 |
|
|
| Ondernemen in Nieuw Zeeland |
|
|
| 18-12-2007 |
 werk en andere tijdsbestedingen |
Na 2 dagen "gerust" te hebben bij Don en Joke thuis, beginnen we donderdagmorgen (13/12) aan onze eerste dag training op de kruidenfarm. De week voor kerstmis is namelijk de drukste periode, en blijkt dat een van de werknemers het net nu is opgestapt en een andere een kwetsuur heeft, dus onze hulp is meer dan welkom en we verdienen er ineens nog iets mee ook :) Sue is zowat onze baas op het werk en zij leert ons dan ook de kneepjes van het vak, en op vrijdag lukt het ons zelfs al om zelfstandig te opereren in de op volle toeren draaiende kruidenfarm.
Vrijdagavond na het werk vertrekken we met Don, Lenny (vriend van Don) en Steffie op ons volgend avontuur: een tramp (wandeling/trektocht) door Kahurangi National Park, op weg naar Mount Arthur, de hoogste buurt in de buurt van Motueka. Het is slechts een dik uur van aan het carpark tot aan Mount Arthur hut, de hut waar we de nacht zullen doorbrengen, maar toch merken we dat dit van een heel ander kaliber zal zijn als onze eigen tocht in Abel Tasman. Op 1310m, in de Mt. Arthur Hut, een kleine hut voor zo'n 6 tot 8 personen waar we gelukkig alleen zijn, eten en kaarten we terwijl de gas heater ons gezellig opwarmt. Zo warm dat we 's nachts een raam moeten open zetten omdat we anders niet kunnen slapen, hehe. Op voorhand gewaarschuwd bereiden we ons voor op een snurkende Lenny, maar dat is buiten de instant-spaghetti bolognaise gerekend die Lenny die avond heeft verorberd: de halve nacht lang worden we geteisterd door secondenlange winden en scheten die der arme slapende man laat ontsnappen en die als dusdanig vrij snel op onze lachspieren werken. De volgende morgen klimmen we dan naar de top van Mount Arthur, 1795m hoog, zeer vreemd om in t-shirt en korte broek over de sneeuw te klauteren (en ook erg koud als je uitschuift en uw handen naar houvast grijpen in de ijskoude witte massa). Op de top zelf genieten we van een fantastisch uitzicht, want op dat moment waren de wolken waar we de uren ervoor waren doorgestapt stillekesaan aan het wegwaaien. Terug naar "beneden" ging een pak sneller, vooral op het stuk dat we al zittend deden: Don had met de hielen van zijn stapschoenen 'treden' uitgehakt, maar belandde al snel op zen poep en vooral de iets rondere Lenny maakte dat Don's route al snel een bobsleebaan werd waar we vrij gemakkelijk afgleden. Fijn dat de doorkomende zon de natte broeken snel droogde. Op de splitsing van verschillende tracks, waar we even voordien de rugzakken hadden achtergelaten op weg naar de top, hebben Len en Steffie ons dan verlaten, zij keerden terug over dezelfde route die we vandaag en vrijdag hadden gedaan, en werden 'vervangen' door Fiona en Croyden, een sportief koppel waarmee Don en Lenny hadden afgesproken. Met ons vijven (Don, Lenny, Fiona, Croyden, Hans - voor de duidelijkheid) hervatten we de tocht over Gordon's Pyramid, een iets kleinere maar vooral walgelijk steile berg met een hoogte van 1489m: op een bepaald moment zo steil dat de te overbruggen afstand bijna gelijk was aan het hoogteverschil - "denkt daaaaar maar 's over na!". Met behulp van handen en voeten vervolgen we onze weg. Al snel verdwijnt het 'pad' en wordt de track aangegeven door gekleurde palen, die simpelweg de richting aangeven waarin je moet lopen, de afstand ertussen moet je dan maar naar eigen goeddunken afleggen. Het weer is de rest van de dag wisselvallig zoals het een goede Nieuw Zeelandse dag beaamt, op sommige momenten zien we Don en Lenny die zo'n 20m achter ons lopen door de dikke mist simpelweg niet meer. Lenny neemt een voorsprong, en een tijdje later komen we hem ergens in het bos tegen, hijgend en puffend, terwijl hij om water vraagt. Blijkt dat hij al zo'n anderhalf uur geen water meer heeft, en op witte wijn wandelt! 's Avonds komen we aan in Salisbury Lodge, een hut die zo'n 40 mensen aankan. Er waren er zo'n 20 schat ik, waaronder een stel oude dames van de plaatselijke tramping club, Matt, een jonge imker uit de buurt (die de broer van Wim Clukers zou kunnen zijn, wat een gelijkenis  ) waarmee we 's avonds ook weer kaarten (ja, kaarten is zowat DE bezigheid van een echte tramper  ), alsook een oudere Amerikaan die gekwetst was en die de dag erop door de dames van de tramping club bezorgd zal worden achtervolgd. De derde dag wandelen we terug naar het carpark, deze keer gelukkig veel minder steil en op-en-af zoals de vorige dag, in plaats daarvan leidt onze weg door sprookjesbossen en langs en over riviertjes, we passeren ook verschillende originele hutten: een heel kleintje verstopt tegen de bergwand, een ander was een rock shelter waar mensen vrijwel in de openlucht slapen, echter wel beschermd door een massief afdak van rotsgesteente. Als ik 's avonds thuiskom van de tramp heb ik niet meer echt fut om veel te doen, dus hang ik zowat de rest van de avond in de zetel met men boek. Len heeft de rest van het weekend (na teruggekomen te zijn met Steffie) gerelaxed neem ik aan, ik vermoed dat hij deze post wel zal editen mocht dat niet het geval zijn 
Ik heb zeer zeker gerelaxed, en het was goede relax !
(het is niet dat ik niet voort kon, ik huppelde op Mt. Arthur meestal een heel eind voor al de rest en was op het eind van die dag nog bijzonder fris feitelijk)
De kerstweek is begonnen, maandag werken we heel de dag, we doen zelfs een uurtje te veel, erna ga ik met Steffie naar Motueka zelf om een kabeltje voor men iPod te zoeken waarmee ik op al de voorhistorische Nieuw Zeelandse machines kan (waar zijn al de Mac-fanboi met FireWire op hun Apple hier?). We passeren langs de supermarkt voor wat eten, en het meisje aan de kassa rekent me 17$ aan voor Brazil noten, ipv de normale 5$. Uiteraard merk ik dit pas wanneer we de 8 kilometer naar "huis" hebben afgelegd...
