Vandaag hadden we voorgenomen een auto te huren. We zijn naar het centrum geweest en hebben daar een Chicotje gehuurd Echt een coole, kleine auto! We zijn eerst naar Spier gereden, naar de Cheeta Farm. Daar kon je grote cheetas en 4 kleine welpjes zien in hun verblijven. Ze proberen hier de groep uit te breiden omdat cheetas één van de katachtige zijn die dreigen uit te sterven! Je kon ook bij deze beestjes in de kooien. Wij zijn bij een grote poes in de kooi geweest. Je kon haar (ja, wij hadden een vrouwtje) dan aaien en natuurlijk ermee op de foto gaan (typische toeristen foto!). Daarna hebben we daar ook nog een t-shirt gekocht met een cheeta op.
Vervolgens zijn we eerst iets gaan eten en dan doorgereden naar Drakenstein Lion Parc. Hier vangen ze leeuwen op die ze elders niet meer kunnen houden. Ze zorgen ervoor dat er geen welpjes komen omdat deze leeuwen niet meer vrijgelaten kunnen worden. Ze zouden dus anders toch heel hun leven in gevangenschap moeten leven! Het was mooi om deze beesten eens van korterbij te zien. Toch hebben we daar ook iets heel ergs gehoord! Hier in Afrika is het nog legaal om op leeuwen te jagen met geweren, pijl en boog, En dat gaat er als volgt aan toen: veel parken bieden aan om met babywelpjes te spelen in hun verblijf. Natuurlijk wil iedereen dat doen! Maar niemand weet dat die welpjes bij hun moeder zijn weggehaald om als attractie te dienen. De moeders worden dan gebruikt om nog meer welpjes te krijgen en deze worden iedere keer opnieuw bij hun weggehaald. De moeder wordt dan gebruikt om op te jagen in speciale hunting farms. In deze farms betalen mensen veel geld om op leeuwen te kunnen jagen. De leeuw wordt dan, na lange tijd in een kleine kooi gezeten te hebben (geen fysiek, geen kracht, geen levenslust, ), losgelaten in een bepaald, omheind gebied. De mensen die dan komen jagen gaan dan dus op zoek naar de leeuw (die eigelijk geen kant op kan) en maken hem dan dood. Ze schieten niet in het hoofd omdat dit hun pronkstuk is. Ze laten het beest dus eerst lijden door hem elders te raken. Het duurt een uur voor de leeuw dan volledig dood is gebloed! En mensen zijn dat echt fier als ze de leeuw gedood hebben. Verschrikkelijke mensen die zoiets laf doen! En heel die lieve welpjes waarmee mensen dan op de foto gaan die wachten hetzelfde lot als hun moeder als ze niet meer zo klein, lief en schattig zijn!
Ik was er even echt niet goed van maar toch moest onze dag verder gaan. We hebben onze weg verder gezet naar Capetown. We zijn langs de kust gereden op zoek naar pinguïns maar we hebben ze nog niet gevonden. We zijn dan maar doorgereden naar Kirstenbosch en zijn daar de botanische tuinen gaan bekijken. Mooie plantjes en bomen maar we waren redelijk moe en zijn dan toch vlug terug naar huis terug gereden. Na een tijdje rijden kwamen we goed en wel aan in Stellenbosch.
Gistermorgen hadden we een afspraak met prof. Green op de universiteit. Zij heeft ons daar wat meer uitleg gegeven over Social Work hier in Zuid-Afrika.
We zijn daarna de stad in geweest: daar hebben we wat gegeten bij St-Elmos, ik ben nog wat kaartjes gaan kopen, we hebben nog wat gewinkeld,
Daarna zijn we met de fiets terug naar huis gereden. Het gaat iedere dag blijkbaar beter
Hier aangekomen hebben we Coenie (zoon van Lucienne) geholpen bij het scheren van Pieter (kameraad van hem) zijn haar. Ik heb één kant gedaan en Coenie de andere kant! De eerste keer dat ik iemand zijn haar heb afgeschoren!
Dan hebben we vlug nog wat gegeten en zijn we op café iets gaan drinken met Pieter en zijn kameraden. De muziek (metal) was eigenlijk niet zo mijn ding maar voor enkele uurtjes viel dat nog wel mee Behalve de wc in die pub was echt, zoals Nele het noemt: scheppig!
En dat was ook echt ontzettend vies! Ik heb er geen woorden voor!
Vandaag is het donderdag! Dat betekent: bijna weekend, nog 1 dag deze week naar stage, bijna uitslapen,
Vandaag hebben we op stage vooral geholpen bij het hangerproject. We moesten 350 kleerhangers per doos steken. Nele haalde de kleerhangers uit de hoop en ik sorteerde ze in de doos. Na een tijdje begon dit wel heel erg te vervelen. Ik begrijp niet dat deze gasten dit dag in, dag uit kunnen doen! Ongelooflijk. Ik begrijp dat dit moet gebeuren omdat de bazaar niet ver meer weg is maar toch is dit af en toe echt gekkenwerk!
