Zondagmiddag trok ik samen met Els richting Antwerpen. Na een tussenstop in Kontich, waar Sanne ons stond op te wachten vervolledigden we onze weg. Einddoel was Linkeroever in Antwerpen. Daar zouden Sanne en ik omstreeks 15u van start gaan in onze allereerste Antwerp 10 Miles.
Vorig jaar vochten Sanne en ik nog een duel uit op het PK 5000m. Dit jaar lieten we het PK links liggen. Het is op zich voor ons een onbelangrijke wedstrijd en aangezien onze trainingen in Portugal meer afgestemd stonden op volume ipv intensiteit, pastte de 10 Miles beter in het schema. Aan concurrentie was er alvast geen gebrek, daar in Antwerpen. Ghirma Woldu, Kristof Mouton, Rached Adil, Abdi Bashir en Nick Van Peborgh waren enkele van de namen die vooraan verwacht werden. Maar dé te kloppen man zou man-in-vorm Stefan Van den Broeck worden. Dat het een zware wedstrijd zou worden, daar bestond geen twijfel over. De drukkende warmte en veraderlijke Kennedy- en Waaslandtunnel, die deel uitmaakten van het parcours, zorgde ervoor dat het erop aankwam om de wedstrijd verstandig in te delen.
Vanaf de start werd er meteen gevlogen. Het waren vooral atleten van de tweede rij die onverstandig gul met hun krachten omspeelden. Resultaat: doorkomst na 1km in 2.50min en na 2km in 5.40min. Velen hadden zich op dat moment al choco gelopen zodat we nog met een kleine groep overbleven. Voor Van den Broeck ging het blijkbaar nog niet snel genoeg, want hij trok in de aanval. Enkel Antoine Duvivier en Rachid Adil sloten bij hem aan. Ik nam het tempo van de tweede groep voor mijn rekening, samen met Saaid Ribag en Sanne. Al snel splitsten we ons af en bouwden we met ons drieën een comfortabele voorsprong uit, zon halve minuut achter het koptrio. Rond km 9 kreeg ik een zwak moment te verduren en had ik geen antwoord op de versnelling van Sanne. Een hele tijd liep hij met Ribag zon 15m voor me uit. Ik kwam geen meter dichter, ze liepen geen meter verder uit. Wat later liet Sanne, Ribag achter zich en ging op zoek naar Rached Adil, die op dat moment gelost was uit de kopgroep. Zo viel er in de laatste kilometer meer spanning te beleven dan in de hele voorgaande wedstrijd. Sanne liep zich voorbij een moegestreden Adil en behaalde op die manier een 3e plaats in 51.18min. Ik was er ondertussen in geslaagd Ribag achter te laten en eindigde zo op een 5de plaats in 51.38min, net achter Adil. Winnaar van de 10 Miles werd Stefan Van den Broeck, die onbedreigd naar 49.20min liep. Een zeer sterke prestatie in die hitte.
Vanaf nu starten we met het tweede luik van onze voorbereiding, nl de wedstrijdgerichte training. Het belooft er hard aan toe te gaan op de piste van Duffel...
Als aanloop naar het zomerseizoen trok ik in de paasvakantie samen met trainer en trainingsmakkers richting Portugal voor een 2-weekse trainingsstage.
Maandag 5 april trok ik richting luchthaven van Eindhoven. Van daaruit ging het richting Faro om vervolgens per bus onze eindbestemming te bereiken: Monte Gordo. Monte Gordo is een kuststadje, helemaal ten zuiden van Portugal. Het wordt zowat aanzien als hét mekka van het afstandslopen. Elke vakantie stromen groepen atleten van over de hele wereld toe om hun lichaam onder de Portugese zon klaar te stomen voor knalprestaties. Daar aangekomen werd dit alleen maar bevestigd. Het straatbeeld werd er gekleurd door massaal veel groepjes atleten. Het duurde dan ook niet lang vooraleer Jens, Maarten, Sanne en ik onze loopschoenen aantrokken. Dat we niet de enige Belgen waren in Monte Gordo werd al snel duidelijk. De eerste week kregen werden we tijdens het trainen vergezeld door ZWATers Erwin Leysen en Bjorn Willems. Ook marathonman Koen Van Havermaet trok geregeld met ons op pad om zijn kilometers af te malen. Er werd veel gelachen en gezwansd, maar vooral hard getraind. De warme temperaturen en de brandende zon was een leuk extraatje. Op dag 3 trokken we voor de eerste keer richting piste. Het bleek een hypermodern centrum te zijn, dat voorzien was van alle moderne ondersteuning. De eerste week eindigden we met een weektotaal van 185km.
De tweede week haalden we nog een goeie 150km. Alle trainingen werden afgewerkt zoals gepland en iedereen voelde zich supersterk. De stage was een enorm succes en we waren klaar om onze trainingsarbeid te gaan omzetten in prestaties. Enfin dat dachten we toch
Tijdens onze laatste dag kregen we een smsje vanuit België met het nieuws dat het Europese luchtruim compleet lam lag. We dachten aan een flauwe mop, maar al snel kregen we het bericht voor een tweede keer te horen en wisten we dat het menens was. Een Ijslands stooveke besliste dat er aan onze stage nog een onverwachts verlengstuk kwam. Geen enkele vlucht ging nog door, een minibus huren vanuit Portugal bleek onmogelijk. We besloten er het beste van te maken. Toegegeven, ik kreeg het af en toe wel moeilijk, de onzekerheid, de amateuristische uitleg van de reismaatschappij, het gemis,
Na een week bleek er een oplossing uit de bus te komen, de LATers, die ook gestrand waren in Monte Gordo, hadden een Belgische bus op de kop kunnen tikken. De opluchting droop van ieders gezicht af. Eindelijk zouden we weer in België geraken, al moesten we er wel een busrit van 30uur voor over hebben. De Afligemse buschauffeurs toonden zich van hun beste kant door het traject Afligem-Monte Gordo non-stop in 24u af te leggen, vervolgens enkele uren te slapen, en ons dan met een smile 30u later thuis te bezorgen. De hereniging met Els zorgde voor een energieboost, al moest ik even later toch wel inzien dat ik dringend nood had aan een bed.
