Ik kreeg vandaag een smsje : Van alle mensen die ik graag heb, ben jij er eentje met een zilveren randje.
Lief hé. Het is leuk en plezant om zo iets toegestuurd te krijgen. Dus ik loop hier nu wat zilverachtig rond.
Maar hoe komt er in godsnaam iemand op het idee om mensen met een zilveren randje te bedenken?
Ik wens alle mensen een zilveren randje ...
14-12-2006 om 16:13
geschreven door Bi Bi
Beste Bartje,
Ik ben blij dat je zo een leuk baasje gevonden hebt, het klinkt er in ieder geval zeer leuk uit!
Met heimwee denk ik terug aan die leuke tijd, samen met de hele familie in dat bos in de ardennen. In de zomer speelde de zon door onze takken en genoten wij met volle teugen van de vele toeristen die verdwaalden op ons domein. Of die keer dat die Westvlaming met zijn rode citroën zich vastgereden had in dat drassige stukje net voor de voeten van opa Willy! Gelachen, niet normaal! In de winter kropen wij dan knusjes samen en hielden elkaar warm bij een glaasje everzwijnzeik en een bordje konijnekeutels. Wat was het toch leuk hé, zo allemaal saam?
Ik hoop dat jij ook nog soms aan die dagen denkt en je dan niet zo verdrietig bent als je vader en ik. Nuja, we wisten natuurlijk al voor we aan kinderen begonnen dat de dag ging komen dat we jullie gingen moeten achterlaten maar als die dag dan komt is het toch zeer pijnlijk.
Maar genoeg getreurwilgd, terug naar jou nu...
Geniet met volle teugen van de aandacht die je van je nieuwe baasje krijgt want voor je het weet lig je boven op een stapel lotgenoten met een bende jeneverzuipende dronkaards rond jou, die kijken hoe jij ligt op te fikken! Voel je echter geen slachtoffer, maar weet dat door jou verbranding straks misschien wel honderd chiro,scouts of KSA leden straks op zomerkamp kunnen! Dan komen ze misschien naar de ardennen en geef ik ze allemaal een zwiep van mijn takken, dat beloof ik jou!
Zo, nu ga ik je laten want ik moet nog schrijven naar je broertje godver kloteboom, die ergens in Ruiselede staat en die naam kreeg van zijn baasje toen die met een stuk in zijn kloten thuis kwam en in je broertje viel. Wedden dat die ook jenever zal staan zuipen als ze godver kloteboom in de hens steken?
Groetjes, Je mama.
14-12-2006 om 12:40
geschreven door Tjompe
WIEWIECHU
Jung Wang en zijn vriendin Lee Wang zitten samen hand in hand bij de waterkant. De zon gaat onder in Vietnam, Het is 20 graden en er staat een zacht briesje, Kortom het belooft een romantische avond te worden....... Jung Wang vraagt aan Lee Wang om "WIEWIECHU" te doen, maar Lee Wang zegt dat ze hoofdpijn heeft en er geen zin in heeft. Zij heeft er genoeg aan om gewoon samen aan de waterkant te zitten en vindt "WIEWIECHU" nu niet nodig, bovendien heeft ze angst dat men hun zou kunnen horen. Jung Wang blijft echter aandringen : "Please schatje, het is zolang geleden, we zullen het zachtjes doen en niemand zal ons horen. Ik heb er echt zin in !! Laat ons snel éénmaal WIEWIECHU doen!!" Lee Wang geeft toe: "OK!...eventje dan....en ze beginnen eraan......
(scroll maar naar beneden)
Ze tellen samen af 3...2...1...
WIEWIECHU A MELLY KLISMAS
WIEWIECHU A MELLY KLISMAS
WIEWIECHU A MELLY KLISMAS AND E HEPPY NUJIEL
Bij deze wens ik iedereen EEN FIJNE KERST en een VOORSPOEDIG2007!!!!
Hier wil ik dus ook naar toe : en nee niet voor de Sint of de Kerstman, maar ik wil het zonnetje en ik wil het graag terug lekker warm ...
