Had ik jullie al verteld dat ze ook in Oeganda werken aan een inclusieve school/kinderopvang? Wij kunnen er in ieder geval wat van leren! Vandaag brachten wij een bezoek aan de Primary school. We wilden graag te weten komen waar de oudere kinderen van het weeshuis terecht kwamen. Ook voor Liessa haar bachelorproef, die gaat over differentiatie, was dit een leerkans.

Wat ons vooral is bijgebleven is de manier hoe ze omgaan met blinde kinderen. In deze school waren er speciale klassen waar men de blinde kinderen leerden werken met braille schrift. Hiervoor waren aparte klaslokalen voorzien. Het mooie aspect aan deze manier van werken was, wanneer de kinderen het brailleschrift onder de knie hadden, werden ze bij de anderen in de klas gezet. Op deze manier leerden de kinderen zorg dragen voor elkaar wat toch wel een pluspunt is voor het ondersteunen van de sociaal – emotionele ontwikkeling.

Maar ook in Mama Jane zijn alle kinderen welkom. Ik ben niet bevoegd om diagnoses te stellen maar ik werd voorgesteld aan een kleuter die overduidelijk het down – syndroom heeft. Op dit moment volg ik vier kinderen op die een ontwikkelingsachterstand hebben. Ik maakte daarvoor een observatiesysteem om te weten te komen of er wel degelijk spraken is van een ontwikkelingsprobleem of dat er misschien meer aan de hand is. Het stimuleren van de kleuter met het down – syndroom is voor mij niet gemakkelijk, omdat ik hiervoor geen speciale opleiding heb gevolgd. Toch vind ik het een heel mooi gegeven dat de leerkracht van Baby B, echt moeite doet om deze peuter bij de lessen te betrekken. Ikzelf probeer zoveel mogelijk visueel te werken en we proberen deze lijn door te trekken naar de lessen in de klas. Waar ik vooral helemaal warm van word, is dat iemand met het syndroom van down, je enorm veel liefde kan geven.