Het is nu dinsdag, het heeft de hele dag geregend en het is nu nog steeds bezig, hopelijk stopt het morgen want dit is nadelig voor Joke en Don's werk, een deel van de kruiden wordt namelijk buiten de serres gekweekt. Na het werk vandaag zijn we naar Motueka gegaan voor nog wat meer proviand, ik heb mijn 12$ gaan opeisen in Fresh Choice en dankzij een supervriendelijke kassierster vrijwel meteen gekregen... en dan maar meteen aan ander snoepgoed opgedaan 
De auto maakt al een paar dagen (sinds Kahurangi) rare geluiden, dus hebben we hem binnengedaan in de garage. Het zou gaan om een of ander verbindingsstuk bij onze as en het zou ons zo'n 184$ gaan kosten, benieuwd of die garagist zich aan zen woord gaat houden en dat ook effectief het geval zal zijn. Nu is het bedtijd, morgen weer een werkdag en het wordt altijd maar drukker. Slaapwel!
18-12-2007, 19:30 geschreven door L&H 
|
|
|
|
|
| 11-12-2007 |
| Abel Tasman National Park: Great Walk |
Velen onder u die al van NZ hebben gehoord, weten dat NZ bekend staat voor zijn Great Walks, tramping-tochten (tramping = het coole woord voor wandelen ;p) door Nationale Parken, en wij kunnen niet pretenderen Nieuw Zeeland gezien te hebben zonder deel te hebben genomen aan minstens 1 zo'n Great Walk. De populairste en meest toegankelijke onder de Great Walks is die in Abel Tasman National Park, en vermits het zo'n 15 min rijden is van bij Joke en Don tot aan de entrance tot het park in Marahau, besloten wij om laatstgenoemde te ondernemen.
Kort samengevat, stapten we in twee dagen van Marahau naar Bark Bay (zo'n 21km) en van Bark Bay naar Totaranui (17 km). Op onze ruggen torsten we het gezamenlijke gewicht van zo'n 30 kilogram tenten, slaapzakken, proviand en extra kleren. Uiteraard volgt nu een iets uitgebreider relaas van onze tocht: Bergop en bergaf, door moerasachtig gebied, echt oerwoud, jungle, donkere loofbossen, op 30 cm brede padjes langs steile kliffen met of zonder bomen die een eventuele val breken, over rotsen, strand, bruggetjes, een grotere hangbrug, over dorre heuvelruggen met de brandende zon in je nek, you name it, Abel got it... maar het strafste van al was de Low Tide Crossing nabij Awaroa: Op onze blote (in mijn geval bebleinde) voeten baanden we ons een weg door een mijnenveld van scherpe, als messen rechtopstaande schelpen en mossels, die allemaal in je voeten wilden snijden of prikken terwijl krabben zich haastig uit de voeten maken en terwijl het water tot net niet aan je kruis komt en je je best doet om in balans te blijven. Dit allemaal in de gietende regen (alsof de schelpen zelf nog niet genoeg waren), want ondertussen was het weer van heerlijke zon naar straffe plensbuien geevolueerd. De normale, meer doordeweekse tramper (met meer ervaring, hm) kost deze Grote Oversteek zo'n 30 min, dat staat namelijk op de bordjes voor en na, en dit zijn "easy walking times" volgens het tengere meisje dat blijkbaak de DOC Ranger was, wij deden er toch zo'n dik uur over. Dat we daarbij ook nog maar eens (weeral!) werden aangevallen door overdefensieve Oystercatchers moesten we er maar bijnemen zeker? Probeer maar eens weg te lopen van zo'n hyperactief, agressief beest dat niets liever wil doen dan -"the Birds" stijl- je ogen uitpikken terwijl een miljoen schelpen in je voeten snijden...
De nacht in Totaranui was vooral voor Len vrij saai... om gewicht te besparen hadden we niet veel mee, ik (Hans) had i-Pod en nog een paar bladzijden in een boek om mezelf bezig te houden. Het feit dat we al om 5u in onze tent kropen om te schuilen voor regen en sandflies (sandfly = vliegje dat steekt en bloed zuigt zoals een mug, maar brutaler), zal er ook wel iets mee te maken hebben gehad.
Gelukkig moesten we de volgende dag niet helemaal teruglopen, want we hadden twee dagen ervoor een water taxi besteld. Klinkt vrij flauw, maar vergis u niet: dit is een half overdekte speedboot die tegen grote snelheden door het water klieft, omhoog wipt en plat op de golven neerkomt, waters meters doet opspatten en de rustige zee voor nabijvarende kayakkers een extra golvige dimensie geeft. Het voelt zowat als rodeorijden op sommige momenten. We passeren Tonga Marine Reserve, waar we een hoop zeeleeuwen zien, deze keer inclusief 'blaffende' jongen.
's Avonds bij Don en Joke eten we met een nieuwe gast: Steffi, een Engels meisje verblijft en werkt een maand op de kruidenfarm van Don en Joke en van dat lieve kind krijg ik al direct een welgemeend compliment, blijkbaar heb ik "manky feet" (zelf heeft ze er ook, vertelt ze er wel bij, wat me wel beter doet voelen hoor ).
Nog een sappig detail na het eten: Clarry, de kat(er) van Joke en Don (stel u een Europese kat voor maar dan twee keer zo groot en en veel meer haar, doet me soms denken aan een mini-leeuw) heeft een immense rat (bijna zo groot als een normale Europese kat) gevangen, die hij tentoongesteld heeft in de gang. Het half onthoofde knaagdier wordt eerst in de tuin gegooid en later zonder staart (die heeft de kat opgegeten) door Don in de vuilbak gekieperd.
11-12-2007, 02:04 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 06-12-2007 |
| Vaarwel spugen en andere vuile gewoonte |
Vroeg in de ochtend, klaar om fris en vroeg op avontuur te vertrekken.
Twee en half uur later vertrekken we, bijzonder fris, maar minder vroeg. Op naar de noorderlijke regionen van het zuiderlijke eiland, met als eerste stop, Wainui falls, wandelend lang de rivier trotseren we stijle hellingen en langs afgronden wagen we ons nog over een smalle hangbrug (max load 1 persoon) om uiteindelijk aan een prachtig watervalletje te komen waarvoor enkele grote rotsblokken liggen waar we bijgevolg dan ook vrolijk over huppelen om zo een zo goed mogelijk zicht te krijgen over het neerstortend water.
