Gainesville:

De ontvangst bij Dean en Angelique is zoals verwacht heel hartelijk, we voelen ons bijna familie. Alles wordt voor ons in orde gebracht en het is duidelijk een andere manier van vakantie nemen. We passen ons in in  hun leven, samen eten, gaan wandelen met de hond, een praatje met de locals. Dit is iets wat we in België niet echt kennen, van zodra je in Amerika iemand tegenkomt en ze horen dat je van het buitenland bent, krijg je een ganse resem vragen en enthousiaste uitroepen. Amazing, fantastic, nice , wonderfull zijn opmerkingen die je hier dagelijks hoort. Of het echt allemaal zo ‘fantastic’ is weet ik niet maar zo lijkt het wel.

We gaan samen met Angelique en Dean naar Sweet water preserve. Hier mag je mij ’s morgens afzetten en ’s avonds terug komen halen zo mooi en rustig is het hier. Het is ook een fijn project, de bevolking dumpt zowat alles in de swamp, verpakkingen, auto onderdelen, wasmachines, je kan het zo gek niet bedenken. Al deze rommel  wordt verzameld in een groot bekken dat regelmatig leeggehaald wordt. Het water wordt op een natuurlijke manier gezuiverd en kan verder stromen. Als wij daar aankomen is het reservoir blijkbaar juist leeggehaald want volgens Angelique valt het mee van vuil ( alhoewel er toch nog wel wat in drijft hoor) . Naast het reservoir is er een echt natuurgebied waar je de meest vreemde vogels, bomen, … kan zien. Blijkbaar zijn er ook wilde paarden maar die krijgen we spijtig genoeg niet te zien. Ik kom hier helemaal tot rust en zoals gezegd zou ik hier uren kunnen blijven maar er staat zoveel op ons verlanglijstje dat we moeten gaan.

We gaan natuurlijk ook naar het graf van Tessa kijken. Nine is al maanden aan het praten over dat bezoek. Bij elke wandeling aan de zee die we gemaakt hebben de voorbije maanden kwam Tessa wel eens ter sprake en ik kan heel goed voelen hoe moeilijk het ook voor Nine moet zijn om een nichtje af te geven dat nog zo jong is . Tijdens deze wandelingen was ze altijd op zoek naar spulletjes die ze zou kunnen meenemen om op haar graf te leggen.

Tessa is begraven in een natuurdomein, zonder zerken, tussen de bomen en groen, heel mooi allemaal. Er is een klein tekentje aangebracht zodat je de plaats wel kan terugvinden. Op die plaats is er een hart gemaakt met houten takken en  de bloemen die we meegebracht hebben passen er heel schoon in. Op het domein is het heel rustig maar de sfeer is helemaal anders dan op een gewoon kerkhof. Je voelt je helemaal verbonden met de natuur en ik kan me voorstellen dat dit een vorm van troost kan  bieden dat je terug één wordt met de natuur.

Trevor, de zoon van Angelique krijgen we ook te zien, samen met zijn vriendin Lia. De eerste avond spelen we samen met de familie een spelletje katan, Trevor is heel gedreven kan ik zien en hij doet me een beetje denken aan Giani die is ook altijd zo gedreven bij spelletjes. Het wordt een leuke avond gewoon onder familie/vrienden. Je kan merken aan de zusjes dat ze blij zijn dat ze elkaar zien en wij zijn blij dat we kunnen meegenieten.

De laatste avond bij de familie Mimms gaan we uit eten naar een leuk restaurantje met heel lekker eten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje schrik had voor het eten hier. Ons laatste avontuur in de states was niet zo positief op gebied van eten maar blijkbaar hebben ze in Amerika toch ook wel wat geleerd en de gefrituurde happen zijn vervangen door een iets gezondere versie.

Het afscheid is een beetje dubbel. Er wachten ons nieuwe avonturen en daar zijn we natuurlijk heel nieuwsgierig naar maar we zouden voor mijn part ook gerust nog wat langer kunnen blijven bij Angelique en Dean, nuja, het is niet voor lang want op het einde van onze reis zien we elkaar nog eens terug.