Zondag zal ik samen met Sanne aan de start staan van de Antwerp 10 Miles. Het PK 5000 laten we links liggen. Benieuwd of onze trainingen nu al renderen en hoe hard de tegenstand getraind heeft? De honger is alvast groot, en de benen zijn goed. Hoe goed zal zondag moeten blijken
1ste manche Carrefour Running Tour: Dwars door Dendermonde
Met een 10km langs en doorheen het centrum van Dendermonde stond gisteren de eerste manche van de door Golazo georganiseerde Carrefour Running Tour op het programma. Sinds enkele van deze stadslopen ondergebracht werden in een criterium, zijn zij uitgegroeid tot een grootscheeps evenement. Tactische goed gekozen start- en aankomsplaatsen maken deze wedstrijden des te aantrekkelijker voor deelnemers en supporters. Na het BK cross van vorige week ging de riem er wat af. Ik deed geen enkele kwaliteitstraining en ook mijn kilometers werden afgelopen week herleid tot een minimum. De nakende zomer is nog lang, weet je wel. Mijn vriendin Els, en mijn vader hadden al een tijdje deze wegwedstrijd aangekruist. Ik zou enkel als toeschouwer naar Dendermonde afzakken. Enfin, dat was tot begin vorige week het plan. Ik voelde me gedurende de rustweek opvallend goed, en besefte dat ik op het BK nog groeiende was qua vormcurve. Na dit relatieve rustweekje wou ik wel eens testen wat ik waard was. Zo contacteerde ik Topsport Lebbeke met de vraag om nog een borstnummer op de kop te tikken. Zaterdagmorgen haalde ik hem af en kreeg ik te horen dat ik op de website tot één van de topfavorieten voor de zege gebombardeerd werd. Het boezemde me weinig angst in. Ik wist dat ik in vrij goede doen ben, en dat ze van goede huize moesten zijn om me te kloppen. Omstreeks 13u arriveerden we in Dendermonde. Terwijl de randaccomodatie op de Grote Markt op volle toeren draaiden, koos ik ervoor om samen met Els het parcours te verkennen. Ronduit een vlamparcours. Hier en daar een flauwe bocht, af en toe een kasseistrook, maar veelal rechte, goed beloopbare wegen. Ideaal voor mij. Niets liever dan in het zog van de motards een hoog tempo creëren. De tegenstand kwam vooral uit Oost-Vlaanderen. Met Jonas Roels, Abdi Bashir, Koen van Rie en Kris Moernaut stonden er enkele kleppers aan de start. Ik besloot er een harde wedstrijd van te maken, en vanaf het startschot zette ik mezelf op kop van het peleton. Gedurende het eerste plaatselijke rondje van 2.5km merkte ik dat ik wederom over de goeie benen beschikte waarop ik gehoopt had. Bij de doorkomst aan de finish keek ik een eerste keer achterom. De verwachte favorieten liepen er allemaal nog bij, maar daarachter ontstond intussen al een grote leegte. Tussen km 3 en km 5 was het eerst Kris Moernaut die afhaakte, en vervolgens moest ook Jonas Roels de rol lossen. Doordat enkel Abdi Bashir en de onverslijtbare Koen van Rie nog in men zog volgden, lagen de podiumplaatsen al heel vroeg vast. Wie waar eindigt, was nog de enige vraag die onbeantwoord bleef. Na mijn eerste tempoversnelling was het Abdi Bashir die kraakte. Zo kwam ik enkel nog met van Rie door aan het 7km punt. Ons doorkomsttijd bedroeg daar 21.06min. Niet onaardig, want ik voelde me nog heel fris en had het gevoel dat ik de betere van de 2 was. Na pakweg 8.5km besloot ik te gokken en de wedstrijd hopelijk in een beslissende plooi te kunnen leggen. Ik zette me op kop en begon stelselmatig het tempo op te voeren. Ik was me ervan bewust dat er een grote naam uit de Belgische atletiek in mijn voetsporen volgde en wou geen risico's nemen. Koen beet zich vast maar moest op 750m van de finish de rol lossen. Ik hoorde de motard roepen dat ik 5m uitliep. 5m werd 10m en vervolgens 20. Zo finishte ik met 10sec voorsprong in een tijd van 30.18min. Daar kon ik best wel mee leven. Geen enkel moment van zwakte, dat belooft voor de rest van het zomerseizoen. Koen van Rie finishte dus als tweede, ruim voor Abdi Bashir, die het podium vervolledigde. Na de finish haastte ik me om Els nog vooruit te schreeuwen. Ook zij liep een mooie wedstrijd. Ze liep haar 10km in een tijd van 42.44min. Daarmee werd ze 6e in het vrouwenklassement en overtrof ze zichzelf. Ook daar zijn we benieuwd wat het zal geven als ze een periode constant en verstandig kan trainen. Laat die zomer maar komen!
Mooi atletiekweekend als afsluiter van het winterseizoen
Van een relaxerende 2-daagse was er afgelopen WE geen sprake. Zaterdagochtend was het alle hens aan dek om op tijd de koffers gepakt te hebben. Via Topsport Lebbeke, waar we een tussenstop maakten voor nieuwe loopuitrusting ging het verder richting kust. Aangezien zondag het BK Cross in Oostende plaatsvond, besloten we om er onze tenten al vanaf zaterdag op te slaan. Zo vermijd je stresserende zondagvoormiddagen en houden we de traditie, die het stilaan toch wel aan het worden is, in eer. Een andere traditie is dat we jaarlijks André vooruit schreeuwen op zijn BK Indoor, dat een dag voor het BK Cross valt. Dit jaar wat het niet anders. Omstreeks 13u arriveerden we mooi op tijd in de Topsporthal. Al snel vonden we André, die er op dat moment nog heel relaxed rondliep. In zijn leeftijdscategorie hoeft André immers niemand te vrezen, en net zoals de afgelopen jaren zou André ook zaterdag onbedreigd zijn Belgische titel verlengen. Nochtans had hij best wel reden tot stressen. Op zijn kousenvoeten zou hij trachten het WR aan te vallen. Op zich geen makkelijke opdracht, als je weet dat hij én weinig tegenstand kon verwachten én hij zijn persoonlijk outdoorrecord zou moeten benaderen. Maar dat André geen gewone is, dat weten we al langer dan vandaag. Gedragen door het publiek overtrof hij zichzelf en finishte hij in 1.59.74. Een nieuw wereldrecord stond op de tabellen. Ondanks dat André een andere discipline beoefent, op een andere club traint, en we mekaar nu minder zien dan vroeger heeft onze band er nooit onder geleden. Ik was dan ook dolgelukkig voor hem, en mijn respect naar hem toe heeft nu echt wel een plafondwaarde bereikt. Hopelijk gaat hij dit jaar verder op zijn elan en wordt 2010 onvergetelijk voor hem. Hij is alvast goed bezig. Al snel lieten we het euforische sfeertje achter ons om de tocht richting Oostende verder te zetten. Omstreeks 15.30u bereikten we onze bestemming. Ik haalde nog net mijn afspraak met Stijn Lintermans. Samen liepen we los op het crossparcours van Stene en wisselden we onze pronostiek uit. Ondanks dat het parcours moddervrij was, was het zeker niet lichtlopend. De steile heuveltjes maakten het parcours snel, maar zwaar. Nadat we mekaar succes wensten, scheidden onze wegen. Els en ik moesten ons immers haasten naar onze volgende afspraak. Samen met mijn ouders, en een hele RAM-bende, waaronder Eline, genoten we van een gezellig avondmaal. Zondagochtend trok ik samen met Els naar het plaatselijke parkje van Raversijde. Ik liep er los, en Els deed een duurloop. Ondertussen was het BK al op gang geschoten en stroomden de eerste uitslagen via de GSM binnen. Eline sloot haar seizoen af met een 21ste plaats. Ze bleek niet helemaal tevreden. Nochtans Eline, in een zenuwachtige wedstrijd als een BK, waarin er veel getrek en geduw aan te pas komt, vind ik dat je met een 21ste plek je vel duur verkocht hebt tegenover die reuzen. Om 14u30 stond ik aan de start van de seniorencross. Een dikke 10000m stonden ons te wachten. Blijkbaar was ik niet alert genoeg, want mijn start was lachwekkend slecht. Ik draaide rond de 40ste positie de eerste bocht in. Vanaf dat moment wist ik dat ik aan een lange inhaaltocht begon. Plaatsje per plaatsje kroop ik naar voor. Op het moment dat de favorieten de wedstrijd vooraan openbraken, zat ik nog te ver. Rond half wedstrijd zat ik rond de 20ste positie. Ik vocht voor wat ik waard was en plooide me in de laatste ronde nog eens dubbel. Tegen de versnelling van Alexander Diaz Rodriguez had ik geen antwoord meer, waardoor ik als 18e, en 16e belg over de finish kwam. Tevreden over mijn wedstrijd, maar verontwaardigd over mijn start kon ik mijn crossspikes aan de kant hangen. Op naar het zomerseizoen, te beginnen met een 2-weekse voorbereidingsstage in Monte Gordo, Portugal.
Dank aan de coach, de supporters en mijn vriendin Els, die me mee doorheen dit koude winterseizoen hielpen. Niet alleen zondag, maar doorheen het hele winterseizoen waren jullie een grote steun.
