Allemaal veel sneeuwpret beleefd? Wij hier in ieder geval wel. Zeker met een zandduin als onze plaatselijke Konijnenberg in de gemeente. Kids goed ingepakt, elk een slee mee en roetsjen maar...! Dikke fun, maar wel vermoeiend. Elke keer met die slee den berg terug op, al dan niet geladen met een kilo of 20 kind. Op de moment zelf voel ik daar niks van, maar achteraf moet je dat met een knie die nog aan het genezen is, wel uitzweten: opzwellen, en dus been terug omhoog. Nog één week en dan lig ik in het ziekenhuis en is de operatie hopelijk al achter de rug. Ik heb al wat opzoekingswerk gedaan en hetgeen ze gaan doen is het volgende: De voorste kruisband is één van de vier belangrijke gewrichtsbanden die ervoor zorgt dat het kniegewricht mooi in elkaar blijft zitten. De taak van de voorste kruisband bestaat erin ervoor te zorgen dat het onderbeen tijdens loop- of draaibewegingen niet naar voor komt. Deze is dus bij mij helemaal afgescheurd en moet dus vervangen worden. Dit gebeurt echter niet altijd. Als iemand die niet zo sport-gericht leeft dit trauma voorheeft, kan hij zonder voorste kruisband normaal functioneren, mits hij zijn omliggende spieren genoeg traint zodat die spieren (samen met de menisci) zijn functie kunnen overnemen. Voor mij is dit echter geen optie. Ik heb voor mijn job en voor mijn voornaamste hobby echt wel een sterke (en vooral volledige) knie nodig. Daarom zullen ze het volgende doen: De kapotte kruisband wordt niet gehecht, want de doorbloeding in het weefsel van deze band is niet voldoende om volledig te genezen. De chirurg neemt daarom eerst twee stukken uit mijn hamstringpezen (langs een incisie aan de binnenkant van de knie) en ze weven die samen tot een nieuwe, stevige kruisband. Dan begint de eigenlijke kijkoperatie.Men maakt twee kleine gaatjes vlak onder de knie en daardoor haalt men eerst de restjes van de oude kruisband weg. Daarna maakt men een tunnel in mijn dijbeen en in mijn scheenbeen waardoor ze de nieuwe kruisband op zijn plaats trekken. (Foto 1) Die maakt men vast met 'resorbeerbare' schroeven (die verdwijnen vanzelf). Tenslotte spoelen ze heel de knie en hechten ze de wondjes. En dan begint de genezing en de revalidatie. Die begint al de dag na de operatie. Dan zorgt een toestel (Foto 2) ervoor dat mijn been al geplooid wordt en moet ik eenvoudige oefeningen doen om de doorbloeding in dat been al terug op gang te brengen en de spieren al wat te trainen. Ik krijg een regionale verdoving (ruggenprik), dus ik blijf gedurende heel de operatie wakker. Ik hoop dat er een videoschermpje is dat ik alles kan meevolgen, want dat interesseert me wel. Doordat het maar een kijkoperatie is, moet ik maar één nacht blijven. De dertigste mag ik dus in principe terug naar huis. Aftellen dus...
