Na een uitputtende huizenjacht – Catherine is op zoek naar een woonst voor broer Paul – was het tijd voor een dagje uit, en wat beter dan de Waitomo Caves om te gaan bezichtigen? Prachtig grottenstelsel met indrukwekkende diertjes, nl. glimwormen. Er mochten geen foto's worden genomen net vanwege de diertjes, dus neem maar 'n kijkje op de site (zie link) om te zien wat ik bedoel. Geen tijd genoeg om ook de Cave-raft of de Lost-World-afdaling te doen, dus dat moeten we maar voor een volgende keer houden ... To be continued!

Een uitnodiging van Deane (nicht Zoe's zoon) om mee op 'n zakenreisje van hem te gaan kan ik natuurlijk niet laten schieten. Terwijl hij en baas/womanizer Paul zakendineetjes hebben in Whanganui en New Plymouth kan ik op m'n gemakje die twee steden verkennen.
Deane en ik verbleven in een caravan van z'n oom, op een camping vlak aan het strand. 's Avonds een kampvuurtje op't strand met 'n droogje (geroosterde saucages!) en 'n natje (bier), en 's ochtends vroeg uit de veren om deze mooie zonsopgang op foto te kunnen vastleggen: de moeite waard!

Na ’n paar dagen de toerist uit te hangen begin ik mijn weg te vinden in  Auckland. Openbaar vervoer is hier rotslecht (hierbij vergeleken lijkt Italië wel ’t paradijs!), maar ’t is nu eenmaal onmogelijk om alles te voet de doen, dus ... maar op de tandjes bijten en vooral geen cafeïnehoudende drankjes drinken!

Voor m’n verjaardag had Catherine’s wannabee-boyfriend Richard mij ’n fantastisch cadeautje voorbereid: een dagje vissen! Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet zo prettig vond toen de boot bijna kantelde omdat meneer wilde tonen hoe snel dat ding wel ging – vooral met die haaien van Kelly Tarlton’s in het achterhoofd. Nu ja, gelukkig niet zeeziek meer, maar de visjes wilden jammer genoeg niet bijten. Richard had wat meer geluk (hij was’t water ingedoken en wilde wat Crayfish (een bepaalde kreeftsoort) vangen): ’t resultaat zie je op de foto (genomen met Catherine’s camera)!

Volgende interessante toeristische attractie op het programma was Kelly Tarlton’s Antartic Encounter & Underwater World. Voor een landrat als ik is het een heuse belevenis om echte haaien en roggen zomaar rondom me heen te zien zwemmen (zie foto), of om echte pinguïns (met kleintjes!) in een nagebootst Antarctisch landschap te zien rondwaggelen. Echt de moeite waard, al moet ik toegeven dat ik nu niet meer zo gretig ben om hier in de zee te gaan pootje-baden: die haaien hebben ze hier namelijk vlakbij in de buurt gevangen ...).

En dan dé toeristische wereldnatuurramp: net toen ik begon te ontdekken hoe ik daarbinnen met mijn fototoestel foto’s kon maken zonder flash, begeeft dat ding het toch wel niet! (Vandaar: de foto is de eerste en laatste fatsoenlijke foto die ik daarbinnen heb kunnen maken).

Weekend voorbij, en dat betekent dat Catherine de hele week aan’t werken is terwijl ik de toerist uithang (ja, ik geef toe, het leven is niet altijd even eerlijk!).

[tussen twee haakjes: ik wist wel dat ik jullie eventjes beet ging hebben met de titel van vorig berichtje – wat intussen trouwens al door derden gecensureerd werd – maar jullie zijn echt wel ’n stelletje op sensatie beluste pervertjes: de ‘site-bekijkcijfers’ stegen zomaar ineens van 200 naar 400!]

