Het vorige bericht op deze blog dateert van 6 februari. Ondertussen is er heel wat gebeurd.
Niet alleen in de bouw van Cohousing La Grande Cense, maar ook in mijn werk. Tussen de bedrijven door verdien ik mijn brood als psychiater in verschillende teams en in mijn eigen praktijk.
Ik nam ook deel aan de jaarlijkse studiedag van Habitat et Participation (http://www.habitat-groupe.be/ ) in de gemeenschap Cité Benedi rond Habitat Groupé in het Franstalige landsgedeelte.
Tenslotte hebben we met de Vlaamse koepel Samenhuizen vzw (www.samenhuizen.be) in de gemeenschap De Haringrokerij in Antwerpen een trefdag georganiseerd voor belangstellenden in gemeenschappelijk wonen. Daar is ook heel wat werk gekropen.
Daarnaast is er alweer een thema dat ons erg aanspreekt, namelijk de hele beweging van de Transition Towns (zie : http://www.transitie.be ). Onze Cohousing vindt daar zeker zijn plaats in, zowel wat betreft de lichtere voetafdruk op deze aarde als het bevorderen van een sterk lokaal weefsel.
Maar ja, dus tijd tekort gehad.
Daarom zullen de paar volgende bijdragen in deze blog een soort inhaalbeweging maken om uit te komen bij onze Paasbrunch van vandaag. Maar die heb je dus later nog te goed.
De krachttoer is geslaagd. De grote gesloten schuur van La Grande Cense is omgevormd tot een ruimte die langs alle kanten openstaat voor het zonlicht.
In de dikke natuurstenen muren worden grote openingen gemaakt voor deuren en ramen. De twee poorten waar vroeger de karren in en uit reden, getrokken door paarden en beladen met graan en andere landbouwprocucten, zullen binnenkort door glas worden vervangen.
En boven in de grote daken wordt het licht binnengelaten door de hoogisolerende roto-ramen. Waar het hooi en het stro lag te slapen komt nu leven en naarstige bezigheid.
Het licht stroomt binnen van de eetzaal en de toekomstige hobby ruimte
tot de kinderspeelkamer en de appartementen bovenin.
Op dezelfde manier willen we als gemeenschap en groep open staan en transparant zijn voor de omgeving. We hopen een zonnige plek te zijn waar iedereen graag langs komt.
Van bij de start van ons Cohousing Project droomden we van een diverse groep bewoners. We wilden een buurt die zo goed mogelijk de samenstelling van een natuurlijke samenleving weerspiegelt.
Daarom hebben we geijverd voor een mooie spreiding in leeftijden, sociale achtergrond, beroepscategorie en gezinsinkomsten.
Enerzijds hebben we ons project bekend gemaakt via zeer diverse kanalen.
Anderzijds voorziet het ontwerp in een gevarieerd aanbod van woningen. De grootte varieert van ongeveer 60m² tot 170m² , met 1 tot 4 slaapkamers. Er zijn huisjes, appartementen en studios. Vier van de woonsten liggen gelijkvloers met een duplex erboven, een beetje zoals de kangoeroewoonsten, maar in ons geval zijn dit er meerdere gegroepeerd.
Tenslotte voorzien we een speeltuin en veilige zone en zorgen voor goede toegankelijkheid voor ouderen of minder-validen. Bij onze activiteiten besteden we aandacht aan kinderopvang en aangepaste activiteiten voor jong en oud, fit en minder fit.
Eigenlijk hebben we geen beperkingen ingesteld op de instroom van nieuwe deelnemers. Iedereen kon meedoen, zolang nieuwe eigenaars de basisprincipes onderschreven van onze cohousing.
Dat zijn : eigen beheer, evenwicht tussen gemeenschapsgevoel en privacy, privé-woningen en uitgebreide gemeenschappelijke voorzieningen, democratische besluitvorming, geen gezamenlijke commerciële activiteit, regelmatige warme maaltijden, diversiteit en tolerantie.
Ook wordt engagement verwacht naar de enkele taken die worden gevraagd. Elke bewoner draait mee in de beurtrol van de kookploeg en neemt deel aan minstens 1 werkgroep.
En ondanks deze afwezigheid van actieve selectie blijkt dat we een hele goede spreiding hebben van leeftijden. De doelstellingen van bijvoorbeeld de Mehr Generationen Hauser die nu in Duitsland als paddestoelen uit de grond schieten hebben we gehaald, en zonder grote inspanningen.