Na een aantal trainingsweken waarin ik vooral veel kilometers maalde was het zondag tijd voor een serieuze test met het oog op het BK Cross van volgende zondag in Oostende. Samen met mijn vriendin Els trok ik naar Betekom, waar Roba voor een prima georganiseerde cross zorgde. Els zou er 4100m voorgeschoteld krijgen en ik diende 8100m af te leggen. In het verleden liep ik nog nooit op dit parcours, zodat de moeilijkheidsgraad van de cross vooraf een groot vraagteken was. Wel was ik voorbereid om een aantal stevige kleppers, aangezien Roba maar al te gul met zijn prijzengeld omspringt. Een unicum in Vlaanderen, als je het mij vraagt. In Betekom aangekomen merkte ik al meteen enkele bekende gezichten op. Dame Tasama, Pieter Rijnders, Glen Laurens, Stijn Fincioen en coming-man Koen Naert om er maar enkele te noemen. Een zondagswandeling zou het alvast niet worden. Het parcours bleek opvallend lichtlopend zodat de stevige, maar vooral ijzige wind de grootste moeilijkheid zou worden. Hoe dan ook, met dat deelnemersveld op zo'n parcours zou het van de eerste tot de laatste meter vlammen geblazen worden. Omstreeks half 3 werd Els haar wedstrijd op gang geschoten. Els liep een verstandige wedstrijd. Aangezien ze nog maar een minimum aan interval in de benen had, kwam het er vooral op neer behouden te starten en naar het einde toe het tempo nog wat de hoogte in te jagen. Zo gezegd, zo gedaan. Els slaagde erin de laatste ronde het gas nog wat meer open te draaien, zodat ze op een 18e plaats over de finishlijn kwam. De progressie is alvast duidelijk merkbaar. Voor haar kan het zomerseizoen niet snel genoeg beginnen. Een half uur later gaf de official ons startschot. Ook ik ging behouden van start, eveneens omwille van dezelfde reden. Ik heb nog niet het gewenste tempowerk in de benen, waardoor een (te) snelle start me wel fataal zou kunnen worden. In de eerste ronde kwam ik door ronde de 6e positie. Opvallend was dat het hele deelnemersveld meteen uit elkaar gelopen werd. Tasama deelde de eerste keer een prik uit, waarop iedereen moest passen. We zouden hem pas aan de finishlijn weerzien. Ikzelf beschikte over opvallend goede benen, waardoor ik al vrij snel het groepje met Glen Laurens en de snel gestarte Tariku achter mij kon laten. Zo liep ik afgescheiden op een 4de plaats. Een 30-tal meter voor me uit zag ik dat Koen Naert de rol had moeten lossen bij Pieter Rijders. Het zou nu een man tegen man gevecht worden. Geen sinecure in de winderige omstandigheden. Meter per meter kroop ik dichter naar Koen toe en omstreeks half wedstrijd had ik hem te pakken. Het bleek me vleugels te geven want niet veel later besloot ik de koppositie van hem over te nemen. Tot mijn grote verbazing paste hij en nam ik een paar meter voorsprong. Van aan de zijkant kreeg ik toegeschreeuwd dat ik me moest focussen op wat er voor me afspeelde, met name Pieter Rijnders, en niet achter me. Makkelijk gezegd hoor, ik voelde me op dat moment in een sandwich tussen twee klasbakken. Ik wou alvast vermijden om met een snelle finisher als Naert naar de finish te gaan. Ik voelde me helemaal thuis op het droge, met gras bezaaide parcours en meter per meter naderde ik op Pieter. Een doorwinterterde crosser als Rijnders moet je natuurlijk niets meer leren. Hij bleek zijn wedstrijd goed ingedeeld te hebben, zodat hij nog een tandje bijstak wanneer ik tot op 2sec van hem kwam. De laatste halve ronde bleek de wedstrijd in een definitieve plooi te liggen. Zo werd Dame Tasama overtuigdend eerste. Pieter Rijnders bezette de 2e plaats en ik vervolledigde het podium. Koen Naert en Tariku Mamo maakten de top-5 compleet. Als aanloop naar het BK was dit alvast een goede test. Ik had helemaal niet het gevoel kapot te zitten. Uiteraard zal ik op het BK nog uit een ander vaatje moeten tappen. Daar maak je een tragere start niet zomaar in 1,2,3 goed. Afwachten hoe het weer deze week verder evolueerd. Mits regenweer is het parcours in Stene zo omgetoverd tot een zware modderpoel. Iets wat me veel minder goed afgaat dan het parcours dat we in Betekom voorgeschoteld kregen. We zien wel wat het wordt. In het kopje zit het alvast goed, hoog tijd om de benen nu te laten spreken. Afspraak volgende zondag in De Schorre of voor de buis op Sporza.
Nadat mijn rechter hamstring het eind vorig jaar alweer liet afweten, besloot ik in samenspraak met mijn trainer om preventieve maatregelen te treffen. Het was immers niet de eerste keer dat de achterzijde van mijn bovenbeen tekenen van zwakte aangaf. Gedurende de jaren waarin ik nu al atletiek beoefen, ervaarde ik er tijdens zware trainingsblokken een hinder van, al dan niet met een blessure tot gevolg. Aangezien de examens de gehele december-januari periode innamen, kozen we ervoor om pas nadien met de behandeling te starten. Zo kwam ik bij Move 2 Improve terecht. Een team, onder leiding van David Bombeke, dat in het verleden al bewees dat het zijn status waardig is in de sportwereld. Naast mentor van Cadel Evans, is Bombeke ervaringsdeskundige in de Redcord therapie. Een nog vrij onbekende behandelingsmethode, afkomstig uit Noorwegen. Door middel van oefeningen in instabiele touwen, komen de zwakke zones in het lichaam tot uiting. Nadien worden deze 'weak-links' opgetraind, zowel in de Redcord, als in de krachtzaal. Na mijn eerste behandeling was ik best onder de indruk. Uit testen kwam nl. aan het licht dat mijn hamstring constant in een verkeerde positie getrokken werd, aangezien mijn schuine buikspier en mijn laterale dijspier onderontwikkeld bleken. Wanneer ik deze spier diende te gebruiken om mezelf recht te houden in de touwen, zakte ik werkelijk als een patattenzak in mekaar. Ongeloofelijk toch? Toegegeven, heel de revalidatie neemt heel wat tijd in beslag, maar de wekelijkse progressie bewijst toch wel het nut van de verre verplaatsing naar Beveren. Ondertussen maak ik nog 1x/week de verplaatsing en werk ik de rest af via een thuisschema.
Op trainingsvlak gaat het ook steeds beter en beter. Ik ben erin geslaagd om mijn kilometerteller serieus de hoogte in te jagen. Dat mag op zich dus geen probleem vormen. Enkel een gebrek aan tempotraining kan me nog de das om doen. Ik heb nog anderhalve week om me in de mate van het mogelijke klaar te stomen voor dé cross van het seizoen. Het BK in Oostende. De topconditie is nog veraf, maar slecht kan je de conditie allerminst noemen. Een dikke maand is te weinig qua voorbereiding, wat niet wil zeggen dat ik zonder ambitie aan de start zal staan. Als voorbereiding daarop zal ik dit weekend ook starten op de cross van Betekom. Een cross die ik nog nooit liep. Afgaande op de resultaten van vorige jaren zal er hopelijk een sterk deelnemersveld aan de start staan. Doel van deze wedstrijd is om toch even sterk in het rood te gaan, om het er weer gewoon aan te laten worden. Aan de hand van dit resultaat zal ik mijn ambities voor het BK precieser kunnen stellen.
