Na ’n paar dagen de toerist uit te hangen begin ik mijn weg te vinden in  Auckland. Openbaar vervoer is hier rotslecht (hierbij vergeleken lijkt Italië wel ’t paradijs!), maar ’t is nu eenmaal onmogelijk om alles te voet de doen, dus ... maar op de tandjes bijten en vooral geen cafeïnehoudende drankjes drinken!

Voor m’n verjaardag had Catherine’s wannabee-boyfriend Richard mij ’n fantastisch cadeautje voorbereid: een dagje vissen! Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet zo prettig vond toen de boot bijna kantelde omdat meneer wilde tonen hoe snel dat ding wel ging – vooral met die haaien van Kelly Tarlton’s in het achterhoofd. Nu ja, gelukkig niet zeeziek meer, maar de visjes wilden jammer genoeg niet bijten. Richard had wat meer geluk (hij was’t water ingedoken en wilde wat Crayfish (een bepaalde kreeftsoort) vangen): ’t resultaat zie je op de foto (genomen met Catherine’s camera)!

Volgende interessante toeristische attractie op het programma was Kelly Tarlton’s Antartic Encounter & Underwater World. Voor een landrat als ik is het een heuse belevenis om echte haaien en roggen zomaar rondom me heen te zien zwemmen (zie foto), of om echte pinguïns (met kleintjes!) in een nagebootst Antarctisch landschap te zien rondwaggelen. Echt de moeite waard, al moet ik toegeven dat ik nu niet meer zo gretig ben om hier in de zee te gaan pootje-baden: die haaien hebben ze hier namelijk vlakbij in de buurt gevangen ...).

En dan dé toeristische wereldnatuurramp: net toen ik begon te ontdekken hoe ik daarbinnen met mijn fototoestel foto’s kon maken zonder flash, begeeft dat ding het toch wel niet! (Vandaar: de foto is de eerste en laatste fatsoenlijke foto die ik daarbinnen heb kunnen maken).

Weekend voorbij, en dat betekent dat Catherine de hele week aan’t werken is terwijl ik de toerist uithang (ja, ik geef toe, het leven is niet altijd even eerlijk!).

[tussen twee haakjes: ik wist wel dat ik jullie eventjes beet ging hebben met de titel van vorig berichtje – wat intussen trouwens al door derden gecensureerd werd – maar jullie zijn echt wel ’n stelletje op sensatie beluste pervertjes: de ‘site-bekijkcijfers’ stegen zomaar ineens van 200 naar 400!]

Anyway, toerist in Auckland dus ... Zo’n handige hop-on/hop-off bus genomen om uit te vogelen wat de meest interessante plaatsje zijn, en die dan natuurlijk gaan bezoeken! Eerst op het programma stond de haven (Auckland wordt niet voor niets ‘the City of Sails’ genoemd: on-tel-baar veel kleine én grote bootjes – sommige ‘yachts’ doen echt niet onder voor die in St-Tropez of Marseille!) en natuurlijk dé toeristische attractie van Auckland bij uitstek: de Skytower. Al is ie oorspronkelijk gebouwd als toeristische attractie (met casino etc.), het is en blijft een imposant stukje architectuur.

Na een robbertje bekvechten met een reus van een Maori-veiligheidsagent (ik was namelijk ‘toevallig’ – als jonge, naïeve en domme toerist - via de achterzijde van het gebouw in het casino beland) uiteindelijk via een lift met angstaanjagende glazen bodem tot in de top geraakt. Daar aan’t genieten van’t uitzicht – er zijn aan de randen zelfs glazen bodems waardoor je recht naar beneden kunt kijken – en van’t feit dat er verdacht weinig toeristen waren. Dan de reden ontdekt waarom er zo weinig toeristen waren: de lift werkte niet meer. Na ‘n hele poos kwam er dan toch iemand ons vertellen dat we eindelijk de noodtrap mochten gebruiken … en toch niet via de Skyjump naar beneden moesten! Nu ja, niet veel mensen kunnen zeggen dat ze de binnenkant van de Skytower ook gezien hebben!