Na ons visueel verfrist te hebben aan het plensende water trekken we voort naar verdere onwaarschijnlijkheden. En di vinden we in de vorm van "the Grove" het klinkt al iet of wat mytisch ( voor mij toch.. ) en de omschrijving die we ervoor gehoord hadden en waarschijnlijk degene die ik er nu aan geef doen het geen recht aan. Immens grote rotsblokken, sommige gespleten waar het pad dan ook nog doorheen leid, worden begroeid en overkoepeld door bomen en struiken die zich in alle richtingen krommen op zoek naar wat vruchtbare bodem.
Alsof de dag ons niet genoeg kon overdonderen met geweldigheden vonden we ons daarna op pad naar de 'waikopupu springs' waar we de bron zien van een vrij grote rivier, helder water alsof het een gegolfde glazen plaat was die dagelijks werd gewassen waar temidden van die helderheid het water naar boven borrelt vanuit de ondergrondse bron, ik kreeg er zowaar dorst van!
Vermoeid van het vele beleven en het wandelen dat er mee gepaard ging vinden we ons een kampeerplaats bij een oude dame op een grasplekje in haar rozentuin, incluis vliegjes.
Na vroegtijdig in de tenten te zijn gedwongen door de constante aanvallen van vliegjes en muggen, staan we de dag erna vroeg op om de vroeg aan de volgende dag te beginnen.
We vliegen er dan ook meteen in door als een van de eersten op 'wharariki beach' aan te komen, een van de prachtigste stranden die ik waarschijnlijk ooit zal zien, een prachtig zandstrand dat uitmond op dramatische rotsen in het water (en op het strand) die door eeuwenlange geseling van het water onderaan prachtig geerodeerd zijn tot natuurlijke bogen, terwijl de wind het bovenste zand van het strand de zee opjaagt komen er van de zee ( indien iemand surft ) enkele prachtige beginnersgolven binnenrollen.
Terwijl we ons haast met ingehouden adem over het strand begeven vinden we ook achter elk hoekje en bochtje een zeeleeuw ( die meestal ligt te slapen ). Wetend dat aggresieve beesten kunnen zijn banen we ons behoedzaam een weg doorheen sommige grotjes.
Met pijn in het hart nemen we afscheid van Wharariki en trekken we voort naar langs farewell cape ( het noordelijkste punt van het zuiderlijke eiland ) en nemen we een kijkje van fossil point naar de farewell spit ( een landtong die naar gelang de getijden onder of boven water te staan komt)
We eten een snackje in de Naked Possum, waar je naast het normale menu ook wat van een possum kan proeven, of je je kan verrijken met lampekappen uit possumleer of tepelverwarmers van possumbont. Om daarna onze tocht voort te zetten langs de "devil's boots" ( rotsen in de vorm van laarzen die uit de grond steken) naar "Harwood's Hole", het diepste gat in het zuiderlijk halfrond. Na een acrobatenparcour doorheen een bos en overheen een berg rotsen komen we aan aan een schrikwekkend zicht, elke stap die je dichter bij het gat zet (het is niet gewoon een gat in de grond maar tussenin rotsen waar je over of langs moet) overweeg je steeds meer en meer tot je overweegt om terug te gaan en je nog belange de bodem niet gezien hebt ( het is te steil en veel te diep, dus uiteindelijk zie je een diep zwart gat) maar het gemis aan een railing is te groot om echt over de rand te gaan hangen ( we zouden de blog graag de volledige drie maand volhouden)
Hierna houden we de dag voor bekeken en laten we de adrenaline nog wat nazinderen in onze aderen wanneer we terugrijden naar Don en Joke.
(Hans) Er nog even bij vermelden dat we op het strand van Wharariki door twee Oystercatchers (zwarte vogels met lange rode bekken) werden "aangevallen" omdat we blijkbaar wat te dicht bij hun nest kwamen zonder dat we het wisten... hi-la-risch en ook wel een beetje creepy!
06-12-2007, 21:55 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 04-12-2007 |
| Nelson + Motueka |
Op de eerste dag van de zomer komen we dan in Nelson aan en daar komen we even in de problemen: Len's kleine zak (die van New York) wordt gepikt wanneer hij hem even uit het oog verliest, we vragen rond op de i-Site en gaan het aangeven bij de politie, maar na een halve dag te hebben rondgelopen in Nelson (wat niet zo'n megagrote stad is) gaan we dan richting Motueka, waar Joke en Don wonen (Joke en Don = familie van Hans, een bezoek dat we sowieso van plan waren). Daar is het groot feest voor de buren, een beetje vreemd maar wel gezellig en we worden met open armen ontvangen. 's avonds krijgen we een verlossend telefoontje van Edith & Dick, twee Amerikanen die Len's zak op een bank hebben teruggevonden, in zijn totaliteit (er ontbreekt NIETS). Hoe de zak daar geraakt is, is ons nog altijd niet duidelijk.
De dag erna spreken we af met de amerikanen en trakteren ze op een koffietje nadat ze de zak teruggaven, bedanken ze en kuieren dan op een rustigere manier door het stadje
De laatste dagen genieten we van de vakantie: we lezen boeken in de zon, zien een dvdtje 's avonds, en morgen gaan we op een 2-daagse naar Farewell Spit en Collingwood. Het is nu half 1 dus ik kruip in mijn bed. Slaapwel :)
Als ik die flauwe plezante die men zak weggenomen heeft tussen men polle krijg, die gaat pas iets meemaken !
04-12-2007, 22:14 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| Lords of the Rings Adventure Day!!! + Ferry |
Een opsommend overzicht van deze spannende dag (let erop dat alle scenes en sets overal naar hun oorspronkelijke staat zijn teruggebracht):
- middageten in ISENGARD (Harcourt Park): niet echt veel te zien, maar het trekt er wel op...
- op naar RIVENDELL (Upper Hutt, Kaipoke Regional Park): hier staat een bordje, maar opnieuw niet veel te zien. Het bos is wel magisch mooi , en we doen de Swingbridge track, een tocht door het bos, inclusief hangbrug.
- HELM'S DEEP/MINAS TIRITH (Dry Creek Quarry): deze scenes zijn opgenomen in een steengroeve, en wonder boven wonder, dat is wat we te zien krijgen... bah...
- HOBBIT HIDING SPOT ('Get of the road!', Mt. Victoria): we hebben hier ineens de lookout gedaan over Wellington, en praktisch de helft van de tracks in en rond Mt. Victoria, gevraagd aan iedere voorbijganger, tot we de plaats uiteindelijk gevonden hadden: totaal niet herkenbaar, jammer, geen idiote foto's waar we re-enacten, maar de sfeer op sommige van de padjes was wel exact zoals die op de weg in de film.
