Na een bewogen dag met over en weer gemail naar notaris A en B hadden we het even gehad!
We wilden zo snel mogelijk de compromis ondertekenen zodat we daar toch tenminste al zeker over waren!
Eén telefoontje naar het immokantoor en een uur later (jawel!) konden we er al terecht, samen met de verkoper, om de eerste belangrijke stap in ons avontuur te zetten: het ondertekenen van de compromis!
In tegenstelling tot mensen die een "gewone" aankoop doen, betekent dit bij ons niet dat we sowieso zeker zijn van de aankoop.
Zoals reeds eerder gemeld, ligt er beslag op gebouw A (het pand bestaat uit 2 percelen) en moet er dus een hele procedure doorlopen worden voor we zekerheid hebben dat wij het überhaupt mogen kopen.
En toch geeft het nu een veel geruster gevoel nu we onze handtekening hebben kunnen zetten!
Morgen gaan we met de eigenaar samen nog eens naar het pand om al wat opmetingen te doen en het pand "winterklaar" te maken zodat er zeker geen schade komt.
Duimen jullie allemaal mee dat de verdere procedure goed mag verlopen?
Vorige week donderdag ontvingen we dan eindelijk de compromis (aankoop-verkoop-belofte heet dat tegenwoordig).
Ik liet er iemand naar kijken die wel wat verstand van zaken heeft en hij gaf me enkele punten waar we zeker nog eens naar moesten vragen of verder moesten laten toelichten door onze eigen notaris.
Onmiddellijk onze notaris gecontacteerd en een afspraak gemaakt voor deze voormiddag.
Opnieuw een enthousiaste jongeman die samen met ons onze vragen overliep en zijn eigen opmerkingen gaf. Er zullen nog wat dingen gewijzigd worden aan de compromis (mits goedkeuring van de verkoper/zijn notaris) dus of we onze "teken-datum" gaan halen (donderdag) is nog maar de vraag... Maar liever een paar dagen langer dan dat we binnenkort met een hele hoop problemen zitten!
Vanmiddag zijn we dan nog even naar "ons dorpje" gereden... Telkens we daar komen, weten we waarom we hier door gaan! We zouden het onszelf makkelijk kunnen maken en zeggen dat ze het maar bekijken en onszelf een hele hoop onzekerheid besparen de komende maanden.
Maar dit is het voor ons zó waard!!
Ik probeer zelf niet té enthousiast te zijn op dit moment. Ik geef mezelf liever het gevoel dat het zal tegenslagen dan dat ik constant met stress zit omdat ik het zo graag wil maar de kans nog steeds bestaat dat we het huisje niet gaan kunnen kopen.
Dat geeft me op dit moment een veel geruster gevoel, al zal het ook nu toch wel pijn doen moest alles nog afspringen.
Want voor alle duidelijkheid, in tegenstelling tot mensen die in een "normale" aankoopprocedure zitten, zijn wij niét zeker dat we het huis gaan kunnen kopen wanneer de compromis ondertekend wordt.
Met een "open mind" gingen we gisteren naar de notaris. We zouden wel zien wat hij te zeggen had en hoe het nu allemaal verder zou verlopen.
Een toffe, jonge notaris die er helemaal voor wil gaan. Hij gaf een zeer goede eerste indruk!
Dus, hoe staan we er nu voor? De notaris is nu belast met de "openbare verkoop" van het pand. Aangezien wij geïnteresseerde kopers zijn en hij een dossier moet samenstellen voor de rechter moeten we volgende week een compromis gaan tekenen. Uiteraard zullen hierin de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen worden zodat we nergens aan vasthangen moest het pand tóch openbaar verkocht moeten worden.
Dan moet er een schatter worden aangesteld. Afhankelijk van de rechter zal dit een niet-behandelende notaris zijn of een erkende schatter (duim allemaal maar mee voor die eerste optie!!). Met de schatting en de compromis moet de notaris dan naar de rechter en dan wordt er al een eerste keer beslist of de verkoop onderhands (aan ons) kan doorgaan. Indien er hiervoor groen licht wordt gegeven kan de volgende procedure van start gaan: het horen van alle schuldeisers (of zij hier ook mee akkoord gaan). Dit zou volgens de notaris geen probleem zijn omdat de meeste schuldeisers toch niet komen opdagen. Ook hier dus duimen dat dat het geval zal zijn!!
