Probleem. Ofwel is een jetlag een chronische ziekte ofwel scheelt er iets anders met Leen en Katrien.
Al zon twee weken slagen we er dus niet meer in om voor vier uur s nachts in slaap te vallen. Noodgedwongen moeten we s anderendaags om halfnegen uit bed voor stage, waardoor we bij thuiskomst van stage half comateus zijn en we ons voor een uurtje of twee weer neerleggen (van 18 tot 20 u of zo) om wat bij te slapen. Daarna vullen we onze avond nog met allerlei (on)nuttige zaken tot een uur of 1 à 2 zodat we toch echt moe zouden zijn.
Werkt dus absoluut niet
Wat scheelt er dan toch met ons?...
Volgens ons hebben de echte Thai er ook allemaal last van. Je kan gerust om 1 à 2 uur s nachts over straat lopen hier zonder je ook maar enigszins onveilig te voelen omdat het nog vol met doodnormale mensen loopt. Maar anderzijds zie je op de vreemdste uren en plekken mensen in de vreemdste houdingen slapen... in de metro, op hun tafeltje midden een drukke kantine, op een bankje vlak aan een drukke autobaan.
De mensen slapen hier nogal wat af overdag.
Zou dat door het klimaat komen?
Toch vreemd dat ik en Katrien er ook al zon last van hebben, we doen nochtans echt ons best om ons bioritme niet volledig om zeep te helpen
De munteenheid in Maleisië Ringitt noemt...
Vrouwen in Maleisië de mannen geen hand mogen geven, enkel wanneer de man in kwestie hier zelf aanstalten tot maakt (ik was hiervan niet op de hoogte, maar kom ze gaven zelf een hand é!.
Je in Maleisië op veel plaatsen je schoenen moet uitdoen (is in Thailand ook wel het geval).
Ze in maleisië hun eten verpakken in papier, bij voorkeur krantenpapier. En ik vond het al raar dat in Thailand alles in zakjes wordt gestoken, ook soep en drinken...
Ze in maleisië fan zijn om blauwe rijst te eten, raar om zien...
Het weekend in Maleisië op vrijdag en zaterdag valt, kwestie van een mens in verwarring te brengen...
Je in Maleisië met je rechterhand moet eten, het linkerhand is namelijk om je te reinigen!
Het in Maleisië lekkerder eten is dan in Thailand...
Er in Maleisië veel vrouwen een hoofddoek dragen of soms zelfs volledig ingepakt door het leven gaan en da is daar dus warmer dan in Thailand é!
Er op vele plaatsen op het plafond een pijl hangt voor de richting naar waar men moet bidden, zelfs in de hotelkamers!
Vrouwen niet verondersteld zijn te roken in Maleisië...
Langkawi een volledig tax-free eiland is...
Mensen in Maleisië soms rare dingen doen wanneer ze ontslagen worden: er was een man die in sea world werkte, die man werd ontslagen, hij was zo kwaad dat hij vergif in de vele aquariums deed. Bijgevolg alle vissen en haaien dood, dus niet veel meer te zien! De toegangsprijs is zelfs sterk vermindert!! Tja wa wilt ge
Zoals de titel het al laat blijken zal ik het verslag over mijn reisje naar Maleisië kort proberen houden Dit moet niet zo moeilijk zijn aangezien het maar over 6 dagen gaat. De nacht voor mijn vertrek heb ik, zoals het in mijn aard ligt voor ik op reis vertrek, maar enkele uurtjes slaap gehad, met de nadruk op enkele. Vraag me niet waarom, maar toch heb ik elke keer opnieuw zenuwen. Ik vond het deze keer wel gegrond aangezien ik op reis vertrok met het vliegtuig alleen! Toen ik eindelijk slaap had kunnen vatten, was het dan ook nog eens vriendelijk van katrien om plots wakker te schieten en te roepen: Leen, moet gij nog nie vertrekken! Bedankt Katrien! (Dit was om 6u, terwijl mijn wekker om half 7 stond. Veel slaap is er dus echt niet van gekomen, want ik had 4u nog gezien! Maar bon, om 7u heb ik dan zo fris als een hoentje de taxi genomen richting Suvurnabumi airport in Bangkok. Dit is een ritje van ong 40minuten. Onderweg vroeg de chauffeur waar ik naartoe ging, ik antwoordde Narathiwat airport; waarop de man spontaan met zijn ene hand een pistool vormde en tot tweemaal toe deed alsof hij me neerschoot Ik wist niet wat de man bedoelde, maar ik kan je verzekeren dat dit een beetje vreemd was en ik niet echt meer op mijn gemak zat! Nadien ben ik er dankzij een beetje vraag- en opzoekingswerk achter gekomen dat de provincie Narathiwat erom bekend staat elke dag aanslagen te hebben en dat er gewoon mensen op straat, ja ook toeristen, neergeschoten worden! Zelfs op een site van de ambassade wordt er de toeristen aanbevolen deze regio te vermijden, tenzij het niet anders kan. Maarja zoals ik altijd goed voorbereid ben, was k hier dus niet van op de hoogte. Ik leef nog, dat kan ik jullie wel al verklappen!
