Vandaag Sinterklaas! Onze kindjes hebben hun speelgoed uitgepakt en hebben er al flink mee gespeeld. De papa heeft natuurlijk ook al meegespeeld, maar heeft tussendoor ook zijn oefeningskes al gedaan. Flink, he! Elke dag probeer ik twee keer drie kwartier te oefenen. Tijdens weekdagen ga ik één keer daarvan bij de Marc (kine) oefenen en één keer thuis, tijdens het weekend (zoals nu) doe ik het twee keer thuis. Dit alles om mijn knie in optimale sterkte en soepelheid te krijgen (en te houden) tegen de operatie. Mijn knie is in principe, volgens Marc, 'operatieklaar', maar hoe sterker ik de spieren krijg rond die knie, hoe vlotter de revalidatie zal verlopen, dus trainen, trainen, trainen...! Het is natuurlijk niet hetzelfde trainen als bij de volleybal. Terwijl ik daar mag springen, slaan, verdedigen, blokken en serveren, moet ik nu fietsen op mijn spinning fiets, mijn been laten pendelen, een gestrekt been opheffen en laten zakken en... wéér fietsen... Weinig uitdagend, ze! Ben gisteren ook nog eens naar onze ploeg gaan kijken. Een wedstrijd tegen VC Zoersel, een ploeg ergens uit de middenmoot van de reeks, terwijl wij op de eerste plaats staan. Eigenlijk moesten er dus punten gehaald worden, maar helaas, het niveau was ondermaats en we verloren dan ook met 0-3. En dan realiseer ik me hoezeer ik de sport mis. Aan de kant zitten als mijn ploeg wint is niet leuk, maar aan de kant zitten als ze op deze manier verliezen is minstens even erg. Automatisch denk je dan:"Wat als ik toch had kunnen meedoen?", maar daar is natuurlijk niemand mee verder geholpen... Och, ik wil me ook niet teveel als een dutske voordoen. Het is en blijft maar een knie en veel kans dat ik er binnen een halfjaar zo goed als vanaf ben. Er zijn mensen die veel serieuzere zaken meemaken en dan wil ík niet blijven klagen! Ik heb wel eens een dipje en heb wel eens de behoefte om eens ferm door te zagen, maar ik probeer ervoor te zorgen dat dit niet te lang duurt... Ach ja, de volleybal,... ik probeer me toch een beetje nuttig te maken door binnen ons team de scouting mee op mij te nemen, maar het is natuurlijk niet hetzelfde. Gelukkig hebben we een toffe ploeg die ervoor zorgt dat ik me toch nog steeds welkom en geapprecieerd voel bij de ploeg. Echt stuk voor stuk goei mannen...Ik steek een foto van ons ploegje bij dit verslagje en wil je meer info over onze sympathieke club, zie onze website! Maar niet enkel onze ploeg maakt het een beetje makkelijker. In de eerste plaats zijn er natuurlijk mijn vrouw, mijn ouders, mijn zus en andere familieleden die zoveel meehelpen als ze kunnen (iets waar ik ze zeer dankbaar voor ben!) Maar je merkt ook onmiddellijk wie er écht met je begaan is en wie er gewoon naar je toekomt omwille van de sensatie of omdat ze zich verplicht voelen. Kortom, aan iedereen die ik mijn vrienden kan en mag noemen: nen dikke merci!
Mooi om vandaag mee af te sluiten voor vandaag, denk ik! Groeten, Jan
Twee weken geleden ben ik zwaar door mijn knie gegaan tijdens een volleybalwedstrijd. Gevolg: zowat alles in mijn knie is naar de vaantjes. Ben dan maar gestart met een blog.
...Drie redenen daarvoor...:
Ten eerste om de verveling te bestrijden. Nu gaat het nog: ik ben redelijk mobiel en al pikkelend geraak ik overal wel waar ik wil geraken. Het duurt alleen wat langer dan anders, maar ik heb tijd genoeg. Maar binnenkort word ik geopereerd en ik zal de weken daarna vermoedelijk veel plat moeten liggen. Een beetje schrijven zal me dan hopelijk wat afleiding bezorgen. Ten tweede om terapeutische redenen. Ik kijk enorm op tegen die operatie en de herstelperiode die ermee gepaard zal gaan. Als ik af en toe eens flink kan zagen tegen zo'n blog, hoop ik dat ik dat dan minder zal doen tegen iedereen uit mijn omgeving die me lief is. En ten derde omdat er blijkbaar toch veel mensen zijn die op de hoogte willen blijven van mijn vorderingen. Er zijn veel mensen die uit beleefdheid vragen 'hoe het nu met me is', maar enkelen zijn ook écht geïnteresseerd. En om te vermijden dat ik honderd keer hetzelfde verhaal moet vertellen, schrijf ik het maar neer. Die enkele mensen die dit dan lezen, moet ik toch al niet meer inlichten...
Maar hoe is het dan met mij? Awel, ...goed! Mijn knie is stillekesaan aan het genezen van de klap die ze gekregen heeft. Dat heeft tot gevolg dat ik terug wat kan rondstappen en met de fiets kan ik ook al heel wat verplaatsingen maken. Als ik tussendoor genoeg rust, heb ik weinig problemen. De zwellingen zijn er immers af aan het gaan, alles is terug een pak soepeler (met dank aan wonderkinesist Marc) en de pijn is zo goed als voorbij, MAAR... Blijft natuurlijk het feit dat er vanalles kapot is dat niet op natuurlijke wijze kan genezen. Mijn voorste kruisband is volledig doorgescheurd, evenals mijn patellapees. Vergelijk het met een auto waarvan de schokdempers kapot zijn. Die rijdt ook nog, maar comfortabel is anders en de rest van de auto heeft daar ook onder te lijden. Ik moet dus naar de garage om dat allemaal te laten maken. En dat is net zo frustrerend. Alles gaat nu terug beter en nu moet ik binnenkort naar het ziekenhuis om de weken nadien terug immobiel te zijn...Maar het moet wel gebeuren. In mijn job kan ik mij een halve knie niet permitteren en ook mijn volleybal wil ik niet laten vallen. Dat is nu eens iets waar ik een beetje goed in ben, dat kan ik niet missen! Wanneer opereren? Daar hoop ik volgende week een antwoord op te kunnen geven. Woensdag 9 december om 16u moet ik terug naar de specialist en dan hoop ik een datum te kunnen prikken om onder het mes te kunnen. Ik zei het eerder al: ik zie daar enorm tegen op! Maar het moet toch gebeuren, dus het kan maar beter snel achter de rug zijn.
Zo, de kop is eraf. Meer details een volgende keer. Wat er exact aan de hand is, hoe het juist gebeurd is, wat voor gevolgen dit alles al gehad heeft en nog zal hebben, wie mijn knietje terug gaat fixen (hopelijk), dat is voor een andere keer. Ik post liever meerdere korte berichten dan telkens een heel epistel, want dat leest niet tof, vind ik zelf.