Kijk maar naar volgend grafiekje (elk balkje staat voor 1 persoon) :
Deze diversiteit in leeftijden is voor ons heel belangrijk. Net zoals in een dorpje of in een gemeenschap in stamverband gaan alle bewoners er wel bij varen. Ouderen worden door het netwerk van de groep beter opgevangen en gestimuleerd. Jonge gezinnen of alleenstaande ouders vinden vlot opvang voor hun kindjes. De kinderen zelf pikken de kennis en vaardigheden op van de oudere generaties, zij krijgen meerdere volwassenen en ouderen als voorbeelden. Gepensioneerden zorgen ook overdag voor een aanwezigheid in de cohousing buurt, voor kleine taken of gewoon voor het veiligheidsaspect. En s avonds zijn zij ook niet alleen.
En tenslotte, een gemengde groep met kinderen, volwassenen en ouderen voelt gewoon heel natuurlijk aan. Dat we nog lang en gelukkig met elkander mogen leven.
Het is voor mij een wondere beleving en dat zal het altijd wel blijven. De afbraakwerken kon ik nog volgen, zo met het idee van ja ja dat kan ik ook. Maar eens er wordt opgebouwd sta ik altijd verbaasd te kijken hoe er iets wordt gemaakt, waar er eerst niets was.
Het lijkt wel het werk van kaboutertjes die naarstig bezig zijn, in mijn ogen schijnbaar ongericht, en die nu van onze oude hoeve een bewoonbare plaats aan het maken zijn.
Elke week is er inderdaad weer heel wat veranderd. De openingen voor de grote ramen en deuren voor- en achteraan in de schuur zijn er nu. Zonlicht kan er vrij naar binnen, maar voorlopig heeft ook de koude wind er vrij spel. Bart kan al zien hoe de ruimtes zich verhouden en kan doorheen de raamgaten het uitzicht op de velden bewonderen.
En ook boven begint de woonst van Cecilia er al herkenbaar uit te zien. Hetzelfde voor de duplexen van Dietrich & Marion en van Philippe & Marijke. Daar verrijsen de binnenwanden aan een niet te volgen snelheid.
Een hoop mensen met zware machines en allerhande materiaal lopen af en aan en zijn bezig met herkenbare of minder herkenbare activiteiten, allemaal met hetzelfde doel voor ogen.
Wij laten ze stilletjes doen, ze lijken best te weten waar ze mee bezig zijn, en de bouw van onze cohousing vordert gestadig.
Terwijl de Werkgroep Bouw het hele bouwproces zorgvuldig opvolgt, beheert de Werkgroep Financiën op een overzichtelijke en zuinige manier onze centen, de Werkgroep Sociaal organiseert ondertussen feestjes en activiteiten, de Werkgroep Juridisch onderhoudt de contacten met de notaris en volgt de papierwinkel op die met het project gepaard gaat.
De Werkgroep Design en de Werkgroep Architect hebben hun rol bijna uitgespeeld nu architectencontract, voorstudie, haalbaarheidsstudie en ontwerp klaar zijn.
Vanaf het begin van ons Cohousing Project werken we met werkgroepjes (comités). Eén van de twee minimumverwachtingen naar medebewoners is trouwens het mee-draaien in minstens 1 werkgroep (de andere verwachting is deelnemen aan de kookbeurten).
Elke Werkgroep bestaat uit 3 à 5 mensen die niet per se zelf alle taken moeten opnemen waarover de Werkgroep waakt, maar er wel voor zorgen dat deze tot een goed einde komen.
Een aantal struiken en bomen staan er al dank zij de tuinklusdagen georganiseerd door de Werkgroep Tuin en als we binnenkort gaan samenwonen zal de Werkgroep Keuken zorgen dat we ons 5 dagen per week voor een maaltijd kunnen inschrijven, en zal de Werkgroep Site instaan voor onderhoud en klusjes.
De Werkgroep Promotie houdt zich in de huidige fase niet meer bezig met ledenwerving (verkoop) en sponsoring, maar richt zich nu op bekendmaking ten behoeve van de promotie van het Cohousing idee en ondersteuning voor andere initiatieven.
