Afgelopen weekend stond helemaal in het teken van de CC-manche van Roeselare. Zaterdagmiddag vertrok ik samen met Els en mijn ouders richting zee, waar we zouden overnachten om dan zondag naar Roeselare door te rijden. In de vooravond ging ik nog wat loslopen met Pieter Rijnders, die omwille van dezelfde reden aan zee vertoefde. Het werd een gezellig duurloopje waarin we beiden onze gedachten over Roeselare uitwisselden. In mijn ogen is Pieter een modelatleet waar nog velen een voorbeeld aan zouden moeten nemen.
Na een goede nachtrust trokken we richting Roeselare. Daar aangekomen merkte ik dat het traditionele ploeterwerk dit jaar achterwege mocht gelaten worden. Het anders zo zware, zompige en modderige parcours lag er ondanks de regen kurkdroog bij. Voor mij persoonlijk betekende dit een meevaller. Na de opwarming haastte ik me omstreeks half 3 richting startlijn. De ijzige wind, die vol op de startlijn gericht stond, maakte dat ik haast uit m'n vel bibberde. Na het startschot spurtte ik me bewust naar de voorste gelederen. Ik wist dat de snelheid van in het begin hoog zou liggen en wou absoluut vermijden ingesloten te raken. Al snel bevond ik me rond de 15e positie. De eerste ronde werd er werkelijk als gekken gelopen. Ik koos er bewust voor om me niet te mengen in de eerste gelederen. Vele snelstarters zouden naarmate de wedstrijd vorderde het toch moeilijk krijgen. Al snel kwam ik in een groepje met Stijn Garain, Mats Lunders en Dries Busselot terecht. Halfweg wedstrijd was het Mats, die als eerste de rol loste. Met z'n driëen onderhielden we een strak tempo en al snel haalden we Michaël Brandenbourg bij. Tot mijn verbazing liepen we even later ook op en over Kim Ruell. Kim, die vorige week in Duffel zo sterk voor de dag kwam, had blijkbaar zijn dagje niet. Halfweg de voorlaatste ronde hoorde ik tijdens de afdaling van het enige bergje plots een luide gil. Ik keek achterom en zag dat Dries Busselot een tuimeling maakte. De laatste ronde zou zo een duel worden tussen Stijn Garain en mezelf. Langzaam maar zeker probeerden we één voor één elkaar met lichte tempoversnellingen het leven zuur te maken. De laatste 250 meter, dat wel uit modder bestond, begon Stijn van de kop af te beuken. Ik beet op mijn tanden, maar moest in de laatste 50m toch mijn meerdere herkennen in de cross-specialist, die Stijn toch wel is. Zo eindigde ik uiteindelijk op een 17e plaats.
Waarschijnlijk zal de volgende wedstrijd niet zo lang op zich laten wachten. Normaal zal ik komende zondag starten in de Internationale Warandeloop in Tilburg (NL)
Als laatste doorgedreven training in de aanloop naar de Crosscup van Roeselare, kwam ik zondag aan de start van de korte cross van mijn eigen club, AC Duffel. De Duffelse cross heeft door de jaren heen een ijzersterke traditie opgebouwd. Dit was ook dit jaar weer merkbaar aan de deelnemerslijst dat de organisatie aan de start kon brengen. Traditioneel is het parcours op en rondom mijn trainingspiste zeer lichtlopend. De regen van de afgelopen dagen besliste er dit jaar anders over. Voor het eerst sinds lang lagen er enkele zware modderstroken in het parcours verwerkt. Omstreeks 15u haastte ik me richting startlijn. Al snel merkte ik de gezichten van enkele korte cross-toppers zoals Kim Ruell, Ali Hamdi, Jean-Charles Byl, Lucas Van Assche, enz. Naast het stonden ook mijn beide trainingsmakkers, Sanne Torfs en Jens De Roovere aan de start. Na de start werden we meteen de modderstrook in gestuurd. Ondanks heel wat duw- en trekwerk wist ik me vrij goed te positioneren rond de 5de positie. Na de doorkomst aan de finish, met nog 2 ronden voor de boeg, merkte ik dat er zich reeds een klein groepje van een 6-tal man had afgescheiden. Ik was verrast, want desondanks het relatief lichtlopend parcours, lag het tempo niet bijster hoog. Met nog een ronde voor de boeg plaatste Sanne een verrassingsaanval. Buiten Kim Ruell was iedereen verrast van Sanne's doordachte zet. Voor ik het goed en wel besefte had het duo al 15m voorsprong op ons groepje. Na een kleine aarzeling besloot ik ook alle registers open te trekken en de gashendel helemaal open te draaien. Al snel slaagde ik erin de korte crossers pur sang zoals Van Assche en Hamdi achter me te laten. Enkel de sterke Brusselaar Jean-Charles Byl sputterde aardig tegen. Bij het opdraaien van de piste, op zo'n 250m van de finish, besloot ik mijn beperkte spurt aan te spreken. Goed wetende dat het niet zozeer de snelheid, maar vooral de frisheid is die het hem doet, trachtte ik vanuit koppositie om Byl uit mijn zog te spurten. Blij verrast met de versnelling dat ik nog in huis had, slaagde ik erin om hem af te houden om zo als 3de over te finish te komen. Kim Ruell werd de verdiende winnaar, voor Sanne, die duidelijk ook helemaal klaar is voor Roeselare.
De eerste echt grote afspraak van het winterseizoen vond afgelopen zondag plaats. Rondom het Molse Zilvermeer werd de eerste echte CC-manche afgewerkt (Relays niet meegerekend). In het verleden liep ik deze wedstrijd al één keer, en de herinnering dat ik daaraan overhield was niet te best. Ik liep me toen helemaal vast in het mulle zand.
Na de CrossCup Relays werkte ik samen met Sanne met succes nog enkele serieuze volumetrainingen af. Ons doel voor het eerste deel van het winterseizoen ligt op de CC van Roeselare, en in functie daarvan moest er in aanloop van de CC Mol nog serieus getraind worden. Dat de conditie momenteel al meer dan degelijk is, had ik al gemerkt. Toch vreesde ik, door de zware trainingsweek, nog wat nodige frisheid tekort te komen in Mol. Een selectief parcours als Mol liegt namelijk nooit.
Samen met mijn duurloopmakker Koen Naert vertrok ik vanuit Leuven naar Mol. Daar aangekomen merkten we al snel dat het parcours enkele veranderingen had ondergaan. De lastige zanderige heuvel werd achterwege gelaten, en in plaats daarvan werd de lichtlopende bosstrook een heel stuk verlengd. Kortom, het parcours werd er een pak sneller, en minder selectief door. Iets was ik op dat moment alleen maar kon toejuichen.