Na stage dachten we gezellig op de laptop te gaan om mails te checken en om op msn te gaan want vandaag zouden onze laptops echt werken! Maar: we hadden onze portie ongeluk voor vandaag nog niet gehad! Toen we op de voertuigpoel aankwamen wat mijn fiets lichtjes toegetakeld. Mijn band was eraf, maakte wat lawaai en ik kon daar dus helemaal niet mee verder. Dan toch maar naar de fietsenwinkel gegaan (de fiets gedragen). Zo konden we niet verder. Maar goed dat we altijd hier naartoe mogen komen als er iets aan de fietsen was. We hoeven ook niks te betalen hiervoor dus dat is heel fijn!
Daarna zijn we dan naar de universiteit gefietst waar we op onze laptop wilden. Mijn laptop werkte wel! Ik ben dan even op msn kunnen gaan en ik heb wat mails kunnen lezen. Maar: Nele haar laptop ging niet. Die was blijkbaar fout geïnstalleerd! Dus morgen moet die terug binnengebracht worden! Dan zijn we daarna maar terug naar huis gereden waar een fijne verrassing te wachten stond: onze was was gedaan en onze kamer was gepoetst! Heerlijk om zo terug te komen.
Daarna hebben we nog veel gesnoept en gegeten en zijn we toch maar rustig gaan slapen!
En ook nog speciaal voor nonke Leon : Een heel gelukkige 50e verjaardag!!!
Vanmorgen regende het echt ontzettend hard! Ongelooflijk en wij moesten met de fiets naar de voertuigpoel rijden. We zouden kletsnat aankomen daar! Maar: onze reddende engel was daar weer: Lucienne! Zij zou ons kunnen brengen naar de voertuigpoel en zou ons straks ook kunnen komen ophalen. Een geschenk uit de hemel
Dan maar naar Huis Horison. Daar zijn we bij de dames in het naaiatelier gaan zitten. Ik ben ook zelf nu begonnen met een sjaal te breien! Jawel echt zelf aan het breien en buiten enkele serieuze fouten lukt het wel redelijk. Alhoewel ik 1 ding nog niet echt begrijp: ik ben begonnen met 40 steken en ik zit ondertussen aan zon 55 steken! Maar ik ben niet de enige: Nele heeft ook zon talent voor breien als mij, zij kan haar steken ook vermenigvuldigen als de beste
In de namiddag zijn we eerst iets gaan eten in een fantastisch restaurant: Arizona Spur! Een soort van Western-taverne met kei lekker eten! Deze keer smaakten de frieten echt wel zoals in België! We zijn hier samen met David naartoe geweest. Hij zou ons hierna ook meenemen naar het project van de straatkinderen. We gaan hier vandaag wat observeren en (proberen te) helpen met huiswerk. Hij heeft ons rondgeleid en laten kennis maken met Justin en Jarvis, de twee begeleiders van deze groep jongens.
Er verblijven zon tiental jongens in dit huis. Dit varieert van de leeftijden tussen 8 en 18 jaar. Het huis bestaat uit een kantoortje, een leefruimte (met tv, zitbanken, ), een badkamer, een keuken en wasplaats en enkele slaapkamers voor de jongens om in te slapen. De meeste bedden zijn stapelbedden. Het huis heeft ook een groot balkon en ligt op de hoek van een straat. Buiten is er redelijk wat verkeer en er is veel volk altijd aan het rondhangen op de straten.
Je merkt onmiddellijk dat je hier in een geheel ander deel van de stad zit. En dat terwijl je eigenlijk maar twee kilometer verder weg bent. Echt heel raar.
Ik heb samen met Daniël zijn huiswerk gemaakt. We hebben eerst wat gelezen uit een boekje en daar samen wat oefeningen uit gemaakt. Daarna zijn we begonnen aan zijn wiskunde. Het is raar om te merken op welk niveau deze jongen (nog maar) zitten! Daniël kon zelfs nog niet eens korte, gemakkelijke teksten vlot lezen! Echt heel anders, maar ook weer een heel nieuwe ervaring. Het viel ook goed mee om hem te begrijpen in het Afrikaans. Dat was fijn.
Evengoed vond ik dat er een speciale sfeer hing. Niet alle jongens zeiden evenveel. Maar we zullen wel zien hoe het verder verloopt. Ik ben in ieder geval blij dat we deze kans krijgen, om ook kennis te maken met deze leefwereld en deze werking.
Daarna zijn we nog ff gaan winkelen in de spar. Ik ben nog even naar de apotheek geweest voor toch maar antibiotica te halen voor mijn keel (jawel, ik heb weeral keelpijn. Ook hier in Afrika krijg je dat precies).
Daarna hebben we thuis wat gegeten en hebben we nog wat gezeverd en rondgehangen!