En als dit dus allemaal oké is, kan de verkoop eindelijk "gewoon" doorgaan. Het enige lastige hieraan is dat er absoluut geen timing op geplakt kan worden 4 maanden, zoals het gebruikelijk is, zal het zeker niet worden. Er wordt eerder gedacht aan 6 - 7 - 8 maanden.... Dat maakt de verkoop van onze huidige woning natuurlijk iets moeilijker maar eens we de volgende 2 maanden voorbij zijn, zullen we stilletjesaan wel aan de verkoop kunnen beginnen. Die 2 maanden is omdat we nu de eerste 2 maanden waarschijnlijk nog geen nieuws moeten verwachten.
Ja, een mens moet wat overhebben om zijn droom te bereiken! Maar we blijven positief en we blijven er gewoon voor gaan!
Eindelijk ben ik bij met het bloggen! Ik had deze blog opgestart maar had er nog niets op geschreven. Er was ondertussen al zoveel gebeurd, dat ik het amper nog kon reconstrueren en ik heb dus vandaag alle voorgaande berichten geschreven waarbij ik geprobeerd heb een zo volledig mogelijk beeld te schetsen van wat er al allemaal gebeurd is. Waarschijnlijk ben ik enkele details vergeten maar vanaf nu is het dus de bedoeling zoveel mogelijk de dag zelf te kunnen bloggen!
Vandaag, 14 december:
Een slapeloze nacht verder, kan ik toch redelijk positief naar de dingen kijken. Ik heb het echt van me af moeten zetten want ik ben sowieso al heel stressgevoelig. "Wat er ook gebeurt, het is oké" is de meest krachtige zin die ik ooit aangeleerd heb gekregen. Ik vertel het nu zo'n 20x per dag aan mezelf [wink]. Ook de vraag: "Is het het einde van de wereld wanneer we dit huis niet kunnen kopen?" stel ik geregeld aan mezelf.
Nee, natuurlijk is het dat niet maar ooooh wat zouden wij dit allemaal echt héél jammer vinden!
We besluiten deze namiddag te gaan wandelen... Uiteraard in ons "nieuwe" dorpje
Het voelt meteen als thuiskomen, van zodra we het kasseibaantje oprijden. De dorpsganzen begroeten ons en meteen krijg ik een boost van energie! Dit is wat ik wil, dit is wat wij willen en wat wij nodig hebben. Dit moét gewoon lukken!
We wandelen deze keer langs een andere kant van het dorp, springen over (gelukkig droge!) grachtjes, proberen de ganzenpoep te ontwijken, houden de jongens tegen om van een berg af te rollen (in de zomer jongens!),... We Genieten met de grote G!
Uiteraard kan een wandeling naar het huisje niet ontbreken en terwijl we binnen kijken, proberen we al de positie van onze sofa te bepalen
Dit moét gewoon lukken!!
Ondertussen zijn we al vaste klanten in het cafétje en we worden hartelijk begroet door de uitbaatster die al van onze plannen op de hoogte is (en ondertussen ook al het "hele dorp" by the way hahaha).
We geven de nieuwe stand van zaken (beslag op het pand) en zien dat ook zij echt wel hoopt dat het goed komt.
Een tafeltje aan de overkant geeft plaats aan enkele mensen waarvan ik denk dat het dorpsbewoners zijn. Op een gegeven moment vertelt de uitbaatster iets aan hen en meteen worden we uitgenodigd om bij hen aan tafel te komen zitten. Het zijn geen dorpsbewoners (meer) maar wel mensen die nog héél actief zijn in dit dorp. Meteen bekruipt ons het échte dorpsgevoel, zo hartverwarmend!
We krijgen een stukje geschiedenis mee, de andere bewoners passeren per huis de revue, bijnamen van (oude) bewoners krijgen we te horen,... kortom, het was super gezellig!!
Met een warm hart (maar toch ook nog steeds een bang hartje; al is dat volgens één van hen echt niet nodig) vertrekken we terug richting onze huidige habitat en kunnen maar aan één ding denken: Dit moét gewoon lukken!!!
Morgen hebben we een afspraak bij de notaris... We zijn benieuwd!
Ons bod werd aanvaard... Even moet het doordringen dat het ernaar uitziet dat we volgend jaar dus effectief zullen verhuizen naar dat kleine, gezellige dorpje!
Het immokantoor gaat nu aan het werk om de compromis op te maken.