Met maar liefst 46 atleten stonden we omstreeks half 3 aan de start. Het niveau van atleten was er niet minder om. Naast de gevestigde waarden, stonden ook de hele top van de korte cross van vorig jaar, en enkele uitstekende buitenlandse atleten aan de start. Na heel wat gedrum in de eerste 150m zanderige meters draaide ik rond de 30ste positie het bos in. Een goede start kan je dit moeilijk noemen.Al gauw maakte ik enkele plaatsjes goed, om in een groepje met o.a. Tom van Hooste terecht te komen. Halfweg wedstrijd besloot ik het groepje achter te laten en jacht te maken op wat er zich voor mij afspeelde. Al snel kwam ik bij Wesley De Kerpel, die duidelijk zijn dagje niet had. Niet veel later vormde ik een duo met de Nederlander Gerwin van der Hurk, die op het EK cross U23 nog 19de eindigde. In de laatste hectometers bewees Gerwin nog over de meest frisse benen te beschikken. Ik finishte uiteindelijk als 19e, en als 13e Belg. Een resultaat waar ik op dat moment best mee kon leven.
Komende zondag zal ik nog aan de start komen van de korte cross van mijn eigen club, AC Duffel. Ook naar deze wedstrijd zal ik niet afbouwen, en de cross opnemen als training. Benieuwd wat het resultaat zal zijn!
Afgelopen zondag werd het winterseizoen officieel op gang geschoten. Plaats van afspraak was de Gentse Blaarmeersen waar de eerste van acht CrossCupmanches gelopen werd. Naar jaarlijkse traditie bestaat de eerste manche uit de Relays. Enkele jaren geleden liep ik deze aflossing al eens met een ploeg van RAM. Toen waren onze ambities beperkt en eindigden we ergens in de grote massa. Zondag was het anders. Ik maakte deel uit van de A-ploeg van Duffel die naast mezelf ook uit Mario Van Waeyenberge ook uit Sanne Torfs bestond. Mario zou als startloper de eerste 1500m voor zijn rekening nemen, nadien ging ik van start voor 3000m om nadien de stok aan Sanne te geven voor zijn 4500m. Vooraf ambieerden we de top-5
Bij het verkennen van het parcours merkten we al snel de drastische veranderingen die door de organisatie doorgevoerd werden. Het 1500m-lange parcours was een aaneenschakeling van korte, haakse bochten. De traditionele zandstrook op het einde van het parcours werd wel behouden. Wanneer Mario van start ging, haastte ik me naar aflossingsbox. Ondertussen waren alle hemelsluizen opengegaan en werd het parcours omgetoverd tot één grote glibberige schaatsbaan. Op 300m van het einde kon ik voor het eerst een glimp van Mario opvangen. Alsof zijn ziel ervan afhing, trachtte Mario bij de koplopers aan te pikken. Met een lichte achterstand op de koplopers kreeg ik de stok als 4de overhandigd. Al gauw liep ik mezelf naar de 2e positie, op een zucht van koploper Florent Caelen. Door mijn beperkte bochtbehendigheid was het vloeken van de eerste tot de laatste minuut op het draaierige parcours. In de bochten verloor ik dan ook telkens kostbare tijd. Achter mij voelde ik stilaan de hete adem van oude, maar lang niet versleten krijger, Tom Van Hooste. Aan de doorkomst na 1 ronde had Tom zich helemaal in mijn spoor genesteld. Bij het nemen van de bochten was ik getuige waarom Tom in het verleden reeds zon sterk crosser was. Hij vloog werkelijk door de spekgladde kronkels, zonder enige slipper. Ik daarentegen, verloor telkens kostbare tijd. Achter mij was ondertussen de tegenstand een pak verder teruggevallen. Na 3000m kon ik mijn stok in 3e positie afgeven aan Sanne. Sanne vocht voor wat hij waard was, maar moest toch o.a. Dame Tasama laten voorgaan. Geen schande uiteraard. Uiteindelijk finishte Sanne als 5de, wat ons de verhoopte puntenbonus voor het CrossCup-klassement opleverde. We waren zeer tevreden met onze sterke prestatie. Als we op deze manier kunnen doorgaan, staat er ons nog mooie dingen te wachten in het komende cross-seizoen.
Els liep ook haar eerste offciële wedstrijd voor DCLA. Els startte als startloopster voor het 3e team van DCLA . Tussen al het snelle geweld liet Els zich in het begin wat terugdrummen. In de laatste zandstrook kon ze nog heel wat atleten oprapen, om de stok af te lossen rond circa 25e positie. Ook Els was best tevreden met haar prestatie. Ze besefte maar al te goed dat dit veel te kort voor haar was, maar toch merkte ze al serieuze vooruitgang. Ook haar conditie zal in de komende weken nog een pak de hoogte in gaan.
Zondag trokken Els en ik naar Kapelle-op-den-Bos. Jaarlijks organiseert AWE, de onderafdeling van RAM de Massacross. Aangezien ik mijn cross-spikes niet meer aanknoopte sinds het BK van maart, besloot ik om toch deel te nemen en er een stevige training van te maken. Met mijn zware ekiden-wedstrijd in het acherhoofd besloot ik om mijn ambities niet te hoog te stellen, en gewoon een testje te doen met het oog op de CrossCup Relays van aanstaande zondag. Ook Els besloot om deel te nemen, eveneens om er een doorgedreven training van te maken.
Normaal trekt de Massacross niet zon sterk deelnemersveld. Ik was dan ook verrast om Stijn Lintermans tegen het lijf te lopen. Stijn is een sterke crosser en besloot om de cross ook mee te pikken als training.
Om half 4 klonk het startschot voor de dameswedstrijd. Els diende 2400m af te leggen. Een beetje kort voor haar, maar niet onverstandig met het oog op het zware werk dat ook haar nog te wachten staat in de komende winter. Els startte de eerste ronde behoudend en ontbond tijdens de tweede ronde al haar duivels. Ze maakte een achterstand van 15m goed op de voor haar lopende atlete. Op het laatste heuveltje trok ze nog eens extra door, waardoor ze onbedreigd naar de 3e plaats liep. Hiermee was ze best tevreden, al had ze het gevoel niet echt diep in haar krachten getast te hebben.
Een kwartier later haastte ik me naar de start voor mijn 5500m, ofwel 5 ronden. Na het startschot spurtte ik me in koppositie en ik bleek na 300m losgeslagen te zijn. Nochtans had ik niet het gevoel het volle pond te geven. Luid aangemoedigd door de supporter(tjes) vervolledigde ik mijn wedstrijd op een strak tempo. Uiteindelijk bleek mijn voorsprong gegroeid tot zon 150m. Stijn, die ook de naweeën van de ekiden ondervond, liep zich onbedreigd naar de 3e plaats.
Met dit testje ben ik best wel tevreden. Dit jaar liep ik al enkele wegwedstrijden in de voorbereiding, iets wat ik vorige jaren nooit deed. Het resultaat was altijd bevredigend, wat me nu al het nodige vertrouwen geeft om voor de eerste keer de volledige CrossCup campagne aan te vatten. Zondag wordt het startschot gegeven van deze campagne in de Genste Blaarmeersen tijdens de jaarlijkse Relays. Afwachten wat het resultaat wordt, al beschikken we met Mario Van Wayenberghe, Sanne Torfs, en mezelf over een sterk Duffels trio.
