|
Vandaag was onze eerste dag in Huis Horison. We zijn samen met David, een Zweedse student naar daar gereden zodat we de weg wat leerden kennen.
Daar aangekomen heeft hij ons even een korte rondleiding gegeven. Daarna zijn we samen met Elise even rond de tafel gaan zitten om even kort te overlopen wat zij van ons verwacht, wie wij zijn en wat wij verwachten,
Ze heeft ons ook wat documentatie mee gegeven in verband met Huis Horison wat we kunnen doornemen.
Daarna zijn we met twee andere internationale studenten meegegaan om hun activiteit mee te volgen. Zij hebben een programma uitgewerkt om per week één keer met enkele gasten te gaan wandelen of oefeningen te doen. We zijn twee keer mee gaan wandelen. Eerst met een groep meisjes, daarna met de groep jongens. Op die manier leerde ik de andere studenten beter kennen maar vooral ook enkele gasten. Het was een fijne manier om mensen te leren kennen.
Dan was het al vlug half één en hadden we pauze.
Om kwart na twee (ja, inderdaad een lange pauze, ongelooflijk) gingen we terug aan de slag en zijn we bij de dames in het naaiatelier gaan zitten en hebben we hun wat gezelschap gehouden. We hebben wat met hun gebabbeld, wat garen gesorteerd, wat rondgekeken naar de mooie dingen die ze hebben gemaakt. Het is echt ongelooflijk dat zij dat op hun eentje kunnen doen. Echt mooi. Ze helpen mekaar heel goed en kunnen blijkbaar goed met mekaar opschieten.
Toen was het al vlug vier uur en was het tijd om terug naar huis te gaan. Onze eerste dag was een succes.
Ik had wel onmiddellijk een goed gevoel bij de eerste ontmoeting met de gasten. Ik vond het wel raar dat zij veel zaken in hun eentje deden. Vooral in het naaiatelier viel me dat op. Die dames weten goed waar ze mee bezig zijn maar toch vroeg ik me af waarom er niemand daar is om hun een handje te helpen. Het is toch ook belangrijk dat zij bevestiging krijgen over het werk dat zij doen. Het ik belangrijk te horen dat zij goed bezig zijn.
Ik heb wel het gevoel dat ik hier iets kan bereiken en dat ik hier echt iets van kan maken. Ik kijk in ieder geval uit naar morgen!
Dan zijn we terug met David mee naar de carpoolplaats gereden. Daar zou hij een auto huren om morgen met een vriend van hem erop uit te trekken. Hij zou ons dat met die auto terug thuis afzetten. Maar blijkbaar is het niet zo gemakkelijk om een auto te huren. Ik zou bijvoorbeeld al moeten bijbetalen omdat ik nog geen 21 ben. Erg he!
Ook aanvaarden ze geen cash geld, geen visa,
wat moet je dan hebben voor betaalkaart? David had 3 verschillende kaarten en geen enkele kon gebruikt worden. Ongelooflijk. Als je toch cash wou betalen zou je 50000 rand (5000) moeten betalen! Dat is echt niet te doen hè! Dan moest hij nog maar vlug een ander verhuurbedrijf gaan zoeken. En wij? Ja, wij moesten zien thuis te geraken hè J We zijn naar de universiteit gewandeld en daar hebben we Lucienne maar gebeld
Zij was weer onze reddende engel in nood!
Toen zijn we nog met de mountainbike (die totaal niet goed werkte) terug naar het centrum gereden voor vlug nog wat inkopen te doen en iets te eten. Je krijgt hier dus geen zakjes in sommige warenhuizen
Dan maar alles in onze handtassen stoppen! Moeilijk maar het meeste gaat erin. Terug naar onze verblijfplaats fietsen is moeilijker! Wind voorop en een mega slechte fiets! Toch moeten we ons haasten want we moeten voor het donker thuis zijn! En dan
mijn ketting valt eraf. Na wat geprul krijgt Nele de ketting er toch terug op. Nog even doorzetten, nog een steile beklimming en we zijn er. Totaal uitgeput. Nu besef ik hoe weinig conditie ik heb. Echt schandalig! Daar zou ik aan moeten werken
Maar na een verfrissend doucheke zijn we alles vergeten (ja, ook het feit dat ik iets aan mijn conditie zou moeten doen  )
25-09-2007 om 00:00
geschreven door Kristel 
|
