Na de fantastische daagjes in de vergetelheid van het hoge noorden (Zoe wist me te vertellen dat mijn nonna Michelina het hier eigenlijk ook best wel een godvergeten gat vond), de heerlijke daagjes strand en de mislukte pogingen om vis te vangen terug naar Auckland gereisd (via een klein omwegje langs Waitangi), en zo door naar Nelson.

Net aangekomen in dezelfde Backpacker's, waar taai oud baasje Paul me hartelijk verwelkomde. Even op adem komen van al het gereis, deze blog terug wat proberen bij te werken, en dan op naar de volgende Woofing!

Gelukkig nieuwjaar! Nogmaals de beste wensen voor iedereen!

Ik heb 2007 afgesloten met een heerlijk dagje golvenvangen aan het strand, en dan een gezellig feestmaal met (een belabberde poging tot) vuurwerk (vanwege de drank) bij Zoe.

De eerste dag van het nieuwe jaar was er al een met een uitgebreid programma, nl. een lange trip door het Northland (nogmaals Ninety Mile Beach, Kaitaia, Ahipara enz.)

Eigenlijke hoofdbestemming was Tane Mahute, Treeman der Treemen, de woudgod van de Maori's, en de grootste Kauri-boom van NZ (18m hoog, omtrek van 14m, en - oh ja, zomaar eventjes een kleine 2000 jaar oud!!!).

Ik kan je verzekeren dat je aan de voet van dit stukje onkruid aardig stil en nederig wordt! De foto is mijn beste shot – ik kreeg 't boompje er gewoon niet volledig op. (voor beter foto's, zie Capitoolgids p.109, of zoek eventjes op het net)

Jawel, eindelijk de langverwachte droombestemming bereikt: Cape Reinga!!!

Droombestemming vanwege 2 redenen: (1) ik heb een hele mooie foto van m'n oma die hier ruim twintig jaar geleden met haar broer poseerde, een erg mooie her-in-front-of de meest noorderlijke vuurtoren van NZ; (2) een prachtig natuurfenomeen zichtbaar vanaf die vuurtoren, nl. het kolken van de oceaan. Dat komt doordat de Tasmanzee en de Grote Oceaan op deze plaats in elkaar overlopen. Dit is de enige bewuste me-in-front-of, en dat ter nagedachtenis van mijn lieve bomma zaliger die mij vele jaren geleden over dit fenomeen vertelde, mij foto's ervan liet zien, en zo een blijvende reislust voor NZ aanwakkerde.

Na de prachtige kerstdagen bij de Findlays (ik ben intussen ook een expert geworden in Croquet, een tuinspelletje vergelijkbaar met jeu de boules). Zo snel mogelijk terug naar Auckland om nieuwjaar bij Zoe door te brengen. In Auckland bij Deane blijven overnachten en dan samen naar Northland opgereden. Na een eindeloos lange rit (ei zo na 6u voor +/- 350 km) eindelijk bij Zoe aangekomen – hartelijk verwelkomd – en eindelijk het ouderlijke huis mogen aanschouwen waar mijn oma ooit nog verbleven heeft!!

(en natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om met Catherine, Richard en z'n hondje Mady (foto) naar't strand te gaan op Ninety Mile Beach - dat eigenlijk 90km Beach zou moeten heten, maar ja).

Kerstdag bestond uit een vroege ochtendmis in een piepklein Anglicaans kerkje (met een volledig van de pot gerukte vicar), en daarna een typisch vettige kiwi-barbecue-brunch (bacon, eggs, saucages, de hele zwik!). Daarna het openen van de pakjes, wat in de welgestelde Findlay-familie (en met 8 verwende kinderen aanwezig) toch wel enkele uren in beslag nam.

Daarna – typisch voor een Kiwi-kerst – op naar't strand voor een duik! (Foto van Kaiteriteri, aan't begin van Abel Tasman). 's Avonds een heerlijke Turkey met walgelijke Britse desserts om af te sluiten (en natuurlijk een bezoekje van de Kerstman (oma in kerstpak) him(her)self!

De dag van Kerstavond bestond uit een smakelijke lunch op 'n idyllisch plaatsje – hoewel, smakelijk ... er liep een klein riviertje door't restaurant waar “tame eels” in zaten; nu ja, het is eens wat anders, palingen (zie foto) voederen). Aangezien Andrew's familie nog zo'n zeldzame vlaag van temporane religiositeit ervaart tijdens de feestdagen, bestond kerstavond hoofdzakelijk uit een lekker avondmaal, waarna iedereen naar de Kathedraal in Nelson trok om Christmas Carrols te zingen (of toch in ieder geval een poging te doen tot).

... en dit zijn de Ladies! (vlnr: Isobel, Rosa, Jane, Grandma Marg(areth), Sarah, Grace, Vaila en Kate.

Opgepikt door Isobel aan Church Hill, samen de laatste kerstkoopjes doen en dan naar 'Findlay estate', het huis van Andrew's ouders, waar ik ook meteen ingelijfd werd in de Findlay-familie. Dit zijn de Gents ... (vlnr: Richard, William, Andrew, Grandpa' Peter, Hugo, Michael, (grote) Michael, (kleine) Peter).

Na een lang en leuk verblijf bij Catherine in Auckland werd het tijd om een belofte aan Isobel na te komen en naar het zuiden te trekken om Kerstmis bij haar te vieren. Dat betekende een afsscheidsdineetje in de Belgian Pub met Catherine, Deane en Mel, en dan een last-minute vliegreis naar Nelson (zuidereiland).