Al bij al een amusante dag, 's avonds pictionary met Caroline, Cate en Craig, alledrie nuchter (per uitzondering :p).
De laatse dag van de lente (30 nov) zijn we dan met de Bluebridge Ferry naar het zuidereiland overgestoken, we zien dolfijnen meezwemmen met de boot,
uiteraard nadat ik (Len) vijf minuten daarvoor moest gezegd hebben 'dolfijnen? die gaan wij niet zien zenne, niet als ik op den boot zit.' waarna ik naar een ander dek ging en vijf minuten hans hoor roepen dat hij dolfijnen kan zien en ik genoodzaakt ben om terug te lopen waardoor ik het beste deel mis. ( maar ik heb ze gezien dus ik ben tevreden :) )
prachtige zichten als we de door de Marlborough Sounds doorvaren. Uiteindelijk komen we in Picton aan, en we besluiten rechtstreeks naar Nelson door te rijden.
Onderweg stoppen we op een picnic area ergens op de weg tussen Picton en Nelson, een lager-dan-de-weg gelegen plek tussen oerwoud en naast een riviertje. Daar staat een campervan, met een ervaren reizigerskoppel, Johnny en Catherine (beiden Engelsen). We genieten samen van ons traveler-avondeten (noedels en pasta en andere cheapo stuff, woo!).
en dan tot na het donker worden thee drinken en kaarten met als enig licht wat zaklampjes, apart !
04-12-2007, 22:10 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| Wellington |
's avonds eten we in het hostel, daar leren we een oversociale Melissa kennen die blijkbaar voor airhostess studeert, het kind zien we echter de volgende dagen niet meer terug. We worden aangesproken door twee zatte meisjes: Cate en Caroline, allebei uit Londen, verleiden ons tot het spelen van drankspelletjes. Craig, en zatte Engelsman en Cameron, een 11-jarig kereltje dat hier met zen vader en broer is, doen iets later mee (Cameron drinkt limonade). De uitkomst is simpel: wij winnen, de meisjes allebei nog zatter dan ze al waren (doen alsof je drinkt werkt).
het spel was met jackdaniels en cola, bah, moest het nu met bier geweest zijn hadden we misschien eerlijk meegespeeld
De volgende dag is het tijd voor cultuur: het Museum of New Zealand, Te Papa, zal aan onze onderzoekende blikken worden onderworpen.
Het is iets minder spectaculair dan verwacht, maar toch zal ik een paar leuke weetjes met jullie delen:
- Mistletoe verspreidt zich op een heel edele manier: vogels eten de besjes, die heel erg plakkerig zijn. De besjes blijven dan aan het poepke (ootje) van het vogeltje plakken, gevolg dat die vogelkens hun poepke aan nen boom afkuisen; resultaat: het besje plakt aan de boom en parasiteert vanaf daar op de boom.
- Glow-worms gebruiken een soort vislijntjes waarmee ze insecten vangen, bijten en dan uitzuigen (mjammie!)
- Tui (spreek uit: toewi)(inheemse vogel, en ons favoriet NZ bier) hebben twee verschillende voice boxes ("stembanden") en kunnen dus twee verschillende geluiden maken.. na dit gelezen te hebben zou het best wel kunnen dat de vogel bij Steve en Gail een tui was :)
- 'Mana' is het maori woord voor kracht (dit is er eentje voor alle nerds :p)
- Kakapo zijn vleugelloze papegaaien, die stilaan aan het uitsterven zijn. Om de dieren erbovenop te helpen werd vanalles geprobeerd. Het belangrijkste mannetje in het kweekprogramma wou namelijk alleen paren met... menselijke hoofden. Er werd dan een soort condoom-helm gemaakt om het sperma van dat beest op te vangen, enig probleem: de vogel wou het alleen doen met hoofden zonder helm :D
Anyway, 's avonds zijn we terug in het hostel, en daar leren we twee Duitse meisjes kennen, Jana en Greta, vooral Jana vindt Nederlands bijzonder grappig (we dachten dat we verstaanbaar waren voor Duitsers, blijkt TOTAAL van niet.. het enige woord dat Greta verstaat wanneer ik zomaar iets zeg: "i-Pod"). Craig, Cate en Caroline drinken zich weer een stuk in hunne kraag. Voor Craig is iedereen en alles AWESOME, bijzonder grappig wanneer hij tegen 'wildvreemde' backpackers begint: "man, your hair, its AWESOME"
(meer in een volgend bericht)
04-12-2007, 22:01 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| On the road again... |
|
(Jeej, weer een update :p We zijn nog altijd in Taupo wanneer het verhaal verdergaat :p)
Om 10u de volgende morgen blijkt dat Larry, een vriend van Stu en ook een piloot, ons niet de scenic flight kan geven die Stu ons had voorgesteld: de arme man is op zijn arm gevallen en kan dus niet echt meer vliegen (of zoals Lipz wegt: Larry's always been fuckin unreliable). Jammer, want we hadden echt wel graag met een vliegtuigje over Tongariro National Park gevlogen.
We besluiten dan maar om het vrij comfortabele leventje bij Stu en Lipz achter ons te laten. Nog even wat rondzien in Taupo voor T-shirts (Len heeft een T-shirt-fetish, dus dit is een noodzakelijk iets, en ik [Hans] moet toegeven dat de Tees hier best cool zijn)
niet waar zenne, Hans kan er gewoon niet van over dat ik al twee tshirts heb gekocht.
vertrekken we richting Turangi. Turangi, het begin van de Desert Road: de weg die langs Tongariro loopt, en dwars door de woestijn (niet echt officieel, want nog altijd te veel regenval, maar toch). Megawarm + super-de-luxe uitzichten, eerste keer in men leven dat ik een met sneeuw bedekte berg zie staan op de achtergrond van een met droge struiken bezaaide zandvlakte (sowieso zijn de foto's nix vergeleken met the real thing).
Uiteindelijk komen we in Palmerston North aan, daar is de i-Site (info) dicht, dus we besluiten dan maar om richting Wellington te gaan.
