 |
|
|
| Ondernemen in Nieuw Zeeland |
|
|
| 06-12-2007 |
 Vaarwel spugen en andere vuile gewoonte |
Vroeg in de ochtend, klaar om fris en vroeg op avontuur te vertrekken.
Twee en half uur later vertrekken we, bijzonder fris, maar minder vroeg. Op naar de noorderlijke regionen van het zuiderlijke eiland, met als eerste stop, Wainui falls, wandelend lang de rivier trotseren we stijle hellingen en langs afgronden wagen we ons nog over een smalle hangbrug (max load 1 persoon) om uiteindelijk aan een prachtig watervalletje te komen waarvoor enkele grote rotsblokken liggen waar we bijgevolg dan ook vrolijk over huppelen om zo een zo goed mogelijk zicht te krijgen over het neerstortend water.
Na ons visueel verfrist te hebben aan het plensende water trekken we voort naar verdere onwaarschijnlijkheden. En di vinden we in de vorm van "the Grove" het klinkt al iet of wat mytisch ( voor mij toch.. ) en de omschrijving die we ervoor gehoord hadden en waarschijnlijk degene die ik er nu aan geef doen het geen recht aan. Immens grote rotsblokken, sommige gespleten waar het pad dan ook nog doorheen leid, worden begroeid en overkoepeld door bomen en struiken die zich in alle richtingen krommen op zoek naar wat vruchtbare bodem.
Alsof de dag ons niet genoeg kon overdonderen met geweldigheden vonden we ons daarna op pad naar de 'waikopupu springs' waar we de bron zien van een vrij grote rivier, helder water alsof het een gegolfde glazen plaat was die dagelijks werd gewassen waar temidden van die helderheid het water naar boven borrelt vanuit de ondergrondse bron, ik kreeg er zowaar dorst van!
Vermoeid van het vele beleven en het wandelen dat er mee gepaard ging vinden we ons een kampeerplaats bij een oude dame op een grasplekje in haar rozentuin, incluis vliegjes.
Na vroegtijdig in de tenten te zijn gedwongen door de constante aanvallen van vliegjes en muggen, staan we de dag erna vroeg op om de vroeg aan de volgende dag te beginnen.
We vliegen er dan ook meteen in door als een van de eersten op 'wharariki beach' aan te komen, een van de prachtigste stranden die ik waarschijnlijk ooit zal zien, een prachtig zandstrand dat uitmond op dramatische rotsen in het water (en op het strand) die door eeuwenlange geseling van het water onderaan prachtig geerodeerd zijn tot natuurlijke bogen, terwijl de wind het bovenste zand van het strand de zee opjaagt komen er van de zee ( indien iemand surft ) enkele prachtige beginnersgolven binnenrollen.
Terwijl we ons haast met ingehouden adem over het strand begeven vinden we ook achter elk hoekje en bochtje een zeeleeuw ( die meestal ligt te slapen ). Wetend dat aggresieve beesten kunnen zijn banen we ons behoedzaam een weg doorheen sommige grotjes.
Met pijn in het hart nemen we afscheid van Wharariki en trekken we voort naar langs farewell cape ( het noordelijkste punt van het zuiderlijke eiland ) en nemen we een kijkje van fossil point naar de farewell spit ( een landtong die naar gelang de getijden onder of boven water te staan komt)
We eten een snackje in de Naked Possum, waar je naast het normale menu ook wat van een possum kan proeven, of je je kan verrijken met lampekappen uit possumleer of tepelverwarmers van possumbont. Om daarna onze tocht voort te zetten langs de "devil's boots" ( rotsen in de vorm van laarzen die uit de grond steken) naar "Harwood's Hole", het diepste gat in het zuiderlijk halfrond. Na een acrobatenparcour doorheen een bos en overheen een berg rotsen komen we aan aan een schrikwekkend zicht, elke stap die je dichter bij het gat zet (het is niet gewoon een gat in de grond maar tussenin rotsen waar je over of langs moet) overweeg je steeds meer en meer tot je overweegt om terug te gaan en je nog belange de bodem niet gezien hebt ( het is te steil en veel te diep, dus uiteindelijk zie je een diep zwart gat) maar het gemis aan een railing is te groot om echt over de rand te gaan hangen ( we zouden de blog graag de volledige drie maand volhouden)
Hierna houden we de dag voor bekeken en laten we de adrenaline nog wat nazinderen in onze aderen wanneer we terugrijden naar Don en Joke.
(Hans) Er nog even bij vermelden dat we op het strand van Wharariki door twee Oystercatchers (zwarte vogels met lange rode bekken) werden "aangevallen" omdat we blijkbaar wat te dicht bij hun nest kwamen zonder dat we het wisten... hi-la-risch en ook wel een beetje creepy!