Als je er zo over nadenkt, verandert je dagelijkse leven redelijk drastisch door zon stomme blessure. Je hebt ten eerste erg ingrijpende gevolgen, die spreken voor zich:
1.Ik mág nu niet meer gaan werken. Letterlijk mag, Ik zou wel willen, maar ik ben op dit moment niet capabel om een klasgroep te leiden. Als er iets gebeurt dat ik zou kunnen verhelpen, moest ik in gezonde toestand zijn, dan ben ik aansprakelijk voor de gevolgen. Als er bijvoorbeeld een leerling valt en ik ben niet snel genoeg om hem te ondersteunen, ben ik aansprakelijk voor dat ongeval. Ik mag dus nog geen lesgeven en dat vind ik wel spijtig, want dat is iets wat ik nog altijd zeer graag doe. Gelukkig geef ik nog wel training. Daar kan ik toch wel een beetje mijn ei in kwijt. 2.Ik ben niet zo mobiel als anders. Voor elke verplaatsing heb ik meer tijd nodig en moet ik meer moeite doen. Telkens kijken of mijn voet goed staat, of ik er niet teveel gewicht op zet, of ik geen draaibeweging maak, zéér vermoeiend! Ik ben echter al blij dat ik kan stappen en fietsen, dat maakt mijn leefwereld toch al iets groter. Autorijden gaat nog niet en dat is soms ook wel eens frustrerend. Zelfde reden: ik ben niet verzekerd als er iets moest gebeuren
3.Je moet je met hele andere dingen bezig houden: 2 keer per dag mijn oefeningen doen, 2 keer per dag ijs leggen, de dagelijkse afspraak bij de kinesist, En het is niet dat ik daar geen tijd voor heb, maar mijn normale activiteiten zijn zoveel leuker ( lesgeven, volleyballen, ravotten met de kinderen,..). Voor de dingen die ik nu dagelijks doe heb ik immers niet gekozen!
Maar er zijn ook heel veel kleine dingen die zijn veranderd en dat zijn soms zon belachelijke dingen dat het wel grappig wordt als je erover nadenkt. Enkele voorbeelden:
Ik heb de zadel van mijn fiets lager moeten zetten zodat ik er vlotter op- en af kan stappen. Mijn fietshouding is er nu dus één als van een ouwe vent.
Ik moet nu langs de andere kant van mijn fiets op-en afstappen, zodat ik mijn slechte been niet belast. Dit vergeet ik nog regelmatig, wat er voor zorgt dat ik soms eerst mijn ene been over mijn zadel zwier, me dan bedenk en dan mijn andere neem. Moet een schoon zicht zijn
Ik ga nu in bad in plaats van te douchen, want de instap van onze douche is nogal hoog en glibberig en ik ben bang dat ik anders uitschuif.
Ik moet bijna altijd trainingsbroeken dragen omdat met een gewone broek mijn knieverband niet makkelijk kan aan- en uitdoen.
Als ik ga slapen, moet ik altijd een kussentje tussen mijn twee knieën leggen, want als ik ze tegen elkaar leg, doet het nog teveel pijn.(Kleine anekdote over dit kussen: Lieve, mijn vrouw, heeft dit kussen al een 10-tal jaren (gekregen van een vriendin) en vórige week pas ontdekte ze dat er een schrijffout opstaat. Er staat You are my teddy beer op, wat dus natuurlijk you are my teddy beAr moet zijn. Niet dat ik iets tegen beer heb, integendeel!)
Het zijn van die kleine dingen die je er telkens aan doen denken dat je nog niet in je normale doen bent, maar nog eventjes en dan beginnen de grote herstellingswerken! Ik hoop dat dan alles snel achter de rug is
Weinig nieuws van het knie-front. Alles is nog zo'n beetje hetzelfde als de voorbije dagen. Ik kan goed steunen en rondwandelen zonder pijn, lopen en springen kan nog niet. Daar is mijn knie nog te instabiel voor. Ik moet ook op tijd effe rusten, anders begint heel de boel wat op te zwellen. De zwelling boven mijn knie wil immers maar niet weggaan. Dat is naar het schijnt geen probleem, maar het heeft wel tot gevolg dat de bewegingsamplitude (amai, wat een woord) wat meer beperkt is als anders. Ik kan met andere woorden mijn been niet volledig strekken, noch volledig buigen. Maar ik ben allang blij dat ik al goed uit de voeten kan. Ik kan het hele huis rondstappen en ik kan fietsen, dan kan je al eens ergens