Kleinere werkgroepjes worden gecreëerd in functie van de noden. Zo bestaat bijvoorbeeld de Werkgroep Groepsproces (2 personen) met een faciliterende functie. Beide leden hebben ervaring in het begeleiden van groepen en nemen in de Pilootgroep (= de Algemene Vergadering) de functie waar van thermometer, zij kunnen ook te hulp worden geroepen bij spanningen of conflicten die op een andere manier niet vlot komen.
En dan is er de stuurgroep (Werkgroep Stuur). Die overziet het hele proces en zorgt voor de coördinatie, de planning van de vergaderingen, opstellen van de agendas en ook voor de contacten met gemeente en overheden.
Deze organisatievorm lukt goed en maakt ook dat iedereen betrokken is bij de werking van het project en van de gemeenschap. Zo kan ook elkeen zich inzetten met zijn of haar eigen talenten.
We geven veel en we krijgen veel, en dan spreken we hier nog alleen maar over het formele gedeelte van uitwisseling en samenwerking.
Ja ja, de donkere dagen van het jaar wijken stilaan. En ook onze schuur wordt verwend met licht en nog eens licht.
Vanaf deze week worden de raam- en deuropeningen in de buitenwanden van het gebouw uigezaagd.
Dit laat het licht binnenstromen in ons commonhouse, in de gemeenschappelijke delen.
Voor wie er niet helemaal gerust in was (ik bijvoorbeeld) zien we nu hoe open en luchtig ons gemeenschappelijk restaurant en keuken zullen worden. Maaltijden met zicht op groen.
Eerst worden tuinzijde en koerzijde aangepakt. Maar ook in de kopgevels komen een aantal raamopeningen voor de woonsten in de schuur.
Ondertussen wordt er binnenin ook duchtig doorgewerkt. Tussenwanden verrijzen en de contouren van de ruimtes tekenen zich af.
De schuur, het kloppende hart van onze gemeenschap krijgt vorm. Het ziet er al bijna bewoonbaar uit, nog even geduld en we kunnen er volop van genieten.
In de donkerste dagen van het jaar zoeken we geborgenheid. We kruipen dicht bij het vuur, en willen ons graag warmen aan muziek, soep en goed gezelschap. Maar ook willen we de elementen trotseren. Ondanks mist en koude en wintertenen willen we de donkere avond inwandelen.
Dat wil zeggen er was alweer feest vorige zaterdag.
Met onze toekomstige buren, familieleden, vrienden en kennissen maakten we eerst een wandeling doorheen de bouwwerf van 'La Grande Cense', verder over ons domein en van daaruit doorheen het park en de straten van Clabecq. De fakkels en zelfgemaakte lampions gaven aan het hele gebeuren een sprookjesachtig uitzicht in de dichte mist. Onderweg was er gelegenheid voor een babbeltje, je kon beter kennis met andere deelnemers of met mensen uit hun leven.
Teruggekomen op de hoeve wachtte ons een kampvuur : lekker voorkant verwarmen en af en toe eens omdraaien, wat dromerig naar de vlammen kijken en omhoog kijken naar de honderden gensters die ergens boven in de mist verdwijnen.
Daarna vergastten we onszelf en onze bezoekers op lekkere soep en lookbroodjes. Ook trakteerden Dietrich en Marion ter gelegenheid van hun aankoop met schuimwijn en appeltaart (made in germany door Marions moeder). Daarmee zijn zij niet alleen onze nieuwste bewoners, maar ook de laatsten in de rij en zij maken daarmee de cirkel rond, de groep is compleet nu !
Na de soep en de wijn was er een uurtje zangstonde. In vier talen weerklonk onze vreugde in de nacht. In de late uurtjes tenslotte kwamen de jeneverflessen op tafel. Jaja, dat betekent nachtvertier voor een kleine harde kern die gaandeweg erg zacht was geworden. Maar met of zonder drank, we maken steeds plezier.
Het licht komt in deze donkerste dagen van de mooie open sfeer in onze groep.
Alles is nu rustig op La Grande Cense. De bouwvakkers hebben hun machines stilgelegd, hun werkschoenen vervangen door pantoffels en hun overall door een kamerjas. Het is winter in de bouw.
We wandelen rond op de verlaten werf, het is bitter koud en onze gedachten gaan ook naar pantoffels en kamerjas. Toch fijn om te zien hoeveel er voor de winterstop nog is gebeurd.
