De munteenheid in Maleisië Ringitt noemt...
Vrouwen in Maleisië de mannen geen hand mogen geven, enkel wanneer de man in kwestie hier zelf aanstalten tot maakt (ik was hiervan niet op de hoogte, maar kom ze gaven zelf een hand é!.
Je in Maleisië op veel plaatsen je schoenen moet uitdoen (is in Thailand ook wel het geval).
Ze in maleisië hun eten verpakken in papier, bij voorkeur krantenpapier. En ik vond het al raar dat in Thailand alles in zakjes wordt gestoken, ook soep en drinken...
Ze in maleisië fan zijn om blauwe rijst te eten, raar om zien...
Het weekend in Maleisië op vrijdag en zaterdag valt, kwestie van een mens in verwarring te brengen...
Je in Maleisië met je rechterhand moet eten, het linkerhand is namelijk om je te reinigen!
Het in Maleisië lekkerder eten is dan in Thailand...
Er in Maleisië veel vrouwen een hoofddoek dragen of soms zelfs volledig ingepakt door het leven gaan en da is daar dus warmer dan in Thailand é!
Er op vele plaatsen op het plafond een pijl hangt voor de richting naar waar men moet bidden, zelfs in de hotelkamers!
Vrouwen niet verondersteld zijn te roken in Maleisië...
Langkawi een volledig tax-free eiland is...
Mensen in Maleisië soms rare dingen doen wanneer ze ontslagen worden: er was een man die in sea world werkte, die man werd ontslagen, hij was zo kwaad dat hij vergif in de vele aquariums deed. Bijgevolg alle vissen en haaien dood, dus niet veel meer te zien! De toegangsprijs is zelfs sterk vermindert!! Tja wa wilt ge
Zoals de titel het al laat blijken zal ik het verslag over mijn reisje naar Maleisië kort proberen houden Dit moet niet zo moeilijk zijn aangezien het maar over 6 dagen gaat. De nacht voor mijn vertrek heb ik, zoals het in mijn aard ligt voor ik op reis vertrek, maar enkele uurtjes slaap gehad, met de nadruk op enkele. Vraag me niet waarom, maar toch heb ik elke keer opnieuw zenuwen. Ik vond het deze keer wel gegrond aangezien ik op reis vertrok met het vliegtuig alleen! Toen ik eindelijk slaap had kunnen vatten, was het dan ook nog eens vriendelijk van katrien om plots wakker te schieten en te roepen: Leen, moet gij nog nie vertrekken! Bedankt Katrien! (Dit was om 6u, terwijl mijn wekker om half 7 stond. Veel slaap is er dus echt niet van gekomen, want ik had 4u nog gezien! Maar bon, om 7u heb ik dan zo fris als een hoentje de taxi genomen richting Suvurnabumi airport in Bangkok. Dit is een ritje van ong 40minuten. Onderweg vroeg de chauffeur waar ik naartoe ging, ik antwoordde Narathiwat airport; waarop de man spontaan met zijn ene hand een pistool vormde en tot tweemaal toe deed alsof hij me neerschoot Ik wist niet wat de man bedoelde, maar ik kan je verzekeren dat dit een beetje vreemd was en ik niet echt meer op mijn gemak zat! Nadien ben ik er dankzij een beetje vraag- en opzoekingswerk achter gekomen dat de provincie Narathiwat erom bekend staat elke dag aanslagen te hebben en dat er gewoon mensen op straat, ja ook toeristen, neergeschoten worden! Zelfs op een site van de ambassade wordt er de toeristen aanbevolen deze regio te vermijden, tenzij het niet anders kan. Maarja zoals ik altijd goed voorbereid ben, was k hier dus niet van op de hoogte. Ik leef nog, dat kan ik jullie wel al verklappen!
Dus eenmaal in de luchthaven van Bangkok nam ik om 9u15 het vliegtuig naar Narathiwat (Thailand). Het was slechts een uur en een half vliegen en voorbij voor ik het wist, ik ga het echt nog gewoon worden om te vliegen! Daar aangekomen nam ik een minibusje richting Penkalan Kubor, dit is de grens van Thailand met Maleisië. Daar moest ik me uitstempelen in Thailand, de overzetboot nemen richting Maleisië (slechts 10min) en daar, nadat ik het plakkaatje Welcome to Malaysia had gelezen, me instempelen in mijn land van bestemming. In maleisië stond Teresa me op te wachten aan the border. Teresa is de begeleidster van Kristel en Jolien, die me kwam afhalen en naar Kristel en Jolien zelf zou brengen. Na een ritje van een klein uurtje zag ik hen eindelijk. Het was een leuk weerzien. Het was toen 3u, mijn horloge al moeten verzetten, want in maleisië is het een uur later. Ze moesten werken tot half 6, dus heb ik hen nog even vergezeld. Om half 6 zijn we dan naar hen thuis gereden. Daar heb ik me gesettled en hebben we een filmpje gekeken The devil wears Prada. Om 8u gingen we eten, ik koos voor de pasta met een tomatensaus en voor het eerst in een maand en een half herkende ik eens een groente, nl broccoli. Het heeft gesmaakt!!! Na het eten werden we vergezeld door enkele plaatselijke vrienden. We hebben nog een tijdje op het terras van dat restaurantje vertoefd, de bazin is een noorse en zij komen daar wel vaker, en nadien reden we richting secret bar. U moet weten dat Maleisië een strikt moslimland is en er dus geen alcohol getolereerd wordt, maar wel in de secret bar. Er zijn daar geen moslims toegelaten en het personeel is er, u raad het nooit, THAIS! We werden rijkelijk bediend met bier en nootjes, carlsberg deze keer! Spontaan begonnen we in onze groep, van 6, drankspelletjes te spelen. Ik voelde de vermoeidheid toen al toeslaan en het werd alleen maar later. Om 3u zag ik uiteindelijk mijn bed. Maar het was een korte nacht, want om half 8 moesten we reeds weer opstaan om te gaan werken. Het was dus donderdag en ik ging een dagje mee stage lopen in Maleisië. Het was die voormiddag een kookactiviteit met kindjes met het Down-syndroom. Het was erg leuk en de tijd vloog voorbij en na het eten werd ik getrakteerd op een uurtje middagrust, slapen!!! Na het eten s avonds namen we om half 10 de nachtbus richting Kuala Perlis. Daar kwamen we na 8u rijden toe. Weer een korte nacht, ook al was de bus tamelijk comfortabel toch is het niet vanzelfsprekend om daar te slapen. Om 6u stonden we daar dan, allen nog erg moe. Na wat informatie over bus terug en de Ferry, namen we om 7u de Ferry, 1u varen, richting Langkawi, een eiland van Maleisië. We hadden in Kuala Perlis reeds een hotel geboekt, dus daar moesten we niet meer naar op zoek en hadden dus even de tijd om te ontbijten, in de starbucks!!! Een goeie koffie met ne croissant, zo zou het alle dagen mogen zijn!! Na het ontbijt namen we een taxi naar ons hotel. Daar aangekomen, ingecheckt en onze baggage op de kamer gelegd, konden we het zwembad van het hotel gaan aanschouwen. the largest swimming pool en dit was niet gelogen. Na een verfrissende duik gingen we volop voor onze missie dit weekend: bruinen!!!
Laat ons zeggen dat we na enkele uurtjes al konden zeggen missie geslaagd!!! zelfs verbrand! Die vrijdag mochten we dan ook nog eens vernemen dat we noodgedwongen een dagje langer moesten genieten van zon, zee, strand, zwembad en relaxen!!! Het leven kan toch hard zijn! Er was namelijk geen plaats meer op de nachtbus van zaterdag, zodat we meteen 4 plaatsjes op die van zondag reserveerden! En zo ging het dus drie dagen Relaxen, rummikub spelen en af en toe een cocktailke drinken (margarita was mijn favoriet! Een half dagje naar het strand, maar daar had ik niet zoveel nood aan, vond het zwembad aangenamer. Het heeft wel erg veel geregend die drie dagen, maar aangezien ik toch weer was veranderd in een kreeft vond ik de regen alles behalve erg! De eerste avond brachten we ook een bezoekje aan de club van het hotel, waar we een optreden bijwoonden, niet slecht en de zanger was te grappig voor woorden. Jolien en ik konden het dan ook niet laten om samen op de foto te staan met deze marginale verschijning.
Zondagavond dan weer met de ferry terug, even misselijk worden, aangezien er een lichte storm was op zee! Terug de nachtbus op richting Kota Bharu. Om half 6 waren we weer thuis en had ik nog even de tijd om het internet op te zetten. Ik heb dan toch besloten om nog even te slapen, aangezien mijn lichaam me dit subtiel meedeelde. Lang was het niet, van half 7 tot kwart voor 8. Dan moest ik alweer uit de veren om door Anan (plaatselijke vriend) naar de grens gevoerd te worden en mijn trip terug naar Bangkok te starten. Uitstempelen uit Malaysia geen probleem, overzetboot op en dan problemen in Thailand! Mijn visum was blijkbaar niet meer geldig aangezien het een single-entry visum was, dat dus al gebruikt was bij het aankomen in Thailand op 20 september!! Ikke daar dus nekeer goe van mijnen tram gemaakt int engels en na veel vijven en zessen dan toch ne stempel gekregen voor 1 maand, ik regel het verder dan wel zelf! Toen moest ik daar nog nen taxi proberen bemachtigen naar Narathiwat airport, en zoals me was gezegd mocht ik me er niet laten opleggen voor meer dan 500 Bath! Ik had dan een man die met een busje reed voor 40Bath per persoon, maar die vertrok pas als hij 10 personen had!!! Te laat dus om mijn vliegtuig te halen. Slim als ik ben, heb ik dan maar zijn busje persoonlijk afgehuurd voor 400Bath, mij er dus niet laten opleggen é!!! En zo ben ik dan met het vliegtuig, dat nog eens getrakteerd werd op luchtturbulentie, terug in Bangkok geraakt!!! Home sweet home, ja inderdaad, Katrien had het volledige appartement gekuist!! Zo kon het leven in Bangkok weer verder gaan. En dan een mooie zin om af te sluiten: het was fijn om even in malaysia te zijn!!!
Met al dat geschrijf over Thailand en de Thai, zou een mens nog vergeten dat hij ook nog stage dient te lopen.
Wees gerust, we zijn het hier niet vergeten, we schrijven er alleen niet zoveel over.
Maar voor de geïnteresseerden willen we wel eens kort samenvatten wat ons hier door de week dagelijks te doen valt.
We lopen vijf dagen per week stage: van maandag tot vrijdag en onze werkdag begint steeds om 9 u en eindigt ongeveer rond 17 u.
Dat wil zeggen dat we rond halfnegen maar uit ons bed hoeven te rollen, maar goed, soms doet dat toch ook pijn. Door de hitte hier is ons nachtrust niet altijd even optimaal
s Ochtends komen we aan in het Reed Institute en kunnen we voorbereiden wat we in die voormiddag als activiteiten zullen geven. Dit kan omdat de kinderen ondertussen ook nog wat les krijgen van enkele leraren. Die les bestaat vooral uit een soort gedragtherapie waarbij de kinderen moeten leren reageren op het signaal van de leraar: in de handen klappen. Het zijn vooral kinderen met ADHD die in deze les zitten dus daarvoor kan een beetje gehoorzamen aan de leraar al een lastige opgave zijn.
Toen we de eerste week meevolgden bestonden hun lessen vooral uit verhalen voorlezen en liedjes zingen, maar gelukkig hebben ze dat afgeschaft want zelf werden we knettergek van het luisteren naar steeds de zelfde verhalen en liedjes En de kinderen trouwens ook.
Na snacktime geven wij een half uur grove motoriek aan de kinderen. De kinderen leren hier vooral hun bovenste en onderste ledematen coördineren en beheersen, leren gehoorzamen en luisteren naar opdrachten en krijgen inzicht in hun eigen lichaam door middel van gooien, rollen, botsen met de bal, evenwichtsoefeningen, imitatie van bewegingen en houdingen, enzovoort
Omdat het kinderen zijn van gemiddeld 5 jaar verwerken we deze opdrachten in spelletjes. De meeste kinderen hebben een ontwikkelingsachterstand en begrijpen niet altijd de bestaande spelletjes. Aanpassen aan hun niveau dus of zelf uitvinden.
