Begin deze week kreeg ik via Kim Barbé de vraag om te hazen op de marathon van Eindhoven. Mijn job zou eruit bestaan om minstens een halve marathon te hazen naar een richttijd van 2u20min. Gezien mijn geringe ervaring met het hazen en een conditie die nog volop in stijgende lijn is, twijfelde ik even. Na kort overleg met mijn trainer besloot ik om toch in te gaan op het aanbod. De atleten waarvoor ik zou hazen waren naast een Spanjaard, Nederlander en een Britt, ook Stijn Fincioen en Francies Van Steenbrugghe. Enkele dagen alvorens ik afzakte richting Eindhoven, kreeg ik het nieuws van Kim Barbé, dat de 2e haas had afgehaakt, en dat hij nog op zoek was naar iemand die samen met mij de groep op sleeptouw kon nemen. Ik contacteerde Sanne, die meteen instemde. Zo zouden we samen minstens de halve marathon in 1u10 afwerken. Doordat ik van een Subtop-arrangement kon genieten, mochten Els en ik al vanaf zaterdag richting Eindhoven afzakken. Zo gezegd zo gedaan. Zaterdagmiddag vertrokken Els en ik noordwaarts. Na goed een uur rijden arriveerden we in Eindhoven. We namen onze intrek in één van de mooie kamers van het Sofitel hotel. Naast alle subtoppers, werden ook alle topfavorieten voor de marathon (lees: Kenianen) in dat hotel ondergebracht. Na enige verfrissing trokken Els en ik richting Runnersbeurs. Omstreeks half 6 haastten we ons richting Hospitality-room, waar we door de organisatie gebriefd werden. Het parcours werd ons uit de doeken gedaan, de windrichting/-sterkte, de hazen werd voorgesteld, de drankbevoorrading,... Kortom, alles kwam aan bod. Voor mij was het de eerste keer dat ik te maken kreeg met zo'n professionele omkadering. Na de briefing stond de pastaparty op de agenda. Samen met andere Belgen, waaronder Stijn Fincioen, Tom Vanslambrouck, Lieven Vandenbroeke, Francies Van Steenbrugghe, enz. genoten we van de nodige koolhydraatjes. Op de tafel naast ons, waar de toppers uit Kenia zaten, werd de Ugali rijkelijk naar binnen gepropt. Nadien trokken we elk richting hotelkamer voor de broodnodige nachtrust. De volgende ochtend zaten we omstreeks 7u alweer aan het ontbijt. De marathon werd tenslotte om 11u op gang geschoten. De energievoorraad werd een laatste keer rijkelijk aangevuld. Omstreeks 10u15 trokken we richting parcours. De zijlijn was al rijkelijk gevuld met enthousiaste toeschouwers. In overleg met Stijn en Francies namen Sanne en ik nog een laatste keer de richtlijnen door. Verdere informatie zouden we nadien wel met korte signalen in de wedstrijd bespreken. Klokslag 11u begonnen we aan onze lange tocht. Al gauw hadden we het goede ritme te pakken om na 5km in 16.21min door te komen. Het leek me verstandig om al vanaf de eerste bevoorrading verfrissing te zoeken. Ik wist nl. dat het gevaar van de man met de hamer op elk moment kon toeslaan. Na 10km passeerden we in 32.51min. Perfect op schema. De 5km die daarop volgde, waren de zwaarste van het parcours. We hadden onthouden uit de briefing dat daar de wind serieus in het nadeel blies. Zij aan zij probeerden Sanne en ik het tempo zo egaal mogelijk te houden, en als het even kon ook nog zoveel mogelijk atleten uit de wind te zetten. Aan het 15km punt passeerden we in 49.38min. De laatste kilometers van de eerste ronde, waren werkelijk om kippenvel van te krijgen. Soms 3,4 rijen dik werden we aangemoedigd. Toeters, trompetten, of luide gillen, alles was van de partij. Wanneer we de finish een eerste eerste keer passeerden, aan het halve marathon punt, hadden we exact 1u09min51sec op de teller. Vanaf dan was onze opdracht voor mekaar. Na kort overleg met Sanne bleek dat we allebei nog over een reserve beschikten. We zouden in steun van Stijn en Francies nog even doorgaan. De buitenlanders plaatsen op dat moment een versnelling. Stijn en Francies gaven aan niet mee te versnellen. Vanaf dat moment liepen we met 4 Belgen. Lang duurde dit niet. Francis kreeg een zwak moment te verduren en moest de rol lossen. Sanne, die door een rugblokkage de energie zo uit zijn lichaam voelde stromen, besloot om ook het tempo te laten zakken en bleef bij Francies. Vanaf dat moment bleef ik enkel over in steun van Stijn. Wanneer we het 25km punt naderden hadden we de buitenlanders alweer te pakken. Ik voelde me nog heel sterk en vroeg aan Stijn om door te gaan. Meer dan een knik had ik niet nodig, en voor we het wisten hadden we de Spanjaard, Nederlander en Brit achter ons gelaten. Ik zag in de verte een volgend groepje voor ons uitlopen en gaf aan Stijn tot bij hen te willen brengen alvorens uit te stappen. Aan km 30 hield ik het voor bekeken. De klok stond op dat moment stil op 1u40min04sec. Ik wachtte even op de hazenbus die me terug richting Sofitel bracht. Daar aangekomen kon ik terug op krachten komen en samen met Sanne onze wedstrijd analyseren. We waren trots op onze prestatie. Uitendelijk had Sanne ruim 6km extra gezwoegd en ik had er 9km extra dan gepland opzitten. Groot was dan ook de opluchting toen we vernamen dat Stijn als 2e Beneluxer was gefinished naar 2u22min. Een hele knappe prestatie. Achteraf bekeken heb ik enorm genoten en ben ik enorm blij dat ik deze nieuwe ervaring rijker ben. Ik heb een nieuwe discipline van het lopen ontdekt, waar ik nu al aan verkocht ben. Ik ben er dus vast van overtuigd dat ik nog wel een paar keer aan de start van de marathon zal staan. Al zal het dan misschien niet als haas zijn. Dit zijn natuurlijk verre toekomstplannen. Eerst en vooral zal ik me fixeren op de doelen in de nabije toekomst. Aanstaande zaterdag zal ik de Brussels Ekiden met het SCOTT-team afwerken. Gezien de sterkte van het team denk ik dat we in staat moeten zijn een dichte ereplaats weg te kapen. De week nadien wordt het winterseizoen officieel op gang geschoten met de CrossCup Relays in Gent. Daar zal ik voor de eerste keer met het Duffels team aantreden. Ik kijk er nu al naar uit!
Zoals de jaarlijkse traditie het wil, trad ik ook deze keer weer aan in Dwars door Mechelen. Ook Els pikte deze wedstrijd graag mee als conditietest. Ideaal mag deze wedstrijd dan wel niet vallen vanwege de rustperiode, lopen in je eigen stad valt niet vaak door en ik zou het dan ook betreuren om deze wedstrijd vanaf de zijkant te moeten bekijken. Dwars door Mechelen is een wedstrijd die alsmaar meer aan belangstelling wint, zowel bij topatleten als amateurs. Daar kon ook ik getuige van zijn wanneer ik mijn opwarmingsrondjes afwerkte in de Nekker. Een massa volk stroomde toe, met daaronder ook enkele kleppers zoals Maarten Van Steen, Michel Basemans en Nick Van Peborgh. Omstreeks 15u werd onze wedstrijd op gang geschoten. We waren nauwelijks enkele 100en meters ver of er viel al een beslissende kopgroep met daarin de te verwachten namen, zoals Maarten, Michel, Nick en mezelf. De eerste kilometers werd er wat behouden gelopen. Vooral Nick en ikzelf zorgden ervoor dat de kloof met de achtervolgers alsmaar groter werd. Na halfweg wedstrijd hadden we mekaar goed gevonden, zodat we met z'n vieren één voor één tempo maakten. Stelselmatig werd het tempo opgevoerd. Na 7km, wanneer we de Mechelse binnenstad inliepen, was er van demarrages dan ook geen sprake. Het strakke tempo zorgde ervoor dat iedereen op zijn limiet liep. Het ging zo snel dat Nick Van Peborgh als eerste kraakte en de rol moest lossen na 8km. Met z'n drieën gingen we de finale in. Bij de eerste passage langs de Grote Markt werd ik langs alle kanten luid aangemoedigd. Met nog 500m voor de boeg was het Michel Basemans, die als eerste de rol moest lossen. Zo werd het in de laatste 150m een man-tegen-man gevecht tussen mezelf en Maarten Van Steen. Maarten won uitendelijk vlot de sprint en finishte in 29'44min. 3sec. later finishte ik in een tijd van 29'47min. Al bij al was ik zeer tevreden van mijn conditietest. Verliezen van een man als Maarten Van Steen is geen schande, ook al had ik graag met het goud naar huis gegaan. Els finishte in een tijd van 41'.01min. Ook zij was tevreden met deze chrono, ook al miste ze op een haar de sub-41 chrono.
