Toch raar vind ik dat, ik doe nu al zes weken therapie om dat doel te bereiken en ik slaagde er niet in.  Nu een wild vreemde, ik raakte haar aan zonder na te denken en voelde onmiddellijk dat het veilig was.  Ik voelde haar onmacht en haar verdriet uit het diepste van mijn hart.

Vandaag staat er niet zoveel op het programma.  Enkel de groepstherapie en die zie ik vandaag niet zo goed zitten.  Sabrina gaat weg vandaag en waarschijnlijk moeten we dan iets rond haar afscheid doen.  Ik zou niet weten wat ik haar moet wensen, aangezien ik haar niet veel goeds kan toe wensen.  Ik heb het helemaal gehad met haar.  Haar zielig gedoe ivm haar rug, haar gedoe voor aandacht, de godsvruchtige vrouw en het rond de mannen hangen.  Ze heeft verschillende persoonlijkheden in haar en dat is ook haar diagnose.  Begin haar dan maar iets toe te wensen, voor eender wie van haar.  Geen enkel van haar persoontjes ligt me of heb ik voeling mee.  Hier komt voor mij toch sterk naar boven dat ik duidelijkheid wil in mijn leven en vooral in het aangaan van relaties.  Die heb ik niet bij haar en ik vind de energie niet om door de verwarring heen te kunnen kijken.

• Ouder: het zorgzame, troostende, verantwoordelijkheidszin
• Volwassen: gelijkheid, realistisch, mee denkend
• Kind: het speelse, kinderlijkheid, hulpbehoevend

Op deze moment is mijn "kind" het grootst, ik moet getroost worden en heb nood aan geborgenheid.

Groepstherapie was vrij luchtig en maar goed ook, want de vermoeidheid speelt me weer parten.  We moesten ons de ideale auto voorstellen inclusief wat erin en de omgeving.  Mijn gedachte dwaalde af naar een grote zwarte hoge auto met getinte ramen, lederen interieur, automatic, alles proper en in de koffer de bench met mijn hond in.  Verder ik aan het stuur op een autostrade zonder eindbestemming.

Wat wil dit nu zeggen; dat ik de controle wil behouden, mij wil kunnen afsluiten en zo snel mogelijk van mijn verleden wil wegrijden en blijkbaar heb ik daar niemand voor nodig, want ik neem niemand mee in de auto.

Raar eigenlijk hoe je met zulke oefeningen tot een weerspiegeling van je leven kan komen. 

Het verloren lopen begint hier nu toch ook al een beetje.  Dit weekend zou ik tot maandagavond naar huis mogen.  Van zo hard ik er de vorige keren tegenop zag om naar huis te gaan, heb ik nu zoiets van laat maar komen.  Ik moet het thuis ook leren om te rusten.

Voor mezelf is het een raar gevoel om als enige ancien over te blijven.  Ik weet niet of ik nog vaak vooraan aan de grote tafel ga zitten.

Ze is met veel tranen vertrokken.  Toen ik haar kaartje kreeg was het toch ook moeilijk om mijn tranen te bedwingen.

Ze is maar heel even in de groepstherapie geweest en snel weer vertrokken.  Ze zal ook wel gevoeld hebben dat het haar plek niet was voor de moment.  Bij het eten heb ik ze ook niet gezien, dus voorlopig gaat de dag nog goed.

Wow ik kom net van bij de psychologe en hetgeen dat me vooral bijblijft is dat ik niet zoveel van mezelf hoe te verwachten.  Ik moet niet altijd alles kunnen er is ook nog zoiets als mogen.  Past het niet om te strijken dan is dat zo en moet ik me ook niet schuldig voelen.

Het is vooral op korte termijn denken en veel bewuster leven.  Maar dat maakt dat ik hard ga veranderen.  Ik weet niet of dat het wel oké is voor iedereen.  Ik besef ook wel dat ik niet voor iedereen goed kan doen, maar ik ga alvast meer aan mezelf denken.

Morgen vertrekt er weer iemand naar huis.  Dan ga ik me wel eenzaam voelen, want ik ben de laatste van de vaste groep dan.  Dan heb ik geen partner in crime meer om bedenkelijke blikken mee uit te wisselen.

Ik loop hier nu ook al verloren, snak naar warmte voor mijn nek en slaap.  Ik voel dat ik me weer vooruit moet slepen en de rust niet kan vinden.  De binnenkant van mijn kaak is kapot gebeten omdat ik weer op van de zenuwen ben.  Verdomme waarom geraak ik hier nu niet vanaf?  Het blijft maar duwen en trekken en ik vind de oplossing niet.

