Nu ik toch mijn wonden lik en mijn lichaam de tijd gun om te recupereren is het tijd voor een terugblik op het zeizoen 2009-2010.

Het was een seizoen van vallen en opstaan. Het begon met een voetkwetsuur die ik voor het eerst ervaren had net voor het WK in Lahti in 2009. Ik wilde van de rustperiode na de zware zomer van 2009 gebruiken om die kwetsuur voorgoed uit mijn leven te bannen. Het genas, althans voorlopig. Na zes weken zonder lopen waarbij ik de conditie met aqua-jogging had onderhouden begon ik halfweg november opnieuw te trainen. Ik bouwde stilaan op naar mijn indoorwedstrijden. De eerste afspraak was het PK begin januari waar ik de titel pakte in een BR maar waar mijn chrono mij allesbehalve tevreden stelde. De trainingen in de sneeuw waren in die periode heel zwaar maar ik heb ondanks de strenge winter geen enkele training overgeslagen. Ik zie ons nog lopen, met spikes in de sneeuw in het rozenpark. Het resultaat was dat ik een maand later ook het BR op de 400m indoor op mijn naam schreef en dat we met ons mastersteam ook de boeken haalden op de 4x200m (BRIndoor voor clubteams). Veel wedstrijden waren er niet en half maart kwam mijn vijfde en laatste indoorrace er al aan, het BK. Voor de start vroeg iemand me of ik van plan was om voluit te gaan. Ik antwoordde kurkdroog: JA! Magda en ik hadden op training ervaren dat ik in topvorm verkeerde, misschien was dit wel dé vorm van mijn leven. En dan moet je daar toch iets mee doen, niet? Niemand was op de hoogte van ons plan om het WR indoor op de 800m aan te vallen. Het werd mijn mooiste wedstrijd ooit met en magische laatste ronde waarbij ik letterlijk gedragen werd door de volle zaal. Een onvergetelijke herinnering.

Na het BK bouwde ik een kleine rustperiode in en tijdens de paasvakantie organiseerde ik voor mezelf een stage aan zee. Acht dagen lang tweemaal daags trainen. Ik kwam goed voorbereid aan de start van mijn eerste wedstrijd, een 800m op de B-meeting van Herentals. Met 1.59.55, mijn tweede beste chrono ooit na mijn BR van 2009 (1.59.53) mocht ik best tevreden zijn maar ik voelde dat er meer in zat. Het grote doel was dit jaar het wereldrecord outdoor en zonder de kou en de regen daar in Herentals was dat toen begin mei misschien gelukt. Mijn volgende afspraak was meteen de interclub bij de seniors waar ik hoopte op een race als het jaar voordien toen Mario Van Waeyenberghe op kop liep en me zo naar het BR haasde. Het liep dit jaar anders. Vermits niemand van het jonge deelnemersveld wilde lopen trok de oudste (ik dus) maar naar de kop. Zeshonderd meter haasde ik zo voor de jonge gasten waarvan er drie me nog remonteerden in de laatste 200m. Ik hoor ‘s nachts in mijn dromen André Boonen soms nog roepen  naar Maarten Mortelmans: ‘BLIJVEN ZITTEN’! Ik strandde op 16 honderdsten van het WR maar mijn 1.58.81 was de tweede snelste wereldchrono ooit en een nieuw Europees record. (Vroeger 1.59.45 – Ronald Mercelina uit NL) Na de 800m liep ik nog als slotloper de 4x400m. Ik vloog die dag! Twee dagen later en nog in de roes van mijn prestatie wilde ik er weer invliegen op training. Het werd een afknapper van formaat. Verrekking aan de hamstrings!

