Zondagnamiddag stond in mijn agenda vermeld als het moment waarop ik mezelf nog eens dubbel zou plooien. Na een lange periode van inactiviteit zou ik voor het eerst sinds begin december opnieuw mijn spikes aantrekken en aan de start van een cross staan. Ik had me vooraf geen te wilde ambities vooropgesteld en zakte zonder stress, maar met een zalig gevoel na een weekendje zee, af naar de wedstrijd. Aan parcourskennis was er alvast geen gebrek. Het PK Cross werd immers georganiseerd door RAM en vond plaats op en rond de velden waar ik tot vorig seizoen meerdere keren per week te vinden was: domein De Nekker.
Voor een wedstrijddag vertrokken we opvallend vroeg. Het organiseren van zo'n kampioenschap vraagt immers veel werk en voor een kleine club als RAM is en blijft het geen sinecure om zo'n evenement in goede banen te leiden. Samen met Els zou ik tussen half 12 en 14u de inkom bemannen. Ondanks dat we vroeger dan voorzien werden afgelost, had ik toch het grootste deel van de jeugdwedstrijden zien voorbijgaan zonder er een glimp van op te vangen. Gelukkig bezorgde Eline me een stand van zaken. Zelf behaalde ze een mooie 4de plaats, waarmee ze nog maar eens de constante in haar prestaties aantoonde. Ook Moon zorgde voor een puike prestatie, met een bronzen medaille. Net op het moment dat het korte cross geweld van start ging, arriveerde ik op het parcours. Opvallend lichtlopend, was mijn eerste indruk. Het gure weer van de voorbije dagen had blijkbaar toch niet zoveel sporen nagelaten op het parcours. Het beloofde dus een snelle wedstrijd te worden met de korte, maar steile heuveltjes als grootste moeilijkheid. In de dameswedstrijd zorgde Kim voor de prestatie van de dag. Al geruime tijd had ze deze wedstrijd met stip in haar agenda aangeduid en ze hield woord. In de aanvangsfase keek ze nog even de kat uit de boom, maar eens we even onze rug gedraaid hadden, had Kim haar duivels reeds ontbonden. Ze was duidelijk een maatje te sterk voor de concurrentie en op de koop toe moest haar grootste concurrente de wedstrijd vroegtijdig staken. Resultaat, Kim behaalde haar eerste pronvinciale titel en was gedoucht voordat de tweede dame de finishlijn overschreed. Nadien was het aan ons. Ik wist op voorhand tot wat trainingsmaat Sanne in staat was en wist ook wat zijn tactisch plannetje was. Hij hield woord. Vanaf de eerste meter schuwde hij het kopwerk niet, zodat hij onbedreigd naar de zege liep. Door de grote trainingsachterstand had ik me voorgenomen om zeker gedurende de eerste wedstrijdhelft de kat uit de boom te kijken zonder ook maar te forceren. Het risico om naar het einde toe de man met de hamer tegen te komen zou immers te groot zijn. Ik nestelde me dus netjes in de achtervolgende groep en maakte me absoluut niet druk toen Glen Laurens en Boris Ogurtsov het hazepad kozen. In de voorlaatste ronde was het tijd om het tempo te hoogte in te jagen en de achtervolging in te zetten, op zoek naar een podiumplaats. Nick Van Peborgh, mijn metgezel op dat moment, kon de tempoversnelling niet beantwoorden zodat ik op mijn eentje op zoek ging naar het duo Laurens-Ogurtsov. Ik naderde metertje per metertje op het duo, maar ook op de finishlijn. Ze bleven buiten schot zodat ik als 4de over de finishlijn kwam. Joost moest jammer genoeg halverwege de wedstrijd de strijd staken omwille van ziekte. Ook al is mijn 4de plek één van de meest ondankbare, toch heerste een gevoel van tevredenheid. Ik liep een verstandige, gedoseerde wedstrijd. Moed schept het alvast voor het BK. Daar zal de concurrentie van een ander niveau zijn, maar hopelijk ook miijn vormpeil. Een dikke pluim aan het team onder leiding van voorzitter André Lafère, die ervoor zorgden dat organisatorisch alles op wieltjes liep. Ook de vele aanmoedigen tijdens de wedstrijd stuwden me vooruit. Thanks!
Na een lange periode van inactiviteit, enerzijds omwille van een hamstringblessure en anderzijds omwille van de blokperiode, hervat ik zondag de competitie. Plaats van het gebeuren: De Nekker in Mechelen. Voor het eerst sinds lang zal het Provinciaal Kampioenschap cross gelopen worden op de plek waar het voor mij allemaal begon. Helaas kan en mag ik van mezelf niet teveel verwachten... De examens namen meer tijd in dat verwacht. Gevolg, meer dan ooit tevoren moest ik gedwongen trainingsdagen laten liggen. Niet leuk, maar studies gaan nu eenmaal voor. Ondanks het weinig trainen moest ik ook vaak aan slaapuren inboeten. Wanneer de lange examenperiode dan achter de rug was, en er weer tijd was om te trainen, kreeg ik dan ook mijn gevreesde vermoeidheidsklop. Ik weigerde om toe te geven, probeerde zo veel mogelijk uren te slapen, maar vooral, zoveel mogelijk kilometers te malen. Het BK is immers niet meer zo heel lang meer... De intervaltrainingen die ik afgelopen week afwerkte wezen me echter terecht. De benen voelden zwaar aan, ik had het moeilijk om vooropgestelde tijden te halen, kortom, van een ideale voorbereiding was absoluut geen sprake. Op zich geen drama, ik had me vooraf al voorgenomen om het PK zonder ambities mee te lopen. Al wil je natuurlijk voor eigen volk niet compleet afgaan. We zien wel wat het wordt. Ik zal trachten mijn temperament onder controle te houden en blij te zijn met de plaats die ik behaal. Welke dan ook. Grote favoriet bij de mannen is in mijn ogen Sanne Torfs. Hij kon de gehele examenperiode doortrainen zonder aan training in te boeten en dat was deze week tijdens de tempotraining te merken. Glen Laurens zal het hem alvast zo moeilijk mogelijk proberen te maken, al vrees ik dat er weinig aan te doen zal zijn. Bij de vrouwen is het uikijken naar de prestatie van Kim. Keer op keer wist ze dit seizoen de overwinningen en podiumplaatsen aan elkaar te rijgen. Een provinciale titel zou dan ook niet meer dan verdiend zijn. Laten we hopen op enkele spannende duels?