Anyway, toerist in Auckland dus ... Zo’n handige hop-on/hop-off bus genomen om uit te vogelen wat de meest interessante plaatsje zijn, en die dan natuurlijk gaan bezoeken! Eerst op het programma stond de haven (Auckland wordt niet voor niets ‘the City of Sails’ genoemd: on-tel-baar veel kleine én grote bootjes – sommige ‘yachts’ doen echt niet onder voor die in St-Tropez of Marseille!) en natuurlijk dé toeristische attractie van Auckland bij uitstek: de Skytower. Al is ie oorspronkelijk gebouwd als toeristische attractie (met casino etc.), het is en blijft een imposant stukje architectuur.

Na een robbertje bekvechten met een reus van een Maori-veiligheidsagent (ik was namelijk ‘toevallig’ – als jonge, naïeve en domme toerist - via de achterzijde van het gebouw in het casino beland) uiteindelijk via een lift met angstaanjagende glazen bodem tot in de top geraakt. Daar aan’t genieten van’t uitzicht – er zijn aan de randen zelfs glazen bodems waardoor je recht naar beneden kunt kijken – en van’t feit dat er verdacht weinig toeristen waren. Dan de reden ontdekt waarom er zo weinig toeristen waren: de lift werkte niet meer. Na ‘n hele poos kwam er dan toch iemand ons vertellen dat we eindelijk de noodtrap mochten gebruiken … en toch niet via de Skyjump naar beneden moesten! Nu ja, niet veel mensen kunnen zeggen dat ze de binnenkant van de Skytower ook gezien hebben!

Ja hoor, na (alweer) een eindeloze busrit (maar deze keer dan wel in een degelijke bus) eindelijk in Auckland aangekomen! De schok om terug in de bekende beschaving te zijn was wel bijzonder groot na Gisborne (de vergetelheid) en Mount Manganui (toch iets meer beschaafde vergetelheid).

Al meteen door Catherine (papa’s nicht – zie foto) op sleeptouw genomen door de buitenwijk van de stad heen – al de mooie plaatsjes bezichtigen! (zie foto: dit is dus Auckland City, een stad van om en bij de miljoen inwoners, wat je op het eerste gezicht niet zou zeggen) – en van een gezellige ‘thuiskomst’ genoten!

Na het harde werk op Pukewera-homestead (de ‘terraces’ zijn zo goed als af – pluimpje voor mezelf!) was het tijd om verder te trekken (vooral omdat ik beloofd had tegen half november in Auckland te zijn, en’t al de 20^e was). Afscheid genomen van de lieve familie Marsh (met een ‘always-welcome-to-return-ticket’ in de hand) en de bus genomen naar Mount Manganui, een klein maar wondermooi plaatsje aan de Bay of Plenty, om een bezoekje te brengen aan Maria (dochter van Zoe, een andere nicht van papa) en haar 4 kinderen Colby, Rique, Carlos en Marco (yep, 4 jongens!) - alleja, 5 als je haar man Steve erbij telt.  

Het paradijs gewoon!

Prachtig strandhuis (ik zou het zelfs een kleine villa noemen) aan een wondermooi strand (volledig verlaten), waar regelmatig dolfijnen, walvissen en orca’s voorbijkomen – natuurlijk net niet als ik daar ben – wat de schok van ‘back in civilisation’ toch wel aangenaam verlicht. Steve was jaren terug een professional rugby-speler in Japan, en, as such, een van de best betaalde NZ rugby-spelers. Niet dat hij rijk is, maar is wel slim met z’n geld omgesprongen waardoor hij er nu niet slecht voorstaat (en er ook jaren geleden in geslaagd is dit prachtige optrekje te bouwen). Zeg nu zelf, als je naar de familiefoto kijkt – genomen vanuit de keuken, nota bene – wie zou niet van zo’n achtergrond dromen??

Enkele heel erg leuke daagjes beleefd (Maria ook kunnen plezieren met wat eenvoudige maar lekkere kookkunst – zo met vier van die vandalen in de buurt valt het natuurlijk niet altijd even gemakkelijk om nog tijd te spenderen aan kokerellen): wandeling om en rond Mount Manganui, bezoek aan groter stadje Tauranga, en natuurlijk een half dagje zee-zon-zand-genieten.

