De liefde van mijn leven is dementerend. Mijn liefste kleine meisje. Mijn klein pluizig wollebolletje verliest van tijd tot tijd haar heldere blik, maar is aanhankelijker dan ooit. Aandoenlijk hoe de periodes zich afwisselen: nu weer eens levendig, dan neigend naar complete apathie, maar bovenal één constante: liefde, pure liefde. Helder of niet, ze is onmiskenbaar. En zuiver, eerlijk, oprecht… het is een liefde die tegen geen andere opweegt; de liefde van een dier. Je hoeft je nooit af te vragen wat ze van je denkt, wat je geeft wordt zonder morren aanvaard en weerspiegeld. Eén blik zegt meer dan duizend woorden. Dierenliefde. Zoveel sterker dan eender welke mensenliefde. Dieren scheiden enkel in de dood. Zoals het hoort. Liefde is voor altijd, kent geen grenzen en beschermen gaat tot in de dood. Of hoe wij mensen een serieus voorbeeld kunnen nemen aan de dierenwereld.

Misschien trek ik mij daardoor meer en meer terug uit de mensenwereld. Mensen doen pijn, zijn hard en meedogenloos en staan in de eerste plaats stil bij zichzelf, daarna pas bij de eventuele wereld rondom zich, en alles buiten die cirkel kan hen gestolen worden. Zo koud, zo egoïstisch… Wat kan die ene doen voor mij, betekenen voor mij… zo verkeerd. Het moet zijn: wat kan ik doen voor de ander, wat kan betekenen voor die ander… een denkwijze die bijna uitgestorven lijkt. Een denkwijze die niet alleen op liefde maar ook vriendschap moet slaan. Dieren geven niet om je status, je looks of wat er op je bankrekening staat, een knuffel, lekkere hapjes en samen tijd doorbrengen, da’s het enige waar ze om geven.

Ik doe het anders dan de doorsnee mens. Ik leef voor mijn hond zoals mijn hond voor mij leeft. Mensen die moeite hebben met dieren passen niet in mijn leefwereld en ik laat ze ook niet toe. Mijn hond is altijd al een barometer geweest wat mensen betreft: als mijn hond ze niet moest, dan zat het er dik in dat ook ik de nodige afstand bewaarde. Zo beestje, zo baasje en omgekeerd.

Ik vrees de dag dat ik haar moet afgeven. Na 19 jaar ligt die dag op de loer, en ik kan op geen honderd bladzijden beschrijven wat ik al allemaal heb verzonnen om haar leven te rekken. Pacts met hierboven, kaarsjes in alle uithoeken van de wereld (ik was vroeger in de vliegsector actief) en talloze bezoeken aan bedevaartsoorden. Baat het niet, dan schaadt het niet, is mijn motto daaromtrent. Of mijn houding gezond is, valt zeer zeker te betwijfelen, maar ik ben wel open, eerlijk en oprecht. En da’s meer dan van het gros van de bevolking kan worden gezegd.

En zo sluit ik mij af van alle maatschappelijke opleggingen. Me and my dog wordt heel letterlijk beleefd, geleefd, en zo ben ik gelukkig. Ik durf zelfs heel grofweg stellen dat mijn hond diegene is die mij recht kan houden. Weet niet of ik mij zonder haar nog nuttig zou voelen. Niemand heeft mij echt nodig; zij wel. En ik heb haar nodig. Ik stel mij dikwijls de vraag of mensen kunnen sterven van verdriet. Dieren wel, dat weet ik, heb er een wetenschappelijk artikel over gelezen. Kan een hart letterlijk breken? Kunnen emoties zo de overhand nemen dat je hart stopt als het verbond tussen twee harten wordt verbroken? Ik geloof van wel.

Mijn  ogen zijn nat van de tranen bij het idee dat ik haar ooit moet afgeven, wat zal dat geven als het dan daadwerkelijk ooit zover komt? Mijn hart is bezwaard met het idee dat ik het hare op een dag niet meer zal voelen, zoals altijd als ze bovenop mij ligt te slapen. Mensen rondom mij leveren de overbodige commentaar: “jamaar, het gaat ooit gebeuren. Ge moet realistisch zijn. Ze heeft toch een mooi leven gehad.” Waarop ik meestal repliceer: “tja, ik moet ook ooit gaan. Ge moet realistisch zijn, er gaan alle dagen mensen van mijn leeftijd dood. En ik heb een mooi leven gehad. Bereid dus maar al een feestje voor, want jullie moeten vooral mens blijven hoor, na mijn dood. Niet huilen, niet rouwen, maar aanvaarden en blij zijn dat we samen zoveel mooie momenten hebben gekend.”. Bullshit, maar goed, ik zal maar aannemen dat mensen die zaken zeggen uit bezorgdheid. Theorietjes zijn zo fenomenaal goed opgesteld, maar het leven is geen theorie, het leven overkomt je. Een hart kan je niet besturen, het stuurt jou.

Dus help mij hopen dat mijn lieverdje nog een paar jaartjes bij ons mag slijten, en dat ik haar nog heel wat gelukkige momenten kan bezorgen. Want uit haar geluk, put ik het mijne. Als het met haar goed gaat, kan ik de wereld aan. Als het met haar niet goed gaat, stort mijn wereld in.

En dat, net dat, is hoe ik het leven wil leven. Drijvend op emoties, niet op ratio of berekendheid.
En als dat mijn leven een beetje korter maakt dan enkel nog deze bedenking: beter een kort en gelukkig leven, dan een lang en ongelukkig. Als wij later het aardse voor het hemelse inruilen, kunnen mijn wollebolletje en ik aan de hemelpoort in ieder geval deze vraag naar waarheid met een dikke ‘ja’ beantwoorden: ‘heb je ooit onwaarschijnlijk, onvoorwaardelijk en onberekend liefgehad?’. En da’s volgens mij één van de betrachtingen in het leven.

Dank je wel, lief wollebolletje, mijn hartje, mijn schatteke, mijn allerliefste snoezepoepke, dank je wel dat ik je graag mag zien, en dank je wel dat jij mij graag ziet. Onze liefde zal de grenzen van leven en dood overschrijden…

Knuffel van Kay.