Nog 2 crossen waarin ik mezelf dubbel wil plooien, en nadien opbouwen naar mijn favoriet seizoen: Het piste-/zon-/weg-/warm-/zomerseizoen!
Zondagnamiddag stond in mijn agenda vermeld als het moment waarop ik mezelf nog eens dubbel zou plooien. Na een lange periode van inactiviteit zou ik voor het eerst sinds begin december opnieuw mijn spikes aantrekken en aan de start van een cross staan. Ik had me vooraf geen te wilde ambities vooropgesteld en zakte zonder stress, maar met een zalig gevoel na een weekendje zee, af naar de wedstrijd. Aan parcourskennis was er alvast geen gebrek. Het PK Cross werd immers georganiseerd door RAM en vond plaats op en rond de velden waar ik tot vorig seizoen meerdere keren per week te vinden was: domein De Nekker.
Voor een wedstrijddag vertrokken we opvallend vroeg. Het organiseren van zo'n kampioenschap vraagt immers veel werk en voor een kleine club als RAM is en blijft het geen sinecure om zo'n evenement in goede banen te leiden. Samen met Els zou ik tussen half 12 en 14u de inkom bemannen. Ondanks dat we vroeger dan voorzien werden afgelost, had ik toch het grootste deel van de jeugdwedstrijden zien voorbijgaan zonder er een glimp van op te vangen. Gelukkig bezorgde Eline me een stand van zaken. Zelf behaalde ze een mooie 4de plaats, waarmee ze nog maar eens de constante in haar prestaties aantoonde. Ook Moon zorgde voor een puike prestatie, met een bronzen medaille. Net op het moment dat het korte cross geweld van start ging, arriveerde ik op het parcours. Opvallend lichtlopend, was mijn eerste indruk. Het gure weer van de voorbije dagen had blijkbaar toch niet zoveel sporen nagelaten op het parcours. Het beloofde dus een snelle wedstrijd te worden met de korte, maar steile heuveltjes als grootste moeilijkheid. In de dameswedstrijd zorgde Kim voor de prestatie van de dag. Al geruime tijd had ze deze wedstrijd met stip in haar agenda aangeduid en ze hield woord. In de aanvangsfase keek ze nog even de kat uit de boom, maar eens we even onze rug gedraaid hadden, had Kim haar duivels reeds ontbonden. Ze was duidelijk een maatje te sterk voor de concurrentie en op de koop toe moest haar grootste concurrente de wedstrijd vroegtijdig staken. Resultaat, Kim behaalde haar eerste pronvinciale titel en was gedoucht voordat de tweede dame de finishlijn overschreed. Nadien was het aan ons. Ik wist op voorhand tot wat trainingsmaat Sanne in staat was en wist ook wat zijn tactisch plannetje was. Hij hield woord. Vanaf de eerste meter schuwde hij het kopwerk niet, zodat hij onbedreigd naar de zege liep. Door de grote trainingsachterstand had ik me voorgenomen om zeker gedurende de eerste wedstrijdhelft de kat uit de boom te kijken zonder ook maar te forceren. Het risico om naar het einde toe de man met de hamer tegen te komen zou immers te groot zijn. Ik nestelde me dus netjes in de achtervolgende groep en maakte me absoluut niet druk toen Glen Laurens en Boris Ogurtsov het hazepad kozen. In de voorlaatste ronde was het tijd om het tempo te hoogte in te jagen en de achtervolging in te zetten, op zoek naar een podiumplaats. Nick Van Peborgh, mijn metgezel op dat moment, kon de tempoversnelling niet beantwoorden zodat ik op mijn eentje op zoek ging naar het duo Laurens-Ogurtsov. Ik naderde metertje per metertje op het duo, maar ook op de finishlijn. Ze bleven buiten schot zodat ik als 4de over de finishlijn kwam. Joost moest jammer genoeg halverwege de wedstrijd de strijd staken omwille van ziekte. Ook al is mijn 4de plek één van de meest ondankbare, toch heerste een gevoel van tevredenheid. Ik liep een verstandige, gedoseerde wedstrijd. Moed schept het alvast voor het BK. Daar zal de concurrentie van een ander niveau zijn, maar hopelijk ook miijn vormpeil. Een dikke pluim aan het team onder leiding van voorzitter André Lafère, die ervoor zorgden dat organisatorisch alles op wieltjes liep. Ook de vele aanmoedigen tijdens de wedstrijd stuwden me vooruit. Thanks!
Na een lange periode van inactiviteit, enerzijds omwille van een hamstringblessure en anderzijds omwille van de blokperiode, hervat ik zondag de competitie. Plaats van het gebeuren: De Nekker in Mechelen. Voor het eerst sinds lang zal het Provinciaal Kampioenschap cross gelopen worden op de plek waar het voor mij allemaal begon. Helaas kan en mag ik van mezelf niet teveel verwachten... De examens namen meer tijd in dat verwacht. Gevolg, meer dan ooit tevoren moest ik gedwongen trainingsdagen laten liggen. Niet leuk, maar studies gaan nu eenmaal voor. Ondanks het weinig trainen moest ik ook vaak aan slaapuren inboeten. Wanneer de lange examenperiode dan achter de rug was, en er weer tijd was om te trainen, kreeg ik dan ook mijn gevreesde vermoeidheidsklop. Ik weigerde om toe te geven, probeerde zo veel mogelijk uren te slapen, maar vooral, zoveel mogelijk kilometers te malen. Het BK is immers niet meer zo heel lang meer... De intervaltrainingen die ik afgelopen week afwerkte wezen me echter terecht. De benen voelden zwaar aan, ik had het moeilijk om vooropgestelde tijden te halen, kortom, van een ideale voorbereiding was absoluut geen sprake. Op zich geen drama, ik had me vooraf al voorgenomen om het PK zonder ambities mee te lopen. Al wil je natuurlijk voor eigen volk niet compleet afgaan. We zien wel wat het wordt. Ik zal trachten mijn temperament onder controle te houden en blij te zijn met de plaats die ik behaal. Welke dan ook. Grote favoriet bij de mannen is in mijn ogen Sanne Torfs. Hij kon de gehele examenperiode doortrainen zonder aan training in te boeten en dat was deze week tijdens de tempotraining te merken. Glen Laurens zal het hem alvast zo moeilijk mogelijk proberen te maken, al vrees ik dat er weinig aan te doen zal zijn. Bij de vrouwen is het uikijken naar de prestatie van Kim. Keer op keer wist ze dit seizoen de overwinningen en podiumplaatsen aan elkaar te rijgen. Een provinciale titel zou dan ook niet meer dan verdiend zijn. Laten we hopen op enkele spannende duels?