Ze moeten wel eerst laten uitzoeken hoe het zit met de registratiekosten want het pand is deels handelspand en deels gewoon woning. De notaris gaat hier werk van maken en men probeert ons hierover zo snel mogelijk uitsluitsel te geven. (dit was vrijdag 9 december)
We beginnen foto's te maken van ons eigen huis om dit, na het tekenen van de compromis, zo snel mogelijk te koop te kunnen zetten.
Afgelopen maandag, nog helemaal vol van alle ideeën die ik in het weekend had opgedaan op Pinterest (wat een geweldige site is dit toch!!), krijg ik plots telefoon en zie ik dat het M. van het immokantoor is. Ik verwacht dat zij al een antwoord heeft op het "probleem" met de registratiekosten maar niets is minder waar....
Enkele dagen eerder bleek er beslag te zijn gelegd op "ons huisje".... Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken!
"Het zou allemaal niet zo erg zijn", "openbare verkoop", "bod kan geweigerd worden", "schatter zal langskomen" ... Het leek alsof ik de helft van het gesprek niet kon horen en enkel maar flarden had onthouden.
Ik zag onze droom al helemaal aan ons voorbij gaan en liep de rest van de dag gestresst rond. (lang leve rescue-druppeltjes!)
Moest ik nu de afspraak die we dinsdag bij de bank zouden hebben, afzeggen? We besloten om dit gewoon te laten doorgaan om toch al een idee te hebben van wat er mogelijk is indien de aankoop toch gewoon kan doorgaan.
Alles was eigenlijk positief... tot we vertelden over het beslag. "De bank zal jullie bod nooit aanvaarden" kregen we te horen.
BOINK daar werden mijn positieve gedachten weer de grond ingeboord...
Elk logisch denkend mens zou het toch belachelijk vinden dat de bank een goed bod weigert en een openbare verkoop zou eisen van een pand dat al 2 jaar te koop staat en waar in al die tijd nooit 1 serieus bod op werd uitgebracht?!?
Het is zover: ook de kinderen gaan hun mening geven over het huis.
Vooral de mening van onze oudste dochter baart me zorgen. Wat als zij niet door het vuil en de rommel heen kan kijken?
Zal ze de mogelijkheden van het huis zien?
In ieder geval maakt ze zich al niet teveel zorgen meer om de praktische kant van de zaken. We zullen moeten wennen maar voor alles zal een oplossing zijn!
De "kleintjes" waren meteen weg van het pand, aangezien er beneden nu nog een toog staat van het café dat 2 jaar geleden zijn deuren hier gesloten heeft. "Cafétje spelen", hoe leuk kan een nieuw huisje zijn? ;-)
Boven werden de kamers al verdeeld en de grote zolder zien zij als één groot speelparadijs
Maar ook onze grote meid ziet het toch wel zitten. Een kamer die dubbel zo groot is als de kamer die ze nu heeft, daar ziet ze wel heel wat mogelijkheden in! We bekijken samen waar wat zou komen, hoe we het kunnen inrichten, welke kleuren we kunnen gebruiken,...
Oh ja, we zien het helemaal zitten!!
We krijgen van de immo nog te horen dat de verkoper toch liever niet akkoord gaat met ons 2de bod. We beslissen de pot in 2 te delen en opnieuw een bod te doen. Terwijl we nog onderweg zijn naar huis, krijgen we al terug telefoon van de immo: de verkoper aanvaardt ons bod!!!
Dinsdag 6 december, Sinterklaas... Wat brengt hij u, wat brengt hij mij,...?
Hij brengt ons zover dat we, ondanks mijn twijfels over de praktische kant van de zaken, een eerste bod uitbrengen!
Tegelijkertijd maken we een nieuwe afspraak met het immokantoor om het pand te gaan bezichtigen, samen mét de kinderen.
Want uiteraard zijn zij ook heel benieuwd naar het "nieuwe" huisje!
De omgeving hebben ze in ieder geval al goedgekeurd: een dorp waar ze zonder zorgen "op straat" kunnen spelen, waar kom je dat de dag van vandaag nog tegen?
Wanneer ze 100 meter wandelen, hebben ze zicht op de "grote boten" die voorbij varen, het haventje met de bootjes die de ene moment volledig op het droge liggen en het andere moment lustig liggen te wiegen op de golfjes.