Na drie daagjes afscheid genomen en met de bus vertrokken richting (voorlopige) eindbestemming: Auckland!

Het werk schiet goed op: het merendeel van de ‘posts’ zitten eindelijk in de grond en de ‘rails’ op het eerste ‘terrace’ zijn klaar. Net twee dagen ‘dirt’ a.k.a. ‘top soil’ (aarde en klei) sjouwen achter de rug: op twee voormiddagen  iets meer dan drie ton de heuvel op gedragen (!) – ’t was iets te steil om de kruiwagen te gebruiken, dus dan maar in juten zakken scheppen en ... sjouwen maar! Helemaal alleen, want Chris had ineens wat last van zijn rug. Nu ja, zie het maar als een gezonde training.

Ook een fantastische hedendaagse Maori-happening meegemaakt (the East Coast is dé regio bij uitstek waar veel Maori’s wonen): Louia, een heuse Maori moederkloek (zie het als een uit de kluiten gewassen Italiaanse Mamma) die goed bevriend is met Chris en Penny, had een modeshow georganiseerd. Een hele gebeurtenis in dit gat van de wereld, waar iedereen dan ook dolenthousiast aan meewerkte. Het resultaat was inderdaad prachtig, met een heuse lichtshow en alles erop en eraan. Sterk staaltje van Maori-samenwerking, en een gebeurtenis om te koesteren, aangezien volgens Penny dit een van de typisch hedendaagse Maori-dingetjes is (in tegenstelling tot die belachelijke dansjes voor toeristen).

Daarnaast ook een week gezelschap gekregen van twee Duitse jongedames die hun eerste Woofing deden, Julia en Claudia (die gezellige cottage werd ineens wel heel erg druk), maar ze bleven gelukkig maar een weekje (twee Duitse 19-jarigen met de mentaliteit van twee 14-jarigen – of, om Chris te citeren, “pretty smiles, but pretty useless”).

Na het vertrek van de twee Duitse kindertjes nog een historische gebeurtenis mogen meemaken: samen met de familie Marsh (zie foto; Penny, Chris en Thomas) op een heus en authentiek stoomtreintje een ritje gemaakt. Was een wagentje uit de jaren stilletjes, opgeknapt door een groep vrijwilligers en nu aangeprezen als een leuk namiddagje uit voor de locals – en ja, ‘t oude boemeltreintje was inderdaad best gezellig!

De dag na’t YHA aan de tweede Woofing begonnen. Ook dat op een behoorlijk afgelegen plaatsje (een uurtje rijden ten noorden van Gisborne, ook dat weer vrij ver van de beschaving), maar wel bij een fantastisch stel – een Engelse koppel, Penny en Chris (of, om volledig te zijn, Penelope en Christopher), dat al enkele jaren in NZ woont. Beiden hebben jaren in Londen gewerkt als journalisten (bij BBC!) en in de pr, en zijn dus echt wel bij de pinken.

Een fantastische plaats om te wonen, ook daar (zoals trouwens overal hier in NZ) prachtige natuur, en ik had een zowaar een volledige (weliswaar kleine) gezellige cottage voor mezelf (zie foto), gezellige open haard incluis! (hemelsbreed verschil met dat smerig poging tot kamertje bij mister Bills!).