Voor het BK dienden we deze keer de taalgrens over te steken. Waar het BK van vorig jaar, in Kessel-lo, tot in de puntjes geregeld was, heerste er dit jaar, in Nijvel, een chaotische sfeer. Toen we om 15u arriveerden bleek het uurschema al een vertraging van half uur opgelopen te hebben. Daarnaast had het regenweer ervoor gezorgd dat de grasvelden rondom de piste omgetoverd werden tot spekgladde modderpoelen. Tijdens het opwarmen zocht ik al snel het gezelschap van Sanne en Dieter Vanstreels. Dieter was voor mij, naast Sanne en Florent Caelen een te vrezen kandidaat voor de podiumplaatsen aangezien hij in een goeie dag zowat onklopbaar is en over een te vrezen eindschot beschikt. Een uurtje later dan gepland begonnen we aan onze 12,5 ronden. Zoals zo vaak op een kampioenschap begon het ook deze keer heel tactisch (lees:traag). Na een kilometer besloot ik om het tempo geleidelijk de hoogte in te jagen. Al snel werd het kaf van het koren gescheiden. Een vijftal, dat bestond uit Sanne Torfs, Dieter Vanstreels, Florent Caelen, Lucas Van Assche en mezelf zou gaan streiden voor de titel. Florent prikte enkele keren serieus door, waardoor Dieter de rol moest lossen. Omdat het tempo nadien telkens weer gedrukt werd besloot ik mezelf op kop te zetten en het tempo te bepalen, om te vermijden dat er nog atleten uit de achtergrond zouden terugkeren. Op 700m plaatste Sanne een demarrage. Ik besloot om niet achter mijn trainingsmakker aan te gaan en liet de anderen het werk opknappen. Blijkbaar was er niemand in staat hem te volgen en zo kon Sanne voor de 3e keer op rij het goud in ontvangst nemen. Ondertussen ging ik samen met Florent Caelen en Lucas Van Assche de laatste rechte lijn in. Florent beschikte over een vlijmscherpe eindsprint en werd 2e. Ik vocht met Lucas een pittig duel uit en we passeerden gezamelijk de finishlijn. Mijn gevoel zei me dat ik net een fractie sneller was. Niets was minder waar. Na de finishfoto bekeken te hebben constateerden we dat ik effectief met mijn hoofd als eerste de finishlijn passeerde, maar dat Lucas' borst net een fractie sneller was dan de mijne. Enorm teleurstellend als je weet dat officieel de borstlijn als referentiepunt gebruikt wordt. De bevestiging kwam al gauw. Ik eindigde 0.01sec trager dan Lucas en miste dus op een haar na het podium. Even was ik ontroostbaar. Hoeveel dichter kan je bij het podium zijn? Met dit resultaat sloot ik mijn pisteseizoen af. Nu volgt er een rustperiode, waarin ik nog wel de Dwars door Mechelen zal lopen. Nadien start de opbouw naar het winterseizoen. De eerstevolgende keer dat ik in competitie zal treden, zal tijdens de CrossCup Relays zijn in Gent.
De kogel is door de kerk. Vanaf volgens seizoen zal ik niet meer in het truitje van RAM lopen, maar zal ik wel de kleuren van AC Duffel verdedigen. Ongeveer een jaar geleden begon ik te trainen onder Peter De Roovere, clubtrainer van Duffel. Ik stap dus niet over naar een compleet nieuwe club. Om mij sportief te verbeteren was deze overstap nodig.
Bedankt aan trainers en bestuur van RAM voor onze goede samenwerking.
Na een lange intervalloze periode was het weer even wennen toen ik thuiskwam. Ik vervoegde me bij de trainingsgroep en samen deden we enkele serieuze trainingen. Ik ondervond geen last meer, mijn kwaaltjes behoorden definitief tot het verleden.
Midden augustus was ook de periode waarin ik enkele herexamens diende af te werken. De dagen waren lang, de nachten plots heel kort.
Ik had me ingeschreven voor de 5000m op de Flanders Cup van Merksem. De voorbije 2 jaar was deze meeting telkens goed om mijn pr aan te scherpen. Ook dit jaar had ik me een nieuw pr voor doel gesteld. Voor het eerst mocht ik in de A-internationale reeks starten. Plots stond ik naast wereldtoppers zoals Alan Webb. In de wedstrijd werd enerzijds tempo gemaakt voor 13.20min en anderzijds voor 14.00min. Het kwam er dus vooral op aan mezelf niet op te blazen. Samen met Erwin Leysen en een Zwitser liepen we rondjes op het schema voor 14.10min à 14.15min. Op 3.5 ronden van het einde gaf ik er de brui aan. Ik was moe, leeg, uitgeput. Compleet radeloos keerde ik huiswaarts. In de rit naar huis raakte ik zelfs mijn stem kwijt. Het enige wat me op dat moment kon plezieren was slaap, véél slaap.
Een dag later kon ik de wedstrijd al een heel pak relativeren. Presteren doe je nu eenmaal onder perfecte omstandigheden, en die had ik verre van. Meer zocht ik er dan ook niet over.
Zo snel mogelijk het goede pistegevoel weer in mijn benen krijgen was mijn grootste zorg.
Omwille van die reden trok ik afgelopen vrijdag naar Mechelen. Samen met trainingsmakker Jens zou ik er de 1500m betwisten. Ik wist dat Jens al een heel seizoen jaagt voor onder de 4-minuten grens te geraken, en wilde hem daar graag een handje bij toesteken. Ook André zag de RAM-meeting als een ideale kans om het BR aan te vallen. Jammer genoeg had André zijn dagje niet. Na het startschot spurtte ik me meteen in koppositie van het peleton.
Jens volgde in mijn zog. Na 1200m kwam hij me met een serieuze versnelling voorbijgespurt. Eindtijd: 3.59. He did it! Zelf liep ik ook, zonder veel te verzwakken, de finishlijn over. Mijn goed gevoel had ik alvast teruggevonden.
Alles staat nu in het teken van het BK Beloften. De laatste kans om iets van het zomerseizoen te maken. Vorig jaar behaalde ik brons. Ik zou maar al te graag terug dat Nijvelse podium opkruipen. Allen op post zondag!
De dagen na het BK voelde ik me slecht, héél slecht. Barstende hoofdpijn en koortsaanvallen hielden me van mijn geplande trainingen. Trainen deed ik wel, maar telkens moest ik er vroegtijdig de brui aan geven. Een doktersbezoek drong zich op. Veel tijd had ik immers niet. Exact 6 dagen na het BK zouden Els en ik opnieuw op vakantie vertrekken voor goed 2 weken naar Noorwegen.
