Het immokantoor gaat nu aan het werk om de compromis op te maken.

Ze moeten wel eerst laten uitzoeken hoe het zit met de registratiekosten want het pand is deels handelspand en deels gewoon woning. De notaris gaat hier werk van maken en men probeert ons hierover zo snel mogelijk uitsluitsel te geven. (dit was vrijdag 9 december)

We beginnen foto's te maken van ons eigen huis om dit, na het tekenen van de compromis, zo snel mogelijk te koop te kunnen zetten.

Afgelopen maandag, nog helemaal vol van alle ideeën die ik in het weekend had opgedaan op Pinterest (wat een geweldige site is dit toch!!), krijg ik plots telefoon en zie ik dat het M. van het immokantoor is. Ik verwacht dat zij al een antwoord heeft op het "probleem" met de registratiekosten maar niets is minder waar....

Enkele dagen eerder bleek er beslag te zijn gelegd op "ons huisje".... Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken!

"Het zou allemaal niet zo erg zijn", "openbare verkoop", "bod kan geweigerd worden", "schatter zal langskomen" ... Het leek alsof ik de helft van het gesprek niet kon horen en enkel maar flarden had onthouden. 

Ik zag onze droom al helemaal aan ons voorbij gaan en liep de rest van de dag gestresst rond. (lang leve rescue-druppeltjes!) 

Moest ik nu de afspraak die we dinsdag bij de bank zouden hebben, afzeggen? We besloten om dit gewoon te laten doorgaan om toch al een idee te hebben van wat er mogelijk is indien de aankoop toch gewoon kan doorgaan.

Alles was eigenlijk positief... tot we vertelden over het beslag. "De bank zal jullie bod nooit aanvaarden" kregen we te horen. 

BOINK daar werden mijn positieve gedachten weer de grond ingeboord...

Elk logisch denkend mens zou het toch belachelijk vinden dat de bank een goed bod weigert en een openbare verkoop zou eisen van een pand dat al 2 jaar te koop staat en waar in al die tijd nooit 1 serieus bod op werd uitgebracht?!?

Opnieuw een slapeloze nacht....

Vooral de mening van onze oudste dochter baart me zorgen. Wat als zij niet door het vuil en de rommel heen kan kijken?

Zal ze de mogelijkheden van het huis zien? 

In ieder geval maakt ze zich al niet teveel zorgen meer om de praktische kant van de zaken. We zullen moeten wennen maar voor alles zal een oplossing zijn!

De "kleintjes" waren meteen weg van het pand, aangezien er beneden nu nog een toog staat van het café dat 2 jaar geleden zijn deuren hier gesloten heeft. "Cafétje spelen", hoe leuk kan een nieuw huisje zijn? ;-)

Boven werden de kamers al verdeeld en de grote zolder zien zij als één groot speelparadijs

Maar ook onze grote meid ziet het toch wel zitten. Een kamer die dubbel zo groot is als de kamer die ze nu heeft, daar ziet ze wel heel wat mogelijkheden in! We bekijken samen waar wat zou komen, hoe we het kunnen inrichten, welke kleuren we kunnen gebruiken,... 

Oh ja, we zien het helemaal zitten!!

We krijgen van de immo nog te horen dat de verkoper toch liever niet akkoord gaat met ons 2de bod. We beslissen de pot in 2 te delen en opnieuw een bod te doen.  Terwijl we nog onderweg zijn naar huis, krijgen we al terug telefoon van de immo: de verkoper aanvaardt ons bod!!!

Hij brengt ons zover dat we, ondanks mijn twijfels over de praktische kant van de zaken, een eerste bod uitbrengen!

Tegelijkertijd maken we een nieuwe afspraak met het immokantoor om het pand te gaan bezichtigen, samen mét de kinderen.

Want uiteraard zijn zij ook heel benieuwd naar het "nieuwe" huisje!

De omgeving hebben ze in ieder geval al goedgekeurd: een dorp waar ze zonder zorgen "op straat" kunnen spelen, waar kom je dat de dag van vandaag nog tegen?

Wanneer ze 100 meter wandelen, hebben ze zicht op de "grote boten" die voorbij varen, het haventje met de bootjes die de ene moment volledig op het droge liggen en het andere moment lustig liggen te wiegen op de golfjes.

Dit is voor ons dé plek waar iedereen enerzijds de rust zal vinden die we nodig hebben en anderzijds de ruimte om zich uit te leven.

(op ons eerste bod kregen we een tegenbod van de verkoper en meteen hierop deden we een nieuw bod... Afwachten maar!)

Maandagmorgen hebben we het immokantoor opgebeld en we konden meteen dezelfde avond gaan kijken... Zo spannend!

Oké, er is veel werk in het huis... Maar hier kunnen we doorkijken en we zien welke mogelijkheden het pand geeft!

Helemaal verkocht gaan we naar huis en praten we nog uren na, wat resulteert in een hele korte nachtrust... 

Het houdt me bezig dat er in het dorp 0,0 voorzieningen zijn, ook geen openbaar vervoer. We wonen nu recht over een grote winkel en zijn gewend onze boodschappen bij wijze van spreken een kwartier voor etenstijd te doen. De kinderen kunnen te voet naar school of hebben op 150 meter een bushalte voor de verder gelegen school. Wat als er iets met mijn man gebeurt? Of met mij? Wat als de kinderen daar in het water sukkelen? Wat als... wat als... wat als.... 

Ik hang tussen de "ja" die uit mijn hart komt en de "nee" van mijn verstand. Ik word er zelf gek van!

Het ene moment wil ik niets liever, het andere moment zie ik alle problemen die we kunnen (in mijn hoofd dus "zullen") tegenkomen.

Ik praat erover met mijn man, mijn mama, mijn zus, collega's ... en natuurlijk de kinderen!

De twijfels van onze oudste dochter doen ook mij weer twijfelen, al kan ik op al haar negatieve opmerkingen wel een positieve feedback geven. (om 5 minuten later zelf ook weer de negatieve kanten te zien)

Wat moeten we beslissen?