Eindelijk  begonnen met het eigenlijke reizen. Vanuit Wellington de bus genomen richting East Cape en zo na een eindeloze busrit in Gisborne beland. Die route is berucht voor de bijzonder onaangename rit: eindeloos lang, en vooral veel bochtenwerk – een must voor de reiszieke reiziger! Ik heb een gezonde Belgische betonnen maag, maar enkele Kiwi-medepassagiers waren jammer genoeg niet zo gelukkig ...

In Gisborne – zogenaamd dé grootstad van de regio, tot je er zelf beland en behoorlijk ontnuchterd moet vaststellen dat je eigen kleine Belgisch boerengatje groter is – aan de eerste echte Woofing begonnen bij Jeff Bills. Mister Bills is wat het best te omschrijven valt als een kruising tussen G.I. " fuckin’ " Joe en Homer Simpson (en dat geldt op alle vlakken). Positief was de prachtige natuur (en het feit dat Mister Bills het grootste deel van de dag afwezig was), minder aangenaam was dat het plaatsje echt in the middle of nowhere was (en dat is vrij letterlijk te nemen – amper stromend water, laat staan degelijke elektriciteit of telefoon, met de koeien en schapen als enige aangename gesprekspartners), en Mister Bills zelf natuurlijk (zwaaide naar mijn mening iets te gretig in het rond met enkele grote rifles).

Gelukkig was uit de kluiten gewassen rottweiler Zack wel behoorlijk braaf.

Na een weekje hield ik het daar dan voor bekeken (was eigenlijk best trots op mezelf dat ik het daar een volledige week had uitgehouden – and believe me, folks, ik ben het een en’t ander gewoon hoor!). Om de situatie wat beter te schetsen deze korte anekdote: de dag dat ik vertrok (ik ging naar de plaatselijke YHA omdat ik niet eerder bij de volgende Woof-family terecht kon) zou er een Duitse jongedame bij Mister Bills aankomen – zo tegen 16u. Wie zie ik rond 17u aankomen bij het YHA? Mister Bills, die de Duitse jongedame aan’t YHA komt afzetten omdat ze het blijkbaar niet zo zag zitten daar bij hem! (op de foto het mooiste plaatsje op Bills-homestead, aangezien ik jullie de rest wil besparen).

In’t YHA de toffe Hollandse knaap Jef tegen’t lijf gelopen (nomen est omen? Die naam bleef me in ieder geval achtervolgen), met wie ik de hele avond toch wel leuk in het Nederlands heb kunnen babbelen, en met wie ik vooral erg interessante theologische discussies heb gevoerd (meneer was namelijk een erg overtuigde creationist). Na een heleboel pintjes – heuse Belgische Stella’s! - kwamen we allebei tot de minzame conclusie dat het leven toch wel bijzonder mooi is, God of geen God!

Jawel: vandaag kwam het zonnetje sinds lang nog es kijken! En dat zullen we geweten hebben! Nog maar half bekomen van de Paua’s (zeeziek buikje + iets te veel Paua’s eten = geen goed idee!) en op naar de volgende belevenis: mountainbiking! Lijkt misschien heel gewoon, maarreh... Wellington staat naast “Windy” ook bekend als “hilly” ...

Bike-outfit was een samenraapsel van kleren van Andrew, Isobel en Hugo, dus ... eh ... Afijn, toen ik aan Rosa (die al de hele ochtend aan’t huilen was omdat ze wat buikpijn had van de Paua’s) vroeg hoe goed ik eruit zag, begon ze te schaterlachen - ze is’t eerste kwartier gewoon niet meer bijgekomen; de foto is genomen ettelijke minuten nadat ik het vroeg – vond mijn fototoestel niet meteen – en ‘k sta vanaf nu ook wel bekend als Mr. Sillybilly.)
Sorry folks, de outfit-foto werd gecensureerd voor de gevoelige lezers.

Stevige afdaling die dankzij de regen van de afgelopen dagen lekker modderig en dus bijzonder glad was. Heel veel modder, fun, adrenaline (van de schrik, als je op zo’n lekker smal paadje vol stenen en boomwortels rijdt waarlangs je ’n heel end naar beneden kan kijken) en twee keer wat ruzie gehad met een boom, kortom: iets om zeker opnieuw te doen!   