Ja hoor, na (alweer) een eindeloze busrit (maar deze keer dan wel in een degelijke bus) eindelijk in Auckland aangekomen! De schok om terug in de bekende beschaving te zijn was wel bijzonder groot na Gisborne (de vergetelheid) en Mount Manganui (toch iets meer beschaafde vergetelheid).

Al meteen door Catherine (papa’s nicht – zie foto) op sleeptouw genomen door de buitenwijk van de stad heen – al de mooie plaatsjes bezichtigen! (zie foto: dit is dus Auckland City, een stad van om en bij de miljoen inwoners, wat je op het eerste gezicht niet zou zeggen) – en van een gezellige ‘thuiskomst’ genoten!

Na het harde werk op Pukewera-homestead (de ‘terraces’ zijn zo goed als af – pluimpje voor mezelf!) was het tijd om verder te trekken (vooral omdat ik beloofd had tegen half november in Auckland te zijn, en’t al de 20^e was). Afscheid genomen van de lieve familie Marsh (met een ‘always-welcome-to-return-ticket’ in de hand) en de bus genomen naar Mount Manganui, een klein maar wondermooi plaatsje aan de Bay of Plenty, om een bezoekje te brengen aan Maria (dochter van Zoe, een andere nicht van papa) en haar 4 kinderen Colby, Rique, Carlos en Marco (yep, 4 jongens!) - alleja, 5 als je haar man Steve erbij telt.  

Het paradijs gewoon!

Prachtig strandhuis (ik zou het zelfs een kleine villa noemen) aan een wondermooi strand (volledig verlaten), waar regelmatig dolfijnen, walvissen en orca’s voorbijkomen – natuurlijk net niet als ik daar ben – wat de schok van ‘back in civilisation’ toch wel aangenaam verlicht. Steve was jaren terug een professional rugby-speler in Japan, en, as such, een van de best betaalde NZ rugby-spelers. Niet dat hij rijk is, maar is wel slim met z’n geld omgesprongen waardoor hij er nu niet slecht voorstaat (en er ook jaren geleden in geslaagd is dit prachtige optrekje te bouwen). Zeg nu zelf, als je naar de familiefoto kijkt – genomen vanuit de keuken, nota bene – wie zou niet van zo’n achtergrond dromen??

Enkele heel erg leuke daagjes beleefd (Maria ook kunnen plezieren met wat eenvoudige maar lekkere kookkunst – zo met vier van die vandalen in de buurt valt het natuurlijk niet altijd even gemakkelijk om nog tijd te spenderen aan kokerellen): wandeling om en rond Mount Manganui, bezoek aan groter stadje Tauranga, en natuurlijk een half dagje zee-zon-zand-genieten.

Na drie daagjes afscheid genomen en met de bus vertrokken richting (voorlopige) eindbestemming: Auckland!

Het werk schiet goed op: het merendeel van de ‘posts’ zitten eindelijk in de grond en de ‘rails’ op het eerste ‘terrace’ zijn klaar. Net twee dagen ‘dirt’ a.k.a. ‘top soil’ (aarde en klei) sjouwen achter de rug: op twee voormiddagen  iets meer dan drie ton de heuvel op gedragen (!) – ’t was iets te steil om de kruiwagen te gebruiken, dus dan maar in juten zakken scheppen en ... sjouwen maar! Helemaal alleen, want Chris had ineens wat last van zijn rug. Nu ja, zie het maar als een gezonde training.