 

Om de één of andere dwaze naïeve reden had ik mij een bepaald beeld van Nashville voorgesteld. Die van houten saloons, stoffige veranda’s en meer van die cowboyfilmtoestanden. Ondanks dat we alles zeer doordacht van te voren gepland en uitgedokterd hadden, heb ik er nooit bij stilgestaan dat Nashville de hoofdstad was van Tennessee. Dus over een cultuurshock gesproken. Back to reality zullen we het maar noemen. De gebouwen die bij het naderen opdoemden waren gigantisch en in Downtown was het gigantisch druk. Je kon er over de koppen lopen, overal muziek, sommige gewoon herrie en we hadden het idee op een Werchter festival te zijn, zo druk was het gisterenavond. 

De reden is dat het St Patricksweekend is, springbreak, én een grote basketbalwedstrijd. Maar  vandaag, zaterdag, gaat het helemaal hectisch druk zijn want dan is het echt St Patricksday én de basketters schijnen te worden onthaald als hero’s. Maar enfin, dat is voor straks. 

Van Nashville had ik meer gedacht dat er overal saloons zouden zijn met de live muziek maar die saloons hebben plaatsgemaakt voor grote stenen gebouwen, weer al gelijk de strip in Las Vegas maar dan ipv casino’s zijn het food en music aangelegenheden geworden. Dat was het nachtleven tenminste. Vandaag gaan we een plantage bezoeken en het dagleven van Nashville bekijken. Nu is het nog even wachten op Im, die is gaan rollen, gsm is onbereikbaar én hij is op onbekend terrein waar het gigantisch druk is. Hij is al een dik uur weg, dus ik ben wachtende, en wachtende en wachtende. 

Zich totaal van geen kwaad bewust te zijn komt hij op zijn gemakske aangereden en na het ontbijt vertrekken we richting

The Meade plantation, een stoeterij van renpaarden. Het is een prachtige Mansion en de gids heeft ons uitgebreid de geschiedenis van het wel en wee van de vijf generaties die daar hebben gewoond en gewerkt. Ook het onderwerp slavernij en vrije slaven zijn besproken geweest, alhoewel ik sterk het idee heb dat het allemaal niet zo rooskleurig was als dat er verteld is geweest. Ondertussen is het voor de tijd van het jaar vreemd warm in Nashville, omgerekend is het 20 graden Celsius en het zachte briesje is gewoon zalig. Blijkbaar heeft het vorige week nog flink gesneeuwd en gevroren en voor de komende week worden er temperaturen van min vier verwacht, dus het wordt blijkbaar tijd om verder naar het westen te gaan en het koudefront achter ons te laten. 

Vanmiddag op advies van een Amerikaans gezin uit Nebraska, zijn we richting Franklin gereden. Het was er druk ivm 

St Patricksday. Franklin is een aardig dorpje met wat winkeltjes en bars, maar niet echt iets heel speciaal.  Het weer was zalig, de lunch geweldig en we hebben gezellig gewandeld. Nu is het 17 uur plaatselijke tijd en we kunnen ons gaan voorbereiden op de komende avond. Ik zou graag naar second avenue gaan in Nashville, BB King en de muziek, maar zie een beetje op tegen de drukte. We zullen zien, niks moet, alles kan, maar als ik heel eerlijk ben zou ik super graag naar second avenue willen gaan om BB king zijn BBQ restaurant met muziek te bezoeken. Helaas is Johnny Cash door onze middagwandeling in het water gevallen. Echt jammer, maar je kan nu eenmaal niet alles willen

Savannah ligt in de staat Georgia, en ook deze staat laten we achter ons. We gaan richting het westen, weg van de Atlantische oceaan. Om van Georgia naar Tennessee te gaan, moeten we ook nog effkes South Carolina doorkruisen. 

Dus  alles op een rijtje; Florida-Georgia –South Carolina- Tennessee, al vier staten doorkruist, richting  de Smokey Mountains naar de streek waar Dolly Parton zeer bekend is. 

