Het meest atypische dat je kan doen in Thailand is waarschijnlijk naar de opera gaan.
Wat hebben ik en Katrien twee keer gedaan? Inderdaad.
Atypisch omdat je tussen dit volk met een taal die soms klinkt als een mengeling van kippengetok en neuzelig gemompel, geen baritons of sopranen verwacht.
Ze kunnen hier heel goed schetteren, tot je oren er van tuiten, tot je ramen er bijna van springen, maar toonzuiver een hoge Si aanslaan. We didnt think so.
En kijk eens aan, we hadden ongelijk. Niet erg, één keer in de tien jaar mag dat wel eens Plus dat we ook niet helemaal ongelijk hebben. Ale, u begrijpt ons punt wel.
Een belangrijke vraag die jullie je waarschijnlijk stellen is: en hoe in godsnaam zijn jullie daar in de opera beland?!?
Ewel, connecties he, connecties Meer bepaald met het hoofd van het Reed Institute. Sherry Payne, afkomstig van Winsconsin in Amerika en zoals de meeste mensen daar eerder nasaal gevooisd. Zag u ooit the Nanny?
Net als bij het nanny-mens durft Sherrys stem al eens door merg en been gaan en als het moet zelfs door een blok graniet van 5 meter doorsnede.
Nu soite, ze maakte een beetje reclame onder de leraren om naar haar eerste (gratis) voorstelling te komen kijken. En alhoewel de anderen niet echt veel enthousiasme vertoonden op hun eeuwig uitdrukkingloze gezichten waren wij toch snel overtuigd. Door twee belangrijke zaken.
1: t was gratis.
2: Sherry is de persoon die ons moet beoordelen op het einde van de stage.
Oja, en aangezien we beiden nog nooit opera hadden gezien, waren we ook wel een beetje benieuwd.
Vrijdag. Belangrijke dag. Op naar het Thai Cultural Centrum. Ons nog mogen haasten ook, een klein spurtje om toch min of meer nog op tijd te komen, om vervolgens te ontdekken dat de voorstelling al lang bezig was. Maar dan zonder publiek, noch kostuums, noch stemmen.
En zo kunnen wij ook een goedkope operavoorstelling geven, dachten we.
Het bleek al gauw waarom dit alles er zo crappy uitzag.
Geen tijd, de stem sparen en geen tijd waren de voornaamste redenen.
Die-hard-operafans van het eerste uur die we zijn hebben we de hele repetitie uitgezeten om de volgende dag klokslag halfacht weer op post te zijn.
Mits een kleine bijdrage zouden we nu de hele voorstelling te zien krijgen, in kostuum, met stem en zonder het getier van een geschifte stage-director, in een volle uitverkochte zaal (een unicum in het operawereldje!).
We hadden het niet gedacht. Maar zon operavoorstelling is nog een uitdaging op zich. We kregen eigenlijk maar korte fragmenten te zien uit drie verschillende operas maar het aantal plotwendingen die Mozart in één stuk van een half uur heeft gepropt zijn verbazingwekkend. We hebben ze niet geteld, maar neem het van ons aan, het zijn er veel.
Oja, en we zaten nu niet bepaald naar dikke vijftigers in een veel te klein kostuum te kijken, zoals het cliché zou doen vermoeden.
Onze operazangers en zangeressen hier waren fijne, soms kleine, jonge Thai, maar met stemmen als van zangvogeltjes. Van waar ze die stem ineens opdiepten is voor mij echt een vraag.
Ik moet zeggen dat het enigszins verbazingwekkend is om een Thaise man van 1 m 60 plots een diepe basstem te horen bovenhalen We zijn hier wat anders gewend.
De enige teleurstelling van de avond was misschien onze bazin. We hadden het kunnen denken, haar praatstem is al niet echt een lust voor het oor en inderdaad, haar zangstem ook niet.
Gelukkig speelde ze in deze productie een bijrolletje. Meer bepaald van the old, not so very attractive lady, dus het gaf niet echt dat ze niet klonk als een nachtegaal.
Misschien eerder als een oude, niet zo aantrekkelijke nachtegaal die zich aan het verslikken is in een rups...
Ja, dat komt al meer in de buurt.
