‘Als er meer gevoetbald werd, dan

zou er nooit meer oorlog komen.’

(W.F. Hermans)

Desmond Morris (de naakte aap) heeft (in zijn boek The Soccer Tribe) ooit beweerd dat voetbal, als voortzetting van de prehistorische jacht,  oorlog is. Of was het Rinus Michels, de legendarische Nederlandse voetbalcoach. In elk geval : wij zijn bezig met een studie waaruit moet blijken dat politiek voetbal is, dat ook kan leiden tot oorlog en veel kenmerken blijft behouden van de vroegere jachtactiviteit van de mens om te overleven.

Want het was ons al opgevallen hoe voetbaltermen in politieke kringen tot de standaardtaal behoren (scoren, tackelen, buitenspel, de stand, enz..) en hoe het (partij)politieke spel veel gelijkenissen vertoond met een voetbalmatch al zijn er wat verschillen. In de politiek duurt een match 4,5 tot 6 jaar, zijn de rustpauzes wel wat langer, worden geen spelers uitgesloten noch verkocht maar veranderen ze zelf (vaak) van ploeg, zijn er geen scheidsrechters maar wel spionkoppen en betalen de toeschouwers verplicht en veel (belastingen). De verdiensten van de politieke spelers liggen wat lager (alhoewel echte spitsen toch een behoorlijke vergoeding krijgen) en de competitie is beperkt tot een zestal ploegen die zowel op lokaal, provinciaal als nationaal niveau meespelen. Een partijpolitieke ploeg heeft ook een complete omkadering (van voorzitter tot ballenraper) en de ploegkleuren zijn enorm belangrijk. Het enige waarop ploegen en partijen afgerekend worden is op winst en verlies.

Dat politiek de jachtinstincten in onze genen activeert heeft LDD onlangs bewezen ( in politiek en voetbal is het de bedoeling om de tegenstrever te "pakken" en niet de prooi – al is dit misschien wel hetzelfde) maar er is in elk geval kracht, moed, strategische inzicht, teamwork en vaardigheid vereist (zou moeten).  Dat politiek nog meer dan voetbal tot oorlog kan leiden  hoeven wij niet aan te tonen.

Het ontbreekt immers in de politiek aan scheidsrechters (en transparante regels). Het (zeer gevarieerd) publiek speelt scheidsrechter en de regels wordt “ad hoc” aangepast wat heel verwarrend is voor de toeschouwer

Geen wonder dat politici vaak op voetbaltribunes zitten. Zij kijken in een spiegel al zijn ze er zich wellicht niet van bewust. Of zijn het vormingsmomenten waarop ze techniek en strategie leren ??

24-04-2009 om 00:00 geschreven door een ambetante ezel