Er wordt veel geoefend aan de zelfde paar vaardigheden (degene waar ze moeilijkheden mee hebben of waarin ze achterstand hebben op hun leeftijdsgenoten) maar aangezien we ze iedere dag zien kan je moeilijk steeds de zelfde oefening geven.
Creativiteit is de boodschap. Maw: onze hersenen pijnigen.
Daarna hebben de kinderen meestal art van één van de leerkrachten. Hier hebben wij zo onze eigen mening over. Het is namelijk zo dat in deze sessies makkelijk fijne motoriek zou verwerkt kunnen worden.
Maar de leraren hebben het nut hiervan niet goed begrepen en geven vooral veel knutselwerk onder het niveau van de kinderen zodat ze weinig moeten helpen of als ze eens iets moeilijkers laten doen door de kinderen nemen ze het bijna volledig over. Zodat de kinderen weer niets bijleren.
Art hebben ze trouwens pas ingevoerd nadat wij al een paar sessies fijne motoriek hadden gegeven. En fijne motoriek noemden zij toen steevast art.
Tot ze plotseling zelf art begonnen te geven
Misschien moeten we gewoon maar geflatteerd zijn dat ze ons willen imiteren.
Twee keer per week geven we dus een half uur fijne motoriek: schrijf- en tekenmotoriek, knippen, lijmen, het beheersen van kleine voorwerpen. Deze vaardigheden verwerken we altijd in een knutselactiviteit. En belangrijk is dat de kinderen het grootste deel zelf kunnen. Dit kan door hen oefeningen te geven die net boven hun niveau liggen. Ze willen of kunnen het nog zelf, hebben misschien af en toe hulp nodig maar leren ondertussen door deze hulp ook bij.
De twee andere keren geven we visuospatiële vaardigheden. Dit gaat over alles wat te maken heeft met het inschatten van ruimte en beeld. Dit is echt niet zo moeilijk als het klinkt. Het gaat hier vooral om het maken van puzzels, imiteren en kopieren van blokkenfiguren of steekparelpatronen.
Het valt op dat de meeste kinderen hier een grote achterstand in hebben en het Reed institute heeft zeker niet altijd het gepaste materiaal. Ze lijken een rijke instelling door hun accommodatie. Maar als ze nog geen legpuzzels kunnen kopen
Zelf maken dan maar. Gelukkig knutselen we allebei nog wel eens graag. Zo houden we ons dus ook bezig tussen de sessies door.
1 keer per week, donderdag, houden we een sessie muziek- en ritmetherapie. We zijn geen muziektherapeuten en we pakken het waarschijnlijk ook niet op die manier aan maar een ergotherapeut kan wel degelijk muziek als medium gebruiken om dingen in te oefenen of aan te leren. Via de muziek leren we de kinderen in groep reageren, samenwerken en luisteren naar elkaar. Dit door het imiteren van geluiden en ritmes.
Ze leren ook luisteren naar de muziek en het ritme te voelen.
Aangezien de kinderen nog jong zijn gaan we hier niet te ver in.
s Namiddags zien we ook vier kinderen. Drie van hen zien we een half uur en ééntje zien we een kwartier omdat dit een zwaar autistisch jongetje is en deze zwaar gehecht is aan zijn therapieschema.
Met deze kinderen doen we ook ongeveer twee maal per week fijne motoriek en twee maal grove motoriek. Vrijdagnamiddag hebben ze koken dus dan kunnen we geen activiteiten geven aan hen. Dan mogen we dus ook meestal vroeger vertrekken
Al bij al weten we dus goed onze dag te vullen. Een hele prestatie als je bedenkt dat we de ergotherapie in deze instelling vanuit het niets moeten opstarten hebben. Gelukkig dat we al eventjes ervaring hebben want zomaar uit het niets je volledige behandelplan beginnen opstellen en juiste therapieën geven aan de kinderen zonder begeleiding van een oudere ergotherapeut is zeker geen makkie. Tenslotte blijven we studenten en zou een beetje begeleiding zeker geen verloren moeite zijn. (net als dat een beetje begeleiding bij onze aankomst hier in Thailand geen kwaad had gekund). 1 ding hebben we hier alvast geleerd en dat is onze plan trekken.
Als we nu terugkomen en nog geen volwaardige ergotherapeuten bevonden worden dan weet ik het niet meer Toch als je bedenkt dat hier dan al drie maand zelfstandig gewerkt hebben als ergotherapeut De tijd zal raad geven.
Slechts 1,2 % werkloosheid in Thailand, thake that Belgium!
Hoe doen ze dat toch?!?
Hier enkele beroepscategorieën die we kunnen invoeren in België om zelfs de meest talentloze, hopeloos VTM-verslaafde, vermarginaliseerde, onbeschaamd profiterende luiaarden met misvormde achterwerken door het vele zetelzitten aan het werk te zetten.
Mijn excuses voor eventueel sarcasme.
Het is bepaald geen pretje om in een land te leven zonder sociale zekerheid en dan maar een crappy jobje te moeten uitoefenen voor te weinig geld
Voordeel: je hebt altijd gezelschap, want je bent altijd met velen in dit soort jobjes.
Asbakkenleger:
De minste glimp van assen in een asbak in één oogopslag waarnemen en alsof je leven ervan afhangt deze vervangen door een propere. Belangrijk: asbakken worden niet geleegd en teruggeplaatst, maar altijd meteen vervangen. Dit minstens om de 5 minuten toepassen: gemiddeld 1 sigaret per asbak
Peukenopveger:
Mensen een hartaanval bezorgen of/en doen struikelen door plotseling een borstel tussen hun benen te steken en die storende sigarettenpeuken van onder hun voeten prutsen. Properheid primeert boven struikelvrije vloeren. Zelfs in de stampvolle nachtclubs!
Serviettenopvouwer:
Vooral vouwen. En nog eens vouwen. Doorgeven aan de uitdeler.
Serviettenuitdeler:
Vooral uitdelen. En nog eens uitdelen.
Productaanwijzer in de supermarkt:
Uw eigen bevallige zelf blijven, en er goed uitzien. Dat straalt af op het product. De klant wil eigenlijk u kopen maar aangezien dit natuurlijk niet mogelijk is, kopen ze maar het product.
Handenwasbegeleider:
Domme westerlingen zijn niet in staat om zelf een kraan met infraroodlicht aan te zetten. Neem hun hand en beweeg het vlotjes voorbij het infrarode licht of minder vlot als ze een beetje tegenstribbelen. Doe het bewegen desnoods met uw eigen handen. Begeleid hen vervolgens naar de handdoeken aangezien ze waarschijnlijk te dom zijn om deze zelf terug te vinden.
Lifknopjesbediende in de lift:
Beweeg de lift van boven naar beneden.
Telefoonkaartplaatser:
THAISE telefoonkaartjes met veel misbaar in de nieuw aangekochte gsm plaatsen, weiger elke buitenlandse kaart, daar kan je niet meer extra aan verdienen.
Vergeet niet dat je meer bent dan de kassabediende, dus kijk hen af en toe minachtend aan.
Deurenopener/openster:
De deur ten gepaste tijde open of toe doen. Bij voorkeur als er iemand buiten of binnen wil.
Stoelenschuiver:
De stoel dusdanig onder het achterwerk van de klant schuiven dat deze zelfs niet meer de inspanning moet doen om zijn spieren te gebruiken voor het buigen van de knieën.
Snel schuiven + voldoende kracht erachter = vanzelf buigen van knieën.
Klantenachtervolger:
De klant opvallend schaduwen zodat deze niet uit het oog verliest dat dit een winkel is. Zon ding waar je spullen kan kopen namelijk.
Kruis af en toe ook hun pad zodat ze je niet helemaal kunnen ontwijken en een beetje vaart moeten minderen
Tafelproperveger:
Mensen kijken niet graag al te lang op hun lege bord. Verwijder dit dus zo snel mogelijk. Bij voorkeur wanneer de laatste hap in de klants mond zit, deze nog moet slikken of zijn bestek nog moet neerleggen. Maak de tafel al proper voor volgende klanten als de klant drinkt, dan staat er niets op tafel.
Benzinepompassistent
Je hebt één pomp. Blijf daar. Wijk niet van deze pomp.
Taxibesteller
Als domme westerlingen het bordje Taxi here, taximeter toevallig uit het oog verloren zouden hebben, kan jij hen toch begeleiden naar een taxi. Vraag hen in het Engels waar ze naartoe moeten en vertaal dit. Fouten geven niet. Eens in de taxi kunnen ze er toch niet meer uit.
Tafelaanduider
Wijs een tafel aan waarvan jij vindt dat de klant goed zal zitten en bestel dan eventueel het drankje waarvan jij het kostuumpje van aan hebt. Heinekenkleedje Heineken.
Singhakleedje Singha. Andere dranken kunnen eventueel, bij herhaaldelijke aanvraag.
U gelooft het nooit, vrijdag was ons eerste echte kennismaking met het Bangkokse nachtleven. Voorheen wisten we niet eens dat er ééntje was. En dan blijkt het ook nog eens een behoorlijk uitgebreid te zijn.
Er was toch een Belg voor nodig om ons hierin wegwijs te maken.
We mochten nog 100 keer vragen aan ons medeleraressen op stage wat er zoal te doen was in Bangkok, ze konden maar 2 cafés uit hun zeer korte langetermijngeheugen opvissen. Waaronder eentje waar Katrien alvast goed geintroduceerd is geweest in de wereld der alcoholische geneugten, Dus dat kenden we maar al te goed.
Ver ging onze kennis echter niet.
Gelukkig was daar plotseling Alain (een viavia-kennis via mij), die ons op die ene mooie vrijdag opwachtte in een Irisch Pub, The Dubliner, vlakbij het uitgangscentrum van Bangkok.
Tot onze scha en schande ontdekten we dat deze vlakbij ons appartement lag; Prom phong, 5 minuutjes met de skytrain, BTS!
Alain, een echte Belgische Thai, aangezien hij al 9 jaar woonachtig is in Bangkok, kent de stad ondertussen op zijn duim, heeft ook overal een beetje connecties en kon ons dus eens wat leuke cafeetjes (van goedkope tot Belgische), discotheken en restaurants aanduiden.
Plus dat het de eerste persoon was waarmee we in ons sappige Oost-Vlaamse dialect (ale ja, Oilsjters) eens het hele Thaise systeem konden bespreken.
Best wel interessant, want hoe langer je hier bent hoe meer je dingen begint te ontdekken waarover je toch wel eens wat meer uitleg wilt krijgen.
Het bespreken van het Thaise leven deden we trouwens in het beste pizzarestaurant van Bangkok, Limoncello. Als je mij een plezier wilt doen, dan serveer je allesbehalve Thais eten, dus daarom deze keuze.
Daarna reden we van het ene cafeetje naar het andere.
Lowbudget beginnend, t goedkoopste cafeetje van Bangkok: Cheap Charlies.
Een soort museum van houten prutsen en versieringen, zo erg zelfs dat de persoon achter de bar bijna niet te zien was. Maar immens populair om hun 60 Baht-goedkope pintjes en cocktails (48bef). t Zal misschien veel mensen verbazen maar de pintjes in Thailand zijn over t algemeen even duur of meestal duurder dan in België. Je betaalt vaak evenveel voor een simpel pintje als voor een behoorlijk stevige, lekkere maaltijd.
Dan naar Glow, een café dat uitgebaat wordt door een Belgische hobbyist. Verwacht geen duivekoten of miniatuurtreintjes, we hebben het over een rijke hobbyist.
Glow is een stijlvolle lounge-club met moderne inrichting. Soms ietsje te modern misschien, de deuren aan de wcs waren eerder marteltuigen dan dat ze als deur nuttig waren (metalen kettingen die langs alle kanten je lichaam geselden als je door het deurgat stapte), maar wel met het grootste assortiment Belgisch bier van heel Bangkok; vier soorten!
Daarna op naar de volgende. De Q-bar. De op één na beste discotheek van heel Bangkok. Gratis inkom dankzij Alain, olé! 1 inkom hebben Katrien en ik samen gedeeld (900 Baht), niet al te goedkoop, maar vast en zeker de moeite waard!
En een beetje geluk met de djs ook. De Q-bar is een discotheek waar met regelmaat van de klok wereldberoemde djs komen optreden zoals Miss Kitten, Felix Da Housecat, Laurent Garnier, Dave Clark, onze eigen Dr. Lektroluv, enzovoorts
En deze keer waren de djs voor ons minder gekend, maar wel zeer goed (Pump Dj's??). Alleen al te merken aan het aantal filmcameras en fototoestellen die op hen gericht waren.