We hebben toch onze gelukwensen toegeroepen, altijd beleefd blijven... En daarna snel naar huis met een hilarische, doch behoorlijk zware vriend van Sherry. Hij kon gelukkig nog net in de taxi, ik had zijn grappen voor geen goud in de wereld willen missen.
En dan snel in slaap, want van luisteren wordt een mens moe.
Denk maar niet dat ik het niet weet hoor Ik weet maar al te goed dat sommigen onder jullie stiekem zitten te hopen tot ik nu eindelijk eens mijn Nederlands verleer zodat ik geen ellenlange teksten meer kan lanceren op het wereldwijde web.
Ha, dat vonkje hoop zal ik direct eens tot as reduceren zie, het zal nog wel eventjes duren vooraleer mijn Nederlandse talenknobbel zal weggekwijnd zijn door verwaarlozing.
Zolang ik in Thailand verblijf zal dat zeker niet gebeuren.
De Thaise taal is zo frustrerend moeilijk om te leren dat wij ons na 7 weken nog steeds moeten beperken tot goeiendag/ sawedie-kaap, bedankt/ Kahp-khun-kaap, wat telwoorden (song, saam, sie ) en enkele voedselwoorden (kai, kung, o-ok, kapat ).
Meer geraakt er niet in. Zeker niet wanneer soms blijkt dat je de meeste van die woorden op vier verschillende manieren kan uitspreken. Nu goed, daar waren we voor gewaarschuwd, maar dat die verschillende uitspraken ook nog iets met elkaar te maken zouden hebben maar toch niet hetzelfde willen zeggen Dat hebben we nu pas ontdekt.
Een voorbeeld.
Meestal bestellen ik en Katrien toch 1 keer op de week Kapat Kai. Zoals het daar staat is het inderdaad simpel om uit te spreken. Maar eigenlijk betekent Kapat Kai twee dingen, belangrijk dus om toch een beetje alert te zijn.
Kapat Kai betekent namelijk rijst met groenten en KIP. Maar als je het meer uitspreekt als Kapat Kchai (het helpt om een soort hoestje produceren terwijl je dit woord uitspreekt) dan betekent het rijst met groenten en EI.
Het duurde 7 weken voor Katrien die nuance in uitspraak kon onderscheiden. Iedere keer hetzelfde verwarrende scenario dus als zij haar eten bestelde En net op het moment dat ze dacht dat ze eindelijk het uitspreken van dit moeilijke gerecht overwonnen had blijkt dat Kapat op de manier waarop wij, Fa-rang/ westerlingen het uitspreken iets helemaal anders wil zeggen dan rijst met groenten.
Eerder iets als vies doch eetbaar goedje dat stinkt naar Detol en waarin hele loofbomen drijven.
Godzijdank dat ze ons toch altijd verstaan ondanks ons spraakgebrek want van het Detolkruid moeten wij zo onderhand al kokhalzen als we het nog maar ruiken. Nu moet ik zelfs een beetje kokhalzen als ik er aan denk.
Laat staan dat we het zouden opeten.
Het leuke aan dat kruid is trouwens dat ze het ongeveer in elk gerecht kwakken dat ze maar kunnen. Samen met de bladeren en takken die ze hier groenten noemen.
En als je trouwens probeert te ontdekken hoe je Kapat wel moet uitspreken dan blijkt dat iedereen er zo wat zijn eigen manier van uitspreken op nahoudt en dat ze je met geen mogelijkheid kunnen aanleren hoe het nu wel moet.
t Is meer een kwestie van aanvoelen denk ik.
Ja, leuk, das nu net mijn specialiteit, nuances aanvoelen
Laten we het gewoon maar opgeven en de onbegrijpende lompe Fa-rang uithangen voor die overige anderhalve maand. t Is toch geen avance.
Ondanks het feit dat de leraren in het Reed Institute soms niet al te goed zijn in hun job; lesgeven, zijn ze nog steeds meer educatief verantwoord dan de meeste Thaise leraren en leraressen in het land.
Wij hebben althans van verschillende, behoorlijk objectieve bronnen mogen vernemen dat leraren hier in feite barslecht zijn.
Schaamteloos slecht in de openbare scholen, want die leraren worden een rotloon uitbetaald om les te geven aan klassen met te veel leerlingen voor te weinig zitplaatsen.
Gemiddeld 50 leerlingen per klas, een loon dat suckt en geen lesmateriaal, je zou voor minder gedemotiveerd zijn.