Ik ben razend geworden in de groepstherapie.  De therapeut had een oefening voor mij zodat ik duidelijk het verschil in mezelf kon ontdekken tussen de bange zelfbeschermende en afgesloten ik en de verwarde zoekende ik.  Het ging prima, wel wat emotioneel, maar ik merkte het verschil wel op.  Tot Sabrina me haar mening gaf.  Ze was aan het zeggen dat ik dezelfde angst die ik had nu op mijn dochter verder zet.  Ik ontplofte toe ik haar bezig hoorde in haar gebrabbel van ik wil je niet kwetsen, maar...  Ze bleef er ook op doordrammen en toen ben ik echt kwaad en venijnig geworden.  Ik heb haar toegesnauwd dat ze moest zwijgen als het over een kind-ouder relatie gaat, aangezien ze zelf geen kinderen heeft en ze die relatie ook niet kan ervaren vanuit de positie als ouder zijnde.  Ze gaf ook commentaar naast de kwestie en die was dan gestaagd op één verhaal dat in een gezellig onderonsje verteld was geweest.  Ik kreeg het zo warm en begon te zweten, ik wilde daar weg en haar niet meer zien.

Ik kan daar echt niet meer mee aan tafel zitten.  Die doet alsof er niets aan de hand is en ik voel me nog altijd heel klein.

Hoe dom haar uitspraak ook was, ik stel ze toch in vraag.  Wat bezielt iemand om zo'n stelling te maken, zich al te verontschuldigen op voorhand dat ze kwetsend zal zijn en toch blijven doordrammen als je ziet dat het inderdaad kwetsend overkomt.  Het is doelbewust iemand raken.  Ik ben echt compleet van de wijs.  De therapeut wilde me helpen met een oude pijn en dat ging goed tot zij roet in het eten gooide.  Deed ze het uit jaloezie? Ik vermoed het toch want haar impulsiviteit geloof ik niet.  Ze is doelgericht te werk gegaan.

Het was weer slaapverwekkend in de groepstherapie.  Ik heb toch kunnen vertellen dat ik me emotioneel niet oké voel en me met mijn gevoelens geen blijf weet.  

De uitleg van mijn gevoelens toe te laten en er niet tegen te vechten helpt niet als je ze niet naar buiten kan brengen.  Mijn boosheid zal geen probleem zijn, maar wie het dan moet ontgelden zal er niet blij mee zijn.

De groepstherapie was zo saai dat ik me erop betrapte in slaap te vallen. Er zijn maar twee mensen ellendig lang aan de beurt geweest en dan net de twee saaiste die steeds weer over hetzelfde zeuren.  Waarvan één over God en haar ingebeelde rugproblemen.

Bij de psychologe had ik ook niet zoveel te vertellen.  Het ging vooral over alle gevoelens die ik nu gewaar word en waar ik niet goed mee weet om te gaan.  Verder had ze me ook gezegd dat ik er op moest letten dat mijn dochter zich niet te veel afsluit of vlucht voor problemen.  Volgens haar doet mijn dochter dat nu al een beetje.  Voor de tijd die me hier nog rest moest ik vooral naar mezelf kijken en me minder aan mensen hier hechten, omdat ik alles in de buitenwereld of mijn eigen omgeving moet toepassen.  Wel moeilijk als een groepstherapie door twee mensen wordt ingepalmd.  Maar dat moest ik volgens haar gebruiken om een bredere kijk op de wereld te krijgen.  De emotie frustratie dan weer als een gevoel te erkennen en te plaatsen.  Ik zou de ergernis niet enkel op de persoon moeten zien, maar meer als de momentopname of de situatie.

Groepstherapie ging vandaag over waarden die je in je leven wil meedragen of waar je in het verleden van hebt genoten.  Voor mij waren het de volgende:

Ik kom van bij de psychiater en er waren resultaten binnen ivm vorige testen.  Blijkt daaruit dat mijn innerlijke woede nog vast zit, dat ik duidelijke communicatie nodig heb om te functioneren en vooral veel structuur.  Vanuit het team hadden ze opgemerkt dat ik terug vast zit in mijn uitten van gevoelens.  De draagkracht en -last waren verhoogd omdat ik nu leef van dag tot dag en het is wel de bedoeling dat ik weer toekomstperspectieven ga stellen.