Nadat mijn fel geteisterde hamstring positief reageerde op de duurloopjes van afgelopen week besloot ik een klein testje in te lassen. De eindejaarscorrida van Leuven viel perfect in dat plan. 12km (12.4km) doorheen het verkeersvrije centrum van één van de mooiste steden van België. Daarbij kwam nog eens dat de start al om 11u in de ochtend plaatsvond én dat decorrida jaar na jaar aan belangstelling en ambiance toenam. Dit jaar was het niet anders. Maar liefst 4700 atleten aan de start. Ook Els was één van hen. Een sfeervolle wedstrijd op 5min van haar deur, daar kon en zou Els niet op ontbreken. Daarnaast stond ook mijn vader en mijn broer, die de verre verplaatsing vanuit Gent maakte, aan de start. Het parcours werd dit jaar grondig hertekend, waar we vorig jaar 3 ronden van 4km dienden af te leggen, kregen we nu 1 grote ronde van een dikke 8km en een kleine ronde van 4km voor de boeg. Op die manier krijg je minder kans om een gedubbelde loper van achteruit te verrassen. De start was best furieus. Het was triatleet Simon De Cuyper die alle registers opentrok. Hij zou later ook de ongenaakbare winnaar van de 8km worden. Ik nestelde me in zijn zog, samen met Michel Basemans/DCLA, de winnaar van de voorbije 2 edities, en Pieter Rijnders. Ik ging ervan uit dat beide de 12km liepen en ik dus enkel hen in het viezier moest houden. Om beurten namen we het commando op het opvallend lastige parcours van de Leuvense binnenstad. Doordat ik een slipper maakte in een gladde bocht nam Pieter een 20m voorsprong. Samen met Michel ging ik in de achtervolging. Al snel haakte Michel tot mijn grote verbazing af en naderde ik meter per meter op Pieter. Op 200m van de finishlijn/doorkomstpunt aan 8km plaatste hij een versnelling. Tot mijn grote verbazing koos hij de rechterkant van de weg richting finish. Ik was fout ingelicht. Hij liep niet de 12km, maar de 8km. Ik besefte dat ik op dat moment afgescheiden op kop liep. 3 weken lag ik zo goed als plat en zonder iet of wat kwaliteitsvolle training liep ik hier op kop? De wonderen zijn blijkbaar de wereld toch niet uit. De laatste 4km was één en al genot. Op sommige plaatsen kreeg je kippenvel van het enthousiaste publiek. Mijn voorsprong werd alsmaar groter waardoor er tijd was om er even van te genieten. Ik finishte na 38.36min. Aanvankelijk verwachtte ik weinig tot helemaal niets van deze wedstrijd. Toegegeven, ik heb het de voorbije weken soms moeilijk gehad, maar telkens hield ik de goede moed erin en bleef ik me afbeulen in het zwembad of op de spinningfiets. De voldoening was dan ook dés te groter. Na de finish speurde ik de omgeving af op zoek naar Els, die haar wedstrijd ondanks haar kwaaltjes tot een goed einde bracht. Haar motiverende woordjes van de afgelopen weken verdiende een uiting van appreciatie. Thanks Els! 2de werd Michel Basemans, de sympathieke Leuvenaar die erop gebrand was zijn 3de opeenvolgende zege te boeken. Ik had het hem wel gegund, net als Steffen Fieeuws (3e plaats) is hij een eerlijke atleet die zich van in het begin van de wedstrijd in de strijd gooit en het kopwerk niet schuwt. Chapaeu! Ook chapeau aan de puike organisatie, echt een plezier om daar te lopen. Als prijs kreeg ik geen traditionele beker, maar een 'Fonske', blijkbaar hét beeld van Leuven. Allez dat weten we ook weeral. (foto 3) Kortom, uitermate tevreden trok ik huiswaarts. Nu 2 dagen later heeft de hamstring nog steeds niet tegengeprutteld, de intervaltrainingen kunnen dus weer van start gaan. Can't wait!
Al een hele week is het land in de ban van "Music for Life", DE grote inzamelactie van Studio Brussel dat stilletjes aan een traditie aan het worden is rond de jaarwisseling. Ook al staat het glazen huis in Gent, over heel het land worden allerlei acties op touw gezet om geld in te zamelen om op die manier de malariabestrijding te financieren. Mechelen bleef dan ook niet achter. Sinds zondagavond zijn er onafgebroken optredens, allerlei workshops voor jong en oud werden op gang geschoten én men rekent op de sportieve inbreng van de Mechelaars. Gedurende 4 dagen tracht men de afstand Mechelen-Buzumbura (6500km) al lopend te overbruggen. Om dit mogelijk te maken werd er naast het 'kleine glazen huis' op de Ijzerenleen een tent geplaatst met naast een gezellige bar ook twee loopbanden. Sinds ik opnieuw groen licht gekregen heb om te lopen met een ingetaped been tracht ik mijn kilometers opnieuw de hoogte in te jagen. Enerzijds aangetrokken door de bedoeling van deze opzet en anderzijds omwille van de besneeuwde en spiegelgladde wegen trokken we vandaag richting Ijzerenleen. We werkten onze duurloop af op de loopband en genoten nog even na van de gezellige sfeer die er hing. Blijkbaar hadden vele mensen een eerstje zetje nodig want nadat onze training erop zat, stond de loopband niet meer stil. 1km, 10km of meer, het maakte allemaal niet uit. Vele kleintjes maken iets groot. Per gelopen kilometer stort de stad Mechelen nl 1 euro ten voordele van Music for Life. Tot morgenavond 24u is de Ijzerenleen van Mechelen dus the place to be voor alle mensen met sportieve intenties. Daarnaast kan je er ook nog geniet van een grote slotshow met vele optredens. Allen daarheen dus!