Nadat mijn fel geteisterde hamstring positief reageerde op de duurloopjes van afgelopen week besloot ik een klein testje in te lassen. De eindejaarscorrida van Leuven viel perfect in dat plan. 12km (12.4km) doorheen het verkeersvrije centrum van één van de mooiste steden van België. Daarbij kwam nog eens dat de start al om 11u in de ochtend plaatsvond én dat decorrida jaar na jaar aan belangstelling en ambiance toenam. Dit jaar was het niet anders. Maar liefst 4700 atleten aan de start. Ook Els was één van hen. Een sfeervolle wedstrijd op 5min van haar deur, daar kon en zou Els niet op ontbreken. Daarnaast stond ook mijn vader en mijn broer, die de verre verplaatsing vanuit Gent maakte, aan de start. Het parcours werd dit jaar grondig hertekend, waar we vorig jaar 3 ronden van 4km dienden af te leggen, kregen we nu 1 grote ronde van een dikke 8km en een kleine ronde van 4km voor de boeg. Op die manier krijg je minder kans om een gedubbelde loper van achteruit te verrassen. De start was best furieus. Het was triatleet Simon De Cuyper die alle registers opentrok. Hij zou later ook de ongenaakbare winnaar van de 8km worden. Ik nestelde me in zijn zog, samen met Michel Basemans/DCLA, de winnaar van de voorbije 2 edities, en Pieter Rijnders. Ik ging ervan uit dat beide de 12km liepen en ik dus enkel hen in het viezier moest houden. Om beurten namen we het commando op het opvallend lastige parcours van de Leuvense binnenstad. Doordat ik een slipper maakte in een gladde bocht nam Pieter een 20m voorsprong. Samen met Michel ging ik in de achtervolging. Al snel haakte Michel tot mijn grote verbazing af en naderde ik meter per meter op Pieter. Op 200m van de finishlijn/doorkomstpunt aan 8km plaatste hij een versnelling. Tot mijn grote verbazing koos hij de rechterkant van de weg richting finish. Ik was fout ingelicht. Hij liep niet de 12km, maar de 8km. Ik besefte dat ik op dat moment afgescheiden op kop liep. 3 weken lag ik zo goed als plat en zonder iet of wat kwaliteitsvolle training liep ik hier op kop? De wonderen zijn blijkbaar de wereld toch niet uit. De laatste 4km was één en al genot. Op sommige plaatsen kreeg je kippenvel van het enthousiaste publiek. Mijn voorsprong werd alsmaar groter waardoor er tijd was om er even van te genieten. Ik finishte na 38.36min. Aanvankelijk verwachtte ik weinig tot helemaal niets van deze wedstrijd. Toegegeven, ik heb het de voorbije weken soms moeilijk gehad, maar telkens hield ik de goede moed erin en bleef ik me afbeulen in het zwembad of op de spinningfiets. De voldoening was dan ook dés te groter. Na de finish speurde ik de omgeving af op zoek naar Els, die haar wedstrijd ondanks haar kwaaltjes tot een goed einde bracht. Haar motiverende woordjes van de afgelopen weken verdiende een uiting van appreciatie. Thanks Els! 2de werd Michel Basemans, de sympathieke Leuvenaar die erop gebrand was zijn 3de opeenvolgende zege te boeken. Ik had het hem wel gegund, net als Steffen Fieeuws (3e plaats) is hij een eerlijke atleet die zich van in het begin van de wedstrijd in de strijd gooit en het kopwerk niet schuwt. Chapaeu! Ook chapeau aan de puike organisatie, echt een plezier om daar te lopen. Als prijs kreeg ik geen traditionele beker, maar een 'Fonske', blijkbaar hét beeld van Leuven. Allez dat weten we ook weeral. (foto 3) Kortom, uitermate tevreden trok ik huiswaarts. Nu 2 dagen later heeft de hamstring nog steeds niet tegengeprutteld, de intervaltrainingen kunnen dus weer van start gaan. Can't wait!
Al een hele week is het land in de ban van "Music for Life", DE grote inzamelactie van Studio Brussel dat stilletjes aan een traditie aan het worden is rond de jaarwisseling. Ook al staat het glazen huis in Gent, over heel het land worden allerlei acties op touw gezet om geld in te zamelen om op die manier de malariabestrijding te financieren. Mechelen bleef dan ook niet achter. Sinds zondagavond zijn er onafgebroken optredens, allerlei workshops voor jong en oud werden op gang geschoten én men rekent op de sportieve inbreng van de Mechelaars. Gedurende 4 dagen tracht men de afstand Mechelen-Buzumbura (6500km) al lopend te overbruggen. Om dit mogelijk te maken werd er naast het 'kleine glazen huis' op de Ijzerenleen een tent geplaatst met naast een gezellige bar ook twee loopbanden. Sinds ik opnieuw groen licht gekregen heb om te lopen met een ingetaped been tracht ik mijn kilometers opnieuw de hoogte in te jagen. Enerzijds aangetrokken door de bedoeling van deze opzet en anderzijds omwille van de besneeuwde en spiegelgladde wegen trokken we vandaag richting Ijzerenleen. We werkten onze duurloop af op de loopband en genoten nog even na van de gezellige sfeer die er hing. Blijkbaar hadden vele mensen een eerstje zetje nodig want nadat onze training erop zat, stond de loopband niet meer stil. 1km, 10km of meer, het maakte allemaal niet uit. Vele kleintjes maken iets groot. Per gelopen kilometer stort de stad Mechelen nl 1 euro ten voordele van Music for Life. Tot morgenavond 24u is de Ijzerenleen van Mechelen dus the place to be voor alle mensen met sportieve intenties. Daarnaast kan je er ook nog geniet van een grote slotshow met vele optredens. Allen daarheen dus!
De aanhoudende pijn zorgde voor enige ongerustheid.Ik bleef onzeker over de oorzaak dustrok ik opnieuw richting de dokter en even later had ik een voorschrift voor een echografie op zak. Achteraf bleek de echografie geen overbodige luxe. Daaruit bleek dat er wel degelijk een scheurtje zat thv de hamstrings. Een kleine verrassing voor mij. Dagelijks onderhield ik mijn conditie met aquajoggen en fietsen. Daarbij ondervond ik niet de minste hinder. Aan een scheurtje had ik me dan ook niet voorbereid. Ondertussen zijn we vele aquajog- en fietstrainingen verder en heb ik groen licht gekregen om de looptrainingen rustig te hervatten. Een kwartiertje lopen aan een belachelijk traag tempo. Ach ja, beter dat dan helemaal aan de kant te staan natuurlijk. De CC van Brussel heb ik ondertussen al uit mijn hoofd gezet. Een veeleisend parcours als Brussel vraagt een optimale conditie en het spreekt vanzelf dat ik daar momenteel niet aan kan werken. Belangrijkste is nu om zo snel mogelijk weer blessurevrij te worden, en als het even kan zo weinig mogelijk temoeten inboeten qua conditie. Succes aan alle EK-gangers die morgen hun hoogdag beleven. Stiekem hoop ik op een knalprestatie van Sanne. Uit zijn woorden maakte ik alvast op dat hij er klaar voor is. Kick ass!
