Vandaag hadden we niks op de planning staan en dat hebben we dan ook heel letterlijk genomen! We zijn zo lang mogelijk in bed blijven liggen! Ik was (jammer genoeg) al om 9u wakker en kon niet meer slapen… Ik heb dan maar de agenda genomen die we van de universiteit hebben gekregen en ben beginnen schrijven. Waar ik aan moest denken, wat we iedere dag moesten doen, wie wanneer jarig was, … Om toch maar wat tijd te verdrijven.

Om 11u ben ik dan toch maar uit mijn bed gekropen. Ik voelde me nog niet helemaal zoals ik zou moeten zijn dus moest ik het maar wat rustiger aan doen vandaag.

We hebben toen wat ontbeten, ik ben mijn kaartjes beginnen schrijven die ik gisteren gekocht had. Dan hebben we nog maar een soepje gegeten… Buiten was het toen veel te warm en zijn we maar binnen gaan zitten. Daar leek het bedje alweer heel verleidelijk en hebben we een siësta gehouden. We hebben geslapen tot 16u zoiets. Misschien nog iets later zelfs

Dan nog maar wat kaartjes schrijven, wat zeveren tegen mekaar, …

Om 20u hebben we gegeten. Daarna nog een doucheke gepakt!

Dan maar weer gaan slapen want het was toch zo’n vermoeiende dag

30-09-2007 om 00:00 geschreven door Kristel  

Vandaag hebben we geen wekker gezet! We zouden uitslapen, of toch in ieder geval proberen… en dat lukte: tot maar liefst half 9! Het wordt hier ‘s morgens zo vroeg licht dat ge echt daarvan keihard wakker wordt! En dan kunt ge ook helemaal niet meer slapen. Jammer genoeg! Toch nog maar even in bed gelegen want ik wou echt nog niet zo vroeg eruit. Langzaam mij klaargemaakt, wat buiten in het zonnetje gezeten, ontbeten en wat gelezen. Nele en ik hebben al wat nagedacht over plaatsen die we zeker willen gaan bezoeken. We moeten nog een onderscheid maken tussen plaatsen die we in één weekend kunnen doen en plaatsen die we moeten opsparen tot het kerstverlof of tot op het einde, want van 20 januari tot 2 februari (de dag dat we terugkomen) hebben we ook nog vrij! En die tijd moeten we toch nuttig kunnen besteden hè!

We zijn tegen half 1 op onze fiets gesprongen om naar het centrum te rijden. We moesten nog boodschappen doen, ik wou graag kaartjes kopen, onze mails checken, geld wisselen,…

We hadden onze fietsen rond een verkeerspaal gezet en vastgemaakt, want iedereen doet dat hier dus… En wij maar hopen dat ze er nog gingen staan als we terugkwamen! En we hadden geluk hoor, maar goed.

Dan maar terugfietsen! Echt een helse rit… Zo ontzettend vermoeiend. Je hebt constant het gevoel dat je omhoog moet fietsen (volgens mij is dat ook echt zo hoor ). Het ging wel al beter dan gisteren maar toch waren we uitgeput toen we terug waren.

Ik voelde mij ook niet zo goed toen we terug ‘thuis’ waren. Ik had al enkele dagen wat last van een kleine verkoudheid maar nu was het wel al wat erger. Mijn keel doet pijn en ik heb hoofdpijn. Een beetje koorts ook. Stom is dat want ik weet dat dit op keelontsteking gaat uitdraaien! En daar heb ik nu net niks voor bij (ik heb 10 soorten medicatie bij maar die net niet… ) Maar Lucienne heeft me al goed verzorgd. Ze heeft me al wat gebracht om te nemen en morgen zou ze haar zus vragen om antibiotica voor te schrijven. Ik vraag me af wat we zonder haar zouden geweest zijn. Echt een schat van een vrouw.

Nele is vanavond naar een metal-feestje met de kinderen van Lucienne. Ik blijf lekker binnen en doe het dan maar wat rustig aan vandaag. Hopelijk gaat het morgen dan al wat beter…