14-12-2006 om 09:09
geschreven door Sweet Dreamerke
13-12-2006
zonder inspiratie
Wegens te druk zit ik zonder inspiratie ...
en toen ik een moment rust vond, las ik dit ...
" Laten we nooit toestaan dat
wat we niet kunnen krijgen, of niet hebben, of niet mogen hebben,
onze vreugde verpest over de dingen die we wel hebben en kunnen hebben.
Laten we ons geluk waarderen en niet vergeten dat
een van de belangrijkste levenslessen is
leren blij te zijn zonder de dingen die we niet kunnen of mogen hebben."
( Richard L. Evans)
Deze levenswijsheid had ik, met veel tijd, en veel inspiratie
niet half zo goed kunnen verwoorden!
13-12-2006 om 21:12
geschreven door Swanske
Brief
Liefste mama
Hier is eindelijk een briefje van je lieve kapoen. Sorry als ik een beetje foutjes schrijf maar dat komt omdat ik nu alleen maar een beetje rozig licht heb van een soort rode cijfertjes in een doosje waar 's morgens muziek uitkomt voor mijn baasje zodat hij weet dat hij moet opstaan.
Hoe gaat het met jou? Met mij gaat alles goed. Sorry dat het zolang heeft geduurd voor ik je heb geschreven. Dat komt omdat ik bijna nog niet alleen heb kunnen zijn. Mijn nieuwe baasje neemt mij dan ook overal naartoe. Als hij eten klaarmaakt zet hij mij op het aanrecht; de eerste keer dacht ik dat hij stukjes van mijn vingertjes ging knippen om in de soep te doen. Amai, dat was even schrikken.
En als hij zich gaat wassen dan zet hij me voor de spiegel. Ik zie er echt wel mooi uit met de ballen die ik van hem heb gekregen.
Maar nu hij me ook nog nog mee wil nemen naar het toilet... dat vind ik niet zo plezant. Een ongelukje is vlug gebeurd en pipi is niet goed voor mijn velletje; het slaat dan helemaal rossig uit.
O ja, weet je welke naam ik heb gekregen van hem? Bart!
Over het algemeen ben ik heel blij met mijn nieuwe baasje. Ik zou alleen wel graag hebben dat zijn vriendin haar wijn niet stiekem op mijn beentjes kapt, in mijn potje. Gisterenavond nog, werd alles zo draaierig dat ik in slaap viel en ik je bijna niet heb kunnen schrijven. Gelukkig had mijn baasje zijn wijn zelf opgedronken zodat hij heel diep heeft geslapen en niet is wakker geworden van mijn geschrijf.
Doe vele groetjes aan mijn broertjes en zusjes en zeg tegen papa dat ik heel voorzichtig zal zijn met de lampjesslinger.
Je kapoen
Bartje
13-12-2006 om 19:53
geschreven door Frelis
12-12-2006
Bart is terug en hoe: groter, volumineuzer, imposanter. Bart, dat is een gezonde spar, mijn vaste kerstboom, een kanjer van 25 à 30 cm, die ik elk jaar optuig metkleine goudkleurige ballen.
Door zijn omvang is Bart mobiel: hij volgt me overal in huis. Sta ik te koken, dan geniet Bart op het aanrecht met fonkelende oogballen van wat ik aanricht in potten en pannen. Eet ik, dan staat Bart op tafel tegenover me en staart me met gouden ogen aan.
In de badkamer bewondert Bart zich in de spiegel, terwijl ik mn tanden poets of sta te douchen. Hij surft in mn werkhoek mee, maar koestert een vreemde belangstelling voor British Columbia en Kwakiutl-indianen.
Lezen boeit hem dan weer niet; op het bijzettafeltje staat hij wat te suffen op de cadeautjes die binnenkort hun bestemming krijgen. s Nacht droomt hij gelukzalig op de nachttafel al ergert hij zich evenzeer aan die rode schijn van de wekker.
Naar het toilet gaan is voor ons nog een beetje zoeken, maar we komen er. Ik heb de borstel al aan de andere kant gezet.