In de refter ben ik uitgebreid gekust geweest door mijn mede-bewoners.

Zou het hier echt een leuke verjaardag mogen worden?  Hij is alvast mooi gestart!  Ik voelde me iets waard.

Tijdens de weekstart even voor me opgekomen ivm de refterdienst.  Vorige week zat me nog heel hoog en het moest van mijn hart af.  Bij de meeste is dat goed onthaald, maar je hebt dan altijd wel ene die zich moet verdedigen.  Ik kreeg alvast een compliment van mijn therapeut en de hoofdverpleger dat ik het heb durven zeggen.

Groepstherapie was weer even aanpassen, weer nieuwe erbij en vertrouwde gezichten weg.

Mijn dochter mocht vandaag op een gesprek komen bij de psycholoog.  Ze moest eerst alleen binnen en daarna mochten mijn man en ik erbij komen zitten.  Mijn dochter heeft eindelijk duidelijkheid gekregen over waarom ik nu hier ben.  We hebben ook nog eens gereageerd ivm de planning die thuis gemaakt moet worden voor de toekomst.  Klinkt allemaal heel logisch nu, maar de praktijk ligt nog drie weken verwijderd.  Ik was wel bij dat de psychologe het computergebruik van mijn dochter nog eens vermelde.  Altijd fijn dat een buitenstaander haar mening geeft, dan dringt het misschien wel eens door bij mijn dochter.

's Avonds zijn er ex-patiënten op bezoek gekomen voor mijn verjaardag.  Ik had een grote taart bij en heb nog eens kaarsjes mogen uitblazen (hoe kinderlijk plezant was dat).

Ik begin wel meer te beseffen dat ik onder zware medicatie zit, maar vrees dat ik ze al gewoon ben.  Tegenwoordig erger ik me vaak aan vanalles en nog wat en word ik echt kort van stof of zou ik iemand iets kunnen aandoen.  Zo zit er hier iemand met een tic en ik heb me al serieus moeten inhouden om die niet te slaan.  Ik heb geen idee waar dit weer vandaan komt, maar mijn zenuwen worden zwaar op de proef gesteld.

Groepstherapie was raar.  Afscheid nemen van twee mensen doet echt niet goed.  Anderzijds willen ze vertrekken dus zouden we ons sterk moeten houden en blij moeten zijn voor ze.

Wat mij betreft tijdens de therapie.  Ik heb gehuild!  Ging vooral over mijn kwaadheid dat in me woed en waar ik geen blijf mee weet.  

Pissed off! Zo ineens krijg ik dat.  Niemand die zijn taak serieus neemt.  Ik heb net de koffiedienst voor iemand anders gedaan. 

Bij de psychiater heb ik een opdracht gekregen, een test ivm conflicten en hoe ik erop reageer.

Tijdens de groepstherapie moesten we eens nadenken over hoe ons droomhuis eruit zou zien.  Ik had gekozen voor een huis volledig omgeven door een hek en een gracht.  Je moet aanbellen aan de poort, dan komt er een oprijlaantje omgeven door groen.  De voordeur is vooraan en het huis is groot en voorzien van zwarte ramen met luiken.

Dit wil dus zeggen dat ik kies voor afzondering en moeilijke bereikbaarheid.  Raar dat het via zo'n oefening tot stand komt.  Na alles wat ik hier al geleerd heb, blijft dat toch mijn ideale woonplek.  Ik verkies dus nog steeds voor afzondering en eigenlijk schrik ik daar wel van, aangezien ik hier toch nog vaak sociaal contact opzoek.

Bij de psycholoog had ik vandaag koppelgesprek.  Mijn man is eerst alleen binnen gegaan om zijn situatie te schetsen, daarna mocht ik erbij komen.  Het ging er vooral over om de verbintenis terug aan te gaan en de waarden binnen het gezin te herstellen.  Voor mij was het belangrijk dat er orde en structuur komt, want ik vind dat iedereen maar zijn ding doet en dat we elkaar voorbij lopen.  Dus ik had voorgesteld om een groot bord in de keuken te hangen met een maandschema en dat ieder met een kleur zijn taken of afspraken erop zou noteren.  Op die manier weten we toch al meer van elkaar en krijgen we meer inzicht. 

Ik zie dat natuurlijk weer helemaal zitten, maar vrees een beetje dat het naderhand gaat slabakken.  Het zal een effort van ons allemaal zijn om het vol te houden.