28-09-2007 om 00:00 geschreven door Kristel  

Vandaag hadden we veel op de planning staan. We zijn om half 8 opgestaan omdat Lucienne ons zou meenemen naar het centrum van Stellenbosch. We zouden eerst een fiets gaan kopen omdat het gewoon te moeilijk is om overal te voet heen te gaan of omdat we altijd Lucienne moeten vragen om ons ergens heen te brengen. We werden in het centrum gedropt. En nu de fietsenwinkel vinden. Eerst gingen we naar ‘Piet se fiets’. Daar hadden ze niet veel tweedehandsfietsen meer en degene die ze hadden waren ook veel te duur! Dan maar op zoek naar Flandria, de andere fietsenwinkel. Deze wisten we niet liggen dus, dan maar op zoek! We hebben zeker 10km gewandeld voor we deze winkel vonden (en neen, dat is helemaal niet overdreven!) Daar hielpen ze ons heel goed vooruit. Ze hadden nog één fiets daar staan maar ze zouden wel nog een andere kunnen maken. We hebben onze nummer gegeven en ze zouden een bericht sturen als de fietsen in orde waren. Deze kosten 790 rand (=79 euro) met slot en alles op! En we krijgen een factuur mee waarmee we de fietsen ook terug kunnen binnenbrengen als we terug vertrekken hier. Dan krijgen we nog de helft terug voor de fietsen. De bazin van deze winkel was ook een Vlaamse (vandaag waarschijnlijk Flandria J) dus dat was wel heel fijn!

Dan zijn we maar even (nog steeds te voet) naar een afdeling geweest van de universiteit waar we eindelijk onze laptops konden binnenbrengen. Zij zouden daar een speciaal anti-virus opzetten en zij kunnen zorgen dat onze pc’s geregistreerd zijn waarmee we dan in de universiteit overal op internet kunnen gaan en msn en hotmail kunnen gebruiken. En dat heb ik wel echt nodig want ik kan nog steeds niet goed overweg met de toetsenborden die ze hier hebben (querty!). Deze zouden twee uurtjes daar moeten blijven en dan kunnen we deze komen ophalen. Hier ook nog maar even op wachten dus!

Dan maar even naar het studentencentrum onze mails checken. We zijn ook terug naar prof. Greens kantoor geweest, maar ze was er niet. Normaal gezien moeten we iedere vrijdag met haar even afspreken maar blijkbaar had ze vandaag iets anders te doen.

Toen kregen we uiteindelijk bericht dan onze fietsen op ons stonden te wachten, dus dan maar vlug naar daar. En daar stonden inderdaad twee witte fietsen (dezelfde) op ons te wachten. Maar onmiddellijk erop springen en … iets gaan eten! Waar: natuurlijk de Mc Donalds  Een lekker volledig Mc Chicken menu voor de mooie prijs van 2€! Echt schandalig weinig, maar je hoort ons nog steeds niet klagen. Daarna zijn we onze laptops gaan halen. Ze waren klaar en hopelijk kunnen we dinsdag op internet! Nog even wachten en hopen dat het nu eindelijk gaat lukken dus!

Toen hadden we onze afspraak om naar een ander appartement te gaan kijken. We kregen de sleutel zelf mee dus dat was handig. Maar: jammer genoeg alweer een teleurstelling! Het was een mooi appartement maar niet bemeubeld. En dat is toch wel nodig want een bed, frigo en gasvuur kopen lijkt me wel wat overdreven voor 4 maanden! Alweer een teleurstelling… Dan maar wachten op een volgend iets.

Daarna zijn we dan maar naar ‘huis’ gereden met onze nieuwe fietsen. Alweer een lange rit en zeker met onze fysieke toestand is het echt een helse rit! We waren nog maar net de straat van de universiteit uit en we waren echt doodmoe… Ik dacht dat ik er nooit meer ging geraken. Op zo’n momenten schaam ik me toch wel erg voor mijne fysiek! Echt schandalig. Toch nog maar even doorzetten… Na veel afzien kwamen we eindelijk aan de Provinsielaan (waar onze verblijfplaats ook ligt). De Provinsielaan gaat heel steil omhoog en wij liggen redelijk bovenaan! Dus nog maar even afzien dan… Dit stuk doen we wel altijd te voet want niemand kan hier omhoog fietsen gewoon. Halfdood kwamen we aan… Nooit meer dacht ik maar jammer genoeg moeten we morgen alweer naar het centrum om boodschappen te doen

Dan buiten maar even bekomen met een spelletje ‘mens erger je niet’. Coenie en Jozepf speelden één spelletje mee… De tijd ging toen heel snel om. Opeens was het al donker.

