Onze eerste dag in Taupo, het is stralend weer. Wij naar Huka Falls, de meest indrukwekkende rivier/waterval die we tot nu toe hebben gezien. Om u een idee te geven: de Tongariro River is zo'n 100m breed, aan de Falls moet al dat water door een geul van zo'n 10m. Je kan het vergelijken met die ronde bootjes in Bobbejaanland ofzo, maardan minstens 10x ruiger.
Van daar uit te voet naar Aratiatia Rapids, 2 uur wandelen. Daar aangekomen blijken de rapids een miezerig stroompje van nog geen meter breed. Tot we het bord zien waarop staat dat de dam, die het water tegenhoudt, elke 2 uur opengaat.
We wachten een uurtje en inderdaad, een scherpe toon kondigt het openen van de damdeuren aan. In het begin vrij zachtjes, maar na een kwartiertje is het stroompje niet meer te zien, in plaats daarvan baant een kolkende massa water zich een weg naar beneden.

Na een avondmaal van Macaroni-uit-blik die eigenlijk bijna niet te vreten is, gaan we na een vermoeiende dag slapen. Het mag u misschien verbazen, maar wij worden wakker met het ochtendlicht en gaan slapen als het donker wordt, dus onze dag loopt ongeveer van 7u tot half negen - negen uur..
De volgende dag lopen we alle backpackers (hostels) in Taupo af, om te zien of er nergens werk is te vinden. We komen van een vrij kale reis terug, maar we hebben wel zowat de hele stad gezien nu. Allez ja, stad, tis meer een over-sized dorp.
Een heerlijk verkwikkende douche in de Superloo (een semi-publiek toilet/doucheding) helpt onser bovenop. Wanneer we op onze gebruikelijke plek onze tentjes neerplanten, zien we een beetje verder dat er een koppel wel wat moeite heeft met hun tent recht te zetten.
Hulpvaardig als we zijn, bieden we onze hulp aan. Het blijken twee vijftigers uit de buurt te zijn, die de tent pas gekocht hadden en ze meteen wilden uittesten.
Stu en Karleen (oftewel "Lipz") bieden ons meteen aan om te blijven eten bij hun supertent (het ding is 6x zo groot als de onze), en ze hebben echt ALLES bij. Een BBQ, freezer vol met bier en wijn, en een stuk Deer Venison (hertenrug) dat een vriend van hen zelf heeft geschoten.
[jagen is in NZ de enige manier om de altijd maar groeiende hertenpopulatie in toom te houden, want hier hebben ze vrijwel geen natuurlijke vijanden, dus ni wenen voor den bambi]
Een gezellige avond volgt, en we vullen onze hongerige maagjes (we wilden onze noodles gaan eten, maar we moesten en zouden mee-eten).
Stu en Lipz bieden ons aan om de volgende dag naar hun huis/farm te komen, dan kunnen we wat helpen en dan mogen we ook blijven eten en slapen.
De volgende dag doen we eerst een kleine wandeling naar een warmwaterbron die in de ijskoude Tongariro River uitkomt, en op de foto's die we zo snel mogelijk zullen uploaden, zult ge zien hoe Len geniet van een warmwaterbadje in de vrije natuur.
Ik (Hans) ging er ni in want had ni veel goesting en der was juist een luidruchtige groep Italianen gepasseerd, en sommige van die mannen hadden hun onderbroeken ter plekke achtergelaten
Na het middageten zijn we dan naar Stu en Lipz gegaan, een paar uur geleden heb ik met Len de 6 koeien van de oprit naar de paddock gejaagd (Hilarisch, ik op ne quad erachter, de Len vanvoor proberen die koetjes de juiste kant op te sturen), we hebben de schapen ontwormd (een schaap bij de kin pakken en dan met zo'n soort pistool een of ander goedje in hun bek schieten,en nu zit ik hier wat te typen op de PC. Len is nu met Stu ergens deuren gaan afzagen in een huis (Stu doet ook constructie van vanalles en nog wa,de 'farm' is voor eigen gebruik), en ik ga hier stillekesaan afsluiten, als we meer meemaken dan hoordet uiteindelijk wel van ons. Adios ;-D

10-11-2007, 04:44 geschreven door L&H  

07-11-2007, 04:22 geschreven door L&H  

07-11-2007, 04:21 geschreven door L&H  

Eindelijk een fatsoenlijke poging om eens te updaten, voor sommigen onder u een welkome afwisseling van het dagelijkse gepieker of we nog leven enzo.