Vanmorgen regende het echt ontzettend hard! Ongelooflijk en wij moesten met de fiets naar de voertuigpoel rijden. We zouden kletsnat aankomen daar! Maar: onze reddende engel was daar weer: Lucienne! Zij zou ons kunnen brengen naar de voertuigpoel en zou ons straks ook kunnen komen ophalen. Een geschenk uit de hemel
Dan maar naar Huis Horison. Daar zijn we bij de dames in het naaiatelier gaan zitten. Ik ben ook zelf nu begonnen met een sjaal te breien! Jawel echt zelf aan het breien en buiten enkele serieuze fouten lukt het wel redelijk. Alhoewel ik 1 ding nog niet echt begrijp: ik ben begonnen met 40 steken en ik zit ondertussen aan zon 55 steken! Maar ik ben niet de enige: Nele heeft ook zon talent voor breien als mij, zij kan haar steken ook vermenigvuldigen als de beste
In de namiddag zijn we eerst iets gaan eten in een fantastisch restaurant: Arizona Spur! Een soort van Western-taverne met kei lekker eten! Deze keer smaakten de frieten echt wel zoals in België! We zijn hier samen met David naartoe geweest. Hij zou ons hierna ook meenemen naar het project van de straatkinderen. We gaan hier vandaag wat observeren en (proberen te) helpen met huiswerk. Hij heeft ons rondgeleid en laten kennis maken met Justin en Jarvis, de twee begeleiders van deze groep jongens.
Er verblijven zon tiental jongens in dit huis. Dit varieert van de leeftijden tussen 8 en 18 jaar. Het huis bestaat uit een kantoortje, een leefruimte (met tv, zitbanken, ), een badkamer, een keuken en wasplaats en enkele slaapkamers voor de jongens om in te slapen. De meeste bedden zijn stapelbedden. Het huis heeft ook een groot balkon en ligt op de hoek van een straat. Buiten is er redelijk wat verkeer en er is veel volk altijd aan het rondhangen op de straten.
Je merkt onmiddellijk dat je hier in een geheel ander deel van de stad zit. En dat terwijl je eigenlijk maar twee kilometer verder weg bent. Echt heel raar.
Ik heb samen met Daniël zijn huiswerk gemaakt. We hebben eerst wat gelezen uit een boekje en daar samen wat oefeningen uit gemaakt. Daarna zijn we begonnen aan zijn wiskunde. Het is raar om te merken op welk niveau deze jongen (nog maar) zitten! Daniël kon zelfs nog niet eens korte, gemakkelijke teksten vlot lezen! Echt heel anders, maar ook weer een heel nieuwe ervaring. Het viel ook goed mee om hem te begrijpen in het Afrikaans. Dat was fijn.
Evengoed vond ik dat er een speciale sfeer hing. Niet alle jongens zeiden evenveel. Maar we zullen wel zien hoe het verder verloopt. Ik ben in ieder geval blij dat we deze kans krijgen, om ook kennis te maken met deze leefwereld en deze werking.
Daarna zijn we nog ff gaan winkelen in de spar. Ik ben nog even naar de apotheek geweest voor toch maar antibiotica te halen voor mijn keel (jawel, ik heb weeral keelpijn. Ook hier in Afrika krijg je dat precies).
Daarna hebben we thuis wat gegeten en hebben we nog wat gezeverd en rondgehangen!
Vandaag had ik beter geslapen Fijn! Om kwart na 8 zijn we vertrokken naar de voertuigpoel. We zijn dan samen met David naar Huis Horison gereden. Daar hadden we een nieuwe opdracht bijgekregen. We worden nu ook ingezet in het hangerproject tot de bazaar voorbij is. Op de bazaar worden alle zaken verkocht die de gasten daar nu volle bak aan het maken zijn. En die bazaar vindt plaats op 3 november. Tegen dan moet alles proper zijn en af zijn. En het hangerproject gooit nu wat roet in het eten omdat daar alles nog lang niet af is. De gasten moeten kapstokken sorteren en opnieuw inpakken. En dat loopt niet zo vlotjes Wij gaan hun daarbij dus helpen nu de komende weken op dinsdag en donderdag.
Vanaf morgennamiddag gaan we ook naar het project rond de straatkinderen. Morgen gaan we observeren en vanaf volgende week zijn we iedere maandag- en woensdagnamiddag daar om mee te draaien. Ik ben heel erg benieuwd!
Na onze stage zijn we nog naar de bib geweest op de universiteit. Daar heb ik mijn mailtjes eindelijk eens kunnen versturen!
Daarna zijn we ook nog iets gaan eten in het studentencentrum omdat we geen zin meer hadden om zelf nog wat te maken.
Dan zijn we weer naar huis gefietst (en deze keer in één keer, zonder te stoppen onderweg). Toen we nog maar net aankwamen was het al bijna volledig donker.
Voor de rest nog wat getypt op de laptop, wat gebabbeld, wat gesnoept
Na een verschrikkelijke nacht (ik ben zeker 10 keer wakker geweest) ging dan toch de wekker, jammer genoeg. Buiten waaide het verschrikkelijk hard! En wij moesten vandaag met onze fiets naar de voertuigpoel Om 8u vertrokken we met vol goede moed.
Op stage aangekomen leek het weer een rustige dag te worden. We hebben eerst een uur een gesprek gehad met Elize (onze promotor). We gaan ook ingezet worden in het straatkinderenproject! Dat is goed nieuws want daar hoopten we eigenlijk wel wat op. Dan hebben we de dames van het naaiatelier vergezeld. We zijn wat gaan wandelen
s Middags moesten we David terug naar de carpoel doen en van die gelegenheid hebben wij dan even gebruik gemaakt om weer wat fast-food in te slaan: Mc Donalds
Toen de stagedag erop zat zijn we nog wat in het centrum gaan rondrijden. We moesten nog wat geld wisselen, postzegels kopen, inkopen doen, Daarna zijn we terug naar huis vertrokken. Een verschrikkelijk rit met de wind voorop! Het waaide echt zo hard dat ik een stuk te voet heb gedaan. Zelfs de joggers kwamen mij voorbij gelopen!
