Het immokantoor gaat nu aan het werk om de compromis op te maken.

Ze moeten wel eerst laten uitzoeken hoe het zit met de registratiekosten want het pand is deels handelspand en deels gewoon woning. De notaris gaat hier werk van maken en men probeert ons hierover zo snel mogelijk uitsluitsel te geven. (dit was vrijdag 9 december)

We beginnen foto's te maken van ons eigen huis om dit, na het tekenen van de compromis, zo snel mogelijk te koop te kunnen zetten.

Afgelopen maandag, nog helemaal vol van alle ideeën die ik in het weekend had opgedaan op Pinterest (wat een geweldige site is dit toch!!), krijg ik plots telefoon en zie ik dat het M. van het immokantoor is. Ik verwacht dat zij al een antwoord heeft op het "probleem" met de registratiekosten maar niets is minder waar....

Enkele dagen eerder bleek er beslag te zijn gelegd op "ons huisje".... Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken!

"Het zou allemaal niet zo erg zijn", "openbare verkoop", "bod kan geweigerd worden", "schatter zal langskomen" ... Het leek alsof ik de helft van het gesprek niet kon horen en enkel maar flarden had onthouden. 

Ik zag onze droom al helemaal aan ons voorbij gaan en liep de rest van de dag gestresst rond. (lang leve rescue-druppeltjes!) 

Moest ik nu de afspraak die we dinsdag bij de bank zouden hebben, afzeggen? We besloten om dit gewoon te laten doorgaan om toch al een idee te hebben van wat er mogelijk is indien de aankoop toch gewoon kan doorgaan.

Alles was eigenlijk positief... tot we vertelden over het beslag. "De bank zal jullie bod nooit aanvaarden" kregen we te horen. 

BOINK daar werden mijn positieve gedachten weer de grond ingeboord... :-(

Elk logisch denkend mens zou het toch belachelijk vinden dat de bank een goed bod weigert en een openbare verkoop zou eisen van een pand dat al 2 jaar te koop staat en waar in al die tijd nooit 1 serieus bod op werd uitgebracht?!?

Opnieuw een slapeloze nacht....