Eenmaal bij de dokter was het verdict duidelijk. Hitteslag! Nadien voelde ik steeds pijn in de longstreek waardoor een tweede doktersbezoek zich opdrong. Door de hitteslag had ik een virale infectie gedaan met een pleuritis als gevolg. In mensentaal: onsteking van de longvliezen. Daarmee werd dan ook meteen beslist om een rustperiode in te lassen. Ik kreeg de opdracht van zodra ik kon, enkel wat kilometertjes te malen in Noorwegen. Ik probeerde me het niet aan mn hart te laten komen.
Els en ik trokken gepakt en gezakt met de auto richting Denemarken. Van daaruit zou het met de boot richting Noorwegen gaan om vervolgens onze weg met de auto verder te zetten. Onze eerste halte werd Dalen. Een prachtig stukje Noorse natuur waar Els en ik zowel te voet als met de fiets van genoten. Een paar dagen nadien trokken we richting Nordseter, vlakbij Lillehamer, waar in 1994 de Olympische Winterspelen plaatsvonden. Vooral per fiets deden we een paar uitdagende tochten. Het was vaak slalommen tussen schapen en koeien, die asfaltwegen als slaapplaats bij uitstek verkozen. Doordat de medicatie hun nut begonnen te tonen, trok ik ook geleidelijk weer de loopschoenen aan. Weer een paar dagen later trokken Els en ik nog meer noordelijker om er onze eindbestemming te halen: Trondheim. Een keer kon ik er een duurloop afwerken met Pieter Hendrickx/ARAC, die er ook verbleef omwille van het WK oriëntatielopen. Daarnaast bezochten we per fiets/boot enkele prachtige eilandjes.
Goed uitgerust trokken Els en ik weer zuidwaarts. Ik was klaar om er weer tegenaan te gaan. Peter had me immers een paar pittige trainingen beloofd.
Na de thuiskomt van Gran Canaria ging het al snel richting Koning Boudewijnstadion. Traditioneel de plaats waar de Belgische medailles worden uitgedeeld. Ik liep nog nooit op de vernieuwde piste van de Heizel. Mijn zenuwen stonden dan ook strak gespannen. Wat moest ik verwachten van dit eerste BK? Was deze korte trainingsperiode voldoende om de goede form te pakken te krijgen? Ik had er vooraf een beetje het raden naar. Ik voelde me goed, heel goed zelfs, en haalde meer dan behoorlijke tijden op training, maar of dit voldoende was om een rol van betekenis te kunnen spelen? De tijd zou het wel uitwijzen...
Aangekomen in het stadion botste ik al snel op trainingsmakker Sanne. Door mijn reis had ik hem al een tijdje niet meer gezien. Als ervaren atleet gidste hij me richting opwarmingspiste. Doordat ik het reilen en zeilen van de Belgische atletiek een tijdje uit het oog verloren was, was ik ook maar weinig op de hoogte van wie wel/niet zou deelnemen, en wie wel/niet in goede doen was. In de warming-up zone werden al snel enkele vraagtekens weggevaagd. Atelaw Bekele, Abdi Nagaassa, Dame Tasama, Wesley De Kerpel, Lander VDB, Florent Caelen, Koen Naert, enz. liepen zich warm. Kortom, de crème de la crème van de Belgische atletiek zou ervoor zorgen dat het BK 5000 geen sisser werd. België zou België niet zijn als er naast Belgen ook geen buitenlanders aan de start staan natuurlijk. Begrijpe wie begrijpen kan...
Onder een stralend zonnetje werd onze wedstrijd op gang geschoten. Onder impuls van het Afrikaans geweld werd vanaf de start een goed tempo onderhouden. Ikzelf had al snel door dat het mijn dagje niet was. Net alsof ik het verleerd was hoe een 5000m te lopen liet ik me insluiten, maalde ik onnodig extra meters, enz. Sindsdien is wedstrijdritme geen onaantastbaar gebrip meer voor me. Na goed 3000m brak de groep volledig in twee. Samen met Lander Van Droogenbroeck en Frank Bollen trachtte ik een nog zo hoog mogelijk tempo te ontwikkelen.
Na het belsignaal van de laatste 400m zette Frank aan, ik probeerde nog aan te pikken, maar moest duidelijk mijn meerdere herkennen in hem. Ik finishte als 8ste belg in 14.29.50min. Ik heb er die dag het maximum uitgehaald en moest toegeven dat er gewoon niet meer inzat.
Wesley De Kerpel won oververdiende het BK in 14.03.87. Hij bevestigde daarmee zijn steile opmars die hij sinds afgelopen winter startte. Enorm sterk wat hij momenteel presteert. Florent Caelen en Maarten Van Steen vervolledigden het podium
Begin juli, net na de examenperiode, stapte ik samen met Els en een deel van mijn familie het vliegtuig op richting Gran Canaria. Van daaruit zou ik me 2 weken voorbereiden op mijn allereerste BK Senioren.
Na een kleine 4 uur durende vliegtuig stonden we met beide voeten op het Spaanse eiland. Met gehuurde autos vervolledigden we onze weg richting San Augustin, een kuststadje in het zuiden van Gran Canaria. Daar aangekomen konden we onze ogen niet geloven. De villa waar we 2 weken over beschikten baadde in een weelde van luxe. Sauna, jacuzzi met zicht op zee, zwembad, biljart, fitnesszaal,... Je kon het zo gek niet bedenken.
Zowel Els, mijn vader, als ikzelf bonden dagelijks onze loopschoenen aan. Onze duurtrainingen werkten we vooral af langs de kustlijn, aangezien het daar nog min of meer vlak was. Els vond in mijn vader een geschikte loopbuddy, terwijl ik de trainingen in mijn eentje afwerkte. Voor onze tempotrainingen trokken we naar de piste van het welklinkende Vecindario. We werden vooraf geïnformeerd dat dit dorpje vooral bij surfers erg in trek is. We konden het aan de levende lijve ondervinden. Vecindario bleek een windspot te zijn. Enorme rukwinden waren er dagelijkse kost. Geen pretje om in te trainen dus. We lieten het niet aan ons hart komen. Goed wetende dat er op dat moment een hittegolf België teisterde, hadden we zeker geen reden tot klagen. Tussen al het lopen/eten/luieren/... door trokken Els en ik erop uit met de fiets. We deden een prachtige tocht richting binnenland van Gran Canaria. Steile hellingen, pitorreske dorpjes, en een stralend zonnetje. Kortom, alle ingrediënten voor een geslaagde tocht waren aanwezig. Tussendoor maakten we van dichtbij de finale van het WK voetbal mee.
Met een aantal stevige trainingen in de benen keerden we huiswaarts terug, gewapend om het beste van mezelf te geven op het BK...
Zondag liep ik mijn 2e 5000m van het seizoen. Daarvoor trokken Els en ik naar de mooie mondopiste van Lokeren. De dag begon alvast niet zoals ik verhoopt had. Een gure wind, en vooral donkere regenwolken bepaalden het hemelbeeld. Niet bepaald de ideale condities om een snelle wedstrijd te lopen. Gelukkig stond de 5000m in de vooravond gepland, zodat de hemel beetje bij beetje openklaarde naarmate Els en ik Lokeren naderden. Enige spelbreker was en bleef de strakke wind.
In Lokeren aangekomen zocht ik al snel het gezelschap op van trainingsmakkers Sanne Torfs en Jens De Roovere. Sanne zou in deze wedstrijd fungeren als tempomaker, en Jens zou zijn eigen wedstrijd lopen in de hoop zijn persoonlijke besttijd aan te scherpen.