In onze kamer (dan toch uiteindelijk) aangekomen hebben we wat gegeten en hebben we voor de rest niet veel meer gedaan!
Het waait nu nog altijd zo hard Hopen dat dat morgen niet meer zo is! Slaapwel
Vandaag hadden we niks op de planning staan en dat hebben we dan ook heel letterlijk genomen! We zijn zo lang mogelijk in bed blijven liggen! Ik was (jammer genoeg) al om 9u wakker en kon niet meer slapen Ik heb dan maar de agenda genomen die we van de universiteit hebben gekregen en ben beginnen schrijven. Waar ik aan moest denken, wat we iedere dag moesten doen, wie wanneer jarig was, Om toch maar wat tijd te verdrijven.
Om 11u ben ik dan toch maar uit mijn bed gekropen. Ik voelde me nog niet helemaal zoals ik zou moeten zijn dus moest ik het maar wat rustiger aan doen vandaag.
We hebben toen wat ontbeten, ik ben mijn kaartjes beginnen schrijven die ik gisteren gekocht had. Dan hebben we nog maar een soepje gegeten Buiten was het toen veel te warm en zijn we maar binnen gaan zitten. Daar leek het bedje alweer heel verleidelijk en hebben we een siësta gehouden. We hebben geslapen tot 16u zoiets. Misschien nog iets later zelfs
Dan nog maar wat kaartjes schrijven, wat zeveren tegen mekaar,
Om 20u hebben we gegeten. Daarna nog een doucheke gepakt!
Dan maar weer gaan slapen want het was toch zon vermoeiende dag
Vandaag hebben we geen wekker gezet! We zouden uitslapen, of toch in ieder geval proberen en dat lukte: tot maar liefst half 9! Het wordt hier s morgens zo vroeg licht dat ge echt daarvan keihard wakker wordt! En dan kunt ge ook helemaal niet meer slapen. Jammer genoeg! Toch nog maar even in bed gelegen want ik wou echt nog niet zo vroeg eruit. Langzaam mij klaargemaakt, wat buiten in het zonnetje gezeten, ontbeten en wat gelezen. Nele en ik hebben al wat nagedacht over plaatsen die we zeker willen gaan bezoeken. We moeten nog een onderscheid maken tussen plaatsen die we in één weekend kunnen doen en plaatsen die we moeten opsparen tot het kerstverlof of tot op het einde, want van 20 januari tot 2 februari (de dag dat we terugkomen) hebben we ook nog vrij! En die tijd moeten we toch nuttig kunnen besteden hè!
We zijn tegen half 1 op onze fiets gesprongen om naar het centrum te rijden. We moesten nog boodschappen doen, ik wou graag kaartjes kopen, onze mails checken, geld wisselen,
We hadden onze fietsen rond een verkeerspaal gezet en vastgemaakt, want iedereen doet dat hier dus En wij maar hopen dat ze er nog gingen staan als we terugkwamen! En we hadden geluk hoor, maar goed.
Dan maar terugfietsen! Echt een helse rit Zo ontzettend vermoeiend. Je hebt constant het gevoel dat je omhoog moet fietsen (volgens mij is dat ook echt zo hoor ). Het ging wel al beter dan gisteren maar toch waren we uitgeput toen we terug waren.
Ik voelde mij ook niet zo goed toen we terug thuis waren. Ik had al enkele dagen wat last van een kleine verkoudheid maar nu was het wel al wat erger. Mijn keel doet pijn en ik heb hoofdpijn. Een beetje koorts ook. Stom is dat want ik weet dat dit op keelontsteking gaat uitdraaien! En daar heb ik nu net niks voor bij (ik heb 10 soorten medicatie bij maar die net niet ) Maar Lucienne heeft me al goed verzorgd. Ze heeft me al wat gebracht om te nemen en morgen zou ze haar zus vragen om antibiotica voor te schrijven. Ik vraag me af wat we zonder haar zouden geweest zijn. Echt een schat van een vrouw.
Nele is vanavond naar een metal-feestje met de kinderen van Lucienne. Ik blijf lekker binnen en doe het dan maar wat rustig aan vandaag. Hopelijk gaat het morgen dan al wat beter
Vandaag hadden we veel op de planning staan. We zijn om half 8 opgestaan omdat Lucienne ons zou meenemen naar het centrum van Stellenbosch. We zouden eerst een fiets gaan kopen omdat het gewoon te moeilijk is om overal te voet heen te gaan of omdat we altijd Lucienne moeten vragen om ons ergens heen te brengen. We werden in het centrum gedropt. En nu de fietsenwinkel vinden. Eerst gingen we naar Piet se fiets. Daar hadden ze niet veel tweedehandsfietsen meer en degene die ze hadden waren ook veel te duur! Dan maar op zoek naar Flandria, de andere fietsenwinkel. Deze wisten we niet liggen dus, dan maar op zoek! We hebben zeker 10km gewandeld voor we deze winkel vonden (en neen, dat is helemaal niet overdreven!) Daar hielpen ze ons heel goed vooruit. Ze hadden nog één fiets daar staan maar ze zouden wel nog een andere kunnen maken. We hebben onze nummer gegeven en ze zouden een bericht sturen als de fietsen in orde waren. Deze kosten 790 rand (=79 euro) met slot en alles op! En we krijgen een factuur mee waarmee we de fietsen ook terug kunnen binnenbrengen als we terug vertrekken hier. Dan krijgen we nog de helft terug voor de fietsen. De bazin van deze winkel was ook een Vlaamse (vandaag waarschijnlijk Flandria J) dus dat was wel heel fijn!
