Maandagmorgen hebben we het immokantoor opgebeld en we konden meteen dezelfde avond gaan kijken... Zo spannend!

Oké, er is veel werk in het huis... Maar hier kunnen we doorkijken en we zien welke mogelijkheden het pand geeft!

Helemaal verkocht gaan we naar huis en praten we nog uren na, wat resulteert in een hele korte nachtrust... 

Het houdt me bezig dat er in het dorp 0,0 voorzieningen zijn, ook geen openbaar vervoer. We wonen nu recht over een grote winkel en zijn gewend onze boodschappen bij wijze van spreken een kwartier voor etenstijd te doen. De kinderen kunnen te voet naar school of hebben op 150 meter een bushalte voor de verder gelegen school. Wat als er iets met mijn man gebeurt? Of met mij? Wat als de kinderen daar in het water sukkelen? Wat als... wat als... wat als.... 

Ik hang tussen de "ja" die uit mijn hart komt en de "nee" van mijn verstand. Ik word er zelf gek van!

Het ene moment wil ik niets liever, het andere moment zie ik alle problemen die we kunnen (in mijn hoofd dus "zullen") tegenkomen.

Ik praat erover met mijn man, mijn mama, mijn zus, collega's ... en natuurlijk de kinderen!

De twijfels van onze oudste dochter doen ook mij weer twijfelen, al kan ik op al haar negatieve opmerkingen wel een positieve feedback geven. (om 5 minuten later zelf ook weer de negatieve kanten te zien)

Wat moeten we beslissen?