geraken. Auto rijden zou in principe ook kunnen, maar dat vertrouw ik nog niet. Ik weet niet hoe mijn knie zou reageren als ik eens een onverwachte beweging moet maken. Nee, dit is veel beter dat de eerste dagen na mijn val. Je mag enkel liggen met je been omhoog en als je naar toilet moet: dat geklungel met die krukken... Over die val gesproken: ik heb in bijlage het videofragment gestoken van het moment waarop ik door mijn knie ga. U bent wel gewaarschuwd: niet geschikt voor gevoelige zielen! Ik kan er ook nog altijd niet goed naar kijken. Er loopt nog altijd een rilling over mijn rug als ik mijn onderbeen haaks naar links zie plooien terwijl het eigenlijk recht naar onder zou moeten staan... Oók frapant: de seconde voor het ongeval ben je je nog helemaal niet bewust van wat er dadelijk gaat gebeuren. En dat terwijl het toch verstrekkende gevolgen heeft. De volgende maanden gaan immers helemaal anders verlopen dan wat je ervan verwacht had. En toch ga je vol enthousiasme en overgave voor het punt, niet bewust van het risico dat je neemt. En dat allemaal in één seconde... Als ik nu in gedachten een aanvalsbeweging maak, ben ik nog altijd bang voor de landing die zal volgen. Ik hoop dat die angst er nog af gaat eens ik terug aan het volleyballen ga. Het begint echter al serieus terug te kriebelen. Ik heb de voorbije dagen al meerdere videofragmenten gezien van wedstrijden die we in het verleden al gespeeld hebben en dan komt de goesting wel terug. Het lijkt op dit moment onmogelijk dat ik ooit nog zal kunnen wat ik mezelf op het scherm zie doen, maar de specialisten zeggen dat het mogelijk is, dus daar hoop ik dan ook op. Ik ben benieuwd...
zaterdag, wedstrijddag dus voor iedereen die volleybal speelt. Vandaag maakt onze ploeg de verplaatsing naar Bolderberg. Een ploeg die (net zoals vorige week) halfweg het klassement staat, maar we weten dat dit geen garantie is op het halen van punten. Temeer omdat onze ploeg fameus vertimmerd is moeten worden. We hebben een middenspeler met rugproblemen, onze ene buitenman is out met een enkelblessure en de andere sukkelaar (ik dus) is out met een knieblessure. Maar we moeten er gewoon het beste van maken en uitgaan van onze eigen sterkte. Ik heb me geëngageerd om de scouting te doen van onze ploeg en daarvoor heb ik met het scoutingprogramma op de computer al wat geoefend op eerder gespeelde wedstrijden die we op dvd hebben. Doet toch wel een beetje pijn om mezelf op het scherm te zien volleyballen. Dat geeft me anderzijds wel de energie om kei-hard te werken om zo snel mogelijk weer in vorm te zijn. Waar ik nog meer hartzeer van heb is de ski-uitstap einde januari die ik gepland had met mijn collega's. Die heb ik spijtig genoeg moeten annuleren omdat ik daar weinig tot niets aan zou hebben als ik zelf toch niet kan skiën... Die drie dagen lagen al vast van september en vanaf dan was ik daar al naar aan het uitkijken. Skiën, terraske doen, skiën, après-ski, skiën en wat zwanzen met de kameraden... allemaal heel veelbelovend, maar het kan helaas niet doorgaan. Het is natuurlijk het einde van de wereld niet, maar ik had daar veel van verwacht en als dat dan zo ineens wegvalt, is dat toch wel een klopke... Ach ja, in april heb ik met het gezin een skivakantie vastliggen en ik ga mijn uiterste best doen om tegen dan zover gevorderd te zijn met mijn revalidatie dat ik toch af en toe op de latten kan staan. In het bijgevoegde filmpje kan je zien hoe flink onze Wout het vorig jaar gedaan heeft. Ik hoop dat hij dit jaar nog wat bijleert en dat ons Annelien (3 jaar) ook al wat kan afdalen (eventueel tussen mijn skis) tegen het einde van de week Oostenrijk. Iets helemaal anders nu: ik heb gezien dat er al wat reacties op deze blog zijn gekomen in het gastenboek. Heel plezant! Voel je dus vrij om daar iets neer te pennen. Hoe meer, hoe liever!