Toen begon een periode van twijfels, vallen en opstaan, kinébezoeken, intapen… Dankzij het tapewerk van Kiné Steven Gillisjans kon ik starten en winnen op het BK in Brasschaat. Dat bleek achteraf een foute beslissing want enkele weken later, in volle aanloop naar het EK kwetste ik me opnieuw en ernstiger deze keer. Een rustperiode drong zich op en ik rustte dan ook twee volle weken. Pas half juli hernam ik voorzichtig de duurlopen en begin augustus koppelde ik het aangename aan het aangename. In Hania (Kreta) beulde ik mezelf twee volle weken af. Ik trainde zelfs negen keer tweemaal daags in voor mij ideale omstandigheden. (Ik hou van extreem hoge temperaturen) Twee weken later kwam ik aan de start van de C-reeks op de Flanders Cupmeeting van Merksem. Ik had een goede wedstrijd gevraagd én gekregen. Het werd weer net niet. Met mijn 1.58.80 verbeterde ik weliswaar mijn eigen ER (met 1/100) maar daar was ik niet voor gestart. De ontgoocheling was groot omdat ik ervaarde dat ik ondanks de aankondiging van mijn recordpoging door speaker Johan De Beule op weinig begrip of sympathie, laat staan hulp van mijn jonge concurrenten kon rekenen. In de eerste bocht werd ik weggekwakt én viel de opblaasboog bijna op onze hoofden. Daarna was ik zevenhonderd meter op achtervolgen aangewezen. Ik hing constant op enkele meters van de lopers voor mij, volledig in de wind… Geen ideale wedstrijd dus. Ik besloot het nogmaals te proberen, ditmaal met een haas. Op aanraden van een collega-loper besloot ik via Facebook een oproep te plaatsen. Buiten mijn clubmaat Jasper reageerde niemand. Na een wat tegenvallende 1500 op de meeting van mijn eigen RAM trok ik naar Hulshout. Jasper deed zijn werk voorbeeldig en zette me af aan de 600m. Er stond die dag echter te veel wind en misschien was de vorm van eind augustus al wat afgeroomd. Het werd weeral net niet. Met 1.59.45 zette ik wel mijn derde beste chrono ooit neer.

Mijn laatste afspraak met de piste was het KVV in St-Truiden. Het was die dag koud en er stond een stevige wind. Ik wist meteen dat ik mijn plan om het nog eens te proberen mocht vergeten. Ik startte in een gemengde reeks M45-M50 en trok meteen in de aanval, gevolgd door M-45 Patrick Rogiers van Meetjesland. De eerste ronde verliep perfect (58-59) maar in de tweede ronde kreeg ik van ‘my friend the wind’ een veeg om de oren. Ik viel wat stil maar kon de wedstrijd toch nog winnen in de snelste tijd (op 800) van de dag: 2.03.80.

Het was een seizoen van ‘net niet’ maar het Europees record is wel een mooie troostprijs.

Nu lig ik in de lappenmand. Ik sukkel al weken met een bacteriële infectie en mijn linkervoet baart me opnieuw zorgen. Ik duurloop wel om de twee dagen maar beide knieën doen bovendien zo’n pijn dat ik me sommige dagen zelfs afvraag of ik überhaubt nog een loper ben. Het is wachten op beterschap en geduldig zijn. Geduld is echter niet mijn sterkste eigenschap…