Sja, en een rondleiding moet vooruit gaan. Dus na een uurtje op naar de volgende.
The Tapasroomclub, midden in het holebi-centrum van Bangkok. Of nee, net erbuiten, want het aantal holebis viel nog mee.
Een soort Spaanse bar met Spaanse Housemuziek als achtergrondgeluid.
Zeer gezellig, coole muziek en mijn persoonlijke voorkeur. No-nonsens-mensen. Iedereen gelijk, hoe vreemd of gewoontjes je er nog mocht uitzien.
En als afsluiter door naar The tunnel. Alle discotheken, cafés in Bangkok sluiten om 2 uur s nachts. Waarom? Geen idee, omdat het zo hoort waarschijnlijk en volgens politiereglement, wie langer open wil blijven zal ervoopr betalen. Maar de feestjes gaan blijkbaar door in giga-clubs van 1000 of meer personen. Dan moet je alleen nog de minst marginale weten te vinden. The tunnel dus, volgens Alain.
Maar, helaas, driewerf helaas, pech voor ons, de corrupte politie van Bangkok had nog eens cash geld nodig en kwam dus het vergeten lidgeld van The Tunnel opeisen. Geen lidgeld, geen muziek.
Zo kwam voor ons toch een behoorlijk abrupt einde aan deze verbazingwekkende avond. Ik werd door het vriendelijkste meisje ter wereld ( youre sooo beautifull. Youre my little sister) uitgenodigd om nog mee te gaan naar een andere club. Maar t was welletjes geweest en we wilden Alain die de dag nadien nog moest gaan werken toch nog eens hartelijk bedanken voor zijn rondleiding door de stad en tractaties hier en daar.
Door hem hebben we tenminste ontdekt dat er ook nog een Bangkok by night is.
Gelukkig maar, als je zaterdagavond langzamerhand transformeert in knutsel- of leesavond, dan weet je gewoon dat er iets ernstigs mis aan het gaan is
Een doodgewone brug lijkt het, als we hem voor de eerste keer zien, eentje van 13 in een dozijn. Maar hoeveel bruggen worden er uitgedeeld als relatiegeschenk.
Aha! Dat zijn er inderdaad niet veel
Boudewijn kwam indertijd een keertje op staatsbezoek bij Bhumibol en had waarschijnlijk eventjes geen inspiratie meer voor een origineel relatiegeschenk voor zijn koninklijke vriend.
Wat moet een koning omdenduur nog gaan geven aan een andere koning?
Ineens een ingeving: waarom geen brugske geven? Origineler kan bijna niet.
Dus hup, eventjes een brug afgebroken in hartje Brussel (vroeger aquaduct in Belgie, waar nu de vele tunnels zijn) en deze laten verschepen naar Bangkok. k Vraag mij alleen af of hij die brug toen ook heeft laten inpakken door Christo (toch een specialist in die dingen).
En daarom hebben de Thai nu al jaren de eer om over een tweedehands Belgische brug te mogen rijden. Nog nooit eerder zo melancholisch geworden bij het zien van een brug.
Alleen de vlag ontbrak, blijkbaar wordt hij momenteel herverfd aangezien het geel een beetje mossig groen was geworden. Sympathiek.
Dat is het antwoord op de vraag die Katrien en ik ons hier al te vaak moeten stellen: wat is het geslacht van die persoon precies?
Soms ben ik in België al een beetje in de war over de verschillende geaardheden en zelfs geslachten die 1 zelfde persoon kan hebben maar u hoort mij hierover niet klagen want de totale onbeslistheid die ik hier kan voelen als ik naar sommige personen op straat kijk is pas echt groot.
Misschien wisten jullie het al, misschien ook niet, maar Thailand is wel degelijk het mekka der sekseveranderingen.
Eerst en vooral omdat het hier zo goedkoop is, maar eveneens omdat transseksuelen hier een belangrijk deel van het straatbeeld bepalen.
Misschien is het hier net zo goedkoop omdàt er zoveel kandidaten voor sekseverandering zijn.
Een spannende sport is het raden van het eerste geslacht van verdachte personen.
Trouwens, dames, dit is een sport waarin wij, als mannen onze tegenstanders zouden zijn, zo goed als altijd zouden zegevieren.
Mannen slagen er vreemd genoeg maar verdacht weinig in om in te schatten met wat ze juist te maken hebben. Ik heb ergens gelezen dat de reden daarvoor is dat ladyboys perfect weten wat een man aantrekkelijk vindt aan een vrouw, waarop ze deze kwaliteiten nog eens extra in de verf zetten zodat ze er zeker adembenemend uitzien.
Dit heeft het effect van een koplamp op een konijn, want het slachtoffer in kwestie wordt vervolgens verblind door de schoonheid van de wulpse deerne voor hem en ziet niet meer waar hij nu werkelijk mee te maken heeft. Of wil het niet zien, daar ben ik nog niet helemaal uit.
Blijkbaar bestaan er drie versies in het transsekse-universum. Dat kwamen we althans te weten na uitgebreide navraag aan verschillende ingeweken westerlingen. We blijven wetenschappelijk verantwoord he.
Je hebt de softe versies, en dit zijn eigenlijk nog de meest ondefinieerbare voor zowel mij als Katrien. Deze jongens hebben niet echt de toestemming van thuis om te transformeren in het andere geslacht en slikken daarom enkel hormonen voor wat borstgroei en baardverlies, laten hun nagels mooi groeien net als hun haar, en dragen misschien eens een topje. Maar al bij al is het niet echt duidelijk of je nu te maken hebt met een man of vrouw. Het is een beetje van beiden. Zeer verwarrend uitzicht alleszins.
Dan heb je de Mediums. Van buiten en van boven vrouw en onder de beschermende laag van hun kleren en onderbroek toch nog duidelijk een man. De ladyboys dus, die nog geen afscheid kunnen hebben nemen van hun meest dierbare goed. Ik neem het hen niet kwalijk, stel dat het allemaal maar een bevlieging blijkt te zijn.
Zij zijn voor vele mannen, vermoeden wij, hun grootste nachtmerrie.
En dan de hardcoreversies natuurlijk, waarbij het er eigenlijk niet meer toe doet wat ze vroeger geweest zijn aangezien ze de volledige transformatie reeds doorgemaakt hebben. Zowel boven als onder, binnen als buiten.
Zij zijn er het moeilijkst uit te halen Niet te verwonderen dat hier vele mannen gewoon niet meer proberen om het te zien. Het doet er ook niet echt meer toe.
Alleszins kan je 1 ding concluderen als je hier bent. Het grote aantal transseksuelen tot homo- en biseksuelen hier in Bangkok wijst er toch op dat er hier een zeer grote tolerantie is ten opzichte van deze personen. In vergelijking hiermee is België conservatief. Je kan gerust homoseksueel zijn in België, het kan, maar je wordt toch meestal nog een beetje met de nek aangekeken, hier is dat absoluut niet het geval.
Hier gedogen ze pas echt alle variaties op het thema.
Op 1 uitzondering na misschien. Er zijn net zo goed lesbische vrouwen in Bangkok als er homos zijn, we zien ze vaak genoeg hand in hand over straat paraderen. Maar dit wordt niet echt uitgesproken. Twee lesbische vrouwen zijn meestal kamergenoten. Ze leven in de zelfde kamer, en nemen graag elkaars hand eens vast bij het shoppen, verder niks aan de hand.
Mja, Thailanders, een ras apart.
Dat mogen we wel vaststellen.
Ooit gehoord van een 4 D-film. Als u een hevige Disneyworldbezoeker bent, misschien mogelijks wel. Maar er zijn waarschijnlijk personen onder jullie die er een beetje verbaasd bij staan kijken dat er meer dan drie dimensies zijn.
De vierde dimensie waar ze het bij dit concept over hebben is in feite het gevoel alsof je echt alles meemaakt wat het hoofdpersonage meemaakt. Ongelooflijk cool om mee te maken. Maar ongelooflijk angstaanjagend, dat ook. Oke, dat je het gevoel hebt dat die wespen echt recht op je gezicht afkomen; da s griezelig maar valt te verdragen, en oke dat je het gevoel hebt dat ze recht in je oor zitten te zoemen; irritant maar je weet hoe ze het doen. Maar dat die fucking insekten u dan ook nog echt steken, dat gaat er helemaal over. Uw reporter ter plaatse verschoot zich alleszins zon ongelooflijk hoedje toen ze gestoken werd in haar nek dat haar 3D bril bijna aan de andere kant van de zaal lag. Nu goed, ook al deden we het beiden bijna in ons broek van de stress, we zijn toch blijven verderkijken naar dit gevaarlijk soort film.
En dus werden we vervolgens nog door een rietveld gesleurd. Pijnlijk! Werden we nog in het gezicht geblazen door 100den vleermuizen. Miljaar, da s om onder uw stoel te kruipen.
En werden we last but not least nog eens in het gezicht gespuwd door de slechte kapitein. Die voor mijn part al lang dood had mogen geweest zijn.
Tof afscheid. Blij dat de Thai zelf ander soort begroetingen hanteren.
Toch; kunt ge ooit eens zon film zien, zeker doen, tis aan te raden
In Bangkok hebben ze waarschijnlijk de meeste groteske winkelcentra ever. We dachten eens een uitstapje te maken naar enkele bezienswaardigheden, Katrien en ik. Maar één van dergelijke winkelcentra heeft ons hier tegengehouden. We stapten namelijk af in Siam Square ( de laatste halte van de skytrain) en stonden eerst en vooral al verbaasd over het feit dat deze plek zo proper was (toch zeker in vergelijking met onze straat !!!) en zo mooi, want dat is de sukhumvitstraat ook zeker niet. En als of we nog niet verbaasd genoeg waren, waren we helemaal ondersteboven van het winkelcentra waar we binnensukkelden. Ge hebt een klein winkelcentrum zoals het Zuid in Gent. Dan heb je een groot winkelcentrum zoals dat in Sint Niklaas. Maar dit was werkelijk GROTESK. Choquerend groot dus.
En ook al zijn we als zotten door alle afdelingen geracet, om te zien of er nog meer kon zijn, toch hebben we toch wel zeker 3 uur gedaan over onze wandeling.
Oja, en t was allemaal nog veel goedkoper als in Belgie natuurlijk Kwestie van een aantal mensen te doen watertanden
En nog iets, een winkelcentrum zoals deze is niet het enige, in die zelfde straat stonden er nog minstens 5 van deze exemplaren..
In Thailand hebben ze toch een eigen mening over wat een dierenpark precies inhoudt
De uitspraak ge moet der uithalen wat er inzit nemen ze hier net iets te letterlijk.
Toch zeker in de crocodilefarm
Maar eerst vertel ik over de Tiger Temple. Alhoewel het klinkt als een oeroude tempel met eeuwen van tradities en gebruiken rond het hoeden van tijgers gaat het hier om een klooster dat slechts opgestart is in 1994 in de provincie Kanchanaburi. Naast een klooster ontwikkelde het zich door onvoorziene omstandigheden al snel tot een gedeeltelijk wildlife-verblijf.
De kloosterleden verzorgden op een dag namelijk een aangehinkt wild everzwijn om hem daarna terug in de vrije natuur te laten waarop deze sanderendaags met zijn hele gezin van 10 everzwijnen kwam aangehuppeld. Goed bedacht van dat zwijn, zijn gezin mocht blijven en ondertussen leven er ontelbaar veel wilde zwijnen in het bos rondom het klooster. Want die dingen kweken natuurlijk
Dit was een teken voor de omwonende dorpelingen om al hun ongewenste huisdieren te gaan droppen bij het klooster waardoor er al snel allerlei semi-wilde herten, geiten, buffels en paarden het bos bewoonden. Een monnik kan blijkbaar geen nee zeggen.
De eerste tijgerwelp arriveerde pas in 1999. Het was een weesje van een paar maand oud en moest eigenlijk door één van de dorpelingen rond het klooster opgezet worden (op bevel van één of andere rijke smeerlap). Het beestje overleefde de dodelijke spuit met Formaline vreemd genoeg en kwam daarna terecht in het klooster. Aangezien het toch niet mogelijk was om het op te zetten
Het leefde niet lang meer doordat het te verwaarloosd was maar dit was wel weer het startsein voor vele Thai om tijgerwelpen naar het klooster te brengen. In Kanchanaburi komen er nogal veel weestijgertjes voor omdat stropers hun moeders doden. Één dode tijger staat gelijk aan een aantal jaren salaris voor normaal werk, dus u kan zich het enthousiasme waarmee deze dieren gedood worden wel voorstellen.