Onderweg stoppen we in Levin, alwaar we Kuku Beach bekijken als mogelijke slaapplaats, maar het ziet er daar niet echt kosjer uit en dus spenderen we de nacht bij Gail en Steve (in hun voortuin), een vriendelijk koppel senioren :) 's nachts worden we opgeschrikt door het geluid van een vogel die percies iets aan zen stem heeft, een beetje creepy maar vooral heel erg grappig... wij allebei tegelijk "wa is da voor iet man?!" naar mekaar vanuit de tent. 's morgens krijgen we koffie en thee van Gail (Steve is naar zen werk), en nog een uurtje gebabbeld, daarna onze weg verdergezet naar Wellington. Daar aangekomen vinden we na alle backpackers gecheckt te hebben een goedkope, slechts 13 dollar per nacht want ze hebben een tent-site: Rowena's Lodge. We kuieren wat rond in Wellington zelf, en de rest staat in het volgende bericht :D
04-12-2007, 21:57 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 25-11-2007 |
| Taupo: onwards to victory! and beyond. |
Een kleine upate voor het thuisfront: erg veel speciaals hebben we niet gedaan, buiten ons budget een serieuze opsteker gegeven, doordat we lk toch zo'n 500 dollar verdiend hebben hier, wat goed van pas komt want dan moeten we niet constant op ons geld letten :)
We hebben de rest van Stu's container geschuurd en ook geschilerd met de spraygun, Karleen's dochter Kim was hier met haar man David en hun 2,5 jarig kindje Isla (een heel grappig, schattig meisje dat vooral "more" en "nooo" zei).
We hebben een dagtrip naar Rotorua gedaan om panelen te gaan ophalen voor Stu, daar zijn we nog ff heel erg pissig geworden omdat de kerel die ze op de truck moest laden, 1 ervan had beschadigd en daarna ONS de schuld gaf omdat we er wat "stonden te staren".. Len riep keihard "Ho!" enzo maar dat weerhield de dude er niet van om dat paneel tegen de truck te rammen. Stu vond het gelukkig niet zo erg, vooral niet toen bleek dat de kerel hem gebeld had en over de telefoon gezegd had dat WIJ ergens tegenaan waren gereden! Dikke leugenaar!
Anyway, de dag erop hebben we Stu's garage opgeruimd, want dat was echt een "brothel" en hij werd zelf zot als hij er aan begon.
De volgende twee dagen zijn we dan in Glenn & Wendy's tuin gaan werken (de 'vrienden van'), en hebben we 's avonds eten gemaakt voor Stu en Lipz, om toch iets terug te doen voor al dat eten enzo waarmee ze ons volgestopt hebben. Gisteren nog een dagje gechilled en wat aan de waterkant gezeten bij zonsondergang en sebiet vertrekken we richting Wellington, vermoedelijk vinden we daar wel een internet-cafe waar we jullie een volgende update kunnen bezorgen. Oh ja, een vrij grappige (en ook wel zielige) anekdote over de hond van Glenn en Wendy: Peppi heet ie, en hij heeft een beetje een scheve bek (met zo wat littekens en een paar tanden eruit). Blijkt dat te zijn omdat het beest ooit in een kettingzaag heeft gebeten. Die aanstond.
foto : hans naast een stoomput, op de 'craters of the moon' site
25-11-2007, 21:42 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 17-11-2007 |
| Taupo adventures: episode 3 |
Ok, de dag erna, onze eerste werkdag: Stu is van plan een van zen containers zwart te verven, dus die hebben we ongeveer voor de helft roestvrij geschuurd. We hebben het gras gemaaid bij de houten omheining, want die moet ook geschilderd worden, daar zijn we toch bijna heel de dag mee bezig geweest, allez ja, tot vier uur ofzo want dan eindigt de werkdag hier bij een pintje :)
's avonds bij de TV gegeten, want het was kwartfinale van de Silver Ferns (NZ vrouwen netbal), die hebben ze uiteindelijk gewonnen (a propos, de dag erop ook de halve finale en seffes is het finale, NZ vs AUS, de aussies zijn echt de grootste concurrent, vergelijk het met Belgie - Holland). Op aandringen van Stu hebben we dan naar Empire of the Sun gekeken, zijn favoriete film waarbij hij toch maar weer in slaap viel. De arme mens werkt te hard ;-)
De volgende dag hebben we nog een stukje van de container geschuurd, toen begon ineens de schuurmachine van binnenuit te roken, ik heb nog geprobeerd het ding te repareren maar nu is het helemaal om zeep. Stu's reactie: "no worries mate, it was shit anyway"
Len, de held van de dag, heeft de HELE houtvoorraad gekapt in schone blokskes voor de kachel! Op een van de filmpkes kunt ge hem in al zijn mannelijkheid aan het werk zien.
's avonds naar de Pub met Stu, daar hebben we wat gesocialised met andere locals (voornamelijk mannen van in de vijftig :p), ook nog pizza afgehaald en die dan thuis opgegeten, in de aanwezigheid van Lipz en loeiharde concerten van Phil Collins en Fleetwood Mac, heel grappig.
Vandaag hebben we niet veel gedaan, het is tenslotte zaterdag  We zijn wel verschillende keren naar de nieuwbouw van de dochter gemoeten voor een goot te graven voor de leidingen, Stu heeft daar met het kettingzaag-graafmachien een waterleiding geraakt, wat even voor lichte stress zorgde (Stu: "Arghfuckingpieceofshititsnotsupposedtobetherethispissesmeoffshitetc").We hebben ook King Kong gezien, Stu deed tussen het apengebrul door weer een dutje op de zetel.
Soit, eten is er (BBQ, mmm) dus ik ben er weer mee weg. Ah ja, naart schijnt vriest het al bij jullie? Hehe.
17-11-2007, 00:00 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| Taupo adventures: the sequel |
Zoals beloofd een beetje meer informatie over wat we hier hebben uitgespookt in Taupo (en aan het uitspoken zijn!).
De eerste avond bij Stu en Lipz hebben we afgesloten met een Barbie (BBQ) bij Glenn en Wendy, zowat hun beste vrienden, twas best gezellig en we hebben zelfs nog een zwemmeke gedaan in hun indoor, verwarmd zwembad waar ze daar wel trots op zijn want Glenn en Wendy zijn wel een beke patsers die wat stoeffen met al hun geld.