30-10-2010 om 11:54 geschreven door André  

28-10-2010 om 10:42 geschreven door André  

28-10-2010 om 10:41 geschreven door André  

Net als de vorige jaren organiseerde onze onderafdeling van Kapelle-op-den-bos (AWE) gisteren zijn jaarlijkse oefenveldloop op en rond de piste ven Eternit. Voor alle atleten, groot en klein die crossend door  de winter willen gaan is dit de ideale gelegenheid om de conditie te testen, al moet ik toegeven dat voor sommigen de afstand van hun wedstrijd wel écht aan de korte kant was. Zo liepen de benjamins maar een 300m, één lange spurt eigenlijk. Noah die de wedstrijd op een indrukwekkende wijze had gewonnen zei meteen na de aankomst dat het ‘te kort’ was. Ik antwoordde dat het alleen te kort is voor wie niet had gewonnen. Hij bekeek me een beetje verbaasd… Bij de miniemen diende 850m te worden afgelegd. Moon trok als eerstejaars meteen met enkele tweedejaars in de aanval. Die gasten waren zo uit de kluiten gewassen dat je de indruk had dat Moon (laat staan Thijs!) in de verkeerde wedstrijd zaten. Halfweg de race moest Moon de rol vooraan lossen maar hij werd uiteindelijk nog mooi vierde, eerste van de eerstejaars, even verder gevolgd door zijn vriend Thijs. Veel meer wedstrijden heb ik niet gezien want sinds enkele weken hebben Moon en Noah de rangen van de Chiro van Hombeek versterkt en dus vertrokken we meteen na Moon’s wedstrijd. Aan de massa die toen reeds op en rond de terreinen van AWE vertoefde kon ik alvast concluderen dat deze uitgave een succes was.

18-10-2010 om 00:00 geschreven door André  

11-10-2010 om 00:00 geschreven door André  

Ieder jaar kondigt het crossseizoen zich aan met enkele oefencrossen. Zo organiseert binnenkort onze onderafdeling AWE in Kapelle-op-den-Bos zijn jaarlijkse veldloop, voor Moon en Noah de eerste keer dat ze normaal gezien hun winterspikes zullen aantrekken. Maar kijk, sinds kort maken ze beide deel uit van de Chiro van Hombeek en dus trokken ze met de hele bende richting Leest voor de door de plaatselijke afdeling georganiseerde Chirocross. Alexander, Moon’s leider was heel enthousiast over het feit dat hij Moon ging kunnen opstellen want blijkbaar had de Chiro van Hombeek daar de laatste jaren niet meer kunnen winnen. Het legde natuurlijk heel wat druk op Moon’s frele schouders en Bruno, zijn trainer merkte terecht op dat hij weer gestresseerd aan de start stond. Maar voor dat Moon aan de start kwam hadden we kunnen supporteren voor onze Noah. Die stond wat te dromen en miste daardoor half zijn start. Volledig ingesloten spurtte hij zich na enkele tientallen meters vrij en naar de kop van de wedstrijd. Het parcours loopt door een bosje en dus is het wachte tot de laatst 100m om de kineren opnieuw te zien verschijnen. Al snelkwam de eerst het boswegje uitgedraaid, een flink uit de kluiten gewassen knaap, kort daarop gevolgd door Noah die zo beslag legde op de zilveren medaille, zo dacht hij tenminste. Hij kreeg meer dan dat want even later stond hij daar zowaar met een beker te zwaaien op het podium, fier ans een gieter.

Even later was het de beurt aan Moon. Die stond niet te dromen aan de start en schoot als een pijl naar voren om zo als eerste het bos in te vliegen. Het werd weer even spannend afwachten maar daar kwam Moon al uit het bos gerend, even verder gevolgd door zijn trainingsmaatje en vriend bij RAM Thijs De Laet die eigenlijk in zij achtertuin liep. Twee rammertjes broederlijk naast elkaar op het podium, het was mooi om te zien. RAM deed het daar uitstekend in Leest want naast de reeds vernoemden stonden ook Jo en Eline bij de jeugd op het podium. Misschien waren er wel meer maar ik ben dan ook niet langer gebleven. Het was een Chiro-activiteit en dan moet je daar als ouder niet bij blijven, vind ik…

De organisatie was echt top in Leest en ik ben blij dat we daar met verschillende bestuursleden van RAM getuige van waren. We kunnen er de nodige lessen uit trekken met het oog op onze eigen cross op 11 november. Het mooie weer zorgde natuurlijk ook voor de juiste sfeer. Na vandaag vrees ik dat de zomer zijn winterslaap zal aanvatten en dat we de handschoenen en mutsen zullen mogen bovenhalen.

