Na een fantastisch weekendje zee terug naar Wellington, want Andrew moet weer werken en ik heb nog heel wat te bezichtigen. The Harbourfront met het Civic Centre, de Central Library en de City Council, en vooral Te Papa Tongarewa (“Our place”), het nationale (en erg interactieve) museum van NZ waar zowat alles over de NZ’se cultuur, geschiedenis e.d. te vinden is en waarin ik toch wel anderhalve dag vertoefd heb – zeg nu zelf, in welk museum ga je ooit zo een groot stuk openlucht-tuin vinden met inheemse planten waar je op zich al even zoet bent met er gewoon door te wandelen?

Naast de mooie uitstapjes heb ik natuurlijk ook wat in’t huishouden geholpen (es één keer iets simpels koken en Andrew gaat meteen door z’n dak – nu ja, Kiwi's hebben blijkbaar maar één credo wat eten en drinken betreft: het moet veel zijn; ook wel een beetje lekker, maar vooral: véél! (Geen wonder dat als je es iets fatsoenlijks klaarmaakt ze je meteen een ‘grande chef’ noemen). Heb Andrew ook een handje geholpen met schilderen: ze hebben zopas hun kamer “een beetje uitgebreid” zoals dat heet, en een ‘wardrobe’ bijgebouwd. Die moest voor woensdag geschilderd worden omdat hij dan naar Isobel en de kinderen vertrekt (zondagavond komen ze dan samen terug, en maandag wordt er tapijt gelegd). De onderlaag hebben we zondagavond nog samen gedaan; ik heb maandag, dinsdag en woensdag twee lagen verf erop gekladderd (Andrew in zogezegde actie op de foto). Tijdens het schilderen droegen we heuse apenpakkies, maar omda'k maar 1 foto per bericht kan posten gaan we onszelf niet belachelijker maken dan we zijn (echt, debieler als dat kun je moeilijk gaan). Nu ja, alles is toch op tijd - en vooral: mooi geschilderd! - afgeraakt, nah!

Momenteel m'n weg nog wat aan't zoeken en aan't bekomen van de jetlag, maar al bij al wil dat tot nog toe wel aardig lukken. Vandaag voor't eerst in Wellington zelf rondgezworven en - geloof het of niet - op een heus en waarachtig Belgisch café gestoten (met de originele naam Leuven, want – ja ja! - ze schenken er Stella Artois! M'n thuis is ...). Ook voorbij een (schandalige poging tot) pralinewinkel gesjokt – let wel: voorbίj, want die chocolaatjes (“real Belgian chocolates made in NZ” – ‘t zal wel, ja!) trokken écht op niet veel …

Daarnaast natuurlijk ook wel wat interessante dingen gedaan. Op de toeristenbus gestapt om de interessante plaatsjes van Wellington (zie foto) te ontdekken. De Beehive (NZ’s parlement) bezocht – ja kijk, als ze daar gratis rondleidingen geven zeg ik niet nee – en de Cablecar (foto) de heuvel op genomen (zo’n lekker ouderwets kabellift-trammetje – Wellington ligt nu eenmaal aan, op en tussen de heuvels, vandaar de nood aan enige vorm van kabellift. Best grappig om te zien: veel huizen hebben hier een eigen eenmanslifttrammetje!). De leuke straatjes en steegjes verkend, en in de wat meer alternatieve straat (‘Cuba Street’ – nomen est omen!) toch wel niet een echte Italiaanse bar gevonden zeker!? (eindelijk ‘s lekkere koffie! Want hoewel de Wellingtonians beweren heuse koffiedrinkers te zijn … iekebakkes!). Vroeg de gerante toch niet meteen of ik daar wilde komen werken zeker?! Nu ja, ‘k ga eerst de stad nog wat verder verkennen – ik ben pas hier verdorie! - en daarna kunnen we es zien wat de mogelijkheden zijn (ik kan bovendien - jammer genoeg - nog niet beginnen omda’k nog moet wachten op mijn IRD-number – iets i.v.m. belastingen betalen, wat had je gedacht – dat ik bij aankomst wel meteen heb aangevraagd maar waar’k toch nog een weekje of twee op moet gaan wachten).

Verder nog dankzij Andrew binnengeraakt op ‘t WOW (World Of Wearable arts, hét jaarlijkse kunst-, kleding- en muziekfestival van Wellington), wat echt wel ‘wow’ was, en ook nog de Botanical Garden bezocht (‘n prachtig stukje oorspronkelijke natuur in hartje Wellington).

Net aangekomen in NZ en eerste twee daagjes achter de rug. Vertrokken vanuit A'dam, zo naar Londen (waar ze me bijna in m'n nakie hebben gezet - die detector bleef maar piepen!), dan een tussenlanding in Bangkok (prachtige, hypermoderne luchthaven - iets anders heb'k eerlijk gezegd niet kunnen zien omdat die akelige Thaise agentjes de passagiers niet naar buiten wilden laten - en een bijzonder vorte 'lunch' - ik was al blij dat er niets meer bewoog, de 'pudding' incluis!), van daaruit op weg naar Sydney (waar de stewards ons met spuitbussen te lijf gingen - 'ontsmetten' met een of ander bijzonder straf chemisch goedje vanwege de "biologische veiligheid van het eiland" - en waarbij een medereizigster daadwerkelijk van haar stokje is gegaan). 

In Sydney vlug-vlug afscheid genomen van medepassagier en vliegzitje-buurman Nederlander Rob (groot zeilfanaat die op vakantie ging naar Australië om de haaien wat te gaan pesten met z'n stinkvoeten) en onmiddellijk vertrokken naar Wellington (foto). Aankomst daar was een beetje ... eh ... abrubt (Wellington heeft een van de kortste landingsbanen (voor internationale vluchten) ter wereld) - gelukkig zat ik helemaal achteraan: ik kreeg enkel een knappe stewardess op m'n schoot, terwijl de persoon voor mij m'n twee-en-een-halve rugzakken handbagage (die toch wel een beetje meer dan het toegestane gewicht wogen) in z'n nek had hangen.

Mijn chocolade en jenever toch heelhuids door de douane gekregen (een beetje de zielepoot uithangen helpt altijd!), en na een korte taxirit (afzetter, die taxichauffeurs! Ik was beter te voet gegaan!) goed aangekomen op mijn voorlopige verblijfplaats (i.e. bij Isobel, een nicht van papa), waar de oude buurman Mr. Packman mij verwelkomde met een kop thee en 'n koekje (Isobel is momenteel nl. nog op vakantie met de kinderen; haar man Andrew heeft helaas geen vakantie en moest tot 's avonds laat werken). Iedereen is hier bijzonder vriendelijk (ze kennen me nog niet, vandaar) en heten me overal welkom - of, om het op z'n Maori te zeggen: haere mai!

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!