Vandaag, 14 december:

Een slapeloze nacht verder, kan ik toch redelijk positief naar de dingen kijken. Ik heb het echt van me af moeten zetten want ik ben sowieso al heel stressgevoelig. "Wat er ook gebeurt, het is oké" is de meest krachtige zin die ik ooit aangeleerd heb gekregen. Ik vertel het nu zo'n 20x per dag aan mezelf [wink]. Ook de vraag: "Is het het einde van de wereld wanneer we dit huis niet kunnen kopen?" stel ik geregeld aan mezelf. 

Nee, natuurlijk is het dat niet maar ooooh wat zouden wij dit allemaal echt héél jammer vinden!

We besluiten deze namiddag te gaan wandelen... Uiteraard in ons "nieuwe" dorpje :-)

Het voelt meteen als thuiskomen, van zodra we het kasseibaantje oprijden. De dorpsganzen begroeten ons en meteen krijg ik een boost van energie! Dit is wat ik wil, dit is wat wij willen en wat wij nodig hebben. Dit moét gewoon lukken!

We wandelen deze keer langs een andere kant van het dorp, springen over (gelukkig droge!) grachtjes, proberen de ganzenpoep te ontwijken, houden de jongens tegen om van een berg af te rollen (in de zomer jongens!),... We Genieten met de grote G!

Uiteraard kan een wandeling naar het huisje niet ontbreken en terwijl we binnen kijken, proberen we al de positie van onze sofa te bepalen :-D 

Dit moét gewoon lukken!!

Ondertussen zijn we al vaste klanten in het cafétje en we worden hartelijk begroet door de uitbaatster die al van onze plannen op de hoogte is (en ondertussen ook al het "hele dorp" by the way hahaha).

We geven de nieuwe stand van zaken (beslag op het pand) en zien dat ook zij echt wel hoopt dat het goed komt.

Een tafeltje aan de overkant geeft plaats aan enkele mensen waarvan ik denk dat het dorpsbewoners zijn. Op een gegeven moment vertelt de uitbaatster iets aan hen en meteen worden we uitgenodigd om bij hen aan tafel te komen zitten. Het zijn geen dorpsbewoners (meer) maar wel mensen die nog héél actief zijn in dit dorp. Meteen bekruipt ons het échte dorpsgevoel, zo hartverwarmend!

We krijgen een stukje geschiedenis mee, de andere bewoners passeren per huis de revue, bijnamen van (oude) bewoners krijgen we te horen,... kortom, het was super gezellig!!

Met een warm hart (maar toch ook nog steeds een bang hartje; al is dat volgens één van hen echt niet nodig) vertrekken we terug richting onze huidige habitat en kunnen maar aan één ding denken: Dit moét gewoon lukken!!!

Morgen hebben we een afspraak bij de notaris... We zijn benieuwd!