Wanneer het startschot weerklonk, nestelde ik me meteen in 2e positie, net achter Sanne. Sanne trok de hele groep op een lint, en het duurde dan ook niet lang voordat de groep in verschillende stukken brak. Na enkele ronden bleven we nog met zn tweeën over. Sanne beukte tegen de wind in en vocht voor wat hij waard was om het tempo hoog te houden. Als een schaduw volgde ik in zijn tred, al kon ik zelfs vanuit de 2de positie ondervinden welke impact de wind zondag had op het wedstrijdverloop. Op 600m van het einde gaf Sanne het sein om door te gaan. Hij zette zich in de 2de baan en ik vocht voor wat ik waard was. Wanneer ik de finish overschreed, bleef de klok stilstaan op 14min32. Zeker geen toptijd, maar wel één om, ondanks de omstandigheden, genoegen mee te nemen. Achteraf is het natuurlijk de teleurstelling die overheerst. Het is jammer om vroeg op het seizoen geen scherpe chrono te kunnen klokken. Zowel op de interclub, als in Lokeren ontbraken de ideale omstandigheden. Het zal in juli moeten gebeuren. Ook Sanne liep de wedstrijd uit en werd 2de in een tijd van 14min37. Achter hem ontstond een grote leegte, waarna Olivier Van Hoey de 3de plaats innam in een tijd van 15min13. Jens moest jammer genoeg zijn wedstrijd vroegtijdig staken.
Dank aan Sanne voor het mooie haaswerk. Ondanks dat het een ondankbare taak was in deze omstandigheden, heeft hij het er mooi vanaf gebracht.
Vanaf nu zal er een periode aanbreken waarin het even wedstrijdstil is. Examens zijn nu eenmaal prioritair in de maand juni.
Afgelopen zondag trok ik samen met Els de landsgrens over. We trokken richting het Nederlandse Hulst, waar ik aan de start zou staan van de 3000m op de Internationale Pinkstermeeting. Nooit eerder liep ik op de piste van Hulst en ik was dan ook benieuwd in welke mate deze beschut was tegen de hitte en wind die er die dag stond. Ook al hoorde ik vele atleten puffen en klagen over de omstandigheden, ik vond dat het al bij al wel meeviel. Misschien ben ik er net dat tikkeltje meer bestand tegen? Enkele snelle Marokkanen waren aangekondigd om de 3000m op sleeptouw te nemen, maar zij stuurden hun kat. Wie wel aan de start stond was Abdi Nagaasa, vergezeld van zijn persoonlijke haas Ghirma Bhranu. Ik wist al gauw op wie ik me moest focussen. De overige atleten aan de start van de A-reeks waren, voor mij, onbekende Noorderburen. Omstreeks 17u werd onze wedstrijd op gang geschoten. Nagassa spurtte zich naar de kop, en ik volgde in zijn zog. De haas moet zijn start compleet gemist hebben. Na 50 meter gaf hij me een ferme duw en spurtte zich zo naar de koppositie. Al gauw vormde zich een koptrio gevormd door Bhranu, Nagassa en mezelf. De overige Nederlanders liepen op dat moment al op ruime achterstand. Halfweg koers vond Nagassa het tetraag gaan en hij liep zijn haas voorbij. Daar maakte ik mijn fout. In plaats van in zijn zog te volgen, bleef ik even achter Bhranu hangen. Blijkbaar zat hij al door zijn beste krachten heen, want hij liet meteen enkele meters. Voor ik het goed en wel besefte, en over Bhranu kon gaan, was Nagassa al vertrokken. Hij liep zo'n kleine 10m voor me uit. Een gat dat ik nooit meer zou dichtlopen. Vanaf dan liep ik een strijd tegen mezelf. Aangemoedigd door het luide Hollandse en Belgische publiek trachtte ik het tempo zohoog mogelijk te houden.Na het belsignaal van de laatste ronde perste Nagassaer nog een snelle 400m uit, waardoor mijn achterstand ten aanzien van hem nog iets groter werd. Ik overschreed de finish in een tijd van 8min27. 9 sec eerder had Abdi Nagassa de overwinning op zak gestoken in een tijd van 8min18. Derde werd de zichtbaar door de hitte getekende Nederlander Jeroen Maas in een tijd van 8min41. Al bij al was dit geen slechte voorbereiding in aanloop naar de 5000m in Lokeren van aanstaande zondag. Eindelijk kon ik de verzuring lichtjes prikkelen. Toch kan en mag ik met een chrono van 8min27 niet helemaal zijn. Het moet sneller kunnen.
Zoals eerder vermeld staat er nog 1 wedstrijd op het programma voordat ik helemaal in de studieboeken duik. Aanstaande zondag start ik op de 5000m in Lokeren. Trainingsmakker Sanne Torfs zal de eerste 4000m hazen op het schema van 14min20. Hopelijk kan ik er zondag wel een chrono uitpersen proportioneel met mijn huidig vormpeil.
Exact een week geleden trok in voor de eerste maal dit seizoen mijn pistespikes aan. Ik zou de clubkleuren verdedigen op de 5000m tijdens de BVV. Plaats van het gebeuren was de piste van Mol, thuishaven van Vabco Mol. Ik zakte af naar de Kempen met de intentie om een snelle 5000 uit mijn benen te schudden. De punten die dat met zich meebracht, waren voor mij ondergeschikt. Daar aangekomen werd ik op de hoogte gebracht met wie ik zou moeten duelleren. Met enkele van hen sloeg ik een praatje, waaruit ik al snel moest concluderen dat ik veel kopwerk voor mijn rekening zou moeten nemen. Of de tegenstand was een maatje te klein, of ze waren nog niet in topconditie om van start te gaan op een strak wedstrijdschema. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me vooraf zegezeker. Een gevoel dat me nog nooit overkwam (en laten we het zo houden). Hoe dan ook, van stress was absoluut geen sprake. Nadat ik André van de kop af nét geen wereldrecord zal lopen, startte ik mijn opwarming. André vervoegde me een bleek serieus teleurgesteld. Ik ben alvast benieuwd op welke tijd de chrono zal stoppen, wanneer hij volgende week in Duffel niet de kop zal moeten nemen. Uitermate relaxed begaf ik me naar de startlijn. Eens het startschot gegeven, spurtte ik me in koppositie. Een positie die ik gedurende de hele wedstrijd niet meer zou afgeven. De eerste 3km werden soepel aan '2.54 afgehaspeld. Achter mij vielen er één voor één gaatjes. Wanneer ook Gunter Geens het gat moest laten, liep ik onbedreigd solo. Vanaf dan zou ik het tempo de hoogte in jagen, en mijn topconditie tentoon spreiden. Enfin, dat was de bedoeling toch... Een gevoel van buikkrampen maakte zich meester over me waardoor ik het tempo compleet moest laten zakken. Zo snel mogelijk een toilet opzoeken, was van dan af mijn enige bekommernis. Ik gaf het sein richting zijlijn om mijn wedstrijdschema weg te bergen. Gelukkig was mijn voorsprong op dat moment zo geruststellend, dat ik me over de zege alvast geen zorgen moest maken. Het zou zonde geweest zijn om die ook nog eens prijs te geven. Met de billen toe kwam ik over de finish. De tijd kon me geen moer schelen. Ik liep zo snel als ik kon richting toilet. Blijkbaar heeft een atleet dus écht wel behoefte aan een portie gezonde stress, om op niveau te kunnen presteren. Ik ben er sinds zondag alvast getuige van. Achteraf hoorde ik dat ik na 14.46min was binnengelopen, 27sec voor Gunter Geens, die op een 2e plek eindigde. Gezien de omstandigheden, kon ik nog leven met deze tijd. Het enige wat ik nu nodig had, is een snelle wedstrijd, (en een portie stress?) Die snelle wedstrijd had ik gisteren gehoopt te vinden op het Vlaams kampioenschap in Lier. Woensdag had ik de inschrijvingslijst bekeken en opgemerkt dat mijn naam er zich niet tussen bevond. Waar het ergens misgelopen was, is me nog altijd een raadsel. Ik bewoog hemel en aarde om toch nog te kunnen starten, maar blijkbaar is het inschrijvingssysteem van de VAL weinig flexibel. Hoe dan ook, ik kon er jammer genoeg niet bijzijn. In vervanging van die wedstrijd sta ik morgen aan de start van de 3000m in het Nederlandse Hulst. 3 Marokkanen, met een besttijd die flirt rond de acht minuten, zal ik trachten het vuur aan de schenen te leggen. We zien wel wat het wordt. Conditioneel ben ik er alvast meer dan klaar voor.