Na de middag hebben we vrij.  De meeste zijn al weg om leuke dingen te doen, ik heb eerlijk gezegd zin om in mijn bed te kruipen.  Ik ben heel moe en heb geen zin om te praten of sociaal te doen.  Ik kan dat gevoel zo over mij krijgen met momenten dat ik lastig van mezelf word.

Er was bezoek langs gekomen en het voelde niet goed aan, want ik was veel te kribbig.  Dat begint dan met afstandelijkheid, dan vlieg ik eens uit en dan is het gelatenheid.  Op zulke momenten vraag ik me af hoe het zou zijn als ik minder medicatie zou krijgen.  Dan ben ik toch helemaal niet meer te genieten.  Best beangstigend.  De dag dat ze de medicatie gaan afbouwen houd ik mijn hart vast.

Ik moet nu wel toegeven toen ik na die zes weken op de paaz-afdeling buiten kwam ik werkelijk een paar weken op een roze wolk heb geleefd.  Alles was prima en ik kon al de dingen die ik geleerd had toepassen.  Haalde kracht uit de relaxatie oefeningen en paste die ook nog steeds toe als ik voelde dat het wat moeilijker ging.

Gaande weg is dat gevoel een beetje verdwenen.  Niet dat ik me rot slecht ging voelen ofzo, maar het was niet meer de euforie van toen.

Ergens halverwege mei heb ik een avond gehouden, waar ik enkele mede-patiënten heb uitgenodigd (waar ik overigens een echte vriendschap mee heb opgebouwd) en geloof het of niet enkele oude bekende uit mijn leven.  Ik was ervan overtuigd dat ik totaal geen vrienden meer had en tijdens die diepe zwarte periode zijn er een paar mijn leven terug ingekomen, waar ik het totaal niet van had verwacht.  Ik heb die avond gebruikt om iedere genodigde persoonlijk te bedanken voor hun steun en ook enkele waar ik mijn verontschuldigingen heb aangeboden.  Van die avond heb ik echt genoten. Me omringen met mensen die ik graag zie en waarvan ik weet dat ze mij ook graag zien.  

Er zijn natuurlijk ook wel wat donkere momenten geweest.  Zo heb ik afscheid genomen van enkele waarvan ik dacht dat ze zoveel voor mij betekende.  Mensen waar ik van dacht dat ze een meerwaarde aan mijn leven boden.  Doet dat pijn?  Natuurlijk, het is een kwestie van los te laten en dat is niet één van mijn sterkste punten.  Maar het moest gebeuren, voor mijn eigen gemoedstoestand, veiligheid en voor mijn gezin.  Ik worstel daar nog mee, want ergens is het een gemis en een gevoel van falen.  Ik besef dat het voor mij ook een stukje afscheid van mezelf nemen is.  Niet meer de goedgelovigheid zelve zijn.  En vooral zelfbescherming!

Voorlopig loopt alles zijn gewone gangetje.  In het huishouden ben ik wel in het oude patroon gevallen, poetsen is een dagelijkse bezigheid geworden, noem het gerust maniakaal.  Rustmomenten inlassen is een ware opgave voor mij en krijg er vaak een schuldgevoel over, want dan ben ik eigenlijk niets aan het doen, kan dat wel?  

Ik ben terug boek beginnen lezen.  Op een slakkentempo, want concentratie is ver zoek, maar het lukt me wel en vooral ik kan er van genieten.  

Momenteel sta ik op een wachtlijst om dagtherapie te volgen.  Ik heb totaal geen idee wanneer dat kan starten, maar ik kijk daar enorm naar uit.  Het zal er intensiever aan toe gaan dan tijdens mijn opname, maar dat maakt me niets uit.  Ik voel dat ik nood heb aan begeleiding en ik schaam me er totaal niet voor om dat toe te geven.  

Voorlopig ga ik wekelijks naar mijn eigen psychologe en trek ik me daar aan op om bepaalde dingen te leren of duidelijkheid in te kunnen scheppen.

Och ik weet wel dat ik er kom en ik zit absoluut niet meer zo diep als toen, maar ik zou wel graag voor mezelf een klein beetje meer zekerheid willen dat ik niet meer herval en domme dingen ga doen.  Het zal veel van mezelf vragen en de ene dag lukt dat en de andere niet, so what!