De aanhoudende pijn zorgde voor enige ongerustheid.Ik bleef onzeker over de oorzaak dustrok ik opnieuw richting de dokter en even later had ik een voorschrift voor een echografie op zak. Achteraf bleek de echografie geen overbodige luxe. Daaruit bleek dat er wel degelijk een scheurtje zat thv de hamstrings. Een kleine verrassing voor mij. Dagelijks onderhield ik mijn conditie met aquajoggen en fietsen. Daarbij ondervond ik niet de minste hinder. Aan een scheurtje had ik me dan ook niet voorbereid. Ondertussen zijn we vele aquajog- en fietstrainingen verder en heb ik groen licht gekregen om de looptrainingen rustig te hervatten. Een kwartiertje lopen aan een belachelijk traag tempo. Ach ja, beter dat dan helemaal aan de kant te staan natuurlijk. De CC van Brussel heb ik ondertussen al uit mijn hoofd gezet. Een veeleisend parcours als Brussel vraagt een optimale conditie en het spreekt vanzelf dat ik daar momenteel niet aan kan werken. Belangrijkste is nu om zo snel mogelijk weer blessurevrij te worden, en als het even kan zo weinig mogelijk temoeten inboeten qua conditie. Succes aan alle EK-gangers die morgen hun hoogdag beleven. Stiekem hoop ik op een knalprestatie van Sanne. Uit zijn woorden maakte ik alvast op dat hij er klaar voor is. Kick ass!
Wekenlang trainen, ettelijke crossen lopen, allemaal in functie van die ene belangrijke wedstrijd. De Crosscup van Roeselare... Dé afspraak waarop elke zichzelf respecterende atleet zich gedurende de eerste wintermaanden focust. Iedereen loopt er op de top van zijn kunnen, en gaat er tot het uiterste. Ikzelf zakte ook met het nodige zelfvertrouwen af naar Schiervelde. De conditie was enorm goed, de lichte pijn die eerder in de week opspeelde was helemaal verdwenen. Kortom, ik was klaar om tot het uiterste te gaan. Ik verkoos om zaterdag al naar zee af te zakken, om niet het risico te lopen met luie benen aan de start te staan. Via een lichte omweg langs Vilvoorde, waar ik nog snel de crossers van de Sparta-cross wou aanmoedigen zakten we af richting Raversijde. Zondagmorgen was er dus tijd om iets langer uit te slapen. 's middags trokken we dan naar Roeselare. Onderweg merkte ik dat de polderstreek niet gespaard gebleven was van de vele neerslag die er afgelopen week viel. Ook het parcours van Roeselare niet. Het lag er vettig en zompig bij. Extreem lange spikepinnetjes waren dan ook geen overbodige luxe. 18mm, nooit in mijn levendraaide ik zulke pinnen in mijn spikes.In vergelijking met vorige jaren werd het parcours licht hertekend met als grootste aanpassing het kunstmatige heuveltje. Om 14.30u weerklonk ons startschot. Bewust van de zware wedstrijd startte ik behouden. Het verschil zou immers in de 2de wedstrijdhelft gemaakt worden. Het duurde niet eens zo lang... Samen met trainingsmakker Sanne haalden we té snel gestartte atleten op. Het ging goed, meer zelfs, het ging super. Mijn benen voelden meer dan ok. Zou ik eindelijk mijn haatverhouding met Roeselare kunnen omzetten in liefde? Het antwoord is nee! De pijn die eerder deze week opstak bleek op dit zware parcours weer tot uiting te komen. Op karakter probeerde ik de pijn te vergeten. Helaas was dit van korte duur. De pijn werd erger en erger en compleet gedesilillusioneerd diende ik op te geven. Ik was de wanhoop nabij. Wekenlang trainde ik zonder de minste pijn en wanneer het moment van de waarheid dan daar is, kan ik niet over mijn volledig wapenarsenaal beschikken. Frustrerend! Ondertussen zijn we drie dagen later en heb ik de teleurstelling een plaats kunnen geven. Het verleden is passé en de toekomst is wat telt. Wat me op dit moment het meeste zorgen baart is dat ik op non-actief sta. Een doktersbezoek wees een bloeding in de spier aan én een nog te ontcijferen kwaal ter hoogte van de aanhechting van de hamstrings. Loopschoenen moeten noodgedwongen een tijdje ingeruild worden voor zwemgerief en aquajogging-belt. Deze noodgedwongen rust, in samenhang met een portie medicatie en de nodige behandeling moeten ervoor zorgen dat ik snel weer competitief kan zijn. Als het even kan al tegen de CC van Brussel. Persoonlijk mijn favoriet parcours. Ik heb nog een kleine 3 weken tot dan. Hoop doet leven...
Na een lange intervaltraining besloten we om zondag niet te opteren voor een lange cross, maar voor een korte. Dit korte prikje zou nog de messen nog eens extra moeten aanscherpen om volgende week in Roeselare in topvorm aan de start te staan. De trainingen van de laatste weken wezen aan dat de conditie alsmaar crescendo ging. Ook al mag een korte cross dan niet tot mijn specialiteit behoren, mits een goede vorm moet je daar toch in staat zijn dat loslopend wild zo lang mogelijk te kunnen volgen. Na de verkenning van het parcours wist ik al hoe laat het was. Het parcours bestond grootendeels uit lange rechte stroken, afgewisseld met haakske 180° graden bochten, op een beenharde ondergrond. Kortom, een parcours waarvan de korte crossers beginnen te kwijlen,...en ik begin te vloeken. Vlammen zou er gedaan worden. Stiekem hoopte ik dat de stormachtige wind een bepalende factor zou zijn. Aan de start stonden heel wat atleten. Met 42 zouden we ons naar de eerste haakske bocht spurten. Over mijn start kan ik heel kort zijn, een dikke onvoldoende. Ik liet me wegdrummen/-shotten/-stampen/-werpen en ging pas ronde de 20e positie de bocht in. De mix van opgebouwde agressie en adrenaline zorgde ervoor dat ik mij binnen de kortste keren naar plaats 3 kon spurten. Vanaf dan was het een kwestie van aanpikken. In de bochten stonden we zo goed als stil, maar in de tussenstukken werd er gevlamd als nooit tevoren. Het duurde dan ook niet lang voordat het grootste deel van het pak moest lossen vanwege een opgeblazen motor. Met zen vieren bleven we over. Onder het commando van Ali Hamdi maakten we ons klaar voor een spurt. Enfin ja, ik deed een goede poging om hen te imiteren. De laatste 300m ontplofte de boel. Hamdi schoot als een speer weg en won oververdiend de wedstrijd. Beste man in koers, geen twijfel mogelijk. Even later kwam ik als 4de over de finishlijn. Vaak ben ik de eerste om mezelf kritisch te beoordelen maar deze keer was het tevredenheid dat overheerste. Puur conditioneel zit ik dicht tegen mijn top. Het ideale moment dus om zondag richting Schiervelde te trekken en komaf de maken met een wedstrijd die me tot nu toe nog niet veel goede herinneringen bezorgd heeft. Ben benieuwd!
