Kindjes naar school gedaan en nu dus tijd om me efkens achter mijn laptop te nestelen voor mijn blog. Ik begin er meer en meer plezier in te krijgen. Daarnet aan de schoolpoort veel reacties gekregen op de nederlaag van onze ploeg vorige zaterdag. Allemaal dingen in den aard van: 'Zorg maar dat uw knie rap genezen is, want het is nodig' of 'Zelfs als ge met uw knie had meegedaan, was je niet de slechtste van het plein'. Wel een dubbel gevoel daarbij: van de ene kant voelt het aan als een compliment, maar ik heb niet graag dat ze mijn ploegmaten zo bekritiseren...Ach ja, snel vergeten die wedstrijd. Er komen er nog andere en meer belangrijke!
Eventjes vertellen hoe mijn knie nu eigenlijk geblesseerd is geraakt. Ik vertel het in twee versies: de eerste is voor mensen die thuis zijn in de vakterminologie van het volleybal, de tweede is voor de volleyballeken.
1. Roeselare serveerde en ik stond op positie vier, maar ik neem een grote zone in receptie en moest dus receptie pakken bijna op positie 6. Daarna moest ik aanvallen op de vier en moest dus redelijk snel zijn om er op tijd te geraken, want Tom zijn passen komen bijna in shoot naar de buitenkant. Ik wist dat hun opposite tegen mij een straatblok zou zetten, dus mijn aanval wilde ik graag diagonaal slaan. Ik moest me dus draaien in de lucht, met als gevolg dat ik zijwaarts zou landen. Bij die landing is mijn linkervoet naar links weggeschoven op de parketvloer en mijn rechterknie is naar beneden gegaan zodat ik mijn knie ontwrichtte...
2. Roeselare ging opslaan en die bal kwam in mijn zone. Mijn zone ging in dat geval van de linkerzijlijn tot aan het midden van het veld. Omdat ik bijna in het midden van het veld die bal moest gaan halen en ik links vooraan ook nog eens moest gaan aanvallen, moest ik niet alleen heel snel aanlopen, maar ik moest ook heel schuin aanlopen, wat de landing niet echt stabiel maakt. Daarbij komt nog dat ik graag de bal helemaal uit mijn aanlooprichting wilde slaan, dus ik moest mijn romp draaien in de lucht. Gevolg was dat mijn landing sowieso niet echt stabiel zou zijn, maar meestal is dat geen probleem. Op de parketvloer van de sporthal van Roeselare schoof ik echter weg met mijn linkervoet naar links en mijn knie bewoog naar beneden zodat ik mijn knie ontwrichtte...
... In eerste instantie dacht ik dat ik door mijn enkel zakte, maar onmiddellijk daarop schoot er een pijnscheut door mijn knie en wist ik wel hoe laat het was. Ik had ook een 'knak' gehoord, dus ik dacht wel direct dat het serieus was. Koen en Jo hebben me dan van het veld gedragen en naar het EHBO-lokaal gebracht. Daar hebben de Marc, de Guy (ploegverzorger) en de crew van Roeselare de eerste hulp toegepast en heeft men de ambulance gebeld. Die heeft me dan naar het stedelijk ziekenhuis van Roeselare gebracht en na foto's gepakt te hebben, mocht ik naar huis. Veel meer konden ze op die moment toch niet doen. Rik, een bestuurslid, is me dan komen halen met zijn auto en zo ben ik thuis geraakt.
Geen kwaad woord echter over Roeselare. Op de moment zelf is Contreiras (hun opposite) al komen helpen om me recht te krijgen (hij dacht ook dat ik op zijn voet was gesprongen, en kwam zich al excuseren, maar dat was dus niet het geval), hun crew (zowel van de club als de mensen van het rode kruis) hebben me uitstekend verzorgd ter plaatse en achteraf heeft zowel het bestuur van Roeselare als de verantwoordelijke van hun crew nog een mail gestuurd om me veel sterkte te wensen. Dat vond ik toch wel tof.
Binnen twee dagen heb ik terug een afspraak met de orthopedist in Herentals, dokter Van den Bogaert. Daar zal veel vanaf hangen. Ben er al wel zenuwachtig voor, maar ik verlang ook wel naar meer informatie, zodat ik weet waar ik voor sta. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte!
Groeten, Jan
P.S.: In bijlage (en in de reactie op dit artikel) een link naar de site van Roeselare waarop de foto's staan van onze thuiswedstrijd tegen hen. Niet de wedstrijd waar ik mijn knie blesseerde dus. De foto is van Ivan Contreiras.