Wekenlang trainen, ettelijke crossen lopen, allemaal in functie van die ene belangrijke wedstrijd. De Crosscup van Roeselare... Dé afspraak waarop elke zichzelf respecterende atleet zich gedurende de eerste wintermaanden focust. Iedereen loopt er op de top van zijn kunnen, en gaat er tot het uiterste. Ikzelf zakte ook met het nodige zelfvertrouwen af naar Schiervelde. De conditie was enorm goed, de lichte pijn die eerder in de week opspeelde was helemaal verdwenen. Kortom, ik was klaar om tot het uiterste te gaan. Ik verkoos om zaterdag al naar zee af te zakken, om niet het risico te lopen met luie benen aan de start te staan. Via een lichte omweg langs Vilvoorde, waar ik nog snel de crossers van de Sparta-cross wou aanmoedigen zakten we af richting Raversijde. Zondagmorgen was er dus tijd om iets langer uit te slapen. 's middags trokken we dan naar Roeselare. Onderweg merkte ik dat de polderstreek niet gespaard gebleven was van de vele neerslag die er afgelopen week viel. Ook het parcours van Roeselare niet. Het lag er vettig en zompig bij. Extreem lange spikepinnetjes waren dan ook geen overbodige luxe. 18mm, nooit in mijn levendraaide ik zulke pinnen in mijn spikes.In vergelijking met vorige jaren werd het parcours licht hertekend met als grootste aanpassing het kunstmatige heuveltje. Om 14.30u weerklonk ons startschot. Bewust van de zware wedstrijd startte ik behouden. Het verschil zou immers in de 2de wedstrijdhelft gemaakt worden. Het duurde niet eens zo lang... Samen met trainingsmakker Sanne haalden we té snel gestartte atleten op. Het ging goed, meer zelfs, het ging super. Mijn benen voelden meer dan ok. Zou ik eindelijk mijn haatverhouding met Roeselare kunnen omzetten in liefde? Het antwoord is nee! De pijn die eerder deze week opstak bleek op dit zware parcours weer tot uiting te komen. Op karakter probeerde ik de pijn te vergeten. Helaas was dit van korte duur. De pijn werd erger en erger en compleet gedesilillusioneerd diende ik op te geven. Ik was de wanhoop nabij. Wekenlang trainde ik zonder de minste pijn en wanneer het moment van de waarheid dan daar is, kan ik niet over mijn volledig wapenarsenaal beschikken. Frustrerend! Ondertussen zijn we drie dagen later en heb ik de teleurstelling een plaats kunnen geven. Het verleden is passé en de toekomst is wat telt. Wat me op dit moment het meeste zorgen baart is dat ik op non-actief sta. Een doktersbezoek wees een bloeding in de spier aan én een nog te ontcijferen kwaal ter hoogte van de aanhechting van de hamstrings. Loopschoenen moeten noodgedwongen een tijdje ingeruild worden voor zwemgerief en aquajogging-belt. Deze noodgedwongen rust, in samenhang met een portie medicatie en de nodige behandeling moeten ervoor zorgen dat ik snel weer competitief kan zijn. Als het even kan al tegen de CC van Brussel. Persoonlijk mijn favoriet parcours. Ik heb nog een kleine 3 weken tot dan. Hoop doet leven...
Na een lange intervaltraining besloten we om zondag niet te opteren voor een lange cross, maar voor een korte. Dit korte prikje zou nog de messen nog eens extra moeten aanscherpen om volgende week in Roeselare in topvorm aan de start te staan. De trainingen van de laatste weken wezen aan dat de conditie alsmaar crescendo ging. Ook al mag een korte cross dan niet tot mijn specialiteit behoren, mits een goede vorm moet je daar toch in staat zijn dat loslopend wild zo lang mogelijk te kunnen volgen. Na de verkenning van het parcours wist ik al hoe laat het was. Het parcours bestond grootendeels uit lange rechte stroken, afgewisseld met haakske 180° graden bochten, op een beenharde ondergrond. Kortom, een parcours waarvan de korte crossers beginnen te kwijlen,...en ik begin te vloeken. Vlammen zou er gedaan worden. Stiekem hoopte ik dat de stormachtige wind een bepalende factor zou zijn. Aan de start stonden heel wat atleten. Met 42 zouden we ons naar de eerste haakske bocht spurten. Over mijn start kan ik heel kort zijn, een dikke onvoldoende. Ik liet me wegdrummen/-shotten/-stampen/-werpen en ging pas ronde de 20e positie de bocht in. De mix van opgebouwde agressie en adrenaline zorgde ervoor dat ik mij binnen de kortste keren naar plaats 3 kon spurten. Vanaf dan was het een kwestie van aanpikken. In de bochten stonden we zo goed als stil, maar in de tussenstukken werd er gevlamd als nooit tevoren. Het duurde dan ook niet lang voordat het grootste deel van het pak moest lossen vanwege een opgeblazen motor. Met zen vieren bleven we over. Onder het commando van Ali Hamdi maakten we ons klaar voor een spurt. Enfin ja, ik deed een goede poging om hen te imiteren. De laatste 300m ontplofte de boel. Hamdi schoot als een speer weg en won oververdiend de wedstrijd. Beste man in koers, geen twijfel mogelijk. Even later kwam ik als 4de over de finishlijn. Vaak ben ik de eerste om mezelf kritisch te beoordelen maar deze keer was het tevredenheid dat overheerste. Puur conditioneel zit ik dicht tegen mijn top. Het ideale moment dus om zondag richting Schiervelde te trekken en komaf de maken met een wedstrijd die me tot nu toe nog niet veel goede herinneringen bezorgd heeft. Ben benieuwd!
Wapenstilstand neem ik vaak niet te letterlijk. Ook dit jaar niet. 11 november is jaarlijks de dag waarop de RAM-veldloop doorgaat. Ook dit jaar moest mijn wapen dus geladen zijn. Tegen mijn nature in verscheen ik aan de start van de korte cross. Het snellere werk, het constant tegen de limiet lopen, zou voordeel moeten bieden voor wat nog komen moet (heel wat!). Om 14u begon ik aan m'n opwarming. Zelfde de jeugdreeksen werkten op dat moment nog hun wedstrijd af. Vaak begin ik me pas warm te lopen tijdens de dameswedstrijd... Met een 45-tal kort cross-geweld verschenen we aan de start. Het kwam erop aan om de motor meteen op volle toeren te laten draaien. Ik spurtte me richting koppositie en ik verplichtte het peleton tot achtervolgen. Alles werd op een lint gelopen, één voor één haakte ze af. Bergje op, bergje af, voor ik het wist begonnen we aan de 2de en laatste ronde. Dan pas kreeg ik het gevoel warm te lopen. Bij het ingaan van de laatste ronde waren plaatsen 1 en 2 eigelijk al vastgelegd. Ik liep afgescheiden op kop, met in mijn zog Roel Ringoot/OPW, een typische 1500m-loper. Ik wist dus dat ik hem er op één ronde niet zou afkrijgen en in de spurt,...tja, ben ik een tamme slak en hij het jachtluipaard. Mijn vrees werd nadien ook werklijkheid. Hij kon de laatste 150m makkelijk afstand nemen, waarop ik ook niet meer aandrong. Moe? Nee. Leuk? Nee. Tevreden? Allez ja. Korte crosses zullen nooit echt men ding worden, en het zal ook niet vaak gebeuren dat ik daar aan de start sta. Geef mij maar de lange crosses, veel meer voldoening en veel minder explosief. Achteraf kwam Ringoot zich excuseren voor het profiteren. Ik maakte me er niet druk om, stel dat ik niet het tempo bepaald had, en we met z'n zessen naar de finish gingen, welke plaats zou ik dan eindigen? Juist ja, 6de. Ik heb er het maximum uitgehaald, een strak egaal tempo kunnen opleggen, dus de opzet van mijn korte cross was geslaagd. We zitten duidelijk conditioneel in een opwaarste spiraal. Jeremy Van Ophem/DCLA vervolledigde het podium. Natuurlijk was ik niet de enige die de RAM-veldloop liep. Moon, wiens zelfvertrouwen merkbaar stijgt per cross, werd mooi afgescheiden 2de. Inderdaad, nog is zilver. Eline, blijkbaar nog altijd een fan van de tacktiek 'catch-me-if-you-can' (daar hou ik van hoor!) liep lange tijd afgescheiden aan kop, tot de laatste 150m. Een Oost-Vlaamse atlete, blijkbaar niet op de hoogte van de fairplay-reglementen duwde/ramde/liep haar nog voorbij. Troost je Eline, enkel jij en jij alleen bent de terechte winnaar en velen denken daar ook zo over. Heb zelf ook al een aanvaring gehad met iemand van dezelfde club. Kim, Els en Sarah startten begonnen gezamelijk aan hun wedstrijd. Kim en Els, die zich de avond voordien op een heel aparte manier hadden voorbereid, werkten hun wedstrijd op niveau af. Kim aan de top, (2de) en Els opklimmend naar de top (9de). Als Els nog zo verder doet, zitten ze daar binnenkort met een familiaal probleem. 2 Schoonzussen die vechten voor het podium, als daar maar geen ambras van komt. Wordt vervolgd. Conclusie van de dag, het werd er één van zilver, zilver, zilver en nog is zilver. De oorlog is ook niet in één jaar beslecht, volgend jaar pakken we wél overal de overwinning! Op naar de volgende...