Wapenstilstand neem ik vaak niet te letterlijk. Ook dit jaar niet. 11 november is jaarlijks de dag waarop de RAM-veldloop doorgaat. Ook dit jaar moest mijn wapen dus geladen zijn. Tegen mijn nature in verscheen ik aan de start van de korte cross. Het snellere werk, het constant tegen de limiet lopen, zou voordeel moeten bieden voor wat nog komen moet (heel wat!). Om 14u begon ik aan m'n opwarming. Zelfde de jeugdreeksen werkten op dat moment nog hun wedstrijd af. Vaak begin ik me pas warm te lopen tijdens de dameswedstrijd... Met een 45-tal kort cross-geweld verschenen we aan de start. Het kwam erop aan om de motor meteen op volle toeren te laten draaien. Ik spurtte me richting koppositie en ik verplichtte het peleton tot achtervolgen. Alles werd op een lint gelopen, één voor één haakte ze af. Bergje op, bergje af, voor ik het wist begonnen we aan de 2de en laatste ronde. Dan pas kreeg ik het gevoel warm te lopen. Bij het ingaan van de laatste ronde waren plaatsen 1 en 2 eigelijk al vastgelegd. Ik liep afgescheiden op kop, met in mijn zog Roel Ringoot/OPW, een typische 1500m-loper. Ik wist dus dat ik hem er op één ronde niet zou afkrijgen en in de spurt,...tja, ben ik een tamme slak en hij het jachtluipaard. Mijn vrees werd nadien ook werklijkheid. Hij kon de laatste 150m makkelijk afstand nemen, waarop ik ook niet meer aandrong. Moe? Nee. Leuk? Nee. Tevreden? Allez ja. Korte crosses zullen nooit echt men ding worden, en het zal ook niet vaak gebeuren dat ik daar aan de start sta. Geef mij maar de lange crosses, veel meer voldoening en veel minder explosief. Achteraf kwam Ringoot zich excuseren voor het profiteren. Ik maakte me er niet druk om, stel dat ik niet het tempo bepaald had, en we met z'n zessen naar de finish gingen, welke plaats zou ik dan eindigen? Juist ja, 6de. Ik heb er het maximum uitgehaald, een strak egaal tempo kunnen opleggen, dus de opzet van mijn korte cross was geslaagd. We zitten duidelijk conditioneel in een opwaarste spiraal. Jeremy Van Ophem/DCLA vervolledigde het podium. Natuurlijk was ik niet de enige die de RAM-veldloop liep. Moon, wiens zelfvertrouwen merkbaar stijgt per cross, werd mooi afgescheiden 2de. Inderdaad, nog is zilver. Eline, blijkbaar nog altijd een fan van de tacktiek 'catch-me-if-you-can' (daar hou ik van hoor!) liep lange tijd afgescheiden aan kop, tot de laatste 150m. Een Oost-Vlaamse atlete, blijkbaar niet op de hoogte van de fairplay-reglementen duwde/ramde/liep haar nog voorbij. Troost je Eline, enkel jij en jij alleen bent de terechte winnaar en velen denken daar ook zo over. Heb zelf ook al een aanvaring gehad met iemand van dezelfde club. Kim, Els en Sarah startten begonnen gezamelijk aan hun wedstrijd. Kim en Els, die zich de avond voordien op een heel aparte manier hadden voorbereid, werkten hun wedstrijd op niveau af. Kim aan de top, (2de) en Els opklimmend naar de top (9de). Als Els nog zo verder doet, zitten ze daar binnenkort met een familiaal probleem. 2 Schoonzussen die vechten voor het podium, als daar maar geen ambras van komt. Wordt vervolgd. Conclusie van de dag, het werd er één van zilver, zilver, zilver en nog is zilver. De oorlog is ook niet in één jaar beslecht, volgend jaar pakken we wél overal de overwinning! Op naar de volgende...
Blessures weerhielden ons van een deelname aan de CC Relays van vorige week. Daardoor kwam onverwachts de cross van Bonheiden op de agenda te staan. Een cross waar ik voordien nog nooit gelopen had. Nochtans is Bonheiden traditioneel een sterk bezette cross. Doel was vooral te kijken hoe ver het al staat met de condititie en het wedstrijdritme van de crossen in de benen te krijgen. 9140m stond er op het programma, ofwel veel A, AA, B, en C ronden, of was het omgekeerd? Zelfs na verduidelijking van onze specialisten-oriëntatielopers snapte ik er nog geen bal van. Ik stond best met een bang hartje aan de start. Tijdens de opwarming had ik gemerkt dat er niet de minste moeilijkheid in het parcours zat en dat de cross aan een hoog tempo zou afgewerkt worden. Door de geringe trainingsarbeid en een conditie dit nog een paar trapjes hoger moet wist ik dat het moeilijk zou worden om een rol van betekenis te spelen. Nochtans had ik vooraf duidelijk kunnen zien hoe het moest: Kim won nl. de dameswedstrijd, Els liep zichzelf in de kijker met een top-15 plaats (4.09/km :) )en Eline zorgde eerder op de namiddag voor een verzilvering van haar catch-me-if-you-can mentaliteit door de 2de plek te veroveren. Aan de start van de mannenwedstrijd stonden kleppers als Koen Naert, Dieter Vanstreels, Stefan Van den Broek en Willem van Schuurbeeck. Ook Joost, die tot begin deze week nog sukkelde met een kuitblessure vervoegde het peleton. De wedstrijd werd op gang geschoten en we vertrokken om ons alfabet af te werken. Al snel vormde zich een kopgroep onder het commando van Stefan VDB. Dieter Vanstreels, Koen Naert, Jurgen De Beule en ikzelf volgden in zijn zog. Het gevoel was heel goed, ik voelde zelfs dat het tempo nog hoger kon. Alleen moet je dat gevoel de hele wedstrijd zien vast te houden... De eerste die sneuvelde was Jurgen De Beule. Om beurten werden er vooraan kleine prikjes uitgedeeld. Ik moest een gat van eerst 5, dan 10 meter laten op Stefan VDB, die inmiddels zelf was losgegooid door de Duffelse en Aalstse machines. Aanvankelijk kon ik de schade beperken, maar even later kreeg ik alsmaar meer moeilijkheden om normaal te ademen. Mijn adem stokte in mijn keel (was het een gebrek aan conditie, of zit er een ziektekiem in mijn lichaam?). De laatste 150m werd ik nog gepasseerd door Saaid Ribag (wie?), zodat ik op een 5de plaats eindigde. Winnaar werd Dieter Vanstreels. Na de finish maakte een barstende hoofdpijn zich meester van mij, toch iets om de volgende dagen in de gaten te houden.