Dan zijn we maar even (nog steeds te voet) naar een afdeling geweest van de universiteit waar we eindelijk onze laptops konden binnenbrengen. Zij zouden daar een speciaal anti-virus opzetten en zij kunnen zorgen dat onze pcs geregistreerd zijn waarmee we dan in de universiteit overal op internet kunnen gaan en msn en hotmail kunnen gebruiken. En dat heb ik wel echt nodig want ik kan nog steeds niet goed overweg met de toetsenborden die ze hier hebben (querty!). Deze zouden twee uurtjes daar moeten blijven en dan kunnen we deze komen ophalen. Hier ook nog maar even op wachten dus!
Dan maar even naar het studentencentrum onze mails checken. We zijn ook terug naar prof. Greens kantoor geweest, maar ze was er niet. Normaal gezien moeten we iedere vrijdag met haar even afspreken maar blijkbaar had ze vandaag iets anders te doen.
Toen kregen we uiteindelijk bericht dan onze fietsen op ons stonden te wachten, dus dan maar vlug naar daar. En daar stonden inderdaad twee witte fietsen (dezelfde) op ons te wachten. Maar onmiddellijk erop springen en iets gaan eten! Waar: natuurlijk de Mc Donalds Een lekker volledig Mc Chicken menu voor de mooie prijs van 2! Echt schandalig weinig, maar je hoort ons nog steeds niet klagen. Daarna zijn we onze laptops gaan halen. Ze waren klaar en hopelijk kunnen we dinsdag op internet! Nog even wachten en hopen dat het nu eindelijk gaat lukken dus!
Toen hadden we onze afspraak om naar een ander appartement te gaan kijken. We kregen de sleutel zelf mee dus dat was handig. Maar: jammer genoeg alweer een teleurstelling! Het was een mooi appartement maar niet bemeubeld. En dat is toch wel nodig want een bed, frigo en gasvuur kopen lijkt me wel wat overdreven voor 4 maanden! Alweer een teleurstelling Dan maar wachten op een volgend iets.
Daarna zijn we dan maar naar huis gereden met onze nieuwe fietsen. Alweer een lange rit en zeker met onze fysieke toestand is het echt een helse rit! We waren nog maar net de straat van de universiteit uit en we waren echt doodmoe Ik dacht dat ik er nooit meer ging geraken. Op zon momenten schaam ik me toch wel erg voor mijne fysiek! Echt schandalig. Toch nog maar even doorzetten Na veel afzien kwamen we eindelijk aan de Provinsielaan (waar onze verblijfplaats ook ligt). De Provinsielaan gaat heel steil omhoog en wij liggen redelijk bovenaan! Dus nog maar even afzien dan Dit stuk doen we wel altijd te voet want niemand kan hier omhoog fietsen gewoon. Halfdood kwamen we aan Nooit meer dacht ik maar jammer genoeg moeten we morgen alweer naar het centrum om boodschappen te doen
Dan buiten maar even bekomen met een spelletje mens erger je niet. Coenie en Jozepf speelden één spelletje mee De tijd ging toen heel snel om. Opeens was het al donker.
Toen nog maar wat gegeten, wat gezeverd tegen mekaar en wat rondgehangen in onze kamer. Het was een vermoeiende dag, maar wel een goede dag. We hebben onze fiets, hopelijk onze nu wel werkende laptops en we hebben wat aan onze conditie gewerkt! Nu alleen nog hopen dat we binnenkort misschien toch een appartementje naar onze goesting vinden
Even op voorhand: vandaag zijn we precies een week in Zuid-Afrika. Het lijkt alsof we hier al een maand zijn. We hebben al zoveel gedaan dat het veel langer dan een week lijkt te zijn. Echt niet te doen. Nog 4 maanden en één week te gaan
Maar ok, op naar vandaag! Vandaag zijn we op stage een kijkje gaan nemen in het atelier waar ze bezig zijn met pareltjes. Een aantal dames maken engeltjes van kraaltjes om te verkopen op de bazaar, die plaatsvindt begin november (om wat geld in te zamelen). Ik heb zelf ook een engeltje gemaakt, en het was goed gelukt ook nog, jawel
Daarna hebben we een yoga-sessie meegevolgd met enkele dames. Dat was gewoon super. De dame die de sessie gaf heeft ons naderhand gevraagd om misschien deze oefeningen meer te doen met deze groep. Zij komt namelijk maar één keer in de twee weken dus het zou goed zijn moesten wij dat overnemen voor een stuk. Dat lijkt mij geweldig om te doen. Die dame ging volgende keer oefeningen meebrengen die wij konden instuderen. Ik kijk daar in ieder geval naar uit. We worden gewoon yoga-lerares! Toch ongeveer
Daarna zijn we terug bij de vrouwen in het naaiatelier gaan zitten. Ik heb daar vandaag zelfs leren breien.