Het werk valt ontzettend mee, ook omdat het vrij strikt maar correct geregeld is: werk van 8u t/m 13u, met een kleine pauze rond 10u voor ‘morning tea’ (a.k.a. “smoko”) – een lekkere Engelse cup of tea (zonder melk voor mij, dankjewel!) en crumpets met jam, heerlijk! De rest van de namiddag kan ik dan doen en laten wat ik wil (niet dat er zo ontzettend veel te doen valt, maar toch: enkele mooie wandelingen, vooral veel interessante boeken lezen in’t bos, op ‘cabbage tree hill’ – de hoogste heuvel op hun gebied met een enkele mooie boom van waar je een 360° uitzicht over de hele omgeving hebt – lekker genieten van het uitzicht en nadenken over de zin van het leven, of babysitten op 2,5 jaar oude Thomas – enig kind en dus wel degelijk het stereotype verwende rotzakje).

Enkele dagen onkruid moeten wieden en allerlei kleine klusjes moeten opknappen, en dan aan een interessant en groot project begonnen: op de heuvel in de achtertuin willen ze bessen planten, maar aangezien de heuvel nogal vrij ... eh ... heuvel is, moeten er terrassen worden aangelegd. Dat betekent veel graafwerk en vooral veel zware ‘posts’ (2m lange en 25cm dikke grote ronde houten steunpilaren) de grond ingraven/inrammen alvorens er de ‘rails’ (4m x 25cm houten balken) aan te bevestigen. Als je weet dat het een volledige werkdag (een volledige voormiddag dus) duurt eer we de eerste ‘post’ volledig en wel erin hadden, en er in totaal 9 ‘posts’ de grond in moeten ... Plezier verzekerd!

Eindelijk  begonnen met het eigenlijke reizen. Vanuit Wellington de bus genomen richting East Cape en zo na een eindeloze busrit in Gisborne beland. Die route is berucht voor de bijzonder onaangename rit: eindeloos lang, en vooral veel bochtenwerk – een must voor de reiszieke reiziger! Ik heb een gezonde Belgische betonnen maag, maar enkele Kiwi-medepassagiers waren jammer genoeg niet zo gelukkig ...

In Gisborne – zogenaamd dé grootstad van de regio, tot je er zelf beland en behoorlijk ontnuchterd moet vaststellen dat je eigen kleine Belgisch boerengatje groter is – aan de eerste echte Woofing begonnen bij Jeff Bills. Mister Bills is wat het best te omschrijven valt als een kruising tussen G.I. " fuckin’ " Joe en Homer Simpson (en dat geldt op alle vlakken). Positief was de prachtige natuur (en het feit dat Mister Bills het grootste deel van de dag afwezig was), minder aangenaam was dat het plaatsje echt in the middle of nowhere was (en dat is vrij letterlijk te nemen – amper stromend water, laat staan degelijke elektriciteit of telefoon, met de koeien en schapen als enige aangename gesprekspartners), en Mister Bills zelf natuurlijk (zwaaide naar mijn mening iets te gretig in het rond met enkele grote rifles).

Gelukkig was uit de kluiten gewassen rottweiler Zack wel behoorlijk braaf.

Na een weekje hield ik het daar dan voor bekeken (was eigenlijk best trots op mezelf dat ik het daar een volledige week had uitgehouden – and believe me, folks, ik ben het een en’t ander gewoon hoor!). Om de situatie wat beter te schetsen deze korte anekdote: de dag dat ik vertrok (ik ging naar de plaatselijke YHA omdat ik niet eerder bij de volgende Woof-family terecht kon) zou er een Duitse jongedame bij Mister Bills aankomen – zo tegen 16u. Wie zie ik rond 17u aankomen bij het YHA? Mister Bills, die de Duitse jongedame aan’t YHA komt afzetten omdat ze het blijkbaar niet zo zag zitten daar bij hem! (op de foto het mooiste plaatsje op Bills-homestead, aangezien ik jullie de rest wil besparen).

In’t YHA de toffe Hollandse knaap Jef tegen’t lijf gelopen (nomen est omen? Die naam bleef me in ieder geval achtervolgen), met wie ik de hele avond toch wel leuk in het Nederlands heb kunnen babbelen, en met wie ik vooral erg interessante theologische discussies heb gevoerd (meneer was namelijk een erg overtuigde creationist). Na een heleboel pintjes – heuse Belgische Stella’s! - kwamen we allebei tot de minzame conclusie dat het leven toch wel bijzonder mooi is, God of geen God!