Toen nog maar wat gegeten, wat gezeverd tegen mekaar en wat rondgehangen in onze kamer. Het was een vermoeiende dag, maar wel een goede dag. We hebben onze fiets, hopelijk onze nu wel werkende laptops en we hebben wat aan onze conditie gewerkt! Nu alleen nog hopen dat we binnenkort misschien toch een appartementje naar onze goesting vinden…

28-09-2007 om 00:00 geschreven door Kristel  

Even op voorhand: vandaag zijn we precies een week in Zuid-Afrika. Het lijkt alsof we hier al een maand zijn. We hebben al zoveel gedaan dat het veel langer dan een week lijkt te zijn. Echt niet te doen. Nog 4 maanden en één week te gaan…

Maar ok, op naar vandaag! Vandaag zijn we op stage een kijkje gaan nemen in het atelier waar ze bezig zijn met pareltjes. Een aantal dames maken engeltjes van kraaltjes om te verkopen op de bazaar, die plaatsvindt begin november (om wat geld in te zamelen). Ik heb zelf ook een engeltje gemaakt, en het was goed gelukt ook nog, jawel

Daarna hebben we een yoga-sessie meegevolgd met enkele dames. Dat was gewoon super. De dame die de sessie gaf heeft ons naderhand gevraagd om misschien deze oefeningen meer te doen met deze groep. Zij komt namelijk maar één keer in de twee weken dus het zou goed zijn moesten wij dat overnemen voor een stuk. Dat lijkt mij geweldig om te doen. Die dame ging volgende keer oefeningen meebrengen die wij konden instuderen. Ik kijk daar in ieder geval naar uit. We worden gewoon yoga-lerares! Toch ongeveer

Daarna zijn we terug bij de vrouwen in het naaiatelier gaan zitten. Ik heb daar vandaag zelfs leren breien.

Na de stage zijn we naar een appartementje gaan kijken. Het was een groter gebouwtje met daarin verschillende kamers. In één kamer die we hadden gezien hadden ze nog maar pas ingebroken. Er lag nog glas op de vloer en de gordijn was heel kapot. Alles leek zo oud. Ik vond gewoon dat daar een heel rare sfeer hing. Ik had er geen goed gevoel bij. Ik voelde me niet echt op mijn gemak eigenlijk. We zijn daarna terug naar het studentencentrum geweest om een andere plaats te gaan bekijken. Dat doen we morgenvroeg! Ik hoop dat dat beter gaat zijn. Dus duimen maar…

27-09-2007 om 00:00 geschreven door Kristel  

Vandaag was onze eerste dag in Huis Horison. We zijn samen met David, een Zweedse student naar daar gereden zodat we de weg wat leerden kennen.

Daar aangekomen heeft hij ons even een korte rondleiding gegeven. Daarna zijn we samen met Elise even rond de tafel gaan zitten om even kort te overlopen wat zij van ons verwacht, wie wij zijn en wat wij verwachten, … Ze heeft ons ook wat documentatie mee gegeven in verband met Huis Horison wat we kunnen doornemen.

Daarna zijn we met twee andere internationale studenten meegegaan om hun activiteit mee te volgen. Zij hebben een programma uitgewerkt om per week één keer met enkele gasten te gaan wandelen of oefeningen te doen. We zijn twee keer mee gaan wandelen. Eerst met een groep meisjes, daarna met de groep jongens. Op die manier leerde ik de andere studenten beter kennen maar vooral ook enkele gasten. Het was een fijne manier om mensen te leren kennen.

Dan was het al vlug half één en hadden we pauze.

Om kwart na twee (ja, inderdaad een lange pauze, ongelooflijk) gingen we terug aan de slag en zijn we bij de dames in het naaiatelier gaan zitten en hebben we hun wat gezelschap gehouden. We hebben wat met hun gebabbeld, wat garen gesorteerd, wat rondgekeken naar de mooie dingen die ze hebben gemaakt. Het is echt ongelooflijk dat zij dat op hun eentje kunnen doen. Echt mooi. Ze helpen mekaar heel goed en kunnen blijkbaar goed met mekaar opschieten.

Toen was het al vlug vier uur en was het tijd om terug naar huis te gaan. Onze eerste dag was een succes.

Ik had wel onmiddellijk een goed gevoel bij de eerste ontmoeting met de gasten. Ik vond het wel raar dat zij veel zaken in hun eentje deden. Vooral in het naaiatelier viel me dat op. Die dames weten goed waar ze mee bezig zijn maar toch vroeg ik me af waarom er niemand daar is om hun een handje te helpen. Het is toch ook belangrijk dat zij bevestiging krijgen over het werk dat zij doen. Het ik belangrijk te horen dat zij goed bezig zijn.

Ik heb wel het gevoel dat ik hier iets kan bereiken en dat ik hier echt iets van kan maken. Ik kijk in ieder geval uit naar morgen!