De abt wilde voor zijn dieren betere verblijven bouwen en daarom wilde hij geld inzamelen. Doordat de tijgers van kleinsaf aan verzorgd werden door mensen kunnen ze, nu ze volwassen zijn, perfect het gezelschap van mensen verdragen. Lees: verdragen als ze slapen. Dat ze als ze wakker zijn u nog steeds eens als snack durven aanzien is perfect mogelijk.
Bovendien is Kanchanaburi een drukbezochte toeristische trekpleister.
Combineer deze feiten met elkaar en net zoals de abt hebt u als snel een prachtoplossing voor eventueel geldgebrek.
Al snel werd het klooster opengesteld voor toeristen, werden er dagtrips georganiseerd naar de Tiger temple en dat is ook de manier waarop wij er terecht gekomen zijn.
Het was het bezoekje wel waard, maar enkele illusies werden al snel doorprikt. Als je folders leest of mensen hoort die de tempel aanbevelen, krijg je te horen dat je echt tussen de tijgers en andere wilde dieren zal lopen midden in een ravijn.
Klinkt alvast spannend, maar je ziet hoe snel een mens verkeerde interpretaties maakt.
Het lopen tussen de tijgers gebeurt zeker, maar niemand had ons op voorhand verteld dat dit aan de hand zou zijn van een begeleider. Fijn hoor!
Bovendien had er ook niemand verteld dat de 7 wilde tijgers eigenlijk in een diepe slaap liggen als je ertussen gedropt wordt. Nee, ze zijn niet gedrogeerd, zoals de Tigertemple-folder vertelt, tijgers slapen het grootste deel van de dag. Toen ik dat las, herinnerde ik het me ineens weer. Katten doen dat ook, slapen overdag
Nachtelijke bezoeken aan deze dieren zouden alvast een stuk spannender zijn, maar ook een heel stukje levensbedreigender.
En er had zeker niemand weten te zeggen dat je door je begeleider bij drie of vier van deze dieren zou gedropt worden om er snel-snel een postkaartfoto van te nemen, alsof het een eerste communie-fotosessie was.
Gevolg: alle toeristen (en dat zijn er heel wat) naar huis met exact dezelfde tijgerfotos: Jij en een tijger, alleen in een ravijn.
Zo lijkt het toch op de foto.
En zo kan de illusie voor het thuisfront toch hoog gehouden worden. Dat is trouwens de reden vermoed ik waarom nog zoveel mensen denken dat als je de tijgertempel bezoekt je echt tussen loslopende tijgers zal lopen. De fotos van vrienden en kennissen tonen dat toch.
Een onvoorstelbaar domme gedachte eigenlijk als je er ietsje dieper over nadenkt, maar wel begrijpelijk nu.
Voila, deze illusie armer moet ge het zeker niet laten om ooit eens een bezoekje te brengen aan de tigertemple. Het is een mooi en groot verblijf voor de dieren, de monniken gaan zeer goed om met de dieren en ze hebben er tenminste een dierwaardig bestaan van leven.
Kan overigens niet gezegd worden van de Crocodile Farm.
De crocodile farm: opportunisme alom, haal eruit wat er inzit.
Dat moet je ze daar geen twee keer zeggen. Hebt u ooit al een dierenpark geweten waar ze hun eigen dieren nog eens hergebruiken in de vorm van schoenen en sjakosjen en als eten.
Voorwaar, nu weet u er één.
We hadden het moeten weten. De Crocodile Farm. Farm. Boerderij. Eigenlijk is dit pretpark gewoon geevolueerd uit een (waarschijnlijk perfect legale) kwekerij voor krokodillen naar een soort dierentuin. Een poging tot alleszins.
Alsof er nog niet genoeg te verdienen valt met het maken van krokodillenleren schoenen wilde de baas van het hele spel blijkbaar toch nog wat meer geld slaan uit zijn dieren.
Zijn vele verschillende soorten zitten dus momenteel te kijk in kooien voor de dankbare toerist.
Bij de kleintjes valt het een beetje hard op misschien dat ze voor de kweek dienen aangezien ze met honderden in één kleine ruimte zitten. De grotere en meer indrukwekkende dieren zitten met minder in hun eigen vijvertje.
Doodstil, geen greintje beweging. Tot ergernis van mij!!!
Mja, beesten die al sinds de prehistorie bestaan, hoeven geen indruk meer te maken met parmantige bewegingkjes en rare geluiden zeker?
En de eigenaar van de boerderij was wel heel vindingrijk, want van krokodillen kan je niet alleen sjakosjen maken, biefstukjes afsnijden of ze tentoon stellen, je kan er ook worstelshows mee doen.
Wij zagen twee jongemannen hun hoofden en handen in de bek van krokodillen steken, en verklaarden hen gek. Want die beesten kunnen wel degelijk goed doorbijten, dat werd wel geïllustreerd toen ze af en toe een stok in de bek van de krokodil staken. Enkel splinters bleven over.
Maar goed, voor zon spektakel smijten de Thai letterlijk met geld. Honderden briefjes werden naar de hoofden van deze mannen gesmeten en op zon moment maak je maar al te graag een rekensommetje.
Minstens 1000 Baht per show aan gesmeten geld X 8 shows per dag.
8000 Baht per dag. Das vermoedelijk een maandloon voor een normale Thai.
En dan heb je nog eens 365 dagen op een jaar.
Die crocodile-farmeigenaar moet letterlijk zwemmen in zijn geld.
Want je hebt natuurlijk nog de olifantenshow ook. Iets wat op ons meer indruk maakte. En ik heb geen olifantenleren sjakosjen gezien, dus ik wist tenminste dat de dieren enkel hun kunstjes hoefden te vertonen, niet meer of minder
Bovendien zijn olifanten intelligente dieren en kunnen deze met een minimum aan richtlijnen heel wat zaken demonstreren. De dieren leken ook heel de tijd te glimlachen. Waarschijnlijk door de bouw van hun schedel, maar toch aangenamer om naar te kijken dan die norse krokodillen (het is hen vergeven, je zou voor minder nors kijken).
Wij zagen 4 olifanten dansen op muziek, op een skateboard rollen, met een reuzefiets rijden (!), balanceren op twee stalen koorden, een schilderij maken, op hun handen staan en op hun achterpoten stappen. Sja, voor zon grote logge beesten is dat wel behoorlijk indrukwekkend.
En dat ze je persoonlijk geld komen aftroggelen is ook wel wonderbaarlijk in feite. Het werkt alleszins, zon groot beest ga je gewoon minder snel geld weigeren.
Ze zagen heel snel dat je je portemonnee in de aanslag had en kwamen dan hoogstpersoonlijk munten uit je hand prutsen.
(om dan aan hun begeleider te geven natuurlijk, wat had u gedacht)
Het verdere park bestond overigens uit nog heel wat verschillende dierensoorten in te kleine kooien. Het vreemde was dat je sommige toch wel gevaarlijke dierensoorten gewoon kon aanraken door de spijlen van de kooi heen. Nog nooit geweten dat ik op 5 cm van een jachtluipaard kon komen.
Wel een lichtelijk wanhopig luipaard, gek aan het worden van de troosteloosheid van zn hok
Bij de chimpansees bleef de verplichte afstand toch 1 meter, maar ja, ze konden je toch nog bekogelen met nootjes. Wat ze ook deden, naast bedelen om bananen en je verwijten maken in hun eigen chimpanseetaaltje als je er geen had. Heel wat frustratie bij deze te menselijke dieren in hun te kleine kooitjes.
En maar logisch ook, want hoe fijn het ook was om al deze dieren van zo dicht te zien en te kunnen aanraken, bepaald dierwaardig kon je hun omgeving niet echt noemen.
Één van de chimpansees die ik gezien heb moest zijn drinkwater uit een bak met vuil water scheppen buiten zijn kooi met een verfrommeld papieren bekertje (zie fotos). Stel dat hij geen bekertje had gehad: geen water voor die dag.
Hopelijk haalt Thailand zijn achterstand op dit vlak snel in.
Laat het ons echt hopen
Hebt u ooit een otter horen huilen?
Wij wel
Triest.
Voor de mensen die het nog niet wisten: Katrien en ik zijn niet puur naar Thailand gekomen om het er eens 3 maand goed van te nemen. Grotendeels wel natuurlijk , maar voor het welzijn van ons geweten lopen we hier ook nog stage. Wel 45 dagen lang! (van de 93 die we hier zijn).
Wauw seg, 45 dagen stage, Moet vermoeiend zijn, hoor ik u al, enigszins sarcastisch, denken.
Wel dat vonden wij ook, en daarom hebben we na drie weken zware arbeid besloten om eens een weekje congé te nemen. Net op tijd. Overwerkt als we waren
Onze buren uit Maleisië wilden ook graag eens het mooie land dat Thailand heet komen bezoeken. Kristel en Jolien lopen namelijk stage ergotherapie in een soort revalidatiecentrum in het onvoorstelbaar hete Maleisië en hadden nood aan een iets zachter klimaat
En een zacht klimaat konden ze krijgen. Alles erop en eraan De meisjes kwamen aan op de luchthaven en mochten zich meteen begeven in de zondvloed die op dat moment over Thailand neerdaalde.
t Behoorde op dat moment wel het droge seizoen te zijn, maar het klimaat is overal in de wereld wel een beetje in de war, dus waarom zou dat hier niet zo zijn
Geen nood, met Katrien en Leen altijd topamusement verzekerd aangezien wij de koninginnen der nutteloze maar toch intrigerende gespreksonderwerpen en flauwe maar toch grappige woordspelingen zijn. We zouden ons beste beentje voorzetten als gids.
Nu goed, Jolien en Kristel wilden actie, actie, actie! (m.a.w.: waar voor hun geld) dus we vertrokken maar meteen naar de provincie Kanchanaburi, een provincie net naast Bangkok, beter gekend voor zijn Bridge over The River Kwai en de Death Valley. Maar met nog vele andere toeristische trekpleisters.
Om er meteen goed in te vliegen boekten we dan ook maar meteen een tweedaagse trekking-tocht waarin we zowat de hele streek zouden afreizen. Enkele bekende monumenten bezoeken dus, gaan baden in heetwaterbronnen, ritje maken op een olifant, beetje rafting en als top of the bill een trekking door de jungle. U kent dat wel, het gebruikelijke zootje toeristenvoer, maar dan wat avontuurlijker en eens niet voor 75+ers. Gedeeltelijk toch Voor ons, jonge fitte vrouwen, het ideale pakket.
En voor geen geld; Cheap cheap zoals de Thai dat zo poëtisch weten te zeggen.
Nu goed, zoals dat meestal het geval is, wisten we deze keer weer niet zo goed waar we aan begonnen waren.
Ik was er zelfs in geslaagd om tijdens het boeken over het hoofd te zien dat onze jungletrekking 5 uur zou duren. Wat toch wel een hele poos is als ge uzelve bezweet en modderig door bossen bamboe en giftige planten moet wringen en spinnen van 10 cm doorsnede moet trachten te ontwijken.
En ja, je hebt mensen zijn die niet echt graag stappen, mensen die absoluut niet graag stappen en dan heb je mij.
Nu goed, t zou allemaal best wel meevallen, niet? Ze gaan je toch niet echt laten afzien als je er voor betaald hebt?
Nee toch?
De volgende dag begon onze tweedaagse dus. We werden door ene NOI opgehaald en in een minibusje gestoken, want dit bleek onze gids van dienst te zijn.
Onze lichtelijk gestoorde, misschien wel krankzinnige weirdo van een gids weliswaar, maar een gids is een gids he. Als hij maar kan gidsen.
Eerste onderdeel: de beruchte birmaspoorweg uit de tweede wereldoorlog.
Deze bezochten we gespreid over de twee dagen
Een kort geschiedenislesje voor de geïnteresseerden
de Birmaspoorweg was een Japans project naar aanleiding van blokkades in hun zeeroutes door de geallieerden. Hun oplossing was dus een grote spoorweg aanleggen tussen Nong Pladuk in Kanchanaburi en Thanbyuzayat in Birma (Myanmar).