En dan heb je de iets minder slechte, dure International Schools. Zij kunnen het alleszins minder laten opvallen dat ze zwaar sucken. En voor het inschrijvingsgeld dat ze vragen zal je als ouder toch maar hopen dat het tenminste een goede school is.
Mm, ondanks het geld dat vele ouders hier in deze scholen pompen, zijn ze toch nog barslecht.
In feite proppen ze hier ongeveer evenveel kinderen in 1 klas als in de openbare scholen, maar hebben ze gewoon duurdere materialen die het comfort verbeteren. Ze versterken of filmen de leraren zodat het tweede deel van de klas hen ook goed kan zien en horen. Op het televisiescherm weliswaar.
En dat is het zon beetje.
Verder komt het er gewoon op neer om je leerlingen zo stil mogelijk te laten zitten zodat je er zo weinig mogelijk last van hebt.
Schrijfoefeningen en tekenoefeningen zijn ideaal.
Rekenen en zo is al wat minder geschikt, want als leraar wil je kost wat kost vermijden dat de leerlingen vragen stellen. Als het kan vermeden worden, des te beter.
Maar geen schrik, slechte punten halen kan zeker. Dit hoeft niet geweten te zijn door de buitenwereld.
Desnoods neem je de ingevulde test van iemand anders mee naar huis, met daarop goede punten. Maar de ouders betalen nu zoveel, dan is het ook de bedoeling dat de punten er naar zijn.
Bovendien staat dat goed in de statistieken waarmee je nieuwe leerlingen naar je school probeert te lokken.
Slaagpercentage van deze school: 99,9%.
Mm, u kan misschien opperen dat we hier allemaal niet zo zeker van hoeven te zijn als we het niet met onze eigen ogen gezien hebben.
Wees gerust, we hebben zeker nog niet overdreven. De corruptie hebben we voor het gemak maar achterwege gelaten.
En een behoorlijk overtuigend maar shockerend bewijs voor dit alles zijn misschien de gemiddelde IQ-scores in Thailand. Die liggen gemiddeld 10 IQ-punten lager dan bijvoorbeeld de gemiddelde score van een Europeaan.
Moesten de kinderen hier eens aangemoedigd worden om zelf na te denken dan zou dat misschien niet het geval zijn.
Ach ja, het is een land dat in zijn ontwikkeling zit, misschien komt dat betere onderwijs nog wel.
Alhoewel het nu niet bepaald in de aard van de Thai zit om zich op te jagen in dat soort dingen. Als je kunt leven zonder te sterven van honger, is het ook wel al goed zeker
Het is een levensfilosofie die werkt hier, dus waar maak IK mij eigenlijk druk in.
Die opgejaagde westerlingen toch
*Maandag eigenlijk niet de enige dag is waar een kleur bijhoort. Iedere dag van de week heeft zijn eigen kleur en hoe koningsgezinder de Thai, hoe meer hij deze kleurencode opvolgt
Roos, groen, oranje, geel, blauw en paars zijn dè kleuren. Maar op maandag draagt men vooral de juiste t-shirt omdat de koning op die dag geboren is.
*Roze de lievelingskleur is van heel wat mannen hier in Thailand. Terwijl in België weinig zichzelf respecterende mannen de kleur roze durven dragen hebben Thaise mannen hier helemaal geen problemen mee.
Roze en paarse taxizijn hier ook de meest voorkomende taxis
*Het de gewoonte is hier om als snack zaken te eten die wij westerlingen als afval zouden beschouwen. Een aantal voorbeelden: varkensoor op een stokje, varkendarm in de soep, gedroogd zeewier in allerlei vormen en maten, gedroogde kwallen op een stokje
Het leuke is dat je meestal niet eens weet wat je aan het eten bent omdat de meeste dingen in onherkenbare vorm aan stokjes gespiest wordt.
Niet erg als het niet al te taai is of niet al te vreemd smaakt, maar als plotseling doordringt wat je nu echt aan het eten bent
*Ieder eetkarretje heeft zijn eigen herkenbare bouw. De karretjes voor fruit hebben een glazen wand zodat er geen vliegen bij kunnen. De pannenkoekenkarretjes hebben een grote metalen plaat waarop de (trouwens overheerlijke) bananenpannenkoeken live gebakken worden.