Als je dus ooit een wat rare man in de trein van of naar werk ziet met een opgetuigde kerstboom, zijn wij dat en ben ik verstrooid geweest.
Neem je het Bart dan ook niet kwalijk?
12-12-2006 om 20:10
geschreven door Moshe
Rammelaar Van Frietkot (deel 1)
In de verte hoorde hij flarden muziek. Deze waaiden hem tegemoet uit een kermistent die stond opgesteld op het terrein van boer Vanacker. Eenmaal per jaar huurde de plaatselijke afdeling van de boerenbond deze wei om er een weekend loos te gaan op de deuntjes van vergeten Vlaamse vedetten als daar zijn Willy Mountain, Gene Killroy, Ashley Shine, Dude Wellington en Pinochet Franco. Deze laatste is bij het grote publiek wat minder bekend en dit na het floppen van zijn enige cd: 'Moeder, waarom beven wij'. Deze flop deed Pinochet in een diepe depressie belanden waardoor hij jaren van de Vlaamse podia verdween. Maar bij de hits van de andere artiesten gaat bij de lezers zeker een belletje rinkelen. Denk maar aan: 'Mijn stylo is kapot, maar mijn pen schrijft nog' van Willy Mountain, 'De krokodil met de scherpe tanden' van Gene Killroy, 'Een groot brood is zwaarder dan een kleintje' van Ashley Shine of ' Te voet naar Santiago op rolschaatsen' van Dude Wellington, een beklijvend relaas van diens tocht naar Santiago op muziek gezet door riedeltjesschrijver Toon Bakkers, een eminent grise binnen de Vlaamse muziekwereld. Hij was dan ook blij dat hij hier vandaag, tussen al deze grote namen, zijn allereerste live optreden ten berde mocht brengen. Na deze performance zou het hek helemaal van de dam zijn, de vrouwtjes zouden zich aan zijn voeten werpen, binnen de kortste keren zou hij het stinkende, heikneuterige Vlaanderen kunnen verlaten om miljoenen te gaan scheppen in warme, tropische oorden. Hij had nu veertien dagen zijn eerste singel: ' De meid van de pastoor is een geil wijf ' uit en had daarvan al vierentwintig stuks verkocht, qua verkoopcijfer kon dit wel tellen! Hij herinnerde zich immers het verhaal van zijn grote voorbeeld Mike Sliver die van zijn eerste singel ,'Toen vader moeder leerde kennen was hij ook al een dronkaard' in het totaal maar dertien singels verkocht, en zie nu maar eens wat een grote ster Mike geworden is... Nee, de wereld lag open voor Rammelaar van frietkot! Wat een rare artiestennaam hoor ik jullie denken, maar deze gedachte klopt niet helemaal! Rammelaar had er namelijk voor gekozen om onder zijn eigen naam te gaan zingen, aan hem was immers geen groot artiestennamenbedenker verloren gegaan! Een wat rare naam dan, hoor ik jullie wederom denken en daar moet ik jullie inderdaad bijtreden. De verklaring is echter simpel: Rammelaar was een vondeling. En zoals jullie allemaal weten krijgt een vondeling een naam die wijst op de vinder en op de plaats waar de kleine gevonden is, kijk maar naar Jasper Van Essen.
Roger De Rammelaere had, na zijn dagelijks cafébezoek zin in frieten en strompelde het kerkplein over richting frituur 'de vettige curryworst'. Voor hij dit etablissement binnenstapte riep hij naar zijn metgezel, de genaamde Daniël Vancauwenberghe: 'Ik ga eerst nog een mijn patatjes gaan afgieten, de groten uithangen, eens gaan checken als ik nog een mannetje ben, je weet wel...' 'Ja' zei Daniël zuchtend, de droge moppen van zijn vriend allang beu, 'ga eens gaan zeiken.' Roger strompelde naar de achterkant van de bouwvallige barak en struikelde daar over de kartonnen doos waar de toen nog naamloze Rammelaar rustig lag te soezen...