Ons appartement is zelfs aan de Dollywoodroad, kan je nagaan. De reis van vandaag is een lange, zes uren volgens Google maps, maar dat nemen we dus met een flinke korrel zout. Ik kijk er enorm naar uit om naar het Westen te gaan, de sfeer en muziek, daar doe ik het allemaal voor. We hebben geboekt in Pigeon Forge, een stadje dat lijkt op de strip van Las Vegas maar dan ipv casino’s staan er overal mini pretparken en fake huisjes die je kan bezoeken. 

Dollywood is daar ongeveer 31 jaar geleden begonnen en toen hebben een aantal ondernemers bedacht om ook maar eens daar iets te exploiteren, met het gevolg dat er veel te veel is en te weinig klanten. Een school heb ik hier niet gezien dus ik denk zomaar dat de mensen die hier allemaal werken misschien in het nabijgelegen Gaitlinburg  wonen.

Het appartement in Pigeon Forge is zo verbazend prima fantastisch dat er menig mens gewoon zou willen wonen. Op aanraden van mensen die hier al eerder zijn geweest hebben we de DOLLY PARTON’S STAMPEDE  bijgewoond, een diner show met veel entertainment. Was heel leuk om mee te maken en het eten was lekker maar veeeel te veel. Dus naar Amerikaanse gewoonten, kreeg iedereen een papieren zakje om daar het eten in te doen dat je wilde meenemen. Wij hebben dit dus gedaan en hebben een zalige lunch gemaakt van salade met stukjes kip en allerlei ander dingetjes die we nog over hadden. 

Deze stop hadden we gepland om het kalm aan te doen, een vakantie is ook om te rusten. Na een zeer interessant bezoek aan het Titanic museum zijn we het park van de smokey mountains ingegegaan. En jawel, er lag sneeuw. Mooie ijspegels hingen te schitteren aan de rotsen, gewoon bijzonder. 

Morgen zit ons bezoek hier er weer op, nog efkes langs een hard rock café voor een t-shirt voor ons Willemeijn haar verzameling en dan kunnen we richting Nashville......

Florida en de daarbij zalige lente temperaturen achter ons laten, zien we het landschap langzaam veranderen. De palmbomen verdwijnen en de naaldbomen komen in zicht. De ellenlange weg lijkt niet op te houden en met een beetje fantasie kan je jezelf voorhouden dat je in Brabant rijdt, de baan richting Tilburg, met rijen bomen en ipv drie banen zijn het er hier vijf naast elkaar. 

Savannah in het verschiet, we kijken er allemaal naar uit. In het oude historische deel aangekomen te zijn konden we de auto parkeren op een openbare invalidenplaats en dat kost dus helemaal niks. Nu we dit weten gaan we standaard op zoek naar zo een plaats. Het hotel Planters Inn aan Reynolds square is prachtig. De oude stijl van toen hebben ze kunnen behouden, maar daarbij ook de geuren. Een hotel waar die oudheden nog in de vloerbedekking zitten heeft nu eenmaal een wat muffig geurtje.

Op onze kamer stond er een fles merlot en een kaartje met de felicitaties voor ons 30 jarig huwelijksjubileum. Voordat we arriveerden kreeg ik een mail of er een bijzondere gelegenheid was voor deze trip en ik had hen teruggemaild. Wist ik veel dat er een attentie door het hotel geregeld zou worden, maar daardoor was het ontvangst nog eens extra warm. In dit hotel hebben ze elke dag twee uurtjes kaas en wijn aperitief, gewoon voor de gasten. De 60 plus conciërge Karen was super hartelijk en haar dialect geweldig. Voor het personeel van het hotel was niks te veel of te moeilijk om te regelen. De receptionist Patrick heeft voor ons van alles telefonisch kunnen regelen voor onze trip die er nog  aankomt.  Deze periode is het st Patricksday, een Ierse feestdag met een hele grote parade in Savannah. Men verwacht dit weekend 2,5 miljoen bezoekers voor dit feest en wij zijn blij dat we op tijd weg kunnen gaan. Nu weten we ook hoe het komt dat er Savannah zoveel Ieren wonen of gaan komen, dit is ons helemaal uitgelegd door de gids tijdens een wandeling door het historische deel van Savannah. Mocht er ooit iemand in mijn kennissenkring naar Savannah gaan, dan zou ik dit hotel zeker aanraden, ook al was het ontbijt eenvoudig. Maar eenvoud siert de mens denk ik dan maar.