ondanks het feit dat ik gekwetst ben, ga ik nog wel naar de trainingen van onze ploeg. Maar toen ik gisteren ging kijken, werd duidelijk dat er een vloek rust op de taak van kapitein binnen onze ploeg. Tot voor mijn blessure was ik de trotse kapitein van ons team, maar na mijn val, heeft Koen die plaats ingenomen. Nu heeft gisteren op training Koen zijn voet omgeslagen en is hij dus ook enkele weken out! Hij heeft een scheurtje ergens in het bot van zijn enkel en ligt voorlopig een week in een open gips. Daarna gaan ze kijken wat er eventueel nog meer aan de hand is (ligamenten, gewricht,...).Het probleem is dat hij, net als ik, ook een receptie-hoekspeler is en we er dus eigenlijk geen meer over hebben. We waren met een hele brede basis aan ons seizoen gestart, maar nu blijkt dat we elke speler die nog over is, wel gaan kunnen gebruiken. Voorlopig vermoed ik dat de coach er voor zal kiezen om Tim in zijn plaats te laten spelen, maar als er met hem ook nog iets gebeurt, zitten we serieus in de problemen. Sinds we op de eerste plaats staan, hebben we nog niet anders dan pech gehad... Serge zal de taak van kapitein overnemen. Hij gaat dat heel goed doen, maar het is maar te hopen dat de vloek op hem geen effect heeft. Voor de rest weinig nieuws. Ik ben gisteren een activiteit op school mee gaan begeleiden. Eigenlijk ben ik nog steeds met ziekteverlof, maar mijn vakcollega's hadden gevraagd of ik niet mee wilde gaan en aangezien het een fietstocht was (en ik toch veel moet fietsen) heb ik toegestemd. Ik ben ook echt blij dat ik dat gedaan heb. We hebben namelijk een heel toffe en dynamische vakwerkgroep. En het is dat niet alleen,... ik mis het lesgeven ook wel. Ik ben blij dat ik mijn collega's nog eens heb terug gezien (zij zijn enkele van die 'echte' vrienden waar ik het eerder over had), maar ook het contact met de leerlingen heeft me veel deugd gedaan. Dan realiseer ik mij dat ik echt de beste job van de wereld heb. Ik hoop dat de revalidatie vlot verloopt, zodat ik snel terug voor de klas kan gaan staan.
Geen foto vandaag, maar wel een link naar een liedje van Johnny Cash waar ik voorlopig mijn lijflied van ga maken.
Goei nieuws! Ben net terug van de orthopedist (Dr. Van den Bogaert, zie foto) en kort samengevat is mijn knie toch niet zo kapot als de radioloog dacht. Mijn kruisband is nog steeds volledig afgescheurd, maar daar was iedereen wel van overtuigd, maar de rest van de 'geassocieerde letsels' vallen wel mee. Wat de radioloog op de MRI-scan gezien heeft als een afgescheurde patellapees is in feite restweefsel van mijn voorgaande operatie aan die pees. Niks aan het handje dus... Wat de radioloog op de MRI gezien heeft als twee scheuren in beide menisci zijn in feite twee deuken die niet geopereerd moeten worden. Valt ook al mee! Alles kan dus met een kijkoperatie opgelost worden. Die gaat door op 29 december en 30 december mag ik dan terug naar huis. Mét een nieuwe kruisband! Ik ben zo blij als een klein kind, want de voorbije dagen hebben ze me al serieus bang gemaakt. Marc, de kine, had al gezegd dat ik maar een goeie koersfiets moest kopen, want volleyballen zou er niet meer inzitten, Jan, de andere kine, had al gevraagd in hoeveel keer ze het gingen opereren, want 'Dat zullen ze in één keer niet gemaakt krijgen!'..........Aaaaah! Zo'n dingen moet je tegen mij dus niet zeggen, he. Binnenin flip ik dan helemaal! Maar dit is dus een meevaller. Zo zie je maar dat ze een mens soms kunnen bang maken voor niks. De enige domper is dat ik na de operatie nog een hele tijd een serieuze brace zal moeten dragen. Maar dat neem ik er graag bij. Als ik daarna maar gewoon terug kan lesgeven, volleyballen en me terug kan smijten, heb ik dat er graag voor over! Ik heb al om een ruwe schatting gevraagd en een tweetal maanden na de operatie zou ik al terug mogen lesgeven (ik hoop zo ongeveer na de krokusvakantie) en na een viertal maanden mag ik terug actief beginnen sporten. Onze skivakantie in april zal dus snel zijn, maar ik hoop toch wel een beetje op de latten te kunnen staan. Zeker omdat onze Wout, onze oudste (vijf jaar), nu kan skiën en dat dat dus super-plezant gaat zijn.