Zondagochtend trok ik samen met Els, na een overnachting in Oostende, richting Brugge. Daar vond de 4de manche van de Carrefour Running Tour plaats. Voor één keer zouden we niet samen aan de start staan. Els koos, na een zware week met 2 wedstrijden, voor de 5km. Ik zou mijn vel duur verkopen op de 14.5km.
Dwars door Brugge is een klassieker in het wegcircuit, en dat viel al snel te merken toen we omstreeks 13u in Brugge aankwamen. Niet minder dan 7000 atleten zouden aan de start staan. Els en ik verkenden het parcours, dat gekenmerkt werd door vele kasseistroken. Niet echt aangenaam voor de voetjes. Voor we het wel en goed beseften moesten we ons haasten richting Minnewaterpark. Daar werd om 14u. de 5km wedstrijd op gang geschoten. Els besloot een behouden start te nemen en naar het einde toe het tempo op te drijven. Het bleek een verstandige keuze. 18.35min later eindigde ze als 5de. Zowel een tijd als plaats waar ze heel gelukkig mee was.
Een half uur later was het mijn beurt. Ik liep me nog wat warm in de startlijn, terwijl ik de concurrentie monsterde. Stefan Van den Broeck, Lander Van Droogenbroeck, Alexander Diaz Rodriguez, kortom alle namen die verwacht werden waren paraat. Ik besefte dat het voor mij een zware opdracht zou worden. Ik had niet afgebouwd naar deze wedstrijd. Vrijdag deed ik nog een lange intervaltraining , en zaterdag sloot ik de dag af met meer dan 20km in de benen. Enige vrees voor onfrisse benen was er dus wel.
Vanaf kilometer 1 trokken we met een kopgroep van 7 op pad. Ik schuwde het kopwerk niet en zonder veel te forceren passeerden we het 3km-punt in 8min45. Even later passeerden we de Grote Markt, en dat bleek voor Stefan Van den Broeck een inspiratie om het tempo de hoogte in te jagen. Eén voor één kraakten we in zijn zog. De kopgroep barstte volledig uit elkaar. Ik vormde een duo met Ghirma Woldu, voor ons liep een trio met Bram Coppens, Kristof Mouton en Alexander Diaz Rordiguez. Niet ver daarvoor liep een moedige Lander Van Droogenbroeck, die zich weigerde neer te leggen bij het heerschappij van koploper Stefan Van den Broeck. Veel werd er niet meer gewisseld van posities. Van den Broeck kwam met ruime voorsprong over de finish. In de laatste 2km verscheen Vladimir Tontchinski nog bij me uit de achtergrond. Ik vocht nog een spannend duel met hem uit, maar moest me op 150m van de finish toch gewonnen geven. Zo finishte ik als 7de in een tijd van 44.29min
Nooit had ik een lekker gevoel gehad tijdens deze wedstrijd. Ik had nooit écht het gevoel van helemaal warm te draaien. Ook de eindtijd is wel oke, maar zeker niet super.
Nu nog een halve week goed doortrainen om dan volledig af te bouwen naar mijn eerste pistewedstrijd van het seizoen. De Bvv Interclub in Mol, waarop ik de 5000m voor mijn rekening nemen. Ik ben benieuwd naar wat ik momenteel waard ben. Gebrand op een goede prestatie ben ik zeker. Aan de motivatie zal het dus niet liggen
Zondagmiddag trok ik samen met Els richting Antwerpen. Na een tussenstop in Kontich, waar Sanne ons stond op te wachten vervolledigden we onze weg. Einddoel was Linkeroever in Antwerpen. Daar zouden Sanne en ik omstreeks 15u van start gaan in onze allereerste Antwerp 10 Miles.
Vorig jaar vochten Sanne en ik nog een duel uit op het PK 5000m. Dit jaar lieten we het PK links liggen. Het is op zich voor ons een onbelangrijke wedstrijd en aangezien onze trainingen in Portugal meer afgestemd stonden op volume ipv intensiteit, pastte de 10 Miles beter in het schema. Aan concurrentie was er alvast geen gebrek, daar in Antwerpen. Ghirma Woldu, Kristof Mouton, Rached Adil, Abdi Bashir en Nick Van Peborgh waren enkele van de namen die vooraan verwacht werden. Maar dé te kloppen man zou man-in-vorm Stefan Van den Broeck worden. Dat het een zware wedstrijd zou worden, daar bestond geen twijfel over. De drukkende warmte en veraderlijke Kennedy- en Waaslandtunnel, die deel uitmaakten van het parcours, zorgde ervoor dat het erop aankwam om de wedstrijd verstandig in te delen.
Vanaf de start werd er meteen gevlogen. Het waren vooral atleten van de tweede rij die onverstandig gul met hun krachten omspeelden. Resultaat: doorkomst na 1km in 2.50min en na 2km in 5.40min. Velen hadden zich op dat moment al choco gelopen zodat we nog met een kleine groep overbleven. Voor Van den Broeck ging het blijkbaar nog niet snel genoeg, want hij trok in de aanval. Enkel Antoine Duvivier en Rachid Adil sloten bij hem aan. Ik nam het tempo van de tweede groep voor mijn rekening, samen met Saaid Ribag en Sanne. Al snel splitsten we ons af en bouwden we met ons drieën een comfortabele voorsprong uit, zon halve minuut achter het koptrio. Rond km 9 kreeg ik een zwak moment te verduren en had ik geen antwoord op de versnelling van Sanne. Een hele tijd liep hij met Ribag zon 15m voor me uit. Ik kwam geen meter dichter, ze liepen geen meter verder uit. Wat later liet Sanne, Ribag achter zich en ging op zoek naar Rached Adil, die op dat moment gelost was uit de kopgroep. Zo viel er in de laatste kilometer meer spanning te beleven dan in de hele voorgaande wedstrijd. Sanne liep zich voorbij een moegestreden Adil en behaalde op die manier een 3e plaats in 51.18min. Ik was er ondertussen in geslaagd Ribag achter te laten en eindigde zo op een 5de plaats in 51.38min, net achter Adil. Winnaar van de 10 Miles werd Stefan Van den Broeck, die onbedreigd naar 49.20min liep. Een zeer sterke prestatie in die hitte.
Vanaf nu starten we met het tweede luik van onze voorbereiding, nl de wedstrijdgerichte training. Het belooft er hard aan toe te gaan op de piste van Duffel...
Als aanloop naar het zomerseizoen trok ik in de paasvakantie samen met trainer en trainingsmakkers richting Portugal voor een 2-weekse trainingsstage.
Maandag 5 april trok ik richting luchthaven van Eindhoven. Van daaruit ging het richting Faro om vervolgens per bus onze eindbestemming te bereiken: Monte Gordo. Monte Gordo is een kuststadje, helemaal ten zuiden van Portugal. Het wordt zowat aanzien als hét mekka van het afstandslopen. Elke vakantie stromen groepen atleten van over de hele wereld toe om hun lichaam onder de Portugese zon klaar te stomen voor knalprestaties. Daar aangekomen werd dit alleen maar bevestigd. Het straatbeeld werd er gekleurd door massaal veel groepjes atleten. Het duurde dan ook niet lang vooraleer Jens, Maarten, Sanne en ik onze loopschoenen aantrokken. Dat we niet de enige Belgen waren in Monte Gordo werd al snel duidelijk. De eerste week kregen werden we tijdens het trainen vergezeld door ZWATers Erwin Leysen en Bjorn Willems. Ook marathonman Koen Van Havermaet trok geregeld met ons op pad om zijn kilometers af te malen. Er werd veel gelachen en gezwansd, maar vooral hard getraind. De warme temperaturen en de brandende zon was een leuk extraatje. Op dag 3 trokken we voor de eerste keer richting piste. Het bleek een hypermodern centrum te zijn, dat voorzien was van alle moderne ondersteuning. De eerste week eindigden we met een weektotaal van 185km.