Beneden zijn de kelders verder opgemetst, er zit een vloer in Barts appartement, de schouw van de grote zaal staat er en boven zitten de meeste roto-ramen al in het grote dakvlak van de schuur.
En het grote nieuws van de week is dat we compleet zijn, sinds vrijdag 27 december 2008 zijn alle 21 woonsten van onze Cohousing verkocht ! We zijn nu alles samen met 31 volwassenen en 20 kinderen.
In deze periode houden wij ons onledig met vergaderingen en werkgroepjes. Ook zijn er klusdagen waar we kleine werkjes opknappen, en vooral lekker eten, s middags bij de kachel komen zitten en kletsen.
Volgende week zal de bouwwerf uit zijn winterslaap ontwaken en de rest van zijn wonderen aan ons tonen. Intussen wenst de complete bewonersgroep van Cohousing La Grande Cense iedereen een gelukkig en blij nieuw jaar.
Het is al bitter koud geworden. En we zien de bouwvakkers naarstig zwoegen in de nog tochtige schuur en op onze frisse daken. Dat verdient een bloemetje. Maar met bloemen moet je bij die mannen niet aankomen. Dan maar een paar bakken bier, dat zou in de smaak vallen, maar hier rijzen andere bezwaren. Een paar mannen die het dak afwaggelen, dat zouden we niet graag op ons geweten hebben.
Wat dan, om onze erkenning te tonen?
Soep ! Jawel, soep, lekkere warme winterse soep.
Zo gezegd zo gedaan, dit was een jobke voor een paar bekwame vrouwen van onze groep. Het moeten niet altijd de mannen zijn (zoals ondergetekende) die schitteren door hun inspanningen (mijn vrouw denkt hier een klein beetje anders over).
Kortom, woensdag werden de harde werkers getrakteerd op lekkere zelfgemaakte tomatensoep met ballekes. Voor moslims werden de ballekes vervangen door kikkererwten. Goed om de inwendige mens te verwarmen.
En dat viel in de smaak. Het was voor ons een gelegenheid om even kennis te maken, maar vooral om die mannen te tonen hoe blij we zijn met hun werk.
Zonder hen geen huizen, zonder huizen geen Cohousing. Bedankt !
Vorige week, 6 december, heeft de goede Sint tijd genomen om onze Cohousing Gemeenschap met een bezoek te vereren. En dat heeft hij schitterend gedaan in het gezelschap van twee guitige zwarte pieten.
Na de klusvoormiddag en de gezamenlijke maaltijd trokken we naar het zaaltje boven. Vol verwachting klopte ons hartje en om 2 uur zaten onze 19 kinderen en 30 volwassen kinderen reikhalzend uit te kijken naar zijn komst.
We hadden er alles aan gedaan om het hem zo aangenaam mogelijk te maken. De zaal was leuk opgetuigd, kussens, matrassen en stoelen waren voorhanden en natuurlijk een mooie troon voor de Sint. Alweer ons geïnspireerde feestcomité.
Eerst liepen er nog geruchten, zo vertelden ons Sakia en Yolanda, dat zijn ezel was verongelukt, maar daar kwam hij dan toch opdagen onder gejuich en begeleid door sinterklaasliedjes.
Alle mensen, van klein naar groot passeerden de revue, nederig en soms een beetje bang, maar allemaal blij met zijn lieve (doch gepast strenge) woorden en een persoonlijk cadeautje en snoep.
De pieten zorgden voor animatie, de groep voor ambiance. De Sint raakte meer en meer in vorm, te denken dat zijn glaasje water (met een rietje) gevuld was met geestrijke drank.
En er waren alleen maar brave kindertjes bij.
Het zien van ons allen, daar bijna voltallig in dat zaaltje, gaf een extra warm gevoel. Dit is onze groep, dit is onze club, dit is onze stam, dit is onze buurt.
En, Sinterklaasje, breng ons in de komende jaren nog veel van dat goede gevoel, dat is een groot cadeau.
Na een lange opstartperiode gaat Cohousing La Grande Cense de laatste rechte lijn in. Cohousing is een vernieuwend woonconcept dat in het buitenlandzijn sporen heeft verdiend
Zo was de aanhef van ons persbericht deze zomer. In de afgelopen jaren zochten en kregen we heel wat media aandacht. Dat heeft ons geholpen om mensen aan te trekken voor een vrij ongewoon project.