Ik had na mijn bezoek aan Savannah het idee dat het eigenlijk meer om een knus dorp ging. Alles in verdeeld in pleinen en hoe de middenstand elkaar helpt om via via toch alles voor de toerist te regelen, het had helemaal geen gevoel van een grote stad. We hebben dan ook allen het oude stadsdeel gezien, maar toch. Wat ik niet wist is dat de streek van Savannah ook wel Trump County genoemd wordt, wat wel te merken was aan de praatjes van de gids. Dus ook al is Savannah een TRUMPDUMP,   het verblijf in Savannah was alsnog zeer positief.

Ook na dit bezoek is de conclusie dat de twee dagen eigenlijk te kort zijn om alles te kunnen zien, maar dat is de keuze die we toen gemaakt hebben en omdat we nog zoveel willen zien, proeven en beluisteren in de andere steden, moeten we het er maar bijnemen. Een volgende vakantie kunnen we selecteren wat we nog eens zouden willen zien. Al denk ik dat Zuid Afrika, San Fransisco, Australië en de Noorse fjorden ook op het verlanglijstje staan.

Het ontvangstcomité stond ons al op te wachten in Gainesville, het was al erg laat en na het uitpakken van de meegebrachte goederen, (lees;  kaas, Brugse triple en borrelnootjes) een babbeltje hier en daar en de dag zat er voor ons op.

Omdat het vandaag echt heel mooi weer is wilden we wel graag een buitenactiviteit doen. Na een bezoekje aan Tessa’s laatste rustplaats in een prachtige groene oase zijn we in de middag naar een fleemarket gegaan. Ik ken de fleemarket nog van vroeger in Miami, maar deze hier in “Waldo”, echt waar, zo heet het stadje, dat heb ik nog nooit gezien. Ik had het niet alleen, maar ook de anderen hadden de indruk dat we op het stort van de vuilnisbelt aan het lopen waren. Niet alles natuurlijk, maar er was echt enorm veel troep. Zelfs oude pc’s die nooit never niemand meer zou kopen stonden ten toon.

Een kleine tegenvaller was dat Piet zijn rolstoelaankoppelstuk tijdens de vlucht kapot is gegaan. We hadden hem nochtans laten inpakken op de luchthaven maar er is toch het eea misgegaan want toen de mannen wilden gaan rijden bleek al snel dat dit onmogelijk was. 

Nu denk je natuurlijk :”dan fiets hij maar niet”, maar hij gebruikt deze extra bewegingen niet alleen om zijn conditie op peil te houden maar ook om zijn pijnen enigszins onder controle te houden. Het heeft geen zin om dit loodzware lompe ding de hele trip mee te zeulen want hij is stuk en dus laten we het maar in Gainesville bij Angelique. Voor ons drie is dat een stuk gemakkelijker, voor Piet een kleine ramp. We zullen voor hem een alternatief moeten zoeken.              

In 2011 hielden we elke keer onze adem in als het om “food” ging en dan bedoel ik het niet in de positieve zin van het woord. Tot nu toe heeft deze 2018 USA trip het tegendeel alleen maar bewezen. Gisteren als afscheid heeft Dean ons meegenomen naar een visrestaurant.

Ik mag wel toegeven dat ik geen visliefhebber ben maar wat ik heb gekregen was gewoon zalig. Zo zie je maar dat ook het culinaire evolueert. 

Een afscheid, je weet altijd dat het eraan komt maar toch met een knoop in mijn maag afscheid genomen van mijn Big sis en haar hubbie. We zijn daar in Gainesville zo super goed ontvangen, maar langer blijven was voor ons geen optie. Gelukkig zien we hen nog op de terugweg. 

Het tochtje naar Gainesville zou er één worden van een uur of vijf maar dat was buiten het verkeer van Miami gerekend. We doen er uiteindelijk 8 uur over maar we zijn blij dat we hier zijn, het voelt bijna een beetje als thuiskomen.