Zalige daagjes hier ten huize Reiter! Gezonde afwisseling tussen hard (en helaas nog altijd eentonig) zwoegen (lees: gorse, blackberry en bracken - een soort van onkruid-varen) en vertier (lees: pond & card games!). Op 'n plaatselijk (hippie-)marktje gestaan waar Ulrike haar zelfgemaakte kledij verkoopt, een paar keer in de rivier gaan zwemmen (geweldig mooie plaatsjes, echt!) - helder (koud!) water, met soms wel een iets te sterke stroming (lees: Jan blub blub; foto is van Bernd en de kids die enkele gewaagde stunten uithalen aan de rivier). Bernd is intussen opnieuw op een tour vertrokken en heeft ons met klusjes opgezadeld waar we wel een hele maand zoet mee kunnen zijn - gelukkig ook wel iets anders dan enkel gorse, blackberry en bracken!
En dan groot nieuws: net omdat Bernd op tour is vertrokkenstuurt Ulrike mij op een vierdaagse missie om hen uit de nood te helpen. Ze hebben nl. via internet een tweedehandswagen op de kop getikt, maar d'r is een klein probleempje: de wagen bevind zich in Queenstown - zo'n kleine 1000km hiervandaan - en moet ten laatste overmorgen opgehaald worden. Met Bernd weg en Ulrike die het niet zelf kan doen vroeg Ulrike dus of ik de wagen wilde ophalen (Amory heeft geen rijbewijs).
Ik natuurlijk meteen ingestemd: niet alleen ben ik enkele dagen van dat onkruid af, maar ik heb ineens ook de gelegenheid om een ander stukje van NZ te bezichtigen - een van de mooiste stukjes zelfs: de West Coast van het Zuidereiland; Ulrike vond immers dat als ik die 'missie' aanvaardde, ik ook wel het welverdiende recht had om alles een beetje op m'n gemakje te doen (lees: er vier dagen voor uittrekken) zodat ik toch de kans heb om aan sightseeing te doen.
Enige probleem is dus gewoon het rijden zelf en zorgen dat we die wagen (en liefst mezelf erbij) heelhuids thuis krijgen! - geen toestanden a' la' Andrew's wagen dus ...
Bijzonder leuk is dat ik niet alleen hoef te gaan: Christine zeurde net zolang tot ze mee mocht komen ( ze had immers - naar eigen zeggen - recht op een welverdiende en hoognodige vakantie - lees: een paar daagjes uit die jungle van thuis weg!!). Heb ik er meteen een navigator en gids bij; nu moet het toch wel lukken om terug thuis te geraken, niet?!

Na de fantastische daagjes in de vergetelheid van het hoge noorden (Zoe wist me te vertellen dat mijn nonna Michelina het hier eigenlijk ook best wel een godvergeten gat vond), de heerlijke daagjes strand en de mislukte pogingen om vis te vangen terug naar Auckland gereisd (via een klein omwegje langs Waitangi), en zo door naar Nelson.

Net aangekomen in dezelfde Backpacker's, waar taai oud baasje Paul me hartelijk verwelkomde. Even op adem komen van al het gereis, deze blog terug wat proberen bij te werken, en dan op naar de volgende Woofing!

Gelukkig nieuwjaar! Nogmaals de beste wensen voor iedereen!

Ik heb 2007 afgesloten met een heerlijk dagje golvenvangen aan het strand, en dan een gezellig feestmaal met (een belabberde poging tot) vuurwerk (vanwege de drank) bij Zoe.

De eerste dag van het nieuwe jaar was er al een met een uitgebreid programma, nl. een lange trip door het Northland (nogmaals Ninety Mile Beach, Kaitaia, Ahipara enz.)

Eigenlijke hoofdbestemming was Tane Mahute, Treeman der Treemen, de woudgod van de Maori's, en de grootste Kauri-boom van NZ (18m hoog, omtrek van 14m, en - oh ja, zomaar eventjes een kleine 2000 jaar oud!!!).

Ik kan je verzekeren dat je aan de voet van dit stukje onkruid aardig stil en nederig wordt! De foto is mijn beste shot – ik kreeg 't boompje er gewoon niet volledig op. (voor beter foto's, zie Capitoolgids p.109, of zoek eventjes op het net)

Jawel, eindelijk de langverwachte droombestemming bereikt: Cape Reinga!!!

Droombestemming vanwege 2 redenen: (1) ik heb een hele mooie foto van m'n oma die hier ruim twintig jaar geleden met haar broer poseerde, een erg mooie her-in-front-of de meest noorderlijke vuurtoren van NZ; (2) een prachtig natuurfenomeen zichtbaar vanaf die vuurtoren, nl. het kolken van de oceaan. Dat komt doordat de Tasmanzee en de Grote Oceaan op deze plaats in elkaar overlopen. Dit is de enige bewuste me-in-front-of, en dat ter nagedachtenis van mijn lieve bomma zaliger die mij vele jaren geleden over dit fenomeen vertelde, mij foto's ervan liet zien, en zo een blijvende reislust voor NZ aanwakkerde.