Vandaag Sinterklaas! Onze kindjes hebben hun speelgoed uitgepakt en hebben er al flink mee gespeeld. De papa heeft natuurlijk ook al meegespeeld, maar heeft tussendoor ook zijn oefeningskes al gedaan. Flink, he! Elke dag probeer ik twee keer drie kwartier te oefenen. Tijdens weekdagen ga ik één keer daarvan bij de Marc (kine) oefenen en één keer thuis, tijdens het weekend (zoals nu) doe ik het twee keer thuis. Dit alles om mijn knie in optimale sterkte en soepelheid te krijgen (en te houden) tegen de operatie. Mijn knie is in principe, volgens Marc, 'operatieklaar', maar hoe sterker ik de spieren krijg rond die knie, hoe vlotter de revalidatie zal verlopen, dus trainen, trainen, trainen...! Het is natuurlijk niet hetzelfde trainen als bij de volleybal. Terwijl ik daar mag springen, slaan, verdedigen, blokken en serveren, moet ik nu fietsen op mijn spinning fiets, mijn been laten pendelen, een gestrekt been opheffen en laten zakken en... wéér fietsen... Weinig uitdagend, ze! Ben gisteren ook nog eens naar onze ploeg gaan kijken. Een wedstrijd tegen VC Zoersel, een ploeg ergens uit de middenmoot van de reeks, terwijl wij op de eerste plaats staan. Eigenlijk moesten er dus punten gehaald worden, maar helaas, het niveau was ondermaats en we verloren dan ook met 0-3. En dan realiseer ik me hoezeer ik de sport mis. Aan de kant zitten als mijn ploeg wint is niet leuk, maar aan de kant zitten als ze op deze manier verliezen is minstens even erg. Automatisch denk je dan:"Wat als ik toch had kunnen meedoen?", maar daar is natuurlijk niemand mee verder geholpen... Och, ik wil me ook niet teveel als een dutske voordoen. Het is en blijft maar een knie en veel kans dat ik er binnen een halfjaar zo goed als vanaf ben. Er zijn mensen die veel serieuzere zaken meemaken en dan wil ík niet blijven klagen! Ik heb wel eens een dipje en heb wel eens de behoefte om eens ferm door te zagen, maar ik probeer ervoor te zorgen dat dit niet te lang duurt... Ach ja, de volleybal,... ik probeer me toch een beetje nuttig te maken door binnen ons team de scouting mee op mij te nemen, maar het is natuurlijk niet hetzelfde. Gelukkig hebben we een toffe ploeg die ervoor zorgt dat ik me toch nog steeds welkom en geapprecieerd voel bij de ploeg. Echt stuk voor stuk goei mannen...Ik steek een foto van ons ploegje bij dit verslagje en wil je meer info over onze sympathieke club, zie onze website! Maar niet enkel onze ploeg maakt het een beetje makkelijker. In de eerste plaats zijn er natuurlijk mijn vrouw, mijn ouders, mijn zus en andere familieleden die zoveel meehelpen als ze kunnen (iets waar ik ze zeer dankbaar voor ben!) Maar je merkt ook onmiddellijk wie er écht met je begaan is en wie er gewoon naar je toekomt omwille van de sensatie of omdat ze zich verplicht voelen. Kortom, aan iedereen die ik mijn vrienden kan en mag noemen: nen dikke merci!
Mooi om vandaag mee af te sluiten voor vandaag, denk ik! Groeten, Jan
Twee weken geleden ben ik zwaar door mijn knie gegaan tijdens een volleybalwedstrijd. Gevolg: zowat alles in mijn knie is naar de vaantjes. Ben dan maar gestart met een blog.
...Drie redenen daarvoor...:
Ten eerste om de verveling te bestrijden. Nu gaat het nog: ik ben redelijk mobiel en al pikkelend geraak ik overal wel waar ik wil geraken. Het duurt alleen wat langer dan anders, maar ik heb tijd genoeg. Maar binnenkort word ik geopereerd en ik zal de weken daarna vermoedelijk veel plat moeten liggen. Een beetje schrijven zal me dan hopelijk wat afleiding bezorgen. Ten tweede om terapeutische redenen. Ik kijk enorm op tegen die operatie en de herstelperiode die ermee gepaard zal gaan. Als ik af en toe eens flink kan zagen tegen zo'n blog, hoop ik dat ik dat dan minder zal doen tegen iedereen uit mijn omgeving die me lief is. En ten derde omdat er blijkbaar toch veel mensen zijn die op de hoogte willen blijven van mijn vorderingen. Er zijn veel mensen die uit beleefdheid vragen 'hoe het nu met me is', maar enkelen zijn ook écht geïnteresseerd. En om te vermijden dat ik honderd keer hetzelfde verhaal moet vertellen, schrijf ik het maar neer. Die enkele mensen die dit dan lezen, moet ik toch al niet meer inlichten...
Maar hoe is het dan met mij? Awel, ...goed! Mijn knie is stillekesaan aan het genezen van de klap die ze gekregen heeft. Dat heeft tot gevolg dat ik terug wat kan rondstappen en met de fiets kan ik ook al heel wat verplaatsingen maken. Als ik tussendoor genoeg rust, heb ik weinig problemen. De zwellingen zijn er immers af aan het gaan, alles is terug een pak soepeler (met dank aan wonderkinesist Marc) en de pijn is zo goed als voorbij, MAAR... Blijft natuurlijk het feit dat er vanalles kapot is dat niet op natuurlijke wijze kan genezen. Mijn voorste kruisband is volledig doorgescheurd, evenals mijn patellapees. Vergelijk het met een auto waarvan de schokdempers kapot zijn. Die rijdt ook nog, maar comfortabel is anders en de rest van de auto heeft daar ook onder te lijden. Ik moet dus naar de garage om dat allemaal te laten maken. En dat is net zo frustrerend. Alles gaat nu terug beter en nu moet ik binnenkort naar het ziekenhuis om de weken nadien terug immobiel te zijn...Maar het moet wel gebeuren. In mijn job kan ik mij een halve knie niet permitteren en ook mijn volleybal wil ik niet laten vallen. Dat is nu eens iets waar ik een beetje goed in ben, dat kan ik niet missen! Wanneer opereren? Daar hoop ik volgende week een antwoord op te kunnen geven. Woensdag 9 december om 16u moet ik terug naar de specialist en dan hoop ik een datum te kunnen prikken om onder het mes te kunnen. Ik zei het eerder al: ik zie daar enorm tegen op! Maar het moet toch gebeuren, dus het kan maar beter snel achter de rug zijn.
Zo, de kop is eraf. Meer details een volgende keer. Wat er exact aan de hand is, hoe het juist gebeurd is, wat voor gevolgen dit alles al gehad heeft en nog zal hebben, wie mijn knietje terug gaat fixen (hopelijk), dat is voor een andere keer. Ik post liever meerdere korte berichten dan telkens een heel epistel, want dat leest niet tof, vind ik zelf.