06-12-2007, 21:55 geschreven door L&H 
|
|
|
|
|
| 04-12-2007 |
| Nelson + Motueka |
Op de eerste dag van de zomer komen we dan in Nelson aan en daar komen we even in de problemen: Len's kleine zak (die van New York) wordt gepikt wanneer hij hem even uit het oog verliest, we vragen rond op de i-Site en gaan het aangeven bij de politie, maar na een halve dag te hebben rondgelopen in Nelson (wat niet zo'n megagrote stad is) gaan we dan richting Motueka, waar Joke en Don wonen (Joke en Don = familie van Hans, een bezoek dat we sowieso van plan waren). Daar is het groot feest voor de buren, een beetje vreemd maar wel gezellig en we worden met open armen ontvangen. 's avonds krijgen we een verlossend telefoontje van Edith & Dick, twee Amerikanen die Len's zak op een bank hebben teruggevonden, in zijn totaliteit (er ontbreekt NIETS). Hoe de zak daar geraakt is, is ons nog altijd niet duidelijk.
De dag erna spreken we af met de amerikanen en trakteren ze op een koffietje nadat ze de zak teruggaven, bedanken ze en kuieren dan op een rustigere manier door het stadje
De laatste dagen genieten we van de vakantie: we lezen boeken in de zon, zien een dvdtje 's avonds, en morgen gaan we op een 2-daagse naar Farewell Spit en Collingwood. Het is nu half 1 dus ik kruip in mijn bed. Slaapwel :)
Als ik die flauwe plezante die men zak weggenomen heeft tussen men polle krijg, die gaat pas iets meemaken !
04-12-2007, 22:14 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| Lords of the Rings Adventure Day!!! + Ferry |
Een opsommend overzicht van deze spannende dag (let erop dat alle scenes en sets overal naar hun oorspronkelijke staat zijn teruggebracht):
- middageten in ISENGARD (Harcourt Park): niet echt veel te zien, maar het trekt er wel op...
- op naar RIVENDELL (Upper Hutt, Kaipoke Regional Park): hier staat een bordje, maar opnieuw niet veel te zien. Het bos is wel magisch mooi , en we doen de Swingbridge track, een tocht door het bos, inclusief hangbrug.
- HELM'S DEEP/MINAS TIRITH (Dry Creek Quarry): deze scenes zijn opgenomen in een steengroeve, en wonder boven wonder, dat is wat we te zien krijgen... bah...
- HOBBIT HIDING SPOT ('Get of the road!', Mt. Victoria): we hebben hier ineens de lookout gedaan over Wellington, en praktisch de helft van de tracks in en rond Mt. Victoria, gevraagd aan iedere voorbijganger, tot we de plaats uiteindelijk gevonden hadden: totaal niet herkenbaar, jammer, geen idiote foto's waar we re-enacten, maar de sfeer op sommige van de padjes was wel exact zoals die op de weg in de film.
Al bij al een amusante dag, 's avonds pictionary met Caroline, Cate en Craig, alledrie nuchter (per uitzondering :p).
De laatse dag van de lente (30 nov) zijn we dan met de Bluebridge Ferry naar het zuidereiland overgestoken, we zien dolfijnen meezwemmen met de boot,
uiteraard nadat ik (Len) vijf minuten daarvoor moest gezegd hebben 'dolfijnen? die gaan wij niet zien zenne, niet als ik op den boot zit.' waarna ik naar een ander dek ging en vijf minuten hans hoor roepen dat hij dolfijnen kan zien en ik genoodzaakt ben om terug te lopen waardoor ik het beste deel mis. ( maar ik heb ze gezien dus ik ben tevreden :) )
prachtige zichten als we de door de Marlborough Sounds doorvaren. Uiteindelijk komen we in Picton aan, en we besluiten rechtstreeks naar Nelson door te rijden.
Onderweg stoppen we op een picnic area ergens op de weg tussen Picton en Nelson, een lager-dan-de-weg gelegen plek tussen oerwoud en naast een riviertje. Daar staat een campervan, met een ervaren reizigerskoppel, Johnny en Catherine (beiden Engelsen). We genieten samen van ons traveler-avondeten (noedels en pasta en andere cheapo stuff, woo!).
en dan tot na het donker worden thee drinken en kaarten met als enig licht wat zaklampjes, apart !
04-12-2007, 22:10 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| Wellington |
's avonds eten we in het hostel, daar leren we een oversociale Melissa kennen die blijkbaar voor airhostess studeert, het kind zien we echter de volgende dagen niet meer terug. We worden aangesproken door twee zatte meisjes: Cate en Caroline, allebei uit Londen, verleiden ons tot het spelen van drankspelletjes. Craig, en zatte Engelsman en Cameron, een 11-jarig kereltje dat hier met zen vader en broer is, doen iets later mee (Cameron drinkt limonade). De uitkomst is simpel: wij winnen, de meisjes allebei nog zatter dan ze al waren (doen alsof je drinkt werkt).
het spel was met jackdaniels en cola, bah, moest het nu met bier geweest zijn hadden we misschien eerlijk meegespeeld
De volgende dag is het tijd voor cultuur: het Museum of New Zealand, Te Papa, zal aan onze onderzoekende blikken worden onderworpen.