Volledig geen controle op de luchthaven (zalig!) en een ietwat schokkerige vliegreis later een shuttle genomen de plaatselijke Backpacker's. Twee daagjes wat plaatselijke cultuur opsnuiven in Nelson, met o.m. een aardige tentoonstelling over da Vinci en een mooi kerkje/kathedraal op Church Hill (foto).

Bijzonder interessante bezienswaardigheid als je de drukte even beu bent: een bezoekje aan de zoo! Niet alleen omdat ik mij dan een beetje dichter bij thuis voel - die Bonobo's en Oerang-Oetans leken kwamen mij erg bekend voor ;p - maar ook omdat Auckland zoo enkele diertjes huisvest die je in de Antwerpse zoo nooit zou kunnen zien. Foto is van een ietwat bekender dier, dat vond dat ik blijkbaar iets te dichtbij kwam!

Eindelijk nog eens een heuse zonnige dag, en dus de ferry genomen om samen met Catherine naar Waiheke (eiland ten NO van Auckland) te gaan om te wandelen. De lange – althans toch voor Catherine – wandeltocht langs de kustlijn gevolgd (kleine valpartij voor Catherine inbegrepen), en ook gezien hoe ik zou kunnen wonen als ik ooit de lotto zou winnen. Prachtig gelegen villa's, sommige zelfs met hun eigen baai (foto) ... Er is nog steeds plaats hier op't eiland, dus wie weet! ;)

Tijdens de Coast-to-coast walkway op de Stardome gestuit, de Aucklandse sterrenwacht. Aangezien ze hier in NZ een ietwat andere sterrenhemel hebben dan bij ons besloten Richard, Catherine en ik tot een avondje uit naar the Dome. Waw! Naast een aardig lesje in nederigheid (de afstanden en getallen zijn om te duizelen) heb ik geleerd hoe en waar het Southern Cross te vinden (vergelijkbaar met onze Poolster), heb ik Venus met het blote oog gezien, enkele vallende sterren kunnen meepikken (en natuurlijk de bijhorende wensjes gedaan), en vernomen dat ze waarschijnlijk tegen 2050 daadwerkelijk gaan beginnen bouwen op de maan. De bijhorende belachelijke foto (met dank aan Catherine) toont dat ik er in ieder geval klaar voor ben!

Na een uitputtende huizenjacht – Catherine is op zoek naar een woonst voor broer Paul – was het tijd voor een dagje uit, en wat beter dan de Waitomo Caves om te gaan bezichtigen? Prachtig grottenstelsel met indrukwekkende diertjes, nl. glimwormen. Er mochten geen foto's worden genomen net vanwege de diertjes, dus neem maar 'n kijkje op de site (zie link) om te zien wat ik bedoel. Geen tijd genoeg om ook de Cave-raft of de Lost-World-afdaling te doen, dus dat moeten we maar voor een volgende keer houden ... To be continued!

Een uitnodiging van Deane (nicht Zoe's zoon) om mee op 'n zakenreisje van hem te gaan kan ik natuurlijk niet laten schieten. Terwijl hij en baas/womanizer Paul zakendineetjes hebben in Whanganui en New Plymouth kan ik op m'n gemakje die twee steden verkennen.
Deane en ik verbleven in een caravan van z'n oom, op een camping vlak aan het strand. 's Avonds een kampvuurtje op't strand met 'n droogje (geroosterde saucages!) en 'n natje (bier), en 's ochtends vroeg uit de veren om deze mooie zonsopgang op foto te kunnen vastleggen: de moeite waard!

Na ’n paar dagen de toerist uit te hangen begin ik mijn weg te vinden in  Auckland. Openbaar vervoer is hier rotslecht (hierbij vergeleken lijkt Italië wel ’t paradijs!), maar ’t is nu eenmaal onmogelijk om alles te voet de doen, dus ... maar op de tandjes bijten en vooral geen cafeïnehoudende drankjes drinken!

Voor m’n verjaardag had Catherine’s wannabee-boyfriend Richard mij ’n fantastisch cadeautje voorbereid: een dagje vissen! Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet zo prettig vond toen de boot bijna kantelde omdat meneer wilde tonen hoe snel dat ding wel ging – vooral met die haaien van Kelly Tarlton’s in het achterhoofd. Nu ja, gelukkig niet zeeziek meer, maar de visjes wilden jammer genoeg niet bijten. Richard had wat meer geluk (hij was’t water ingedoken en wilde wat Crayfish (een bepaalde kreeftsoort) vangen): ’t resultaat zie je op de foto (genomen met Catherine’s camera)!

Volgende interessante toeristische attractie op het programma was Kelly Tarlton’s Antartic Encounter & Underwater World. Voor een landrat als ik is het een heuse belevenis om echte haaien en roggen zomaar rondom me heen te zien zwemmen (zie foto), of om echte pinguïns (met kleintjes!) in een nagebootst Antarctisch landschap te zien rondwaggelen. Echt de moeite waard, al moet ik toegeven dat ik nu niet meer zo gretig ben om hier in de zee te gaan pootje-baden: die haaien hebben ze hier namelijk vlakbij in de buurt gevangen ...).

En dan dé toeristische wereldnatuurramp: net toen ik begon te ontdekken hoe ik daarbinnen met mijn fototoestel foto’s kon maken zonder flash, begeeft dat ding het toch wel niet! (Vandaar: de foto is de eerste en laatste fatsoenlijke foto die ik daarbinnen heb kunnen maken).