Dus eenmaal in de luchthaven van Bangkok nam ik om 9u15 het vliegtuig naar Narathiwat (Thailand). Het was slechts een uur en een half vliegen en voorbij voor ik het wist, ik ga het echt nog gewoon worden om te vliegen! Daar aangekomen nam ik een minibusje richting Penkalan Kubor, dit is de grens van Thailand met Maleisië. Daar moest ik me uitstempelen in Thailand, de overzetboot nemen richting Maleisië (slechts 10min) en daar, nadat ik het plakkaatje Welcome to Malaysia had gelezen, me instempelen in mijn land van bestemming. In maleisië stond Teresa me op te wachten aan the border. Teresa is de begeleidster van Kristel en Jolien, die me kwam afhalen en naar Kristel en Jolien zelf zou brengen. Na een ritje van een klein uurtje zag ik hen eindelijk. Het was een leuk weerzien. Het was toen 3u, mijn horloge al moeten verzetten, want in maleisië is het een uur later. Ze moesten werken tot half 6, dus heb ik hen nog even vergezeld. Om half 6 zijn we dan naar hen thuis gereden. Daar heb ik me gesettled en hebben we een filmpje gekeken The devil wears Prada. Om 8u gingen we eten, ik koos voor de pasta met een tomatensaus en voor het eerst in een maand en een half herkende ik eens een groente, nl broccoli. Het heeft gesmaakt!!! Na het eten werden we vergezeld door enkele plaatselijke vrienden. We hebben nog een tijdje op het terras van dat restaurantje vertoefd, de bazin is een noorse en zij komen daar wel vaker, en nadien reden we richting secret bar. U moet weten dat Maleisië een strikt moslimland is en er dus geen alcohol getolereerd wordt, maar wel in de secret bar. Er zijn daar geen moslims toegelaten en het personeel is er, u raad het nooit, THAIS! We werden rijkelijk bediend met bier en nootjes, carlsberg deze keer! Spontaan begonnen we in onze groep, van 6, drankspelletjes te spelen. Ik voelde de vermoeidheid toen al toeslaan en het werd alleen maar later. Om 3u zag ik uiteindelijk mijn bed. Maar het was een korte nacht, want om half 8 moesten we reeds weer opstaan om te gaan werken. Het was dus donderdag en ik ging een dagje mee stage lopen in Maleisië. Het was die voormiddag een kookactiviteit met kindjes met het Down-syndroom. Het was erg leuk en de tijd vloog voorbij en na het eten werd ik getrakteerd op een uurtje middagrust, slapen!!! Na het eten s avonds namen we om half 10 de nachtbus richting Kuala Perlis. Daar kwamen we na 8u rijden toe. Weer een korte nacht, ook al was de bus tamelijk comfortabel toch is het niet vanzelfsprekend om daar te slapen. Om 6u stonden we daar dan, allen nog erg moe. Na wat informatie over bus terug en de Ferry, namen we om 7u de Ferry, 1u varen, richting Langkawi, een eiland van Maleisië. We hadden in Kuala Perlis reeds een hotel geboekt, dus daar moesten we niet meer naar op zoek en hadden dus even de tijd om te ontbijten, in de starbucks!!! Een goeie koffie met ne croissant, zo zou het alle dagen mogen zijn!! Na het ontbijt namen we een taxi naar ons hotel. Daar aangekomen, ingecheckt en onze baggage op de kamer gelegd, konden we het zwembad van het hotel gaan aanschouwen. the largest swimming pool en dit was niet gelogen. Na een verfrissende duik gingen we volop voor onze missie dit weekend: bruinen!!!
