Als je er zo over nadenkt, verandert je dagelijkse leven redelijk drastisch door zon stomme blessure. Je hebt ten eerste erg ingrijpende gevolgen, die spreken voor zich:
1.Ik mág nu niet meer gaan werken. Letterlijk mag, Ik zou wel willen, maar ik ben op dit moment niet capabel om een klasgroep te leiden. Als er iets gebeurt dat ik zou kunnen verhelpen, moest ik in gezonde toestand zijn, dan ben ik aansprakelijk voor de gevolgen. Als er bijvoorbeeld een leerling valt en ik ben niet snel genoeg om hem te ondersteunen, ben ik aansprakelijk voor dat ongeval. Ik mag dus nog geen lesgeven en dat vind ik wel spijtig, want dat is iets wat ik nog altijd zeer graag doe. Gelukkig geef ik nog wel training. Daar kan ik toch wel een beetje mijn ei in kwijt. 2.Ik ben niet zo mobiel als anders. Voor elke verplaatsing heb ik meer tijd nodig en moet ik meer moeite doen. Telkens kijken of mijn voet goed staat, of ik er niet teveel gewicht op zet, of ik geen draaibeweging maak, zéér vermoeiend! Ik ben echter al blij dat ik kan stappen en fietsen, dat maakt mijn leefwereld toch al iets groter. Autorijden gaat nog niet en dat is soms ook wel eens frustrerend. Zelfde reden: ik ben niet verzekerd als er iets moest gebeuren
3.Je moet je met hele andere dingen bezig houden: 2 keer per dag mijn oefeningen doen, 2 keer per dag ijs leggen, de dagelijkse afspraak bij de kinesist, En het is niet dat ik daar geen tijd voor heb, maar mijn normale activiteiten zijn zoveel leuker ( lesgeven, volleyballen, ravotten met de kinderen,..). Voor de dingen die ik nu dagelijks doe heb ik immers niet gekozen!
Maar er zijn ook heel veel kleine dingen die zijn veranderd en dat zijn soms zon belachelijke dingen dat het wel grappig wordt als je erover nadenkt. Enkele voorbeelden:
Ik heb de zadel van mijn fiets lager moeten zetten zodat ik er vlotter op- en af kan stappen. Mijn fietshouding is er nu dus één als van een ouwe vent.
Ik moet nu langs de andere kant van mijn fiets op-en afstappen, zodat ik mijn slechte been niet belast. Dit vergeet ik nog regelmatig, wat er voor zorgt dat ik soms eerst mijn ene been over mijn zadel zwier, me dan bedenk en dan mijn andere neem. Moet een schoon zicht zijn
Ik ga nu in bad in plaats van te douchen, want de instap van onze douche is nogal hoog en glibberig en ik ben bang dat ik anders uitschuif.
Ik moet bijna altijd trainingsbroeken dragen omdat met een gewone broek mijn knieverband niet makkelijk kan aan- en uitdoen.
Als ik ga slapen, moet ik altijd een kussentje tussen mijn twee knieën leggen, want als ik ze tegen elkaar leg, doet het nog teveel pijn.(Kleine anekdote over dit kussen: Lieve, mijn vrouw, heeft dit kussen al een 10-tal jaren (gekregen van een vriendin) en vórige week pas ontdekte ze dat er een schrijffout opstaat. Er staat You are my teddy beer op, wat dus natuurlijk you are my teddy beAr moet zijn. Niet dat ik iets tegen beer heb, integendeel!)
Het zijn van die kleine dingen die je er telkens aan doen denken dat je nog niet in je normale doen bent, maar nog eventjes en dan beginnen de grote herstellingswerken! Ik hoop dat dan alles snel achter de rug is
Weinig nieuws van het knie-front. Alles is nog zo'n beetje hetzelfde als de voorbije dagen. Ik kan goed steunen en rondwandelen zonder pijn, lopen en springen kan nog niet. Daar is mijn knie nog te instabiel voor. Ik moet ook op tijd effe rusten, anders begint heel de boel wat op te zwellen. De zwelling boven mijn knie wil immers maar niet weggaan. Dat is naar het schijnt geen probleem, maar het heeft wel tot gevolg dat de bewegingsamplitude (amai, wat een woord) wat meer beperkt is als anders. Ik kan met andere woorden mijn been niet volledig strekken, noch volledig buigen. Maar ik ben allang blij dat ik al goed uit de voeten kan. Ik kan het hele huis rondstappen en ik kan fietsen, dan kan je al eens ergens geraken. Auto rijden zou in principe ook kunnen, maar dat vertrouw ik nog niet. Ik weet niet hoe mijn knie zou reageren als ik eens een onverwachte beweging moet maken. Nee, dit is veel beter dat de eerste dagen na mijn val. Je mag enkel liggen met je been omhoog en als je naar toilet moet: dat geklungel met die krukken... Over die val gesproken: ik heb in bijlage het videofragment gestoken van het moment waarop ik door mijn knie ga. U bent wel gewaarschuwd: niet geschikt voor gevoelige zielen! Ik kan er ook nog altijd niet goed naar kijken. Er loopt nog altijd een rilling over mijn rug als ik mijn onderbeen haaks naar links zie plooien terwijl het eigenlijk recht naar onder zou moeten staan... Oók frapant: de seconde voor het ongeval ben je je nog helemaal niet bewust van wat er dadelijk gaat gebeuren. En dat terwijl het toch verstrekkende gevolgen heeft. De volgende maanden gaan immers helemaal anders verlopen dan wat je ervan verwacht had. En toch ga je vol enthousiasme en overgave voor het punt, niet bewust van het risico dat je neemt. En dat allemaal in één seconde... Als ik nu in gedachten een aanvalsbeweging maak, ben ik nog altijd bang voor de landing die zal volgen. Ik hoop dat die angst er nog af gaat eens ik terug aan het volleyballen ga. Het begint echter al serieus terug te kriebelen. Ik heb de voorbije dagen al meerdere videofragmenten gezien van wedstrijden die we in het verleden al gespeeld hebben en dan komt de goesting wel terug. Het lijkt op dit moment onmogelijk dat ik ooit nog zal kunnen wat ik mezelf op het scherm zie doen, maar de specialisten zeggen dat het mogelijk is, dus daar hoop ik dan ook op. Ik ben benieuwd...
