We zijn gelukzakken inderdaad. 3 maand lang leven in een temperatuur die met moeite zakt onder de 20 graden.
Toch tegenover al die arme Belgjes, die nu zitten te verkommeren in 5 graden celcius met een sporadische regenbui.
Maar wij zijn eveneens sympathieke mensen, dus we dachten ons eens in te leven in de situatie in Belgie. (en misschien ook al een beetje te aklimatiseren, of de shock zal te groot zijn).
Dus daarom zijn we momenteel naar het Noorden van Thailand getrokken waar het momenteel 'winter' is.
Toch te merken aan de dikke winterjassen, mutsen, sjaals en handschoenen waar iedereen 's avonds mee rondloopt.
Overdag is het hier natuurlijk warm, maar 's avonds daalt de temperatuur hier tot een kleine 10 graden. En voor de Thai is dat natuurlijk ijskoud.
Juist uit de bus gestapt zondagochtend vond ik het een beetje een vreemd zicht dat ik daar zelf in mijn onnozel zomertruitje stond, terwijl de Thai rond mij stonden te schudderen van de kou in hun dikke winterfrak + muts + handschoenen.
Ik had hen bijna geloofd, als ik het zelf niet behoorlijk warm had gehad (een beetje fris, maar echt te doen)
De verdere zondag brachten we relaxt door.
Een bezoek aan de zoveelste tempel. Nee geen van 13 in een dozijn. Maar het boeit gewoon niet meer na een tijdje. We kregen nu wel eens een beetje uitleg, maar dat verleidde ons niet om ons te begeven naar de volgende.
Hoe wanhopig moet een mens al niet zijn om zich door de gids te laten afzetten aan een tempel om zich dan te verstoppen in de bosjes zodat je niet binnen hoeft te gaan.
Behoorlijk wanhopig, neem het van mij aan.
later op de avond, een bezoekje aan een weer iets te marginale zaak.
We waren 's ochtends aangesproken geweest door twee Braziliaanse deernes (Flavia, student journalistiek en spaansachtig en Christina, studente architectuur en zeer uitpuilend rondborstig) uit hetzelfde guesthouse om ons samen eens naar een pingpongshow te begeven.
Ja, klinkt saaier dan het werkelijk is.
We hebben het hier niet over een soort wedstrijdje tussen twee aziatische nerds met veel te korte shorts en een hoofdband, maar over een nogal extreme training van de onderste spieren van de vrouw.
Wij hebben een vrouw met pijltjes zien schieten naar ballonnen (keer op keer raak) zonder gebruik van handen, voeten, noch mond of ander gebruikelijk ledemaat.
En we hebben haar met dat zelfde lichaamsdeel een colaflesje zien openen.
En dat zou mannen moeten opwinden. Wij zaten er alvast een beetje meewarig op toe te zien...
De volgende dag veel te vroeg uit de veren voor een tocht naar de Golden Triangle, het punt waar Myanmar, laos en Thailand samenlopen.
Op onze extreem lange lijdenstocht ernaartoe waarbij wij meer bochten hebben meegemaakt dan een mens kan verwachten in 1 stuk baan werd Jolien een beetje misselijk en ik vervolgens ook. Jammer alleen dat Jolien een beetje misselijk werd boven Katriens slapende hoofd en mijn been. Maar soite, de schade was beperkt.
Wat zou je verwachten ook als je aan 70 per uur van de ene naar de andere kant van een minivan wordt gekatapulteerd.
Tweede teleurstelling; het bezoekje aan de hot springs van Chiang Rai.
Wij hadden als drie dombo's ons bikinitje al in de aanslag om vervolgens tot de conclusie te komen dat deze hotsprings niet meer waren dan een paar veredelde kookputten voor eieren.
Want ja, die putten waren toch wel gemiddeld 90 graden warm.
Hoe indrukwekkend.
Zucht.
niet getreurd, de golden triangle was gelukkig wel de moeite waard met een snelle boottocht over de rivier tussen de drie landen en een klein bezoekje aan de drie.
En ik had mijn stempeltje voor een extra maand, toch ook belangrijk.
