Vandaag leek het al iets lastiger om op te staan. Gelukkig zitten we toch al een beetje in de dagelijkse routine dus we raakten op tijd op school.
Het eerste lesuur hadden we fisica. Sporafora (hebben we zowel voor wiskunde als voor fysica) of hoe ze ook in godsnaam mag noemen, is altijd zeer modebewust gekleed. 'She looks like a doll' , zoals vele schoolgenoten zeggen. Na vandaag kan ik niet anders dan ze gelijk te geven. Het stijle zwarte haar en de rode lippen waren net als iedere dag aanwezig, maar vandaag had ze ook een t-shirt aangetrokken met één van de zeven dwergen op. Aan haar armband en in haar oren hetzelfde overeenstemmende dwergje.. Bij ons zou ze gewoon vierkant uitgelachen worden maar hier zijn ze er precies al aan gewoon. Onderwerp van vandaag: omzetten naar een andere eenheid (leerstof die wij in het tweede middelbaar gezien hebben). Hier hoorden ze het donderen in Keulen. Ik denk dat we in één uur drie, maximum vier voorbeelden hebben omgezet. De doll legde het nu wel zeer ingewikkeld uit ook ( Misschien begrijpt ze het zelf niet? Ze ziet er wel zo uit! ), maar zo moeilijk is dat nu echt niet he. Ze waren allemaal verbaasd dat wij het wel begrepen. Nu ja, voor een keer dan. Ik denk dat we in alle andere vakken echt dom lijken.
Het tweede lesuur hadden we Italiaans op een té hoog niveau. Binnenkort zullen we veranderen van klas hiervoor, maar de leerkracht is nog steeds niet beschikbaar. Daarom hebben we maar noodgedwongen Dante besproken. Het is te zeggen, beluisterd en niet begrepen. Gelukkig krijgen we ook basisitaliaas van de vorige directeur eens hij terug is uit Frankrijk.
Ook in de les inglese kunnen we ons nog eens slim voelen. De uitspraak van de meeste leerlingen trekt helemaal op niets, als ze al Engels spreken natuurlijk. Velen antwoorden in het Italiaans. Zelfs aan het Engels van de leerkracht moet nog heel wat gesleuteld worden. Maar zij is wel één van de enigen die naar ons kijkt, tegen ons spreekt en rekening houdt met ons. De rest negeert ons gewoon. Vandaag hebben we aan Daniela gevraagd of we geen klas hoger mogen voor Engels, kwestie van onze basis toch niet helemaal te verliezen.
De les storia was weer een les om U tegen te zeggen. De leraar kwam binnen en begon te spreken. Na een tijdje keken Eulalie en ik naar elkaar en vroegen we ons af of hij nu al begonnen was met de les. Hij bleek inderdaad al een hele tijd bezig te zijn. Interessant! Gelukkig zei Martina na de vorige les dat we het over de middeleeuwen hadden, dus dat wisten we nu al. Maar over welk onderdeel hij het nu precies had, daar moet ik het antwoord schuldig op blijven.
In de laatste les scienze dacht ik er nog eens goed tegenaan te gaan. Buiten mijn klasgenoten gerekend. De leerkracht had hulp nodig met de computer en het smartboard. Iemand stelde zich recht en zette zich achter de computer. Niet veel later ging er iemand bijzitten. Nog wat later ging er een derde bijzitten. De leerkracht zei niets en ging verder met de les. Plots begonnen ze met het smartboard te spelen; zeer leuk natuurlijk om de hele tijd andere dingen te openen, en weg te doen, en te openen, en weg te doen, en ... De leerkracht zei nog steeds niets. Iemand begon zijn vriend door de klas te duwen op een bureaustoel. Geen reactie. En ik maar denken, wat moet je hier in godsnaam doen om ervoor te zorgen dat een leerkracht je een opmerking geeft? Op het eind van de les was mijn blad gekleurd. Zo boeiend was het dus ook voor mij. Ze stopte om kwart voor één.