Zaterdagmiddag haastten Els en ik ons richting Koning Boudewijnstadion. Dit stadion is traditioneel de start en finishplaats van de ekiden. Omstreeks half 12 werden we verwacht voor een eerste kennismaking met mijn ploeg voor die dag, het SCOTT-team. Na lang aanschuiven in de file arriveerden we nog net op tijd op de Heizel. Daar werd ik goed ontvangen door ploegcaptain Pieter Rijnders. Naast Pieter bestond onze ploeg ook nog uit Pieter Heemeryck, Dries Busselot, Glen Laurens en Roel Pauwels.
Op papier hadden we best wel een sterke ploeg op poten gezet, al wisten we dat tegen de favorieten zoals Nike en den Blompot geen kans zouden maken. Top-5 was vooraf de ambitie.
Omstreeks 13u startte Glen Laurens aan zijn eerste 5km. Glen liep een sterke wedstrijd en draaide als 5de de piste van het Koning Boudewijnstadion op. Ik nam de tasuki van hem over om aan mijn 2 ronden van 5km, ofwel 10km te beginnen. Na nauwelijks 200m had ik me in het spoor van een atleet van CABW gespurt. Ik voelde dat zijn tempo te laag lag, in gedachte houdend dat op die manier andere ploegen uit de achtergrond zouden terugkeren. Ik besloot het tempo te verhogen. In de verte zag ik Lander Vandroogenbroeck zon 40m voor me uit lopen. Ik twijfelde even: ofwel in 1 ruk naar Lander trachten te lopen en me zo lang mogelijk in zijn spoor nestelen ofwel mijn hele 10km alleen afwerken. Ik besloot het erop te wagen en naar Lander toe te lopen. Het zware, heuvelachtige parcours maakte deze opdracht des te zwaarder. Na 3km naderde ik tot op 5m van Lander, al duurde het nog lang alvorens ik de aansluiting met hem helemaal maakte. Wanneer we de piste passeerden na 5km, liep ik helemaal in zijn zog. In de 2de ronde van 5km trachtte ik Landers werk te ontlasten door de kop over te nemen. Ik voelde dat op dat moment het beste al uit mijn benen was en het duurde dan ook niet lang alvorens hij het kopwerk weer voor zich nam. Tijdens de wedstrijd stond ik er nog maar eens van verbaasd wat een straffe kerel Lander wel is. In Eindhoven liep hij zijn marathon in 2u19 en nog wat. Nauwelijks een week later liep hij alweer de pannen van het dak. Tijdens de laatste hectometers moest ik meter per meter Lander laten gaan. De laatste helling werd puur op karakter naar boven gelopen. Na 31.58 gaf ik de tasuki op mijn beurt door aan Roel, die vanuit de 4de positie aan zijn 5km kon beginnen. Met mijn tijd van 31.58 kon ik best wel tevreden zijn. Het bedroeg de 5de snelste tijd en gezien het parcours, was dit best een goede tijd voor deze fase van het seizoen.
Ondertussen verliep het wedstrijdverloop alsmaar beter voor ons SCOTT-team. Pieter Rijnders had zich tijdens zijn 10km van de 4de naar de 3de plaats kunnen knokken. Onze podiumkansen werden alsmaar groter en groter. Wanneer Dries Busselot, als slotloper, aan zijn 7,195km begon, hadden we een ruime voorsprong uitgebouwd op onze achtervolgers. Na 2u14 waren we dan ook meer dan tevreden met onze 3de plaats overall!
Proficiat aan al mijn ploegmakkers van team SCOTT. Iedereen ging tot het uiterste, wat resulteerde in een mooie 3de plaats na het Nike-team en den Blompot.
Begin deze week kreeg ik via Kim Barbé de vraag om te hazen op de marathon van Eindhoven. Mijn job zou eruit bestaan om minstens een halve marathon te hazen naar een richttijd van 2u20min. Gezien mijn geringe ervaring met het hazen en een conditie die nog volop in stijgende lijn is, twijfelde ik even. Na kort overleg met mijn trainer besloot ik om toch in te gaan op het aanbod. De atleten waarvoor ik zou hazen waren naast een Spanjaard, Nederlander en een Britt, ook Stijn Fincioen en Francies Van Steenbrugghe. Enkele dagen alvorens ik afzakte richting Eindhoven, kreeg ik het nieuws van Kim Barbé, dat de 2e haas had afgehaakt, en dat hij nog op zoek was naar iemand die samen met mij de groep op sleeptouw kon nemen. Ik contacteerde Sanne, die meteen instemde. Zo zouden we samen minstens de halve marathon in 1u10 afwerken. Doordat ik van een Subtop-arrangement kon genieten, mochten Els en ik al vanaf zaterdag richting Eindhoven afzakken. Zo gezegd zo gedaan. Zaterdagmiddag vertrokken Els en ik noordwaarts. Na goed een uur rijden arriveerden we in Eindhoven. We namen onze intrek in één van de mooie kamers van het Sofitel hotel. Naast alle subtoppers, werden ook alle topfavorieten voor de marathon (lees: Kenianen) in dat hotel ondergebracht. Na enige verfrissing trokken Els en ik richting Runnersbeurs. Omstreeks half 6 haastten we ons richting Hospitality-room, waar we door de organisatie gebriefd werden. Het parcours werd ons uit de doeken gedaan, de windrichting/-sterkte, de hazen werd voorgesteld, de drankbevoorrading,... Kortom, alles kwam aan bod. Voor mij was het de eerste keer dat ik te maken kreeg met zo'n professionele omkadering. Na de briefing stond de pastaparty op de agenda. Samen met andere Belgen, waaronder Stijn Fincioen, Tom Vanslambrouck, Lieven Vandenbroeke, Francies Van Steenbrugghe, enz. genoten we van de nodige koolhydraatjes. Op de tafel naast ons, waar de toppers uit Kenia zaten, werd de Ugali rijkelijk naar binnen gepropt. Nadien trokken we elk richting hotelkamer voor de broodnodige nachtrust. De volgende ochtend zaten we omstreeks 7u alweer aan het ontbijt. De marathon werd tenslotte om 11u op gang geschoten. De energievoorraad werd een laatste keer rijkelijk aangevuld. Omstreeks 10u15 trokken we richting parcours. De zijlijn was al rijkelijk gevuld met enthousiaste toeschouwers. In overleg met Stijn en Francies namen Sanne en ik nog een laatste keer de richtlijnen door. Verdere