Na de stage zijn we naar een appartementje gaan kijken. Het was een groter gebouwtje met daarin verschillende kamers. In één kamer die we hadden gezien hadden ze nog maar pas ingebroken. Er lag nog glas op de vloer en de gordijn was heel kapot. Alles leek zo oud. Ik vond gewoon dat daar een heel rare sfeer hing. Ik had er geen goed gevoel bij. Ik voelde me niet echt op mijn gemak eigenlijk. We zijn daarna terug naar het studentencentrum geweest om een andere plaats te gaan bekijken. Dat doen we morgenvroeg! Ik hoop dat dat beter gaat zijn. Dus duimen maar
Vandaag was onze eerste dag in Huis Horison. We zijn samen met David, een Zweedse student naar daar gereden zodat we de weg wat leerden kennen.
Daar aangekomen heeft hij ons even een korte rondleiding gegeven. Daarna zijn we samen met Elise even rond de tafel gaan zitten om even kort te overlopen wat zij van ons verwacht, wie wij zijn en wat wij verwachten, Ze heeft ons ook wat documentatie mee gegeven in verband met Huis Horison wat we kunnen doornemen.
Daarna zijn we met twee andere internationale studenten meegegaan om hun activiteit mee te volgen. Zij hebben een programma uitgewerkt om per week één keer met enkele gasten te gaan wandelen of oefeningen te doen. We zijn twee keer mee gaan wandelen. Eerst met een groep meisjes, daarna met de groep jongens. Op die manier leerde ik de andere studenten beter kennen maar vooral ook enkele gasten. Het was een fijne manier om mensen te leren kennen.
Dan was het al vlug half één en hadden we pauze.
Om kwart na twee (ja, inderdaad een lange pauze, ongelooflijk) gingen we terug aan de slag en zijn we bij de dames in het naaiatelier gaan zitten en hebben we hun wat gezelschap gehouden. We hebben wat met hun gebabbeld, wat garen gesorteerd, wat rondgekeken naar de mooie dingen die ze hebben gemaakt. Het is echt ongelooflijk dat zij dat op hun eentje kunnen doen. Echt mooi. Ze helpen mekaar heel goed en kunnen blijkbaar goed met mekaar opschieten.
Toen was het al vlug vier uur en was het tijd om terug naar huis te gaan. Onze eerste dag was een succes.
Ik had wel onmiddellijk een goed gevoel bij de eerste ontmoeting met de gasten. Ik vond het wel raar dat zij veel zaken in hun eentje deden. Vooral in het naaiatelier viel me dat op. Die dames weten goed waar ze mee bezig zijn maar toch vroeg ik me af waarom er niemand daar is om hun een handje te helpen. Het is toch ook belangrijk dat zij bevestiging krijgen over het werk dat zij doen. Het ik belangrijk te horen dat zij goed bezig zijn.
Ik heb wel het gevoel dat ik hier iets kan bereiken en dat ik hier echt iets van kan maken. Ik kijk in ieder geval uit naar morgen!
Dan zijn we terug met David mee naar de carpoolplaats gereden. Daar zou hij een auto huren om morgen met een vriend van hem erop uit te trekken. Hij zou ons dat met die auto terug thuis afzetten. Maar blijkbaar is het niet zo gemakkelijk om een auto te huren. Ik zou bijvoorbeeld al moeten bijbetalen omdat ik nog geen 21 ben. Erg he!
Ook aanvaarden ze geen cash geld, geen visa, wat moet je dan hebben voor betaalkaart? David had 3 verschillende kaarten en geen enkele kon gebruikt worden. Ongelooflijk. Als je toch cash wou betalen zou je 50000 rand (5000) moeten betalen! Dat is echt niet te doen hè! Dan moest hij nog maar vlug een ander verhuurbedrijf gaan zoeken. En wij? Ja, wij moesten zien thuis te geraken hè J We zijn naar de universiteit gewandeld en daar hebben we Lucienne maar gebeld Zij was weer onze reddende engel in nood!