De tweede week haalden we nog een goeie 150km. Alle trainingen werden afgewerkt zoals gepland en iedereen voelde zich supersterk. De stage was een enorm succes en we waren klaar om onze trainingsarbeid te gaan omzetten in prestaties. Enfin dat dachten we toch
Tijdens onze laatste dag kregen we een smsje vanuit België met het nieuws dat het Europese luchtruim compleet lam lag. We dachten aan een flauwe mop, maar al snel kregen we het bericht voor een tweede keer te horen en wisten we dat het menens was. Een Ijslands stooveke besliste dat er aan onze stage nog een onverwachts verlengstuk kwam. Geen enkele vlucht ging nog door, een minibus huren vanuit Portugal bleek onmogelijk. We besloten er het beste van te maken. Toegegeven, ik kreeg het af en toe wel moeilijk, de onzekerheid, de amateuristische uitleg van de reismaatschappij, het gemis,
Na een week bleek er een oplossing uit de bus te komen, de LATers, die ook gestrand waren in Monte Gordo, hadden een Belgische bus op de kop kunnen tikken. De opluchting droop van ieders gezicht af. Eindelijk zouden we weer in België geraken, al moesten we er wel een busrit van 30uur voor over hebben. De Afligemse buschauffeurs toonden zich van hun beste kant door het traject Afligem-Monte Gordo non-stop in 24u af te leggen, vervolgens enkele uren te slapen, en ons dan met een smile 30u later thuis te bezorgen. De hereniging met Els zorgde voor een energieboost, al moest ik even later toch wel inzien dat ik dringend nood had aan een bed.
Zondag zal ik samen met Sanne aan de start staan van de Antwerp 10 Miles. Het PK 5000 laten we links liggen. Benieuwd of onze trainingen nu al renderen en hoe hard de tegenstand getraind heeft? De honger is alvast groot, en de benen zijn goed. Hoe goed zal zondag moeten blijken
1ste manche Carrefour Running Tour: Dwars door Dendermonde
Met een 10km langs en doorheen het centrum van Dendermonde stond gisteren de eerste manche van de door Golazo georganiseerde Carrefour Running Tour op het programma. Sinds enkele van deze stadslopen ondergebracht werden in een criterium, zijn zij uitgegroeid tot een grootscheeps evenement. Tactische goed gekozen start- en aankomsplaatsen maken deze wedstrijden des te aantrekkelijker voor deelnemers en supporters. Na het BK cross van vorige week ging de riem er wat af. Ik deed geen enkele kwaliteitstraining en ook mijn kilometers werden afgelopen week herleid tot een minimum. De nakende zomer is nog lang, weet je wel. Mijn vriendin Els, en mijn vader hadden al een tijdje deze wegwedstrijd aangekruist. Ik zou enkel als toeschouwer naar Dendermonde afzakken. Enfin, dat was tot begin vorige week het plan. Ik voelde me gedurende de rustweek opvallend goed, en besefte dat ik op het BK nog groeiende was qua vormcurve. Na dit relatieve rustweekje wou ik wel eens testen wat ik waard was. Zo contacteerde ik Topsport Lebbeke met de vraag om nog een borstnummer op de kop te tikken. Zaterdagmorgen haalde ik hem af en kreeg ik te horen dat ik op de website tot één van de topfavorieten voor de zege gebombardeerd werd. Het boezemde me weinig angst in. Ik wist dat ik in vrij goede doen ben, en dat ze van goede huize moesten zijn om me te kloppen. Omstreeks 13u arriveerden we in Dendermonde. Terwijl de randaccomodatie op de Grote Markt op volle toeren draaiden, koos ik ervoor om samen met Els het parcours te verkennen. Ronduit een vlamparcours. Hier en daar een flauwe bocht, af en toe een kasseistrook, maar veelal rechte, goed beloopbare wegen. Ideaal voor mij. Niets liever dan in het zog van de motards een hoog tempo creëren. De tegenstand kwam vooral uit Oost-Vlaanderen. Met Jonas Roels, Abdi Bashir, Koen van Rie en Kris Moernaut stonden er enkele kleppers aan de start. Ik besloot er een harde wedstrijd van te maken, en vanaf het startschot zette ik mezelf op kop van het peleton. Gedurende het eerste plaatselijke rondje van 2.5km merkte ik dat ik wederom over de goeie benen beschikte waarop ik gehoopt had. Bij de doorkomst aan de finish keek ik een eerste keer achterom. De verwachte favorieten liepen er allemaal nog bij, maar daarachter ontstond intussen al een grote leegte. Tussen km 3 en km 5 was het eerst Kris Moernaut die afhaakte, en vervolgens moest ook Jonas Roels de rol lossen. Doordat enkel Abdi Bashir en de onverslijtbare Koen van Rie nog in men zog volgden, lagen de podiumplaatsen al heel vroeg vast. Wie waar eindigt, was nog de enige vraag die onbeantwoord bleef. Na mijn eerste tempoversnelling was het Abdi Bashir die kraakte. Zo kwam ik enkel nog met van Rie door aan het 7km punt. Ons doorkomsttijd bedroeg daar 21.06min. Niet onaardig, want ik voelde me nog heel fris en had het gevoel dat ik de betere van de 2 was. Na pakweg 8.5km besloot ik te gokken en de wedstrijd hopelijk in een beslissende plooi te kunnen leggen. Ik zette me op kop en begon stelselmatig het tempo op te voeren. Ik was me ervan bewust dat er een grote naam uit de Belgische atletiek in mijn voetsporen volgde en wou geen risico's nemen. Koen beet zich vast maar moest op 750m van de finish de rol lossen. Ik hoorde de motard roepen dat ik 5m uitliep. 5m werd 10m en vervolgens 20. Zo finishte ik met 10sec voorsprong in een tijd van 30.18min. Daar kon ik best wel mee leven. Geen enkel moment van zwakte, dat belooft voor de rest van het zomerseizoen. Koen van Rie finishte dus als tweede, ruim voor Abdi Bashir, die het podium vervolledigde. Na de finish haastte ik me om Els nog vooruit te schreeuwen. Ook zij liep een mooie wedstrijd. Ze liep haar 10km in een tijd van 42.44min. Daarmee werd ze 6e in het vrouwenklassement en overtrof ze zichzelf. Ook daar zijn we benieuwd wat het zal geven als ze een periode constant en verstandig kan trainen. Laat die zomer maar komen!