Dan zijn we terug met David mee naar de carpoolplaats gereden. Daar zou hij een auto huren om morgen met een vriend van hem erop uit te trekken. Hij zou ons dat met die auto terug ‘thuis’ afzetten. Maar blijkbaar is het niet zo gemakkelijk om een auto te huren. Ik zou bijvoorbeeld al moeten bijbetalen omdat ik nog geen 21 ben. Erg he!

Ook aanvaarden ze geen cash geld, geen visa, … wat moet je dan hebben voor betaalkaart? David had 3 verschillende kaarten en geen enkele kon gebruikt worden. Ongelooflijk. Als je toch cash wou betalen zou je 50000 rand (5000€) moeten betalen! Dat is echt niet te doen hè! Dan moest hij nog maar vlug een ander verhuurbedrijf gaan zoeken. En wij? Ja, wij moesten zien ‘thuis’ te geraken hè J We zijn naar de universiteit gewandeld en daar hebben we Lucienne maar gebeld… Zij was weer onze reddende engel in nood!

Toen zijn we nog met de mountainbike (die totaal niet goed werkte) terug naar het centrum gereden voor vlug nog wat inkopen te doen en iets te eten. Je krijgt hier dus geen zakjes in sommige warenhuizen… Dan maar alles in onze handtassen stoppen! Moeilijk maar het meeste gaat erin. Terug naar onze verblijfplaats fietsen is moeilijker! Wind voorop en een mega slechte fiets! Toch moeten we ons haasten want we moeten voor het donker ‘thuis’ zijn! En dan… mijn ketting valt eraf. Na wat geprul krijgt Nele de ketting er toch terug op. Nog even doorzetten, nog een steile beklimming en we zijn er. Totaal uitgeput. Nu besef ik hoe weinig conditie ik heb. Echt schandalig! Daar zou ik aan moeten werken…

Maar na een verfrissend doucheke zijn we alles vergeten (ja, ook het feit dat ik iets aan mijn conditie zou moeten doen )

25-09-2007 om 00:00 geschreven door Kristel  

Vandaag was geen gemakkelijk dag voor mij dus ga ik gewoon vertellen wat mijn gevoelens waren bij deze dag…

Om 7u30 werd ik wakker en kon niet meer in slaap geraken terug. Ik heb dan maar wat rondgedraaid nog maar vond de juiste positie niet meer om terug in slaap te vallen. Het enige waar ik toen aan kon denken was thuis. Hoe zou het zijn met iedereen? Zouden ze wel eens aan mij denken? Ik mis hun anders wel… even weet ik niet meer waarom ik zo graag naar hier wou komen. Waarom heb ik hun achtergelaten? Waarom mak ik het mezelf zo moeilijk toch? Altijd doe ik dat. Maar is dit moeilijk? Nee toch niet, dit is een kans! Een kans om mezelf echt te leren kennen, een kans om eens iets anders te doen en te zien, een kans om een andere wereld te verkennen… zoveel kansen, zoveel te ontdekken hier, dat moet ik in mijn achterhoofd houden! Ik moet gewoon…

Er gaan zoveel gedachten door mijn hoofd. Het beloofd geen makkelijke dag te worden. Dan toch maar opstaan, iets eten. Mijn gedachten proberen te verzetten door wat puzzels op te lossen (of toch proberen). Dan staat de zon hoog aan de blauwe hemel en geniet ik daar even van. Ik leg me languit in mijn stoel, doe mijn ogen dicht en geniet… Even denk ik aan niets meer. Dan komt Lucienne vertellen dat we bij haar op het werk onze laptop kunnen gaan proberen. Ik ben zo blij dat ik eindelijk mijn mails kan nakijken en mensen iets kan laten weten over mijn verblijf hier.

En dan… lukt dat niet. Blijkbaar moeten onze pc’s nog eerst geregistreerd worden. Dan maar een internetcafé waar we maar een half uur kunnen blijven. Niet genoeg voor mij met dat stomme querty-toetsenbord hier overal. Ik kan daar dus absoluut niet mee overweg!

Ik wil zoveel mensen iets laten weten en het lukt maar niet… Dat geeft me echt een machteloos gevoel!

Na het eten ben ik me onmiddellijk gaan douchen. Ik had geen zin meer iets te doen. Ik moest even alleen zijn en alles neerschrijven.

Ik kijk alvast uit naar morgen. Dan begint stage echt en dan hoop ik dat de dagen wat meer gevuld gaan zijn. Dat ze snellen omgaan…

Vandaag even een dipje, morgen zal het beter zijn, zeker van!

24-09-2007 om 00:00 geschreven door Kristel