En de karretjes met de insekten Die hebben ook een soort serretje over hun koopwaar staan
Voor het geval er nog eentje wil gaan vliegen he
Deze zaterdag (17 november) opende het Reed zijn deuren voor de buitenwereld.
Niemand had ons vooraf ingelicht over dit evenement, aangezien communicatie niet echt in de woordenboek staat van de leraressen op het Reed, (evenmin als structuur en arbeid trouwens) maar dankzij ons 6de zintuig en telepathische begaafdheid waren we er toch in geslaagd om uit te puzzelen wat er die zaterdag te gebeuren stond.
Een opendeurdag dus om meer kindjes te ronselen voor de Saturday jam.
Voor een zacht prijsje kunnen de kinderen op zon Saturday jam op een speelse manier therapie krijgen.
Althans, zacht prijsje Toch als je het vermogen hebt om drie nannys en een chauffeur te betalen.
Een Saturday Jam sessie kost 1200 Baht per sessie. En dat zonder terugbetaling van sociale zekerheid. Want dat bestaat hier niet.
Nu soite, de vier leraressen waarvan er minstens twee overbodig zijn moeten toch ook uitbetaald worden he.
Doch, altijd bereid om eens wat variatie in ons weekschema te brengen, waren we zeker enthousiast om deel te nemen aan deze opendeurdag.
Neen, niet uitgeweest vrijdag, neen
Alsof het anders wel zo was geweest. (gierige miepen die we zijn )
Die zaterdag stonden de deuren van het Reed wijd open, zoals het hoort op een echte opendeurdag, voor iedereen die ook maar binnen wilde.
Bijgevolg kwamen al de Thaise buurtkinderen ook eens een bezoekje brengen, want het Reed ziet er wel degelijk uit als een kinderparadijs en was het voor deze ene dag ook echt. Zeker voor deze armere kinderen, want wie wordt nu zomaar getrakteerd op gratis ijsjes, gratis snacks, prijsjes die je kan winnen en een goochelshow?!?
Ja, zelfs wij, verwende Belgjes niet
We werden zelf een beetje overenthousiast tot zelfs weer kinds van dit alles en het was dan ook niet te verwonderen dat de meesten onder de armere kinderen dit paradijs niet zouden verlaten zonder alles eruit gehaald te hebben wat er in zat.
Dat houdt onder andere in: je bordje zo vol mogelijk stapelen met snacks. Zo veel mogelijk ijsjes eten zonder een brainfreeze te krijgen.
Bij het knutselen zo veel mogelijk dingen produceren. Het moet niet mooi zijn, maar gewoon draagbaar. En bij de spelletjes steeds terugkeren tot je desnoods 8 van dezelfde dingen gewonnen hebt.
Ik geloof dat we al onze 100 (brol-)prijzen verdeeld hebben onder een 12-tal kinderen hoewel er in totaal misschien 50 kinderen aanwezig waren.
Hun tactieken waren misschien niet echt ondoorzichtig, maar zon zevenjarig manneke met ondeugende grijns valt gewoon moeilijk iets te weigeren. Bovendien was het hen zeker gegund.
Ook ik en Katrien hadden ons aandeel in het eten, de prijsjes, ja zelfs de ijsjes kunnen opeisen, dus wat zouden wij problemen maken
De lokroep der gratis dingen was gewoon te groot geweest. De overdaad aan brol lonkte gewoon zo hard...
Bijgevolg zijn onze muren nu gezegend met vier barbies die je in een dubbele zeemansknoop kan leggen omdat ze van zon slap plastic gemaakt zijn en hebben we zelfs onze eigen boetseerklei. Voor als de traagheid des bestaans nog eens toeslaat. Een beetje boetseren om de verveling te verdrijven
Ja, dat klinkt even boeiend als creatief zijn met kurk, wat kan je allemaal voor leuke dingen doen met een kamerplant of wordt één met je bureaustoel maar who cares, u bent daar, wij zijn hier
Ik mag nog zoveel omschrijven hoe het hier is, u zal toch nooit kunnen voelen hoe leuk het is om klei te hebben als je al twee maand in een appartement zonder televisie of andere luxe woont. Het valt niet uit te leggen zelfs
Trouwens, ik ga eens creatief worden met mijn matras seh.
Slaapwel!
