 |
|
|
| |
|
|
| 06-12-2014 |
 The greatest gift of all... |
'Kay, zeg nu eens eerlijk, wat is het mooiste cadeau dat je jezelf kan wensen?'. Diep vanbinnen weet ik het antwoord: een nieuwe voet. Maar goed, even realistisch blijven. 'Raad eens...' plaagde ik terug. 'Hm, geen juwelen of dure dingen, zover ken ik je. Bovendien koop je zelf toch alles wat je nodig hebt, verwend nest.' de vriendin in kwestie sloeg aan het gokken. En eigenlijk moest ik zelf moeite doen om iets te vinden. Ik geef niet om geschenken. Als mensen mij om een hint vragen zeg ik altijd: 'ach, ik heb een dvd-collectie, een bon is altijd goed' maar da's zo vaag. En eigenlijk: ik koop mijn films aan voor een prikje in het buitenland. Nee, wie mij echt kent weet dat een cadeau voor mij geen geld mag kosten. En als het dat wel moet: beestjes.
Met beestjes kan je niets misdoen. Hamsters, parkieten, een hond... zolang het maar niets materieels is. Of zo'n roos met een superdik hartje, maar ik zei het al eerder: ik heb die in de tuin en die vind je niet in de bloemenwinkels. Of een appeltje met kaneel en nootjes uit de oven. Of gewoon de auto nemen, naar zee rijden en daar met de rug in het zand naar de sterren turen. En als het een man betreft: de sterren uit de hemel vrijen, lol.
Een mooi cadeau vervult het hart met een onwezenlijk gevoel en bind de ziel van 2 mensen, daar moet geen geld aan te pas komen. Mijn mama weet dat als geen ander. Niemand kent mij zo goed als zij. Gevolgd door mijn beste vriendin, denk ik. Al loopt die laatste ook elk jaar ongemakkelijk omdat 'ze zo moeilijk een geschenk voor mijn verjaardag vind' terwijl ze mij dat het hele jaar door al geeft: haar vriendschap.
Eigenlijk is onze vriendschap zo verwonderlijk: ze kon mijn moeder zijn maar we zijn echte zielsverwanten. Denken dikwijls hetzelfde, hebben dezelfde zin voor humor, dezelfde interesses en ze is even gevoelig en gehecht aan dieren als ik. Ik geef weinig om leeftijden. De meeste van mijn vrienden zijn stukken ouder, in relaties had ik nooit iemand van mijn leeftijd, en zelfs als kind besefte ik dikwijls dat ik niet dacht zoals de anderen. Als ik een dood beestje vond, dan moest dat begraven worden. Als ik iemand zag huilen, of ik die nu kende of niet, dan moest ik die troosten, als ik op school zag hoe een stoere jongen (twee koppen groter dan ikzelf) een meisje met een gips aan haar arm sloeg, sprong ik er bovenop want dat was zo onrechtvaardig, als ik een hond van een boot in het water zag vallen dan sprong ik zomaar in het water (middenin een sas, vlak achter een binnenschip dat elk moment kon beginnen malen, spontane maar domme kip die ik was) om hem te redden... nu ja, het leven met Kay is op zijn minst wel avontuurlijk te noemen, zoveel is zeker. En ik ben zeker dat mijn ouders dat heel stiekem wel fijn vinden want mijn verhalen worden door hen overgeleverd aan al wie het wil horen. Voor mij betekent dat soms wel eens wat schaamrood op mijn kaken, maar ach, wat zou het. Ik ben wie ik ben, en da's dikwijls lachen geblazen. Een vriendin zei recent nog: 'Kay, gij maakt nu toch eens altijd van alles mee, ik ken echt niemand zoals gij.' (godzijdank voor de mensheid, lol) Maar het is waar, ik kom soms in de vreemdste situaties terecht, soms grappig en soms penibel, maar zelfs uit de penibele slaag ik mij meestal uit met een kwinkslag.
Want waarom je anders voordoen? Vroeg of laat valt het masker af en wat dan? Ben je mooier of minder mooi dan je spontane zelf? Don't know, en ik wil het niet weten ook. Als ik zin heb om te lachen, lach ik, en als ik zin heb om stomweg een potje te huilen, dan huil ik. Mijn lijf is een vat emoties en het deksel staat er meestal maar losjes op. Alleen op het werk ben ik een toonbeeld van beheerstheid en professionalisme. Al kan ik uit mijn krammen schieten als er gelogen of bedrogen wordt (en helaas: ik zit in een internationaal bedrijf waar bazen elkaar de hoogte in likken en niets te gortig is om een sportje hoger te klimmen, bah)... soms denk ik er aan van job te veranderen maar ik heb een vaste benoeming bij de staat, een mooi salaris, een mooie en boeiende functie met veel verantwoordelijkheid, ik mag veel naar het buitenland en als klap op de vuurpijl: ik doe mijn werk graag. Dat laatste is toch nog altijd het belangrijkste.
Maar ik dwaal af. Een mooi cadeau... hmm... eens een paar maand niet moeten werken. De tijd nemen om mijn roman af te maken en uit te geven. Want hoe avontuurlijk en moedig ik ook ben, die drempel kom ik niet over.
En de tijd hebben om eens alles af te werken dat ik nog moet doen. Man, mijn lijstjes worden enkel langer. Momenteel heb ik alle voegen in de badkamer vervangen, het plafond geverfd, paar tegeltjes vervangen, nieuwe kraan aan het bad geïnstalleerd en de silicones vernieuwd. Er staat nog zoiets als een cinema-zaal op mijn lijstje ook, maar dat schuift al jaar en dag op. Zucht.
Verder dan dat weet ik het niet. Daar ga ik nu eens een goed nachtje over slapen.
Of toch: het mooiste cadeau is eentje dat ik al een tijdje moet ontberen en eentje dat er misschien nooit meer komt: een hartstochtelijke kus en een stomende vrijpartij... zal wellicht voor een volgend leven zijn, maar ik denk dat dat nu net het fijne aan het leven is: want wat als we geen dromen meer hebben? Als alles vanzelfsprekend wordt? Dan hoeft het voor mij ook niet meer. We zijn niet verantwoordelijk voor onze talenten, maar wel voor de keuzes die we maken. Die van mij heet 'solitude'. Een mooi woord voor gekozen eenzaamheid. En warme kussen en tedere vrijpartijen... die doe ik mezelf cadeau in elke fijn verweven droom tussen slaap en waken. Als je je lichaam loslaat voor de nacht maar je onderbewustzijn je laat genieten van een ontspannen dagdroom die werd opgeslagen.
En als ik niet kan slapen, dan zit ik meestal op de trap voor het huis, starend naar het kabbelende leiewater en een nacht-'eendje' dat voorbij drijft omdat het net als ik de slaap niet kan vatten. Ik hou van de stilte, het geeft de mogelijkheid om je hart te lezen, om te dromen en heel even te ontsnappen aan alles wat nog moet en nog zal komen.
Het voorbij zien kabbelen van al die druppeltjes maakt mij ook nederig, want wij zien water, maar eigenlijk zijn dat honderd miljoenen druppeltjes die samensmelten tot iets dat zo mooi is dat het je de adem beneemt. Water... het zal mij altijd blijven beroeren... god, ik hou van water...
Natte kusjes van Kay.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