Ik kom net terug van bij de psychologe en als die begint te praten komt er toch veel duidelijkheid naar boven.  Eerst zelfzorg leren, mezelf mijn verdriet toe laten en te verzorgen, troosten en leren dat ik ook mag zijn en bestaan.

In de groepstherapie ben ik later binnen gevallen omwille van mijn afspraak met de psychologe.  Best wel lastig want je komt zo halverwege binnenvallen.  Weeral lovende woorden dat ik het zo goed doe, terwijl ik van mezelf merkte dat ik vrij hard was met mijn woorden naar anderen toe.  Ik merkte op dat ik me ofwel stoor aan anderen hun problemen ofwel er veel te hard in op ga.  Ik hoop dan ook dat ik weer de focus op mezelf kan leggen en mijn zelfzorgproces kan opstarten.

Nog zoiets waar ik me zorgen over maak, mijn lijn!  Ik heb de afgelopen weken gesnoept dat het niet meer schoon is.  Nu er alles terug afkrijgen, geen lachertje.  Ik weet dat de medicatie er voor veel tussenzit, maar ik heb gewoon het karakter niet meer om van de snoep en chocolade te blijven.  Het is verschrikkelijk te weten dat er iets ligt om te snoepen, want dan moet het zakje/doos leeg.  Elke keer daarna die teleurstelling van een buik te bemerken of simpelweg niet meer in een broek te kunnen of een hemd dat los zat, nu om mijn lichaam te voelen spannen.  Walgelijk vind ik het!  Ik heb nu gezworen van al zeker geen pralines meer te kopen of te laten meebrengen, dat zou toch een klein beetje moeten helpen, hoop ik.

Mijn man heeft een gesprek gehad met de psychiater.  Vooral over de ernst van de depressie en de opvang later thuis.  Blijkbaar zal ik niet zo snel weer aan het werk gaan?!  De zes weken hier zal ik zeker uit doen omdat er nog veel knelpunten zijn.  Na afloop zal de begeleiding ook nog intens verlopen en dat zal nodig en zwaar zijn.  Verder was ik een perfecte patiënt waar ze goed mee kunnen werken op alle vlakken.  Veel lovende woorden natuurlijk en dat doet me deugd.

Groepstherapie was in de eerste helft heel grappig en actief.  We zijn buiten gegaan en hebben echt zotte oefeningen gedaan, het gekste eerst.  Na de pauze zijn we binnen nog verder gaan praten.  Ik kreeg echte complimenten over mijn vorderingen van de therapeut en mijn mede-patiënten.  Ik vond dat raar want ik ervaar dat zo niet als mega grote verandering.  Ik merk wel op dat ik opener ben en aanrakingen toe laat en mijn gevoel beter onder woorden kan brengen.  Enkel mijn verdriet, dat krijg ik er niet uit.  Wat me ook logisch begint te worden aangezien ik zware medicatie krijg.  

Ups en downs horen bij het leven. Soms zijn de downs zwaar om dragen en klinkt het eruit klimmen onmogelijk.

Beetje bij beetje leer ik om de moeilijke momenten te dragen en om voor mezelf te mogen zorgen.

Nu besef ik pas dat mogen zorgen voor jezelf een heerlijk gevoel mag zijn.

Het toelaten dat mensen voor je zorgen een nog leukere ervaring kan zijn.

Even stil te staan bij het leven en ervaren hoe geluk soms in kleine dingen schuilt, dat  is pas rijkdom.

Ik ben verheugd dat ik die kleine momenten mag toelaten in mijn leven. 

Ik schaam me dan ook niet om mensen dankbaar te zijn voor hun steun, mooie woorden of hun aanwezigheid!

De groepstherapie was goed verlopen.  Ik heb kunnen verwoorden hoe ik me voel, inclusief mijn vastzittend verdriet waar ik mijne vinger nog altijd niet op kan leggen.  Ik had tranen verwacht, maar ze zullen voor de volgende keer zijn.

Na de middag zijn we buiten gaan wandelen met een paar mede-bewoners.  Daar heb ik nu eens echt van genoten.  Het klinkt raar, maar ik heb hier vriendinnen gemaakt.  

Tijdens de groepstherapie kwam er weer iemand nieuw bij.  Dus ik ben best weer wat gespannen vooral omdat ik vast zit met mijn verdriet en me moeilijk kan laten gaan in de groep.  Ik stel me helemaal niet open voor de nieuwe, laat staan dat ik mijn zwakte zou tonen.