Morgen ga ik de collega's, Marc en de ploeg op de hoogte brengen. Kijk er al naar uit! Prettig nieuws is leuker om te melden dat de triestige plant uit te moeten hangen met tegenvallend nieuws....
Kindjes naar school gedaan en nu dus tijd om me efkens achter mijn laptop te nestelen voor mijn blog. Ik begin er meer en meer plezier in te krijgen. Daarnet aan de schoolpoort veel reacties gekregen op de nederlaag van onze ploeg vorige zaterdag. Allemaal dingen in den aard van: 'Zorg maar dat uw knie rap genezen is, want het is nodig' of 'Zelfs als ge met uw knie had meegedaan, was je niet de slechtste van het plein'. Wel een dubbel gevoel daarbij: van de ene kant voelt het aan als een compliment, maar ik heb niet graag dat ze mijn ploegmaten zo bekritiseren...Ach ja, snel vergeten die wedstrijd. Er komen er nog andere en meer belangrijke!
Eventjes vertellen hoe mijn knie nu eigenlijk geblesseerd is geraakt. Ik vertel het in twee versies: de eerste is voor mensen die thuis zijn in de vakterminologie van het volleybal, de tweede is voor de volleyballeken.
1. Roeselare serveerde en ik stond op positie vier, maar ik neem een grote zone in receptie en moest dus receptie pakken bijna op positie 6. Daarna moest ik aanvallen op de vier en moest dus redelijk snel zijn om er op tijd te geraken, want Tom zijn passen komen bijna in shoot naar de buitenkant. Ik wist dat hun opposite tegen mij een straatblok zou zetten, dus mijn aanval wilde ik graag diagonaal slaan. Ik moest me dus draaien in de lucht, met als gevolg dat ik zijwaarts zou landen. Bij die landing is mijn linkervoet naar links weggeschoven op de parketvloer en mijn rechterknie is naar beneden gegaan zodat ik mijn knie ontwrichtte...
2. Roeselare ging opslaan en die bal kwam in mijn zone. Mijn zone ging in dat geval van de linkerzijlijn tot aan het midden van het veld. Omdat ik bijna in het midden van het veld die bal moest gaan halen en ik links vooraan ook nog eens moest gaan aanvallen, moest ik niet alleen heel snel aanlopen, maar ik moest ook heel schuin aanlopen, wat de landing niet echt stabiel maakt. Daarbij komt nog dat ik graag de bal helemaal uit mijn aanlooprichting wilde slaan, dus ik moest mijn romp draaien in de lucht. Gevolg was dat mijn landing sowieso niet echt stabiel zou zijn, maar meestal is dat geen probleem. Op de parketvloer van de sporthal van Roeselare schoof ik echter weg met mijn linkervoet naar links en mijn knie bewoog naar beneden zodat ik mijn knie ontwrichtte...
... In eerste instantie dacht ik dat ik door mijn enkel zakte, maar onmiddellijk daarop schoot er een pijnscheut door mijn knie en wist ik wel hoe laat het was. Ik had ook een 'knak' gehoord, dus ik dacht wel direct dat het serieus was. Koen en Jo hebben me dan van het veld gedragen en naar het EHBO-lokaal gebracht. Daar hebben de Marc, de Guy (ploegverzorger) en de crew van Roeselare de eerste hulp toegepast en heeft men de ambulance gebeld. Die heeft me dan naar het stedelijk ziekenhuis van Roeselare gebracht en na foto's gepakt te hebben, mocht ik naar huis. Veel meer konden ze op die moment toch niet doen. Rik, een bestuurslid, is me dan komen halen met zijn auto en zo ben ik thuis geraakt.