10-10-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het werd een druk loopweekeinde want na het KVV gisteren trokken Moon, Noah en ikzelf vanmorgen naar Antwerpen voor de ‘Race for the cure’, een 6km loopwedstrijd voor het goede doel (maakt deel uit van het grote Think Pink tvv de strijd tegen borstkanker). Kjell en zijn boezemvriend Kevin hadden ons gevraagd om mee te lopen voor Dompi’s Letz Ribbon team. (www.letzribbon.net) Vorig jaar liepen 250 mensen mee, dit jaar maar liefst 2000. Ieder vertrok in deze loop met zijn eigen ambities. Noah met als doel de volle 6km uit te lopen. Noah: ‘voor het goede doel kan ik wel wat meer…’ Moon met als doel als eerste kind aan te komen. Kjell en ik wilden vooraan lopen. Kjell zou alvast niets forceren en maar op 75% lopen want hij wilde later op de dag nog meelopen in de 10km lange ‘Dwars door Mechelen’. (Hij werd daar trouwens tweede!) We stonden alle vier op de eerste startrij. Meteen zonderde een kopgroep van tien zich af. Na een kilometer keek Kjell naar mij en vroeg: ‘wat doen we?’ Ik lachte en versnelde. Zo kwamen Kjell en ik afgezonderd vooraan te lopen. Ik ben echter absoluut niet getraind op zo’n afstand en reeds voor halfweg kreeg ik het moeilijk om Kjell’s tempo te volgen. Ik riep dat hij maar moest doorlopen maar dat deed hij niet. In de plaats daarvan moedigde jij me aan. Ik beet door en onder luid applaus begonnen we aan onze tweede ronde. Voor een 800m-loper lijkt zo’n stratenloop oneindig lang maar eens opnieuw langs de Schelde liep het gelukkig weer wat vlotter en zo liepen we met zijn tweeën richting aankomst op de Vlaamse Kaai. Wie er zou winnen maakte eigenlijk niet uit. Ik vond dat Kjell moest winnen, hij vond dat ik moest winnen en zo liepen we hand in hand over de meet. Terwijl we werden geïnterviewd voor één of andere buitenlandse zender liep de ene loper na de andere binnen. Plots zag ik in de verte de wapperende manen van een kleine loper. Moon was in aantocht en veroverde zo nog een top vijftienplaats. Hij was in de wolken en begon uithijgend meteen te vertellen. Het was fantastisch geweest, zei hij. Vooral de aanmoedigingen van de toeschouwers en gebrul en applaus bij de eerste doortocht aan de aankomst vond hij geweldig. Elke keer dat een volwassene hem voorbijging (en dat waren er niet veel!) riep die naar hem van aan te klampen en door te zetten. Zoveel leuke reacties had hij niet verwacht.

Toen kwamen ook Patrick en Els aangelopen, zonder Noah… Hij was na één ronde gestopt maar nergens meer te bespeuren. Ik werd plots verschrikkelijk ongerust, begon overal te zoeken en te roepen. Ook Patrick, Kjell, Els en Moon zochten mee. Ik kroop zelfs op het podium achter de micro om Noah te roepen maar niets baatte. Noah was verdwenen! Ik besloot het parcours in tegengestelde richting af te zoeken maar ik was maar 100m ver toen ik Patrick en Els in het gezelschap van Noah zag komen aanlopen. Hij was zo boos geweest toen hem werd gezegd dat hij halfweg moest stoppen dat hij besloten had om op zijn eentje door te lopen. Moe maar trots had ook hij dus de volle zes km uitgelopen! Dappere jongen… Na de prijsuitreiking werd er nog een groepsfoto van de 70 Letz-ribbonlopers genomen en vertrokken we huiswaarts. De kinderen gingen naar de Chiro en Kjell, Els en Patrick naar hun wedstrijd in Mechelen. Ikzelf wilde graag gaan supporteren maar haalde het niet, kroop dan maar in de zetel om voor de zoveelste keer te moeten vaststellen dat de VRT, al dan niet onder de druk van platte commercie sport verwarde met F1. Pfff... 