Voor’t eerst sinds lang een dagje geen regen meer, dus: out and about! Ondanks de toch nog grijze wolken en de koude wind nam Andrew Hugo en mij mee Paua-fishing (meer info over Paua: zie link), dé activiteit bij uitstek in NZ (en vooral dan in en rond Wellington, waar je dat blijkbaar het beste doet).
Was inderdaad fan-tas-tisch! Soortement van zwem-outfit van Andrew aangekregen (op de foto zie je Hugo in vol ornaat), en hup, ’t koude water in. De koude viel dankzij dat pak eigenlijk wel mee, en dus na de nodige intructies m’n eerste Paua’s gevangen (alleja, “gevangen”: eerder “van de rotsen gewipt met’n mes” – ik bedoel: ’t is niet dat ze wegzwommen of zo ... ook wel niet papgemakkelijk: met de blote hand krijg je ze er heus niet van af!). Door de hevige wind was er wel behoorlijk wat golfslag, waardoor we er na verloop van tijd toch maar de brui aan gaven nadat we onze maximum quota gevangen hadden (en ’n beetje soortement van zeeziek – lees: kotsmisselijk - waren).

Nadien thuis lekker opgegeten: uit de schelp, proper maken en ingewandjes eruit, fijnsnijden en klaarmaken, en smullen maar! (had veel weg van inktvis eigenlijk).

Ja hoor, eindelijk was het zover: zondag dan toch Isobel en de kinderen ontmoet! Meteen dikke knuffel en hartelijk welkom – geweldige vrouw, die nicht van papa! In Isobel ’n soulmate gevonden wat betreft interesse in kokerellen – ze houdt zelf bijzonder veel van de Italiaanse keuken – en de twee kinderen - heuse ‘brats’ – zijn ... nu ja, het volstaat om het in Andrews woorden te zeggen: hij noemt zijn gezinnetje soms wel es liefkozend zijn “little zoo”.

Eindelijk is de zon er terug doorgekomen (nu ja, dat is te zeggen: vrijdag en zaterdag, want ik zit nu dus alweer wat te bloggen terwijl’t buiten aan’t gieten is). Meteen m’n wandelschoentjes aangetrokken en twee van de vier Walkways gedaan die hier in en om Wellington lopen. Mind you: wat je op de foto ziet is dus op zo’n halfuurtje wandelen van’t centrum van de (hoofd)stad hé! (Eindelijk) prachtig weer (gehad), zalig kunnen wandelen en van de ontzettend mooie natuur mogen genieten. Al moet ik wel zeggen dat ik zaterdag m’n voetjes begon te voelen na die 12km (in vogelvlucht) – ’t gaat hier behoorlijk op en neer!

Het weer valt een beetje tegen: het regent dat het giet, en daarbij waait het ook enorm. Ze noemen Wellington niet voor niets “Windy Wellington” (en neen, dat heeft – voor alle duidelijkheid, voor de verdorven geesten onder jullie – helemaal niets te maken met … eh … ‘luchtige’ mensen, maar met het feit dat NZ uit twee eilanden bestaat, en Wellington in het onderste puntje van het Noordereiland ligt, aan de kleine zee-engte waar al de wind tussen geperst wordt. En dat het hard waait is hier wel geweten (heb eergisteren nog een oudere vrouw gewoon zien omver geblazen worden – hopla, van’t ene moment op’t andere met heel haar koopwaar (ze was net naar de winkel geweest) op de grond. Er staan hier zelfs speciale kotjes om tegen de wind te schuilen. Afijn, toch het gure weer getrotseerd om naar de stad te gaan en nog wat te bezichtigen (meer bepaald The Harbourfront, foto), en wat kom ik tegen? Een vertaalbureau! Ik m’n stoute schoenen aangetrokken, binnengestapt en gevraagd of ze niets van werk voor me hadden. Krijg ik daar meteen een testvertaling op m’n bord geschoteld, die ik dus maar zo snel mogelijk moet zien af te werken. Geen lachertje zo zonder ook maar enig woordenboek of dergelijks ter beschikking (‘t enige wat in The Central Library – dé bibliotheek van hoofdstad (!) Wellington te vinden is, is een ***** zakwoordenboekje N-E/E-N uit de jaren stilletjes). Nu ja, maar proberen er het beste van te maken! Postief aan’t slechte weer is dat ik me volledig aan mijn vertaaltaak kan wijden, en (voor sommigen waarschijnlijk eindelijk) deze blog een beetje op punt kan stellen.