Ook een fantastische hedendaagse Maori-happening meegemaakt (the East Coast is dé regio bij uitstek waar veel Maori’s wonen): Louia, een heuse Maori moederkloek (zie het als een uit de kluiten gewassen Italiaanse Mamma) die goed bevriend is met Chris en Penny, had een modeshow georganiseerd. Een hele gebeurtenis in dit gat van de wereld, waar iedereen dan ook dolenthousiast aan meewerkte. Het resultaat was inderdaad prachtig, met een heuse lichtshow en alles erop en eraan. Sterk staaltje van Maori-samenwerking, en een gebeurtenis om te koesteren, aangezien volgens Penny dit een van de typisch hedendaagse Maori-dingetjes is (in tegenstelling tot die belachelijke dansjes voor toeristen).

Daarnaast ook een week gezelschap gekregen van twee Duitse jongedames die hun eerste Woofing deden, Julia en Claudia (die gezellige cottage werd ineens wel heel erg druk), maar ze bleven gelukkig maar een weekje (twee Duitse 19-jarigen met de mentaliteit van twee 14-jarigen – of, om Chris te citeren, “pretty smiles, but pretty useless”).

Na het vertrek van de twee Duitse kindertjes nog een historische gebeurtenis mogen meemaken: samen met de familie Marsh (zie foto; Penny, Chris en Thomas) op een heus en authentiek stoomtreintje een ritje gemaakt. Was een wagentje uit de jaren stilletjes, opgeknapt door een groep vrijwilligers en nu aangeprezen als een leuk namiddagje uit voor de locals – en ja, ‘t oude boemeltreintje was inderdaad best gezellig!

De dag na’t YHA aan de tweede Woofing begonnen. Ook dat op een behoorlijk afgelegen plaatsje (een uurtje rijden ten noorden van Gisborne, ook dat weer vrij ver van de beschaving), maar wel bij een fantastisch stel – een Engelse koppel, Penny en Chris (of, om volledig te zijn, Penelope en Christopher), dat al enkele jaren in NZ woont. Beiden hebben jaren in Londen gewerkt als journalisten (bij BBC!) en in de pr, en zijn dus echt wel bij de pinken.

Een fantastische plaats om te wonen, ook daar (zoals trouwens overal hier in NZ) prachtige natuur, en ik had een zowaar een volledige (weliswaar kleine) gezellige cottage voor mezelf (zie foto), gezellige open haard incluis! (hemelsbreed verschil met dat smerig poging tot kamertje bij mister Bills!).

Het werk valt ontzettend mee, ook omdat het vrij strikt maar correct geregeld is: werk van 8u t/m 13u, met een kleine pauze rond 10u voor ‘morning tea’ (a.k.a. “smoko”) – een lekkere Engelse cup of tea (zonder melk voor mij, dankjewel!) en crumpets met jam, heerlijk! De rest van de namiddag kan ik dan doen en laten wat ik wil (niet dat er zo ontzettend veel te doen valt, maar toch: enkele mooie wandelingen, vooral veel interessante boeken lezen in’t bos, op ‘cabbage tree hill’ – de hoogste heuvel op hun gebied met een enkele mooie boom van waar je een 360° uitzicht over de hele omgeving hebt – lekker genieten van het uitzicht en nadenken over de zin van het leven, of babysitten op 2,5 jaar oude Thomas – enig kind en dus wel degelijk het stereotype verwende rotzakje).

Enkele dagen onkruid moeten wieden en allerlei kleine klusjes moeten opknappen, en dan aan een interessant en groot project begonnen: op de heuvel in de achtertuin willen ze bessen planten, maar aangezien de heuvel nogal vrij ... eh ... heuvel is, moeten er terrassen worden aangelegd. Dat betekent veel graafwerk en vooral veel zware ‘posts’ (2m lange en 25cm dikke grote ronde houten steunpilaren) de grond ingraven/inrammen alvorens er de ‘rails’ (4m x 25cm houten balken) aan te bevestigen. Als je weet dat het een volledige werkdag (een volledige voormiddag dus) duurt eer we de eerste ‘post’ volledig en wel erin hadden, en er in totaal 9 ‘posts’ de grond in moeten ... Plezier verzekerd!