Maar ook nu, met alle woonsten verkocht, gaan we dit blijven doen. Omdat we geloven in de waarde van het concept willen we Cohousing zoveel mogelijk bekendheid geven.
Dat is een beetje een missie, en het is tegelijkertijd ook leuk. De eerste schuchtere stamelende woorden voor een bandopnemer en de eerste verlegen blikken voor een camera zijn voorbij. We hebben ons verhaal tientallen keren gedaan voor journalisten, bij opendeurdagen, op voordrachten en bij het ondersteunen van nieuwe cohousing initiatieven. Daardoor is het ook voor ons helderder geworden en beter gepolijst. We hebben het presentatiemateriaal, de teksten, de fotos en we weten beter dan voorheen wat cohousing betekent.
Waar we in het begin nog gefocust waren op de directe meerwaarde voor ons als bewoners, dringt nu het besef steeds sterker door dat we voorlopers zijn (en willen zijn) en model staan in een vernieuwende woonvorm voor heel wat mensen.
Niet enkel voor de ecologische aspecten maar zeker ook omwille van de breed maatschappelijke meerwaarde willen we ons wedervaren doorgeven aan anderen.
Kortom wij willen de media bij ons. Dat is niet altijd eenvoudig geweest. In de aanloopperiode was er nog weinig te zien, het vroeg veel inspanning en inventiviteit om magazines en televisie warm te maken.
Nu we beelden kunnen tonen komt alles beter op gang. Misschien komt de tijd nog dat we teveel krijgen van fotoshoots, interviews en zoemende cameras.
Maar zolang dat niet het geval is, blijven we onze boodschap uitdragen : Cohousing is nuttig, gezond en lekker.
Hela, ik sta op uwen blog nog geen ene keer op ! zo klinkt een stem van op het dak. En ja, wij reageren ook op verzoeknummertjes : dus ziehier een foto van onze dappere dakwerkers in volle actie.
Zij zijn het die er ginder boven voor zorgen dat we later beschut zullen zijn tegen regen of sneeuw. Ja ja, zonder hen waren wij allemaal dakloos.
Ondertussen is een andere ploeg hen komen vervoegen om de dakpannen te leggen. Het werk schiet goed op en zoals beloofd zal alles voor de winter dicht liggen.
En wie zichzelf nu herkent op de blog mag een pintje trakteren aan de fotograaf.
Als leek dacht ik : het eerste werk van een metser is het aanmaken van mortel.
Welnee. Want onze nieuwgebouwde delen worden opgetrokken met gelijmde blokken.
Hoogisolerende gebakken aarde met luchtkanaaltjes vol isolatiemateriaal. En die stenen zijn nog eens ecologisch op de koop toe. Die dingen komen uit Duitsland, zoals heel wat vernieuwende ecologische materialen en technieken.
Ze kosten een beetje meer dan onze bekende Vlaamse bakstenen, maar door de techniek van het verlijmen wordt enorm bespaard op werkuren. Een rij stenen, een veegje lijm erover en, hop, de volgende rij wordt gelegd en je kan verder.
Op deze wijze worden eerst de voorbouw en de achterbouw van de schuur gemaakt. En nu schieten de muren binnen vanaf kelderniveau ook al naar boven.
Elke dag neemt onze droom meer vorm, en nog steeds op schema! In elke bouw, maar in deze meer nog dan elders geldt volgend citaat :
« A goal is a dream with a deadline» («Een doel is een droom met een deadline»)
Van zodra we volgend jaar in onze cohousing wonen, willen we daar graag meteen al een mooie tuin. Op de bouwwerf kunnen we nu nog niets aanplanten maar achteraan op de ruim halve hectare grond kan er al gewerkt worden.
In de lente werd het terrein in terrassen gelegd en in de zomer is er al hard gewerkt om de grond te bewerken tot een bruikbare bodem.
En dit weekend was het weer alle hens aan dek geblazen om aanplantingen te doen op de scheidingszones tussen de verschillende niveaus.
Onder impuls van onze Werkgroep Tuin en onder de kundige leiding van Jan werden boompjes en struiken besteld, teelaarde aangevoerd en gaan we vandaag met een 15-tal mensen aan de slag.
Klusdagen organiseren we tijdens deze bouwfase ongeveer om de maand. Het is zwoegen en zweten, maar ook steeds grote pret. Deze keer gaat het om een veilige activiteit, dus mogen de kinderen er ook bij zijn.