De dag erna zijn we dan naar Napier en Hastings gegaan, twee stadjes die min of meer in elkaar overlopen, en waarrond de fruitteelt op het Noordereiland gesitueerd is. Wij hoopten daar een week ofzo te werken voor wat extra reisbudget, maar tevergeefs, al het echte werk begint pas in december en nu is er niet veel te doen. We hebben dan maar wat geprofiteerd van het zicht op Te Mata Peak, de enige berg die in het vlakke land van Hawke's Bay (gebied rond Napier en Hastings) staat. Superleuk om 360 graden rond te kunnen zien, zeker als het aan de ene kant regent en wij in de brandende zon staan te genieten ;-)
Napier heeft trouwens een hoop Art Deco gebouwen, want in de jaren '30 is de stad bijna volledig verwoest door een aardbeving, en hebben ze toen alles terug opgebouwd in Art Deco. Anyway, wij op zoek naar een degelijke slaapplaats, tot we iemand vinden die ons een backpackers aanbiedt tegen 13$ pp, wat echt supercheap is voor een hostel, normaal betaal je 20$+.We hebben het hele gebouw voor ons alleen, wat uiteindelijk best goed is, gezien de toestand van het huis: stoffig, smerig en zelfs dode kakkerlakken in sommige hoeken. We kunnen onze nachtrust best gebruiken want de volgende dag gaan we naar Cape Kidnappers in de buurt.
De Cape is genoemd naar het voorval waarin de gids/vertaler van Cpt. Cook (die als eerste om NZ heen vaarde of zoiets) door Maori ontvoerd werd, vandaar. Kidnappers zijn er niet meer, maar wel een kolonie van Jan-Van-Gents. De tocht erheen duurt zo'n 2.5 uur, en we lopen over het strand bij eb. We moeten voor een bepaalde tijd terug, want dan komt de vloed en dan zitte dus vast op die Cape met al die vogels he.
De wandeling is best avontuurlijk, we zijn vrij vroeg vertrokken en soms moeten we even wachten tot het water terugtrekt om verder te kunnen. Na een half uur worden we voorbijgestoken door een tractor van Gannet Safaris, met een met toeristen volgeladen kar erachteraan. We maken er een sport van om detractor voorbij te steken elke keer zestoppen voor een of andere uitleg van de gids/chauffeur.
Na 4/5 van de wandeling gedaan te hebben, komen we bij de eerste groep vogels aan: allemaal op dezelfde 4 rotsen zitten een paar honderd vogels luidruchtig opeen te zitten enzo. De echte kolonie is nog een half uurtje klimmen, maar best wel de moeite (Len heeft fotos en filmpjes!): achter een onnozel draadje zitten echt een massa vogels te stinken en te kraaien (of wat zo'n Jannen ook voor geluid maken), en af en toe landt er eentje of stijgt er eentje op of (daarin zijn ze echt niet goed: een beetje waggelen en dan laten ze zich van de klif vallen).
's Avonds rijden we terug naar Taupo, want vermits er geen werk is in Napier/Hastings, gaan we een paar dagen werken bij Stu & Lipz en waarschijnlijk ook bij Glenn & Wendy. De volgende dag brengen we al schakend door in het park, want er is nog niemand thuis. We kopen twee aanstekers die we versieren als kadootje voor Stu en Lipz: Stu is namelijk een echte pyromaan, en Lipz houdt wel van een safke af en toe.
De twee hebben ook de gewoonte om hun afval zelf te verbranden, hoe giftig de dampen ook zijn die eruit zouden komen.
{volgend bericht = meer update, ik ga ff zelfgebakken brood eten en sebiet typ ik verder}
!! update !! we kunnen nu telkens een foto per post attachen maar zoeken voor naar betere oplossingen
17-11-2007, 00:00 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 10-11-2007 |
| Taupo adventures |
|
Onze eerste dag in Taupo, het is stralend weer. Wij naar Huka Falls, de meest indrukwekkende rivier/waterval die we tot nu toe hebben gezien. Om u een idee te geven: de Tongariro River is zo'n 100m breed, aan de Falls moet al dat water door een geul van zo'n 10m. Je kan het vergelijken met die ronde bootjes in Bobbejaanland ofzo, maardan minstens 10x ruiger.
Van daar uit te voet naar Aratiatia Rapids, 2 uur wandelen. Daar aangekomen blijken de rapids een miezerig stroompje van nog geen meter breed. Tot we het bord zien waarop staat dat de dam, die het water tegenhoudt, elke 2 uur opengaat.
We wachten een uurtje en inderdaad, een scherpe toon kondigt het openen van de damdeuren aan. In het begin vrij zachtjes, maar na een kwartiertje is het stroompje niet meer te zien, in plaats daarvan baant een kolkende massa water zich een weg naar beneden.
Na een avondmaal van Macaroni-uit-blik die eigenlijk bijna niet te vreten is, gaan we na een vermoeiende dag slapen. Het mag u misschien verbazen, maar wij worden wakker met het ochtendlicht en gaan slapen als het donker wordt, dus onze dag loopt ongeveer van 7u tot half negen - negen uur..
De volgende dag lopen we alle backpackers (hostels) in Taupo af, om te zien of er nergens werk is te vinden. We komen van een vrij kale reis terug, maar we hebben wel zowat de hele stad gezien nu. Allez ja, stad, tis meer een over-sized dorp.
Een heerlijk verkwikkende douche in de Superloo (een semi-publiek toilet/doucheding) helpt onser bovenop. Wanneer we op onze gebruikelijke plek onze tentjes neerplanten, zien we een beetje verder dat er een koppel wel wat moeite heeft met hun tent recht te zetten.
Hulpvaardig als we zijn, bieden we onze hulp aan. Het blijken twee vijftigers uit de buurt te zijn, die de tent pas gekocht hadden en ze meteen wilden uittesten.
Stu en Karleen (oftewel "Lipz") bieden ons meteen aan om te blijven eten bij hun supertent (het ding is 6x zo groot als de onze), en ze hebben echt ALLES bij. Een BBQ, freezer vol met bier en wijn, en een stuk Deer Venison (hertenrug) dat een vriend van hen zelf heeft geschoten.
[jagen is in NZ de enige manier om de altijd maar groeiende hertenpopulatie in toom te houden, want hier hebben ze vrijwel geen natuurlijke vijanden, dus ni wenen voor den bambi]
Een gezellige avond volgt, en we vullen onze hongerige maagjes (we wilden onze noodles gaan eten, maar we moesten en zouden mee-eten).
Stu en Lipz bieden ons aan om de volgende dag naar hun huis/farm te komen, dan kunnen we wat helpen en dan mogen we ook blijven eten en slapen.
De volgende dag doen we eerst een kleine wandeling naar een warmwaterbron die in de ijskoude Tongariro River uitkomt, en op de foto's die we zo snel mogelijk zullen uploaden, zult ge zien hoe Len geniet van een warmwaterbadje in de vrije natuur.