informatie zouden we nadien wel met korte signalen in de wedstrijd bespreken. Klokslag 11u begonnen we aan onze lange tocht. Al gauw hadden we het goede ritme te pakken om na 5km in 16.21min door te komen. Het leek me verstandig om al vanaf de eerste bevoorrading verfrissing te zoeken. Ik wist nl. dat het gevaar van de man met de hamer op elk moment kon toeslaan. Na 10km passeerden we in 32.51min. Perfect op schema. De 5km die daarop volgde, waren de zwaarste van het parcours. We hadden onthouden uit de briefing dat daar de wind serieus in het nadeel blies. Zij aan zij probeerden Sanne en ik het tempo zo egaal mogelijk te houden, en als het even kon ook nog zoveel mogelijk atleten uit de wind te zetten. Aan het 15km punt passeerden we in 49.38min. De laatste kilometers van de eerste ronde, waren werkelijk om kippenvel van te krijgen. Soms 3,4 rijen dik werden we aangemoedigd. Toeters, trompetten, of luide gillen, alles was van de partij. Wanneer we de finish een eerste eerste keer passeerden, aan het halve marathon punt, hadden we exact 1u09min51sec op de teller. Vanaf dan was onze opdracht voor mekaar. Na kort overleg met Sanne bleek dat we allebei nog over een reserve beschikten. We zouden in steun van Stijn en Francies nog even doorgaan. De buitenlanders plaatsen op dat moment een versnelling. Stijn en Francies gaven aan niet mee te versnellen. Vanaf dat moment liepen we met 4 Belgen. Lang duurde dit niet. Francis kreeg een zwak moment te verduren en moest de rol lossen. Sanne, die door een rugblokkage de energie zo uit zijn lichaam voelde stromen, besloot om ook het tempo te laten zakken en bleef bij Francies. Vanaf dat moment bleef ik enkel over in steun van Stijn. Wanneer we het 25km punt naderden hadden we de buitenlanders alweer te pakken. Ik voelde me nog heel sterk en vroeg aan Stijn om door te gaan. Meer dan een knik had ik niet nodig, en voor we het wisten hadden we de Spanjaard, Nederlander en Brit achter ons gelaten. Ik zag in de verte een volgend groepje voor ons uitlopen en gaf aan Stijn tot bij hen te willen brengen alvorens uit te stappen. Aan km 30 hield ik het voor bekeken. De klok stond op dat moment stil op 1u40min04sec. Ik wachtte even op de hazenbus die me terug richting Sofitel bracht. Daar aangekomen kon ik terug op krachten komen en samen met Sanne onze wedstrijd analyseren. We waren trots op onze prestatie. Uitendelijk had Sanne ruim 6km extra gezwoegd en ik had er 9km extra dan gepland opzitten. Groot was dan ook de opluchting toen we vernamen dat Stijn als 2e Beneluxer was gefinished naar 2u22min. Een hele knappe prestatie. Achteraf bekeken heb ik enorm genoten en ben ik enorm blij dat ik deze nieuwe ervaring rijker ben. Ik heb een nieuwe discipline van het lopen ontdekt, waar ik nu al aan verkocht ben. Ik ben er dus vast van overtuigd dat ik nog wel een paar keer aan de start van de marathon zal staan. Al zal het dan misschien niet als haas zijn. Dit zijn natuurlijk verre toekomstplannen. Eerst en vooral zal ik me fixeren op de doelen in de nabije toekomst. Aanstaande zaterdag zal ik de Brussels Ekiden met het SCOTT-team afwerken. Gezien de sterkte van het team denk ik dat we in staat moeten zijn een dichte ereplaats weg te kapen. De week nadien wordt het winterseizoen officieel op gang geschoten met de CrossCup Relays in Gent. Daar zal ik voor de eerste keer met het Duffels team aantreden. Ik kijk er nu al naar uit!
Zoals de jaarlijkse traditie het wil, trad ik ook deze keer weer aan in Dwars door Mechelen. Ook Els pikte deze wedstrijd graag mee als conditietest. Ideaal mag deze wedstrijd dan wel niet vallen vanwege de rustperiode, lopen in je eigen stad valt niet vaak door en ik zou het dan ook betreuren om deze wedstrijd vanaf de zijkant te moeten bekijken. Dwars door Mechelen is een wedstrijd die alsmaar meer aan belangstelling wint, zowel bij topatleten als amateurs. Daar kon ook ik getuige van zijn wanneer ik mijn opwarmingsrondjes afwerkte in de Nekker. Een massa volk stroomde toe, met daaronder ook enkele kleppers zoals Maarten Van Steen, Michel Basemans en Nick Van Peborgh. Omstreeks 15u werd onze wedstrijd op gang geschoten. We waren nauwelijks enkele 100en meters ver of er viel al een beslissende kopgroep met daarin de te verwachten namen, zoals Maarten, Michel, Nick en mezelf. De eerste kilometers werd er wat behouden gelopen. Vooral Nick en ikzelf zorgden ervoor dat de kloof met de achtervolgers alsmaar groter werd. Na halfweg wedstrijd hadden we mekaar goed gevonden, zodat we met z'n vieren één voor één tempo maakten. Stelselmatig werd het tempo opgevoerd. Na 7km, wanneer we de Mechelse binnenstad inliepen, was er van demarrages dan ook geen sprake. Het strakke tempo zorgde ervoor dat iedereen op zijn limiet liep. Het ging zo snel dat Nick Van Peborgh als eerste kraakte en de rol moest lossen na 8km. Met z'n drieën gingen we de finale in. Bij de eerste passage langs de Grote Markt werd ik langs alle kanten luid aangemoedigd. Met nog 500m voor de boeg was het Michel Basemans, die als eerste de rol moest lossen. Zo werd het in de laatste 150m een man-tegen-man gevecht tussen mezelf en Maarten Van Steen. Maarten won uitendelijk vlot de sprint en finishte in 29'44min. 3sec. later finishte ik in een tijd van 29'47min. Al bij al was ik zeer tevreden van mijn conditietest. Verliezen van een man als Maarten Van Steen is geen schande, ook al had ik graag met het goud naar huis gegaan. Els finishte in een tijd van 41'.01min. Ook zij was tevreden met deze chrono, ook al miste ze op een haar de sub-41 chrono.