Een spoorweg die maar twee jaar dienst heeft gedaan en waarvoor 10 000en geallieerde krijgsgevangenen en aziatische krijgsgevangenen gestorven zijn.
Deze personen moesten 18 u per dag werken met niet al te veel kleren aan, en zonder stevig dieet, dus niet te verwonderen dat velen bezweken onder tropische ziektes, ondervoeding en de mishandeling (die ze er nog eens kado bij kregen, kwestie van de moraal hoog te houden).
Wat we te zien kregen: - De Bridge over the River Khwae,
-De Death Valley ( een volledig met de hand uitgekapte vallei
voor de trein: 20 à 30 m diep ),
-het JEATH oorlogsmuseum met fotos en uitleg over de erbarmelijke omstandigheden.
Zeker de moeite waard om te zien, eens iets anders dan Flanders Fields.
Tweede onderdeel: Hot springs
Ontspanning dus. Alleen een beetje verkeerd gepland misschien. Naar de mening van Jolien, Kristel en mij was het toch veel handiger geweest als we na onze jungletrip eens goed in het water hadden kunnen plensen, maar nu viel dit bezoek net voor onze trip.
Achteraf gezien misschien toch weer niet zo slecht.
De hotsprings zijn een soort natuurlijke warmwaterbaden en tuurlijk dat het leuk is om wat in warm water te hangen, maar het water was soms zo warm dat we er een tomatenhoofd en hartkloppingen van kregen.
Toch, Katrien haar door de zon verbrande benen begonnen wel spontaan hun bovenste huidlaag af te scheiden, dus zij was meteen wel van die droge huid vanaf. Naar dit soort dingen komen ook vaak mensen met allerlei vreemde huidziektes, dus over het feit dat ik daar misschien zwom in een mengeling van psoriasispellekes, afgeweekte moedervlekken en meer van dat moois wil ik niet al te veel nadenken.
Derde onderdeel: de Jungle trip
We zouden naar omhoog stappen in de jungle naar een dorp van het Karenvolk. Daar zouden we overnachten, ons eigen potje koken en de volgende dag terug naar beneden stappen.
Noi was hier duidelijk in zijn element. Een echte junglemaniak bleek al snel. De enige gids ook in de streek die de trips deed, dus reisde hij geregeld die berg op en af met een bende slappe westerlingen. Je zou voor minder zot worden.
Niet dat hij compleet geschift was maar toch genoeg om Kristels en mijn irritatieniveau snel en efficiënt te overstijgen en bijgevolg regelmatig enkele vlaamse verwensingen naar zijn hoofd te krijgen.
Bekwaam was hij verder wel aangezien hij die jungle als zijn broekzak kende. Noi wist van heel veel planten en dieren die er leefden hun leefwijze en nut te omschrijven en kon ook hun nesten en sporen herkennen.
Nu is het ons alleszins duidelijk waar mémés Rotan zeteltjes en uw Teaken tuinstoelekes vandaan komen. Uit de jungle van Thailand, voila.
Wij liepen trouwens gevaar om door zon onschuldig Rotan zeteltje (ze lijken toch onschuldig) een gescheurde bovenlip op te lopen want de takken van die plant hingen te pas en onpas van bomen naar beneden en die dingen hebben doornen die je zelfs met een hakmes niet kan afkappen. Stelt u zich het spektakel voor als je daaraan blijft haperen.
Gratis piercings te krijg à volonté.
Normaal zaten er ook verscheidene slangensoorten in het bos, maar die waren toevallig niet van de partij. Nu goed, dat werd dan wel weer gecompenseerd door de gigantische spinnensoorten die door heel de jungle hun webben gespannen hadden.
De meesten waren ondanks hun grootte behoorlijk onschuldig voor ons, maar eentje was toch wel een beetje voorzichtigheid waard.
Noi en zijn compagnon (ze waren met twee dus eigenlijk) stootten op een van de vele hollen in de berm ergens.
Hier stonden ze naar grote argwaan van mij, Kristel en Jolien een goeie 20 minuten in te peuteren met stokken t Werd een beetje saai omdenduur. Wat zouden we nu weer te zien krijgen: het inlands konijn met spleetoogjes of één of andere mol. Niet bepaald ons idee van opwindende dierensoorten.
Ha, was t maar waar. De compagnon van Noi stond feitelijk doodgemoederd met zijn handen in een nest van een uiterst giftige spin te peuteren.
De thaise equivalent van de zwarte weduwe op vlak van giftigheid. Het beest was zon 10 cm in doorsnede, was van het harige type en had twee zeer scherpe bijttanden. Toch goed genoeg om u eens stevig vol te pompen met gif.
Het beest kan blijkbaar Cobras en pythons doden met zijn gif om dan deze zijn hersenen op te eten. Indrukwekkend genoeg?
En dat ding hield Noi op 25 cm van mijn gezicht, kwestie van aan te tonen hoe stoer ik wel niet ben
Nu soite, al te veel gevaarlijke beesten hebben we verder niet meer gezien. Afgezien van een gewonde rat, door Noi geraakt met zijn kapmes toen deze een bamboetak (het nest van de rat) in twee kapte en bijgevolg het beest ook een grote wonde bezorgde.
Geshockeerdheid alom toen meneer Noi het beest uit zijn lijden verloste door hem met een bamboestok van het leven te beroven.
Weinig tijd echter om er ons druk in te maken, de tocht ging verder. Slipperige paadjes, boomstammen over ravijnen, snelle riviertjes; t was het hele jungletrippingpacket.
Na 3 uurtjes was het voor ons welletjes geweest. Niet dat we niet meer wilden, maar het begon een beetje vermoeiend te worden. t Was niet bepaald een wandelingetje door het Zonieënwoud.
Daar had Noi een goeie oplossing voor. Hij verplichtte ons een whiskeytje op te drinken en sleurde ons bijgevolg nog anderhalf uur mee door het water.
U zegt? Water?
Ja, kleine maar wilde riviertjes die we, in het donker (!), voortdurend moesten oversteken. Hand in hand.
Ik kan u verzekeren dat dat niet simpel is als je voortdurend loopt uit te glijden omdat je je voeten niet ziet, je ondertussen in twee getrokken wordt, uw hand fijngenepen wordt (door Noi met zijn ijzeren greep) en je het gevoel hebt dat er een hele familietak muggen uw bloed aan het opsouperen is.
Achteraf mochten we ook nog eens horen dat er meestal bloedzuigers in die watertjes zitten. Nice, t was alvast te zien aan onze benen.
Toch toegekomen in het dorpje van het Karenvolk (ze zijn met weinig nog, die mensen) werden we verblijd met een stevige maaltijd en een concert van de plaatselijke muzikant.
En daarna in ons slaaphutje. Mooie gebouwtjes overigens; werp maar eens een blik op onze fotos.
s Anderendaags de slipperige afdaling, ritje op de olifanten en wat rafting.
Die olifanten, dat was op een soort bankje Leuk voor een kwartier, ietsje minder leuk na een halfuur, slaapverwekkend na drie kwartier en pijnlijk na een uur. Aldus ik.
Gelukkig werden de beesten met respect behandeld, en leek dit voor hen ook meer een uitje dan echt werken.
Onze bestuurder (ja hoe noem je iemand die een olifant berijdt) was een vrolijk kereltje dat liedjes zong voor zijn olifant. Schattig.
De rafting was niet wat je rafting zou noemen in België. Het was een soort vlot van 4 m lang gemaakt uit bamboestokken en we hadden een raftbestuurder. Zelf moesten we dus niet al te veel moeite doen. Toch genoeg spanning aangezien Jolien en Kristels raftbestuurder ineens klem kwam te zitten met het hele spel waarop het ding gewoon besloot om dan maar te zinken. Tof als je een camera van meer dan 500 euro in je handen hebt zitten
Hilarisch.
Achteraf nog een bezoekje aan de Death-railway en the bridge over the River Kwai (ook wel bekend als een film).
Na dit korte tripje zat het volledige avontuur erop. Net op tijd, Noi begon net een beetje te irritant te worden. Noi, better known as ennoying. Really ennoying.
Baaibaai jungle!
Zoals maandag een hoogdag is voor de Thai, zo is woensdag dat voor mij en Katrien. Op die dag vieren we feest, want dan is het All you can- dag in Sizzlers en gratis alcohol tussen 17 en 21 u in onze favoriete bar hier in Bangkok: The witch Tavern
Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen waarom het dan precies feest is
Vorige week woensdag was de eerste dag dat we dit programma voor de eerste keer opgevolgd hebben: ons gaan volproppen in Sizzlers met een biefstuk-frietmenu (zeldzaam hier) gecombineerd met een grotesk slaatje. De saladbar was gratis en all you can eat, voor nul Baht kan ik gerust wel een paar kg groenten verteren Bovendien hoorde daar ook nog soep, pasta en dessert bij.
Katrien had zelfs een glas cola dat nooit leeg werd. Vanaf dat ze nog maar de indruk wekte van een enigszins droge mond te hebben kwamen ze haar halve liter-beker al terug bijvullen tot de rand We waanden ons in luilekkerland. Vooral nu we al twee weken muizenporties gewend waren
Nu goed, Sizzlers was maar een goedkoop voorsmaakje, het hoogtepunt van de avond moest nog beginnen.
Had ik toen echter geweten hoe het zou aflopen was ik er nooit aan begonnen
Soms moet een mens zich eens laten gaan. Dat zei ik tegen Katrien die avond omdat ze niet zo happig was op het drinken van al te veel alcohol. Ze beweerde dat ze nogal rap dronken werd.
Mm ja, eerst zien dan geloven
We hadden de kans om ongeveer twee gratis pintjes en vodkas te drinken vooraleer het 21 uur was en Katrien voelde de eerste lichtheid in haar hoofd al opkomen Dat wist ze dan ook minstens 4 keer aan mij te melden, kwestie dat ik het de eerste keer nog niet had begrepen. Net zoals ze waarschijnlijk dacht dat ik na vier keer uitleggen nog steeds niet wist dat ik de eerste was die haar zat zou krijgen
Misschien had er toen een lampje moeten gaan branden, misschien had me toen toch al iets beginnen dagen zijn. Zou Katrien echt zo slecht tegen alcohol kunnen?
Amaaai, dat was me rap duidelijk.
Rond 22 u, begonnen ze ook nog eens gratis shots van het één of andere drankje uit te delen. Toen dachten we tequila, nu denken we Schnaps
Alleszins, Katrien begon die dingen binnen te gieten alsof het watertjes waren. Ik en onze nieuwe Duitse vriendin,grosse Deutsche Melanie (ze miste alleen nog haar vlechtjes) die we pas hadden leren kennen, schoven dan ook gaarne onze shots door en blijkbaar was er niets meer in Katrien dat zei: Halt, stop!
Toen de Thaise meisjes aan de andere kant van de tafel haar ook nog eens begonnen aan te moedigen om hun shots op te drinken sloegen alle remmen bij de persoon in kwestie.
Ze sloeg onder andere in al haar hevigheid het voetje van mijn cocktailglas er af te slaan, zonder ook maar één krimp te geven.
Ge weet wat ze dan zeggen: scherven brengen geluk. Mmm, deze keer niet, Katrien.
Het spektakel werd nog interessanter, toen Katrien na een korte maar hevige rondedans met enkele Thaise slachtoffers, besloot dat ze misselijk was.
Nadat ze aan mij wist te melden dat ze naar buiten MOEST zette ze het op een sprintje naar de deur. Dus ik met mijn iets kortere benen haar meteen achterna. Daar mocht ik aanschouwen hoe ze de halve buurt onderkotste terwijl ze leunde op een auto waarvan de handrem duidelijk niet opstond. Behalve dat ze de straat vervuilde, veroorzaakte ze ook nog bijna een accident met de auto die erachter stond.
Ik hield mijn hart vast Maar kon me t plagen niet laten natuurlijk. Tijdens het spagen door vroeg ik haar poeslief of ze nog wat drank nodig had of zo
Mmm, vreemd genoeg een negatief antwoord.
t Enige wat ze nog wou was cola. Ging ik haar dat gaan halen, vriendelijk als ik ben, maar het enige wat ze ermee deed was het demonstratief over haar mooie witte t-shirtje gieten
Op de benen staan ging eventjes later ook al niet meer dus wierp ze zichzelf op de stoeprand alwaar een hele hoop mensen buiten zaten te eten.