Ik (Hans) ging er ni in want had ni veel goesting en der was juist een luidruchtige groep Italianen gepasseerd, en sommige van die mannen hadden hun onderbroeken ter plekke achtergelaten 
Na het middageten zijn we dan naar Stu en Lipz gegaan, een paar uur geleden heb ik met Len de 6 koeien van de oprit naar de paddock gejaagd (Hilarisch, ik op ne quad erachter, de Len vanvoor proberen die koetjes de juiste kant op te sturen), we hebben de schapen ontwormd (een schaap bij de kin pakken en dan met zo'n soort pistool een of ander goedje in hun bek schieten,en nu zit ik hier wat te typen op de PC. Len is nu met Stu ergens deuren gaan afzagen in een huis (Stu doet ook constructie van vanalles en nog wa,de 'farm' is voor eigen gebruik), en ik ga hier stillekesaan afsluiten, als we meer meemaken dan hoordet uiteindelijk wel van ons. Adios ;-D
10-11-2007, 04:44 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 07-11-2007 |
| Foto-problemen |
(Foto's geven best wat problemen blijkt... proberen later nog eens om dat op te lossen)
07-11-2007, 04:22 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
|
(Clasching moet clashing zijn in Foto 2, maar lukt niet om te editen)
Offroad naar Cape Reigna, het noordelijkste punt van NZ, alwaar we the Clashing of the Oceans aanschouwen: van de ene kant komen golven van de Tasman Sea, aan de andere kant komen ze van de Stille Oceaan, en in het midden knallen ze opeen, best indrukwekkend om te zien.
We maken ook een wandeling naar het strand beneden, waar we superkleine babymosseltjes op de rotsen zien kleven (ik probeer er wat mee te smokkelen als ik ermee door de douane geraak)
Terugweg richting zuiden door de bergen, het doet vrijwel niets anders dan regenen nu. We gaan ff offroad naar een Kauri Reserve (Kauri = typische reuzenboom voor NZ) maar het blijkt niet echt de moeite: altijd maar meer regen en de weg wordt smaller en gladder.
We stoppen onderweg bij Puketi Forest, best cool, zo'n jungle+rivier langs de kant van de weg.
Wat begon als een best wel goede dag, eindigt een beetje in mineur: we overnachten in de auto in Whangarei, het regent nog altijd.
's Morgens 5 minuutjes rijden en we worden door een achterligger met een hoop faren-geknipper gewaarschuwd: platte band! Het lijkt wel of we alle pech van de wereld hebben nu.. -158dollar en twee nieuwe banden later zijn we terug op weg. Blij dat we bij het kopen van de auto nog ff member zijn geworden bij AA+, die gratis road assistance geven, want een platte band vervangen blijkt geen sinecure op de NZ'se wegen.
We zijn dan maar in een trek doorgereden naar Hamilton, weg van de regen, en inderdaad, wanneer we 's avonds overnachten bij Mark en Linda die een B&B hebben (we slapen in de tentjes in de tuin, en mogen zelfs een badkamer gebruiken), is het weer een stuk opgeklaard.
Onderweg naar Taupo pikken we 2 lifters op, die ons in geuren en kleuren vertellen wat we wel en niet mogen doen in NZ (zij doen het elke 2 jaar). Geld wordt een probleem aan dit tempo, dus we gaan nu ff rusten in Taupo, er is hier een gratis kampeerplaats in de buurt en het is hier goei weer, dus waarschijnlijk blijven we hier wel eventjes hangen. Daarna misschien op zoek naar een plek waar we wat kunnen werken om ons slinkende budget er een beetje bovenop te helpen.
07-11-2007, 04:21 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
| Update |
|
Eindelijk een fatsoenlijke poging om eens te updaten, voor sommigen onder u een welkome afwisseling van het dagelijkse gepieker of we nog leven enzo.
Het hostel bleek een best wel crappy plaats te zijn, met snurkende Chilenen en Fransen, waar we zo snel mogelijk weg wilden.
Nadat we uit het hostel Auckland een beetje hadden verkend, beseften we hoe zwaar we wel niet geladen waren. Sowieso moest er iets gebeuren om onze mobiliteit te verhogen, en eigenlijk hadden we de keuze tussen drie dingen: de Kiwi Experience-bussen, Stray-bussen, of onze eigen auto huren of kopen. De eerste twee opties zouden ons zo'n 1000 dollar de man kosten, een auto huren al snel een heleboel meer, en een auto kopen hing een beetje af van of ons rijbewijs hier ook geldig was: slim als we waren, waren we vergeten om een internationaal rijbewijs te vragen in Belgie, dus wij naar het politiebureau van Auckland om dat te vragen. Onze vreugdedans bij het horen van het goede nieuws van onze supervriendelijke hero-of-the-day- politieagent achter de toog:
"New Zealand is slacky, you'll be fine mates."
Terug naar het backpackers-hostel, waar we de mogelijke opties voor een autootje bekeken. Daar vonden we een zalig autootje op papier, maar toen we terugbelden, bleek dat er meer genadigden waren. We moesten twee uur wachten, dus dan maar terug wat rondlopen in Auckland.
Bij het buitengaan leren we Elias kennen, een relaxte Belg die duidelijk al wel wat meer ervaring heeft wat betreft wereldreizen, dus samen met hem gaan we meteen horen voor een gsm-sim-kaartje, met nummer 0210 26 27 577. Of daar een area code voor moet als jullie ons willen sms'en, weten we niet. Bellen heeft geen zin want we hebben geen geld om op te nemen
Na de twee uur nemen we de bus naar een ander deel van de stad, alwaar twee Israelis, Inbal en Shaul, ons de auto laten zien. Alles lijkt in orde, en voor 1400 dollar verwisselt ie van eigenaar: we worden de trotse eigenaar van een Mitsubishi Mirage, die we meteen volstouwen met ons gerief, een hoop eten en drinken, en off we go! eindelijk vrijheid en weg uit de stad.
Meteen trekken we richting noorden. Onze eerste overnachting met de tentjes is er een in de bocht van een kleine weg nabij Puhoi, een klein dorpje in de buurt van Motorway 1. 's Morgens blijken de schapen in de buurt serieus wat lawaai te maken want Len kan niet goed slapen.
Op onze weg naar het noorden passeren we the Bay of Islands in Paiha, wat iets te toeristisch blijkt te zijn, maar een iets minder toeristische en best wel indrukwekkende Matauri Bay:
Overal op de weg staan er borden die je toelaten 100 km/u te gaan... wij gaan er 30 op veel van die plaatsen.