Naar jaarlijkse gewoonte organiseert AWE Eternit, een onderafdeling van RAM, de massacross. Het parcours loopt op en langs de sportvelden van Eternit. Traditioneel is het dan ook een snelle cross. Dit jaar werd het parcours licht hertekend met een heuveltje als grootste verandering. Voor mij is dit de jaarlijkske start van het winterseizoen. Pistespikes worden ingeruild voor crossspikes en ik handschoenen worden van onder het stof gehaald. De Seniors heren zouden om 16.15u aan hun 5500m beginnen. Dit kwam goed uit, aangezien er 's morgens nog een 12km lange duurloop in Hazewinkel op het programma stond. Ik vertoefde er trouwens meerdere malen dit weekend. Een 15-tal atleten uit Limburg, Oost- en West-Vlaanderen vertoefde er om een trainingsweekend af te werken. Voeg daar nog eens mijn Duffelse trainingsgroep aan toe en je krijgt een serieus peleton. Leuk op die manier trainen! Nadat ik zondagmiddag afscheid nam van hen reed ik dus naar Kapelle-op-den-Bos. Daar aangekomen botste ik op een overgelukkige Eline. Ze pronkte er met de gouden medaille om haar hals. Damned, ik was net te laat voor haar wedstrijd. Maar niet getreurd. Het feit dat ik nog genoeg tijd heb om haar dit seizoen te zien winnen stemde me gerust. Ook Moon had er zijn eerste overwinning van het seizoen binnengehaald. 't zal ook zijn laatste niet zijn. Ik begon aan mijn traditionele opwarming en wanneer de damesreeks op gang geschoten werd, was dit voor mij het sein om mijn (nu nog) blinkende spikes tevoorschijn te toveren. Ik zag Kim met een riante voorsprong als eerste de finishlijn halen, en even later zou haar schoonzus Els de 2de plek veroveren. Was zij het die me vooraf zei dat ze nog niet helemaal uitgeziekt was en dat ze nog wat last had van een eerdere wedstrijd? Ik zette me aan de startlijn en monsterde de tegenstand. Tegenvallend, weinig concurrentie. Ik had me vooraf opgelegd van deze wedstrijd een goede training te maken en vanaf de eerste meter strak tempo te lopen. Ik vreesde dat ik dit op men dooie eentje zou moeten doen, iets wat ik tegenwoordig niet meer gewoon ben. Mijn vrees bleek gegrond. Na reeds 100m sloeg ik een kloof die alsmaar groter en groter werd. Het resultaat was een weinig spannend crossje waaruit ik toch het nodige vertrouwen kon putten met het oog op de CrossCup Relays van volgende zondag. Ik zal er de slotloper zijn en de langste afstand voor mijn rekening nemen. Joost Talloen loopt als 2de voor 3km door het zand te klieven, na Jasper Jacobs die na het startshot 1.5 km gas mag geven. Let the games begin...
Zondagmorgen begon de dag opvallend vroeg. Reeds om 9u reden we de E19 op. Bestemming: Vlaamse Kaai in Antwerpen. Omstreeks 11 uur ging er immers de allereerste Race for the Cure van start. Een niet-competitieve looptocht die vooral mensen met allerlei levensbedreigende ziektes in beeld wil brengen. Op zo'n momenten kom je weer even tot het besef wat echt belangrijk is in het leven. Enkele mensen die me nauw aan het hard liggen besloten enkele jaren geleden, na het verlies van een familielid, Letzribbon uit de grond te stampen. Een liefdadigheidsorganisatie die lotgenoten met een levensbedreigende ziekte in contact met elkaar wil brengen. (www.letzribbon.net) Prachtig initiatief. Toen ze me onlangs vroegen of ik wou deelnemen aan hun looptocht moest ik er dan ook niet lang over nadenken. Het zou immers een goede opwarming zijn voor mijn wedstrijd later op de middag. De looptocht was een gezellig samenzijn. Onze letzribbon t-shirts werden veelvuldig in deaandacht gebracht.Allerlei randanimaties zorgden voor een leuke sfeer. Volgend jaar zal ik er zeker weer bij zijn! Hopelijk Lien Van De Kelder dan ook weer... Na het afscheid nemen vlogen we in vliegende vaart richting Mechelen. Om 15u stond ik er als een van de topfavorieten aan de start van de GVA Dwars door Mechelen. Een 10km wedstrijd die ik vorig jaar won. Om die reden mocht ik dit jaar met nummer 1 starten. Opvallend toch, hoe je doorhet dragen van dat nummer langs alle kanten wordt aangegaapt. Het traditionele groene RAM-truitje werd deze keer gewisseld voor een witte outfit, geschonken door de Sportdienst van Stad Mechelen, waarvoor dank. De wedstrijd zelf gaf me een dubbel gevoel. Enerzijds heel tevreden over het niveau dat ik in deze periode van minimale training haal (30.07min op 10km, al lijkt het mij vrijwel zeker dat het geen volle 10km was). Anderzijds diep ontgoocheld. 3/4 wedstrijd nam ik het kopwerk voor mijn rekening, met een sleper in mijn zog. Hij nam de stratenloop op als een tactische wedstrijd. Ik begreep er niets van. Een pistewedstrijd die uitdraait op een tactische strijd is een vaak voorkomend feit, maar een stratenloop waar er niet voor het geld gelopen wordt? Ik heb zo mijn bedenkingen... Enfin, het resultaat was dat hij me kon losgooien op anderhalve kilometer van de finish. Ik was niet meer in staat zijn demarrage te remonteren.Hij liep me op 15sec. Terechte winnaar dus, laat daar geen twijfel over bestaan. Alleen de manier waarop zorgde voor een wrang gevoel achteraf. Bedankt voor de vele aanmoedigingen, op sommige momenten kreeg ik er zelfs kippenvel van.
P.S. Blijkbaar heb ik door de triatlonwedstrijd van vorige week mijn loopmicrobe doorgegeven. Zowel Anne Verbist, onze zwemster, als Steven Bouwens, onze renner, stonden aan de start van de Dwars door Mechelen. Mooi zo!