Ik verplichtte haar dus om te beloven het kotsen te laten, wanneer ik eventjes goeiendag ging gaan zeggen tegen Melanie.
Mm, ja, en wat deed Katrien, Ze had duidelijk alleen maar het woord kotsen gehoord En vervolgens maakte ze de maaltijd van heel wat mensen heel wat minder smakelijk.
Er stond trouwens een agent op het hele schouwspel te kijken, maar in plaats van ons uit de nood te helpen, lachte deze zich te pletter. Daar deed ik dan maar lustig met mee, Katrien wist toch niet meer van de wereld.
Ze wist nog maar één ding. Dat ze misselijk was. En dat moest dan ook iedereen weten, te horen aan haar luide gekokhals en gekreun
Toen ik het echt niet meer kon aanzien haalde ik er een taxi bij. De arme man wist niet wat hij zich in zijn voertuig haalde. Normaal gezien vechten de taxichauffeurs bijna om klanten te ronselen maar had deze het op voorhand geweten hebben, dan had hij niet getoeterd.
Ja Katrien was dan wel misselijk, maar dat ze dan persé ook nog eens 5 keer de deur van de taxi moest opentrekken (terwijl deze aan het rijden was !!!), kermend dat ze niet in zijn auto wou overgeven Eh, I think not! Bovendien was ze er toch al in geslaagd zijn auto te besmeuren, dus wat het probleem eigenlijk nog was.
De mens was er alleszins niet goed van, heb hem dan maar een fooi gegeven, terwijl miss mottig de auto uitstrompelde. En ALWEER op de trottoir ging gaan liggen trouwens. Dit keer in foetushouding. Maar ook wel vlak voor ons appartementsgebouw, met heel wat toeschouwers en zo...
Hoe ze het deed, ik weet het niet (misschien ligt het wel aan Sizzlers All you can eat) maar ze wist er nog eens haar hele maaginhoud uit te persen.
Nu begon het lichtelijk irritant te worden. Vooral omdat ze maar bleef kokhalzen ook al was het duidelijk dat er niets meer ging uitkomen en ze aan het kermen was alsof er net iemand over haar gereden was met een pletwals.
Met de hulp van een vriendelijke redder in nood wist ik dit mottig hoopje dronkenschap dan toch naar onze kamer te sleuren.
Waarop madam natuurlijk weer recht op de toiletpot afstormde
Wat ze daar ging gaan doen, daar had ik het raden naar. Pogingen tot overgeven (irritant gekokhals dus) bleek een beetje later. Voor 3 uur lang.
Maar daar liet ze haar nachtrust niet voor natuurlijk. Tussen het gekokhals door wist ze ook nog eens in slaap te vallen met haar hoofd IN de pot.
Ik die me nu wel eens wou douchen aangezien miss. Elijk mijn benen ook al had weten te besmeuren met haar lichaamssappen, vroeg haar vriendelijk de badkamer te verlaten. Maar ze was nog steeds te druk bezig met in slaap te vallen in de wc en te doen alsof ze aan het overgeven was en zei dat ik wel mocht douchen met haar erbij.
Eh, tof dat ik dat mocht, maar of ik het wou.
Bovendien is onze douche niet echt afgeschermd van de wc. Dus als je opt wc zit krijg je gegarandeerd mee een douche.
Ze wist me dan ook nog vriendelijk te melden dat ze niet naar mijn borsten zou kijken. Daar had ik niet bepaald schrik voor aangezien ze bijna volledig buiten bewustzijn was.
Ze zou er mijn borsten niet kunnen afkijken. Het enige waar ik domweg nog schrik voor had was dat madam haar broek nat zou worden (alhoewel die wel een wasbeurt kon gebruiken).
Maar toen ik me dan uiteindelijk aan het douchen was kreunde ze: oja, koud, koud, dus werd het een gezamenlijke douchepartij. Voila, ze was ook gewassen
Toen kroop ik zelf in mijn bedje want ondertussen was het al drie uur s nachts en ik wou de dag erna toch wel liefst gaan werken.
Dat was buiten mijn eigen medelijden gerekend. Ik kreeg het gewoon niet over mijn hart om t arme schepsel daar zo aan haar lot over te laten op de natte badkamervloer.
Ik heb haar dus potverdikke zelfs nog beginnen uitkleden, zorgzaam moedertje dat ik ben en met al de kracht die ik zelf toen nog over had (uiteindelijk was ik ook wel wat dronken) heb ik haar in t beddeke gesleurd.
Om drie uur s nachts kon ik EINDELIJK slapen.
Nog 5 uur te gaan
Maar dat was buiten Katrien gerekend.
Alsof ze uit de doden herrezen was, zat ze hier om 6 uur s ochtends zo fris als een hoentje klaarwakker haar parlé te doen tegen mij, terwijl ik beter dan geen ander wist hoe het er echt aan toe was gegaan.
Vervolgens begon ze ook nog eens haar was te doen en alle ramen en deuren open te zetten!
Ik heb haar toen vriendelijk verzocht om de deuren te sluiten, t licht uit te doen, de gordijnen te sluiten en eindelijk haar mond te houden.
Hoe was het mogelijk dat ze zo fris was?!!!
Dat werd s namiddags al snel duidelijk, ze moest haar kater nog krijgen t kind.
s Namiddags dus maar gecrasht in ons bedje: ik om mijn slaap in te halen, zij om haar kater te verwerken.
En zo komen er aan alle mooie sprookjes een einde.
Alhoewel er aan dit misschien nog een staartje komt.
Ik kijk al uit naar morge...
Hoeveel Thai zijn er nodig om een lamp in te draaien?
25,
1 om op de ladder te staan.
1 om de ladder vast te houden.
En ongeveer 23 om de lamp door te geven.
Haha?
Nee, ik denk het niet. En niet alleen omdat ik deze mop hopeloos verkracht heb, maar eigenlijk meer omdat het gewoon geen grap is.
Wat?
Wel, als je het moppentappende type bent, vertel deze mop dan nooit aan een Thai want hij zal u zeer ernstig aankijken en doodserieus zeggen: Mmm, om precies te zien heb je eigenlijk twee mensen nodig om de ladder vast te houden en maar 22 om de lamp door te geven
Als je dan een grappend type bent is vervolgens heel uw dag om zeep en uw ego naar de vaantjes.
Misschien dat ik hier weer mogelijks een beetje overdrijf. Maar het begint ons toch lichtelijk op te vallen, dat het werkethos in Thailand toch wel veel verschilt van dat van Belgie
Hoe het komt, dat weten we nog niet met zekerheid, maar overal, werkelijk overal werken een overdaad aan mensen. En alle jobs die in België normaalgezien door één en dezelfde persoon zouden uitgeoefend worden, worden hier in oneindig veel deelstapjes verdeeld, waarop deze deelstapjes elk door een aparte persoon worden uitgevoerd.
Jaha, in Thailand wonen meer mensen, dat is waar. Maar dat wil toch niet zeggen dat je bijvoorbeeld in de plaatselijke supermarkt Tesco Lotus, aan ieder product een persoon moet zetten met bijhorend vestje van het desbetreffende product. Bij de dreft staat bijgevolg een vrouw gekleed in een Dreftvestje en een Dreftrokje. En waarschijnlijk is het zo dat zij een zeer deskundige uitleg kan kan verschaffen over de verschillende functies van dreft. Maar zoals ik het al willen merken heb, dient zij vooral als duur uithangbord. Ge ziet tenminste direct waar de dreft staat, want er staat een vrouw naast in een mooie outfit die de dreft aanwijst voor u.
Ja, uw slechtziende bomma zou het alvast een prachtidee vinden
En dan heb je ook van die bedienden in bepaalde winkels die in hun functiebeschrijving waarschijnlijk hebben staan: achtervolgen! En niet afgeven!
Tuurlijk, in België lijken sommige winkelbedienden hier ook een handje van weg te hebben. Maar hier is het werkelijk een klein beetje overdreven.
Bij een kort bezoek aan een gigantische juwelenwinkel, waar we overigens gedropt waren door onze tuktukbestuurder terwijl hij zogezegd moest tanken, werd iedere persoon die binnenkwam meteen gekoppeld aan een persoon die ik de achtervolgster zal noemen.
Als je bedenkt dat er daar zeker 100 bezoekers waren, dan kan je je het lachwekkende schouwspel wel al voorstellen van geïrriteerde toeristen die alle mogelijke kanten opfladderden terwijl hun achtervolgster steevast op 1 meter afstand rond hen bleef cirkelen.
En wat een psychologisch inzicht! Vanaf het moment dat je nog maar een blik wierp op één of andere ring die best wel mooi was, werd het ding bovengehaald en aan uw vinger geschoven.
Ik kijk waarschijnlijk een beetje scheel want mij gaven ze altijd net die lelijke die naast degene lag die ik wel mooi vond.
En zo is het hier overal trouwens
In elke winkel werken altijd minstens 15 mensen te veel. En deze vullen hun dag vervolgens door doelloos rond te lopen en producten zeer recht op het rek te zetten. Tot het pijn doet aan ieders ogen.
Ik zou het niet kunnen. Vooral niet, wetende dat ze hier duidelijk langere werkdagen hebben. Iedereen lijkt hier constant aan het werk. Vanaf dat wij opstaan tot we gaan slapen zien we altijd de zelfde mensen, aan het werk.
Alle winkels blijven hier minstens tot 24 u s nachts open en daar staan steevast dezelfde mensen. En ze beginnen ongeveer te werken rond 6 u s ochtends Dus reken maar uit.
Oja, en alle winkels zijn ook alle dagen van de week open.
Maar een rasechte Thaise dame wist ons te verklappen dat de Thai zo traag en relaxt werken dat het voor hen alle dagen vakantie lijkt en daarom hebben ze blijkbaar geen nood aan echte vakantie. Als je hier eens congé wilt dan neem je die gewoon, plus dat er om de week wel één of ander feest te vieren valt. Dus waarom uzelf opjagen voor een stresserende vakantie in één of ander land waar ze waarschijnlijk toch minder strand of zon hebben dan in uw eigen land
Zelfs onze stageplaats ontsnapt niet aan de Thaise manier van werken. Terwijl je in België toch instellingen hebt waar 6 of meer zwaar mentaal gehandicapte personen begeleid worden door 1 persoon, heeft ons ochtendklasje van 3 licht ontwikkelingsgestoorde kinderen twee leraressen, 1 hulplerares, 1 opvoedster, en sinds kort 2 ergotherapeuten erbij.
Gelukkig is de namiddag heel wat drukker, omdat we dan iedere keer een half uur apart therapie geven aan verschillende kinderen.
Maar s ochtends voelt het soms toch een beetje belachelijk aan. Moet ook verwarrend zijn voor die kinderen als ze eens iets mispeuteren en er ineens 3 mensen zijn die hen in verschillende talen onder hun voeten geven
Gelukkig leer je na een tijdje wel vrede nemen met deze methode van werken, t is alleszins weinig stresserend.
Ik vraag mij af of ze het begrip burn out hier wel kennen
Sterven van verveling, ja, dat zie ik ze wel nog doen, maar anderszijds, als ge u verveelt dan belt ge toch gewoon een collega op en babbelt ge daar een beetje mee.
Zo doen ze dat hier toch in Thailand.
TIT: This is Thailand
Long live the king! Dat is waarschijnlijk de enige Engelse zin waar alle Thai, jong en oud, rijk en arm, dom en slim, groot en klein, perfect de betekenis van kennen. Dat moet wel als je bedenkt dat die zin werkelijk op alles wat je maar kan uitvinden neergeschreven of gedrukt wordt.
Maar ze hebben ook wel gelijk natuurlijk, de koning van Thailand leeft echt al een lange tijd. Een beetje aanmoedigen kan dus nooit kwaad. Koning Bhumibol in kwestie is namelijk al 80 jaar oud, en is zelfs de langstregerende vorst op aarde want hij heeft namelijk al 60 jaar de macht over Thailand
En wees maar zeker dat iedereen dat moet geweten hebben. De straten hangen vol met zijn beeltenissen, grote affiches met meneer de koning en mevrouw de koningin in vorstelijke outfit. Poserend in al de mogelijke posities die je maar kan bedenken voor twee mensen op leeftijd.
Alle taxis en bussen hebben een beeltenis van hem hangen en in iedere winkel hangt een groot portret van hem. Mij verbaast het alleen maar dat ze nog geen actiefiguurtjes van hem verkopen
Over de leeftijd van koning Bhumibol heb ik trouwens ernstig mijn twijfels. Ofwel is de tijd hem zeer genadig geweest ofwel weten ze hier heel goed wat photoshop allemaal kan.