Blessures weerhielden ons van een deelname aan de CC Relays van vorige week. Daardoor kwam onverwachts de cross van Bonheiden op de agenda te staan. Een cross waar ik voordien nog nooit gelopen had. Nochtans is Bonheiden traditioneel een sterk bezette cross. Doel was vooral te kijken hoe ver het al staat met de condititie en het wedstrijdritme van de crossen in de benen te krijgen. 9140m stond er op het programma, ofwel veel A, AA, B, en C ronden, of was het omgekeerd? Zelfs na verduidelijking van onze specialisten-oriëntatielopers snapte ik er nog geen bal van. Ik stond best met een bang hartje aan de start. Tijdens de opwarming had ik gemerkt dat er niet de minste moeilijkheid in het parcours zat en dat de cross aan een hoog tempo zou afgewerkt worden. Door de geringe trainingsarbeid en een conditie dit nog een paar trapjes hoger moet wist ik dat het moeilijk zou worden om een rol van betekenis te spelen. Nochtans had ik vooraf duidelijk kunnen zien hoe het moest: Kim won nl. de dameswedstrijd, Els liep zichzelf in de kijker met een top-15 plaats (4.09/km :) )en Eline zorgde eerder op de namiddag voor een verzilvering van haar catch-me-if-you-can mentaliteit door de 2de plek te veroveren. Aan de start van de mannenwedstrijd stonden kleppers als Koen Naert, Dieter Vanstreels, Stefan Van den Broek en Willem van Schuurbeeck. Ook Joost, die tot begin deze week nog sukkelde met een kuitblessure vervoegde het peleton. De wedstrijd werd op gang geschoten en we vertrokken om ons alfabet af te werken. Al snel vormde zich een kopgroep onder het commando van Stefan VDB. Dieter Vanstreels, Koen Naert, Jurgen De Beule en ikzelf volgden in zijn zog. Het gevoel was heel goed, ik voelde zelfs dat het tempo nog hoger kon. Alleen moet je dat gevoel de hele wedstrijd zien vast te houden... De eerste die sneuvelde was Jurgen De Beule. Om beurten werden er vooraan kleine prikjes uitgedeeld. Ik moest een gat van eerst 5, dan 10 meter laten op Stefan VDB, die inmiddels zelf was losgegooid door de Duffelse en Aalstse machines. Aanvankelijk kon ik de schade beperken, maar even later kreeg ik alsmaar meer moeilijkheden om normaal te ademen. Mijn adem stokte in mijn keel (was het een gebrek aan conditie, of zit er een ziektekiem in mijn lichaam?). De laatste 150m werd ik nog gepasseerd door Saaid Ribag (wie?), zodat ik op een 5de plaats eindigde. Winnaar werd Dieter Vanstreels. Na de finish maakte een barstende hoofdpijn zich meester van mij, toch iets om de volgende dagen in de gaten te houden.
Naar jaarlijkse gewoonte organiseert AWE Eternit, een onderafdeling van RAM, de massacross. Het parcours loopt op en langs de sportvelden van Eternit. Traditioneel is het dan ook een snelle cross. Dit jaar werd het parcours licht hertekend met een heuveltje als grootste verandering. Voor mij is dit de jaarlijkske start van het winterseizoen. Pistespikes worden ingeruild voor crossspikes en ik handschoenen worden van onder het stof gehaald. De Seniors heren zouden om 16.15u aan hun 5500m beginnen. Dit kwam goed uit, aangezien er 's morgens nog een 12km lange duurloop in Hazewinkel op het programma stond. Ik vertoefde er trouwens meerdere malen dit weekend. Een 15-tal atleten uit Limburg, Oost- en West-Vlaanderen vertoefde er om een trainingsweekend af te werken. Voeg daar nog eens mijn Duffelse trainingsgroep aan toe en je krijgt een serieus peleton. Leuk op die manier trainen! Nadat ik zondagmiddag afscheid nam van hen reed ik dus naar Kapelle-op-den-Bos. Daar aangekomen botste ik op een overgelukkige Eline. Ze pronkte er met de gouden medaille om haar hals. Damned, ik was net te laat voor haar wedstrijd. Maar niet getreurd. Het feit dat ik nog genoeg tijd heb om haar dit seizoen te zien winnen stemde me gerust. Ook Moon had er zijn eerste overwinning van het seizoen binnengehaald. 't zal ook zijn laatste niet zijn. Ik begon aan mijn traditionele opwarming en wanneer de damesreeks op gang geschoten werd, was dit voor mij het sein om mijn (nu nog) blinkende spikes tevoorschijn te toveren. Ik zag Kim met een riante voorsprong als eerste de finishlijn halen, en even later zou haar schoonzus Els de 2de plek veroveren. Was zij het die me vooraf zei dat ze nog niet helemaal uitgeziekt was en dat ze nog wat last had van een eerdere wedstrijd? Ik zette me aan de startlijn en monsterde de tegenstand. Tegenvallend, weinig concurrentie. Ik had me vooraf opgelegd van deze wedstrijd een goede training te maken en vanaf de eerste meter strak tempo te lopen. Ik vreesde dat ik dit op men dooie eentje zou moeten doen, iets wat ik tegenwoordig niet meer gewoon ben. Mijn vrees bleek gegrond. Na reeds 100m sloeg ik een kloof die alsmaar groter en groter werd. Het resultaat was een weinig spannend crossje waaruit ik toch het nodige vertrouwen kon putten met het oog op de CrossCup Relays van volgende zondag. Ik zal er de slotloper zijn en de langste afstand voor mijn rekening nemen. Joost Talloen loopt als 2de voor 3km door het zand te klieven, na Jasper Jacobs die na het startshot 1.5 km gas mag geven. Let the games begin...
Zondagmorgen begon de dag opvallend vroeg. Reeds om 9u reden we de E19 op. Bestemming: Vlaamse Kaai in Antwerpen. Omstreeks 11 uur ging er immers de allereerste Race for the Cure van start. Een niet-competitieve looptocht die vooral mensen met allerlei levensbedreigende ziektes in beeld wil brengen. Op zo'n momenten kom je weer even tot het besef wat echt belangrijk is in het leven. Enkele mensen die me nauw aan het hard liggen besloten enkele jaren geleden, na het verlies van een familielid, Letzribbon uit de grond te stampen. Een liefdadigheidsorganisatie die lotgenoten met een levensbedreigende ziekte in contact met elkaar wil brengen. (www.letzribbon.net) Prachtig initiatief. Toen ze me onlangs vroegen of ik wou deelnemen aan hun looptocht moest ik er dan ook niet lang over nadenken. Het zou immers een goede opwarming zijn voor mijn wedstrijd later op de middag. De looptocht was een gezellig samenzijn. Onze letzribbon t-shirts werden veelvuldig in deaandacht gebracht.Allerlei randanimaties zorgden voor een leuke sfeer. Volgend jaar zal ik er zeker weer bij zijn! Hopelijk Lien Van De Kelder dan ook weer... Na het afscheid nemen vlogen we in vliegende vaart richting Mechelen. Om 15u stond ik er als een van de topfavorieten aan de start van de GVA Dwars door Mechelen. Een 10km wedstrijd die ik vorig jaar won. Om die reden mocht ik dit jaar met nummer 1 starten. Opvallend toch, hoe je doorhet dragen van dat nummer langs alle kanten wordt aangegaapt. Het traditionele groene RAM-truitje werd deze keer gewisseld voor een witte outfit, geschonken door de Sportdienst van Stad Mechelen, waarvoor dank. De wedstrijd zelf gaf me een dubbel gevoel. Enerzijds heel tevreden over het niveau dat ik in deze periode van minimale training haal (30.07min op 10km, al lijkt het mij vrijwel zeker dat het geen volle 10km was). Anderzijds diep ontgoocheld. 3/4 wedstrijd nam ik het kopwerk voor mijn rekening, met een sleper in mijn zog. Hij nam de stratenloop op als een tactische wedstrijd. Ik begreep er niets van. Een pistewedstrijd die uitdraait op een tactische strijd is een vaak voorkomend feit, maar een stratenloop waar er niet voor het geld gelopen wordt? Ik heb zo mijn bedenkingen... Enfin, het resultaat was dat hij me kon losgooien op anderhalve kilometer van de finish. Ik was niet meer in staat zijn demarrage te remonteren.Hij liep me op 15sec. Terechte winnaar dus, laat daar geen twijfel over bestaan. Alleen de manier waarop zorgde voor een wrang gevoel achteraf. Bedankt voor de vele aanmoedigingen, op sommige momenten kreeg ik er zelfs kippenvel van.