De terugreis was weer even verschrikkelijk, dus daar ga ik niet over uitweiden
Daags nadien vertrokken we weer de brousse in. Een beetje gelijkaardig allemaal aan ons kanchanaburiavontuur, maar wat kon ons het geven. U mag ons altijd den bos insturen,of op een vlot of op een olifant zetten.
De braziliaanse dames vergezelden ons, net als een Israelische gezinnetje met een 8jarige dochter en een 13jarige zoon.
Als zij de jungle aan zouden kunnen, moesten wij dat zeker.
Dat was buiten mijn darmen gerekend, die besloten om zich eens knus samen te nijpen op de moment dat ik een berg hoorde op te klimmen.
Dit alles resulteerde in ongewild bomengeknuffel om vreemde substanties uit het lijf te dwingen. Maar alles is beter dan flauwvallen aan de rand van een afgrond niewaar...
De jungletocht was trouwens lastig, maar in niets te vergelijken met de tocht in Kanchanaburi. Die was echt lastig geweest.
Maar soite, in het basiskamp waren een aantal hautaine wereldreizigers verzameld, die natuurlijk moesten beweren dat het zeer lastig was geweest, maar dat zij het als nautoire wereldreizigers wel aangekunnen hadden.
Mmm ja, wereldreizigers.
Was het daarom ze de dag nadien maar met moeite het israelische 8 jarige meisje konden volgen terwijl deze bijna de berg afhuppelde.
Gelukkig nog een aantal no-nonsense mensen aanwezig in deze pompeuze bende die over niets anders kon praten dan hoe cool en awesome al die landen allemaal wel niet waren...
(Maar er eens iets zinnigs of wetenswaardig over zeggen, ho maar...)
De Braziliaanse meisjes waren dus de toffe, net als twee gestoorde Zwitsers met kerstmanmutsen die hun eigen versie van het Zwitsers- Duits hadden.
Gewoon achter elk woord LEEDELEEJ zetten en je kan iedereen wijsmaken dat je een heel uitzonderlijke taal spreekt die niemand kan begrijpen.
helaas voor hen verklapten ze mij hun 'geheim' en kon ik hen perfect volgen in hun brabbeltaal.
Bij de terugkeer woensdag hielden we ook nog eens een olifantentocht. Ik en Katrien hadden toevallig het debieltje van de hoop, en dat is behoorlijk pijnlijk te noemen. Zo'n beest kan gerust een steile helling afjumpen. Maar zit daar ondertussen maar eens bovenop als pietluttig mensje. Een olifant is behoorlijk hoog, daar wilt een mens niet afvallen.
En niet van ophouden wetende, boekten we voor de dag nadien nog snel een Raftingtripje.
Het moest een kort en bondig raftingtripje worden want we hadden een trein te halen.
Het leek dus meer op een dril op het water dan echt gezellig kliederen en wat rondgezwierd worden door de stroming. En dat alles voor een trein met drie uur vertraging te halen.
Leuk voor de Vlamingen op de trein die hun vliegtuig moesten halen. Drie uur vertraging met de trein was gelijk aan vliegtuig missen.
We waren wel degelijk drie uur te laat.
Maar wat is dat op een 17 uur-durende treinreis. Niets toch... !
Om ons Jolien nog een prettige namiddag te bezorgen gingen we die namiddag nog naar een thais massagesalon.
Voor Katrien de allereerste keer, en dan meteen nog eens 2 uur.
Twee uur van gesleur en getrek aan haar lichaam, gekraak en geduw aan alle kanten. En nog van een man voor katrien ook, dus die zette er nog eens extra fors achter.
Maar het deed deugd.
Ja, toch wel.
Ik was toch iets minder fortuinlijk met de nogal struise masochistische beul op mijn rug. Maar we kunnen niet allemaal sjans hebben he.
En ale hup, bijna tijd terug voor ons jolien om naar huis te gaan.
Nog een bowlingske s avonds, en dat was het voor die dag en week.
Het was alleszins allemaal de moeite waard geweest. Op deze manier thailand ontdekken is alvast veel aangenamer dan onze Bangkokroutine.
Oke mensen, gegroet
En misschien volgende keer mijn laatste verslag...