Het hostel bleek een best wel crappy plaats te zijn, met snurkende Chilenen en Fransen, waar we zo snel mogelijk weg wilden.

Nadat we uit het hostel Auckland een beetje hadden verkend, beseften we hoe zwaar we wel niet geladen waren. Sowieso moest er iets gebeuren om onze mobiliteit te verhogen, en eigenlijk hadden we de keuze tussen drie dingen: de Kiwi Experience-bussen, Stray-bussen, of onze eigen auto huren of kopen. De eerste twee opties zouden ons zo'n 1000 dollar de man kosten, een auto huren al snel een heleboel meer, en een auto kopen hing een beetje af van of ons rijbewijs hier ook geldig was: slim als we waren, waren we vergeten om een internationaal rijbewijs te vragen in Belgie, dus wij naar het politiebureau van Auckland om dat te vragen. Onze vreugdedans bij het horen van het goede nieuws van onze supervriendelijke hero-of-the-day- politieagent achter de toog:



"New Zealand is slacky, you'll be fine mates."

Terug naar het backpackers-hostel, waar we de mogelijke opties voor een autootje bekeken. Daar vonden we een zalig autootje op papier, maar toen we terugbelden, bleek dat er meer genadigden waren. We moesten twee uur wachten, dus dan maar terug wat rondlopen in Auckland.
Bij het buitengaan leren we Elias kennen, een relaxte Belg die duidelijk al wel wat meer ervaring heeft wat betreft wereldreizen, dus samen met hem gaan we meteen horen voor een gsm-sim-kaartje, met nummer 0210 26 27 577. Of daar een area code voor moet als jullie ons willen sms'en, weten we niet. Bellen heeft geen zin want we hebben geen geld om op te nemen

Na de twee uur nemen we de bus naar een ander deel van de stad, alwaar twee Israelis, Inbal en Shaul, ons de auto laten zien. Alles lijkt in orde, en voor 1400 dollar verwisselt ie van eigenaar: we worden de trotse eigenaar van een Mitsubishi Mirage, die we meteen volstouwen met ons gerief, een hoop eten en drinken, en off we go! eindelijk vrijheid en weg uit de stad.

Meteen trekken we richting noorden. Onze eerste overnachting met de tentjes is er een in de bocht van een kleine weg nabij Puhoi, een klein dorpje in de buurt van Motorway 1. 's Morgens blijken de schapen in de buurt serieus wat lawaai te maken want Len kan niet goed slapen.

Op onze weg naar het noorden passeren we the Bay of Islands in Paiha, wat iets te toeristisch blijkt te zijn, maar een iets minder toeristische en best wel indrukwekkende Matauri Bay:



Overal op de weg staan er borden die je toelaten 100 km/u te gaan... wij gaan er 30 op veel van die plaatsen.
Onderweg komen we echt superveel Oldsmobiles tegen, blijkbaar is het een convention of zoiets want de dagen erna slinkt hun aantal zienderogen.

's Avonds, in Ngataki, ontmoeten we John, een sympathieke 60-jarige Maori die ons meteen in zen huis-in-aanbouw laat slapen, wanneer we vroegen of we onze tent in de buurt konden opzetten. De vriendelijke mens met 8 kinderen, 23 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen (die er gelukkig niet allemaal waren) barst van levenswijsheid, en geeft ons een heleboel tips voor onze komende reis.
We krijgen ook avondeten, ook al zeggen we supervaak nee, en een gezellige avond waarin zijn lachje en stopwoordje menig keer valt: 'Hehe, yeah, good one."
's Morgens krijgen we een ontbijt (weeral, tegenspruttelen heeft geen zin) en een rondleiding op zijn land. Blijkbaar heeft hij de eerste Taro-plantage in NZ, een delicatesse in de keuken.

(vervolg op volgend bericht)

door problemen met het bijladen van de filmpjes kan je ze wel hier zien :

http://youtube.com/lenkarpisek

07-11-2007, 04:07 geschreven door L&H