Tijdens de groepstherapie heb ik zoveel gegeven dat ik heel moe ben.  Ik voel me helemaal niet goed in mijn vel en bedreigd langs alle kanten.  In de therapie zei de therapeut dat ik mocht loskomen van mijn zelfbescherming, dat ik mag toelaten om beschermd te worden en mijn kracht mag belonen en omhelzen.  Maar ik voel me zo niet!  Ik wil huilen, maar het lukt me weer niet.  De krop in de keel en rond dwalen, niet stil kunnen zitten.  Ik had deze emotionele periode wel verwacht, maar dacht dat ik mijn tranen dan openlijk kon laten vloeien.  Waarom voel ik me dan zo geblokkeerd?

Erg maar ik heb mezelf uit de sessie "omgaan met stress" verwijderd.  Er drong absoluut niets binnen en kon me totaal niet concentreren.  Ik voelde me echt ellendig en leeg.  Ik ben op mijn bed gaan liggen en als een blok in slaap gevallen.

Voor de groepstherapie was ik enorm zenuwachtig en terecht.  Twee nieuwe mensen werden in de groep gezet en dat stak me zo tegen.  Terug me leren open stellen vraagt voor mij zoveel aanpassing en het ging nu net zo goed met de groepstherapie.  Deze keer was ik dus heel gesloten en afwerend.

De wissel is dan ook heel heftig.  De mensen die vertrekken zijn weg en er komen nieuwe mensen terug bij.  Ik merkte dat ik me dan vijandig opstel.  Ik wil er geen nieuwe bij, ik wil me niet weer moeten voorstellen en bloot geven.  Ik merkte verdomme vooruitgang en nu vlieg ik weer achteruit.  Terug die botsende emoties en recht krabbelen.

• gebrek aan zelfvertrouwen
• TE plichtsbewust
• TE schuldig voelen
• niet kunnen loslaten.

Het valt me wel steeds op dat het uur bij de psycholoog, voorbij vliegt, dus dat moet toch een teken zijn dat ik productief ben bezig geweest.

Het gaat allemaal tijd vragen en hij zei dat ik de zes weken zou moeten uitdoen.  Dat durf ik niet tegen mijn man te vertellen.  Ik ben hier naar toe gekomen voor twee weken en dan zou ik genezen zijn, dacht ik.

Net groepstherapie gehad.  Wat was dat?  Ze hebben een oefening met mij gedaan waarbij ik menselijk kontakt moest hebben.  Ik mocht gelukkig zelf iemand kiezen waarbij ik het mocht proberen.  Het begon met stapjes dichter te zetten en dan begon ik te beven en te huilen.  Ik was voortdurend aan het denken, "oh nee die komt dichter, wat moet ik doen? een hand geven? es een titske geven?"  Zolang die mij maar niet gaat knuffelen is het prima.  Ja lap hé, kies ik dus net iemand uit die zo meelevend is, pech.  Ik sta daar te snikken en die neemt me gewoon in haar armen alsof het niks is.  En ja hoor de sluizen stonden open, net een klein kind met natte tranen en al.  Het was heftig, intens en toch wel een beetje bevrijdend.  Nadien weer typisch ik, stond ik me te verontschuldigen dat ik haar schouder had nat gesnotterd.

Vervolgens was het relaxatietherapie in groep.  Op een matje liggen en je bewust worden van je spieren en innerlijk tot rust komen.  Het was een rare yoga-achtige methode, maar ik heb geprobeerd om er in mee te gaan.  Geprobeerd hé, ik werd steeds afgeleid naar alle geluiden rondom mij en tegen dat er iemand begon te snurken (waarschijnlijk totaal relax) was het voor mij om zeep.  

Daarna had ik nog een gesprek met een stagaire psychologe en dat was eigenlijk een beknopte herhaling van het gesprek dat ik gisteren met de psychologe had.  Nu moeten ze het toch ondertussen weten niet?

Voor de eerste keer had ik me opgegeven om mee te gaan wandelen en dat is me wel goed bevallen.  

Het enige zenuwslopend moment vandaag was het eten in de refter. God wat heb ik me daar druk om gemaakt!  Ik ben er vandaag al twee keer geweest en het verloopt toch wat onwennig.  De mensen willen praten, maar ik wil eten en dan weg.

Er wordt rekening gehouden met mijn man en dochter waar ik wel blij om ben.   Het is natuurlijk de vraag of ze ook willen komen praten met de psychologe.

Voor mijn dochter vind ik dat wel belangrijk, want zij draait maar mee in deze mallemolen en ze heeft er niet voor gekozen.  Ze gaat misschien blij zijn dat ze ook een keer gehoord wordt.

Ik moest ook een vragenlijst invullen met 574 ja/nee vragen.  Dat ging van "zou je dieren willen pijn doen?" tot "zou je graag als schrijnwerker willen werken?"  Wat een vraag, ikke als schrijnwerker.  Ik zou dat wel tof vinden om te kunnen en als ik dat dan kan dan zal ik dat wel graag doen zeker, maar zou ik ooit willen leren om schrijnwerker te worden?  Dat is dus geen simpele ja/nee vragen hé.  Voor mij althans niet, want ik zou toch maar rond elke vraag een fantasietje breien en dan werd het geen ja/nee vraag meer, maar eerder als misschien of als ik ...  Dat was dus geen optie, gewoon op de ja of de nee concentreren en niet afwijken.

Normaal mocht ik die lijst over drie dagen klaar hebben. Ik kan me dan niet houden en ga er weer als een TGV door.  Op anderhalf uur was ie klaar en kon me nog inhouden om te brullen "ik ben klaar, wat nu?"

Ik heb letterlijk gezegd dat ik alleen ben en geen vrienden meer heb door mijn eigen toedoen.  Ik hield me sterk en stoer, want ik zou hier nu eens niet in tranen uitbarsten.  De groep weet nu een beetje meer over mij en daar zouden ze het mee moeten doen.

Na een uur op mijn tanden bijten en een gezicht op te zetten "van doe verder geen moeite", ben ik naar mijn kamer gespurt en onbeheerst beginnen huilen.  Daar zat ik dan, zielig en alleen als een hoopje ellende met snottebellen.