En daar defileren de struiken met namen waar ik nog nooit van had gehoord, allemaal inlandse soorten en allemaal op ecologisch verantwoorde wijze gekweekt. Met liefde en zorg worden ze in de grond gezet. Met liefde en zorg zullen we ze vanaf nu verder onderhouden.
En zoals steeds hoort er bij een dag als deze een lekkere maaltijd, met liefde en zorg bereid door onze koks. En we zijn blij als er iemand langskomt en we blijven graag nog bijpraten en natafelen.
Zulke spontane momenten van ontmoeting en uitwisseling wordt ook wel eens buurten genoemd. Komt misschien van het woord Cohousing-buurt?
Vroeger was het de gewoonte om te vieren wanneer een huis onder dak kwam te staan. Er werd een boompje in de nok bevestigd, en soms zie je dat nu nog hier en daar.
Het eerste gebouw dat bij ons onder dak zal staan is de grote schuur. Daar komt een behoorlijk dakoppervlak van 630 m², en met de doorzichtige delen boven voor- en achterterras wordt dat zon 810 m².
Net zoals voor de vloeren worden I-vormige houten balken gebruikt (tji-liggers), het onderdak bestaat uit celit-platen. Zoals voor de rest van de bouwwerken worden maximaal ecologisch verantwoorde materialen toegepast.
Vorige week zijn de werken aangevat en vandaag is 2/3 van de schuur klaar, d.w.z. het onderdak ligt erop. Volgende week wordt het derde gedeelte aangepakt. Dan zijn we onder dak en kunnen een beetje vieren. In december gebeurt de afwerking.
Lang voordat onze huizen er staan zijn we al begonnen met het bouwen van onze gemeenschap.
Cohousing staat of valt met de gezondheid en de goede samenhang van de buren groep. Daarom hebben we daar bij La Grande Cense steeds en al heel vroeg veel aandacht aan besteed.
In de beginperiode zorgden we ervoor dat de vergaderingen onderbroken werden door een etentje. We aten samen onze boterhammetjes of deden een potluck. Bij een potluck leggen we alle meegebrachte eten samen, wat resulteert in een soort wonderbaarlijke vermenigvuldiging.
Nu zijn het echte etentjes en feestjes geworden. Lente, Winter, Valentijn, Sinterklaas, alle seizoenen en alle sinten worden gevierd met lekkers, drank, dans, muziek, zang en zo meer.
Ook organiseren we wandelingen, uitstapjes en werkbezoeken. Zo bezochten we laag-energiewoningen, permacultuur tuinen, bouwbedrijven (leembouw, balansventilatie, zonnepanelen, ), trokken naar andere bestaande woongemeenschappen in binnen- en buitenland (Nederland, Engeland, Denemarken, ).
Of we houden het dicht bij huis en doen gewoon een kampvuur of een boswandeling, of nemen de kinderen mee naar de Brusselse Zinnekensparade met brunch vooraf bij Toos en Jan. Of we boeken met de hele groep een weekendje (Ardennen, zee, ).
De Werkgroep Sociaal verdient bij deze een bloemetje voor hun creatief en warm werk rond al dit soort activiteiten. Zij zijn het die telkens met originele ideeën voor de dag komen, die met hun toverhanden de lelijkste ruimte omvormen tot een sprookjesomgeving en die maken dat we door onszelf verwend worden.
Zij zijn het die op één of andere onnaspeurbare manier alles wonderwel in goede banen weten te leiden.
Het leukste vind ik persoonlijk de informele momenten. Na een vergadering of een klusdag kan het soms heel laat worden en heeel gezellig.
Of vorige week hadden verschillende mensen het idee opgevat om even bij My en Serge langs te lopen. Resultaat : die namiddag was het daar onverwachts full house met 10 mensen bij koffie, thee, wijn en taart.
Aan de goede communicatie in de groep besteden we ook constant aandacht. Ook bij werkvergaderingen wordt steeds iemand aangeduid als thermometer. Die volgt dan de temperatuur in de groep of ziet erop toe dat iedereen aan bod kan komen en waarschuwt de voorzitter en de hele groep.
Als we er zelf moeilijk uitgeraken doen we beroep op externe moderatie. Daarvoor is er jaarlijks een groepsprocesbijeenkomst, een soort gezondheids - check up. Lastige punten die niet eerder konden opgelost of verzacht worden, komen daar dan aan bod.