Ziezo, ik ben blij dat ik jullie ook mag komen verblijden met enkele van mijn, in mijn zieke brein ontsproten, verhaaltjes. Daar ik tot over mijn oren in het werk zit voor werk, school en vooral theater heb ik niet veel tijd meer om mijn eigen space te onderhouden maar hier elke week een stukje neerpennen moet lukken! Volgende week komen jullie te weten hoe het precies zal aflopen met Rammelaar op zijn eerste grote optreden! Merci Frelis voor de uitnodiging en voor de rest, blijf schrijven en maak van knipoogjes een pareltje! Groetjes, Tjompe.
12-12-2006 om 12:15
geschreven door Tjompe
10-12-2006
Aan de andere kant van de beschaving
waar zachte glooiingen afwisselen met "weiden als wiegende zeeën", (OK, dat laatste heb ik gepikt) en de gemiddelde breedte van de kronkelende wegelingen, deze van de kleinere middenklassewagen uit de vroege jaren 70 bedraagt... daar staat een huisje. Huisje? Zeg maar "huis"; je mond zal er niet van scheuren. Nu hoor ik de lezer zich al smalend afvragen wat daar nu zo bijzonder aan is, aan dat huis. Wel, dat zal ik eens haarfijn uit de doeken doen.
Ten eerste is het niet evident om er te geraken; het vergt niet alleen een doorgedreven kennis van aardrijkskunde en topologie; in het bezit zijn van een bovengemiddeld ontwikkeld gevoel voor oriëntatie wil ook wel helpen. De wegen kronkelen, dalen en stijgen er dat het een lieve lust is en zijn bovendien zo smal, dat je wel van erg ver een uitwijkplaatsje dient te zoeken én te vinden - aan de ingang van een weiland bijvoorbeeld - wanneer er plots een tegenligger op je afkomt. Het gebeurt dan ook regelmatig dat er een wagen in één van de vele grachten sukkelt nadat deze een niet-achteruit-durven-rijdende-dame-of-heer te laat heeft opgemerkt en zo ongewild in lager liggende oorden belandt.
Ten tweede laat het landelijk karakter vermoeden dat er - vooral in de voorbije eeuwen - vooral aan landbouw werd gedaan; her en der rijzen dan ook mooie, al dan niet gerestaureerde, uitgeleefde dan wel vernieuwde boerderijtjes en -rijen op, geboetseerd uit Vlaamsche Klei. Naast het "huis" waarover sprake, resten nog de overblijfselen van wat ooit een klein hofstedeke was, zo'n klein bescheiden boerderijtje. Daarnaast een schuur, later bijgebouwd maar ook al op leeftijd, waar dat kleine boerderijtje zonder problemen twee keer in zou kunnen - zo je dat al zou willen - en er nog plaats zou zijn voor een extra kelder en dito stallingske.
Het oorsponkelijk boerderijtje werd ooit gekocht door een boerenfamilie die "in betere doen" was en er werd dan ook snel overgegaan tot de bouw van een "grotere woning", naast de oorspronkelijke "doening". We spreken over de periode kort voor de tweede wereldoorlog. Sommige mensen hebben een ongelofelijke feeling over de toekomst en anderen schatten die dan weer compleet anders - zeg maar verkeerd - in. Zo ook deze brave mensen, die niet beter dachten, of de straat waar zij hun nieuwe woning lieten optrekken, zou weldra het centrum worden van een "nieuwe" gemeenschap, een "chiquere" wijk als het ware, met rijhuizen en een pleintje en wie weet wel met terrasjes en een kerk....
Vandaag is het zowat het enige herenhuis, gebouwd als een statige "alleenstaande" rijwoning, temidden van de boerenbuiten. Als het ware weggerukt uit een straat in Brussel, opgetild door een tornado en fijntjes per vergissing weer neergepoot te midden van koeien, schapen, maisvelden en pikdorsers...
Het heeft zo'n indruk op me gemaakt dat ik er dit stukje heb over geschreven.
