen nog vlotjes binnen na acht uur. Meer nog, we hebben nog geen enkele keer gezien dat een leerling buiten moest wachten. Gelukkig waren wij nog mooi op tijd.
Op naar de eerste les: studio individuale. Toen ik de eerste keer hoorde van de bibliotheek, stelde ik er mij heel wat bij voor. Uiteindelijk bleek het niet veel meer te zijn dan een lokaaltje met enkele oude computers en twee nieuwe laptops voor de uitwisselingsstudenten. Allemaal in Qwerty natuurlijk! Van rust is daar ook geen sprake, vooral niet als je samen met de Spaanse studenten studie hebt. Heli, een zestienjarig meisje, is het ergst van allemaal: ze zit geen minuut stil, zwijgt gewoon nooit en is hyperactief. Ze spreken Engels en verstaan ons ook zeer goed, maar als je ze dan iets zegt of vraagt moeten ze eerst GoogleTranslate bovenhalen ... Incredibile !
Tweede uur: educazione fisica. Geweldig, eindelijk eens iets waar we geen Italiaans moeten voor kennen! Buiten de leerkracht gerekend dan wel. We zijn het hele lesuur binnengebleven in plaats van buiten te sporten. Prachtige grafieken over lavoro-fatigamente-recupero , dat wel, MAAR WAT ZIJN WE DAAR MEE ? Blijkbaar zijn ze het hier wel al gewoon, want achteraf bleek dat wij ook de enige waren die sportkledij meehadden ..
Om tien uur had ik dan terug studio individuale, dit keer gelukkig mét Eulalie. O, heel vreemd wel. Iedere les duurt één uur en we hebben les van acht tot één. Toch willen ze een pauzetje inlassen, dus het derde lesuur duurt maar drie kwartier. Bij ons zou zoiets toch niet mogelijk zijn? Plots even een lesuur inkorten? Het is welkom hoor (vooral als we storia hebben!!), maar het blijft bizar.
Na de pauze een beetje matematica. De leerlingen hadden heel wat oefeningen voorbereid en deze werden aan het bord verbeterd (hoewel er geen geld is voor scholen hangt er toch een smartboard). Ongelijkheden en stelsels hebben we in België al een tijd geleden gezien, dus het is wel iets dat we snappen. Dachten we. De tekentabellen zijn vreselijk om te zien. Eulalie kan ze al analyseren maar ik zie er mij geen beginnen aan. Ik dénk dat ze van onder naar boven werken, voor de logica. We besloten de oefeningen op onze manier te maken maar merkten al gauw dat ook dat niet werkte. De oefening aan het bord was helemaal fout en de leerkracht zei er gewoon niets van. Uit pure wanhoop moesten we ze dan toch nog (fout) overpennen. Meteen ook al een aantal ( ik denk bijna tien ) opgekregen tegen de volgende les. Eén van ons klasgenootjes zei dat dat de gewoonte is. Aangezien ze 's middags geen school hebben, geven de leerkrachten veel huiswerk mee. Eigenlijk moeten ze dus eigenlijk vooral naar school om hun werk te verbeteren. Waste of time als je het mij vraagt !
En dan, eindelijk, de laatse les: chimica. Les volgen hier is veel vermoeiender dan thuis, gewoon omdat je je zo hard moet concentreren om enkele woorden Italiaans te begrijpen zodat je op zijn minst weet waar je mee bezig bent. Voor deze les moest ik naar 4B (anders zitten we in 3B). Spannend! De leerkracht gaf (alweer) snel aan dat ze geen letter Engels kon. Ik denk wel dat ze moeite deed om iets trager te begrijpen. Traag Italiaans kun je vergelijken met ontzettend snel Nederlands vijftien keer versnelt, bijna onverstaanbaar dus. Gelukkig bleek het ook hier over leerstof te gaan die ik al (enkele jaren geleden) behandeld heb in België: le transformazione fisiche della materia . Het is dus een kwestie van de begrippen in het Italiaans uit het hoofd te leren. Flink he mama !
Na chimica zat onze lesdag er op. We besloten om samen met de andere uitwisselingsstudenten naar Lucca te gaan. Na een uurtje op de trein waren we ter plaatse. Een hele mooie stad die toch niet echt het gevoel geeft dat je in een stad loopt. Het liep er vol met Vlaamse en Nederlandse toeristen, dus we hebben nog heel wat Nederlands gehoord. Best, want we hebben stilaan het gevoel dat we onze eigen taal beginnen te vergeten. In Lucca hebben we onze eerste Italiaanse pizza gegeten, heerlijk ! Het weer viel wel een beetje tegen, we hebben zelfs regen gehad. Onze zusjes zaten een beetje in met ons, maar waren plots helemaal gerustgesteld toen ze hoorden dat het weer in België iedere dag zo is.