Zo kwam onlangs het onderwerp aan bod van de verschillende nadruk die mensen leggen. De enen richten zich meer op de voortgang van het project, de anderen op het welbevinden van de mensen in de groep. We hebben ons eraan herinnerd respectvol en dankbaar te zijn voor de andere invalshoek.
En zo zitten we weer bij de kern van de zaak : bij Cohousing bouwen we huizen, maar we bouwen voor alles een groep.
Even voelen we ons als de eerste mannen op de maan. We lopen waar nooit voorheen een voetstap is gezet. We lopen op de 3e verdieping van onze schuur.
Het indrukwekkende gebouw is nu opgedeeld in niveaus.
Beneden zullen restaurant, keuken, kinderspeelruimte en andere gemeenschappelijke ruimtes komen.
Behalve 1 woning achteraan zullen er op de 1e en 2e verdieping nog 3 woonsten zijn, en boven ook nog een stille ruimte en gastenkamers.
In de nok komt bergruimte en een deel is voorzien voor extra mezzanine voor de woonsten.
We krijgen al een goed idee van de verhoudingen. De 2e verdieping voelt maar net hoog genoeg. Maar in de nok is het nog groter dan we verwacht hadden. De gemeenschappelijke ruimte beneden krijgt een plafond van 3,5 meter hoog. Dat lijkt ons een luxe, we verwachten in de eetzaal een sterk ruimtegevoel. Bovendien zal het restaurant voorzien worden van grote deuren naar voor- en achterterras en zullen de twee schuurpoorten volledig opengewerkt worden in glas.
De werken aan de grote schuur vorderen. Op sommige dagen zijn wel twaalf arbeiders aan het werk. De tweede verdieping is gelegd, de drainage wordt geïnstalleerd en de metsers beginnen aan de binnenmuren.
En ondertussen gaat het leven voort.
We hebben mogen kennis maken met Reine, het parelverse zusje van Joël, die net met de familie teruggekomen is uit de Filippijnen. Marina mag haar al eens vasthouden, en Toos, en alle anderen willen haar bewonderen. Ze zal vele tantes en ooms hebben.
Ook dat is Cohousing. Een schitterende plek voor kinderen om op te groeien, een plek om vele volwassenen te leren kennen, elk met hun talenten, kennis en warme genegenheid. De buren omgeven de kinderen met hun zorgzaamheid en oplettendheid. Bij de ene kan je leren hoe een moestuin wordt verzorgd, bij de andere hoe je knuffelbeesten naait, of een website bouwt of gitaar speelt, bij nog anderen kan je naar verhaaltjes luisteren of schaak spelen of Duitse kerstkoekjes proeven, enzovoorts
Natuurlijk is Cohousing een plek waar je als kind kan spelen met andere kindjes, in de speeltuin, in de kinderspeelkamer of in de grote tuin. Voor de peutertjes wordt de binnenkoer een mooi afgemaakt universum om te ontdekken. Kortom, cohousing is zalig voor kinderen.
En is zalig voor grote mensen. Zij kunnen genieten van de kinderweelde. Maar ook zij leren van elkaar en hebben deugd van elkanders gezelschap. Terwijl de kinderen in groep begeleid van de school komen, na school worden opgevangen en zo nodig s avonds door een babysit worden in bed gestoken.
De werken in de schuur zitten nu goed op schema. Als alles verder vlot verloopt zullen de eerste 5 gezinnen in juli 2009 hun intrek kunnen nemen in hun Unit (=woonst). Ook het Commonhouse (=geheel van de gemeenschappelijke ruimtes) zal in de zomer volgend jaar klaar zijn. Er wordt namelijk gebouwd in fasen. Voor de organisatie van de werf en het aantrekken van aannemers was dit een betere keuze.