Dit is voor ons dé plek waar iedereen enerzijds de rust zal vinden die we nodig hebben en anderzijds de ruimte om zich uit te leven.
(op ons eerste bod kregen we een tegenbod van de verkoper en meteen hierop deden we een nieuw bod... Afwachten maar!)
Een huis in het dorp waar ik altijd al heb willen wonen... Ik kon het niet geloven!
Maandagmorgen hebben we het immokantoor opgebeld en we konden meteen dezelfde avond gaan kijken... Zo spannend!
Oké, er is veel werk in het huis... Maar hier kunnen we doorkijken en we zien welke mogelijkheden het pand geeft!
Helemaal verkocht gaan we naar huis en praten we nog uren na, wat resulteert in een hele korte nachtrust...
Het houdt me bezig dat er in het dorp 0,0 voorzieningen zijn, ook geen openbaar vervoer. We wonen nu recht over een grote winkel en zijn gewend onze boodschappen bij wijze van spreken een kwartier voor etenstijd te doen. De kinderen kunnen te voet naar school of hebben op 150 meter een bushalte voor de verder gelegen school. Wat als er iets met mijn man gebeurt? Of met mij? Wat als de kinderen daar in het water sukkelen? Wat als... wat als... wat als....
Ik hang tussen de "ja" die uit mijn hart komt en de "nee" van mijn verstand. Ik word er zelf gek van!
Het ene moment wil ik niets liever, het andere moment zie ik alle problemen die we kunnen (in mijn hoofd dus "zullen") tegenkomen.
Ik praat erover met mijn man, mijn mama, mijn zus, collega's ... en natuurlijk de kinderen!
De twijfels van onze oudste dochter doen ook mij weer twijfelen, al kan ik op al haar negatieve opmerkingen wel een positieve feedback geven. (om 5 minuten later zelf ook weer de negatieve kanten te zien)
Ken je dat? Constante veranderingen aan je huis om het beter te maken en toch met dat gevoel blijven zitten dat je blijft uitkijken naar een nieuwe stek?
Zo verging het ons ook al een paar jaren. Te kleine kamers, te kleine badkamer, te kleine tuin, maar 1 toilet voor 6 personen,... enz... We keken af en toe eens rond op websites. Meestal was dit nadat we op vakantie geweest waren. Heel raar... Alsof we dan pas het gevoel hadden dat we in onze huidige woonst niet de ruimte hadden die wij en onze kinderen nodig hadden. Je moet weten dat wij al jaren met de camper op vakantie gaan en enkel op camperplaatsen staan (dus geen afgelijnde "hokjes"). Heel het terrein is dan eigenlijk "onze tuin" en zowel wij als de kids genieten hier enorm van! Het is telkens wennen wanneer we weer thuis komen en tussen die 4 muren zitten... Vandaar dus waarschijnlijk onze drang naar het zoeken van een "betere" woning na zo'n periode
Enkele jaren geleden was het bijna zover! Een woning in een rustige straat, achter ons boerderijen en velden, een grotere tuin, voldoende ruimte in huis,... kortom, ons droomhuis. Het ging allemaal heel snel: na een tweede bezoek tekenden we al de compromis, zonder eigenlijk goed en wel te beseffen wat we gingen doen. Het huis lag op 20min van ons huidig dorp, de kinderen zouden van school moeten veranderen, de oudste zou amper op school geraken en veranderen wilden we haar niet aandoen. Haar wegbrengen voor haar hobby zou opeens dubbel zoveel tijd in beslag nemen. Om nog te zwijgen van het financiële plaatje! Na toch eens goed gerekend te hebben en wél even stil te staan bij alle consequenties besloten we dat dit géén goed idee was! Gelukkig konden we er nog onderuit geraken omdat de bank de lening niet wilde toestaan. Phieuw, daar waren we maar nipt aan "ontsnapt"!
Deze onaangename ervaring deed ons beseffen dat we het zo slecht nog niet hadden in ons huisje. Al kriebelde het af en toe toch nog wel eens ;-)
En dan... totaal onverwacht... absoluut niet gepland... Ziet mijn man een advertentie bij een immokantoor over een huis dat te koop staat in het dorp waar ik altijd van gezegd heb dat ik er zou willen wonen!
4 maanden, zoals het gebruikelijk is, zal het zeker niet worden. Er wordt eerder gedacht aan 6 - 7 - 8 maanden.... 