Inderdaad, ik en Leen weten dus maar al te goed hoe onze interimkoning (toch voor drie maand) er uitziet. En we hebben er een zekere mate van respect voor, want die mens heeft echt bovenmenselijke krachten
Waar hij een heel land toe kan aanzetten zonder nog maar 1 keer met zijn ogen te knipperen, daar nemen we onze spreekwoordelijke hoed voor af
We zijn hier nu ongeveer 2 weken, hebben hier al twee maandagen meegemaakt en deze tweede maandag begon ons nu toch iets op te vallen. We zaten op ons minibalkon zoals gewoonlijk een beetje de mensen te bekijken terwijl we aan het lezen en babbelen waren, toen het ineens toch wel zeer hard opviel dat er zeker 5 mensen beneden rondliepen met een gele t-shirt aan. We dachten dat dit toeval of zo was, dat de mensen hier allemaal als lievelingskleur geel hebben. Toevallig.
Als je hier twee weken bent zou je omdenduur van niets meer opkijken.
Toen gingen we eventjes de straat op voor bananen, om in het gele thema te blijven en daar begon het toch echt een beetje op te vallen. Overal gele mensen. t Is zo al lastig voor ons om niet op te vallen, maar nu vielen we echt helemaal uit de toon, want werkelijk: iedere Thai die over straat liep had een geel t-shirt aan.
Hadden we nu teveel in de zon gekeken dat we alleen nog maar de kleur geel konden waarnemen? zou je kunnen gearresteerd worden als je geen geel droeg? Onze fantasie sloeg al op hol.
Maar na navraag bleek het eigenlijk heel simpel te zijn. Op de viering van de 60 regeerverjaardag van koning Bhumibol had meneer het namelijk in zijn bol gekregen om gele gewaden te dragen en dat was voor alle Thaise kledingproducenten het teken om massaal gele polo-t-shirtjes te gaan produceren met de woorden Long live the king erop.
Want de koning had toch wel zeer duidelijk getoond dat dit de bedoeling was. (!?!!)
En de Thai hebben er absoluut geen problemen mee om alle maandagen van het jaar gezamenlijk een gele tshirt te dragen om hun koning te eren, dus u kan al raden wat een succes dat hier is...
Ik hoor u al verzuchten: ale, al een geluk dat het geen roze was. Mmm, dat kon ook al niet meer, twee jaar geleden is er namelijk al een Pinkday geweest. Ik had koning Bhumibols outfit voor zijn 58ste regeerverjaardag wel eens gezien willen hebben.
Alleszins, ik zie onze teergeliefde Albert nog niet meteen een kledingtrend lanceren Laat staan een trend die tegen iedere vorm van goede smaak ingaat. Geen Belg die er aan zou denken om iedere maandag een groen met blauw gestippelde hemdje aan te trekken.
Maar Belgen zijn dan ook een grote hoop individualisten die toevallig even hard de belasting oplichten.
Trouwens, of er nu een koning is in België of niet, en welke kleren hij draagt, dat weten alleen de vaste Royalty-watchers en STORY-lezers nog met zekerheid. Het valt alvast niet op dat er een koning is in België en welke kleren hij draagt is al zeker de vraag. Draagt hij er uberhaubt wel? Ik zou het niet weten.
Ik denk trouwens dat ik het reclamebureau dat koning Bhumibols propaganda doet eens ga opzoeken. Ze leveren degelijk werk, das het minste wat ik kan zeggen
Nieuw plan voor de toekomst: koningin van België worden. En mensen lelijke t-shirtjes laten dragen
We gingen het er eens van nemen. Een weekenduitstap naar het dichtstbijzijnde strand, want als je 3 maand in Thailand bent moet je toch een beetje bruingebraden wederkeren.
Ongelukkigerwijs voor ons werd dat dus een busreis naar het befaamde Pattaya
Als nietsvermoedende dwaze toeristen klommen wij dus vrijdagavond de bus op, niet beseffende in welk hellegedrocht wij 2 uur later gedropt zouden worden
De busreis was ook al geen lachertje. Tuurlijk t was goedkoop, maar dat je daarom de busreizigers moet vriesdrogen door de airconditioning op 15 ° Celsius te zetten, dat vind ik toch wel een beetje overdreven
Soite, nadat we de bus verlaten hadden als ijsblokjes kwamen we dus in het alombekende PATTAYA city terecht, the city of extremes!
Mm, mooie lijfspreuk, en meer dan de waarheid. Spijtig genoeg!
Tuurlijk, we wisten ook wel dat we hier vermoedelijk zouden struikelen over de ouwe knakkers met een jonge thaise deerne aan hun arm,.. Maar dat het zo erg ging zijn!!
Na een goedkoop hotelletje gevonden te hebben met verdacht veerkrachtige (!) bedden zochten we het Pattayaanse straatleven op
Shock nummer 1: ALLEEN maar ouwe knakkers!!!!!!!!
Geen vrouwen te bespeuren. Tenzij de prostituees natuurlijk. Die zich dan ook overal hadden neergevlijd om opgepikt te worden.
Shock nummer 2: Zo georganiseerd!
We waanden ons bijna in een bedevaartsoord. Het ziet er naar uit dat De Bond der Gepensioneerden zijn mannelijke leden niet meer naar Lourdes of Vaticaanstad stuurt. Nee, de ouden van dagen komen tegenwoordig naar Pattaya
Met hele troepen/ hordes/ scholen zaten ze daar op de strandpromenade Overal rimpels.
Shock nummer 3: het gebrek aan schaamte.
Het werd ons meteen duidelijk dat we konden staren.
Als 80-jarige een 20-jarig dametje aan je arm hebben hangen is de normaalste zaak van de wereld in Pattaya city. De eerste 5 deden ons nog walgen, de volgende 5 deden ons lachen, en de laatste 500 van deze koppeltjes deden ons zelfs niet meer omkijken
Inderdaad, het was wel meteen duidelijk dat dit niet echt de place to be was voor ons, maar dan gingen we maar eens op onderzoek uit Er was in de verste omtrek geen normaal café of bar te bespeuren, dus dan maar meteen een gogobar binnengestapt.
Dat bestaat eigenlijk uit niet meer dan een grote bar met in het midden 10 vrouwen die je drinken opdienen en af en toe eens aan een paal gaan bengelen die in het midden van hun toog staat En die bar staat eigenlijk gewoon onder een soort afdak, naast nog 7 andere bars
En daarrond staan de begerige mannen Plus wij twee.
Er kan niet gezegd worden dat we niet opvielen. Sommige mannen van rond de 50 vonden ons zelfs iets te confronterend en gingen weg omdat we hen waarschijnlijk iets te veel aan hun eigen dochters deden denken
En toen kon het schouwspel beginnen natuurlijk. t Is niet dat we de meest choquerende bar hebben uitgekozen. En gelukkig maar, truken met pingpongballetjes zijn (nog) niet mijn favoriete avondentertainment. Maar het is sowieso al vreemd om het aan de haak slagen van een prostituee gade te slaan.
Je loopt trouwens niet gewoon af op zon madam om te vragen hoeveel het kost.
Nee, blijkbaar moet je ze eerst nog een beetje zien te versieren. Met een drankje, een hapje, een kleedje, een foto, en als voorspel speel je een spel
Dan verwacht je een opwindend spel dat hier en daar het bloed wat harder doet stromen, het hart sneller doet slaan, maar in de meeste bars spelen ze gewoon vier op een rij
Hebt u het wel goed gelezen? Ja, u hebt het goed gelezen: vier op een rij!
Het meest opwindende spel aller tijden!! (sarcasme) Persoonlijk zou ik er nog niet van gaan blozen laat staan dat mijn hart er harder van zou gaan slaan
Maar ja, als de man won kreeg hij een tongkus en ging de verliezer in kwestie mee naar zijn hotelletje, dus das wel voldoende beloning veronderstel ik voor het spelen van zon onnozel spelletje...
Terwijl wij dit alles zaten te aanschouwen, werden we overigens om de 30 seconden aangeklampt door de één of andere persoon die ons wat dan ook probeerde te verkopen.
Van fotos met één of andere bedreigde diersoort tot piercings. Zon bedreigde diersoort was bijvoorbeeld een anaconda. Maar op een bepaald moment ook eens een klein babyluiaardje dat Leens hart in duizend hartjes brak toen het zich wanhopig aan haar duim vastklampte en haar met grote gebroken ogen aanstaarde. Het zag er natuurlijk ook wel extreem schattig uit met zijn gebreid jurkje aan. Maar het zag er vooral heel verdrietig uit. Dus een foto hebben we zeker niet genomen aangezien dat dat dit soort praktijken alleen maar aanmoedigt.
Het meest degoutante vond ik persoonlijk de kleuterbendes. Georganiseerde (jazeker!!) bendes van meisjeskleuters (4 à 5 jaar) die elk om beurt langskwamen om een kus op je wang te drukken en daar geld voor te vragen of nog erger, om hun hand net naast je kruis te leggen en er geld voor te vragen. Degoutant toch!
Daarna keken ze je aan met grote knipperende, maar brutale ogen aan tot je bezweek.
Niet bezweken echter
Alhoewel ik het wel erg vind dat het nu al duidelijk is wat ze binnen 15 jaar als beroep gaan uitoefenen
Na zon anderhalf uur gestaar van ons richting deze show, waren we het hele gedoe toch een beetje beu. We trokken verder, die eindeloze straat van gogobars en stripclubs in, op zoek naar een deftig café. Dat we overigens nooit gevonden hebben
Leen zag een Belgisch vlagje aan een café en dacht in al haar impulsiviteit dat dit wel een normaal café zou zijn dat Belgisch bier zou schenken.
Mmm, ze was wel eventjes uit het oog verloren dat het café pal in het midden van de straat des verderfs stond, en de cafénaam was ook niet bepaald onsuggestief.
We waren namelijk terecht gekomen in Jenarees place: Den Deugniet
Nen groten deugniet blijkbaar, dieen Jenaree,
Ik had 10 minuten daarvoor nog over hem zitten vertellen zonder dat ik het zelf wist. Ik had ooit eens een aflevering van Telefacts gezien over Vlamingen in Pattaya. En 1 van de hoofdrolspelers van die aflevering was Jenaree geweest.
Zijn meest beroemde citaat van toen: In Pattaya zijt ge goed af als man. Met een Thaise vrouw kunt ge alles doen wat ge wilt en als ge ze beu zijt, schopt ge ze buiten en neemt ge een ander.
Een levensvisie die hij trouwens zelf zeer nauwgezet naleefde aangezien hij temidden van een grote villa leefde met een soort harem van jonge Thaise vrouwen rondom hem.
Maar kom, zo vrouwonvriendelijk als hij uitscheen, ik en Katrien waren toch meer dan welkom in zijn kleine caféetje. Hij zette zelfs clouseau voor ons op (Jeej).
De overige Vlaamse mannen die er zaten trokken zich ofwel niets van ons aan (en zaten vervolgens onbeschaamd met hun hand te wriemelen in de decoté van een Thaise dame) of kwamen ons uithoren over wat we in deze buurt zaten te doen.
Één reisleider wist ons zelfs te vertellen dat hij daar ook toevallig was terechtgekomen. Dat hij er anders nooit kwam. De geloofwaardigheid spetterde er vanaf.
Ge kunt mij veel wijsmaken, maar een reisleider in Thailand die toevallig terechtkomt in Pattaya
Nu goed, na enkele toch wel boeiende conversaties met deze mannen, waren we toch moe genoeg om in onze extra-verende, maar verder zalige, bedjes te kruipen.
Eindelijk nog eens slapen in een éénpersoonsbed, dat kan deugd doen
De dag daarop stonden we op en konden we tot de constatatie komen dat 1 avondje in het centrum van de rosse buurt van Pattaya al genoeg was geweest. We zouden het centrum uittrekken, op zoek naar een rustig strand dat niet geplaveid was met bronstige walrussen en hun wulpse prooien.
We hebben er wel een paar kilometertjes voor mogen stappen. De rosse buurt van Pattaya is namelijk net niet oneindig.
Alsof we al niet genoeg gezien hadden, kwamen we onderweg ook nog eens een neergestoken man tegen. Dat leek toch zo aangezien hij bleek trillend in een plas bloed lag.