AIAIAI! Hm. Slik. Glps. Ahum. Andrew is woensdag dus vertrokken, en hij stond erop dat dat ik hem met de wagen naar de luchthaven bracht. Alles goed en wel, ware het niet dat ze hier links rijden en hij met ‘nen automatique’ rijdt. Geen tijd gehad om te oefenen of zo: hij reed naar de luchthaven, en ik moest maar thuis zien te geraken. Nu ja, dat gedeelte is wonderwel nog bijzonder goed gelukt – zó goed zelfs, da’k bij het heel voorzichtig in de garage rijden (ik ben dat lieftallig Peugootje 306 van mama (géén ‘automatique’!) gewoon, en hij rijdt met een joekel van een 4x4 die mits erg veel millimeterwerk héél nipt in de garage past – je moet de voorkant zelfs tégen de muur duwen want anders gaat de poort niet dicht) met de achter-zijkant een beetje tegen de muur ben geschuurd. Gevolg: een loei van en schram. Meteen Andrew gebeld, verteld wat er gebeurd was en gezegd dat hij het maar moest laten repareren op mijn kosten. Andrew nam het bijzonder goed – hij moest er zelfs hartelijk om lachen (volgens mij is ie volledig van de pot gerukt of heeft ie een paar lijntjes gesnoven, dat kan niet anders. Nu, ik vrees dat het lachen hem zal vergaan als hij m’n ‘schrammetje’ ziet).  Hij vertelde me doodleuk dat áls het al iemands fout was, het de zijne was omdat hij mij gedwongen had ermee te rijden, en bovendien dat dat toch net hetgene was waarvoor die “idiote things like insurances” bestaan. Ahum ...

Na een fantastisch weekendje zee terug naar Wellington, want Andrew moet weer werken en ik heb nog heel wat te bezichtigen. The Harbourfront met het Civic Centre, de Central Library en de City Council, en vooral Te Papa Tongarewa (“Our place”), het nationale (en erg interactieve) museum van NZ waar zowat alles over de NZ’se cultuur, geschiedenis e.d. te vinden is en waarin ik toch wel anderhalve dag vertoefd heb – zeg nu zelf, in welk museum ga je ooit zo een groot stuk openlucht-tuin vinden met inheemse planten waar je op zich al even zoet bent met er gewoon door te wandelen?

Naast de mooie uitstapjes heb ik natuurlijk ook wat in’t huishouden geholpen (es één keer iets simpels koken en Andrew gaat meteen door z’n dak – nu ja, Kiwi's hebben blijkbaar maar één credo wat eten en drinken betreft: het moet veel zijn; ook wel een beetje lekker, maar vooral: véél! (Geen wonder dat als je es iets fatsoenlijks klaarmaakt ze je meteen een ‘grande chef’ noemen). Heb Andrew ook een handje geholpen met schilderen: ze hebben zopas hun kamer “een beetje uitgebreid” zoals dat heet, en een ‘wardrobe’ bijgebouwd. Die moest voor woensdag geschilderd worden omdat hij dan naar Isobel en de kinderen vertrekt (zondagavond komen ze dan samen terug, en maandag wordt er tapijt gelegd). De onderlaag hebben we zondagavond nog samen gedaan; ik heb maandag, dinsdag en woensdag twee lagen verf erop gekladderd (Andrew in zogezegde actie op de foto). Tijdens het schilderen droegen we heuse apenpakkies, maar omda'k maar 1 foto per bericht kan posten gaan we onszelf niet belachelijker maken dan we zijn (echt, debieler als dat kun je moeilijk gaan). Nu ja, alles is toch op tijd - en vooral: mooi geschilderd! - afgeraakt, nah!