Hiermee sluit ik het zomerseizoen 2009 volledig af. Een laatste rustweek moet ervoor zorgen dat ik met frisse benen en volle moed aan de voorbereiding voor het winterseizoen kan beginnen. The show must go on!
Als uitloper van een lang seizoen stond vorige zaterdag de eXemin Business Triatlon op het programma. Als grote triatlonfan keek ik wel uit naar deze dag. De aflossingstriatlon is een onderdeel van het SP&O triatlonweekend van Mechelen. In deze vorm van triatlon start je in een ploeg van drie. Het zwemmen, fietsen en lopen worden telkens door een andere ploeggenoot uitgevoerd. In dit soort wedstrijden staat vooral de teamspirit en het ludieke voorop, maar toch zakken jaarlijks Belgische toppers uit zowel het zwemmen, lopen als fietsen af naar Mechelen. Dit jaar was het niet anders. In de opwarmingszone waren dan ook atleten zoals Stefan Van den Broeck, Sanne Torfs, Wesley De Kerpel, Tim Clerbout e.a. te spotten. Dat er hard zou gestreden worden was dus wel duidelijk. Als loper ben je uiteraard des te afhankelijker van de prestaties van je zwemmer en fietser. Door het wat onverwachts tegenvallen hiervan (we weten nog altijd niet waarom), moest ik geruime tijd na de topatleten van start gaan. Na het sukkelen met de enkelband vertrok ik voor mijn 8,5km. De eerste 100en meters waren gewoon kicken. Bangelijk, zo veel volk! Ik had mezelf ondertussen voorop gesteld om er voor mij een goede test van te maken, aangezien we enkel nog aanspraak maakten op een ereplaats. Het werd één grote inhaalrace. Van groepje naar groepje. Niet echt een manier van lopen dat ik gewoon ben, maar op deze manier behield ik telkens een mikpunt. Ik liep de 3de looptijd. Een resultaat waar ik meer dan tevreden over was.
Kortom, leuke sfeer, goede organisatie en bevredigend resultaat in de rustperiode. Go SP&O.
Wekenlang trainen, dagenlang stressen voor die ene dag waar het allemaal om draait. En die dag vond zondag plaats. Het was de dag waarop de Belgische medailles voor juniors en beloften werden uitgedeeld en waar het zomerseizoen min of meer eindigde. Sinds de Flanders Cup wedstrijd van Merksem verliepen de trainingen alsmaar vlotter en vlotter. Omwille van die reden was er stiekem toch enige blijk van ambitie in mijn hoofd geslopen. Hier en daar hoorde ik dat een podiumplaats er misschien wel inzat. Ikzelf probeerde me geen onnodige druk op de schouders te leggen. Gewoon alles geven, valt het mee, dan is het een mooie kers op een fantastisch seizoenseinde. Valt het tegen, so what? Het werd het eerste... De weergoden waren zondag blijkbaar geen fan van atletiek. Er hingen grijze wolken boven Kessel-lo, er stond een strakke wind, en de temperatuur liet zeker niet blijken dat het nog zomer was. Kortom, geen ideale omstandigheden. Dat bleek ook in mijn wedstrijd, de 5000m bij de beloften. Geen enkele atleet was bereid een strak tempo op te leggen. In tegendeel, onze eerste kilometer werd onder het commando van Sanne Torfs (trainingspartner/bondgenoot/nieuwe Belgisch kampioen) aan een joggingtempo afgewerkt. Het ging zo traag dat er nog tijd was voor een praatje. Af en toe durfde er iemand een prikje uit te delen, maar nooit werd er een definitieve kloof geslagen. Blijkbaar voelde niemand zich oppermachtig. De vrees op te vroeg pijlen te verschieten zat er duidelijk in. Ruben Vandevelde, op papier topfavoriet zorgde met enkele snedige demarrages ervoor dat het kaf van het koren werd gescheiden. Er ontstond een definitieve kopgroep die bestond uit Sanne Torfs, Ruben Vandevelde, Florent Caelen, Nederlander Michel Basemans en mezelf. Om beurten trachtten we elkaar af te matten met enkele snedige demarrages. Met nog 2 ronden voor de boeg besloot Michel Basemans, die als Nederlander geen aanspraak maakte op het podium om het veld open te lopen. Sanne schoof mee in zijn zog. Ik liep op dat moment op kop van de groep en zette me opzij. Het was immers niet aan mij om mijn trainingsmakker terug te halen, ik zat in een zetel. Laat de rest maar werken dacht ik. Tot mijn grote verbazing hield Vandevelde in en ook Caelen kon/wou? geen pijlen verschieten. Resultaat, Sanne kreeg de eerste 50m vrijgeleide. Dit gaf hem kennelijk vleugels en hij gooide alle registers op tafel. Al snel wist ik dat we hem nooit meer zouden zien voor de finishlijn. Ik concentreerde me dus op een nakende spurt met drie voor de twee overige podiumplaatsen. Vandevelde zette de spurt aan, waar behoorlijk wat snee op zat. Ik probeerde alles wat in mijn lichaam zat er nog uit te halen maar finishte op een 3de plaats. 3de plaats! BRONS! Wie had dat gedacht? Ik zeker niet. Gehoopt misschien wel... Ik haaste me dan ook om zo snel mogelijk Sanne te feliciteren. Plaats 1 en 3 op het BK, volgens mij hebben we elkaar de laatse maanden op de juiste manier pijn gedaan op training. Voor mij was dit de perfecte afsluiter van een mooi seizoen. Misschien dat er nog wel meer in zat, wie weet. Ach ja, gegokt en verloren. Of beter gezegd, gegokt en maar half gewonnen. Het is vooral tevredenheid dat overheerst!
En niet te vergeten, bedankt aan alle supporters die op post waren! Niet alleen vandaag, maar doorheen het hele seizoen waren jullie een grote steun! Bedankt aan mijn ouders, tante en nonkel. Bedankt André (ook voor het beeldmateriaal), Moon, Noah, Ewoud, Sarah, Kim&Joost, Els, enz enz
Als afsluiting volgt komende zaterdag nog de aflossingstriathlon van Mechelen. Net als vorige jaar zal ik de zelfde ploeg vesterken tijdens de loopploef. Nadien wordt het seizoen helemaal afgesloten met de GVA Dwars Door Mechelen. En dan rust, rust, rust....en nagenieten van dit moment.