Voor het BK dienden we deze keer de taalgrens over te steken. Waar het BK van vorig jaar, in Kessel-lo, tot in de puntjes geregeld was, heerste er dit jaar, in Nijvel, een chaotische sfeer. Toen we om 15u arriveerden bleek het uurschema al een vertraging van half uur opgelopen te hebben. Daarnaast had het regenweer ervoor gezorgd dat de grasvelden rondom de piste omgetoverd werden tot spekgladde modderpoelen. Tijdens het opwarmen zocht ik al snel het gezelschap van Sanne en Dieter Vanstreels. Dieter was voor mij, naast Sanne en Florent Caelen een te vrezen kandidaat voor de podiumplaatsen aangezien hij in een goeie dag zowat onklopbaar is en over een te vrezen eindschot beschikt. Een uurtje later dan gepland begonnen we aan onze 12,5 ronden. Zoals zo vaak op een kampioenschap begon het ook deze keer heel tactisch (lees:traag). Na een kilometer besloot ik om het tempo geleidelijk de hoogte in te jagen. Al snel werd het kaf van het koren gescheiden. Een vijftal, dat bestond uit Sanne Torfs, Dieter Vanstreels, Florent Caelen, Lucas Van Assche en mezelf zou gaan streiden voor de titel. Florent prikte enkele keren serieus door, waardoor Dieter de rol moest lossen. Omdat het tempo nadien telkens weer gedrukt werd besloot ik mezelf op kop te zetten en het tempo te bepalen, om te vermijden dat er nog atleten uit de achtergrond zouden terugkeren. Op 700m plaatste Sanne een demarrage. Ik besloot om niet achter mijn trainingsmakker aan te gaan en liet de anderen het werk opknappen. Blijkbaar was er niemand in staat hem te volgen en zo kon Sanne voor de 3e keer op rij het goud in ontvangst nemen. Ondertussen ging ik samen met Florent Caelen en Lucas Van Assche de laatste rechte lijn in. Florent beschikte over een vlijmscherpe eindsprint en werd 2e. Ik vocht met Lucas een pittig duel uit en we passeerden gezamelijk de finishlijn. Mijn gevoel zei me dat ik net een fractie sneller was. Niets was minder waar. Na de finishfoto bekeken te hebben constateerden we dat ik effectief met mijn hoofd als eerste de finishlijn passeerde, maar dat Lucas' borst net een fractie sneller was dan de mijne. Enorm teleurstellend als je weet dat officieel de borstlijn als referentiepunt gebruikt wordt. De bevestiging kwam al gauw. Ik eindigde 0.01sec trager dan Lucas en miste dus op een haar na het podium. Even was ik ontroostbaar. Hoeveel dichter kan je bij het podium zijn? Met dit resultaat sloot ik mijn pisteseizoen af. Nu volgt er een rustperiode, waarin ik nog wel de Dwars door Mechelen zal lopen. Nadien start de opbouw naar het winterseizoen. De eerstevolgende keer dat ik in competitie zal treden, zal tijdens de CrossCup Relays zijn in Gent.
De kogel is door de kerk. Vanaf volgens seizoen zal ik niet meer in het truitje van RAM lopen, maar zal ik wel de kleuren van AC Duffel verdedigen. Ongeveer een jaar geleden begon ik te trainen onder Peter De Roovere, clubtrainer van Duffel. Ik stap dus niet over naar een compleet nieuwe club. Om mij sportief te verbeteren was deze overstap nodig.
Bedankt aan trainers en bestuur van RAM voor onze goede samenwerking.
Na een lange intervalloze periode was het weer even wennen toen ik thuiskwam. Ik vervoegde me bij de trainingsgroep en samen deden we enkele serieuze trainingen. Ik ondervond geen last meer, mijn kwaaltjes behoorden definitief tot het verleden.
Midden augustus was ook de periode waarin ik enkele herexamens diende af te werken. De dagen waren lang, de nachten plots heel kort.
Ik had me ingeschreven voor de 5000m op de Flanders Cup van Merksem. De voorbije 2 jaar was deze meeting telkens goed om mijn pr aan te scherpen. Ook dit jaar had ik me een nieuw pr voor doel gesteld. Voor het eerst mocht ik in de A-internationale reeks starten. Plots stond ik naast wereldtoppers zoals Alan Webb. In de wedstrijd werd enerzijds tempo gemaakt voor 13.20min en anderzijds voor 14.00min. Het kwam er dus vooral op aan mezelf niet op te blazen. Samen met Erwin Leysen en een Zwitser liepen we rondjes op het schema voor 14.10min à 14.15min. Op 3.5 ronden van het einde gaf ik er de brui aan. Ik was moe, leeg, uitgeput. Compleet radeloos keerde ik huiswaarts. In de rit naar huis raakte ik zelfs mijn stem kwijt. Het enige wat me op dat moment kon plezieren was slaap, véél slaap.
Een dag later kon ik de wedstrijd al een heel pak relativeren. Presteren doe je nu eenmaal onder perfecte omstandigheden, en die had ik verre van. Meer zocht ik er dan ook niet over.
Zo snel mogelijk het goede pistegevoel weer in mijn benen krijgen was mijn grootste zorg.
Omwille van die reden trok ik afgelopen vrijdag naar Mechelen. Samen met trainingsmakker Jens zou ik er de 1500m betwisten. Ik wist dat Jens al een heel seizoen jaagt voor onder de 4-minuten grens te geraken, en wilde hem daar graag een handje bij toesteken. Ook André zag de RAM-meeting als een ideale kans om het BR aan te vallen. Jammer genoeg had André zijn dagje niet. Na het startschot spurtte ik me meteen in koppositie van het peleton.
Jens volgde in mijn zog. Na 1200m kwam hij me met een serieuze versnelling voorbijgespurt. Eindtijd: 3.59. He did it! Zelf liep ik ook, zonder veel te verzwakken, de finishlijn over. Mijn goed gevoel had ik alvast teruggevonden.
Alles staat nu in het teken van het BK Beloften. De laatste kans om iets van het zomerseizoen te maken. Vorig jaar behaalde ik brons. Ik zou maar al te graag terug dat Nijvelse podium opkruipen. Allen op post zondag!
De dagen na het BK voelde ik me slecht, héél slecht. Barstende hoofdpijn en koortsaanvallen hielden me van mijn geplande trainingen. Trainen deed ik wel, maar telkens moest ik er vroegtijdig de brui aan geven. Een doktersbezoek drong zich op. Veel tijd had ik immers niet. Exact 6 dagen na het BK zouden Els en ik opnieuw op vakantie vertrekken voor goed 2 weken naar Noorwegen.
Eenmaal bij de dokter was het verdict duidelijk. Hitteslag! Nadien voelde ik steeds pijn in de longstreek waardoor een tweede doktersbezoek zich opdrong. Door de hitteslag had ik een virale infectie gedaan met een pleuritis als gevolg. In mensentaal: onsteking van de longvliezen. Daarmee werd dan ook meteen beslist om een rustperiode in te lassen. Ik kreeg de opdracht van zodra ik kon, enkel wat kilometertjes te malen in Noorwegen. Ik probeerde me het niet aan mn hart te laten komen.
Els en ik trokken gepakt en gezakt met de auto richting Denemarken. Van daaruit zou het met de boot richting Noorwegen gaan om vervolgens onze weg met de auto verder te zetten. Onze eerste halte werd Dalen. Een prachtig stukje Noorse natuur waar Els en ik zowel te voet als met de fiets van genoten. Een paar dagen nadien trokken we richting Nordseter, vlakbij Lillehamer, waar in 1994 de Olympische Winterspelen plaatsvonden. Vooral per fiets deden we een paar uitdagende tochten. Het was vaak slalommen tussen schapen en koeien, die asfaltwegen als slaapplaats bij uitstek verkozen. Doordat de medicatie hun nut begonnen te tonen, trok ik ook geleidelijk weer de loopschoenen aan. Weer een paar dagen later trokken Els en ik nog meer noordelijker om er onze eindbestemming te halen: Trondheim. Een keer kon ik er een duurloop afwerken met Pieter Hendrickx/ARAC, die er ook verbleef omwille van het WK oriëntatielopen. Daarnaast bezochten we per fiets/boot enkele prachtige eilandjes.