Deze ochtend vertrokken we naar goede gewoonte met de auto naar school. ( Ik vraag mij af hoe lang papa Luca dat zal volhouden, normaal gaan de meisjes te voet .. ) In de auto begon Lorenza een beetje te stressen omdat we te laat zouden zijn. Er is immers een nieuwe regel. Wie om acht uur niet binnen is in het lokaal, moet wachten tot het tweede lesuur. Deze regel is tot vervelens toe al tientallen keren herhaald, zelfs Eulalie en ik kunnen hem bijna meebrommen, en dat wil wat zeggen! Toch sijpelen de leerlingen nog vlotjes binnen na acht uur. Meer nog, we hebben nog geen enkele keer gezien dat een leerling buiten moest wachten. Gelukkig waren wij nog mooi op tijd.
Op naar de eerste les: studio individuale. Toen ik de eerste keer hoorde van de bibliotheek, stelde ik er mij heel wat bij voor. Uiteindelijk bleek het niet veel meer te zijn dan een lokaaltje met enkele oude computers en twee nieuwe laptops voor de uitwisselingsstudenten. Allemaal in Qwerty natuurlijk! Van rust is daar ook geen sprake, vooral niet als je samen met de Spaanse studenten studie hebt. Heli, een zestienjarig meisje, is het ergst van allemaal: ze zit geen minuut stil, zwijgt gewoon nooit en is hyperactief. Ze spreken Engels en verstaan ons ook zeer goed, maar als je ze dan iets zegt of vraagt moeten ze eerst GoogleTranslate bovenhalen ... Incredibile !
Tweede uur: educazione fisica. Geweldig, eindelijk eens iets waar we geen Italiaans moeten voor kennen! Buiten de leerkracht gerekend dan wel. We zijn het hele lesuur binnengebleven in plaats van buiten te sporten. Prachtige grafieken over lavoro-fatigamente-recupero , dat wel, MAAR WAT ZIJN WE DAAR MEE ? Blijkbaar zijn ze het hier wel al gewoon, want achteraf bleek dat wij ook de enige waren die sportkledij meehadden ..
Om tien uur had ik dan terug studio individuale, dit keer gelukkig mét Eulalie. O, heel vreemd wel. Iedere les duurt één uur en we hebben les van acht tot één. Toch willen ze een pauzetje inlassen, dus het derde lesuur duurt maar drie kwartier. Bij ons zou zoiets toch niet mogelijk zijn? Plots even een lesuur inkorten? Het is welkom hoor (vooral als we storia hebben!!), maar het blijft bizar.
Na de pauze een beetje matematica. De leerlingen hadden heel wat oefeningen voorbereid en deze werden aan het bord verbeterd (hoewel er geen geld is voor scholen hangt er toch een smartboard). Ongelijkheden en stelsels hebben we in België al een tijd geleden gezien, dus het is wel iets dat we snappen. Dachten we. De tekentabellen zijn vreselijk om te zien. Eulalie kan ze al analyseren maar ik zie er mij geen beginnen aan. Ik dénk dat ze van onder naar boven werken, voor de logica. We besloten de oefeningen op onze manier te maken maar merkten al gauw dat ook dat niet werkte. De oefening aan het bord was helemaal fout en de leerkracht zei er gewoon niets van. Uit pure wanhoop moesten we ze dan toch nog (fout) overpennen. Meteen ook al een aantal ( ik denk bijna tien ) opgekregen tegen de volgende les. Eén van ons klasgenootjes zei dat dat de gewoonte is. Aangezien ze 's middags geen school hebben, geven de leerkrachten veel huiswerk mee. Eigenlijk moeten ze dus eigenlijk vooral naar school om hun werk te verbeteren. Waste of time als je het mij vraagt !