Onderweg komen we echt superveel Oldsmobiles tegen, blijkbaar is het een convention of zoiets want de dagen erna slinkt hun aantal zienderogen.
's Avonds, in Ngataki, ontmoeten we John, een sympathieke 60-jarige Maori die ons meteen in zen huis-in-aanbouw laat slapen, wanneer we vroegen of we onze tent in de buurt konden opzetten. De vriendelijke mens met 8 kinderen, 23 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen (die er gelukkig niet allemaal waren) barst van levenswijsheid, en geeft ons een heleboel tips voor onze komende reis.
We krijgen ook avondeten, ook al zeggen we supervaak nee, en een gezellige avond waarin zijn lachje en stopwoordje menig keer valt: 'Hehe, yeah, good one."
's Morgens krijgen we een ontbijt (weeral, tegenspruttelen heeft geen zin) en een rondleiding op zijn land. Blijkbaar heeft hij de eerste Taro-plantage in NZ, een delicatesse in de keuken.
(vervolg op volgend bericht)
door problemen met het bijladen van de filmpjes kan je ze wel hier zien : http://youtube.com/lenkarpisek
07-11-2007, 04:07 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 02-11-2007 |
| Nieuw zeeland, een warme begroeting |
Len>eerste stappen op nieuw zeelandse bodem en onmiddelijk brak bij hans de ontroering los, tranend moest hij even bekomen van het zien van het mooiste tapijt tot nu toe, ook al ging len niet meteen akkoord. Hij mag dan wel claimen dat het iets in zijn oog was, na zolang met hem gevlogen te hebben wist ik wel beter.
ach goed, alle emoties terzijde, het was weer een dolle rit.
het begon, misschien ietwat letterlijk, deze morgend, met het racen van bagagekarretjes door een verlaten luchthaven, wat best wel grappig was en waar we ook een filmpje van hebben dat we gaan proberen on line te zwieren.
Hans> Ik heb al meteen kennisgemaakt met een plaatselijke schone die me vroeg haar veel te grote en zware handbagage in de ruimte boven haar hoofd te proppen. Het mens had niet alleen te kampen met een licht overgewicht , ook getuigde ze van slechte smaak: tussen haar billen zat namelijk een string die zichtbaar was voor half Sydney elke keer ze zich neerzette.
Bij vertrek in Sydney, anderhalf uur later dan gepland, regent het. Hier in Auckland is het weer een ietsiepietsie beter.
We lijken op water te rijden wanneer we opstijgen, de landingsbaan strekt zich namelijk uit in zee, erreug cool!
Len heeft trouwens weer een stukje van het entertainment-systeem van het vliegtuig gesloopt...
Net hostel besteld, en ticket voor de bus naar Auckland, dus wellie zijn weg.
Len> ik heb niets gesloopt, da ging vanzelf kapot, en dat achteraf da ander ook tijdelijk niet meer marcheerde en moest gereset worden lag evenzeer aan de falende technologie !
(en what the hell is tkofship?? das weer zoiets hanserig..)
02-11-2007, 06:17 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 01-11-2007 |
| Downunder baby yeah ! |
Len>Goed, tweede bericht, tweede poging.
het nadeel van gratis internet slaagt ons weer om de oren !
blijkbaar moet je er constant met bezig zijn want bij te lange inactiviteit heeft het ding genoeg gewacht, en is dus alles weg, lang leve technologie.
de reis begint stilaan zijn tol te eisen na 31 uur onderweg te zijn en slechts tien percent van die tijd te hebben geslapen. je begint dan toch een beetje anders naar de wereld te zien, vooral met gesloten ogen feitelijk. maar goed, in de momenten dat we de ogen toch maar besloten open te houden kregen we nog heel wat dingen te zien. op het vliegtuig zelf waren dat vooral films, ik denk dat we nu aan een gecombineerd totaal van 8 a 10 films zitten, gooi daar dan nog een aantal sitcoms, documentaires enzo bij.
het grote opvallende vraagstuk van vlieghavens, hebben we nu ondervonden, zijn de oerlelijke tapijten die de vloeren her en der bevuilen, van een prachtig bruin met andere bruinen en grijzen doorgegooid tot blauw met ander blauw en purper en wit en wat geel en .. je raad het wel.
helaas ,geen fotos
Hans>wel een foto van Len die het scherm van het entertainmentsysteem in het vliegtuig trashte.
De eerste poging van het bericht typen was van mij, maar tis eigelijk toch wel Len's lucky day. Eerst zen gsm vergeten aan de douane in Londen, dankzij een berichtje van Anke op mijn gsm ineens beseft en teruggelopen en -gevonden, daarna in Singapore weeral vergeten, maar dan bleek hij toch ergens in zijne zak te zitten. Len miste ook de laatste snack in het vliegtuig (best wel goed eten btw), dus moest het stellen met McDo (niet echt te vreten, maar honger is de beste saus).
Andere "straffe verhalen": een echte heks gezien, heel grappig, een oud lelijk mensje met een krassende stem, een Beluga naast ons zien vliegen, das zon reuzegroot vliegtuig in de vorm van een dolfijn, waarmee ge helikopters kunt vervoeren enzo.
En ja, op elke 13+ uur durende vlucht zitten ook irritante mensen, voor mij nen Duitser die ondanks mijn pogingen om zijn stoel af te blokken, er toch elke keer weer in slaagde om zijn leuning helemaal naar achter te doen, bevoorbeeld als ik ff naar de WC was, en toen ik het vriendelijk vroeg, eigelijk gewoon "nee" zij onder het excuus: "ze people in vront of me do ze same".
Uiteindelijk viel het nog wel mee, heb wel wat film achterstand ingehaald ;)
Len>
En dan nog snel een aantal aanraders van muziek om mee op het wc te zitten
voor de staande acties :
het Indiana Jones theme
ask her for water
voor zittende acties :
put your hands up for detroit, met bijgevoegd dansje (echt af te raden voor staand te doen)
01-11-2007, 12:19 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
| 30-10-2007 |
| En we zijn BIJNA weg |
Luttele uren voor het vertrek,
Het afscheid is genomen, van de meeste toch,
we zijn ingepakt, grotendeels toch,
en klaar voor avontuur, denken we toch.
!! Sponsering voor de L&H onderneming KAN NOG STEEDS !!
storten kan op 001-2664044-15 , twijfel niet, WAAG UW KANS
30-10-2007, 19:59 geschreven door L&H
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