Goed uitgerust trokken Els en ik weer zuidwaarts. Ik was klaar om er weer tegenaan te gaan. Peter had me immers een paar pittige trainingen beloofd.
Na de thuiskomt van Gran Canaria ging het al snel richting Koning Boudewijnstadion. Traditioneel de plaats waar de Belgische medailles worden uitgedeeld. Ik liep nog nooit op de vernieuwde piste van de Heizel. Mijn zenuwen stonden dan ook strak gespannen. Wat moest ik verwachten van dit eerste BK? Was deze korte trainingsperiode voldoende om de goede form te pakken te krijgen? Ik had er vooraf een beetje het raden naar. Ik voelde me goed, heel goed zelfs, en haalde meer dan behoorlijke tijden op training, maar of dit voldoende was om een rol van betekenis te kunnen spelen? De tijd zou het wel uitwijzen...
Aangekomen in het stadion botste ik al snel op trainingsmakker Sanne. Door mijn reis had ik hem al een tijdje niet meer gezien. Als ervaren atleet gidste hij me richting opwarmingspiste. Doordat ik het reilen en zeilen van de Belgische atletiek een tijdje uit het oog verloren was, was ik ook maar weinig op de hoogte van wie wel/niet zou deelnemen, en wie wel/niet in goede doen was. In de warming-up zone werden al snel enkele vraagtekens weggevaagd. Atelaw Bekele, Abdi Nagaassa, Dame Tasama, Wesley De Kerpel, Lander VDB, Florent Caelen, Koen Naert, enz. liepen zich warm. Kortom, de crème de la crème van de Belgische atletiek zou ervoor zorgen dat het BK 5000 geen sisser werd. België zou België niet zijn als er naast Belgen ook geen buitenlanders aan de start staan natuurlijk. Begrijpe wie begrijpen kan...
Onder een stralend zonnetje werd onze wedstrijd op gang geschoten. Onder impuls van het Afrikaans geweld werd vanaf de start een goed tempo onderhouden. Ikzelf had al snel door dat het mijn dagje niet was. Net alsof ik het verleerd was hoe een 5000m te lopen liet ik me insluiten, maalde ik onnodig extra meters, enz. Sindsdien is wedstrijdritme geen onaantastbaar gebrip meer voor me. Na goed 3000m brak de groep volledig in twee. Samen met Lander Van Droogenbroeck en Frank Bollen trachtte ik een nog zo hoog mogelijk tempo te ontwikkelen.
Na het belsignaal van de laatste 400m zette Frank aan, ik probeerde nog aan te pikken, maar moest duidelijk mijn meerdere herkennen in hem. Ik finishte als 8ste belg in 14.29.50min. Ik heb er die dag het maximum uitgehaald en moest toegeven dat er gewoon niet meer inzat.
Wesley De Kerpel won oververdiende het BK in 14.03.87. Hij bevestigde daarmee zijn steile opmars die hij sinds afgelopen winter startte. Enorm sterk wat hij momenteel presteert. Florent Caelen en Maarten Van Steen vervolledigden het podium
Begin juli, net na de examenperiode, stapte ik samen met Els en een deel van mijn familie het vliegtuig op richting Gran Canaria. Van daaruit zou ik me 2 weken voorbereiden op mijn allereerste BK Senioren.
Na een kleine 4 uur durende vliegtuig stonden we met beide voeten op het Spaanse eiland. Met gehuurde autos vervolledigden we onze weg richting San Augustin, een kuststadje in het zuiden van Gran Canaria. Daar aangekomen konden we onze ogen niet geloven. De villa waar we 2 weken over beschikten baadde in een weelde van luxe. Sauna, jacuzzi met zicht op zee, zwembad, biljart, fitnesszaal,... Je kon het zo gek niet bedenken.
Zowel Els, mijn vader, als ikzelf bonden dagelijks onze loopschoenen aan. Onze duurtrainingen werkten we vooral af langs de kustlijn, aangezien het daar nog min of meer vlak was. Els vond in mijn vader een geschikte loopbuddy, terwijl ik de trainingen in mijn eentje afwerkte. Voor onze tempotrainingen trokken we naar de piste van het welklinkende Vecindario. We werden vooraf geïnformeerd dat dit dorpje vooral bij surfers erg in trek is. We konden het aan de levende lijve ondervinden. Vecindario bleek een windspot te zijn. Enorme rukwinden waren er dagelijkse kost. Geen pretje om in te trainen dus. We lieten het niet aan ons hart komen. Goed wetende dat er op dat moment een hittegolf België teisterde, hadden we zeker geen reden tot klagen. Tussen al het lopen/eten/luieren/... door trokken Els en ik erop uit met de fiets. We deden een prachtige tocht richting binnenland van Gran Canaria. Steile hellingen, pitorreske dorpjes, en een stralend zonnetje. Kortom, alle ingrediënten voor een geslaagde tocht waren aanwezig. Tussendoor maakten we van dichtbij de finale van het WK voetbal mee.
Met een aantal stevige trainingen in de benen keerden we huiswaarts terug, gewapend om het beste van mezelf te geven op het BK...
Zondag liep ik mijn 2e 5000m van het seizoen. Daarvoor trokken Els en ik naar de mooie mondopiste van Lokeren. De dag begon alvast niet zoals ik verhoopt had. Een gure wind, en vooral donkere regenwolken bepaalden het hemelbeeld. Niet bepaald de ideale condities om een snelle wedstrijd te lopen. Gelukkig stond de 5000m in de vooravond gepland, zodat de hemel beetje bij beetje openklaarde naarmate Els en ik Lokeren naderden. Enige spelbreker was en bleef de strakke wind.
In Lokeren aangekomen zocht ik al snel het gezelschap op van trainingsmakkers Sanne Torfs en Jens De Roovere. Sanne zou in deze wedstrijd fungeren als tempomaker, en Jens zou zijn eigen wedstrijd lopen in de hoop zijn persoonlijke besttijd aan te scherpen.
Wanneer het startschot weerklonk, nestelde ik me meteen in 2e positie, net achter Sanne. Sanne trok de hele groep op een lint, en het duurde dan ook niet lang voordat de groep in verschillende stukken brak. Na enkele ronden bleven we nog met zn tweeën over. Sanne beukte tegen de wind in en vocht voor wat hij waard was om het tempo hoog te houden. Als een schaduw volgde ik in zijn tred, al kon ik zelfs vanuit de 2de positie ondervinden welke impact de wind zondag had op het wedstrijdverloop. Op 600m van het einde gaf Sanne het sein om door te gaan. Hij zette zich in de 2de baan en ik vocht voor wat ik waard was. Wanneer ik de finish overschreed, bleef de klok stilstaan op 14min32. Zeker geen toptijd, maar wel één om, ondanks de omstandigheden, genoegen mee te nemen. Achteraf is het natuurlijk de teleurstelling die overheerst. Het is jammer om vroeg op het seizoen geen scherpe chrono te kunnen klokken. Zowel op de interclub, als in Lokeren ontbraken de ideale omstandigheden. Het zal in juli moeten gebeuren. Ook Sanne liep de wedstrijd uit en werd 2de in een tijd van 14min37. Achter hem ontstond een grote leegte, waarna Olivier Van Hoey de 3de plaats innam in een tijd van 15min13. Jens moest jammer genoeg zijn wedstrijd vroegtijdig staken.