Mooi atletiekweekend als afsluiter van het winterseizoen
Van een relaxerende 2-daagse was er afgelopen WE geen sprake. Zaterdagochtend was het alle hens aan dek om op tijd de koffers gepakt te hebben. Via Topsport Lebbeke, waar we een tussenstop maakten voor nieuwe loopuitrusting ging het verder richting kust. Aangezien zondag het BK Cross in Oostende plaatsvond, besloten we om er onze tenten al vanaf zaterdag op te slaan. Zo vermijd je stresserende zondagvoormiddagen en houden we de traditie, die het stilaan toch wel aan het worden is, in eer. Een andere traditie is dat we jaarlijks André vooruit schreeuwen op zijn BK Indoor, dat een dag voor het BK Cross valt. Dit jaar wat het niet anders. Omstreeks 13u arriveerden we mooi op tijd in de Topsporthal. Al snel vonden we André, die er op dat moment nog heel relaxed rondliep. In zijn leeftijdscategorie hoeft André immers niemand te vrezen, en net zoals de afgelopen jaren zou André ook zaterdag onbedreigd zijn Belgische titel verlengen. Nochtans had hij best wel reden tot stressen. Op zijn kousenvoeten zou hij trachten het WR aan te vallen. Op zich geen makkelijke opdracht, als je weet dat hij én weinig tegenstand kon verwachten én hij zijn persoonlijk outdoorrecord zou moeten benaderen. Maar dat André geen gewone is, dat weten we al langer dan vandaag. Gedragen door het publiek overtrof hij zichzelf en finishte hij in 1.59.74. Een nieuw wereldrecord stond op de tabellen. Ondanks dat André een andere discipline beoefent, op een andere club traint, en we mekaar nu minder zien dan vroeger heeft onze band er nooit onder geleden. Ik was dan ook dolgelukkig voor hem, en mijn respect naar hem toe heeft nu echt wel een plafondwaarde bereikt. Hopelijk gaat hij dit jaar verder op zijn elan en wordt 2010 onvergetelijk voor hem. Hij is alvast goed bezig. Al snel lieten we het euforische sfeertje achter ons om de tocht richting Oostende verder te zetten. Omstreeks 15.30u bereikten we onze bestemming. Ik haalde nog net mijn afspraak met Stijn Lintermans. Samen liepen we los op het crossparcours van Stene en wisselden we onze pronostiek uit. Ondanks dat het parcours moddervrij was, was het zeker niet lichtlopend. De steile heuveltjes maakten het parcours snel, maar zwaar. Nadat we mekaar succes wensten, scheidden onze wegen. Els en ik moesten ons immers haasten naar onze volgende afspraak. Samen met mijn ouders, en een hele RAM-bende, waaronder Eline, genoten we van een gezellig avondmaal. Zondagochtend trok ik samen met Els naar het plaatselijke parkje van Raversijde. Ik liep er los, en Els deed een duurloop. Ondertussen was het BK al op gang geschoten en stroomden de eerste uitslagen via de GSM binnen. Eline sloot haar seizoen af met een 21ste plaats. Ze bleek niet helemaal tevreden. Nochtans Eline, in een zenuwachtige wedstrijd als een BK, waarin er veel getrek en geduw aan te pas komt, vind ik dat je met een 21ste plek je vel duur verkocht hebt tegenover die reuzen. Om 14u30 stond ik aan de start van de seniorencross. Een dikke 10000m stonden ons te wachten. Blijkbaar was ik niet alert genoeg, want mijn start was lachwekkend slecht. Ik draaide rond de 40ste positie de eerste bocht in. Vanaf dat moment wist ik dat ik aan een lange inhaaltocht begon. Plaatsje per plaatsje kroop ik naar voor. Op het moment dat de favorieten de wedstrijd vooraan openbraken, zat ik nog te ver. Rond half wedstrijd zat ik rond de 20ste positie. Ik vocht voor wat ik waard was en plooide me in de laatste ronde nog eens dubbel. Tegen de versnelling van Alexander Diaz Rodriguez had ik geen antwoord meer, waardoor ik als 18e, en 16e belg over de finish kwam. Tevreden over mijn wedstrijd, maar verontwaardigd over mijn start kon ik mijn crossspikes aan de kant hangen. Op naar het zomerseizoen, te beginnen met een 2-weekse voorbereidingsstage in Monte Gordo, Portugal.
Dank aan de coach, de supporters en mijn vriendin Els, die me mee doorheen dit koude winterseizoen hielpen. Niet alleen zondag, maar doorheen het hele winterseizoen waren jullie een grote steun.
Na een aantal trainingsweken waarin ik vooral veel kilometers maalde was het zondag tijd voor een serieuze test met het oog op het BK Cross van volgende zondag in Oostende. Samen met mijn vriendin Els trok ik naar Betekom, waar Roba voor een prima georganiseerde cross zorgde. Els zou er 4100m voorgeschoteld krijgen en ik diende 8100m af te leggen. In het verleden liep ik nog nooit op dit parcours, zodat de moeilijkheidsgraad van de cross vooraf een groot vraagteken was. Wel was ik voorbereid om een aantal stevige kleppers, aangezien Roba maar al te gul met zijn prijzengeld omspringt. Een unicum in Vlaanderen, als je het mij vraagt. In Betekom aangekomen merkte ik al meteen enkele bekende gezichten op. Dame Tasama, Pieter Rijnders, Glen Laurens, Stijn Fincioen en coming-man Koen Naert om er maar enkele te noemen. Een zondagswandeling zou het alvast niet worden. Het parcours bleek opvallend lichtlopend zodat de stevige, maar vooral ijzige wind de grootste moeilijkheid zou worden. Hoe dan ook, met dat deelnemersveld op zo'n parcours zou het van de eerste tot de laatste meter vlammen geblazen worden. Omstreeks half 3 werd Els haar wedstrijd op gang geschoten. Els liep een verstandige wedstrijd. Aangezien ze nog maar een minimum aan interval in de benen had, kwam het er vooral op neer behouden te starten en naar het einde toe het tempo nog wat de hoogte in te jagen. Zo gezegd, zo gedaan. Els slaagde erin de laatste ronde het gas nog wat meer open te draaien, zodat ze op een 18e plaats over de finishlijn kwam. De progressie is alvast duidelijk merkbaar. Voor haar kan het zomerseizoen niet snel genoeg beginnen. Een half uur later gaf de official ons startschot. Ook ik ging behouden van start, eveneens omwille van dezelfde reden. Ik heb nog niet het gewenste tempowerk in de benen, waardoor een (te) snelle start me wel fataal zou kunnen worden. In de eerste ronde kwam ik door ronde de 6e positie. Opvallend was dat het hele deelnemersveld meteen uit elkaar gelopen werd. Tasama deelde de eerste keer een prik uit, waarop iedereen moest passen. We zouden hem pas aan de finishlijn weerzien. Ikzelf beschikte over opvallend goede benen, waardoor ik al vrij snel het groepje met Glen Laurens en de snel gestarte Tariku achter mij kon laten. Zo liep ik afgescheiden op een 4de plaats. Een 30-tal meter voor me uit zag ik dat Koen Naert de rol had moeten lossen bij Pieter Rijders. Het zou nu een man tegen man gevecht worden. Geen sinecure in de winderige omstandigheden. Meter per meter kroop ik dichter naar Koen toe en omstreeks half wedstrijd had ik hem te pakken. Het bleek me vleugels te geven want niet veel later besloot ik de koppositie van hem over te nemen. Tot mijn grote verbazing paste hij en nam ik een paar meter voorsprong. Van aan de zijkant kreeg ik toegeschreeuwd dat ik me moest focussen op wat er voor me afspeelde, met name Pieter Rijnders, en niet achter me. Makkelijk gezegd hoor, ik voelde me op dat moment in een sandwich tussen twee klasbakken. Ik wou alvast vermijden om met een snelle finisher als Naert naar de finish te gaan. Ik voelde me helemaal thuis op het droge, met gras bezaaide parcours en meter per meter naderde ik op Pieter. Een doorwinterterde crosser als Rijnders moet je natuurlijk niets meer leren. Hij bleek zijn wedstrijd goed ingedeeld te hebben, zodat hij nog een tandje bijstak wanneer ik tot op 2sec van hem kwam. De laatste halve ronde bleek de wedstrijd in een definitieve plooi te liggen. Zo werd Dame Tasama overtuigdend eerste. Pieter Rijnders bezette de 2e plaats en ik vervolledigde het podium. Koen Naert en Tariku Mamo maakten de top-5 compleet. Als aanloop naar het BK was dit alvast een goede test. Ik had helemaal niet het gevoel kapot te zitten. Uiteraard zal ik op het BK nog uit een ander vaatje moeten tappen. Daar maak je een tragere start niet zomaar in 1,2,3 goed. Afwachten hoe het weer deze week verder evolueerd. Mits regenweer is het parcours in Stene zo omgetoverd tot een zware modderpoel. Iets wat me veel minder goed afgaat dan het parcours dat we in Betekom voorgeschoteld kregen. We zien wel wat het wordt. In het kopje zit het alvast goed, hoog tijd om de benen nu te laten spreken. Afspraak volgende zondag in De Schorre of voor de buis op Sporza.