Wie er wanneer zal kunnen verhuizen zie je hieronder :
Zomer 2009 - Schuur en Westvleugel :
unit 2: Françoiseunit 12: Philippe & Marijke + Joël en Reineunit 13: Dietrich & Marion + Rayan, Yuna en Nuriaunit 14: Bartunit 21: Cecilia
Winter 2009 - Noordvleugel :
unit 1: Ruthunit 15: Danielaunit 16: Lieveunit 17: Joachim & Thea + Gwen en Louellaunit 18: Marinaunit 19: Pat & Sas + Merel, Katoo, Joppe, Maare en Nooreunit 20: Céline + An-Flore en Sophie
unit 8: Jan & Toosunit 9: René & Annieunit 10: Anneunit 11: Serge & Myriam + Willem en Hannes
Voor ons, toekomstige cohousing bewoners, is het aftellen. De contouren van de units in de schuur beginnen zich stilletjesaan af te tekenen. Sommigen kunnen in de komende maanden al dozen beginnen inpakken voor de verhuis van volgend jaar.
In de zomer zitten we samen op het voorterras van ons commonhouse een glaasje te drinken, terwijl de kinderen in de tuin spelen. Kom je ook eens?
Gedurende de week wordt onze hoeve overgenomen door de aannemers. Momenteel werken er drie tegelijk, het is er een naarstige drukte. Dan moeten wij telkens deemoedig vragen of we verder mogen komen, of we niet in de weg staan.
Maar in het weekend maken wij er de levendigste bouwwerf van het land van.
Zo kwam ik er gisteren zondag om twaalf uur toe om een kandidaat voor de laatste vrije woonst te ontvangen, wat uitleg, plannen kijken en een rondleiding. Eddy was al ter plekke om in de schuur nieuwe stopcontacten toe te voegen voor de machines van de aannemers.
Even later komen Cecilia en Toos toe. Zij spelen deze maand conciërge. Er moet koffie gezet worden, de tafels goed geplaatst en een minimum aan kuis voor de tweewekelijkse vergadering van 2 uur. Ze gaan natuurlijk eerst kijken naar de vorderingen van de 1e verdieping in de schuur. Cecilia loopt voor de eerste keer op de vloer van haar unit, daar waar voorheen enkel lege ruimte was.
Terwijl ik een hapje eet en de twee meisjes bedrijvig in de weer zijn in de tijdelijke keuken komt Bart er al aan, ook bijna een uur voor de vergadering. Hij brengt zoals gewoonlijk de producten mee van zijn bakkersopleiding die hij elke zaterdag volgt. Deze keer is het een ruim assortiment taartjes, mmm.
Ook René en Annie zijn vroeg vandaag. Dit gepensioneerd echtpaar is in het project gekomen via hun dochter Marijke, die met man en zoontje een woonst in de schuur zal betrekken. René en Annie hebben zonet Philippe en Marijke naar de luchthaven gebracht waar ze vertrokken naar de Filippijnen om hun tweede adoptiekindje, Reine op te halen. We kijken allemaal verwachtingsvol mee uit naar 1 van onze jongste toekomstige bewoners, Reine is 16 maanden oud.
En daar komt Patrick ook binnen in zijn zware lederen motorfietsuitrusting. Deze keer heeft hij geen lading gezaagd brandhout of lichtarmaturen of nieuwe kleerkastjes meegebracht in zijn aanhangwagen. Hij heeft zich beperkt tot een mooi houten hamertje. Inderdaad, hij neemt vandaag het voorzitterschap waar van onze vergadering.
De andere mensen komen stilaan binnendruppelen. We begroeten elkaar, kletsen wat, drinken een tasje thee of koffie en dan begint de bijeenkomst. Zoals steeds met een rondje in, even ventileren en op elkaar afstemmen. Ruth vertelt dat haar zoon vandaag trouwt, Jan is ongerust over zijn spaargeld, Françoise is aan haar laatste maand bezig in haar bed & breakfast zaak, ikzelf vertel over onze komende reis naar Amerika voor de cohousing-conferentie, en natuurlijk komt ook Reine ter sprake.
Dan worden de taken verdeeld en de punten van de agenda zorgvuldig afgewerkt. Interne organisatie, groepsprocesbegeleiding, keuzes voor afwerking, energiepremies, feestjes, voortgang van de werken, en nog veel meer punten passeren de revue. Een lichte agenda deze keer, zodat alles rustig rond geraakt tegen vijf uur. We nemen zelfs uitvoerig de tijd voor een rondleiding over het terrein om de vorderingen te bekijken.
Daarna nemen een paar mensen de opruim en de afwas voor hun rekening, enkele contracten moeten nog worden ondertekend, afspraken gemaakt voor de werkgroep feestcomité, we babbelen nog wat na en keren dan een voor een weer naar huis.