De enige en laatste kans om mijn persoonlijk record aan flarden te lopen vond zaterdagavond plaats in Merksem. Naar jaarlijkse gewoonte vond er het Internationaal Antwerps Atletiekgala plaats. Veel geheimen heeft de Merksemse piste niet voor mij. Het is daar dat ik tijdens de schoolperiode mijn wekelijkse uren sport afleg, en het is ook daar waar ik vorig jaar mijn besttijd op 5000m liep. Net zoals elke atleet een speciale band heeft met een bepaalde piste, heb ik die met de piste van De Rode Loop. Die avond moest en zou er een tijd uitkomen op het niveau van mijn trainingen. Door veel te lage ijzerwaarden kon ik in het begin van het zomerseizoen niet tonen welke stappen ik vooruit zette in vergelijking met vorig seizoen. Nochtans wist ik van mezelf wat ik waard was. De ommekeer kwam er tijdens mijn vakantie in Zuid-Frankrijk. Ik trainde er hard, liep vaak bergop, bergaf en deed de inspanningen vaak in de hitte. Deze elementen zorgden ervoor dat ik gesterkt terugkeerde en de specifieke trainingen nadien bevestigden enkel maar mijn gevoel dat de conditie goed was. De wedstrijd zelf dan: De haas van dienst, een Hollander, zorgde ervoor dat we met een afgescheiden groepje doorkwamen aan de 3000m in 8.37min. Perfect op schema voor een tijd onder de 14.30min. Wanneer hij zich aan de kant zette om een rondje later weer in te pikken dacht ik dat het voorbij was. Blijkbaar zijn er in Nederland andere regels, want in België wordt je hiervoor gediskwalificeerd. Blijkbaar had de organisatie dit niet in de gaten en ze lieten hem begaan. Ik probeerde me in de staart van het groepje vast te bijten. Het was afzien bij de beesten. Af en toe moest ik een metertje of 2 laten op mijn voorganger, maar door de aanmoedigingen aan de kant lukte het me keer op keer om terug te keren. In de laatste ronde ging de snelheid nog een pak de hoogte in. Veel jus zat er niet meer in mijn benen en ik moest het groepje, dat ondertussen nog maar uit 2 atleten bestond, laten gaan. Ik liep/strompelde/viel (wat was het nu?) binnen in een tijd van 14.26.51. Mooi zo! 17 sec sneller dan mijn vorige besttijd. Na een serieuze verbetering op de 3000m bevestigde ik nu ook op de 5000m mijn vooruitgang. Laat het Belgisch Kampioenschap van binnen 2 weken maar komen...
Zopas ben ik thuisgekomen van de B-meeting van Sparta Vilvoorde. Ik liep er het hoofdnummer van de meeting, de 3000m. Na aankomst zag ik meteen Frank Bollen, hij werd door de organisatie ingehuurd om tempo te maken. Doel: 8.00. Fff, das snel. Gelukkig was ook 2e haas Raf Tilburg van dienst die het grote pak op sleeptouw moest nemen. Al van bij de opwarming voelde ik steken in de onderbuik. Na een lange dag werken was er maar weinig tijd over om te eten. Het werd een snelle hap tijdens het omkleden. Aiai geen goed begin. Met een half uur vertraging schoot de official onze wedstrijd op gang. Het werd een strijd tegen mezelf want de steken in de onderbuik bleven maar duren. Ik zag Frank mooi Kim Ruell op sleeptouw nemen en iets verder werd er gebikkeld om als eerste in het zog van Raf Tilburg te geraken. In de derde ronde lukte me dat, al had ik hierdoor wel veel energie verspild door buitenom te moeten gaan. Na 1800m gaf hij er onverwacht snel de brui aan en nadat Jonas Roels het hazenpad koos, moest ik zelf voor het tempo zorgen. Het was dan ook een complete verrassing dat ik ondanks mijn heel slecht gevoel tijdens de wedstrijd 2sec kon afpitsen van mijn pr. Het nieuwe is nu 8.26.73. Al moet het naar mijn gevoel nog een pak sneller kunnen. Vanaf nu zal er getraind worden met maar één groot doel: het Belgisch Kampioenschap voor Beloften in september. En als het even kan nog een dik pr op de 5000m lopen op de Flanders Cup van Merksem, eind augustus. Ook daar zal Frank Bollen hazen. Toeval? Of hangt er dan weer een nieuw record in de lucht. We'll see...
Na een deugddoende vakantie is het weer tijd om een update te geven van de laatste weken. Vlak voor ik naar Zuid-Frankrijk vertrok, trok ik naar de Gentse Feestenmeeting. Ik zou er een 1500m lopen. Deze keer moest en zou ik eens onder de grens van de 4.00 geraken. Een mooie uitdaging aangezien ik nooit trainingen afwerk die gericht zijn naar deze afstand. Rondjes van 1.04 draaien per 400m was de boodschap en op het einde nog eruit halen wat er uit te halen viel. Na een gevecht te moeten voeren in de eerste 100m liep ik zonder te beseffen perfect op schema. In tegenstelling tot het verleden had ik deze keer wel nog een noemenswaardige spurt in de benen. Ik remonteerde nog enkele atleten en eindigde in een tijd van 3.59. Opdracht geslaagd en voor de rest van het seizoen ga ik me ook niet meer bezighouden met de 'minder' leuke 1500en. Na de wedstrijd trok ik nog met enkele atleten van Eendracht Aalst en LAT richting Gentse Feesten. De openluchtparty in de Duveltent was de bestemmingHet werd een feestje dat tot in de vroege uurtjes eindigde. De boog kan niet altijd gespannen staan. Toffe gasten, die Oost-Vlamingen! Nadien vertrok ik voor twee weken richting Zuid-Frankrijk. Bestemming: Le Thoronet, een dorpje op zo'n 30km van de Cote d'Azur. Het werden bloedhete weken waarin ik me rot geamuseerd heb. Het is dan ook een periode waar er naast lopen al eens plaats is om te fietsen, tennissen of te zwemmen. Zelfs een uitstap richting Monaco stond op de agenda. Toevallig vond er in de buurt waar we verbleven een 10km wedstrijd plaats. Ideaal moment om eens een tempotraining te doen. Het was een loodzwaar parcours bij temperaturen van rond de 35 graden. Veel concurrentie was er niet te bespeuren en ik won de wedstrijd met als beloning een mooie cheque en een door een kunstenaar ontworpen trofee. Mijn smaak is het alvast niet... In de terugrit maakten we nog een tussenstop in de champagnestreek, wat is het daar mooi om te gaan lopen! Terug thuisgekomen had ik reeds een uitnodiging gekregen van onze kersverse wereldkampioen 800m André Lafère. Ik denk niet dat we elkaar al ooit meer dan twee weken niet gezien hadden en het was dan ook hoog tijd om eens bij te praten en zijn fotocollectie van het WK in Lahti te bewonderen. Knappe prestatie toch, wat hij daar deed! Mijn volgende wedstrijd zal niet lang op zich laten wachten. Morgenavond staatreeds de B-meeting van Vilvoorde op het programma. Na een uitstapje richting kortere afstanden zal ik er terug een vertrouwde 3000m lopen. Met luxehaas van dienst Frank Bollen zullen we alvast niet op kop moeten sleuren. We zien wel wat het wordt...