Laat ons zeggen dat we na enkele uurtjes al konden zeggen missie geslaagd!!! zelfs verbrand! Die vrijdag mochten we dan ook nog eens vernemen dat we noodgedwongen een dagje langer moesten genieten van zon, zee, strand, zwembad en relaxen!!! Het leven kan toch hard zijn! Er was namelijk geen plaats meer op de nachtbus van zaterdag, zodat we meteen 4 plaatsjes op die van zondag reserveerden! En zo ging het dus drie dagen Relaxen, rummikub spelen en af en toe een cocktailke drinken (margarita was mijn favoriet! Een half dagje naar het strand, maar daar had ik niet zoveel nood aan, vond het zwembad aangenamer. Het heeft wel erg veel geregend die drie dagen, maar aangezien ik toch weer was veranderd in een kreeft vond ik de regen alles behalve erg! De eerste avond brachten we ook een bezoekje aan de club van het hotel, waar we een optreden bijwoonden, niet slecht en de zanger was te grappig voor woorden. Jolien en ik konden het dan ook niet laten om samen op de foto te staan met deze marginale verschijning.
Zondagavond dan weer met de ferry terug, even misselijk worden, aangezien er een lichte storm was op zee! Terug de nachtbus op richting Kota Bharu. Om half 6 waren we weer thuis en had ik nog even de tijd om het internet op te zetten. Ik heb dan toch besloten om nog even te slapen, aangezien mijn lichaam me dit subtiel meedeelde. Lang was het niet, van half 7 tot kwart voor 8. Dan moest ik alweer uit de veren om door Anan (plaatselijke vriend) naar de grens gevoerd te worden en mijn trip terug naar Bangkok te starten. Uitstempelen uit Malaysia geen probleem, overzetboot op en dan problemen in Thailand! Mijn visum was blijkbaar niet meer geldig aangezien het een single-entry visum was, dat dus al gebruikt was bij het aankomen in Thailand op 20 september!! Ikke daar dus nekeer goe van mijnen tram gemaakt int engels en na veel vijven en zessen dan toch ne stempel gekregen voor 1 maand, ik regel het verder dan wel zelf! Toen moest ik daar nog nen taxi proberen bemachtigen naar Narathiwat airport, en zoals me was gezegd mocht ik me er niet laten opleggen voor meer dan 500 Bath! Ik had dan een man die met een busje reed voor 40Bath per persoon, maar die vertrok pas als hij 10 personen had!!! Te laat dus om mijn vliegtuig te halen. Slim als ik ben, heb ik dan maar zijn busje persoonlijk afgehuurd voor 400Bath, mij er dus niet laten opleggen é!!! En zo ben ik dan met het vliegtuig, dat nog eens getrakteerd werd op luchtturbulentie, terug in Bangkok geraakt!!! Home sweet home, ja inderdaad, Katrien had het volledige appartement gekuist!! Zo kon het leven in Bangkok weer verder gaan. En dan een mooie zin om af te sluiten: het was fijn om even in malaysia te zijn!!!
Met al dat geschrijf over Thailand en de Thai, zou een mens nog vergeten dat hij ook nog stage dient te lopen.
Wees gerust, we zijn het hier niet vergeten, we schrijven er alleen niet zoveel over.
Maar voor de geïnteresseerden willen we wel eens kort samenvatten wat ons hier door de week dagelijks te doen valt.
We lopen vijf dagen per week stage: van maandag tot vrijdag en onze werkdag begint steeds om 9 u en eindigt ongeveer rond 17 u.
Dat wil zeggen dat we rond halfnegen maar uit ons bed hoeven te rollen, maar goed, soms doet dat toch ook pijn. Door de hitte hier is ons nachtrust niet altijd even optimaal
s Ochtends komen we aan in het Reed Institute en kunnen we voorbereiden wat we in die voormiddag als activiteiten zullen geven. Dit kan omdat de kinderen ondertussen ook nog wat les krijgen van enkele leraren. Die les bestaat vooral uit een soort gedragtherapie waarbij de kinderen moeten leren reageren op het signaal van de leraar: in de handen klappen. Het zijn vooral kinderen met ADHD die in deze les zitten dus daarvoor kan een beetje gehoorzamen aan de leraar al een lastige opgave zijn.
Toen we de eerste week meevolgden bestonden hun lessen vooral uit verhalen voorlezen en liedjes zingen, maar gelukkig hebben ze dat afgeschaft want zelf werden we knettergek van het luisteren naar steeds de zelfde verhalen en liedjes En de kinderen trouwens ook.
Na snacktime geven wij een half uur grove motoriek aan de kinderen. De kinderen leren hier vooral hun bovenste en onderste ledematen coördineren en beheersen, leren gehoorzamen en luisteren naar opdrachten en krijgen inzicht in hun eigen lichaam door middel van gooien, rollen, botsen met de bal, evenwichtsoefeningen, imitatie van bewegingen en houdingen, enzovoort
Omdat het kinderen zijn van gemiddeld 5 jaar verwerken we deze opdrachten in spelletjes. De meeste kinderen hebben een ontwikkelingsachterstand en begrijpen niet altijd de bestaande spelletjes. Aanpassen aan hun niveau dus of zelf uitvinden.