Jawel: vandaag kwam het zonnetje sinds lang nog es kijken! En dat zullen we geweten hebben! Nog maar half bekomen van de Paua’s (zeeziek buikje + iets te veel Paua’s eten = geen goed idee!) en op naar de volgende belevenis: mountainbiking! Lijkt misschien heel gewoon, maarreh... Wellington staat naast “Windy” ook bekend als “hilly” ...

Bike-outfit was een samenraapsel van kleren van Andrew, Isobel en Hugo, dus ... eh ... Afijn, toen ik aan Rosa (die al de hele ochtend aan’t huilen was omdat ze wat buikpijn had van de Paua’s) vroeg hoe goed ik eruit zag, begon ze te schaterlachen - ze is’t eerste kwartier gewoon niet meer bijgekomen; de foto is genomen ettelijke minuten nadat ik het vroeg – vond mijn fototoestel niet meteen – en ‘k sta vanaf nu ook wel bekend als Mr. Sillybilly.)
Sorry folks, de outfit-foto werd gecensureerd voor de gevoelige lezers.

Stevige afdaling die dankzij de regen van de afgelopen dagen lekker modderig en dus bijzonder glad was. Heel veel modder, fun, adrenaline (van de schrik, als je op zo’n lekker smal paadje vol stenen en boomwortels rijdt waarlangs je ’n heel end naar beneden kan kijken) en twee keer wat ruzie gehad met een boom, kortom: iets om zeker opnieuw te doen!   

Voor’t eerst sinds lang een dagje geen regen meer, dus: out and about! Ondanks de toch nog grijze wolken en de koude wind nam Andrew Hugo en mij mee Paua-fishing (meer info over Paua: zie link), dé activiteit bij uitstek in NZ (en vooral dan in en rond Wellington, waar je dat blijkbaar het beste doet).
Was inderdaad fan-tas-tisch! Soortement van zwem-outfit van Andrew aangekregen (op de foto zie je Hugo in vol ornaat), en hup, ’t koude water in. De koude viel dankzij dat pak eigenlijk wel mee, en dus na de nodige intructies m’n eerste Paua’s gevangen (alleja, “gevangen”: eerder “van de rotsen gewipt met’n mes” – ik bedoel: ’t is niet dat ze wegzwommen of zo ... ook wel niet papgemakkelijk: met de blote hand krijg je ze er heus niet van af!). Door de hevige wind was er wel behoorlijk wat golfslag, waardoor we er na verloop van tijd toch maar de brui aan gaven nadat we onze maximum quota gevangen hadden (en ’n beetje soortement van zeeziek – lees: kotsmisselijk - waren).

Nadien thuis lekker opgegeten: uit de schelp, proper maken en ingewandjes eruit, fijnsnijden en klaarmaken, en smullen maar! (had veel weg van inktvis eigenlijk).

Ja hoor, eindelijk was het zover: zondag dan toch Isobel en de kinderen ontmoet! Meteen dikke knuffel en hartelijk welkom – geweldige vrouw, die nicht van papa! In Isobel ’n soulmate gevonden wat betreft interesse in kokerellen – ze houdt zelf bijzonder veel van de Italiaanse keuken – en de twee kinderen - heuse ‘brats’ – zijn ... nu ja, het volstaat om het in Andrews woorden te zeggen: hij noemt zijn gezinnetje soms wel es liefkozend zijn “little zoo”.