Zopas ben ik thuisgekomen van een weekje stage in het Limburgse Hengelhoef. Het was een groot succes. In het gezelschap van o.a. Stijn Lintermans, Frank Bollen, Kim Barbé, en Xavier Rondas maalden we vele kilometers af in de bossen en heide in de wijde omgeving van Houthalen/Zonhoven en god weet waar nog allemaal,terwijl coach Blommaert gekke Mario, Brackxke en Braem om sleeptouw nam. De eerste dagen kregen we het gezelschap van Rikske 'punk' Ceulemans die vanaf woensdag naar het EK berglopen vertrok. Hij liet ons delen van zijn vaste trainings- (en vroegere werkparcours zien...). Onze pistetrainingen mochten we afwerken op de piste van Lanaken, waarbij Frank aangesloten is. De Limburgse gastvrijheid verbaasde me doordat we de hele binnenbaan kregen, ten koste van de plaatselijke atleten. Tussen de trainingen door gingen we de sauna in of vochten we veldslagen uit in het wildwaterbaan, wat voor enkele kapotte knieën en ellebogen zorgden. (Maar toch 2-0 achterlijken! :) ) Wanneer we 's avonds van onze 2e training aan ons huisje toekwamen zorgde coach Blommaert ervoor dat de nodige krachtvoeding al op het vuur stond. Later zou nog blijken hoe hard we hem wel zouden missen. Hij verliet ons donderdag in de late namiddag en sindsdien werd er niet meer gekookt in het huisje... Ook gekke Mario, die zich ondertussen de bolletjestrui van bergkoning wist te veroveren verliet ons voortijdig. Conclusie van een hele week in Limburg: héél veel kilometers gedaan, goeie pistetrainingen afgewerkt en rot geamuseerd met een fantastische groep. Op naar de volgende keer!
Thanks Stijn, Kim (ook voor de lift), Frank, Xavier (ook voor de lift), Bart, Mario, Steven, Glenn en Manuela!
De Gouden 1500 bleek een maat voor niets. De organisatie vond het blijkbaar niet nodig om de A-reeks (waarvoor ik me net kon plaatsen) te voorzien van hazen. Gevolg, het werd een tactische strijd. Ik haat zo'n wedstrijden, slenteren om dan de laatste 100m alles in de spurt te beslissen. Niet met mij. Na 1000m had ik door dat er iets moest gedaan worden en ik brak de wedstrijd open. Ik nam een paar meter, goed wetende dat ik in de spurt toch geen kans maak ten opzichte van de halve fondkanonnen. Mijn vrees kwam uit en de laatste 100m werd ik dan ook door alles en iedereen voorbijgespurt. Eindtijd: 4.02. Ali Hamdi won de wedstrijd in 3.59 voor Frank Bollen. Half gedegouteerd keerde ik huiswaarts na mijn Vilvoorde's uitstapje. Zelden was ik nog zo fris na een wedstrijd. Gisteren zou een betere test moeten worden met het oog op de Nacht van de Atletiek van 18 juli. Ik stond aan de start van de internationaal getinte Flanders Cup meeting van Oordegem. Het weer was fanastisch, dus het beloofde een mooie wedstrijd te worden. Bij het opdraaien van de parking merkten we dat we er niet alleen zouden zijn. Overvolle parkings! Aan de piste zelf hing een fantastische sfeer. Gepaste muziek, gezellige drukte en een enthousiast publiek zorgden ervoor dat het meer op een Vlaamse kermis leek. Trainingsmakker Sanne Torfs kwam me tegemoed en meldde me dat hij net 14.18min gelopen had op zijn 5000m. Voor hem een nieuw persoonlijk record. Wauw! Mijn 3000m stond gepland om 23u. Geen probleem, dan zou de zwoele hitte wat plaatsmaken voor een heerlijk loopweertje. Enkele Hollanders, Duitsers, Luxemburgers en Schotten met sterke chrono's zouden ook van de partij zijn. Door het ontbreken van de Schot werd de start met tien minuten vertraagd. Na 10min daagde hij nog steeds niet op en de organisatie gaf ons groen licht. De trainer gaf me de opdracht om rondjes van 68' te draaien en pas de laatste 800m gas te geven. Hiermee moest het lukken om onder de 8.30 te duiken. Zo gezegd, zo gedaan. Aanvankelijk liet ik de kopgroep gaan en concentreerde ik mij op de chrono. Mooie geste van Kim Barbé die plots voor me verscheen en enkele hectometers haaswerk zou verrichten. Wanneer hij uit de wedstrijd stapte voelde ik dat ik nog heel fris zat en ik besloot mijn jacht op de kopgroep te openen. Ter hoogte van de laatste 200m vond ik aansluiting. Wanneer zij de spurt openden kwam de spurtslak in mij weer naar boven en maakte ik geen schijn van kans tegen hen. Met 8.28.05 liep ik perfect volgens schema en was ik dan ook een tevreden man. Blijkbaar liggen Hollanders me goed, want na de FC van Merksem waar ik mijn PR 5000m verbeterde in het bijzijn van Kees en Joop lukte het ook deze keer in hun aanwezigheid. Nog 1 keer en ik zal toch moeten overwegen om te emigreren... Een dikke pluim voor de organisatie, die tot in de puntjes verzorgd was. Ik hoop dat er volk van Vilvoorde aanwezig was, zodat zij hier toch één en ander uit kunnen leren... Nu vertrek ik voor een weekje stage met een 8-tal atleten. In de mate van het mogelijke zal ik in de loop van de week wel een verslagje van onze belevenissen uitbrengen.