Nadat mijn rechter hamstring het eind vorig jaar alweer liet afweten, besloot ik in samenspraak met mijn trainer om preventieve maatregelen te treffen. Het was immers niet de eerste keer dat de achterzijde van mijn bovenbeen tekenen van zwakte aangaf. Gedurende de jaren waarin ik nu al atletiek beoefen, ervaarde ik er tijdens zware trainingsblokken een hinder van, al dan niet met een blessure tot gevolg. Aangezien de examens de gehele december-januari periode innamen, kozen we ervoor om pas nadien met de behandeling te starten. Zo kwam ik bij Move 2 Improve terecht. Een team, onder leiding van David Bombeke, dat in het verleden al bewees dat het zijn status waardig is in de sportwereld. Naast mentor van Cadel Evans, is Bombeke ervaringsdeskundige in de Redcord therapie. Een nog vrij onbekende behandelingsmethode, afkomstig uit Noorwegen. Door middel van oefeningen in instabiele touwen, komen de zwakke zones in het lichaam tot uiting. Nadien worden deze 'weak-links' opgetraind, zowel in de Redcord, als in de krachtzaal. Na mijn eerste behandeling was ik best onder de indruk. Uit testen kwam nl. aan het licht dat mijn hamstring constant in een verkeerde positie getrokken werd, aangezien mijn schuine buikspier en mijn laterale dijspier onderontwikkeld bleken. Wanneer ik deze spier diende te gebruiken om mezelf recht te houden in de touwen, zakte ik werkelijk als een patattenzak in mekaar. Ongeloofelijk toch? Toegegeven, heel de revalidatie neemt heel wat tijd in beslag, maar de wekelijkse progressie bewijst toch wel het nut van de verre verplaatsing naar Beveren. Ondertussen maak ik nog 1x/week de verplaatsing en werk ik de rest af via een thuisschema.
Op trainingsvlak gaat het ook steeds beter en beter. Ik ben erin geslaagd om mijn kilometerteller serieus de hoogte in te jagen. Dat mag op zich dus geen probleem vormen. Enkel een gebrek aan tempotraining kan me nog de das om doen. Ik heb nog anderhalve week om me in de mate van het mogelijke klaar te stomen voor dé cross van het seizoen. Het BK in Oostende. De topconditie is nog veraf, maar slecht kan je de conditie allerminst noemen. Een dikke maand is te weinig qua voorbereiding, wat niet wil zeggen dat ik zonder ambitie aan de start zal staan. Als voorbereiding daarop zal ik dit weekend ook starten op de cross van Betekom. Een cross die ik nog nooit liep. Afgaande op de resultaten van vorige jaren zal er hopelijk een sterk deelnemersveld aan de start staan. Doel van deze wedstrijd is om toch even sterk in het rood te gaan, om het er weer gewoon aan te laten worden. Aan de hand van dit resultaat zal ik mijn ambities voor het BK precieser kunnen stellen.
Nog 2 crossen waarin ik mezelf dubbel wil plooien, en nadien opbouwen naar mijn favoriet seizoen: Het piste-/zon-/weg-/warm-/zomerseizoen!
Zondagnamiddag stond in mijn agenda vermeld als het moment waarop ik mezelf nog eens dubbel zou plooien. Na een lange periode van inactiviteit zou ik voor het eerst sinds begin december opnieuw mijn spikes aantrekken en aan de start van een cross staan. Ik had me vooraf geen te wilde ambities vooropgesteld en zakte zonder stress, maar met een zalig gevoel na een weekendje zee, af naar de wedstrijd. Aan parcourskennis was er alvast geen gebrek. Het PK Cross werd immers georganiseerd door RAM en vond plaats op en rond de velden waar ik tot vorig seizoen meerdere keren per week te vinden was: domein De Nekker.
Voor een wedstrijddag vertrokken we opvallend vroeg. Het organiseren van zo'n kampioenschap vraagt immers veel werk en voor een kleine club als RAM is en blijft het geen sinecure om zo'n evenement in goede banen te leiden. Samen met Els zou ik tussen half 12 en 14u de inkom bemannen. Ondanks dat we vroeger dan voorzien werden afgelost, had ik toch het grootste deel van de jeugdwedstrijden zien voorbijgaan zonder er een glimp van op te vangen. Gelukkig bezorgde Eline me een stand van zaken. Zelf behaalde ze een mooie 4de plaats, waarmee ze nog maar eens de constante in haar prestaties aantoonde. Ook Moon zorgde voor een puike prestatie, met een bronzen medaille. Net op het moment dat het korte cross geweld van start ging, arriveerde ik op het parcours. Opvallend lichtlopend, was mijn eerste indruk. Het gure weer van de voorbije dagen had blijkbaar toch niet zoveel sporen nagelaten op het parcours. Het beloofde dus een snelle wedstrijd te worden met de korte, maar steile heuveltjes als grootste moeilijkheid. In de dameswedstrijd zorgde Kim voor de prestatie van de dag. Al geruime tijd had ze deze wedstrijd met stip in haar agenda aangeduid en ze hield woord. In de aanvangsfase keek ze nog even de kat uit de boom, maar eens we even onze rug gedraaid hadden, had Kim haar duivels reeds ontbonden. Ze was duidelijk een maatje te sterk voor de concurrentie en op de koop toe moest haar grootste concurrente de wedstrijd vroegtijdig staken. Resultaat, Kim behaalde haar eerste pronvinciale titel en was gedoucht voordat de tweede dame de finishlijn overschreed. Nadien was het aan ons. Ik wist op voorhand tot wat trainingsmaat Sanne in staat was en wist ook wat zijn tactisch plannetje was. Hij hield woord. Vanaf de eerste meter schuwde hij het kopwerk niet, zodat hij onbedreigd naar de zege liep. Door de grote trainingsachterstand had ik me voorgenomen om zeker gedurende de eerste wedstrijdhelft de kat uit de boom te kijken zonder ook maar te forceren. Het risico om naar het einde toe de man met de hamer tegen te komen zou immers te groot zijn. Ik nestelde me dus netjes in de achtervolgende groep en maakte me absoluut niet druk toen Glen Laurens en Boris Ogurtsov het hazepad kozen. In de voorlaatste ronde was het tijd om het tempo te hoogte in te jagen en de achtervolging in te zetten, op zoek naar een podiumplaats. Nick Van Peborgh, mijn metgezel op dat moment, kon de tempoversnelling niet beantwoorden zodat ik op mijn eentje op zoek ging naar het duo Laurens-Ogurtsov. Ik naderde metertje per metertje op het duo, maar ook op de finishlijn. Ze bleven buiten schot zodat ik als 4de over de finishlijn kwam. Joost moest jammer genoeg halverwege de wedstrijd de strijd staken omwille van ziekte. Ook al is mijn 4de plek één van de meest ondankbare, toch heerste een gevoel van tevredenheid. Ik liep een verstandige, gedoseerde wedstrijd. Moed schept het alvast voor het BK. Daar zal de concurrentie van een ander niveau zijn, maar hopelijk ook miijn vormpeil. Een dikke pluim aan het team onder leiding van voorzitter André Lafère, die ervoor zorgden dat organisatorisch alles op wieltjes liep. Ook de vele aanmoedigen tijdens de wedstrijd stuwden me vooruit. Thanks!