We zijn voorzichtig doorgestapt
Geen idyllische zandstranden te bekennen overigens. Enkel speedboten en rotsstranden.
Dan ons maar weer laten oplichten door twee brommerrijders voor 80 Baht (veel te veel voor een brommer) die ons naar een rustig zandstrand zouden brengen.
Waar zetten ze ons af: een strand dat even vol lag met patsers en prostituees als dat in Pattaya centrum, maar dan zonder de gogobars.
Soite, toch ons eigen stukje kunnen afbakenen. Daar waar de meeste vuiligheid aangespoeld was dus.
En dan maar beginnen braden he. Niet dat dat echt de bedoeling was. We waren daar om eens in de zee te kunnen zwemmen en waren ons bijna voortdurend aan het inwrijven met zonnecrème factor 40.
Maar er is dus een reden waarom al die Thai met hun kleren aan de zee in gaan.
Wij, als twee koppige simpele duiven met ons bikinitje aan de zee in en het resultaat is er dan ook naar.
Als twee Lobstergirls lopen we nu al twee dagen pijn te lijden. Van onze schouders niet meer kunnen optillen van de zeer, tot buikkrampen door zware verbrandingen op onze buik, het is echt een totaalpakket geweest dat Pattaya.
1 dag later leken we zelfs twee mislukte bodybuildsters, omdat we glansden van al de vaseline die we over ons volledige lichaam hadden gesmeerd.
(Vaseline heb ik trouwens mee om wrijvingsplekken tussen de billen te vermijden. Dat loop je namelijk soms op in zon warm land waar je veel zweet en met korte rokjes of shorts rondwandelt.)
De fysieke wonden van ons fenomenale bezoek aan Pattaya doen ons overigens zeer goed herinneren aan de degoutante zaken die we in deze verdorven stad gezien hebben. We zullen niet snel vergeten hoe het daar ook alweer was.
Plat aja
LEEN VAN DEN BROECK, ROOM 204, PACIFIC APARTMENT, 13 SOI NAPASUB 2, SUKHUMVIT 36 BANGKOK (BKK) 10110, THAILAND
Hopelijk kunnen we op een vlotte manier post ontvangen! We blijven al zeker tot 20 november in dit appartement, misschien zelfs tot het einde van ons verblijf in thailand. Maar dat komen jullie zeker nog te weten!
x
Ooit al eens het gevoel gehad dat ge het warm had en uw oren tuiten van het lawaai? Dat ge niet meer wist waar eerst kijken of horen?
Bravo voor u, maar niets kan tippen aan Chinatown.
Vandaag hebben we een bezoekje gebracht aan het centrum van Chinatown. Met zijn felle kleuren, doordringende geuren, overweldigende lawaai en jachtige drukte is dit het drukste deel van heel Bangkok
Na een ritje op de Skytrain en een stadsbus van ongeveer een uur werden we hier gedropt. Het zal u niet verbazen dat we na een anderhalf uur al oververmoeid waren en longen vol uitlaatgassen hadden als je hoort dat de straatjes hier slechts 2 meter breed zijn maar dat er langs beide kanten kraampjes staan, het er zwart van het volk loopt en er nog eens om de haverklap brommers aan 70 km per uur trachten te passeren
Het was een opwindend uitstapje omdat je niet kan geloven wat een massas aan dingen ze hier verkopen (voor echt heel lage prijzen: bijvoorbeeld 99 Baht voor paar nepBirkenstocks). Het enige woord waarmee ik deze uitstap kon beschrijven was Massaproductie. En dat is het ook. Alle kermissen over heel de wereld halen hier hun pluchen prijzen, hellokittybrol en nepsjakosjen. Da s gewoon zeker.
We hadden ogen tekort door al dat kleurengeweld en die afwisseling van geuren: dure parfums afgewisseld met benzine en vreemde vissoorten
Maar na een anderhalf uur waren we waarschijnlijk anderhalve kg lichter van de stress en het overtollige zweten.
t Is de moeite, een uitstapje naar Chinatown, je kijkt je ogen uit, maar het is zeker niet voor alle dagen.
En toch stonden sommigen van die ouwe chineesjes gewoon stoicijns op de hoek van t straat, een beetje te kijken naar het volk. Alsof ze niet alle moment van hun sokken konden gereden worden door één of andere zot op een brommer.
Alles went blijkbaar.
En denken dat wij Sukhumvit een drukke straat vonden.
Voor mij en Katrien zien alle Thai er hetzelfde uit t Is zelfs zo erg dat we vergeten zijn wie de eigenaar is van ons appartement. Er loopt hier een man rond die er wel wat op lijkt maar hij is het toch niet helemaal. Of hij is het wel en zijn we gewoon echt vergeten hoe hij er uitziet?
Eigenlijk vinden we het wel erg dat we het zo moeilijk de mensen herkennen hier, maar wat zou je willen als werkelijk iedere inwoner van Bangkok (met zijn 15miljoen inwoners) zwart sluik haar heeft, een maatje 36, ongeveer 1 m 60 groot is en ogen heeft met een huidplooitje
We willen best geloven dat Thaise mensen het ook wel moeilijk zouden hebben als ze naar Belgie kwamen en Belgische mensen uit elkaar zouden moeten houden, maar wij zijn toch makkelijker te herkennen denken we
Ik en Katrien zijn toch wel het levende voorbeeld. Erg ondenkbaar dat er één Thai zal zijn die mij voor Katrien zal houden of omgekeerd
Maar goed, zelf zijn de Thai er heel goed in om onderscheid te maken in uiterlijken
We waren een beetje gechoqueerd toen we het hoorden, maar blijkbaar worden de iets bruinere Thai ook hier gediscrimineerd. Discriminatie is van alle tijden, tuurlijk, en mensen slagen er altijd wel in om anderen te discrimineren. Maar je moest eens weten hoe miniem het verschil wel niet is tussen een iets donkerdere Thai en een lichtere.
Het verschil is even groot als tussen een Belgische persoon in de winter en die zelfde persoon in de zomer.
Toch wordt er hier zwaar gediscrimineerd op vlak van huidskleur naar het schijnt en dat is dan ook de reden waarom de poppetjes van Bangkok vanaf dat de zon begint door te breken hun parasol in de lucht steken.
Niet dat je echt bruin kan worden van de zon hier. Zoals Leen clever wist op te merken: ge kunt hier niet in de zon kijken om te niezen, aangezien de smog ervoor zit
Maar het is het gedacht dat telt zeker.
En als ge nog niet blank genoeg zijt, kunt ge ook nog altijd een smoothzalfke gebruiken dat uw huid blanker maakt (een soort aangelengde javel veronderstel ik) of maakt ge een afspraakje bij de plastische chirurg.
Slechts 2000 Baht voor een huidverlichtingskuur. Dat is nog geen 50 euro hé mensen!!! Om er dan even mottig blank uit te zien als Michael Jackson waarschijnlijk
Voor de geïnteresseerden trouwens Een borstliftingske kost hier maar zon kleine 80 euro, hetzelfde voor een borstvergroting En een nieuwe neus kost zelfs maar 75 euro. Eigenlijk kunnen we gerust wel enkele van die neusjes meesmokkelen in onze bagage, we zullen er een kettingske aanhangen en zeggen dat het sleutelhangers zijn.
Geen kat die dat doorheeft...
Bestellingen kan u doorgeven via deze blog.
Bedankt en nog een prettige dag verder!!!
Het eerste wat opvalt aan het uiterlijk van de Thai is dat ze allemaal, één voor één, graatmager zijn Een schatting: gemiddeld maatje 36, zowel bij vrouwen als bij mannen.
En dat terwijl ze hier gemiddeld toch 6 keer per dag eten.
In feite eten ze de hele dag door, maar omdat niemand dat ook maar zou kunnen geloven noch begrijpen houden we het op 6 keer.
Dat wil zeggen: sochtends, halverwege de ochtend, s middags; halverwege de middag, s avonds en nog een keertje s nachts Je kan geen Thai tegemoet komen op straat of hij is wel op iets aan t kouwen. Als t maar te combineren valt met rijst, noedels of mie.
Ja, s ochtends eten ze hier inderdaad ook rijst, noedels, mie gecombineerd met één of ander gebarbecued stuk vlees of bouillonsoepke erbij. Ik kan u verzekeren dat de wandeling naar onze stageplek s ochtends zo eerder een helletocht wordt dan een verkwikkende ochtendwandeling
Als ge bedenkt dat heel de straat vol staat met dergelijke kookkraampjes en dat ze zich hier ook niet generen om niet meer zo verse vis op de barbecue te smijten, dan kunt ge u perfect inbeelden wat een prachtig geurenpalet wij hier s ochtends soms voorgeschoteld krijgen...
Oja, wat ik niet mag vergeten te zeggen over het begrip thais voedsel.
Het MOET pikant zijn. Niet tongenkrullend pikant zoals een loempiake bij de chinees, maar PIEKant!!! Dat soort pikant waardoor uw maag zich in foetushouding achter uw longen gaat verstoppen, uw lippen verdubbelen in omvang en uw tong tegen uw verhemelte slaat. Ge moet hier maar eens een slaatje bestellen. Afgezien van de twee blaadjes salade lijkt dit in niks op wat men in België onder een slaatje placht te verstaan.
In Belgie durft men al eens zeggen dat slaatjes voor de konijnen zijn en dat die dingen maar flets smaken Sorry, maar ik zou het konijn wel eens willen zien dat er in slaagt een Thais slaatje op te vreten. Moet een vuurvast konijn zijn alleszins, want Katrien heeft net niet de kooktemperatuur bereikt toen ze er één trachtte op te eten, bij mij volstond 1 schep al. Ik heb het er echt nie voor!
Maar, t was bijna helemaal op. Applaus voor katrien!!
Maar al dat pikant gedoe verklaart wel in zekere zin waarom de Thai zo mager zijn Nu, eerst en vooral moet ik wel nog iets belangrijks vermelden. Ze eten hier dan wel gemiddeld 6 keer per dag maar de porties zijn wel echt mini. Als ge hier bij wijze van spreken een klein pakske frieten zou bestellen, zoude drie frietjes krijgen met een druppeltje mayonaise erbij ( ik hoop dat deze vergelijking ergens op slaat).
En in verband met al die pikantigheid. Vooral de Thaise vrouwen hebben niks liever, want naar het schijnt vermager je enorm van het eten van veel pikant voedsel. Begrijpelijk als ge bedenkt hoe vlot uw darmtransit plotseling wel niet wordt en hoeveel liters water ge wel niet uitzweet na het eten van zo één pikante maaltijd.
Ik hoop dat dit relaas een beetje duidelijk maakt wat wij hier wel niet allemaal doormaken soms. Een mens zou echt soms gaan smaken naar een vettige bloedworst als ge voor de 75ste keer een rijstschotel wordt voorgeschoteld. In ons favoriete café, The witch tavern organiseren ze binnenkort Oktoberfesten met stevige Duitse boerenkost op het menu. Misschien moeten we dit toch eens in overweging nemen.
U hoort het alleszins als het er van gekomen is
Onze eerste week zit er op! En al van om 3u, JIHA!
Vanaf nu start dus het weekend en kunnen we misschien beetje verder op verkenning gaan, al zal het wel low-budget moeten zijn... Aangezien Katrien voor de moment niet zo goed meer op de hoogte is van haar resterende saldo en we willen wachten op de afrekening van onze visa van september. Maar geen nood, dinsdag begint oktober al!!!!
De eerste stageweek zit er op en al bij al valt alles hier erg goed mee. Ook al denk ik nu al dat dit niet echt de doelgroep is waar ik later wil mee werken. Denk dat ik gewoon iets te ongeduldig ben om met kinderen te werken, gelukkig maar dat niemand daar iets van ziet. Sowieso ga ik ervoor deze stageperiode! We kunnen er maar het beste van maken, en da zijn we ook van plan!!
de eerste dag hebben we geobserveerd en vanaf dinsdag zijn we meteen begonnen met activiteiten geven. Een half uur per kind, dit gaat echt snel vooruit eens je bezig bent. En we hebben zo'n 7 kinderen.
Maar we moeten alles natuurlijk nog verder uitbreiden,voorbereiden en ons project op poten stellen... Ik kan jullie al verklappen dat dit met muziek te maken heeft!
Meer nieuws horen jullie nog wel, zoals gewoonlijk ;o)
X