10-12-2006 om 18:59
geschreven door Knipper
sollicitatie
hoi,
Als je echt wat wilt veranderen in je leven zal je een aantal belangrijke stappen moeten nemen. Oriënteren wat je wil, studeren, in jezelf geloven en er voor gaan. Hoewel ik voor mijn gevoel nog lang niet ver genoeg ben met mijn studie en nog veel te weinig weet besluit ik het er op te wagen, ik solliciteer op een functie die eigenlijk veel te hoog gegrepen is. En wat schetst mijn verbazing, lovend over de vorm en inhoud van mijn CV zijn ze. Ik word uitgenodigd voor een gesprek.
En nu, .... nu is het zo ver Op de parkeerplaats waar ik pas door de slagboom mocht nadat ik me officieel gemeld heb sta ik naast mijn auto en kijk eens omhoog langs die toren van wel 12 verdiepingen. Wat een inmens gebouw zo'n hoofdkantoor. Hier gebeurt het allemaal. Als ik ergens veel kan leren en een goede carriërestart kan maken dan is het hier wel. Ik trek mijn jasje recht, haal mijn vingers door mijn haar en daar ga ik. Met de bibbers in mijn benen meld ik me bij de receptie. "U wordt zo opgehaald. wacht u maar even in de grote hal." Nou groot was het daar en chique, brede roltrappen, gepling van een serie liften, veel glas, een open ruimte waar je de balustrades van verschillende verdiepingen ziet, moderne kunst en een grote staande antieke klok die zo anders is dan de strak uitziende rest dat hij meteen in het oog springt. Mooi, indrukwekkend. En ik... ik zit op het puntje van mijn stoel. Ik neem het allemaal in me op. Veel mensen lopen af en aan. Veel netjes in pak, maar ook veel heerlijk casual. Een magere man loopt langs me heen. Zoekend kijkt hij rond. Ik denk dat hij degene is die mij komt halen, maar hij lijkt me niet op te merken,zijn blik glijdt langs langs mij heen . Ik leun wat achterover. Maar dan toch ineens... zijn blik verandert, hij bedenkt zich en loopt toch op me af. "Bent u mevrouw Jansen?" "Hij geeft me een hand en stelt zichzelf voor: "Ik ben Stefan jansen, aangenaam. Komt u maar mee." We lopen naar de lift en hij vertelt dat het helemaal niet van plan was om mij te gaan halen. Hij had het telefoontje op de afdeling aangnomen en er was hem verteld dat mevrouw Jansen beneden bij de balie stond. En aangezien het bereslecht weer was dacht hij dat zij vrouw hem kwam verrassen door hem op te halen. Zonder nadenken flap ik eruit:" O, nou dan hoop ik maar dat het niet te veel tegenvalt nu ik het ben. Maar je kan me toch gewoon voorstellen. Kijk, hier is ze dan, mevrouw Jansen." Ik schrik een beetje van mezelf, maar Stefan schiet in een aanstekelijke lach en als we uit de lift stappen voel ik me zo maar een stuk meer op mijn gemak. Het gesprek met mijn eventuele toekomstige bazen verloopt zeker niet slecht. Maandag of dinsdag hoor ik meer. En als ze nog verder willen praten zal mijn volgende gesprek met Stefan zijn, want hij is degene die mijn directe begeleider zal zijn als ik deze baan krijg. Hoewel ik nog lang niet overtuigd ben dat dat gaat gebeuren, deze middag heeft me sowieso wat opgeleverd. Steeds meer krijg ik het gevoel dat ik wel op de goede weg zit. Steeds zekerder ben ik ervan dat ik goed terecht zal komen ergens in deze branche. Is het deze keer nog niet, dan een volgende keer of misschien pas daarna... maar komen zal ik er...
dag dag liefs esha
10-12-2006 om 15:23
geschreven door esha
geen limerick.... maar een olleke...
wat een genot te zien al deze schrijvers van af nu te samen op knipoogjesblog
dankjewel allemaal hoogstinspirerende mensen die maken dat ik zo graag log
dag dag liefs Esha
10-12-2006 om 15:19
geschreven door esha
09-12-2006
Zaterdagmorgen
Oké, het is nu zaterdagmorgen 10u en ik probeer voor de tweede keer hier iets neer te zetten. Ik ben géén limerick-schrijfster, en rijmen en dichten kan ik ook al niet met of zonder mijn gat op te lichten, maar ik kom vooral lezen ... dénk ik ... .