P.S. Blijkbaar heb ik door de triatlonwedstrijd van vorige week mijn loopmicrobe doorgegeven. Zowel Anne Verbist, onze zwemster, als Steven Bouwens, onze renner, stonden aan de start van de Dwars door Mechelen. Mooi zo!
Hiermee sluit ik het zomerseizoen 2009 volledig af. Een laatste rustweek moet ervoor zorgen dat ik met frisse benen en volle moed aan de voorbereiding voor het winterseizoen kan beginnen. The show must go on!
Als uitloper van een lang seizoen stond vorige zaterdag de eXemin Business Triatlon op het programma. Als grote triatlonfan keek ik wel uit naar deze dag. De aflossingstriatlon is een onderdeel van het SP&O triatlonweekend van Mechelen. In deze vorm van triatlon start je in een ploeg van drie. Het zwemmen, fietsen en lopen worden telkens door een andere ploeggenoot uitgevoerd. In dit soort wedstrijden staat vooral de teamspirit en het ludieke voorop, maar toch zakken jaarlijks Belgische toppers uit zowel het zwemmen, lopen als fietsen af naar Mechelen. Dit jaar was het niet anders. In de opwarmingszone waren dan ook atleten zoals Stefan Van den Broeck, Sanne Torfs, Wesley De Kerpel, Tim Clerbout e.a. te spotten. Dat er hard zou gestreden worden was dus wel duidelijk. Als loper ben je uiteraard des te afhankelijker van de prestaties van je zwemmer en fietser. Door het wat onverwachts tegenvallen hiervan (we weten nog altijd niet waarom), moest ik geruime tijd na de topatleten van start gaan. Na het sukkelen met de enkelband vertrok ik voor mijn 8,5km. De eerste 100en meters waren gewoon kicken. Bangelijk, zo veel volk! Ik had mezelf ondertussen voorop gesteld om er voor mij een goede test van te maken, aangezien we enkel nog aanspraak maakten op een ereplaats. Het werd één grote inhaalrace. Van groepje naar groepje. Niet echt een manier van lopen dat ik gewoon ben, maar op deze manier behield ik telkens een mikpunt. Ik liep de 3de looptijd. Een resultaat waar ik meer dan tevreden over was.
Kortom, leuke sfeer, goede organisatie en bevredigend resultaat in de rustperiode. Go SP&O.
Wekenlang trainen, dagenlang stressen voor die ene dag waar het allemaal om draait. En die dag vond zondag plaats. Het was de dag waarop de Belgische medailles voor juniors en beloften werden uitgedeeld en waar het zomerseizoen min of meer eindigde. Sinds de Flanders Cup wedstrijd van Merksem verliepen de trainingen alsmaar vlotter en vlotter. Omwille van die reden was er stiekem toch enige blijk van ambitie in mijn hoofd geslopen. Hier en daar hoorde ik dat een podiumplaats er misschien wel inzat. Ikzelf probeerde me geen onnodige druk op de schouders te leggen. Gewoon alles geven, valt het mee, dan is het een mooie kers op een fantastisch seizoenseinde. Valt het tegen, so what? Het werd het eerste... De weergoden waren zondag blijkbaar geen fan van atletiek. Er hingen grijze wolken boven Kessel-lo, er stond een strakke wind, en de temperatuur liet zeker niet blijken dat het nog zomer was. Kortom, geen ideale omstandigheden. Dat bleek ook in mijn wedstrijd, de 5000m bij de beloften. Geen enkele atleet was bereid een strak tempo op te leggen. In tegendeel, onze eerste kilometer werd onder het commando van Sanne Torfs (trainingspartner/bondgenoot/nieuwe Belgisch kampioen) aan een joggingtempo afgewerkt. Het ging zo traag dat er nog tijd was voor een praatje. Af en toe durfde er iemand een prikje uit te delen, maar nooit werd er een definitieve kloof geslagen. Blijkbaar voelde niemand zich oppermachtig. De vrees op te vroeg pijlen te verschieten zat er duidelijk in. Ruben Vandevelde, op papier topfavoriet zorgde met enkele snedige demarrages ervoor dat het kaf van het koren werd gescheiden. Er ontstond een definitieve kopgroep die bestond uit Sanne Torfs, Ruben Vandevelde, Florent Caelen, Nederlander Michel Basemans en mezelf. Om beurten trachtten we elkaar af te matten met enkele snedige demarrages. Met nog 2 ronden voor de boeg besloot Michel Basemans, die als Nederlander geen aanspraak maakte op het podium om het veld open te lopen. Sanne schoof mee in zijn zog. Ik liep op dat moment op kop van de groep en zette me opzij. Het was immers niet aan mij om mijn trainingsmakker terug te halen, ik zat in een zetel. Laat de rest maar werken dacht ik. Tot mijn grote verbazing hield Vandevelde in en ook Caelen kon/wou? geen pijlen verschieten. Resultaat, Sanne kreeg de eerste 50m vrijgeleide. Dit gaf hem kennelijk vleugels en hij gooide alle registers op tafel. Al snel wist ik dat we hem nooit meer zouden zien voor de finishlijn. Ik concentreerde me dus op een nakende spurt met drie voor de twee overige podiumplaatsen. Vandevelde zette de spurt aan, waar behoorlijk wat snee op zat. Ik probeerde alles wat in mijn lichaam zat er nog uit te halen maar finishte op een 3de plaats. 3de plaats! BRONS! Wie had dat gedacht? Ik zeker niet. Gehoopt misschien wel... Ik haaste me dan ook om zo snel mogelijk Sanne te feliciteren. Plaats 1 en 3 op het BK, volgens mij hebben we elkaar de laatse maanden op de juiste manier pijn gedaan op training. Voor mij was dit de perfecte afsluiter van een mooi seizoen. Misschien dat er nog wel meer in zat, wie weet. Ach ja, gegokt en verloren. Of beter gezegd, gegokt en maar half gewonnen. Het is vooral tevredenheid dat overheerst!
En niet te vergeten, bedankt aan alle supporters die op post waren! Niet alleen vandaag, maar doorheen het hele seizoen waren jullie een grote steun! Bedankt aan mijn ouders, tante en nonkel. Bedankt André (ook voor het beeldmateriaal), Moon, Noah, Ewoud, Sarah, Kim&Joost, Els, enz enz
Als afsluiting volgt komende zaterdag nog de aflossingstriathlon van Mechelen. Net als vorige jaar zal ik de zelfde ploeg vesterken tijdens de loopploef. Nadien wordt het seizoen helemaal afgesloten met de GVA Dwars Door Mechelen. En dan rust, rust, rust....en nagenieten van dit moment.