26-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

 Met het Kampioenschap van Vlaanderen stond vandaag mijn laatste pistewedstrijd van het seizoen op het programma. We trokken daarvoor naar het verre St. Truiden. Andere jaren dubbelde ik wel eens (800 en 400) maar ik kreeg het dit jaar door de lange wachttijd tussen beide wedstrijden niet over mijn hart om Noah en Moon zolang in de verveling te storten. Ze zijn mijn grootste fans maar  soms wordt het hen ook wat te veel om zo lang op en naast de piste te staan.

Ik liep dus enkel de 800m. Het was meteen al duidelijk dat een recordtijd niet mogelijk zou zijn  want het was kil en er stond te veel wind. Ik heb er de laatste jaren wel een gewoonte van gemaakt om meteen voluit te gaan en ook deze keer week ik niet af van mijn principe. De M50 categorie moest samen lopen met de M45 en ik wilde er een erezaak van maken om ook die mannen, net als vorig jaar trouwens, achter mij te laten. Het startschot weerklonk en ik schoot meteen naar voren en naar de leiding. Enkel Patrick Rogiers van Meetjesland volgde. De adrenalinestoot die je bij zo’n start krijgt zorgt doorgaans voor een stevige aanzet en het was nu niet anders. Ik kwam na 200m door in 29 seconden en na 400m in 58. Ideaal voor een supertijd ware het niet dat er een stevige wind waaide. Ik hoorde nog steeds iemand in mijn spoor lopen en besloot even in te houden. Een record zou ik toch niet lopen maar de wedstrijd winnen  wel… Op 200m versnelde ik opnieuw en in de laatste rechte lijn kon ik nog spurten. Mijn eindtijd was uiteindelijk dik ok want met 2.03.80 liep ik de snelste 800 van de dag. Het werd nog wel wachten op de podiumceremonie want de medailles moesten nog toekomen. Het was dé kans om wat bij te babbelen met ondermeer mijn vriend Pol Parmentier en collega-atleten Peter Devocht, Wim Steurs en andere Frank Bollen. Rond half twee verlieten we de piste en keerden terug naar Mechelen.

25-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

23-09-2010 om 16:46 geschreven door André  

Rond half drie vertrok ik vanuit Beveren om via een kleine tussenstop in Eppegem naar Hulshout te rijden.  Ik ontdekte daar een juweel van een piste, prachtig gelegen tegen een groene achtergrond naast andere sportaccomodaties. Is de burgemeester een sportfanaat of betreft het een vlaag van collectief sportfanatisme? Ik verwachtte dit niet in zo’n kleine gemeente als Hulshout. Spijtig genoeg vonden maar weinig atleten de weg naar dit zuidkempens dorp. Een aantal 800m-vrienden deden dat gelukkig wel. Zo konden toch twee reeksen worden samengesteld bij de JSM. Ik was de organisatie gaan vragen of ze Jasper, mijn haas van dienst, en ikzelf zeker in dezelfde reeks konden plaatsen. We werden op onze wenken bediend want we kregen samen baan vijf in reeks 1 toegewezen. Opwarmen deden we met Luke Borghoms die ik al en tijdje niet meer had gezien.  De tijd vloog voorbij. Spikes werden aangetrokken en versnellingen uitgevoerd. Ondertussen was Kjell gearriveerd en hij ging postvatten aan de 200m teneinde de tussentijden door te geven (brullen eigenlijk!). De temperatuur was ideaal en de avondzon zorgde voor zachte tinten op en rond de piste. Ideaal om mooie foto’s te nemen. (Met dank aan Sofie) Seconden voor de start kwamen mijn collega Crista, haar man Wim en hun kinderen  Cas en Sam aan. Ze wonen in de buurt maar misten ei zo na mijn race.

13-09-2010 om 22:34 geschreven door André