Er wordt veel geoefend aan de zelfde paar vaardigheden (degene waar ze moeilijkheden mee hebben of waarin ze achterstand hebben op hun leeftijdsgenoten) maar aangezien we ze iedere dag zien kan je moeilijk steeds de zelfde oefening geven.
Creativiteit is de boodschap. Maw: onze hersenen pijnigen.
Daarna hebben de kinderen meestal art van één van de leerkrachten. Hier hebben wij zo onze eigen mening over. Het is namelijk zo dat in deze sessies makkelijk fijne motoriek zou verwerkt kunnen worden.
Maar de leraren hebben het nut hiervan niet goed begrepen en geven vooral veel knutselwerk onder het niveau van de kinderen zodat ze weinig moeten helpen of als ze eens iets moeilijkers laten doen door de kinderen nemen ze het bijna volledig over. Zodat de kinderen weer niets bijleren.
Art hebben ze trouwens pas ingevoerd nadat wij al een paar sessies fijne motoriek hadden gegeven. En fijne motoriek noemden zij toen steevast art.
Tot ze plotseling zelf art begonnen te geven
Misschien moeten we gewoon maar geflatteerd zijn dat ze ons willen imiteren.
Twee keer per week geven we dus een half uur fijne motoriek: schrijf- en tekenmotoriek, knippen, lijmen, het beheersen van kleine voorwerpen. Deze vaardigheden verwerken we altijd in een knutselactiviteit. En belangrijk is dat de kinderen het grootste deel zelf kunnen. Dit kan door hen oefeningen te geven die net boven hun niveau liggen. Ze willen of kunnen het nog zelf, hebben misschien af en toe hulp nodig maar leren ondertussen door deze hulp ook bij.
De twee andere keren geven we visuospatiële vaardigheden. Dit gaat over alles wat te maken heeft met het inschatten van ruimte en beeld. Dit is echt niet zo moeilijk als het klinkt. Het gaat hier vooral om het maken van puzzels, imiteren en kopieren van blokkenfiguren of steekparelpatronen.
Het valt op dat de meeste kinderen hier een grote achterstand in hebben en het Reed institute heeft zeker niet altijd het gepaste materiaal. Ze lijken een rijke instelling door hun accommodatie. Maar als ze nog geen legpuzzels kunnen kopen
Zelf maken dan maar. Gelukkig knutselen we allebei nog wel eens graag. Zo houden we ons dus ook bezig tussen de sessies door.
1 keer per week, donderdag, houden we een sessie muziek- en ritmetherapie. We zijn geen muziektherapeuten en we pakken het waarschijnlijk ook niet op die manier aan maar een ergotherapeut kan wel degelijk muziek als medium gebruiken om dingen in te oefenen of aan te leren. Via de muziek leren we de kinderen in groep reageren, samenwerken en luisteren naar elkaar. Dit door het imiteren van geluiden en ritmes.
Ze leren ook luisteren naar de muziek en het ritme te voelen.
Aangezien de kinderen nog jong zijn gaan we hier niet te ver in.
s Namiddags zien we ook vier kinderen. Drie van hen zien we een half uur en ééntje zien we een kwartier omdat dit een zwaar autistisch jongetje is en deze zwaar gehecht is aan zijn therapieschema.
Met deze kinderen doen we ook ongeveer twee maal per week fijne motoriek en twee maal grove motoriek. Vrijdagnamiddag hebben ze koken dus dan kunnen we geen activiteiten geven aan hen. Dan mogen we dus ook meestal vroeger vertrekken
Al bij al weten we dus goed onze dag te vullen. Een hele prestatie als je bedenkt dat we de ergotherapie in deze instelling vanuit het niets moeten opstarten hebben. Gelukkig dat we al eventjes ervaring hebben want zomaar uit het niets je volledige behandelplan beginnen opstellen en juiste therapieën geven aan de kinderen zonder begeleiding van een oudere ergotherapeut is zeker geen makkie. Tenslotte blijven we studenten en zou een beetje begeleiding zeker geen verloren moeite zijn. (net als dat een beetje begeleiding bij onze aankomst hier in Thailand geen kwaad had gekund). 1 ding hebben we hier alvast geleerd en dat is onze plan trekken.
Als we nu terugkomen en nog geen volwaardige ergotherapeuten bevonden worden dan weet ik het niet meer Toch als je bedenkt dat hier dan al drie maand zelfstandig gewerkt hebben als ergotherapeut De tijd zal raad geven.