Dank aan Sanne voor het mooie haaswerk. Ondanks dat het een ondankbare taak was in deze omstandigheden, heeft hij het er mooi vanaf gebracht.
Vanaf nu zal er een periode aanbreken waarin het even wedstrijdstil is. Examens zijn nu eenmaal prioritair in de maand juni.
Afgelopen zondag trok ik samen met Els de landsgrens over. We trokken richting het Nederlandse Hulst, waar ik aan de start zou staan van de 3000m op de Internationale Pinkstermeeting. Nooit eerder liep ik op de piste van Hulst en ik was dan ook benieuwd in welke mate deze beschut was tegen de hitte en wind die er die dag stond. Ook al hoorde ik vele atleten puffen en klagen over de omstandigheden, ik vond dat het al bij al wel meeviel. Misschien ben ik er net dat tikkeltje meer bestand tegen? Enkele snelle Marokkanen waren aangekondigd om de 3000m op sleeptouw te nemen, maar zij stuurden hun kat. Wie wel aan de start stond was Abdi Nagaasa, vergezeld van zijn persoonlijke haas Ghirma Bhranu. Ik wist al gauw op wie ik me moest focussen. De overige atleten aan de start van de A-reeks waren, voor mij, onbekende Noorderburen. Omstreeks 17u werd onze wedstrijd op gang geschoten. Nagassa spurtte zich naar de kop, en ik volgde in zijn zog. De haas moet zijn start compleet gemist hebben. Na 50 meter gaf hij me een ferme duw en spurtte zich zo naar de koppositie. Al gauw vormde zich een koptrio gevormd door Bhranu, Nagassa en mezelf. De overige Nederlanders liepen op dat moment al op ruime achterstand. Halfweg koers vond Nagassa het tetraag gaan en hij liep zijn haas voorbij. Daar maakte ik mijn fout. In plaats van in zijn zog te volgen, bleef ik even achter Bhranu hangen. Blijkbaar zat hij al door zijn beste krachten heen, want hij liet meteen enkele meters. Voor ik het goed en wel besefte, en over Bhranu kon gaan, was Nagassa al vertrokken. Hij liep zo'n kleine 10m voor me uit. Een gat dat ik nooit meer zou dichtlopen. Vanaf dan liep ik een strijd tegen mezelf. Aangemoedigd door het luide Hollandse en Belgische publiek trachtte ik het tempo zohoog mogelijk te houden.Na het belsignaal van de laatste ronde perste Nagassaer nog een snelle 400m uit, waardoor mijn achterstand ten aanzien van hem nog iets groter werd. Ik overschreed de finish in een tijd van 8min27. 9 sec eerder had Abdi Nagassa de overwinning op zak gestoken in een tijd van 8min18. Derde werd de zichtbaar door de hitte getekende Nederlander Jeroen Maas in een tijd van 8min41. Al bij al was dit geen slechte voorbereiding in aanloop naar de 5000m in Lokeren van aanstaande zondag. Eindelijk kon ik de verzuring lichtjes prikkelen. Toch kan en mag ik met een chrono van 8min27 niet helemaal zijn. Het moet sneller kunnen.
Zoals eerder vermeld staat er nog 1 wedstrijd op het programma voordat ik helemaal in de studieboeken duik. Aanstaande zondag start ik op de 5000m in Lokeren. Trainingsmakker Sanne Torfs zal de eerste 4000m hazen op het schema van 14min20. Hopelijk kan ik er zondag wel een chrono uitpersen proportioneel met mijn huidig vormpeil.
Exact een week geleden trok in voor de eerste maal dit seizoen mijn pistespikes aan. Ik zou de clubkleuren verdedigen op de 5000m tijdens de BVV. Plaats van het gebeuren was de piste van Mol, thuishaven van Vabco Mol. Ik zakte af naar de Kempen met de intentie om een snelle 5000 uit mijn benen te schudden. De punten die dat met zich meebracht, waren voor mij ondergeschikt. Daar aangekomen werd ik op de hoogte gebracht met wie ik zou moeten duelleren. Met enkele van hen sloeg ik een praatje, waaruit ik al snel moest concluderen dat ik veel kopwerk voor mijn rekening zou moeten nemen. Of de tegenstand was een maatje te klein, of ze waren nog niet in topconditie om van start te gaan op een strak wedstrijdschema. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me vooraf zegezeker. Een gevoel dat me nog nooit overkwam (en laten we het zo houden). Hoe dan ook, van stress was absoluut geen sprake. Nadat ik André van de kop af nét geen wereldrecord zal lopen, startte ik mijn opwarming. André vervoegde me een bleek serieus teleurgesteld. Ik ben alvast benieuwd op welke tijd de chrono zal stoppen, wanneer hij volgende week in Duffel niet de kop zal moeten nemen. Uitermate relaxed begaf ik me naar de startlijn. Eens het startschot gegeven, spurtte ik me in koppositie. Een positie die ik gedurende de hele wedstrijd niet meer zou afgeven. De eerste 3km werden soepel aan '2.54 afgehaspeld. Achter mij vielen er één voor één gaatjes. Wanneer ook Gunter Geens het gat moest laten, liep ik onbedreigd solo. Vanaf dan zou ik het tempo de hoogte in jagen, en mijn topconditie tentoon spreiden. Enfin, dat was de bedoeling toch... Een gevoel van buikkrampen maakte zich meester over me waardoor ik het tempo compleet moest laten zakken. Zo snel mogelijk een toilet opzoeken, was van dan af mijn enige bekommernis. Ik gaf het sein richting zijlijn om mijn wedstrijdschema weg te bergen. Gelukkig was mijn voorsprong op dat moment zo geruststellend, dat ik me over de zege alvast geen zorgen moest maken. Het zou zonde geweest zijn om die ook nog eens prijs te geven. Met de billen toe kwam ik over de finish. De tijd kon me geen moer schelen. Ik liep zo snel als ik kon richting toilet. Blijkbaar heeft een atleet dus écht wel behoefte aan een portie gezonde stress, om op niveau te kunnen presteren. Ik ben er sinds zondag alvast getuige van. Achteraf hoorde ik dat ik na 14.46min was binnengelopen, 27sec voor Gunter Geens, die op een 2e plek eindigde. Gezien de omstandigheden, kon ik nog leven met deze tijd. Het enige wat ik nu nodig had, is een snelle wedstrijd, (en een portie stress?) Die snelle wedstrijd had ik gisteren gehoopt te vinden op het Vlaams kampioenschap in Lier. Woensdag had ik de inschrijvingslijst bekeken en opgemerkt dat mijn naam er zich niet tussen bevond. Waar het ergens misgelopen was, is me nog altijd een raadsel. Ik bewoog hemel en aarde om toch nog te kunnen starten, maar blijkbaar is het inschrijvingssysteem van de VAL weinig flexibel. Hoe dan ook, ik kon er jammer genoeg niet bijzijn. In vervanging van die wedstrijd sta ik morgen aan de start van de 3000m in het Nederlandse Hulst. 3 Marokkanen, met een besttijd die flirt rond de acht minuten, zal ik trachten het vuur aan de schenen te leggen. We zien wel wat het wordt. Conditioneel ben ik er alvast meer dan klaar voor.