Na de prachtige kerstdagen bij de Findlays (ik ben intussen ook een expert geworden in Croquet, een tuinspelletje vergelijkbaar met jeu de boules). Zo snel mogelijk terug naar Auckland om nieuwjaar bij Zoe door te brengen. In Auckland bij Deane blijven overnachten en dan samen naar Northland opgereden. Na een eindeloos lange rit (ei zo na 6u voor +/- 350 km) eindelijk bij Zoe aangekomen – hartelijk verwelkomd – en eindelijk het ouderlijke huis mogen aanschouwen waar mijn oma ooit nog verbleven heeft!!

(en natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om met Catherine, Richard en z'n hondje Mady (foto) naar't strand te gaan op Ninety Mile Beach - dat eigenlijk 90km Beach zou moeten heten, maar ja).

Kerstdag bestond uit een vroege ochtendmis in een piepklein Anglicaans kerkje (met een volledig van de pot gerukte vicar), en daarna een typisch vettige kiwi-barbecue-brunch (bacon, eggs, saucages, de hele zwik!). Daarna het openen van de pakjes, wat in de welgestelde Findlay-familie (en met 8 verwende kinderen aanwezig) toch wel enkele uren in beslag nam.

Daarna – typisch voor een Kiwi-kerst – op naar't strand voor een duik! (Foto van Kaiteriteri, aan't begin van Abel Tasman). 's Avonds een heerlijke Turkey met walgelijke Britse desserts om af te sluiten (en natuurlijk een bezoekje van de Kerstman (oma in kerstpak) him(her)self!

De dag van Kerstavond bestond uit een smakelijke lunch op 'n idyllisch plaatsje – hoewel, smakelijk ... er liep een klein riviertje door't restaurant waar “tame eels” in zaten; nu ja, het is eens wat anders, palingen (zie foto) voederen). Aangezien Andrew's familie nog zo'n zeldzame vlaag van temporane religiositeit ervaart tijdens de feestdagen, bestond kerstavond hoofdzakelijk uit een lekker avondmaal, waarna iedereen naar de Kathedraal in Nelson trok om Christmas Carrols te zingen (of toch in ieder geval een poging te doen tot).

... en dit zijn de Ladies! (vlnr: Isobel, Rosa, Jane, Grandma Marg(areth), Sarah, Grace, Vaila en Kate.

Opgepikt door Isobel aan Church Hill, samen de laatste kerstkoopjes doen en dan naar 'Findlay estate', het huis van Andrew's ouders, waar ik ook meteen ingelijfd werd in de Findlay-familie. Dit zijn de Gents ... (vlnr: Richard, William, Andrew, Grandpa' Peter, Hugo, Michael, (grote) Michael, (kleine) Peter).

Na een lang en leuk verblijf bij Catherine in Auckland werd het tijd om een belofte aan Isobel na te komen en naar het zuiden te trekken om Kerstmis bij haar te vieren. Dat betekende een afsscheidsdineetje in de Belgian Pub met Catherine, Deane en Mel, en dan een last-minute vliegreis naar Nelson (zuidereiland).

Volledig geen controle op de luchthaven (zalig!) en een ietwat schokkerige vliegreis later een shuttle genomen de plaatselijke Backpacker's. Twee daagjes wat plaatselijke cultuur opsnuiven in Nelson, met o.m. een aardige tentoonstelling over da Vinci en een mooi kerkje/kathedraal op Church Hill (foto).

Bijzonder interessante bezienswaardigheid als je de drukte even beu bent: een bezoekje aan de zoo! Niet alleen omdat ik mij dan een beetje dichter bij thuis voel - die Bonobo's en Oerang-Oetans leken kwamen mij erg bekend voor ;p - maar ook omdat Auckland zoo enkele diertjes huisvest die je in de Antwerpse zoo nooit zou kunnen zien. Foto is van een ietwat bekender dier, dat vond dat ik blijkbaar iets te dichtbij kwam!

Eindelijk nog eens een heuse zonnige dag, en dus de ferry genomen om samen met Catherine naar Waiheke (eiland ten NO van Auckland) te gaan om te wandelen. De lange – althans toch voor Catherine – wandeltocht langs de kustlijn gevolgd (kleine valpartij voor Catherine inbegrepen), en ook gezien hoe ik zou kunnen wonen als ik ooit de lotto zou winnen. Prachtig gelegen villa's, sommige zelfs met hun eigen baai (foto) ... Er is nog steeds plaats hier op't eiland, dus wie weet! ;)

Tijdens de Coast-to-coast walkway op de Stardome gestuit, de Aucklandse sterrenwacht. Aangezien ze hier in NZ een ietwat andere sterrenhemel hebben dan bij ons besloten Richard, Catherine en ik tot een avondje uit naar the Dome. Waw! Naast een aardig lesje in nederigheid (de afstanden en getallen zijn om te duizelen) heb ik geleerd hoe en waar het Southern Cross te vinden (vergelijkbaar met onze Poolster), heb ik Venus met het blote oog gezien, enkele vallende sterren kunnen meepikken (en natuurlijk de bijhorende wensjes gedaan), en vernomen dat ze waarschijnlijk tegen 2050 daadwerkelijk gaan beginnen bouwen op de maan. De bijhorende belachelijke foto (met dank aan Catherine) toont dat ik er in ieder geval klaar voor ben!