Wishing you all a nice weekend !
Nadineke
09-12-2006 om 09:55
geschreven door Sweet Dreamerke
Een nieuw klein stekje op het grote web Nog zo schoon en net
Virtuele *schrijf* vrienden ontmoeten elkaar
Amigo Koen,Frelis,Knipper wat een mooi gebaar
Ontpoppen van IK mens naar WIJ mens
Dan bestaat er zo als je ziet geen *grens*
Ze vervagen, in de letterlijke en figuurlijke zin
Gaat het niet om gewin.
Energieën mogen zich gaanvermengen
en mooie dingen tot stand brengen
Genieten van allen creativiteiten
die iedereen mogen verblijden.
Ik sluit af met een Zonnige groet
.aimez-vou(t)s .
09-12-2006 om 00:00
geschreven door Druppel
08-12-2006
Zakkenroller
Om maar meteen met een leuke noot te beginnen... In een verdacht café bladert een zakkenroller door een modeblad.
Lees jij tegenwoordig zulke verwijfde tijdschriften? Informeert een al even misdadig makker. Hoezo, verwijfd ? Ik moet toch weten waar de zakken het komende seizoen zullen zitten ?
08-12-2006 om 20:43
geschreven door Mamiek
En nu jij!
Kijk, Bi Bi is meteen enthousiast, haalt een mooie limerick uit de kast; Frelis, beste vriend, ze heeft het wel verdiend dat jij haar op een hoogstandje vergast.
08-12-2006 om 20:07
geschreven door Tatanka Yotanka
Quot capita, tot sensus*
Dit heertje zit nu met dit vochtige weertje, te schrijven met een virtueel ganzeveertje. Hij zoekt een repliek, op BiBi's epiek, en geniet grenzeloos van dit dichterlijk sfeertje.
* "Zoveel hoofden, zoveel zinnen" Terentius (dus niet zelf uitgevonden, hé)
08-12-2006 om 00:00
geschreven door Knipper
07-12-2006
Knipperdeknip
Knipoogjes is een nieuw en leuk verhaal, we bloggen er samen, wij allemaal. Knipper gaf de start, een man naar ons hart. Kom maar eens kijken... 't Is echt geniaal!
07-12-2006 om 19:11
geschreven door Bi Bi
06-12-2006
Hij kwam, hij keek en zag dat het goed was :-)
Wat ben ik blij verrast, te zien dat jullie al meteen "het woord bij de daad" gevoegd hebben en in jullie virtuele pen zijn geklommen. BiBi heeft het inderdaad goed opgemerkt: deze blog is wat wij er zelf van maken! Een heerlijk gedichtje als smaakmaker van ons aller Tatanka, een verse dosis inspiratie voor Esha. En Moshe broedt ook al op iets! Schitterend is dit! People, this can be the beginning of a beautiful "something". Scherp dus die potloden, gooi inkt in die pennen en smout maar jullie kuiten zoals men meer westwaarts al wel eens durft te zeggen... (en als ge geen goesting hebt, kunt ge nog altijd een beetje komen lezen, nietwaar.)
06-12-2006 om 20:27
geschreven door Frelis
Right!
Esha, ik had dat ook wat. Men weze gewaarshuwd; er pruttelt al wat.
06-12-2006 om 19:06
geschreven door Moshe
We zijn benieuwd!
Even surfen naar bloggen een beetje inloggen en we kunnen met een lach knipogend aan de slag. Gelijkgestemden die samen schrijven en de literaire liefde bedrijven: 't was Frelis zijn prima idee. We gaan met hem in zee met aan het roer als schipper de taalvirtuoos Knipper.
06-12-2006 om 16:15
geschreven door Tatanka Yotanka
.