Toen zijn we nog met de mountainbike (die totaal niet goed werkte) terug naar het centrum gereden voor vlug nog wat inkopen te doen en iets te eten. Je krijgt hier dus geen zakjes in sommige warenhuizen Dan maar alles in onze handtassen stoppen! Moeilijk maar het meeste gaat erin. Terug naar onze verblijfplaats fietsen is moeilijker! Wind voorop en een mega slechte fiets! Toch moeten we ons haasten want we moeten voor het donker thuis zijn! En dan mijn ketting valt eraf. Na wat geprul krijgt Nele de ketting er toch terug op. Nog even doorzetten, nog een steile beklimming en we zijn er. Totaal uitgeput. Nu besef ik hoe weinig conditie ik heb. Echt schandalig! Daar zou ik aan moeten werken
Maar na een verfrissend doucheke zijn we alles vergeten (ja, ook het feit dat ik iets aan mijn conditie zou moeten doen )
Vandaag was geen gemakkelijk dag voor mij dus ga ik gewoon vertellen wat mijn gevoelens waren bij deze dag
Om 7u30 werd ik wakker en kon niet meer in slaap geraken terug. Ik heb dan maar wat rondgedraaid nog maar vond de juiste positie niet meer om terug in slaap te vallen. Het enige waar ik toen aan kon denken was thuis. Hoe zou het zijn met iedereen? Zouden ze wel eens aan mij denken? Ik mis hun anders wel even weet ik niet meer waarom ik zo graag naar hier wou komen. Waarom heb ik hun achtergelaten? Waarom mak ik het mezelf zo moeilijk toch? Altijd doe ik dat. Maar is dit moeilijk? Nee toch niet, dit is een kans! Een kans om mezelf echt te leren kennen, een kans om eens iets anders te doen en te zien, een kans om een andere wereld te verkennen zoveel kansen, zoveel te ontdekken hier, dat moet ik in mijn achterhoofd houden! Ik moet gewoon
Er gaan zoveel gedachten door mijn hoofd. Het beloofd geen makkelijke dag te worden. Dan toch maar opstaan, iets eten. Mijn gedachten proberen te verzetten door wat puzzels op te lossen (of toch proberen). Dan staat de zon hoog aan de blauwe hemel en geniet ik daar even van. Ik leg me languit in mijn stoel, doe mijn ogen dicht en geniet Even denk ik aan niets meer. Dan komt Lucienne vertellen dat we bij haar op het werk onze laptop kunnen gaan proberen. Ik ben zo blij dat ik eindelijk mijn mails kan nakijken en mensen iets kan laten weten over mijn verblijf hier.
En dan lukt dat niet. Blijkbaar moeten onze pcs nog eerst geregistreerd worden. Dan maar een internetcafé waar we maar een half uur kunnen blijven. Niet genoeg voor mij met dat stomme querty-toetsenbord hier overal. Ik kan daar dus absoluut niet mee overweg!
Ik wil zoveel mensen iets laten weten en het lukt maar niet Dat geeft me echt een machteloos gevoel!
Na het eten ben ik me onmiddellijk gaan douchen. Ik had geen zin meer iets te doen. Ik moest even alleen zijn en alles neerschrijven.
Ik kijk alvast uit naar morgen. Dan begint stage echt en dan hoop ik dat de dagen wat meer gevuld gaan zijn. Dat ze snellen omgaan
Vandaag even een dipje, morgen zal het beter zijn, zeker van!
Om 7u werd ik wakker vandaag. Véél te vroeg natuurlijk! Dus nog maar wat in bed blijven hangen. Om 9u30 komt Elsbeth ons ophalen om naar zee te gaan, walvissen kijken. Het is het walvisfestival aan zee dit weekend, daarmee. Een ideaal moment dus.
Na een broodje met nutella (en jawel, het is de echte van bij ons) konden we de lange reis dor de bergen aanvatten. Mooie, afwisselende landschappen en dan opeens de zee! Een prachtig uitzicht.
Er was héél veel volk in Hermanus, de stad waar het festival was. Overal zag je mensen, eetstandjes, souvenierkraampjes,
We hebben er ook een plaatselijke lekkernij geproefd: chips on a stick: aardappel gefrituurd op een stokje! Daar moesten we ons ook lang mee tevreden stellen want je kon nergens zitten om te eten of te drinken, zoveel volk was er.
Na enkele walvissen gezien te hebben (toch stukjes ervan) zijn we nog naar enkele kleine strandjes gereden. Echt ontzettend mooi!
Volgende halte: Gordon Bay, waar we lasagne hebben gegeten in een gezellig Italiaans restaurantje bij zonsondergang.
Moe maar voldaan zijn we dan terug naar Stellenbosch gereden. Na nog wat muziek te luisteren zijn we weer in slaap gevallen onder de mooie Zuid-Afrikaanse hemel.
Om 10u30 hadden we een afspraak met prof. Green, onze supervisor van de universiteit voor onze stage.
Om 8u waren we al klaar wakker! Lucienne zette ons af aan het gebouw Letterkunde en Wijsbegeerte van de universiteit. Na lang zoeken vonden we eindelijk de hyser waarmee we tot bij de prof. geraakten op de vierde verdieping.
Dinsdag beginnen we met stage in Huis Horison: een dagcentrum voor volwassenen met een mentale handicap. We rijden de eerst dagen mee met een Zweedse student die al wat wegwijs is.Dat wordt dus nog ff afwachten.
Daarna zijn we naar de Mc Donalds geweest om iets te eten. Ok, verschrik u niet: een hele menu, zoals bij ons, voor 24,5 rand (= 2,5) Echt waar! Dat is gewoon de helft van bij ons en net zo lekker.
Nog wat literatuur halen in het nabije takstation: de krant Die Burger namelijk.
Zuid-Afrikaans is toch niet simpel. Om te lezen wel, maar verstaan dat wordt toch niet gemakkelijk.