Het is iets minder spectaculair dan verwacht, maar toch zal ik een paar leuke weetjes met jullie delen:
- Mistletoe verspreidt zich op een heel edele manier: vogels eten de besjes, die heel erg plakkerig zijn. De besjes blijven dan aan het poepke (ootje) van het vogeltje plakken, gevolg dat die vogelkens hun poepke aan nen boom afkuisen; resultaat: het besje plakt aan de boom en parasiteert vanaf daar op de boom.
- Glow-worms gebruiken een soort vislijntjes waarmee ze insecten vangen, bijten en dan uitzuigen (mjammie!)
- Tui (spreek uit: toewi)(inheemse vogel, en ons favoriet NZ bier) hebben twee verschillende voice boxes ("stembanden") en kunnen dus twee verschillende geluiden maken.. na dit gelezen te hebben zou het best wel kunnen dat de vogel bij Steve en Gail een tui was :)
- 'Mana' is het maori woord voor kracht (dit is er eentje voor alle nerds :p)
- Kakapo zijn vleugelloze papegaaien, die stilaan aan het uitsterven zijn. Om de dieren erbovenop te helpen werd vanalles geprobeerd. Het belangrijkste mannetje in het kweekprogramma wou namelijk alleen paren met... menselijke hoofden. Er werd dan een soort condoom-helm gemaakt om het sperma van dat beest op te vangen, enig probleem: de vogel wou het alleen doen met hoofden zonder helm :D
Anyway, 's avonds zijn we terug in het hostel, en daar leren we twee Duitse meisjes kennen, Jana en Greta, vooral Jana vindt Nederlands bijzonder grappig (we dachten dat we verstaanbaar waren voor Duitsers, blijkt TOTAAL van niet.. het enige woord dat Greta verstaat wanneer ik zomaar iets zeg: "i-Pod"). Craig, Cate en Caroline drinken zich weer een stuk in hunne kraag. Voor Craig is iedereen en alles AWESOME, bijzonder grappig wanneer hij tegen 'wildvreemde' backpackers begint: "man, your hair, its AWESOME"
(meer in een volgend bericht)
04-12-2007, 22:01 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| On the road again... |
|
(Jeej, weer een update :p We zijn nog altijd in Taupo wanneer het verhaal verdergaat :p)
Om 10u de volgende morgen blijkt dat Larry, een vriend van Stu en ook een piloot, ons niet de scenic flight kan geven die Stu ons had voorgesteld: de arme man is op zijn arm gevallen en kan dus niet echt meer vliegen (of zoals Lipz wegt: Larry's always been fuckin unreliable). Jammer, want we hadden echt wel graag met een vliegtuigje over Tongariro National Park gevlogen.
We besluiten dan maar om het vrij comfortabele leventje bij Stu en Lipz achter ons te laten. Nog even wat rondzien in Taupo voor T-shirts (Len heeft een T-shirt-fetish, dus dit is een noodzakelijk iets, en ik [Hans] moet toegeven dat de Tees hier best cool zijn)
niet waar zenne, Hans kan er gewoon niet van over dat ik al twee tshirts heb gekocht.
vertrekken we richting Turangi. Turangi, het begin van de Desert Road: de weg die langs Tongariro loopt, en dwars door de woestijn (niet echt officieel, want nog altijd te veel regenval, maar toch). Megawarm + super-de-luxe uitzichten, eerste keer in men leven dat ik een met sneeuw bedekte berg zie staan op de achtergrond van een met droge struiken bezaaide zandvlakte (sowieso zijn de foto's nix vergeleken met the real thing).
Uiteindelijk komen we in Palmerston North aan, daar is de i-Site (info) dicht, dus we besluiten dan maar om richting Wellington te gaan.
Onderweg stoppen we in Levin, alwaar we Kuku Beach bekijken als mogelijke slaapplaats, maar het ziet er daar niet echt kosjer uit en dus spenderen we de nacht bij Gail en Steve (in hun voortuin), een vriendelijk koppel senioren :) 's nachts worden we opgeschrikt door het geluid van een vogel die percies iets aan zen stem heeft, een beetje creepy maar vooral heel erg grappig... wij allebei tegelijk "wa is da voor iet man?!" naar mekaar vanuit de tent. 's morgens krijgen we koffie en thee van Gail (Steve is naar zen werk), en nog een uurtje gebabbeld, daarna onze weg verdergezet naar Wellington. Daar aangekomen vinden we na alle backpackers gecheckt te hebben een goedkope, slechts 13 dollar per nacht want ze hebben een tent-site: Rowena's Lodge. We kuieren wat rond in Wellington zelf, en de rest staat in het volgende bericht :D
04-12-2007, 21:57 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