Zondagochtend trok ik samen met Els, na een overnachting in Oostende, richting Brugge. Daar vond de 4de manche van de Carrefour Running Tour plaats. Voor één keer zouden we niet samen aan de start staan. Els koos, na een zware week met 2 wedstrijden, voor de 5km. Ik zou mijn vel duur verkopen op de 14.5km.
Dwars door Brugge is een klassieker in het wegcircuit, en dat viel al snel te merken toen we omstreeks 13u in Brugge aankwamen. Niet minder dan 7000 atleten zouden aan de start staan. Els en ik verkenden het parcours, dat gekenmerkt werd door vele kasseistroken. Niet echt aangenaam voor de voetjes. Voor we het wel en goed beseften moesten we ons haasten richting Minnewaterpark. Daar werd om 14u. de 5km wedstrijd op gang geschoten. Els besloot een behouden start te nemen en naar het einde toe het tempo op te drijven. Het bleek een verstandige keuze. 18.35min later eindigde ze als 5de. Zowel een tijd als plaats waar ze heel gelukkig mee was.
Een half uur later was het mijn beurt. Ik liep me nog wat warm in de startlijn, terwijl ik de concurrentie monsterde. Stefan Van den Broeck, Lander Van Droogenbroeck, Alexander Diaz Rodriguez, kortom alle namen die verwacht werden waren paraat. Ik besefte dat het voor mij een zware opdracht zou worden. Ik had niet afgebouwd naar deze wedstrijd. Vrijdag deed ik nog een lange intervaltraining , en zaterdag sloot ik de dag af met meer dan 20km in de benen. Enige vrees voor onfrisse benen was er dus wel.
Vanaf kilometer 1 trokken we met een kopgroep van 7 op pad. Ik schuwde het kopwerk niet en zonder veel te forceren passeerden we het 3km-punt in 8min45. Even later passeerden we de Grote Markt, en dat bleek voor Stefan Van den Broeck een inspiratie om het tempo de hoogte in te jagen. Eén voor één kraakten we in zijn zog. De kopgroep barstte volledig uit elkaar. Ik vormde een duo met Ghirma Woldu, voor ons liep een trio met Bram Coppens, Kristof Mouton en Alexander Diaz Rordiguez. Niet ver daarvoor liep een moedige Lander Van Droogenbroeck, die zich weigerde neer te leggen bij het heerschappij van koploper Stefan Van den Broeck. Veel werd er niet meer gewisseld van posities. Van den Broeck kwam met ruime voorsprong over de finish. In de laatste 2km verscheen Vladimir Tontchinski nog bij me uit de achtergrond. Ik vocht nog een spannend duel met hem uit, maar moest me op 150m van de finish toch gewonnen geven. Zo finishte ik als 7de in een tijd van 44.29min
Nooit had ik een lekker gevoel gehad tijdens deze wedstrijd. Ik had nooit écht het gevoel van helemaal warm te draaien. Ook de eindtijd is wel oke, maar zeker niet super.
Nu nog een halve week goed doortrainen om dan volledig af te bouwen naar mijn eerste pistewedstrijd van het seizoen. De Bvv Interclub in Mol, waarop ik de 5000m voor mijn rekening nemen. Ik ben benieuwd naar wat ik momenteel waard ben. Gebrand op een goede prestatie ben ik zeker. Aan de motivatie zal het dus niet liggen
Zondagmiddag trok ik samen met Els richting Antwerpen. Na een tussenstop in Kontich, waar Sanne ons stond op te wachten vervolledigden we onze weg. Einddoel was Linkeroever in Antwerpen. Daar zouden Sanne en ik omstreeks 15u van start gaan in onze allereerste Antwerp 10 Miles.
Vorig jaar vochten Sanne en ik nog een duel uit op het PK 5000m. Dit jaar lieten we het PK links liggen. Het is op zich voor ons een onbelangrijke wedstrijd en aangezien onze trainingen in Portugal meer afgestemd stonden op volume ipv intensiteit, pastte de 10 Miles beter in het schema. Aan concurrentie was er alvast geen gebrek, daar in Antwerpen. Ghirma Woldu, Kristof Mouton, Rached Adil, Abdi Bashir en Nick Van Peborgh waren enkele van de namen die vooraan verwacht werden. Maar dé te kloppen man zou man-in-vorm Stefan Van den Broeck worden. Dat het een zware wedstrijd zou worden, daar bestond geen twijfel over. De drukkende warmte en veraderlijke Kennedy- en Waaslandtunnel, die deel uitmaakten van het parcours, zorgde ervoor dat het erop aankwam om de wedstrijd verstandig in te delen.
Vanaf de start werd er meteen gevlogen. Het waren vooral atleten van de tweede rij die onverstandig gul met hun krachten omspeelden. Resultaat: doorkomst na 1km in 2.50min en na 2km in 5.40min. Velen hadden zich op dat moment al choco gelopen zodat we nog met een kleine groep overbleven. Voor Van den Broeck ging het blijkbaar nog niet snel genoeg, want hij trok in de aanval. Enkel Antoine Duvivier en Rachid Adil sloten bij hem aan. Ik nam het tempo van de tweede groep voor mijn rekening, samen met Saaid Ribag en Sanne. Al snel splitsten we ons af en bouwden we met ons drieën een comfortabele voorsprong uit, zon halve minuut achter het koptrio. Rond km 9 kreeg ik een zwak moment te verduren en had ik geen antwoord op de versnelling van Sanne. Een hele tijd liep hij met Ribag zon 15m voor me uit. Ik kwam geen meter dichter, ze liepen geen meter verder uit. Wat later liet Sanne, Ribag achter zich en ging op zoek naar Rached Adil, die op dat moment gelost was uit de kopgroep. Zo viel er in de laatste kilometer meer spanning te beleven dan in de hele voorgaande wedstrijd. Sanne liep zich voorbij een moegestreden Adil en behaalde op die manier een 3e plaats in 51.18min. Ik was er ondertussen in geslaagd Ribag achter te laten en eindigde zo op een 5de plaats in 51.38min, net achter Adil. Winnaar van de 10 Miles werd Stefan Van den Broeck, die onbedreigd naar 49.20min liep. Een zeer sterke prestatie in die hitte.
Vanaf nu starten we met het tweede luik van onze voorbereiding, nl de wedstrijdgerichte training. Het belooft er hard aan toe te gaan op de piste van Duffel...