Terug in ons huisje hebben we wat rondgehangen, spelletjes gedaan, zweedse puzzels opgelost,
Avondmaal deze keer: pasta met tomatensaus en gehakt. En het smaakte goed! We waren en zijn er nog steeds trots op!
De luchthaven in Capetown. Valiezen nemen en iemand zoeken die een bordje vastheeft met University Stellenbosch, International Office erop. En die vonden we. Hij bracht ons naar de universiteit waar het papierwerk kon beginnen. De studentenpas mét foto! Amai, een foto van mij na 2 dagen onderweg te zijn geweest zag er toch niet echt fantastisch uit
Daarna kwam Lucienne ons ophalen. Een lieve mevrouw. Bij haar zouden we de eerste weken doorbrengen. Een klein kamertje met keukentje (waar slechts twee vuurtjes zijn en je de pan en ketel nog niet samen kan gebruiken omdat de pan te groot is ) en een badkamertje. Niet groot maar mooi verzorgd en ideaal voor ons.
Na het uitpakken zijn we het centrum gaan verkennen van Stellenbosch. Veel studenten, mooie winkeltjes en gezellige terrasjes.
We hebben ook onze Zuid-Afrikaanse nummer gekocht daar (slechts 20 rand = 2) Mijn nummer voor geïnteresseerden: +27734876839
Daarna zijn we inkopen gaan doen om ons avondmaal te bereiden: kippensoep in pakje met een broodje J Ja, grote koks zijn we niet, maar dat vinden we ook niet erg.
s Avonds zijn we vroeg gaan slapen, na enkele spelletjes rummikub
Opstaan: om 6u nog wel. Zo vroeg, amai! Maar toch, ik moest me nog douchen, nog zaken in mijn koffer steken, wat eten, van mijn zus(je) en de Bas afscheid nemen
Om kwart voor 8 zijn Jan en ik vertrokken naar Nele, mijn medereisgezel
Daar aangekomen was het tijd om naar de ambassade te vertrekken en het drukke verkeer in Brussel
Parking zoeken, niet gemakkelijk. Aanbellen aan de ambassade en: véél volk. Als we hier maar op tijd buiten zijn dachten we. Maar we zijn een beetje voorgestoken en daar hadden we eindelijk onze langverwachte paspoorten vast. Nu op naar de luchthaven. Daar stroompanne! Ne toch, enkel onze check-in balie zat zonder stroom. Dan maar weer wachten.
Uiteindelijk konden we toch inchecken. En ja, iets typisch voor mij: mijn koffer was té zwaar Maar liefst het mooie gewicht van zon 35 kilo, en dat terwijl we maar 23 mochten meenemen! Dan maar enkele kilos eruit nemen. Dat was een moeilijke opgave. Maar uiteindelijk slaag ik er toch in om van 3 kilo (zoveel moest eruit) afscheid te nemen, waaronder mijn enige hakken schoenen
Maar goed: nu het moeilijkste moment, afscheid nemen van mijn aanhangers die mij vergezeld hadden naar de luchthaven. Ik ga jullie allemaal heel hard missen.
Dan onze vlucht naar Londen, een uurtje en we zijn er al. Daar 5 uurkes wachten, wat rondhangen en daar is ie dan: onze vlucht BA59 to Capetown.
Een mega vliegtuig van 2 verdiepingen, 4 gedeeltes, wij zitten in deel 4, plaats 47b. ieder heeft zijn eigen tv-schermpje waar je de laatste nieuwe films en series op kan zien.
Ik heb veel geslapen. Zo gingen die 12 uur vliegen toch redelijk vlug om. Om 8u s morgens kwamen we aan
Ik wil iedereen eventjes welkom heten op mijn blog!
Je kan hier mijn dagelijkse activiteiten een beetje meevolgen. Ik voeg hier minstens één keer per week info aan toe zodat jullie een beetje op de hoogte zijn over de dingen die ik hier doe en meemaakt!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Echt een coole, kleine auto! We zijn eerst naar Spier gereden, naar de Cheeta Farm. Daar kon je grote cheetas en 4 kleine welpjes zien in hun verblijven. Ze proberen hier de groep uit te breiden omdat cheetas één van de katachtige zijn die dreigen uit te sterven! Je kon ook bij deze beestjes in de kooien. Wij zijn bij een grote poes in de kooi geweest. Je kon haar (ja, wij hadden een vrouwtje) dan aaien en natuurlijk ermee op de foto gaan 
(typische toeristen foto!). Daarna hebben we daar ook nog een t-shirt gekocht met een cheeta op. 
maar toch moest onze dag verder gaan. We hebben onze weg verder gezet naar Capetown. We zijn langs de kust gereden op zoek naar pinguïns maar we hebben ze nog niet gevonden. We zijn dan maar doorgereden naar Kirstenbosch en zijn daar de botanische tuinen gaan bekijken. Mooie plantjes en bomen maar we waren redelijk moe en zijn dan toch vlug terug naar huis terug gereden. Na een tijdje rijden kwamen we goed en wel aan in Stellenbosch. 
Behalve de wc in die pub was echt, zoals Nele het noemt: scheppig!
: Een heel gelukkige 50e verjaardag!!!
Om 8u vertrokken we met vol goede moed.