Geen kwaad woord echter over Roeselare. Op de moment zelf is Contreiras (hun opposite) al komen helpen om me recht te krijgen (hij dacht ook dat ik op zijn voet was gesprongen, en kwam zich al excuseren, maar dat was dus niet het geval), hun crew (zowel van de club als de mensen van het rode kruis) hebben me uitstekend verzorgd ter plaatse en achteraf heeft zowel het bestuur van Roeselare als de verantwoordelijke van hun crew nog een mail gestuurd om me veel sterkte te wensen. Dat vond ik toch wel tof.
Binnen twee dagen heb ik terug een afspraak met de orthopedist in Herentals, dokter Van den Bogaert. Daar zal veel vanaf hangen. Ben er al wel zenuwachtig voor, maar ik verlang ook wel naar meer informatie, zodat ik weet waar ik voor sta. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte!
Groeten, Jan
P.S.: In bijlage (en in de reactie op dit artikel) een link naar de site van Roeselare waarop de foto's staan van onze thuiswedstrijd tegen hen. Niet de wedstrijd waar ik mijn knie blesseerde dus. De foto is van Ivan Contreiras.
Vandaag Sinterklaas! Onze kindjes hebben hun speelgoed uitgepakt en hebben er al flink mee gespeeld. De papa heeft natuurlijk ook al meegespeeld, maar heeft tussendoor ook zijn oefeningskes al gedaan. Flink, he! Elke dag probeer ik twee keer drie kwartier te oefenen. Tijdens weekdagen ga ik één keer daarvan bij de Marc (kine) oefenen en één keer thuis, tijdens het weekend (zoals nu) doe ik het twee keer thuis. Dit alles om mijn knie in optimale sterkte en soepelheid te krijgen (en te houden) tegen de operatie. Mijn knie is in principe, volgens Marc, 'operatieklaar', maar hoe sterker ik de spieren krijg rond die knie, hoe vlotter de revalidatie zal verlopen, dus trainen, trainen, trainen...! Het is natuurlijk niet hetzelfde trainen als bij de volleybal. Terwijl ik daar mag springen, slaan, verdedigen, blokken en serveren, moet ik nu fietsen op mijn spinning fiets, mijn been laten pendelen, een gestrekt been opheffen en laten zakken en... wéér fietsen... Weinig uitdagend, ze! Ben gisteren ook nog eens naar onze ploeg gaan kijken. Een wedstrijd tegen VC Zoersel, een ploeg ergens uit de middenmoot van de reeks, terwijl wij op de eerste plaats staan. Eigenlijk moesten er dus punten gehaald worden, maar helaas, het niveau was ondermaats en we verloren dan ook met 0-3. En dan realiseer ik me hoezeer ik de sport mis. Aan de kant zitten als mijn ploeg wint is niet leuk, maar aan de kant zitten als ze op deze manier verliezen is minstens even erg. Automatisch denk je dan:"Wat als ik toch had kunnen meedoen?", maar daar is natuurlijk niemand mee verder geholpen... Och, ik wil me ook niet teveel als een dutske voordoen. Het is en blijft maar een knie en veel kans dat ik er binnen een halfjaar zo goed als vanaf ben. Er zijn mensen die veel serieuzere zaken meemaken en dan wil ík niet blijven klagen! Ik heb wel eens een dipje en heb wel eens de behoefte om eens ferm door te zagen, maar ik probeer ervoor te zorgen dat dit niet te lang duurt... Ach ja, de volleybal,... ik probeer me toch een beetje nuttig te maken door binnen ons team de scouting mee op mij te nemen, maar het is natuurlijk niet hetzelfde. Gelukkig hebben we een toffe ploeg die ervoor zorgt dat ik me toch nog steeds welkom en geapprecieerd voel bij de ploeg. Echt stuk voor stuk goei mannen...Ik steek een foto van ons ploegje bij dit verslagje en wil je meer info over onze sympathieke club, zie onze website! Maar niet enkel onze ploeg maakt het een beetje makkelijker. In de eerste plaats zijn er natuurlijk mijn vrouw, mijn ouders, mijn zus en andere familieleden die zoveel meehelpen als ze kunnen (iets waar ik ze zeer dankbaar voor ben!) Maar je merkt ook onmiddellijk wie er écht met je begaan is en wie er gewoon naar je toekomt omwille van de sensatie of omdat ze zich verplicht voelen. Kortom, aan iedereen die ik mijn vrienden kan en mag noemen: nen dikke merci!