En dan, eindelijk, de laatse les: chimica. Les volgen hier is veel vermoeiender dan thuis, gewoon omdat je je zo hard moet concentreren om enkele woorden Italiaans te begrijpen zodat je op zijn minst weet waar je mee bezig bent. Voor deze les moest ik naar 4B (anders zitten we in 3B). Spannend! De leerkracht gaf (alweer) snel aan dat ze geen letter Engels kon. Ik denk wel dat ze moeite deed om iets trager te begrijpen. Traag Italiaans kun je vergelijken met ontzettend snel Nederlands vijftien keer versnelt, bijna onverstaanbaar dus. Gelukkig bleek het ook hier over leerstof te gaan die ik al (enkele jaren geleden) behandeld heb in België: le transformazione fisiche della materia . Het is dus een kwestie van de begrippen in het Italiaans uit het hoofd te leren. Flink he mama !
Na chimica zat onze lesdag er op. We besloten om samen met de andere uitwisselingsstudenten naar Lucca te gaan. Na een uurtje op de trein waren we ter plaatse. Een hele mooie stad die toch niet echt het gevoel geeft dat je in een stad loopt. Het liep er vol met Vlaamse en Nederlandse toeristen, dus we hebben nog heel wat Nederlands gehoord. Best, want we hebben stilaan het gevoel dat we onze eigen taal beginnen te vergeten. In Lucca hebben we onze eerste Italiaanse pizza gegeten, heerlijk ! Het weer viel wel een beetje tegen, we hebben zelfs regen gehad. Onze zusjes zaten een beetje in met ons, maar waren plots helemaal gerustgesteld toen ze hoorden dat het weer in België iedere dag zo is.
Eindelijk was het dan zover. In de nacht van donderdag op vrijdag werden we om drie uur opgehaald om naar Paris Beauvais te rijden. Van daaruit namen we het vliegtuig naar Pisa. Na anderhalf uur vliegen kwamen we aan in het bella Italia. Daar stond ons de eerste verrassing te wachten. De huurauto (middle class) was té klein (vergelijk met de rode saxo van mijn mama) om al ons valiezen in te krijgen. We hadden immers vier grote valiezen, vier keer handbagage en een viool mee. Dit zou echt onmogelijk worden. Algauw dachten we dat het probleem opgelost was: we konden een rechtstreekse trein nemen naar Castelnuovo. Maar neen hoor, opgeven staat niet in meneer Verstraete zijn woordenboek. Alle valiezen raakten er uiteindelijk in en wij hadden nog 'plaats' op de achterbank. Met een enkele tussenstop zijn we er toch heelhuids geraakt. De eerste plaats waar we verwacht werden was de school. Daar leerden we onze contactpersoon kennen en wachtten we eventjes tot ons gastgezin ons kwam ophalen. We wonen in een schattig huisje temidden van de bergen. Bijna alles wordt hier te voet gedaan, fietsen is te lastig (of kunnen ze het gewoon niet?). De tweeling is zeer vriendelijk en hartelijk, en ook hun ouders hebben ons met open armen ontvangen. Toen vernamen we de tweede verrassing: ook op zaterdag zouden we naar school gaan! Oh nee! Nu, amper een dag later, lijkt het helemaal geen probleem meer. We moeten misschien een dag meer gaan, maar zijn er wel iedere middag om één uur vanaf (:. Op die manier kunnen we in de namiddag genieten van het mooie weer in ons prachtige stadje.
Wat begon met een droom wordt op 16 september 2011 realiteit.
Dankzij het IPM-project ( Individual Pupil Mobility ) van Comenius krijgen nu ook leerlingen uit middelbare scholen de kans om voor een langere periode in het buitenland te studeren. Na enkele selectierondes werd bekendgemaakt wie uiteindelijk mocht deelnemen aan dit avontuur. Vanaf dat moment kon het aftellen beginnen.
Nu vrijdag is het dan eindelijk zover. Om vijf over half negen stijgt ons vliegtuig op in Parijs richting Pisa. Van daaruit worden Eulalie en ik met een huurauto naar onze verblijfplaats in Castelnuovo di Garfagnana gebracht. Via deze blog hoop ik jullie allemaal op de hoogte te houden van mijn avonturen en belevenissen ter plaatse.