Eindelijk is de zon er terug doorgekomen (nu ja, dat is te zeggen: vrijdag en zaterdag, want ik zit nu dus alweer wat te bloggen terwijl’t buiten aan’t gieten is). Meteen m’n wandelschoentjes aangetrokken en twee van de vier Walkways gedaan die hier in en om Wellington lopen. Mind you: wat je op de foto ziet is dus op zo’n halfuurtje wandelen van’t centrum van de (hoofd)stad hé! (Eindelijk) prachtig weer (gehad), zalig kunnen wandelen en van de ontzettend mooie natuur mogen genieten. Al moet ik wel zeggen dat ik zaterdag m’n voetjes begon te voelen na die 12km (in vogelvlucht) – ’t gaat hier behoorlijk op en neer!

Het weer valt een beetje tegen: het regent dat het giet, en daarbij waait het ook enorm. Ze noemen Wellington niet voor niets “Windy Wellington” (en neen, dat heeft – voor alle duidelijkheid, voor de verdorven geesten onder jullie – helemaal niets te maken met … eh … ‘luchtige’ mensen, maar met het feit dat NZ uit twee eilanden bestaat, en Wellington in het onderste puntje van het Noordereiland ligt, aan de kleine zee-engte waar al de wind tussen geperst wordt. En dat het hard waait is hier wel geweten (heb eergisteren nog een oudere vrouw gewoon zien omver geblazen worden – hopla, van’t ene moment op’t andere met heel haar koopwaar (ze was net naar de winkel geweest) op de grond. Er staan hier zelfs speciale kotjes om tegen de wind te schuilen. Afijn, toch het gure weer getrotseerd om naar de stad te gaan en nog wat te bezichtigen (meer bepaald The Harbourfront, foto), en wat kom ik tegen? Een vertaalbureau! Ik m’n stoute schoenen aangetrokken, binnengestapt en gevraagd of ze niets van werk voor me hadden. Krijg ik daar meteen een testvertaling op m’n bord geschoteld, die ik dus maar zo snel mogelijk moet zien af te werken. Geen lachertje zo zonder ook maar enig woordenboek of dergelijks ter beschikking (‘t enige wat in The Central Library – dé bibliotheek van hoofdstad (!) Wellington te vinden is, is een ***** zakwoordenboekje N-E/E-N uit de jaren stilletjes). Nu ja, maar proberen er het beste van te maken! Postief aan’t slechte weer is dat ik me volledig aan mijn vertaaltaak kan wijden, en (voor sommigen waarschijnlijk eindelijk) deze blog een beetje op punt kan stellen.

AIAIAI! Hm. Slik. Glps. Ahum. Andrew is woensdag dus vertrokken, en hij stond erop dat dat ik hem met de wagen naar de luchthaven bracht. Alles goed en wel, ware het niet dat ze hier links rijden en hij met ‘nen automatique’ rijdt. Geen tijd gehad om te oefenen of zo: hij reed naar de luchthaven, en ik moest maar thuis zien te geraken. Nu ja, dat gedeelte is wonderwel nog bijzonder goed gelukt – zó goed zelfs, da’k bij het heel voorzichtig in de garage rijden (ik ben dat lieftallig Peugootje 306 van mama (géén ‘automatique’!) gewoon, en hij rijdt met een joekel van een 4x4 die mits erg veel millimeterwerk héél nipt in de garage past – je moet de voorkant zelfs tégen de muur duwen want anders gaat de poort niet dicht) met de achter-zijkant een beetje tegen de muur ben geschuurd. Gevolg: een loei van en schram. Meteen Andrew gebeld, verteld wat er gebeurd was en gezegd dat hij het maar moest laten repareren op mijn kosten. Andrew nam het bijzonder goed – hij moest er zelfs hartelijk om lachen (volgens mij is ie volledig van de pot gerukt of heeft ie een paar lijntjes gesnoven, dat kan niet anders. Nu, ik vrees dat het lachen hem zal vergaan als hij m’n ‘schrammetje’ ziet).  Hij vertelde me doodleuk dat áls het al iemands fout was, het de zijne was omdat hij mij gedwongen had ermee te rijden, en bovendien dat dat toch net hetgene was waarvoor die “idiote things like insurances” bestaan. Ahum ...