Mooi om vandaag mee af te sluiten voor vandaag, denk ik! Groeten, Jan
Twee weken geleden ben ik zwaar door mijn knie gegaan tijdens een volleybalwedstrijd. Gevolg: zowat alles in mijn knie is naar de vaantjes. Ben dan maar gestart met een blog.
...Drie redenen daarvoor...:
Ten eerste om de verveling te bestrijden. Nu gaat het nog: ik ben redelijk mobiel en al pikkelend geraak ik overal wel waar ik wil geraken. Het duurt alleen wat langer dan anders, maar ik heb tijd genoeg. Maar binnenkort word ik geopereerd en ik zal de weken daarna vermoedelijk veel plat moeten liggen. Een beetje schrijven zal me dan hopelijk wat afleiding bezorgen. Ten tweede om terapeutische redenen. Ik kijk enorm op tegen die operatie en de herstelperiode die ermee gepaard zal gaan. Als ik af en toe eens flink kan zagen tegen zo'n blog, hoop ik dat ik dat dan minder zal doen tegen iedereen uit mijn omgeving die me lief is. En ten derde omdat er blijkbaar toch veel mensen zijn die op de hoogte willen blijven van mijn vorderingen. Er zijn veel mensen die uit beleefdheid vragen 'hoe het nu met me is', maar enkelen zijn ook écht geïnteresseerd. En om te vermijden dat ik honderd keer hetzelfde verhaal moet vertellen, schrijf ik het maar neer. Die enkele mensen die dit dan lezen, moet ik toch al niet meer inlichten...
Maar hoe is het dan met mij? Awel, ...goed! Mijn knie is stillekesaan aan het genezen van de klap die ze gekregen heeft. Dat heeft tot gevolg dat ik terug wat kan rondstappen en met de fiets kan ik ook al heel wat verplaatsingen maken. Als ik tussendoor genoeg rust, heb ik weinig problemen. De zwellingen zijn er immers af aan het gaan, alles is terug een pak soepeler (met dank aan wonderkinesist Marc) en de pijn is zo goed als voorbij, MAAR... Blijft natuurlijk het feit dat er vanalles kapot is dat niet op natuurlijke wijze kan genezen. Mijn voorste kruisband is volledig doorgescheurd, evenals mijn patellapees. Vergelijk het met een auto waarvan de schokdempers kapot zijn. Die rijdt ook nog, maar comfortabel is anders en de rest van de auto heeft daar ook onder te lijden. Ik moet dus naar de garage om dat allemaal te laten maken. En dat is net zo frustrerend. Alles gaat nu terug beter en nu moet ik binnenkort naar het ziekenhuis om de weken nadien terug immobiel te zijn...Maar het moet wel gebeuren. In mijn job kan ik mij een halve knie niet permitteren en ook mijn volleybal wil ik niet laten vallen. Dat is nu eens iets waar ik een beetje goed in ben, dat kan ik niet missen! Wanneer opereren? Daar hoop ik volgende week een antwoord op te kunnen geven. Woensdag 9 december om 16u moet ik terug naar de specialist en dan hoop ik een datum te kunnen prikken om onder het mes te kunnen. Ik zei het eerder al: ik zie daar enorm tegen op! Maar het moet toch gebeuren, dus het kan maar beter snel achter de rug zijn.
Zo, de kop is eraf. Meer details een volgende keer. Wat er exact aan de hand is, hoe het juist gebeurd is, wat voor gevolgen dit alles al gehad heeft en nog zal hebben, wie mijn knietje terug gaat fixen (hopelijk), dat is voor een andere keer. Ik post liever meerdere korte berichten dan telkens een heel epistel, want dat leest niet tof, vind ik zelf.
